ကြောက်တတ်တဲ့သူ့အကျင့် အခန်း ၃-၄

 

ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင်တော့ အမေကဖဲကစားတတ်လေ့ရှိတဲ့သူတစ်ယောက်မဟုတ်သလိုတစ်ယောက်ထဲဆိုအသောက်အစားလဲမရှိပါဘူး။
ဒါပေမယ့်အဲဒီနေ့က အမေနဲ့သူ့သူငယ်ချင်းဟောင်းတွေအုပ်စုအိမ်မှာချိန်းပြီးဆုံကြတယ်။
သူတို့အဖွဲ့ဆုံတော့ ဝယ်လာ၊သယ်လာကြတဲ့အစားအသောက်တွေချ၊ ဘီယာသောက်တဲ့သူသောက်၊
ဝိုင်သောက်တဲ့သူသောက်နဲ့အာရွှင်လာကြတော့စကားတွေပေါက်ပေါက်ဖောက်တော့တာဘဲ။
 
ခဏအကြာမှာဘယ်သူကစတယ်မသိ၊ဖဲထုပ်တစ်ထုပ်ဝိုင်းလယ်ရောက်လာပြီးအပျော်တန်းဖဲရိုက်ကြရင်းစကားဖောင်ကြတော့တယ်။
ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ်ဝင်ကုပ်ပြီး PC တစ်လုံးနဲ့ အွန်လိုင်းဂိမ်းဆော့နေလိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့် ပါးလှနဲ့ကျနော့်နားတွေက သူတို့ဆီကလွင့်ပျံလာတဲ့ စကားသံတွေကိုကြားနေရတာပေါ့။

"ဟဲ့..နယ်လီ..နင့်ယောက်ျား အမေရိကန်ကောင်ဒေးဗစ်ကနှစ်ဝက်လောက်မှတစ်ကြိမ် လနဲ့ချီချီပြီးမှတစ်ခေါက်ရောက်တော့
နင်နေလို့ရရဲ့လား..၊မဆာဘူးလား..၊ ရေဆေးဆီထိုးလေးလုပ်ထားဦးသံချေးတက်နေဦးမယ်..ဟား..ဟားး"

အမေ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကစဖောက်ရော..။

"ဘာဆာရမှာလဲ၊ ဝေးသေး..ကိုယ့်မှာက အစားအသောက်၊ အင်တာတိန်းမန့်နဲ့စိုပြေနေတာ..
ဒီကိစ္စကငါ့အတွက်ဒီလောက်ကြီးအရေးမပါပါဘူးဟာ။ ညည်းတို့လိုမှတ်လို့.."

နယ်လီလို့ခေါ်တဲ့အပြောခံရတဲ့တစ်ယောက်ကပြန်ပက်တယ်။ သူက အမေရိကန်နိုင်ငံသားဘိုတစ်ယောက်နဲ့ယူထားပြီး၊
သူ့ယောက်ျားက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ကမ္ဘာပတ်နေတာ။ လနဲ့ချီမှရန်ကုန်တစ်ခေါက်ဝင်တာ၊
အန်တီနယ်လီကလျှောက်လိုက်မနေပဲ၊ အိမ်မှာပဲထိုင်နှပ်နေတာလေ။

"အမယ်..အလုပ်များတဲ့လင်နဲ့ခွဲနေကြရတာက သဘာဝအတိုင်းပါအေ..၊ ဆာတော့လဲလက်ပူတိုက်ပေါ့ ဘာမှမဆန်းပါဘူး၊
ငါသခွားသီးဖြန့်ချိရေးလုပ်နေတယ်။ ညည်းတို့ယူကြဦးမလား ဟိ ဟိ.."

အမေက ဝင်ပြောရင်းဟားတယ်..
နယ်လီက..

"အမယ်..မမပ ကလည်း၊ လက်ပူတိုက်တဲ့အကြောင်းတွေရှောက်ပြောပြီးသူများကိုဘဲလောင်နေ၊
ပြောအားရှိမှာပေါ့။ မမပ လောက်ကံကောင်းတဲသူမရှိဘူး၊ တစ်အိမ်ထဲမှာမိသားစုအစုံအလင်နဲ့၊
ဒါနဲ့..ပြောရဦးမယ်..မမသားတောင်လူပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်နေပြီနော်၊ ချောလာတယ်။
ခဏလောက်ငှားလို့ရမလား၊ သခွားသီရှုံ့ရှုံ့ကြီးတွေဂျင်းထည့်ရောင်းတာတော့မဝယ်ချင်ပါဘူး.."

"ဟား..ဟား..ဟား..ဟားးးးး"

အန်တီနယ်လီ့စကားဆုံးတော့တစ်ဝိုင်းလုံးပွဲကျသွားကြတယ်။
ဒါပေမယ့်အမေ့မျက်နှာကသိသိသာသာကြီးရဲတက်သွားတယ်။
"ဒါကတော့ မိသားစုတစ်စုနဲ့တစ်စု ဘဝအခြေအနေတွေကတူမှမတူနိုင်တာပဲလေ။
ဒါနဲ့နေပါဦး..ငါ့သားက ဘာဆိုင်လို့ဒီထဲပါလာရတာလဲ...ဟမ်..၊ လာမရှုပ်နဲ့နော်..
ကျမသားလေးကိုသေချာကိုဥထားတာနော်..ဖျာခင်းမယ့်သူတွေကိုစိုးရိမ်တယ်"

"အူးး ဟု..ဟု..စိုးရိမ်တယ်..? ကောင်းကောင်းဥထားတယ်ပေါ့..၊ ကိုယ်တိုင်သိမ်းပြီးကြိတ်စားမလို့ကြံနေတာလား၊
ဟုတ်မှာပေါ့..အားကောင်မောင်းသန် လူပျိုခြေတက်လေးဆိုတော့ အနည်းဆုံး ၃ရေဘဲ.."

"ဟဲ့..ကြည့်စမ်း..နင့်စကားကဘယ်တွေရောက်ကုန်တာလဲ..ပေါက်ကရတွေ၊ တကယ်ပဲ...စကားကိုကြည့်ပြော.."

အမေအဲဒါပဲပြောနိုင်ပြီးမျက်နှာကြီးရဲလို့ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူး။ ငြိမ်လဲငြိမ်ကျသွားတယ်။
ဒါပေမယ့် သိသာတာကထိုင်နေရင်းပေါင်၂လုံးလိမ်ကြိတ်ချေနေပြီး
မျက်လုံးတွေကလဲကျနော့်အိပ်ခန်းတံခါးဘက်ကိုဝေ့ဝေ့ပြီးမကြာခဏခိုးကြည့်နေတာပါဘဲ။

တစ်နေ့တော့အမေ့ဖုန်းမှာ error တစ်ခုတက်လာလို့ အမေကကျနော့်ကိုခေါ်ပြီးဘာဖြစ်တာလဲကြည့်ခိုင်းတယ်။
အမေ့ဖုန်းမှာက phone boost နဲ့ cleaner စတဲ့ ထိမ်သိမ်းပြုပြင်ဆော့ဝဲတွေ ရှိပြီးဖြစ်ပေမယ့်
အမေကကောင်းကောင်းမသုံးတတ်တော့ မန်မိုရီတွေကပြည့်နေပြီ။ ဂျန့်ဖိုင်တွေကအများကြီးဆိုတော့ ဖုန်းစစ္စတမ်က၊
ကလင်းလုပ်ပြီးရှင်းခိုင်းနေပြီ။ ကျနော်လဲဖုန်းကိုကျနော်နဲ့ထားခဲ့လို့အမေ့ကိုပြောပြီးယူထားလိုက်တယ်။

အမေကဖုန်းထားခဲ့ပြီး gym သွားကစားလေရဲ့။ ကျနော်လဲအမေ့ဖုန်းကမလိုအပ်တဲ့ဖိုင်ပိုတွေကိုရှင်းတန်တာရှင်း၊
ဖျက်တန်တာဖျက်၊ စကဲန်တွေလုပ်ပေးပြီးတော့ အပလီကေးရှင်းတွေစစ်ကြည့်တယ်။အဲဒီမှာပဲတွေ့ရတော့တာပဲဗျ။
အမေ့ဖုန်းမှာမြန်မာအပြာ၊ မြန်မာအောအစရှိတဲ့နာမည်တွေနဲ့ အောစာအုပ်အပလီကေးရှင်းတွေကိုသွင်းထားတာတွေ့လိုက်ရပါလေရော။

"ဟင်..! အမေဒါတွေလဲဖတ်တာပဲလား" လို့ ကျနော်အံ့သြသွားတယ်။ ထင်တောင်ထင်ထားခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလေ။
အဲဒီအပလီကေးရှင်းတွေကဂူဂယ်လ်ပလေးစတိုးမှာဒေါင်းလုဒ်ယူလို့ရတာပဲ။
ကျနော်အံ့လဲအံ့သြ၊ နှိပ်ပြီးတော့လဲဝင်ဖတ်ကြည့်မိတယ်။

အမေ့အပြာဇာတ်လမ်းတွေကရိုးရိုးဇာတ်လမ်းတွေပါ
လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်တို့၊ မျောက်မထားကြာကူလီထားတဲ့ဇာတ်လမ်းတွေ၊ အွန်လိုင်းရည်းစား၊
အချစ်နဲ့နွယ်တဲ့ အထွေထွေအောဇာတ်လမ်းတွေပါ။ မိသားစုအင်းစက်ဇာတ်လမ်းတွေတော့မပါပါဘူး။

မပါဘူးဆို အမေလုံးဝမဖတ်ဖူးတာသို့မဟုတ် မတွေ့ဘူးသေးတာနဲ့ ဘယ်မှာရှာဖတ်ရမလဲမသိသေးတာပဲဖြစ်မယ်။
အမေက အချစ်တက္ကသိုလ်တို့လို၊ တိတ်တခိုးတို့လို အတွေးပင်လယ်ပြာတို့လို
လျို့ဝှက်ဖိုရမ်တွေအကြောင်းနဲ့အဲဒါတွေကိုယ်လိုဝင်ရမလဲမသိလို့နေမှာ။

ကျနော်စဥ်းစားကြည့်မိတယ် အမေကဒါမျိုးစာတွေဖတ်နေတုန်းဆိုတော့သူ့အသွေးအသားထဲမှာ၊
သူ့စိတ်ထဲမှာ၊ဒီစိတ်တွေ၊ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေအပြည့်အဝလှည့်ပတ်စီးဆင်းနေတုန်းဆိုတာသေချာသွားပြီ။
ဒါပေမယ့် အမေ အင်းစက်ဇာတ်လမ်းတွေကို၊ ဖတ်ဖူး၊ မဖတ်ဖူး ဆိုတာကိုတော့
သွေးတိုးစမ်းချင်စိတ်ကပေါက်လာတယ်။ ဒါနဲ့တစ်နေ့မှာ...၊

"မေမေရေ..ဖေ့စ်ဘုတ်ဖတ်ရတာလဲ၊ တစ်နေ့တစ်မျိုးမရိုး၊ သတင်းတွေကအမှန်လားမသိ၊ အမှားလားမသိ၊
ဂျင်းသတင်းလား၊ ဖွသတင်းလားမသိ၊ စုံနေတာပဲ"

ကျနော်အမေ့ဘက်ကိုမျှားတစ်ချက်စမ်းပစ်လိုက်တယ်။

"ဟဲ့အရင်းမရှိ၊ အဖျားမရှိ၊ နင်ကဘာသတင်းအကြောင်းပြောနေတာလဲ"

"ဒီမှာလေ.. ဘလူးဘုတ်ပေ့ဂျ်တွေ၊အောစာတင်တဲ့ပေ့ဂျ်တွေ၊ ဘလောက်လုပ်ခံရတယ်တဲ့၊
ပြီးတော့အကောင့်ပိုင်ရှင်တွေကိုလဲဆိုက်ဘားဥပဒေနဲ့ မတော်တရော်တွေတင်တယ်ဆိုပြီး၊ အရေးယူခံရတယ်တဲ့။
ဒါပေမယ့်ဒီသတင်းပေ့ဂျ်က မယုံရဘူး၊ အင်တွေတင်တာများတယ်"

"အေးလေဟာ ဆိုရှယ်မီဒီယာဆိုတာ လူတန်းစားပေါင်းစုံ အသက်အရွယ်အဆင့်အတန်းပေါင်းစုံသုံးကြတာ၊
ဒါမျိုးညစ်ညမ်းစာပေတွေတော့မတင်သင့်ပါဘူး၊ တကယ်အရေးယူတယ်ဆိုရင်တော့လုပ်တာကောင်းတယ်
ဒါနဲ့..နင်ပြောတာဘယ်ပေ့ဂ်ျတွေတဲ့လဲ"

ကျနော်ကအောပေ့ဂ်ျနဲ့ပတ်သက်တဲ့ဖွသတင်းတစ်ခုအကြောင်းအမေ့ကိုတမင်ကိုရည်ရွယ်ပြီးပြောပြတော့
အမေကမှတ်ချက်ပေးလာတယ်။ ပြီးတော့ဘယ်ပေ့ဂ်ျလဲဆိုပြီးစိတ်ဝင်တစားနဲ့မေးလာပါလေရော။

"မေမေကအဲ့ဒီပေ့ဂ်ျတွေသိလို့လား"

"အမယ်ငါ့များအထင်သေးလို့...ငါမသိတာမရှိဘူး"

"သားကအမေဒါမျိုးတွေစိတ်ဝင်စားမယ်မထင်ဘူး..၊ မေမေကဒါတွေလဲဖတ်တာဘဲလား"

ကျနော့်အမေးကြောင့်အမေနဲနဲမျက်နှာနီလာတာသတိထားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အမေကခပ်အေးအေးပဲ..၊

"ဟဲ့..ဒါသဘာဝပဲလေ၊ ငါစိတ်မဝင်စားရင်နင့်အဖေနဲ့ဘယ်ညားမလဲ။ နင်ကိုရောဘယ်လိုမွေးလာမှာလဲ။
ကြံကြံဖန်ဖန်မေးလဲမေးတတ်တယ်၊ ခေါင်းနဲ့စဥ်းစား"

ကျနော်ကစဥ်းစားသလိုလုပ်ပြီး တစ်ခုခုကိုသတိရလာသလိုနဲ့..

"အင်း..မေမေပြောတာလဲဟုတ်တာပဲ..အဲအဲ..ဒါနဲ့သတိရလာပြီ။ မေမေ့ဖုန်းမှာတောင်
အောစာအုပ်အပလီကေးရှင်းတွေတင်ထားသေးတာပဲ၊ မေမေကအပျင်းပြေဖတ်တာပေါ့လေ.."

"ဟဲ့..ကောင်လေး..ကြည့်စမ်း နင်ငါ့ဖုန်းကိုဘယ်တုန်းကယူဆော့တာလဲ..၊ ဒုက္ခပါပဲ..၊ သွားပါပြီ..၊
ငါ့ဖာသာဘာပဲဖတ်ဖတ်နင့်အပူဘာမှမပါဘူး။ နောက်ကိုငါ့ဖုန်းယူမကိုင်နဲ့၊ မေမေမကြိုက်ဘူး.."

အမေ့အသံကမာပြီး စိတ်ဆိုးလာပုံရပါတယ်။

"မေမေကလဲ.. မမှတ်မိဘူးလား၊ မေမေပဲဖုန်း errorတက်လို့သားကိုပြင်ပေးပါလို့ပြောပြီးထားခဲ့တာဘာမှတောင်မကြာသေးဘူး"

ဒီတော့မှအမေတွေသွားပြီး..လေသံပြန်ပျော့သွားတယ်။

"အေးလေ..ဟုတ်ပါပြီထားလိုက်ပါတော့..၊ မေမေ ဘာလုပ်လုပ်၊ မေမေ့ right ပဲသိလား။
နောက်ကိုကိုယ်နဲ့မဆိုင်တာတွေဝင်ဝင်မကြည့်နဲ့တော့နော်"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ..မေမေ။ ခုနက ပေ့ဂ်ျတွေအရေးယူခံရတယ်လို့ဖတ်လိုက်ရလို့ပါ။ တကယ်တော့လဲမတရားဘူး၊
ပလေးစတိုးမှာတောင် အောအပလီကေးရှင်းတွေပေါ်ပေါ်တင်တင်ဒေါင်းခွင့်ပေးထားတာပဲဟာကို နော်..မေမေ"

"ဒါနဲ့..နင်ကရောဒီအကြောင်းတွေလာပြီးစကားစပ်ပြောလာတာ၊ ဒါတွေဖတ်တတ်နေပြီလား၊
ကျောင်းတက်နေတုန်းဒီအကြောင်းတွေပဲစဥ်းစားနေတာလား၊ နင်ပညာရေးထိခိုက်မယ်နော်"

"မေမေ့လိုပဲပေါ့..သဘာဝပဲဟာ၊ သားကအခြောက်မှမဟုတ်တာ။ အသက်ကလဲ၂၀ရှိပြီ၊ စိတ်ပါတာလဲရှိတာပေါ့။
ဇာတ်လမ်းတွေကအွန်လိုင်းမှာတပုံကြီးဟာ မဖတ်ချင်အဆုံး၊
ရိုးရိုးဇာတ်လမ်းတွေတင်မကဘူး၊ အင်းစက်လို့ခေါ်တဲ့၊ မိသားစုအချင်းချင်းလုပ်တဲ့ဇာတ်လမ်းတွေလဲရှိသေးတယ်။
အဖေနဲ့သမီး၊ အမေနဲ့သားဇာတ်လမ်းတွေတောင်ရှိတယ်"

ဒီလိုပြောလိုက်တော့အမေဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး..

"ဟယ်..ပေါက်တတ်ကရတွေပြောတော့မယ်၊ သားအမိအချင်းချင်းတွေဘယ်လိုလုပ်ပြီးဖြစ်နိုင်မှာလဲ၊
တကယ်ရောရှိလို့လား၊ ဘယ်ဘလော့ဂ်မှာလဲ..!"

အမေရုတ်ချည်းစိတ်ဝင်စားသလိုဖြစ်လာပြီးပြန်မေးလာတယ်။
ဘလော့ဂ်တွေဘာတွေတောင်သိတယ်ဖတ်တတ်တယ်ဆိုတော့ ကျနော့်အမေက
နှယ်နှယ်ရရတော့မဟုတ်တော့ဘူး။ စကေးကိုမှန်းကြည့်ရင်ဖျားလောက်တယ်။

"တိတိကျကျတော့မသိပါဘူးမေမေရာ၊ သူငယ်ချင်းတွေပြောပြတာနဲ့ တစ်ခါတစ်လေလဲ
ပေါ့ပ်အပ်တွေပေါ်လာတုန်း ရိုးတိုးရိပ်တိပ်တွေ့ဘူးတာပါ။ လျို့ဝှက်ထောင်ထားတဲ့
ပတ်စ်ဝါ့ဒ်နဲ့ဝင်ရတဲ့ဖိုရမ်တွေမှာပဲရှိတတ်တယ်။ သားသူငယ်ချင်းတွေကကျွမ်းတယ်။
မေမေဖတ်ချင်လို့လား။ ဟိုကောင်တွေဒေါင်းလုဒ်ဆွဲခိုင်းပြီးပရင့်လုပ်လာခိုင်းမယ်လေ"

"အလိုတော်..ငါကဘာကိစ္စ ဒါမျိုးတွေဖတ်ချင်ရမှာလဲ။ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ၊ မထော်မနန်းတွေ၊
သွား..သွားတော့ ကိုယ်လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်"

ဟီဟိ.. အမေ့ကိုမထိတထိသွားစပေးတာ ကျနော့်ကိုနှင်လွှတ်တော့တာဘဲ..။

အမေ စကားဖြတ်ပီးကျနော့်ကိုနှင်ပေမယ့်သူ့မျက်လုံးအရောင်တွေက တော်တော်ကြီးကိုစိတ်ဝင်စားနေတယ်ဆိုတာကိုပြနေတယ်။
ရက်အနည်းငယ်ကြာတော့ ကျနော်ပလန်ချတယ်၊ တိတ်တခိုးထဲကဒေါင်းလုဒ်ဆွဲထားတဲ့
ဆရာထူးခြားနဲ့ ဆရာတချို့ရဲ့ pdf သားအမိဇာတ်လမ်းကောင်း ၃-၄ပုဒ်ကို ပရင့်ထုတ်ပြီး
အခန်းထဲကစားပွဲပေါ်မှာတမင်ဖွက်သလိုနဲ့လွယ်လွယ်ရှာနိုင်ပြီးမြင်သာအောင် မသိမသာဖုံးဖိထားခဲ့တယ်။

တစ်နေ့တစ်အုပ်ပေါ့။ အမေနေ့လည်ဘက်ဆိုကျနော့်အခန်းဝင်ဝင်ရှင်းတတ်ပြီး
စာအုပ်တွေဟိုသည်ရွှေ့ထပ်တာမျိုးလုပ်နေကျဆိုတာကျနော်သိတယ်လေ။ ကျနော်ကစာအုပ်ကိုပိုဇေရှင်အနေအထားသေချာမှတ်ပြီး၊
စာမျက်နှာတစ်ခုမှာလည်းမသိမသာစာရွက်ပိုင်းလေးညှပ် အမှတ်အသားလုပ်ထားခဲ့တာ။

အဲ့ဒီ၃ရက်စလုံး ညနေစောစောအိမ်ပြန်လာပြီးအိမ်ထဲကိုအသံမပေးပဲဝင်။
ထုံးစံအတိုင်း အမေ့အခန်းကိုချောင်းကြည့်၊ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲပေါင်ကြီးဖြဲ ထမီကလန်လို့ပက်လက်အိပ်ပျော်နေတယ်။
ပေါင်ခွကြားမှာအဖုတ်နဲ့ဖက်လုံးကကွက်တိ။
အမေကျနော်ထားခဲ့တဲ့သားအမိလက်ရွးစင်ဇာတ်လမ်းတွေဖတ်ပြီး လက်ပူတိုက်နေပြန်ပြီလေ...
သိတာပေါ့အမေရယ် ဟိဟိ..။

ကျနော့်အခန်းထဲကစားပွဲပေါ်မှာတော့ ကိုထူးခြားစာအုပ်က နဂိုနေရာမှာပဲအရာမယွင်း။
ဒါပေမယ့်စားပွဲအထက်ပိုင်းနဲနဲပိုကပ်နေတယ်။ စာမျက်နှာ၄၈မှာညှပ်ထားတဲ့ စာရွက်ပိုင်းလေးက
စာမျက်နှာ၃၅ကြားမှာရောက်နေတယ်လေ၊ အမေအားရပါးရဖတ်ပြီးသားနဲ့လိုးနေရတယ်လို့စိတ်ကူးယဥ်နေပြီလား..။

စနေတစ်နေ့ရဲညဦးပိုင်း

ထုံးစံဆိုသလိုပါဘဲ၊ လုပ်ငန်းတာဝန်ယူမှုကြီးကြီးမားမားယူထားရတဲ့ အဖေက
ကောက်ခါငင်ခါမန္တလေးဘက်တက်သွားရပြန်ပြီ။ အိမ်မှာကျနော်တို့သာအမိဘဲကျန်တော့တယ်။
ပုံမှန်ဆိုရင်လဲ အဖေကအိမ်သိပ်မကပ်ဖြစ်တာကြာပါပြီ။ မန္တလေးကပြန်လာရင်လဲ စင်္ကာပူဥရောပခရီးစဥ်ဆက်ရဦးမယ်တဲ့..။
အိမ်မှာကျန်ခဲ့တဲ့သားအမိ၂ယောက် နေ့စဥ်နေနေကျပုံမှန်လှုပ်ရှားမှုတွေအတိုင်းဆက်နေသွားရုံပေါ့။

ပုံမှန်အတိုင်းဆိုအမေက ညနေတီဗွီဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်လို့ပြီးတော့မှ ရေမိုးချိုးလေ့ရှိတယ်။
နိုင်ငံခြားစီးရီးပြီးတဲ့အချိန်ဆိုတော့ ည၈နာရီလောက်ပုံမှန်ဆိုပါတော့။
ညစာထမင်းစားပြီးတော့ကျနော်တို့တွေ ဧည့်ခန်းမှာတီဗွီရှေ့ထိုင်ပြီးဇာတ်လမ်းတွဲထိုင်ကြည့်နေကြတယ်။
ကားကထိုင်းသရဲကား။

အမေကတီဗွီနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ကဆိုဖာပေါ်မှာကူရှင်ခေါင်းအုံးကိုဖက်ပြီးကြည့်နေတာ..။
ညနေဘက်တုန်းကဈေးထွက်ဝယ်ကထဲကဝတ်ထားတဲ့ဒူးအောက်မရောက်တရောက်ရှည်တဲ့ စကတ်ဖားဖားကိုဝတ်ထားတုန်းပဲ။

ကျနော်က ဘေးဆိုဖာမှာ။ အမေနဲ့ ၄၅° အနေအထားပေါ့၊ တီဗွီနဲ့လဲ ၄၅°လောက်ဘဲ။
သရဲကားကကြောက်စရာအခန်းတွေပါလာတော့ အမေကဒူးတွေကိုဆိုဖာပေါ်ထောင်တင်ထိုင်လိုက်ပြီး
ဒူး၂ချောင်းကိူရောကူရှင်ခေါင်းအုံးကိုပါရောပိုက်ထားတယ်။ လက်ကကူရှင်ကိုမြှင့်လာပြီး။ မျက်နှာကိုကာထားတယ်။

ကြည့်လေ..ဒူးထောင်ထားတုန်းဂါဝန်စကိုကူရှင်နဲ့ရောပြီးဆွဲတင်သွားတော့
ပေါင်၂ချောင်းအဖွေးသားနဲ့ဂွဆုံကပင်တီကိုမြင်နေရပြီ။ အမေ့ပင်တီကပန်းနုရောင်ဇာပွင့်ထိုးပါးပါးလေးရယ်..။
အမေ့စမူဆာဖောင်းဖောင်းကြီးက ကျနော့်ကိုထွက်ရှိုးပြပါလေရော။ပင်တီကပါးတော့
အတွင်းကအမွှေအုံမဲမဲကြီးကိုရောဂွကြားတည့်တည့်ကနှုတ်ခမ်းသားထူထူမြောင်းရာကြီးကိုရောအတိုင်းသားမြင်နေရတယ်။

အမေကတော့ခေါင်းအုံးကိုအမိအရကွယ်ရင်းသူအောက်စလွတ်နေတာကိုမသိသေးဘူး။
ရှိတဲ့အမွှေးတစ်စတစ်လေတောင် ပင်တီပါးလျလျကအကုန်မဖုံးနိုင်ပဲပေါင်ခွကြားကနေပင်တီစပ်ကပြူထွက်နေတယ်။
ဟိုက်..ရှားးဘား ကျနော့မှာအသက်ရှူဖို့မေ့ပြီးပါးစပ်အဟောင်းသား။
ကျနော်လဲအမေမရိပ်မိအောင်ဒီတိုင်းမသိမသာလွှတ်ထားရင်းနဲ့..

"မေမေကလဲ.. မေမေ့ကြည့်ရတာမမိုက်ပါဘူး၊ ကြည့်လဲကြည့်ချင်သေး၊ ကြောက်လဲကြောက်သေး။
အဲ့ဒါကြီးကွယ်ထားတော့ဘာမြင်ရမှာလဲ"

"ဟဲ့.. ကြောက်ပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတယ်ဟဲ့၊ ဒါလဲပျော်စရာတစ်မျိုးဘဲ"

ကျနော့်အတွေးထဲမှာ၊ အင်း..ဟုတ်သားဘဲ၊ လူဆိုတဲ့လူတွေကလဲ ခပ်ဆန်းဆန်းပဲ၊
တစ်ခါတလေ၊ပျော်စရာ၊ ရင်ခုန်စရာတွေကို ကြောက်စရာအဖြစ်အပျက်တွေထဲကကြံဖန်ပြီးရှာကြံယူတတ်ကြတယ်နော်။
ဒါပေမယ့်ကျနော်တကယ်ပြောထွက်သွားတာက...

"အပြာကားကြည့်တာကမှ တကယ်စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းမှာပေါ့မေမေကလဲ.."

ကျနော်တစ်လုံးပစ်ထည့်လိုက်တယ်။

"အဲ့ဒါကြည့်တာကတော့ လူတိုင်းကြိုက်မှာပဲလေ။ ထူးဆန်းလို့လား.."

အမေကမျက်စောင်းလေးတစ်ချက်ထိုးပြီးပြောလိုက်တယ်။
အမေ့ပုံစံကစောစောကအတိုင်းဆက်ထိုင်နေတယ်။ အောက်စလွတ်နေတာကိုသတိမထားမိသေးဘူး။
ပင်တီပန်းရောင်လေးကကျနော့်ကိုပြောင်ပြနေတုန်းပဲ။ အောက်ကကျနော့်လီးကလဲအစွမ်းကုန်တောင်နေပြီ။
ကျနော့်စိတ်ထဲမှာပြောနေတာက..

"တကယ်လို့ မေမေ့အနေနဲ့ကျနော့်လိုသားအရင်းနဲ့တိတ်တိတ်ကြိတ်ပြီးအိပ်ခွင့်ရရင် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားမှာလားမေမေရယ်"

ကျနော်ကတော့အဲ့လိုတွေးရုံနဲ့တင် တော်တော်ကြီးကိုစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီလေ။
ကိုယ့်အမေကို ဒီလိုတွေးတာတော်တော်တော့အကုသိုလ်ကြီးတာပဲ။
ဒါပေမယ့်အမေက လှလိုက်တာ၊ ဆက်စီကျလိုက်တာလေ။ စိတ်မထိမ်းနိုင်လောက်အောင်ပါဘဲ။
စိတ်ကူးယဥ်ရုံသက်သက်ပဲဆိုပေမယ့် တစ်ဘက်က အမေ့ကိုရရင်တကယ်လိုချင်တယ်။

တီဗွီဇာတ်လမ်းပြီးတော့ အမေကရေချိုးဖို့ပြင်နေတယ်။
ဒီညကလကွယ်ည၊ မိုးကလဲခပ်သည်းသည်းရွာလာတယ်။
သိပ်မနီးမဝေးတဲ့အရပ်ကနေမိုးခြိမ်းသံတွေတထိန်းထိန်းကြားနေရတာကိုကအသည်းထိတ်စရာ။
မိုးနဲ့အတူလေပါပါလာတယ်။ လေလကလဲအတော်ပြင်းတော့အိမ်တောင်ခါနေသလားထင်ရတယ်။
မိုးရွာ၊ လေပြင်းလို့ကတော့ထုံးစံအတိုင်းမီးပြတ်သွားပြီပေါ့။ မပြတ်ရင်မြန်မာပြည် အီးပီစီဘယ်ပီသတော့မလဲ။

ကျနော်တို့တွေအိမ်ထဲမှာဖယောင်းတိုင်တွေထွန်းလိုက်ကြတယ်။
ဧည့်ခန်းလျှောက်လမ်းနဲ့အဓိကကျတဲ့၂နေရာ၃နေရာလောက်ပါဘဲ။
အမေက မွှေးပွတဘက်ကြီးကိုရင်လျားလို့ဖယောင်းတိုင်တစ်တိုင်ထွန်းပြီး အပြင်ထွက်၊
ရေချိုးခန်းဘက်လျှောက်သွားတယ်။ဖြေးဖြေးချင်း.. တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းနေတာ။
မျက်လုံးတွေကဘယ်ညာအမှောင်ထဲကျီးကြည့်ကြောင်ကြည့်နဲ့..။
အခုလေးတင်မှသရဲဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်ထားလို့ကြောက်နေပုံပဲ။
 
အမေရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ဖယောင်းတိုင်ကိုအုတ်ဘောင်ပေါ်စိုက်လို့ မီးရောင်မှိန်ပြပြမှာရေချိုးနေတယ်။
အပြင်မှာကလည်းမိုးသက်လေကခပ်ကြမ်းကြမ်းတိုက်နေတော့ လေကတံခါးကြားတွေဖြတ်တိုးသံကတဝေါဝေါတဟဲဟဲနဲ့..
အမေ့ကြည့်ရတာလည်းနောက်ကျောမလုံသလိုပဲတထိတ်ထိတ်နဲ့။
ထုံးစံအတိုင်းပဲ။ အမေတံခါးချက်မထိုးပဲမဟတဟစေ့ထားတယ်။

ကျနော်ကအမေရေချိုးခန်းဘက်ထွက်သွားကထဲက အဝတ်အစားချွတ်၊ ကိုယ်သုတ်ပုဝါပတ်ပြီး။
အမေ့နောက်ခပ်ခွာခွာကနေလိုက်သွားတယ်။ အမေချိုးပြီးတာနဲ့ဆက်ချိုးလို့ရအောင်အသင့်ပြင်ထားတာပါ။
ပြီးတော့အမေ့ကိုချောင်းရဦးမယ်လေ။

ကျနော်ရေချိုးခန်းအပြင်မှောင်ရိပ်ထဲကနေအမေရေချိုးတာကိုချောင်းရတယ်။
လေခပ်ပြင်းပြင်းတိုးလိုက်တိုင်း တံခါးကိုတွန်းဟသလိုဖြစ်နေတော့ တံခါးအဟကပိုပိုကျယ်လာတယ်။
အမေ့ရဲ့နိကက်ကောက်ကြောင်းခန္ဓာကိုယ်အလှက
ရိုမန်းတစ်ဆန်လှတဲ့ဖယောင်းတိုင်မီးမှိန်မှိန်အာက်မှာ အရင်ကထက်ကိုဆက်စီဖြစ်နေတယ်။

ကျနော်အမေ့အပေါ်ရာဂစိတ်ဝင်ပြီး ဆက်ဆံချင်လိုးချင်စိတ်တွေက တစ်နေ့တခြားဒီရေလိုတက်လာခဲ့တာ၊
အမေ့ကိုချောင်းကြည့် ဒဲ့မှန်းပြီးဂွင်းထုမိတဲ့နေ့ကထဲကပါဘဲ။
အမေ့ကိုမှောင်ထဲကချောင်းကြည့်ရင်းစိတ်တွေကလည်း အမျှင်တန်းပြီးတွေးချင်ရာတွေတွေးနေတုန်းမှာ၊
မိုးကလဲပိုသည်းလာ မိုးခြိမ်းသံတွေလဲပိုနိမ့်လာပြီးတဂျိမ်းဂျိမ်းနဲ့ပိုကျယ်လာတယ်။
ပြောရင်းဆိုရင်းလေပြင်းတချက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းအသုတ်မှာ
အိမ်ထဲကဖယောင်းတိုင်မီးတွေအားလုံးဟုတ်ခနဲပြိုင်တူငြိမ်းကုန်တော့တာပဲ။

ရေချိုးခန်းထဲကတံခါးအကွယ်အုတ်ဘောင်မှာအမေထွန်းထားတဲ့ဖယောင်းတိုင်လဲ ဟထားတဲ့တံခါးကြားက
လေဆောင့်အတိုးမှာငြိမ်းသွားပါလေရော။ ရေချိုးခန်းထဲမှာလည်း ပိန်းပိတ်အောင်မှောင်အတိကျသွားတော့တယ်။
အဲ့ဒီမှာအမေ့ရဲ့အလန့်တကြားအာခေါင်ခြစ်အော်သံကြားလိုက်ရတာဘဲ။

"အမလေးး...လုပ်ကြပါဦး.. ဖိုး...ဖိုးထူးရေ..သား..သား..ဘယ်မှာလဲ..၊
အားးး မှောင်မဲနေတာပဲ။ မေ..မေမေကြောက်တယ်..ဒီကိုလာပါဦး.. အီးးး ဟီး..."

ကျနော်ကအမှန်တော့ရေချိုးခန်းတံခါးအပြင်လေးမှာတင်ရှိနေတာပါ။
ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းအသံမပြုသေးပဲခဏကြာအောင်စောင့်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲကပဲလျှောက်လာသလိုလို..။

"ဖိုးထူးရေ..သား...ဖိုးထူး.."

အမေကအကျယ်ကြီးကုန်းအော်နေတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာအကြောက်ပြေလိုပြေငြားတိတ်ဆိတ်မှု၊
အမှောင်နဲ့ကြောက်စရာအခြေအနေကိုတတ်နိုင်သမျှတန်ပြန်နိုင်အောင်၊ ကုန်းအော်နေပုံရတယ်။

"သား..ဒီမှာဖယောင်းတိုင်လာပြီးမီးညှိပေးစမ်းပါ။ မေမေကြောက်လွန်းလို့ပါ"

"မေမေ..သားဒီမှာရောက်နေပြီ၊ မကြောက်နဲ့တော့၊ သားလာပြီ"

ကျနော်ကိုယ်သုတ်ပုဝါပတ်ရက်သားအောက်ကလီးကြီးငေါငေါကြီးထောင်ရင်း ရေချိုးခန်းတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပြီး
သတိနဲ့တလှမ်းချင်းဝင်သွားလိုက်တယ်။ မိုးသည်းသည်းလေထန်ထန်နဲ့၊ သုတ်ခနဲတိုက်လိုက်တဲ့လေကြောင့်
ကျနော်လက်မှာကိုင်လာတဲ့ဖယောင်းတိုင်ကမီးဟာလဲဟုတ်ခနဲငြိမ်းသွားပြန်ပြီ။
သေချာတာပေါ့ဗျာ..၊ ကျနော်တမင်မှုတ်ပြီးငြိမ်းလိုက်တာပဲ။

"မှောင်မိုက်နေတာပဲသားရယ်..၊မေမေကြောက်လိုက်တာ၊ မြန်မြန်ဝင်လာခဲ့စမ်းပါ.."

အမေ့အသံတွေကတုန်နေပြီး အသက်ရှူသံတွေကတအားပြင်းနေပုံထောက်တော့
အမေအရမ်းအကြောက်လွန်နေပြီဆိုတာသိသာတယ်။

"သားလာပါပြီမေမေရ၊ မေမေမကြောက်နဲ့တော့နော်..၊ လေကတအားပြင်းတာပဲ။ ဖယောင်းတိုင်တွေလဲအားလုံးငြိမ်းကုန်ပြီ.."

အမေကအမောတကောနဲ့အသက်လုရှူနေတုန်းပဲ။

"ဘယ်မလဲ..ဘယ်မလဲ၊ သားဘယ်မှာလဲ။ မေမေ့နားနည်းနည်းတိုးစမ်းပါ"
 

အခန်း ၅ ဆက်ရန်