" ဟာကွာ ... မလွယ်ကြောပဲ "
အိပ်ကောင်းနေစဉ် ခေါင်းရင်းဘက် စားပွဲခုံပေါ်မှ ဖုန်းသံကြောင့် ဖွင့်နားထောင်မိရာ တဖက်က အသံကြောင် နေမင်းခန့် တစ်ယောက် စိတ်ညစ်သွားရတော့သည်။ကျောင်းပြီးကာစ သူငယ်ချင်းများနှင့် အချိန်ဖြုံးနေသော သူအား ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးခန့်မော်မှ တချက်လွတ်အမိန့်ဖြင့် အလုပ်ဝင်ခိုင်းလိုက်သည်။ဖခင်ဖြစ်သူနှင့် ရင်းနှီးသော လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးဆီ အလုပ်ဝင်ခဲ့ရ၏။
" မင်းလေး အကြောင်းပဲတွေး ... အဝေးက ဆုတောင်းဆဲလေ ... လွမ်းနေဆဲမို့ ......... "
ဖုန်းရိမ်းတုံးသံလေးမြည်လာရာ ချက်ချင်း ဖွင့်လိုက်မိသည်။
" ဟယ်လို ... အမိန့်ရှိပါ ခင်ဗျာ "
" အမိန့်ရှိပါ နောက်ထား ... ခု ... မင်း အဝတ်စား ၅စုံနဲ့ ... ရုံးကို ၄၅မိနစ်အတွင်း ရောက်အောင်လာခဲ့ ... အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ရမယ် "
" ဗျာ "
အလုပ်ဝင်တာ မကြာသေး အထက်စီးမှ အမြဲဆက်ဆံသော ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်အား နေမင်းခန့် ကြည့်မရပေ။ဖခင်ဖြစ်သူအား ကြောက်ရသဖြင့် သည်းခံလုပ်နေရသည်။အမှန်တော့ ဖခင်ဖြစ်သူဦးခန့်မော်ကလည်း ကန်ထရိုက်တစ်ဦးပင်ဖြစ်၏။သားအဖချင်း လုပ်ငန်းထဲ မထားချင်သဖြင့် ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီ အလုပ်ဝင်ခိုင်းထားသည်။ရေအမြန်ချိုးကာ အဝတ်စားများ အိပ်ထဲထည့်၍ အောက်ထပ် ဆင်းလာရာ...
" ဟော ... သားလေး ... မာမီ ... မနက်စာ လုပ်ထားတယ် ... လာစား "
" သား ခရီးထွက်ရမှာတဲ့ ... မာမီ "
" မာမီ ... သိပြီးပါပြီ သားရယ် ... ခေါင်က ... ဖုန်းဆက်ပြောထားပါတယ် "
" ဟင် "
" ခ်ခ် ... ခ်ခ် "
ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ စူပုတ်နေသော သားဖြစ်သူ မျက်နှာလေးအားကြည့်ရင်း ရယ်မောနေတော့၏။မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ရှေ့နေတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်လုပ်ငန်းအား အများကြီးအထောက်ကူပြုကာ ခုထိ စာချုပ်စာတန်းများချုပ်ဆိုရာတွင် ဦးခန့်မော် လှည့်မကြည့်ရပေ။သူမ ဘဝအား ခင်ပွန်းသည်နှင့် သားဖြစ်သူထံ မြုပ်နံ့နေထိုင်ခဲ့၏။နေမင်းခန့်တစ်ယောက် စားသောက်ပြီး အဝတ်အိတ်လေးဆွဲကာ ကားဖြင့် ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင် ရုံးခန်းရှိသော ဝင်းကြီးထဲမောင်းဝင်လာခဲ့သည်။
" ဟေ့ ... ကား ဒီမှာပဲရပ် "
ရုံးခန်းအပေါက်ဝရှေ့မှ အစိမ်းရောင်း ပါတိတ်ဝမ်းဆက် ဝတ်ဆင်ထားသော ခပ်ချောချော မိန်းမဆီက ဩဇာသံအပြည့်ရှိသော အမိန်သံတခု ထွက်ပေါ်လာသည်။နေမင်းခန့်လည်း ပြောလို့သာ ပြောရတာ ဒေါ်နုနုထွဋ်ရှေ့ရောက်လျင် အရာရာအရှုံးပေးနေရ၏။
" ကားသွား ... ထားရမှာလေ "
" မလိုဘူး ... မင်းကား အိမ်ပြန်ပို့ရမှာ ... အဝတ်စားထုတ်တွေ ... ငါ့ကားပေါ်ပြောင်းထဲ့လိုက် "
ပြောပြီးပြီးချင်း သူမဖုန်းလေးထုတ်ကာ ဖုန်းဆက်နေသည်။ခဏအကြာ ရုံးခန်းထဲမှ လူတစ်ယောက် ထွက်လာတော့၏။
" ရောက်ပါပြီ ... မမလေး "
" အဲဒီကားကို ရှင့်ပြောထားတဲ့ လိပ်စာ အတိုင်း ပြန်ပို့လိုက်ပါ ... နေမင်းခန့် ... မင်းကားသော သူ့ပေးလိုက်... ရပြီ "
စကားပြောနေရင်း နဖူးပေါ်ဝဲကျလာတဲ့ ဆံနွယ်အိအိလေးအား ခေါင်းလေးစောင်းပြီး ပင့်တင်ကာ သူမကားရှိရာ လျှောက်လာခဲ့သည်။နေမင်းခန့်လည်း ကားထဲမှ အဝတ်အိတ်ဆွဲကာ ရုံးခန်းမှ ထွက်လာသူအား ကားသော့ပေးရင်း ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်နောက်မှ အမြန်လိုက်ရတော့၏။နက်မှောင်သောဆံနွယ်လေးများ ယိမ်းနွဲ့နေကာ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှာ ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးများက လမ်းလျှောက်တိုင်း အိကနဲ့ တုန်ခါနေပြန်သည်။ကားရှေ့တံခါးနား ရပ်ကာ ဒါရိုင်ဘာ ဦးထွန်းအား ကားနှင့်ပက်သက်သည်များမေးနေသည်။
" ကား ... သေချာ စစ်ပြီး ပြီလား ... ဦးထွန်း "
" စစ်ပြီးပါပြီ ... မနေ့ကမှ ဝါးရှော့ကို သေချာ စစ်ခိုင်းထားတာ ... မမလေး "
" ဟုတ် ... မြို့ထဲ ... တခုခု စားမယ် ... ပြီးတာနဲ့ ... နေပြည်တော်ထိ တောက်လျှောက်မောင်း ... အဲရောက်မှ ထမင်းစား နားမှာ "
ယဉ်မောင်း ဦးထွန်းအား ပြောနေစဉ် သူမ လက်ကိုင်ဖုန်းလေး အသံမြည်လာတော့သည်။
" ဟဲလို ... ကိုကြီးခန့်မော် ... ပြော "
" ခရီးထွက်ပြီလား ... သားရော ရောက်ပြီလား "
" ရောက်ပါပြီ ... ခုပဲ ... ထွက်ကြတော့မှာ နေမင်းခန့်ကားကို ... ပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ်နော် "
ဖုန်းပြောရင်း ကားနားရပ်နေသော နေမင်းခန့်အား ကားထဲဝင်ရန် လှမ်းပြောနေသေးသည်။
" ok ... ခေါင်ရေ "
" ဒါပဲနော် ကိုကြီး ... ဟိုရောက်မှ အဆောက်ဦးပုံစံတွေ ဆွဲပြီး လှမ်းပို့ပေးပါ့မယ် ... တချက်ကြည့်ပေး "
နေမင်းခန့်လည်း ကားနောက်ခန်းဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်ရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်အား စောင့်နေလိုက်သည်။ခဏအကြာ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး နုနုထွဋ်ခေါင်ဝင်လာကာ ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ကားနောက်ခန်းထိုင်ပြီးသည်နှင့် ဦးထွန်းအား ကားမောင်းရန် ပြောလိုက်တော့သည်။ကားလေးမှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရုံးခန်းရှေ့မှ ထွက်လာရာ ခြံဝင်းနားအရောက် လူတစ်ယောက်က သံတံခါးကြီးအား ဖွင့်ပေးလိုက်၏။
" မမလေး ... မင်္ဂလာပါ "
" ဟုတ် ... မင်္ဂလာပါ ... ညဘက်တွေ ဂရုစိုက်ကြနော် "
သူမ အလုပ်သမားအား မှာကြားရင်း ကားမှန်တံခါးအား ဆွဲတင်လိုက်တော့သည်။ကားလေးမှာ မြို့တွင်းလမ်းမကြီးအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး မောင်းနှင်နေရာ နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ပထမဆုံးအကြိမ် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရေမွေးနံ့ဖျော့ဖျော့နှင့် ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရရှိလိုက်၏။လုပ်ငန်းကြီးတခုလုံး ဦးဆောင်နေသဖြင့် ဒေါ်တပ်ခေါ်နေကြသောလည်း နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အသက်၃ဝစွန်းစွန်းလေး ရှိသေးသည်။ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှပကျော့ရှင်းကာ မျက်နှာသွယ်သွယ်ချောချောလေးနှင့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးပါးနပ်သဖြင့် အချိန်တိုအတွင်း ဝါရင့် စီးပွားရေးပညာရှင်များနှင့် ရင်ဘောင်တန်းနိုင်ခဲ့သည်။ခုလည်း ချောင်းသာဘက် ဟိုတည်ဆောက်ရန် နေရာဝယ်ထားပြီး ဖြစ်၏။အခန်းတွင်း ပရိဘောက ပစ္စည်းများ အလှဆင်ရာတွင် နေမင်းခန့်အား သင်ပေးရင်း အသုံးချရန် စီစဉ်ထားသည်။ကားလေး လူးသွားစဉ် ကူရှင်ပေါ်အိကားနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဘက်ဖင်သားကြီးမှာ နေမင်းခန့် ညာဘက်ပေါင်အား ထိကပ်သွား၏။ဒိန်းကနဲ့ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်း ဖြစ်ကာ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးစက်လာရသည်။
ရုတ်တရက် နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကြည့်မိရာ သူမမှာ ခပ်တည်တည်ပင် ရှေ့ကိုသာ မျက်နာမူထားသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ဘေးတိုက်အနေထားမို့ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မျက်နှာချောချောလေးမှ မျက်ခုံးထူထူလေးတဖက်က ကွေးကျနေကာ မိတ်ကပ်အနည်းငယ်လူးထားသော ပါးပြင်မို့မို့လေးနှင့် အနီရောင်ဆိုးထားသော နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက ထင်းကနဲ့ ပေါ်လွင်နေ၏။အနီးကပ် ကြည့်မိမှ အတော်ချောသော မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း နေမင်းခန့် တွေးနေမိသည်။ငေးကြည့်နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်သဖြင့် ချက်ခြင်းမျက်လွှာချကာ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်ရ၏။မကြာမှီ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တခု ဝင်ထိုင်ကာ မနက်စာ ရှမ်းခေါင်ဆွဲနှင့် ကော်ဖီ သောက်ကြကာ ကားလေးမှာ ဆက်လက်ထွက်ခွာလာရင်း မြို့ပြင် အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
လမ်းရှင်းသဖြင့် ကားလေးမှာ သာမန်ထက်နဲနဲပိုမောင်းကာ ငြိမ့်ကနဲ့ငြိမ့်ကနဲ့ ပြေးနေတော့သည်။လမ်းဘေး လယ်ကွင်းများ သစ်ပင်ကြီးများ ခမ်လှမ်းလှမ်းမှ လူနေအိမ်တဲလေးများ ရိပ်ကနဲရိပ်ကနဲ့ ကျန်နေရစ်သည်။မြို့တွင်းမှ ထွက်လာရာ ၃နာရီခန့်အကြာတွင် နေမင်းခန့်ဘေး၌ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မျက်လုံးလေးများ စင်းလာပြီး ငိုက်ကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့၏။ကားလေးက လူးကာလွန့်ကာဖြင့် တဖြည်းဖြည်း နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခေါင်းလေးမှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ်ကျရောက်လာခဲ့သည်။နေမင်းခန့်မှာ နိုးရအခက် ပြုရအခက် မိမိ အထက်လူကြီးမို့ ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေရသည်။သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်နှင့် အသားချင်းထိကပ်နေရသည်မှာ ကြာလာသည်နှင့် အမျှ ပေါင်ကြားမှ လီးက တဆစ်ဆစ်နှင့် ခံစားနေရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အကျင်္ ီလည်ဟိုက်လေးအတွင်းမှ ရင်သားဖွေးဖွေးလေးအား မြင်နေရာ အလိုအလျောက် လီးက ထောင်ထွက်လာရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အပူအပင်မရှိ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပင် အိပ်မောကျနေတော့၏။
နေပြည်တော်ရောက်ခါနီးလေး ကားလမ်းမကြီးပေါ် ခွေးတစ်ကောင်ဖြတ်ပြေးရာ ယဉ်မောင်းဦးထွန်းမှာ လမ်းဘေးသို့ ကားအားဆွဲချလိုက်ရသည်။ကားဘရိ်တ်သံ တကျွိကျွိနှင့် အတူ ကားလေးမှာ လူးသွားသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်ကိုယ်လုံးမှာ နေမင်းခန့်ဘက် တိုးကပ်သွားရ၏။အိပ်ပျော်နေရင်း ခန္ဓာကိုယ်စောင်းကျသွားသည်နှင့် ဘယ်ဘက်လက်က ထောက်လိုက်ရာ နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားသို့ ထောက်မိသွားသည်။ချက်ချင်း သူမလက်ထဲ ခပ်မာမာ အသားစိုင်တစ်ခုထိမိသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ နေမင်းခန်း၏ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ဖိမိထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။
" အာ "
ချက်ချင်း မျက်လုံးလေးပြူးလာကာ မျက်နှာတပြင်လုံး ပန်းနုရောင်သန်းလာခဲ့သည်။နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားမှ သူမလက်လေးအား အမြန်ပြန်ထုတ်ကာ ကားရှေ့ခန်းရှိ ဦးထွန်းအား လှမ်းမေးလိုက်၏။
" ဦးထွန်း ... ကား ဘာဖြစ်တာလဲဟင် "
" ဘာမှ မဖြစ်ဘူး မမလေး ... လမ်းပေါ် ခွေးတစ်ကောင် ဖြတ်ပြေးလို့ ရှောင်လိုက်တာပါ "
" အော် ... တော်သေးတာပေါ့ ... ကျမဖြင့် လန့်သွားတာပဲ "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ လန့်သွားကြောင်းပြောရင်း နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားအား အမှတ်တမဲ့ ပြန်ကြည့်မိနေသည်။အပျိုကြီးမမ တစ်ယောက် ကားလူးလို့ လန့်တာလား တခါမှ မကြုံဖူးသော လီးအား ဖိမိလို့လန့်တာလား ဆိုတာ သူမကိုယ်တိုင်ပဲ သိနိုင်လိမ့်မည်။ခဏအကြာ ကားလေးမှာ လမ်းဘေးမှ လမ်းမကြီးပေါ်ပြန်တက်ကာ ပုံမှန်လေး မောင်းနေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အား လှည့်မကြည့်တော့ပဲ အပြင်ဘက် ရှု့ခင်းများအား ကြည့်ရင်း ငြိမ်သက်စွာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။နေပြည်တော်အရောက် သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်သော ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ထမင်းစားကာ ပြန်အထွက် ကား ဆီအပြည့်ဖြည့်ခဲ့လိုက်သည်။နေပြည်တော်မှ ဆက်လက်မောင်းနှင်လာရာ ပုသိမ်သို့ ည၉နာရီခန့် ရောက်ရှိခဲ့သည်။တည်းခိုးခန်းငှားကာ အထုတ်အပိုးများ နေရာချပြီးမှ ထမင်းမှာစားလိုက်ကြ၏်။ထမင်းစားပြီး အိပ်ခန်းကိုယ်ဆီဝင်ကာ တစ်လမ်းလုံးညှောင်းညာလာခဲ့သမျှ အကြောဆန့်ရင်း မှေးနေကြသည်။
ဦးထွန်းတစ်ယောက် ခေါင်းချသည်နှင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားပေမယ့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မပျော်သေးပေ။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ကျောင်းပြီးကတည်းက စီးပွားရေး လောကထဲ ခြေစုံပစ်ဝင်ခဲ့ရာ သူမအတွက် အချစ်ဆိုတာ ဗလာနတ္ထိပင်ဖြစ်သည်။ဘဝရှေ့ရေးအတွက် အချိန်အားလုံး အလုပ်ထဲ ပုံအောထားခဲ့သည်။လာရောက်ပိုးပန်းသော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်များ စစ်ဗိုလ် အင်ဂျင်နီယာ ဆရာဝန်များ အလွှာပေါင်းစုံမှ ယောကျင်္ားများအား ဘူးတစ်လုံးနဲ့ခါထားခဲ့သည်။လွန်ခဲ့သော ၅လခန့်မှ လုပ်ငန်းတူ ပါတနာ ထိပ်တန်းစီးပွားရေးပညာရှင် ဦးခန့်မော်မှ သားဖြစ်သူအား လုပ်ငန်းသဘောတရားများ နားလည်အောင် သင်ပေးရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။တပြည့်မမွေးချင်သော်လည်း သူမအား ဒီလောကထဲရောက်ကာစ အကူညီပေးဖူးသဖြင့် အားနာနာနှင့်လက်ခံလိုက်ရသည်။နေမင်းခန့်မှာ ရုပ်ချောသလောက် ဂျစ်ကန်ကန်လေးမို့ စရောက်တာနဲ့ ခပ်တင်းတင်း ဆက်ဆံနေမိသည်။ဆရာတပြည့်ပုံစံမျိုးထက် ပိုပြီးရင်းနှီးကြောင်း မပြခဲ့ပေ။သူမ၏ အမိန့်ဆန်သော စကားလုံးများအောက် ဖြစ်ပျက်သွားသော မျက်နှာလေးအား ပြန်တွေးမိတိုင်း အားရကျေနပ် နေရသည်။ခုလည်း ကားလူးသွားရာ မမျော်လင့်ပဲ နေမင်းခန့် လီးအား ထိကိုင်မိသော ဘယ်ဘက်လက်လေးအား ထောင်ကြည့်ရင်း အိပ်ယာပြင်ထက် တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေရသည်။
နေမင်းခန့်မှာလည်း ခါတိုင်းကြည့်မရပေမယ့် ခုလို ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အနီးကပ်နေမိရာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အလှတရားများအောက် ပစ်ကျသွားရသည်။ပိုဆိုးသည်က နုနုထွဋ်ခေါင်၏ လက်ကလေးတဖက်က သူ့လီးအား ထောက်မိသဖြင့် ပြန်တွေးတိုင်း ပေါင်ကြားမှ လီးက တင်းမာနေရ၏။အလိုလျောက် လက်က လီးအားပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့သည်။နေမင်းခန့် တစ်ယောက် တည်းခိုခန်းတွင် ထကြွလာသော ကာမစိတ်လေးအား ဖြေသိမ့်နေစဉ် အိမ်မှာ ကျန်ရစ်သော မိခင်နှင့်ဖခင်ဖြစ်မှာလည်း...
" ခ်ခ် ... မောင် နော် "
" ဘာလို့လည်း ... ခင်ရယ် ... သားလေး မရှိတုန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတာကို "
ပြတင်းပေါက်မှဝင်ရောက်လာသော လေပြေလေအေးလေးကြောင့် အိပ်ခန်းတွင် ခန်းဆည်းစလေးများ တလွင့်လွင့်လှုပ်ခတ်နေရာ ဦးခန့်မော်မှ ခန်းဆည်းစများအား ဘေးသို့ ဆွဲကပ်ပစ်လိုက်၏။အိပ်ယာပြင်ထက် ဗိုက်ခေါက်အနည်းငယ်ထွက်နေရုံလေးမှအပ အလှမပျက်သေးသော ချစ်ဇနီး ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်အား ဘေးတစ်စောင်းခွထားကာ နို့အုံလေးအား ညှစ်ကိုင်ကစားနေသည်။
" ယားတယ် ... မောင်ရဲ့ "
" ခင်ကလည်း ... အရင်ကဆို ... မောင် ... စို့ကွာ ကြာကြာလေးစို့ ဆိုပြီး ပြောပြောနေတာကို ... ခုကြမှ ယားနေတာလား "
" အော် ... တူမလား ... မောင်ရယ် ... အဲတုန်းက ... ကလေးလဲ မရသေးဘူး ... ပြီးတော့ ...... ခ်ခ် "
" ပြီးတော့ ... ဘာဖြစ်လဲ ... ခင်ရယ် "
" တော်ပြီကွာ ... ပြောပြဘူး "
" မရဘူးကွာ ပြောပြော ... မပြောရင် ခင့် နို့တွေ ညှစ်မှာနော် "
" ဟိတ် ... မလုပ် ... ဟင့် ...... မောင် ...... လွတ် လွတ် ... ပြောမယ် ... တကတည်း ... ယွနာ ဟွန့် "
ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ လင်ဖြစ်သူ လက်အား တွန်းထုတ်ရင်း တဟွန့်ဟွန့်နှင့် ငယ်မူငယ်သွေးလေး ကြွလျက်ရှိနေသည်။သူမ ညာဘက်တင်သားကြီးအား ယောကျင်္ာဖြစ်သူက ခွထားသဖြင့် ပေါင်ကြားမှလီးက အမြှောင်းလိုက် ထိကပ်နေ၏။သူမဖင်သားဆိုင်ကြီးနှင့် လီးအား ထိထိမိမိလေးကပ်သွားအောင် ညာဘက်ပေါင်အား မသိမသာလေး ကားထားလိုက်ပြန်သည်။
" ပြော လေ ကွာ "
" အဲတုန်းက အတွေ့အကြုံ့မှ မရှိတာ မောင်ရယ် ... နို့စို့ခံရင်း ဟိုဟာ လုပ်တာ ... ခံလို တအားကောင်းတာလေ "
" ဘယ်ဟာ လုပ်တာလဲ ... ခင့်ရဲ့ "
" အွန် ... အလိုးခံတာ အလိုးခံတာ ... ကဲ ... ဒီလိုစကား ကြားချင်တာမဟုတ်လား ... ဟွန့် "
ဦးခန့်မော်မှာ ချစ်ဇနီးအာ ရမ္မက်စိတ်လေးများ နိုးထ လာစေရန် စကားနှင့် နိုးဆွနေတော့၏။အသက်၅ဝကျော်လာပေမယ့် ၁ပတ် ၂ကြိမ်လောက်တော့ လိုးနိုင်ခဲ့သည်။သို့သော် ဇနီးဖြစ်သူမှာ လိင်စိတ် အားနည်းလာသဖြင့် လိုးခါနီး စိတ်ကြွစေရန် နိုးဆွပေးနေရ၏။ခုလည်း သူလီးအား ပေါင်သားများ လှုပ်ကာ တင်သားများနှင့် ဖိကပ်နေသဖြင့် မကြာခင် လိုးရတော့မည်ကို သေချာပေါက် သိနေတော့သည်။စကားပြော ခဏရပ်ကာ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့် အကျင်္ ီအား ချွတ်ရင်း ဘော်လီအား ဆွဲချရာ အနည်းငယ်တွဲကျနေသော နို့အုံကြီးမှာ ပေါ်လာခဲ့၏။နို့စို့ပေးနေစဉ် ဒေါ်ခင်မိုးမြင်မှာ ထထိုင်ရင်း ဘော်လီချိတ်အား လက်နောက်ပြန် ဖြုတ်ရင်း ပြန်လှဲချလိုက်သည်။ဦးခန့်မော်က နို့စို့ရင်း သူမနား နားလေး တိုးတိုးကပ်ပြောရာ မျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး လက်လေးနှစ်ဖက်က မျက်နှာအား အုပ်ထားလိုက်တော့သည်။
" အာ ... မောင်ကလည်း ကွာ "
" လုပ်ပါ ... ခင် ရဲ့ "
" ဟင့်အင်း ကွာ "
" ခဏပဲ လုပ်ကွာ ... မောင်လည်း ခင့်ဟာကို ပြန်လုပ်ပေးမှာလေ "
" ဒီတခါ ပဲနော် ... ဟွန့် "
ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ အိပ်ယာပေါ်မှ ထထိုင်ရင်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ ခါးပုံစအား ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြည်ချလိုက်သည်။ပုဆိုးအပေါ်စအား ပေါင်လယ်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲချရာ လမွှေးအုံထူထူနှင့် ဦးခန့်မော်၏ လီးကြီးမှာ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ဗိုက်ပေါ်ကပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ထိုနောက် လင်ဖြစ်သူ မျက်နာအား လှမ်းကြည့်ကာ အကြည့်ချင်းဆုံသည်နှင့်...
" အာကွာ ... မကြည့်နဲ့လေ ... မောင်ရယ် "
" အင်းပါ ... မောင်မကြည့်တော့ဘူး "
ဦးခန့်မော်မှာ ခုထိရှက်သွေးဖျာတတ်သော ဇနီးဖြစ်သူမျက်နာအား မကြည့်တော့ပဲ မျက်လုံးမိတ်ထားလိုက်တော့၏။ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ လင်ဖြစ်သူ မျက်လုံးလေး မှိတ်သွားမှ ပေါင်ကြားမှ လီးဆီသို့ အကြည့်ရွေ့လိုက်သည်။ထို့နောက် အနှစ်၂ဝကျော် သူမစောက်ပတ်အား လိုးပေးသော လီးကြီးအား ရွှန်းရွှန်းစားစား စိုက်ကြည့်လိုက်၏။တဖြည်းဖြည်း ခါးညွတ်ကာ အပေါ်လန်နေသော ဒစ်ဖူး၏မေးသိုင်းကြိုးလေးမှ စ၍ လီးအရင်းထိ လျှာအပြားလိုက် ယက်ပေးလိုက်သည်။
Comments
Post a Comment