အခန်း (၁)
သူ့ရဲ့အကျင့်ကတော့အရာအတော်များများကိုအလွယ်တကူကြောက်တတ်တယ်။
အဲဒီသူဆိုတာကအခုကျနော်နဲ့တိတ်တိတ်ပုန်းညားနေတဲ့ကျနော့်မိန်းမပေါ့...
အဲ့လိုကြောက်တတ်လို့လဲ သူနဲ့ကျနော်နဲ့ညားခဲ့ရတာပဲဗျ...။
သူ့ကြောင့်ချည်းပဲတော့မဟုတ် ကျနော်ဆတ်ဆော့တာလဲပါတာပေါ့လေ။
သူကြောက်တတ်တာတွေက...
အမှောင်ကိုအဓိကကြောက်တယ်။
ညအမှောင်မပြောနဲ့ မိုးမှောင်ကျလို့အုံ့ဆိုင်းလာရင်တောင်ကြောက်တတ်တယ်။
အသံဆူဆူညံညံတွေကိုလဲကြောက်တယ်၊ လေကြီးမိုးကြီးတဟဲဟဲကျလဲကြောက်တယ်။
မိုးတွေခြိမ်းမိုးကြိုးတွေပစ်ဆိုရင်တော့ပြောမနေနဲ့တော့.. လိပ်ပြာလွင့်သွားမတတ်ပဲ။
အကောင်ပလောင်အသေးအဖွဲ တီတို့ ပက်ကျိတို့ ကြွက်၊ဖား၊ ပိုးဟပ်၊ အိမ်မြောင်တို့လဲအကုန်ကြောက်တာပဲ။
နောက်ဆုံး..လူသူပြတ်နေရင်တောင်တစ်ယောက်ထဲမနေရဲဘူး။ အိမ်ထဲမှာဆိုရင်တော့ တံခါးအလုံပိတ်ပြီးမှနေရဲတယ်။
အဲ..အိမ်ပြင်ထွက်ပြီးအိမ်သာ ရေချိုးခန်းသွားရင်တောင် တစ်ယောက်ထဲဆိုတဲ့ခံစားချက်ကြောင့် တံခါးချက်မထိုးရဲဘူ။း
တံခါးမဟတဟ စေ့ထားတတ်တယ်၊ အဲဒီလောက်အထိ...အိုဗာကအရမ်းတင်းတာပဲ...၊
အဲ...ဒါပေမယ့်အဲဒီအိုဗာတင်းအကျင့်ကြောင့်ပဲအခုသူကကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာလေ...။
အဲဒီသူဆိုတာရဲ့တကယ့်သရုပ်အမှန်ကို တကယ်ကျနော်ဖွင့်ပြောလိုက်မယ်ဆိုရင်
ခင်ဗျားတို့အံ့သြပြီးမျက်လုံးပြူးမသွားနဲ.၊ စိတ်ခိုင်ခိုင်ထား။ မပြောမပြီးမတီးလဲမမြည်တဲ့ဘူးဗျ။
အဲဒီကျနော့်မိန်းမပပဆိုတာက တခြားသူမဟုတ်ဘူးဗျ..
ကျနော့်ကိုမွေးထားတဲ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးဒေါ်ရွှန်းပပ ပါဘဲ။
ကဲ..ဘာကစပြီး ဘယ်လိုတွေဖြစ်ကုန်ကြတယ်ဆိုတာကျနော်စပြောပြတော့မယ် နားထောင်ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား
ကျနော်ကတော့ ဘသာထူး၊ အိမ်အခေါ်တော့ ဖိုးထူးတဲ့။ အသက်က ၂၀၊ ကျနော်တို့မိသားစုရဲ့တစ်ဦးထဲသောသားပေါ့။
ကျနော့်အကျင့်ကသွေးဆူတယ်၊ အရာရာကိုခံစားလွယ်တယ်၊ တစ်ခုခုဆိုမဆင်ခြင်ပဲဟောဟောဒိုင်းဒိုင်းလည်းလုပ်တတ်တယ်။
အရွယ်ရောက်လာတော့လဲ လိင်စိတ်နိုးကြွလွယ်တဲ့သူ၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော်တော်ထန်တဲ့ကောင်တစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။
လမ်းသွားလမ်းလာအရွယ်ရွယ်အစားစားရှိတဲ့ဆော်တွေရဲ့မပေါ့်တပေါ်ဖော်ထားတဲ့နို့အုံသားလေးတွေ၊
ဘောင်းဘီတိုနဲ့ဂျင်းစကတ်ဝတ်ထားတဲ့ပေါင်ဖွေးဖွေးလေးတွေ၊ စကတ်ကွဲအောက်ကခြေသားလုံးဝင်းဝင်းလေးတွေ၊
ထမီပျော့အောက်ကအိုးတင်းတင်းကြီးတွေတွေ့ရုံနဲ့ စိတ်ကအဆုံးအထိတွေးပြီးပြီ၊ လီးကလဲတောင်ပြီးပြီ။
နောက်ပိုင်းကျနော့်အဲဒီစောက်ကျင့်က တခြားဆော်တွေဆီမှာတင်မရပ်ဘဲအကျင့်ပါပြီး
ကိုယ့်ကိုမွေးထားတဲ့ကိုယ့်အမေကိုပါပြန်ကြည့်ပြီးအဲ့ဒီစိတ်တွေဝင်လာပြီးလီးတောင်တတ်လာတယ်။
အဲဒါဘာလို့လဲဗျာ...
ကျနော့်အမေရွှန်းပပကအခုမှ၄၀ပြည့်ဖို့တစ်ထွာအလို၊ ၃၉နှစ်သာသာရှိသေးတာ။
အဖေက အမေ့ကို၁၈နှစ်သမီးကထဲကဆွဲစိထားတာလေ။ အခုကျနော်အသက်၂၀မှာအမေက ၃၉။
ကျနော့မွေးပြီးကထဲကနောက်ထပ်ခလေးလဲမရတော့ဘူး။
သားတစ်ယောက်ထဲနဲ့ဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့နေလာရတဲ့အပြင်
အဖေကလဲရှာနိုင်ဖွေနိုင်တော့ အမေက အဲရိုဗစ်ကစားလိုက် gym ဆော့လိုက်
ကိုယ့်ကိုကိုယ်သလိုက်လုပ်နေတာဆိုတော့တော့ဘော်ဒီက ပါဖက်အမိုက်စား။
အရွယ်ကလဲမကျသေး။ မိန်းမတို့ရဲ့ကောင်းခြင်းအားလုံးပြည့်စုံနေတဲ့အချိန်။
ကျနော်ကလဲစောစောကပြောသလိုလူပျိုသွေးဟုန်းဟုန်းထတဲ့အချိန်ဆိုတော့ စိတ်က ကစားပြီဗျို့...။
အမေကလဲ လေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်တဲ့အချိန်ကစားတဲ့အချိန်တွေမှာအသားကပ်ဘောင်းဘီရှည်ဖြစ်ဖြစ်၊
အတိုဖြစ်ဖြစ်ဝတ်တတ်တော့ ကောက်ထွက်နေတဲ့ဖင်ကြီးနဲ့အိုးကြီးတွေကအမြှောင်းလိုက်အတိုင်းသားဗျာ။
ကစားထားတော့ ဗိုက်သားလေးကရှပ်၊ ဘော်ဒီကောက်ကြောင်းကအမိုက်စား။
အသားက ခပ်လတ်လတ် အညိုဘက်သန်းတယ် မြန်မာမတွေရဲ့ပုံမှန်အသားရောင်ပါဘဲ။
ရုပ်ကရွက်ကြမ်းရေကြိုမကဘူး အကြည့်ခံတယ်။ ကျနော့်မျက်စိထဲမှာတော့လှတယ်
(ကျနော့်အမေ၊ အခု ကျနော့်မိန်းမဘဲဟာ၊ မလှဘူးပြောလို့ဘယ်ရမလဲ)
အိမ်မှာနေလဲ ခေတ်ကဆန် ဆိုရှယ်လဲကျတော့၊ ထမီကြီးဖားလျားနဲ့သိပ်မနေဘူး၊
အချိန်တော်တော်များများမှာ ဘောင်းဘီတိုဝတ်ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေတာများတယ်။
ဒီတော့ပေါင်လုံးသားနုနုအိအိတစ်တစ်ကြီးတွေက ကျနော့်လိုအထန်ကောင်သားတစ်ယောက်ရှေ့မှာ
စားသောက်ဆိုင်ရှေ့မျက်နှာစာကပုံမှာမီနူးပွဲကြီးပုံစံကို အကြီးချဲ့ရိုက်ပြထားသလိုပဲ၊
ဝါးလိုက်ရရင်တော့ဆိုတဲ့စိတ်တွေတဖွားဖွားပေါ်လာတာဆန်းသလားဗျာ..။
အစပိုင်းကရေးခဲ့သလို ကျနော့်ရဲ့ဆတ်ဆော့တတ်တဲ့အကျင့်ပေါ့။
လူကမဆတ်ဆော့ခင်စိတ်ကအရင်ဆတ်ဆော့တယ်။
ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ကိုယ့်အမေအပေါ်ဟိုစိတ်ဒီစိတ်တွေပေါ်လာတာနဲ့ ကြိုးစားပြီးတော့ကိုယ့်စိတ်ကိုကိုယ်နှိပ်ကွပ်တယ်။
ဟေ့ကောင်..ဒါမင်းအမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးနော်..ဘာတွေတွေးနေတာလဲ..လို့..။
ဒါပေမယ့်စောစောကပြောသလို ကျနော့်မျက်စိထဲမှာအမေကသိပ်လှနေတယ်။
အမေကလဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဝတ်စားတတ်တော့၊ လည်ဟိုက်ဂျာစီအောက်ကပြူကြည့်နေတဲ့နို့အုံကြီးတွေ၊
ပေါင်တံစင်းစင်းကြီးတွေ၊ အထိုင်မတော်ချိန်မှာ၊ ဘောင်းဘီတိုအဟကြားကမြင်ရလေ့ရှိတဲ့
ပန်းနုရောင် ပင်တီလေးတွေကို တမင်တကာခိုးကြည့်တတ်လာပြီး၊
အမေ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှု ရပ်၊ထိုင်၊အိပ်၊သွား၊ဣဋိယာပုဋ်အားလုံးကိုစောင့်ကြည့်တတ်လာပြီ။
တကယ်တော့လဲ ကျနော့်ရဲ့လိင်စိတ်သန်တဲ့၊ ထန်တဲ့အမွေကို အမေ့ဆီကရတဲ့ ဒီအန်အေကြောင့် လို့တောင်တွေးမိလာတယ်။
အမေလို့ခေါ်တဲ့ သူက စိတ်ပျော့လွန်းတယ်၊ အရာရာကိုအကြောက်လွယ်တယ်၊ သွေးသားစိတ်ခံစားချက်မြန်တယ်၊
စိတ်ပညာနဲ့ပြောရရင်ဟိုက်ပါပုံစံမျိုးအစွန်းတစ်ဘက်ရောက်လုနီးနီးပြောရမလားပဲ။
ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းသတိထားမိလာရတာက အမေလဲလိင်စိတ်ထက်သန်မှုကိုသဘာဝအတိုင်းမထိမ်းချုပ်နိုင်ဘူး။
အဖေအိမ်မှာရှိနေတဲ့အချိန်မှာတောင် အမေရေချိုးခန်းဝင်ရင် လက်ကစားပြီးကိုယ့်ကိုကိုယ်
မာစတာဘေးရှင်းလုပ်စောက်စိပွတ်ပြီးအာသာဖြေတာကို မကြာခဏဆိုသလိုတွေ့လာရတယ်။
ကြည့်ရတာတော့ အဖေလဲအသက်ရလာလို့ ကုတင်ပေါ်ကအိပ်ဆာဆိုက်တွေသိပ်မလုပ်နိုင်တော့ပဲ
ပါဖောင်းမန့်တွေလျော့ပါးလာလို့
အခန်း ၂
အမေကိုယ့်ဖာသာအစိပွတ်တာကိုကျနော်ကဘယ်လိုလုပ်သိသလဲတဲ့...၊
ဟိုးအပေါ်မှာပြောခဲ့တဲ့ထဲပါပြီးသားလေ၊ ကျနော်ကအမေ့ကိုမျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေမိသလိုဖြစ်နေတာကိုး..။
ကျနော်တို့အိမ်က ရန်ကုန်မြို့ကရှေးကျတဲ့ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်တစ်ခုမှာပါ။
ရှေးကျတယ်ဆိုတာက သက်တမ်းရနေပြီကိုပြောတာ၊ နောက်ဖော်တဲ့မြို့သစ်ကွက်တွေမဟုတ်ဘူး၊
ကန်ထရိုက်တိုက်တွေအတော်များလာပေမယ့်၊ အရင်နှစ်ပေါင်းဆယ်စုအတော်ကြာက
ရှေးပုံစံအိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတွေရှိသေးတယ်။ ကျနော်တို့အိမ်လဲအဲဒီပုံစံပဲ။
မော်ဒန်အိမ်မဟုတ်တော့ အိမ်သာရေချိုးခန်းကအိမ်ထဲမှာတွဲရက်မထားဘူး။ နောက်ဘက်မှာသီးသန့်အဆောင်နဲ့။
ခြေလှမ်း နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက်လှမ်းရတယ်။ အိမ်နဲ့သန့်စင်ခန်းကြားမှာဆက်ထားတဲ့အမိုးပါတဲ့စကြင်္န်လမ်းရှိတယ်။
အစပိုင်းကပြောခဲ့သလိုပဲ၊ အမေရေချိုးခန်းဝင်အိမ်သာတက်ရင် တံခါးဘယ်တော့မှချက်မထိုးဘူး။
တစ်ယောက်ထဲဆိုကြောက်တတ်တာကသူ့သဘာဝ။
ကျနော်လောကကြီးကိုစပြီးသိတတ်တဲ့အရွယ်ကစပြီး ငယ်ငယ်ကထဲကအမေရေချိုးခန်းဝင်တာကိုမြင်ဖူးခဲ့တာလေ။
ခလေးပီပီအမေ့နောက်က တကောက်ကောက်လျှောက်လိုက်တာကိုး။
အမေက တံခါးဟပြီးရေချိုးတော့ငယ်ငယ်ထဲကအမေ့ကိုကိုယ်တုံးလုံးမြင်ဖူးခဲ့တာမဆန်းဘူး။
အသက်နဲနဲကြီးလာတော့အမြဲလိုက်မကြည့်ဖြစ်တော့ဘူး ဘာသိဘာသာပဲ။
အဲ...လူပျိုပေါက်လဲဖြစ်လာရောစောစောကပြောသလိုအမေ့ဘော်ဒီကစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းရမှန်းသိလာရတော့မှ၊
တစ်ခါပြန်ချောင်းကြည့်ချင်တဲ့အကျင့်တွေဖြစ်လာရတယ်၊
ဒီအချိန်မှာတော့ ခလေးတုန်းကလိုပေါ်တင်လိုက်မသွားပဲ၊
အမေအိမ်သာထဲရောက်မှခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ချွတ်နင်းလိုက်ပြီးအမေလဲမသိအောင်၊
ကိုယ်ချောင်းနေတဲ့အရိပ်ကိုလဲသတိမထားမိအောင် ရှုထောင့်ယူပြီးချောင်းရတာဗျို့။
အမေက အသားသာနဲနဲအညိုဘက်သန်းတယ်ဆိုပေမယ့်
တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်တော့လဲရေဆေးငါးကြီးပဲခင်ဗျ။ ဖွေးသွားသလိုဘဲ...။
အသားအရေကတင်းတင်း၊ နို့အုံကြီးတွေကလဲတင်းအိပြီးလုံးကျစ်နေတယ်၊
ခြေထောက်တွေပေါင်တံတွေကလဲစင်းချောမွေ့ညက်နေတာပဲ၊ ဖင်အိုးကလဲစွင့်ကားပြီးကောက်တက်နေတယ်။
အိချောပို၊ မအေးသောင်းတို့ အိုးကြီးမျိုး..။
အမယ် ဖေ့စ်ဘုတ်ထဲမှာသာသူများတင်ထားတဲအိုးတွေသွားရည်ကျပြီး ရှောက်ဘူးနေတာ၊
အခုမှ အိမ်မှာအကောင်းဆုံးပါဖက်အိုးရှိနေတာကိုအသိအမှတ်ပြုမိတယ်။
ဟိုဟာမတွေဟာက တကယ်တော့ကျနော့်အမေကိုဘယ်မီမလဲ။
ပထမတော့ကျနော်အမေ့ကိုချောင်းကြည့်ရုံချောင်းကြည့်ပြီး
တခြားကိုယ်လုံးတီးနဲ့ဆော်တစ်ယောက်လို့စိတ်သွင်းပြီးမှန်းထု၊ စိတ်ကူးယဥ်ရုံသက်သက် ရည်ရွယ်တာပါ။
စိတ်ထဲမှာကိုယ့်ကိုမွေးထားတဲ့ကိုယ့်အမေအရင်းကိုမှန်းပြီးတဆုံးတစမတွေးရဲသေးတာတော့အမှန်ပါ။
နောက်နေ့တွေမှာတော့ရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့ကိုယ်တုံးချွတ်နဲ့အမျိုးသမီးကို
ကျောင်းကမျက်စိကျတဲ့ဆရာမတွေလို့ကြိုးစားစိတ်ကူးရင်း လီးကိုလဲဆော့ရင်းဂွင်းထုပစ်လိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့်တစ်ရက်မှာတော့ အမေကရေချိုးဆပ်ပြာတိုက်ရင်းနဲ့ စောက်စိကိုပွတ်လိုက်၊
စောက်ခေါင်းထဲလက်၂ချောင်းပူးသွင်းလိုက်နဲ့အာသာဖြေနေတယ်၊
ပါးစပ်လေးဟပြီးအသံမျှင်းမျှင်းလေးနဲ့ မျက်လုံးလေးစင်းနေပုံကဖီလင်အပြည့်ဘဲ။
အဲဒီမှာကျနော်လဲစိတ်ကိုတခြားဆော်တွေဆီဈာန်သွင်းလို့မရတော့ဘူးဗျာ။
မျက်စိရှေ့မှာ အဖုတ်ဖြဲပြီးတဇွပ်ဇွပ်ကလိုင်းနေတဲ့အမေ့ကိုပဲပေါင်ဖြဲပြီး
အားရပါးရဆောင့်လိုးနေတယ်လို့ပဲစိတ်တွေကတွေးပြီးလက်ကဒရစပ်ထုနေမိတော့တယ်။
အမေကကိုယ့်ဘာသာပွတ်ပြီးအာသာဖြေနေတုန်းမှာလက်တစ်ဘက်က ကိုယ့်နို့ကိုကိုယ်နယ်နေပြီး
လက်ဖျားလေးတွေနဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုဖိချေနေတယ်။
နောက်လက်တစ်ဘက်ကစောက်ဖုတ်ထဲထိုးမွှေပြီးကလိုင်းနေတာလေ။
ကျနော်ကတော့နို့ပွတ်စောက်ဖုတ်နှိုက်နေတဲ့အမေ့လက်တွေကကျနော့်ပါးစပ်နဲ့လီးတွေပဲလို့စိတ်ကူးယဥ်ပြီး
တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့အားတင်ပြီးထုနေမိတယ်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ဖီလင်နှယ်ဗျာ။
အမေပြီးခါနီးအချိန်မှာ ဖင်ကြီးကိုစကောဝိုင်းမွှေ့ပြီးလက်ချောင်းတွေထိုးသွင်းနေတဲ့ကြားက
အဖုတ်ကြီးကကော့ကော့ထိုးတက်လာတယ်။ အမေ့အသက်ရှူသံတွေ ဟိုက်ထိုးသံတွေက
တဟောဟော တရှူးရှူးဖြစ်လာပြီး ဟင်းဟင်းနဲ့ညည်းသံလေးတွေလဲထွက်လာတယ်။
အမေ့လက်တွေ အရှိန်မြန်လာတာနဲ့အမျှ ကိုယ့်လီးကိုယ်ဂွင်းထုနေတဲ့ကျနော့်လက်တွေကလဲလိုက်မြန်လာတယ်။
အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုကျနော့်လီးနဲ့တကယ်ပဲဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတယ်လို့မှန်းပြီးအသားကုန်ထုချလိုက်တာ
လရည်တွေတဖျင်းဖျင်းပန်းထွက်သွားပြီးရေချိုးခန်းတံခါးရွက်မှာပေပွထကုန်တာဘဲ။
အဲ့ဒီနေ့ကစပြီးကျနော်လဲအမေ့ကိုချောင်းကြည့်တဲ့အခါမှာ အထဲကအမေကလဲအဖုတ်နှိုက်၊
ကျနော်ကလဲအပြင်ကနေ တခြားဆော်တွေမှန်းမနေတော့ဘဲ ကိုယ့်အမေကိုပဲဒဲ့မှန်းပြီး ဂွင်းထုတော့တာပဲ။
ငရဲကြီးချင်ကြီးပစေ မထူးတော့ဘူး။ အမေ့ကိုလိုးနေရတယ်လို့ပဲ ပေါ်တင်မှန်းတော့တယ်။
ရေချိုးခန်းတံခါးမှာလည်းကျနော့်လရည်ခြောက်တွေနဲ့ထပ်နေပြီ။
တစ်ရက်မှာတော့လရည်အထွက်လီးကအပါ်ငေါ့ပန်းလိုက်မိတာ၊ တံခါးလက်ကိုင်ဘုကိုကွက်တိပဲပန်းမိသွားတယ်။
ကျနော်သုတ်ဦးမလို့ပဲ၊ ဒါပေမယ့်အမေထွက်လာတော့မယ့်ဟန်မြင်လို့
ထုံးစံအတိုင်း အမေထွက်မလာခင်အိမ်ထဘက်ကိုလှစ်ခနဲပြန်ဝင်ပြေးရတယ်။
ကျနော်မီးဖိုတံခါးအကွယ်ကနေကြည့်နေတော့ အမေရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာပြီ
းလက်ကိုင်ဘုကိုင်ပြီးတံခါးပြန်တွန်းပိတ်ချိန်မှာတွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး
လက်ကိုမြှောက်လို့နှာခေါင်းနားကပ်ပြီးနမ်းကြည့်နေတာတွေ့ရတယ်။
မျက်နှာကဇဝေဇဝါနဲ့မသင်္ကာသလိုဟိုဟိုဒီဒီကြည့်နေတယ်လေ။
အိမ်ထောင်သည်ရင့်မကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့အမေ့အဖို့တော့ ဒါကဘာရည်၊ ဘာနံ့ဆိုတာသိမှာပါဘဲ။
ခဏကြာတော့ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့လက်ကိုသုတ်ပြီး
အိမ်ဘက်ဘက်လျှောက်လာလို့အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားတော့တယ်။
တစ်ခါတော့ ကျောင်းမှာအတန်းချိန်မရှိလို့စောစောဆင်းတဲ့နေ့တစ်နေ့ကလည်း
ကျနော်အိမ်ကိုပဲတန်းပြန်လာတာ၊ အိမ်ရောက်တော့ နေ့လည်၂နာရီသာသာရှိသေးတယ်။
အိမ်ထဲကိုဝင်တော့ဘာရယ်လို့မဟုတ် အသံမပေးပဲခပ်တိတ်တိတ်လေးပဲဝင်လာမိတယ်။
အဲဒီနေ့ကလည်းငြိမ်လှချည်လားအောင်းမေ့နေတာ၊ မီးဖိုထဲရေဝင်သောက်မလို့အတွင်းခန်းထဲဖြတ်အဝင်၊
အမေတို့အခန်းတံခါးဟနေတော့ကြည့်မိတော့ အမေတစ်ယောက်ပက်လက်အိပ်နေပြီးဒူးနှစ်ဘက်ထောင်၊
ပေါင်နှစ်ချောင်းခပ်ကားကားဖြဲထားပြီးဖက်လုံးကြီးပေါင်ကြားထားလို့
ဖိပြီးပွတ်ဆွဲနေတာတွေ့လိုက်ရတော့ကျနော့မှာဟာခနဲပဲ။
ဖင်ကြီးကပြောင်လို့ ထမီကခါးမှာလိပ်တင်နေတယ်လေ၊ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့
တီရှပ်ပျော့ပျော့ပွပွကြီးကလည်းရင်ခေါင်းအထိပင့်တင်ထားတော့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကလဲ အပြူးသားကြီးဗျ။
ဖင်ကြီးကော့ကော့ပြီးစောက်ဖုတ်နဲ့ဖက်လုံးအလျားလိုက်ခွပြီးပွတ်ဆွဲနေတာလေ။
အမေပုံစံတစ်မျိုးနဲ့အာသာဖြေနေပြန်ပြီ။ အမေ့စိတ်ထဲမှာ အားအားနေ
ဒီစိတ်ပဲရှိနေသလားမပြောတတ်ဘူး၊ ကျနော်တွေးမိတာပြောပါတယ်။
ကိုယ့်အမေကိုကုတင်ပေါ်မှာဒီပုံစံကြီးနဲ့မြင်လိုက်ရတော့
ကျနော့်မှာပြေးဝင်ပြီးခုန်အုပ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာရတယ်။
ဖက်လုံးကြီးအစားငါသာဖြစ်လိုက်ပါတော့..။
ပြီးမှ..ဟာ..မဖြစ်သေးပါဘူးကွာဆိုပြီးစိတ်ကိုမနဲထိမ်းလိုက်ရတာရယ်လေ။
ကျနော်လဲတံထွေးသီးသလိုလို၊ အာခြောက်သလိုလို၊ ဘာကြီးမှန်းမသိဘူးဖြစ်လာလို့
မီးဖိုခန်းထဲအမြန်ပြေးပြီး ရေခဲသေတ္တာဖွင့်ပြီးရေကျိုက်ချလိုက်ရတယ်...။
Comments
Post a Comment