" ဝှီးးး ... ဘုတ် ... အွပ် ...... အမလေးဗျ "
" ဟောတော် ... အိပ်ရင်းတန်းလန်း ... ဖြစ်ရမယ် "
" ဟာ ... မမခေါင် ... ဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော် "
" ခေါင်က ... ခုံတစ်လုံး ယူထိုင်နေရတာလေ ... မင်းက ... ခေါင်ခုံပေါ်အိပ်နေတာ ကြာပေါ့ "
နုနုထွဋ်ခေါင် စကားအဆုံး နေမင်းခန့်လည်း ထရပ်ရင်း နူတ်ခမ်းနား နမ်းကြည့်နေရှာ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ယောင်ပြီး နူတ်ခမ်းစူပေးထားရာ အလုပ်ခန်းတံခါးဝကြည့်မိမှ ခေါင်းလေး နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်တော့သည်။
" ဟဲ့ ... နေမင်းခန်း ... မင်းနဲ့ ဒုက္ခပဲ ... ဘာလုပ်နေတာလဲ ... ဒါ ရုံးခန်းလေ ... အိမ်မဟုတ်ဘူး "
နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် တံခါးပေါက်လှမ်းကြည့်လိုက် နေမင်းခန့်မျက်နာအားကြည့်လိုက်နှင့် တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေရှာသည်။နေမင်းခန့်မှာ နူတ်ခမ်းနမ်းကြည့်ပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် အကျင်္ ီစလေးအား ဆွဲကြည့်နေ၏။
" မမခေါင် ... အကျင်္ ီ လဲထားသေးလား "
" ဘာလို့လဲရမှာလည်း ... မနက်ထဲက ဒီအကျင်္ ီနဲ့ ဒီထမိန်ပဲ "
နေမင်းခန့်မှာ သူ့အိပ်မက်ထဲက နုနုထွဋ်ခေါင်ဝတ်သောအကျင်္ ီနှင့် ခုဝတ်ထားသောအကျင်္ ီမတူသဖြင့် သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ပြန်ဖြေမှ စိတ်ထဲ အပူလုံး ကျသွားရ၏။
" ဟူးးးးးးးး ... တော်ပါသေးရဲ့ဗျာ "
" အွန် "
" ကျနော် ... အိပ်မက် မက်နေတာဗျာ "
" အင်း ... ခေါင် ... အိမ်ခဏပြန်ပြီး နောက်တခေါက်ပြန်လာတော့ ... မင်း ဒီခုံပေါ်အိပ်ပျော်နေတာ ... MDက နိုးမလို့ ... ခေါင်က ... တညလုံး မင်းအိမ်မှာ အလုပ်ခိုင်းထားတယ် ပြောလို့ ... မနိုးတော့တာ "
" ကျနော် ပထမတစ်ခေါက်လာတော့ မမခေါင် မရှိဘူးဗျ ... နောင်တစ်ခေါက် ဒီထဲရောက်တော့ စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတာ "
" ဒါနဲ့ ... မင်းက ... ခုံပေါ်အိပ်ရင်း ပြုတ်ကျပြီး ... ဘာလို့ ငါ့ပါးစပ် လာနမ်းတာတုန်း "
" အဲဒါ ... ဟိုဟာ ဗျာ "
////////////////////////////
" ဒေါက် ... ဒေါက် ... ဒေါက် "
နေမင်းခန့်နှင့်နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ စကားပြောစဉ် အခန်းပြင်မှ တံခါးခေါက်သံ ပေါ်ထွက်လာသည်။
" ဝင်ခဲ့ပါ ... တံခါးစိထားပါတယ် "
" ကျွီ ... ကျွိ "
" အော် ... MD ပါလား ... ဘာရှိလို့လဲ ရှင့် "
" မမလေးနဲ့ စာချုပ်ချုပ်မယ့်လူ ... ရောက်နေလို့ အဲဒါ "
" ဟုတ် ... စာချုပ် ရေးပြီးပါပြီ ... လွတ်လိုက်ပါ "
" ပြီးတော့ ... ကျနော် ခွင့်ယူချင်လို့ ... မမလေး "
" ဟုတ် MD ... ခွင့်စာလေး ... တင်ပေးထားခဲ့ပါ ... ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ခွင့်ယူတာလည်း ကူညီနိုင်တာဆို ကူညီချင်လို့ပါ "
" ခွင့်က ၃ရက်ပါ ... နယ်ပြန်ပြီး အမေဆုံးတာ နှစ်ပတ်လည် ဆွမ်းကပ်ကြမလို့ မောင်နှမတွေ မတွေ့တာလည်း ကြာပြီလေ "
" အော် ... ဟုတ်ဟုတ် MD ... နက်ဖန်လား "
" ဟုတ် မမလေး နက်ဖန် မနက်ပိုင်း ... သွားရမှာမို့ပါ "
" ကျမလည်း ... ကုသိုလ် ယူပါရစေ ... ဒီလိုလုပ် MD ... ရုံးကပဲ သိန်း၂ဝထုတ်သွားပါ ... ကျမ စရင်းထဲ ထည့်လိုက်နော် "
" ဟုတ် ... ကျေးဇူးပါ မမလေး ... စာချုပ်ချုပ်မယ့်သူ ခုလွတ်လိုက်ရမလား "
" ရပါတယ်ရှင် ... လွတ်လိုက်ပါ "
" ဒါဆို ... ခုကတည်းက နူတ်ဆက်ပါတယ် မမလေး ... နက်ဖန်ကျ မတွေ့နိုင်တော့ဘူး ... အိမ်ကပဲ တန်းသွားရမယ် "
" ဟုတ် ... MD "
MD ဦးအောင်မိုး ထွက်သွားမှ နေမင်းခန့်ဘက် လှည့်စကားပြောနေ၏။
" နေမင်းခန့် ... ဒီခုံလာတော့ ဧည့်သည်လာရင် ... မကောင်းဘူး "
" ဟုတ် "
ခုံချင်းချိန်းထိုင်ပြီး ခဏအကြာ လူတစ်ယောက် ဝင်လာသည်။
" ဟော ... ကိုမိုးစက် ... မင်္ဂလာပါ "
" မင်္ဂလာပါဗျာ "
" ထိုင်ပါ ... ကိုမိုးစက် "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မတ်တပ်ထရပ်၍ အလုပ်စားပွဲခုံ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခုံအား ညွှန်ပြရင်း ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဘက်ဘေးခုံတွင် ထိုင်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့်မိုးစက်တို့ကြား ရောက်ရှိနေ၏။စကားအနည်းငယ်ပြောကာ စာချုပ်လက်မှတ်မထိုးခင် နေမင်းခန့်အား ဝန်ထမ်း ၂ယောက်ခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နောက်လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည်ဖြင့် စိတ်မချသလို ကြည့်ကာ အလုပ်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်ခွာသွားသည်။ခဏာ အကြာ ဝန်ထမ်းမလေးနှစ်ယောက်နှင့် အတူ နေမင်းခန့်ပြန်ဝင်လာ၏။
" လာ ... သမီးတို့ နှစ်ယောက် ... ဟောဒီ အိပ်ထဲက ... ပိုက်ဆံထုပ်တွေ စက်နဲ့ စစ်ပေးထား "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက်ယူလာသော အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံထုတ်များအား ဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်အား စစ်ခိုင်းရင်း မိုးစက်နှင့် ထပ်မန်စကားပြောနေပြန်သည်။နေမင်းခန့် မျက်နှာ မအီမသာ ဖြစ်နေသည်ကို နုနုထွဋ်ခေါင် ခိုးကြည့်ရင်း ရိပ်မိနေသည်။
" မမ ... အားလုံးပေါင်း တစ်သောင်းပါ "
" Oki ... thz ... သမီးတို့ ... ရပါပြီ လုပ်စရာ ရှိတာ သွားလုပ်တော့ "
" ကဲ ... ကိုမိုးစက် ... ဒီနေရာလေးမှာ လက်မှတ်ထိုး လက်ဗွေနှိပ်ပေးပါဦး "
" ဟုတ် ... ဒါက စရံစာချုပ်ပါ ... ကိုမိုးစက် ... ငွေအပြီး ချေမှ ... စာချုပ်ထပ်ချုပ်ကြတာပေါ့ "
" အလုပ်ခွင် စတာနဲ့ ... ကျနော် ချေပေးမှာပါ ... ကဲ ... ကျနော့် ခွင့်ပြုပါဦး ... နိုင်ငံခြား ပြန်ထွက်ဖို့ လုပ်စရာရှိတာလေးတွေ လုပ်လိုက်ဦးမယ်ဗျာ "
" ဟုတ် ... See you ... ကိုမိုးစက် ... ဖြည်းဖြည်း နော် "
မိုးစက်ထွက်သွားသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မအောက်အီးနိုင်ပဲ နေမင်းခန့်အား လှည့်မေးလိုက်တော့သည်။
" ကဲ ... မျက်နှာက တချိန်လုံး ... ဘာဖြစ်နေတာလည်းကွာ "
" ဟူးးးး းးးးး "
" ပြောလေ ... ဘာစိတ်ညစ်စရာ ရှိနေတာလည်း "
" မမခေါင် "
" ရှင့် "
မျက်နှာမသာမယာ ဖြစ်နေသော ချစ်သူလေးအား မျက်နှာလေးချေပြရင်း ထူးလိုက်၏။
" ကျနော် ... မမခေါင်နဲ့ စကားပြောချင်တာဗျာ "
" ဟင် ... ခုလည်း ပြောနေတာပဲလေ ... အလုပ်ပြီးတာနဲ့ မင်းတန်းပြောနေတာကို "
" ဒီမှာ ... မပြောချင်လို့ပေါ့ဗျ "
" အမလေး ... ခေါင့် အသက်ရွယ်က ... ပန်းခြံတွေ ရုပ်ရှင်ရုံတွေ ... သွားရမယ့် အရွယ်မဟုတ်ဘူးနော် "
" ဟူးးးးး းးးးး "
နေမင်းခန့် တစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည် ချကာ ငြိမ်သွားတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေ့မင်းခန့်မျက်နှာအား ကြည့်ရင်း...
" ကဲ ... မနက်က ခေါင်ပြန်ယူလာတဲ့ ... ကွန်ပြူတာ အိမ်ပြန်သည်ခဲ့တော့ ... အိမ်မှာပဲပြောတော့ "
" ဟုတ် "
ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်ကားလေး ကုမ္ပဏီမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
" ကိုခန့် ... MD ခေါ်နေတယ် "
ရုံးခန်း ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေချိန် ဝန်းထမ်းတစ်ယောက် လာပြောသဖြင့် MD အခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်သည်။
" နေမင်းခန့် ... ပရောဂျက်အသစ်အတွက် ပုံထပ်ပြင်ရမယ် ထင်တယ် ... ကွန်ပျူတာယူပြီး မမလေးအိမ်သွားလိုက်ဦး ... ပုံအဟောင်းတွေက အဲဒီကွန်ပျူတာထဲ သိမ်းထားတာနေမှာ "
" ဟုတ် ... MD ... ခုပဲ သွားလိုက်ပါ့မယ် "
" ဟော ... မောင်နေမင်းခန့် ... လာထိုင် ... ဟိုနေ့က အလုပ်တွေ မပြီးသေးတာလား "
" ဟုတ် ... အန်တီ "
နေမင်းခန့်မှာ ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာရင်း ကွန်ပျူတာအား စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။
" အတော်ပဲ ... အန်တီလည်း မင်းဦးလေးနဲ့ အပြင်သွားတော့မလို့ ... သမီးလည်း ခုနမှ ရောက်တာ ... ကဲ စိတ်ချလက်ချ သွားပြီနော် ညနေစာ ဒီမှာစား အန်တီချက်ထားတာ ရှိတယ် ... အန်တီတို့ လာမှ ပြန်နော် "
" ဟုတ်ကဲ့ "
နုနုထွဋ်ခေါင် မိဘနှစ်ပါး ထွက်သွားသည်နှင့် ခဏအကြာ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်ဆင်းလာခဲ့သည်။မနက်က ဝတ်ထားသော အဝတ်စားများလဲကာ အကျင်္ ီလက်တကိုင်း အနက်လေး ဝတ်ဆင်ထား၏။အကျင်္ ီအောက်နားစမှာ ပေါင်လယ်ထိဖုံးသဖြင့် အောက်ပိုင်း ထမိန်မဝတ်တော့ပေ။ ဆံပင်များအားစုချည်ကာ နောက်ကျောဘက် ပို့ထားရာ မျက်နှာလေးမှာ သဘာဝအတိုင်း ပေါ်လွင်လှပနေသည်။လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ်ရင်း နေမင်းခန့်ထိုင်နေသော ဧည့်ခန်းတွင်းမှ ထိုင်ခုံဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ထိုင်ခုံရှည်ဖြစ်သော်လည်း ကပ်ထိုင်လိုက်သဖြင့် အောက်ကကူရှင်ပေါ်အိကားထွက်လာသော သူမဖင်သားကြီးမှာ နေမင်းခန့်ပေါင်နှင့် ထိကပ်နေ၏။
" ကဲ ... ပြောပါဦး ... ခေါင်လည်း ဘာမှ မလုပ်မိပဲ ... မျက်နှာက ဆွေးရောင်သန်းနေတာ "
" ကျနော့် ... အိပ်မက်ကြောင့်ပါ ... မမခေါင်ရယ် "
နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် ပုခုံးအားလှမ်းဖက်လိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခေါင်းလေးတခြမ်းစောင်းကာ နေမင်းခန့်ဘက် မှီချလိုက်၏။အကျင်္ ီလက်တကိုင်းလေးအောက်မှ ရင်သားအပေါ်ခြမ်းလေးမှာ ရုန်းထွက်နေသယောင်ဖြစ်နေတော့သည်။နေမင်းခန့်ဘယ်လက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်ညာဘက်ပုခုံးအား ဖက်ထားရင်း အောက်သို့ လက်ဖဝါးဆန့်ထုတ်ရာ ညာဖက်နို့အုံထိပ်နား တိုးဝင်သွား၏။
" အာ ... လက်က ... ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ ... ပလိစ် "
" ဘာလို့လဲ ... မ မ ခေါင် ရယ် "
စကားပြောရင်း အသံတိမ်ဝင်သွားသော နေမင်းခန့်မျက်နာလေးအား မော့ကြည့်ရာ ဆွေးမြေ့နေသော မျက်ဝန်းအား တွေ့လိုက်ရသည်။
" ရော် ... အိမ့်ရှေ့ ... ဧည့်ခန်း ထဲမှာလေ ... မျက်နှာက ဘာဖြစ် "
" အိမ်မက်ထဲက အတိုင်းဆို ... ကျနော် သေမှာ မမခေါင် "
" ပြောပြလေ ကွာ "
" အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုမိုးစက်အိမ်ကို မမခေါင်က ပိုက်ဆံလိုက်ယူတော့ ... မမခေါင် ကို ကိုမိုးစက်က ... မတ်တပ်ရပ်လျက် နံရံကပ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်မြှောက်ဖိထားတာဗျ "
" အမ် "
" ဘယ်လက်နဲ့ မမခေါင် လက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ထားပြီး ... ညာလက်က ... မမခေါင် ... ဟို ဟို ... ပေါင်ကြားကို နိုက်နေတာ "
" အာ ... ပေါက်ကရတွေကွာ "
နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း ဘယ်ဘက်လက်အား အကျင်္ ီထဲထိထိုးထဲ့ကာ နို့အုံကြီးအား ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။
" အ ... ဟိတ် ... နာတယ်ကွ ... တအား မညှစ်နဲ့ ... ဒါ ဧည့် ခန်း ...... ထဲ ... အု ဖလု ... ပြွတ် ပြွတ် "
တားနေသော သူမစကားမဆုံးမီ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ဆွဲစုပ်ခံလိုက်ရသည်။ဘာအကြောင်းရင်းမှန်း မသိရပေမယ့် ဆွေးရိပ်သန်းနေသော ချစ်သူအား သနားစိတ်လေးဝင်ကာ ရုတ်တရက် မငြင်းဆန်ချင်တော့။စိတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်နေရင်း မျက်လုံးလေးက အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဘက် လှမ်းကြည့်နေရသည်။မတော်တဆ ခြံစောင့်အလုပ်သမား ဝင်လာလျင် ဟုသော အတွေးက ထိတ်ကနဲ့ဖြစ်နေမိ၏။တသက်လုံး တည်တည်ကြည်ကြည်နေခဲ့သမျှ ဧည့်ခန်းထဲ နေမင်းခန့်က နို့ကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းအား ဆွဲစုပ်နေသည်ကို တရှိန်းရှိန်းခံစားရင်း လူမြင်မှာ စိုးကြောက်လာကာ နူတ်ခမ်းချင်း ခွာပစ်လိုက်တော့သည်။
" အိမ်ပေါ် ... သွားစို့ ...ဒီမှာက ... ခေါင် မနေတတ်ဘူး "
နေမင်းခန့်မှာ လှေကားအတိုင်း တက်သွားသော နုနုထွဋ်ခေါင် ခါးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ရင်း လိုက်လာခဲ့သည်။အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်အရောက် ဝမ်းလျားမှောက်ကာ မျက်နှာလေးခေါင်းအုံး ကပ်ထားရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။တသက်နဲ့တကိုယ် ရေချိုးဆပ်ပြာတိုက်ချိန်သာ ပွတ်သပ်ကိုယ်တွယ်သော နို့အုံအား ညှစ်ချေခံရသဖြင့် ခပ်ကြိမ်းကြိမ်းလေး ခံစားနေရသေး၏။နေမင်းခန့်မှာ မှောက်ယက်အနေထားလေးဖြစ်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေး တစ်ဇောင်းလှဲချလိုက်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော အလင်းရောင်ကြောင့် ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသော အကျင်္ ီအောက်နားစလေးအောက်မှ ပေါင်သားလေးက ဝင်းအိနေ၏။
နေမင်းခန့် ညာဘက်လက်က ရုတ်တရက် နုနုထွဋ်ခေါင်ခါးလေးပေါ် ကျရောက်ချိန် ကိုယ်လုံးမှာ မသိမသာလေး တုန်သွားရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ခါတိုင်း ဗိုက်သားများ ဖင်သားများ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ခံရစဉ် ဒီလောက် ခံစားချက် မပြင်းထန်ခဲ့ပေ။ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေရ၏။နေမင်းခန့်လက်မှာ ခါးအောက် ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း မှောက်အိပ်နေသော မျက်နှာဘေးခြမ်း ပါးပြင်လေးအား နမ်းရှိုက်နေသည်။ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ ပေါင်တန်ဆီသို့ ရွေ့သွားရာ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကြက်သီးမွှေးများ ထလာရ၏။ဒူးဆစ်အထက်နားအရောက် နေမင်းခန့်လက်မှာ ခဏရပ်သွားပြီး အပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့ပြန်သည်။
အထက်သို့ ရွေ့လာရင်း ပေါင်လယ်ဖုံးထားသော အကျင်္ ီအောက်နားစလေးအား ချိတ်ဆွဲလာခဲ့သည်။ပေါင်အတွင်းသားများအား လက်ဝါးအုပ်ကာပွတ်သပ်ဆွဲလာသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ခေါင်းအုံးအား မျက်နှာဖြင့်ထပ်ဖိကာ ခံစားချက်က တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်လာရ၏။တဆက်တည်း နေမင်းခန့် စကားများကြားယောင်လာကာ မိုးစက်က သူမ ပေါင်ကြားအား နိုက်ပေးနေသည့် အိပ်မက်ပုံရိပ်အား ခံစားမိနေသည်။ထိုစဉ် အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်ဘက်မှ ပေါင်ဂွတည့်တည့်အား လက်ချောင်းများ ထိကပ်နေသဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား စိလိုက်ရသည်။ချက်ချင်း ခန္ဓာကိုယ်အား ပက်လက်လှန်ပစ်လိုက်သည်။
ပက်လက်လှန်မှ သူမအနေထားက ပိုဆိုးသွားတော့သည်။တစ်စောင်းအနေထားဖြင့် နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ လီးက ထောင်ထွက်က သူမ ညာဘက်ခြမ်း ဖင်သားအား ထောက်မိနေပြန်၏။အိပ်ခန်းပြင်မှ လေနုအေးလေး ဝင်လာကာ ပြတင်းတံခါးရှိ လိုက်ကာခန်းစည်းစများ တလွင့်လွင့်ဖြစ်နေသော်လည်း သူမမျက်နှာလေးမှာ ချွေးအနည်းငယ် စို့တက်နေသည်။နေမင်းခန့်လက်မှာ ပက်လက်အနေထားဖြစ်နေသော သူမ ပေါင်ဂွကြား ပြန်လည်ရောက်ရှိ လာ၏။မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ စကားပြောလိုက်သည်။
" ဟိတ် ... အိပ်မက် က ... အဲဒီလောက်နဲ့ ... မင်းက ခံစားသွားရတာပေါ့ "
" ဘယ်ဟုတ်မလည်း ... မမ ခေါင်ရယ် "
နေမင်းခန့် စကားပြန်ပြောချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်လက်အား ဗိုက်သားပေါ်ဆွဲတင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာအား ကြည့်ရာ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးဖြီးဖြီးလေး ဖြစ်နေသဖြင့် လက်အားအောက်ပြန်ရွေ့ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်မှ စောက်ပတ်အုံလေးအား ဖိကပ်ပစ်လိုက်တော့၏။
" ဟိတ် ... အဲဒါ ... မထိနဲ့လေကွာ "
မျက်နှာလေးရဲတက်လာကာ ခေါင်းလေးတရမ်းရမ်းဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ကျစ်နေအောင် စိထားပစ်သည်။ထိုသို့စိလိုက်သည်နှင့် နေမင်းခန့်လက်မှာ ပေါင်ကြားတွင်းစုကာ လက်ခလယ်နှင့်လက်သကြွယ်က စောက်စိလေးအား ခပ်တင်းတင်းဖိသလိုဖြစ်သွားရ၏။
" ဟာ ... ဟာ ကွာ "
နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကိုယ့်အတတ်ကိုယ်စူးနေရသည်။နေမင်းခန့် လက်အား ပေါင်ဖြင့် ညှပ်ဖမ်းထားသလို ဖြစ်နေ၏။
" ထကွာ ... အိပ်မက် အကြောင်း ဆက်ပြောလေ ... ခေါင်နားထောင်ပေးမယ် "
" ပြီးရော ... ပြောရင်း လက်တွေ့ပြမယ် "
နေမင်းခန့် ထထိုင်သည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်လည်း ထထိုင်လိုက်သည်။အဖုတ်လေးဆီမှ စိုစိစိုစိ ဖြစ်နေသည်ကို ခံစားသိရှိကာ မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်နေတော့၏။နေမင်းခန့် မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကုတင်ပေါ်မှ အိပ်ခန်းအနောက်ဖက် ဗီဒိုဘေးနား ကပ်ကာ အိပ်ခန်းနံရံအား လက်ထောက်ကပ်ခိုင်းလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ကြောင်နေစဉ် အကျင်္ ီအောက်နားစအား ခါးပေါ်လိပ်တင်ကာ ဖင်ကြီးအား ဖြန်းကနဲ့ ရိုက်ချလိုက်၏။
" အား ... နာတယ် ... နေမင်းခန့်ရဲ့ "
" နေဦး ... ဘောင်းဘီချွတ်ရဦးမယ် "
နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် အတွင်းခံဘောင်းဘီအား ပြောပြောဆိုဆို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ဘောင်းဘီအချွတ်တွင် ဂွကြားနေရာလေးမှာ စောက်ရည်များ စိုနေတော့၏။သို့သော် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မက်ထဲ မိုးစက်ရိုက်သလို ထပ်မရိုက်တော့ပေ။ချက်ချင်းဒူးထောက်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင် ဖင်ကြီးအား တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် လည်ပြန်ကြည့်စဉ် ကုတင်ဘေး မှန်တင်ခုံမှ ဘဲဥပုံ မှန်ဝိုင်းထဲ သူမဖင်ကြီးအား နမ်းရှိုက်နေသော နေမင်းခန့်လက်တဖက်မှာ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်သပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။အတွေ့ကြုံမရှိပေမယ့် အသက်ရွယ်အရ နေမင်းခန့်မှာ သူမဖင်အား ယက်ရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။မှန်ထဲမှ သူမတို့ပုံရိပ်လေးအား ငေးကြည့်နေစဉ် ဖင်ဝလေးအား နေမင်းခန့် လျှာဖျားလေး တိုးဝင်လာသဖြင့်...
" ဟာ ... အဲဒါ ... ဖင်ပေါက်ကြီး ... နေမင်းခန့်ရဲ့ ... ဟိုအပေါက် မဟုတ်ဖူး ... အ ရှီးးးး းးးး "
တားလဲတား ဖင်ဝလေးထဲ လျှာလေးက တိုးဝင်မွှေနေသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်နေရသည်။နေမင်းခန့်မှာ ဖင်ဝနီညိုလေးအား မရပ်မနား ထိုးကလိရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် စောက်ခေါင်းပေါက်မှ အရည်များပန်းထွက်လာချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။ဖင်ဝလေးအား လျှာဖြင့်ဝိုက်ကာ လျှာထိပ်လေးနှင့် ထိုးထိုး မွှေပေးနေသည်။ခဏအကြာတွင် နေမင်းခန့်မျော်လင့်ထားသလို ပွက်ကနဲ့ ပန်းထွက်လာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမဖင်ကြီးနောက်မှ နေမင်းခန့်မျက်နှာအား စင်ကုန်မှာ စိုးသဖြင့် လက်ဖြင့် လှမ်းပိတ်ထားလိုက်၏။စောက်ရည်များမှာ နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကြားထဲမှ ပေါင်အတွင်းသားမှာပေါ် စီးကျလာတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် စိုးရိမ် ထိတ်လန့်နေရှာ၏။သူမကိုယ် သူမ ဘာဖြစ်သွားမှန်းလည်း မသိရှိပေ။ကုတင်ဘက်ပြေးကာ လှဲချရင်း မှေးနေလိုက်သည်။
ဘေးတစ်စောင်းလှဲနေသော သူမပေါင်သားကြီးအား နေမင်းခန့်မှ ဆွဲလှန်ကာ ပက်လက်အနေထား ဖြစ်သွားစဉ် ပေါင်ဂွဆုံအား မျက်နှာအပ်လိုက်တော့၏။ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ပတ်လေးအား အယက်ခံလိုက်ရပြန်သည်။စောက်ပတ်လေးအား တသက်လုံး သေးပေါက်ရုံသက်သက် အသုံးပြုလာရာ ခုမှ သူမအား ဖေါ်မပြနိုင်သော အရသာများ ပေးစွမ်းနိုင်သည်ကို သိရှိလိုက်ရတော့၏။အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လျှာဖြင့် ထိုးခွဲခံရပြီး အစိလေးစုပ်ခံရစဉ် အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။နေမင်းခန့် ပါးစပ်ထဲမှ စောက်စိလေး ပြန်ထွက်လာတိုင်း နောက်တကြိမ် စုပ်နိုင်ရန် လိုက်တေ့ပေးနေမိ၏။အရှက်နှင့်သိတ်ခါ ပျောက်ဆုံးကာ ကာမစည်းစိမ်နောက် လိုက်ပါနေမိတော့သည်။
" အ ...... အားးးး ...... မထုတ်နဲ ...... စုပ် စုပ် ...... ဆွဲစုပ်ပေးကွာ '
ခဏအကြာတွင် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အော်သံလေး အိပ်ခန်းတွင်း ထွက်ပေါ်လာ၏။ကာမ ပင်လယ်အား အဆုံးထိ ကူးခပ်စဉ် ညည်းသံများ အသားချင်း ထိရိုက်သံများ စူးစူးဝါးဝါး ပြိုင်အော်နေကြပြန်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း အသက်ရှုသံ တိုးတိုးမှ အပ ငြိမ်သက်နေလျက် နာရီဝက်အကြာတွင် စည်းချက် ကျကျ အသားချင်းရိုက်သံများ ထပ်မန် ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။ဒီတကြိမ်တွင် ပထမ အကြိမ်ထက် အပေးယူတည့်လာကာ အံကြိတ်သံလေးများပါ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်လာခဲ့၏။နာရီဝက်ခြား တခါ အသံပေါင်းစုံပေါ်ထွက်ကွာ ဆူညံလျက်ရှိသည်။
" အားလားလားးး ... ဖြစ်ပါ့မလား နေမင်းခန့်ရယ် ... ယောင်ကားနေပြီဟာ "
" ဖြစ်ပါတယ် ... မမခေါင်ရဲ့ ... ဒါမျိုးက ... ထပ်လုပ်ပေးမှ အယောင်ကျတာဗျ "
နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးအား တချက်ကြည့်ကာ နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်ကြားတွင်း နေရာယူလိုက်ပြန်သည်။ညည်းသံများ တောင်းဆိုသံများ ဆူညံနေရင်း ညရနာရီလောက်တွင် တခန်းလုံး ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။နေလုံးကြီးအနောက်ဖက် ငုတ်ရှိုးပျောက်ကွယ်သွားစဉ် အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာတော့၏။
နေမင်းခန့် လှေကား လက်တန်းလျားလေးကိုင်ရင်း တထစ်ချင်းအောက်ဆင်းလာစဉ် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ် လက်တင်အားပြုရင်း ဆင်းလာခဲ့သည်။လှေကား အောက်ခြေသို့ အရောက် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကွတကွတဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်လျှောက်လာစဉ် မိဘနှစ်ပါးမှာလည်း အပြင်က ပြန်ရောက်လာတော့၏။
" ဟဲ့ ... သဲလေး ... ကွတကွတနဲ့ ... ဘာဖြစ်တာလဲ "
" ရှင် ... မေကြီး ... ဟို ဟို ... အဲ အဲဒါ ... အိမ်ပေါ်မှာ ချောလဲလို့ "
မိခင်ဖြစ်သူအား ပြန်ဖြေရင်း ခေါင်းလေးအား ငုံ့ထားလိုက်တော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မျက်နှာပူပူဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်စဉ် နေမင်းခန့်မှာ ရုတ်တရက် ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်၏။
" ဟင် ... ဘာဖြစ်တာလဲ ... မင်းက "
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နားမလည်နိုင်သော မျက်လုံးများဖြင့် နေမင်းခန့်အားကြည့်ကာ မေးလိုက်တော့သည်။
" ကျနော့်ကို ... မမခေါင် နဲ့ လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါဗျာ "
" ဟေ "
" ဟမ် "
ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားမှာ ရိပ်မိနေသော်လည်း ဒီလောက်မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ခွင့်တောင်းလာမည်ဟု ထင်မှတ်မထားပေ။
" အန်တီ သိသလောက်တော့ ... မစောလွန်း ဘူးလားကွယ် "
" ခု ... မစော တော့ ဘူး ... အန်တီ "
" အမ် ... ဘာလို့ "
" ဟုတ် ... နားနဲ့မနာ ... ဖဝါးနဲ့ နာပါခင်ဗျာ ... ဟို ဟို ... မမခေါင် ... ချော်လဲလို့ပါ "
" အမလေး ...... ဖျား ဖျားးး ဖျားးးး ... အန်တီ သဘောပေါက်ပြီ ...... နေမင်းခန့် "
" ဟုတ်ကဲ့ ... ကျနော် ...... ရှင်း ... ရှင်း ပြ ... "
" မလိုပါဘူးကွယ် ... မင်းမိဘ တွေ ဖွင့် ပြောပြီး ... အမြန်ဆုံးသာ လာတောင်းလှည့်ပါ "
" နန်းရယ် ... ချောလဲရုံနဲ့ ... ကလေးတွေ ကိစ္စ ... အလောတကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့လား "
ဒေါ်နန်းသဇင် စကားအဆုံး ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှ ဝင်ပြောနေရှာသည်။
" တော်ဘာနားလည်လို့လဲ ... အေးဆေးသာနေပါ ... ကျမ စီစဉ်မှာ "
" ကဲ ... သဲလေး ... ချောလဲတာက ... အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်လား ... ကြမ်းပြင်ပေါ်လား "
ခင်ပွန်းသည်အားပြောရင်း သမီးဖြစ်သူ နုနုထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းမေးလိုက်တော့၏။
" ကုတင်ပေါ်မှာပါ ... မေကြီးရ "
" ကဲ ... တော်ကြားတဲ့ အတိုင်းပဲနော် ... ကျမတို့တုန်းကလည်း ... ကုတင်ပေါ် ချောလဲပြီး လက်ထပ်ခဲ့ကြတာပဲ မလား "
" ဟာ ... ကလေးတွေ ရှေ့ ... နန်းရယ် "
" အိုရ် ... မေကြီးကလည်း "
" ကဲ ... နေမင်းခန့် ... အမြန်ဆုံးသာ လူကြီးစုံရာနဲ့ ... လာခဲ့ "
" ဟုတ် ... အန်တီ ... ဒီက ရောက်ရောက်ချင်း ... အိမ်ကို ပြောမှာပါခင်ဗျာ ... မမခေါင် ... သွားပြီနော် "
နေမင်းခန့်မှာ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာလေးဖြင့် နုတ်ဆက်က ထွက်လာခဲ့သည်။အိမ်တံခါးဝအရောက် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် အသံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့၏။
" နေမင်းခန့် "
" မမခေါင် "
" ခဏ ... အ ... ကျွတ်ကျွတ် "
နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး နေမင်းခန့်ဆီ အသွား ပေါင်ကြားမှ စူးကနဲ့ နာကျင်သွားသဖြင့် ခပ်တိုးတိုး ညည်းလိုက်ရ၏။
" အိမ်ရောက်ရင် ... လူကြီးတွေ သေချာပြောပြပြီး ... အမြန်ဆုံး လာနော် "
" အင်းပါ ... မမခေါင် ရယ် "
" ကြည့်လိုက် ဖေကြီးရေ ... တော့်သမီး ချော်လဲတာ အရှိန် ပြင်းပုံပဲ "
" ဟာ ...... မေကြီးနော် "
" ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် " (ပြီး)
ဖတ်ရှုပေးလို့ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
Comments
Post a Comment