ပြန်ပြောဖို့ခက်တဲ့ နေ့ရက်များ အခန်း ၁-၂

 

တိမ်သလ္လာတို့က ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးဆီမှာ မှိုင်းမှုံညိုမဲလာပြီး မကြာမီ.. လေပြင်းတို့နှင့်အတူ မိုးစက်မိုးပေါက်တွေက မြေပြင်ဆီ အလုအယက်ပြေးဆင်းလာကြပါပြီ။
ခပ်ငယ်ငယ်ကဆိုရင်ဖြင့် ဒီလိုမိုးသံတွေကြားမှာ ချစ်ခင်ပွန်းနဲအတူ ကော်ဖီပူပူသောက်ရင်း ကလူကျီစယ် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးခဲ့ကြသည်ပေါ့။ ခုတော့ ...ဒီလိုမိုးသံတွေ
အောက်မှာ ဝင်းနုတစ်ယောက်တည်းလျှောက်နေရပြီမောင်။ သားလေး ၁ဝ နှစ်သားလာက်မှာ ဟောဒီမာယာများလှတဲ့ လောကကြီးထဲကနေ မောင်ထွက်သွားခဲ့တယ်နော်။
ခုဆို ... မောင့်သားက လူပျိုကြီးဖားဖား ဖြစ်နေပြီမောင်။ မသိတဲ့သူများဆို ဝင်းနု တို့သားအမိကို မောင်နှမလို့ထင်ရအောင်ကို မောင့်သားက အရမ်းထွားလာတာလေ။
အင်း...ဝင်းနုကို ကိုးတန်းကျောင်းသူဘဝနဲ့ အတင်းခိုးပြေးခဲ့တဲ့ မောင့်ကြောင့် ဝင်းနု ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့တာလဲ ပါတာပေါ့လေ။ မောင်ရယ်..မောင်က
စိတ်ချလက်ချ ထားသွားရစ်ခဲ့ပေမယ့် သားကို ဒီအရွယ်ရောက်တဲ့ထိအောင် ဝင်းနု ဘယ်လိုထိန်းကျောင်းခဲ့ရသလဲ ဆိုတာ မောင်မသိဘူးလေ။ တစ်ကိုယ်တည်း အထီးကျန်
ခံစားမှုတွေ.. သွေးသားတောင်းဆိုမှုတွေ..ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ ့ စော်ကားထိပါးလိုမှုတွေ ကြားထဲမှာ ဝင်းနု ခုချိန်ထိကြိုးစားရပ်တည်နေရတုန်းပါပဲ။

ခုလို မြို ့သစ်လေးမှာ အိမ်လေးတစ်လုံးနဲ့ အိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင် တည်နိုင်ဖို့အတွက် ဝင်းနု အရမ်းပင်ပန်းခဲ့ပါတယ်။ မောင့်သားလေးကလဲ အမေကို အလိုက်သိတဲ့
သားလိမ္မာလေးမို့ တော်သေးတာပေါ့မောင်ရယ်။ ဝင်းနုတို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ မောင့်သားလောက် အမေကိုချစ်တာမရှိဘူးဆိုတဲ့ထိတောင် အသိအမှတ်ပြုကြတယ်လေ။
တချို ့ ရွယ်တူလေးတွေ ကောင်မလေးတွေနဲ့ သွားကြလာကြပျော်ကြ ပါးကြနေချိန်မှာ မောင့်သားက အမေနားကတဖဝါးမှ မခွာဘူးလေ။ ဆိုင်ကိစ္စ အိမ်ကိစ္စတွေ ကူလုပ်ပေးရင်း
အမေကို ပွတ်သီးပွတ်သပ် ချွဲနွဲ ့ နေရတာကို သူကပိုကြိုက်တဲ့ပုံလေ။ ခုချိန်ထိလဲ အိပ်ရာခွဲခိုင်းလို့ မရဘူးမောင်ရယ်။ သားအမိလေး၂ယောက် ရှိတာ ခွဲမအိပ်ချင်ဘူးဆိုပြီး
အတင်းဖက်ထားတော့တာပဲ။

ကလေးလေးမဟုတ်တော့ နဲနဲအဆင်မပြေဘူးလေမောင်ရယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဝင်းနုမှာက အရွယ်ကလဲကောင်း ကျန်းမာရေးကလဲကောင်းဆိုတော့ကာ တခါတလေ
အာသာဆန္ဒလေးတွေလဲ ပေါ်ပေါ်လာတတ်တာပဲလေ။ အဲလိုခါကျတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အာသာဖြေချင်စိတ်တော့ ရှိတာပေါ့မောင်ရယ်။ ခုတော့ မောင့်သားက ဘေးကမခွာတော့မောင့်သွေးမောင့်သား ပီပီ သူ့  လက်နက်ကလဲ မခေဘူးမောင်။ ဆီးကြောတင်းနေတဲ့ မနက်များဆို လူကိုရင်တောင်တုန်တယ်။ ငုံးဆူလူမသိ ဆိုသလိုပါပဲလေ...
အဲလိုချိန်တွေမှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး ဝင်းနု ဆောက်တည်ရာမရဘူးမောင်။ သားရဲ ့ ပုဆိုးကို အုပ်ပေးရနိုးနိုး၊ အဲဒီတင်းမာတောင်မတ်နေတဲ့ ဟာကြီးကို ကိုင်ကြည့်ရနိုးနိုးနဲ့
ဝင်းနု လူမောစိတ်မောဖြစ်ရပါတယ်။ လူ့လောကသဘာဝအရ မဖြစ်သင့်တာတွေဆိုတာကို အဲဒီအချိန်တွေမှာ ဝင်းနုမဆင်ခြင်နိုင်ခဲ့ဘူးမောင်ရယ်။ ပူလောင်နေတဲ့ ရင်ဘတ်နဲ့ ခြေလက်
ဝင်းနုမှာ အဲလိုချိန်ဆိုရင် သိပ်စိတ်ညစ်တာပဲကွယ်။ အဆိုးဆုံးက ဝင်းနုက ခုမှ ၃ရ နှစ်ဆိုတော့ ရာသီသွေးက မကုန်သေးဘူးမောင်။ လတိုင်းရာသီလာရက်တွေဆို အိပ်ရာထဲ
တူတူအိပ်နေတော့ သူ ့ကို ပေမှာကျံမှာလဲ စိုးရတယ်။ ဘယ်လိုပြောပြော ပြောမရပါဘူးမောင်ရယ်။ အဲလိုပြောမိမှ သူက ဝင်းနုကို သူ ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ တက်တက်ခွသေးတာ။
မောင့်လိုပဲ အရွဲ ့တိုက်တတ်တာလေ။

ရည်းစားထားဖို့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ ရောထွေးနေဖို့သာ မလုပ်တာပါ။ မောင့်သားက လူပျိုဖြစ်နေပါပြီ။ ဆိုင်လာတဲ့ တချို ့ နို့ခပ်ကြီးကြီး တင်ခပ်ထွားထွား မိန်းမတွေဆို
သူစိတ်ဝင်တစား လိုက်လိုက်ကြည့်နေတာ ဝင်းနုမြင်တယ်လေ။ အဟင်းဟင်း ...မနက်မနက်ဆိုလဲ ဝင်းနုအိပ်ရာနိုးရင် သူ ့ ပုဆိုးကို ဖုံးရတာ အလုပ်တစ်ခုရှင်..။

တွေ ကတုန်ကယင်ဖြစ်လာတာပဲ ဝင်းနုသိတယ်။ ဝင်းနု ဘာလုပ်ရမလဲမောင်...ဝင်းနုကို လမ်းပြလှည့်ပါမောင်ရယ်..။

"နုမောင်"  စိတ်တွေ ဒီတလောသိပ်ကို ပင်ပန်းနေပါတယ်။ မလုံမလဲဖြစ်မှုနဲ့အတူ ထိတ်လန့်စိုးရွံ ့ နေပြီး လူကနေ့တိုင်း မလန်းမဆန်းဖြစ်နေပါတယ်။
ဘယ်သူ ့ကိုမှလဲ ပြောပြတိုင်ပင်လို့ မရနိုင်တဲ့ ခံစားချက်ကြီးကြောင့် နုမောင် ရင်ထဲမှာမွန်းကျပ်လောင်မြိုက်နေခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီလေ။ နုမောင် အတွက် ဟောဒီလောကထဲမှာ
အယုံကြည်ရဆုံး အချစ်ဆုံးဖြစ်တဲ့ မေမေ့ကိုတောင် နုမောင် ရင်ဖွင့်လို့ မရတာကြီးလေ။ နုမောင် မသိဘူးမေမေ...နုမောင်ဘာလို့ အဲဒီခံစားမှုကြီး ရနေတာလဲဆိုတာကို။
နုမောင် မဖြစ်ချင်ဘူး ... မေမေနဲ့နုမောင်က သားအမိတွေလေ ..နုမောင် မေ့မေ့အပေါ် ဒီစိတ်တွေဖြစ်ခွင့်မပေးပါနဲ့ မေမေ။

နုမောင်မှာ သိတတ်စထဲက တွယ်တာစရာ ဆိုလို့ မေမေသာရှိခဲ့တာက ဒီလိုစိတ်တွေဖြစ်လာအောင် တွန်းပို့ခဲ့လေသလား။ ဒါမှမဟုတ် အရွယ်ရောက်လာတဲ့ ယောက်ျားလေး
တစ်ယောက်အတွက် ဟိုဟိုဒီဒီစိတ်ဝင်စားစရာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ဆိုလို့ ရုပ်ရည်ရော ခန္ဓာကိုယ်ပါ တော်တော်လေးကြည့်ကောင်းတာဆိုလို့ မေမေပဲ ရှိတာကလား။
သားအမိတွေမို့ မမြင်ချင် မြင်ချင် မြင်ရတတ်တဲ့ မေမေ့ အသားဆိုင်ဖွေးဖွေးတွေကြောင့်လား။ အတွေ ့ ဆိုတဲ့ အင်မတန်မာယာများတဲ့ အရသာကြီးကို မေမေ့ကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ်
တိုင်း နုမောင် သာယာနေတတ်တာကြောင့်လား...ဘာကြောင့်ရယ် သေသေချာချာမသိပေမယ့် နုမောင် မကောင်းဘူးမေမေ။ နုမောင်လေ မေမေ့ကို ချစ်ချင်နေတယ်။
သားအမိချစ်တာထက်မကတော့ဘူးမေမေ...နုမောင် မေမေ့ကို လင်မယားတွေချစ်သလို အရမ်းချစ်ချင်နေတယ်။ ရိုင်းတယ်ပဲဆိုချင်ဆိုတော့ နုမောင်လေ မေမေ့ကို လိုးချင်တယ်။

အဲဒီစိတ်ကြီးရှိနေမှန်း နုမောင်အစတော့ ဘယ်သိမလဲမေမေ။ ဒါပေမယ့် နုမောင် ရှေ ့မှာ မေမေပစ္စည်းတခုခု ကုန်းကောက်တာမျိုးတို့ ရေချိုးခန်းထဲက ရေချိုးပြီးထွက်လာကာစ
မျိုးတို့လို အခါတွေမှာ မေမေ့ရင်သားဝင်းဝင်းတွေကို မြင်ရင် နုမောင်ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ဖြစ်လာတယ်မေမေ။ နုမောင်ကို ဖမ်းအစားနိုင်ဆုံးက မေမေ့တင်သားကောက်ကောက်
တွေလေ။ ညည မေမေ့နားတိုးဝှေ့အိပ်ရင်း မေမေ့ကိုခွတဲ့အခါတိုင်း အဲဒီတင်သားကြီးတွေ နုမောင်ရဲ ့ လီးနဲ့ ဖိဖိထားရတာကို နုမောင်အရမ်းရင်ခုန်တာပဲ။ နုမောင် မနေနိုင်တော့
လို့ ဂွင်းထုတဲ့အခါတိုင်းလဲ နုမောင်စိတ်ကူးထဲမှာ မေမေနဲ့နုမောင် အမျိုးမျိုးလိုးနေကြတာကိုပဲ စိတ်ကူးပြီး အာသာဖြေတတ်တယ်လေ။

အမေနဲ့သား ဒီလိုစိတ်ထားလို့မရဘူးတဲ့ မေမေ။ ဒါပေမယ့် နုမောင်ဆီမှာ ဘာလို့အဲစိတ်ကြီးဖြစ်လာရတာလဲ ဆိုတာ နုမောင်မပြောတတ်ဘူး။ နုမောင် ကြိုးစားဖျောက်နေပါတယ်။
စိတ်တခုက လက်မခံသလို စိတ်တခုက သာယာနေတာမို့ နုမောင် သိပ်ပင်ပန်းပါတယ်။ ဒီကြားထဲ ရပ်ကွက်ထဲမှာလဲ မေမေ့ကိုပိုးတာပန်းတာ ၊ မေမေ လမ်းသွားရင် နောက်က
မေမေ့ဖင်ကောက်ကောက်တွေကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်တတ်ကြတာတွေကိုလဲ နုမောင် သဝန်တိုတယ်။ မေမေ့ကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးဘူး။ နုမောင်နဲ့ပဲ မေမေနေရမယ်။
နုမောင်ကိုပဲ မေမေချစ်ရမယ်။
" နုမောင်ရေ...သား၊ အိပ်ရအောင်ကွယ်။ မနက်ကျ ညောင်ပင်လေးဈေးပြေးရဦးမယ် မဟုတ်လားသားရယ်။ "
" အာ မေမေကလဲ ခုမှ၊ ၉နာရီခွဲပဲ ရှိသေးတာကို ။ "
" အိပ်ရအောင်ဆို အိပ်ရအောင်ပေါ့ကွာ ..မင်းကလဲ၊ နောက်ကျ သူပဲ အိပ်ရေးမဝရင် တအီအီနဲ့။ ရုပ်ရှင်ကကောင်းတာလဲ မဟုတ်ပဲ ပေကပ်နေတယ်။ "
" စောကြီးအိပ်ရတာ ပျင်းစရာကြီးကို မေမေကလဲ။ "
" ကဲ...နုမောင် ...မင်းသိပ်ရှည်တာပဲကွာ၊ မရဘူးလာတော့ ... မေမေကအိပ်ဆိုလာအိပ်၊ အိပ်မပျော်သေးရင်မေမေနဲ့ စကားပြောရင်းအိပ်တော့...ထ။ "

သားတော်မောင်ကို ဆူပြောလေးပြောရင်းက တီဗွီခလုတ်ကို စာပွဲခုံပေါ်လက်ထောက်ရင်း ခပ်ကုန်းကုန်းလေးလှမ်းပိတ်တဲ့ချိန်မှာ ရုတ်တရက် ဝင်းနုခါးကထမီစက ရုတ်ခနဲပြေကျ
သွားလို့ အလန့်တကြားပြန်ဆွဲလိုက်ရပါတယ်။ ဘယ်သူရှိမလဲ တစ်အိမ်လုံးပြေးကြည့်မှ ဒီ၂ယောက်ရှိတာ..နုမောင်ပေါ့။ သူတီဗွီကြည့်နေတာကို ပိတ်လိုက်လို့ လှမ်းဆွဲတာ
အခန့်မသင့်တော့ ခပ်လျော့လျော့ထမီစကို သူကအဆွဲ ဝင်းနုက ကုန်းအထဆိုတော့ အရှက်ကိုကုန်ရောလေ။

" ဟဲ့ ...ဟဲ့ ..အော် ဒီကလေးနှယ် လုပ်တော့မယ် မအေကို..။ ထ ..ထ သွား ခြေလက်ဆေး ရှူးပေါက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်တက်တော့။ "

လူက ဟာခနဲကို ဖြစ်သွားတာပဲ။ မဖြစ်ပဲနေမလားရှင်..ကိုယ်မွေးထားတဲ့သားပေမယ့် ကိုယ်ကလဲ အိုကြီးအိုမမဟုတ်၊ သူကလဲ နှပ်ချေးတွဲလောင်းမဟုတ်လေ။ ထူပူပြီးဘာမှမပြောနိုင်
သေးတဲ့ ဝင်းနုက ကိုးယိုးကားယားဖြစ်နေချိန်မှာ ဝင်းနုဖင်ကြီးအေးခနဲဖြစ်သွားအောင်ထိ ထမီကကျွတ်ပါသွားတာလေ။ သာမန်အခြေအနေနဲ့ သားအမိဆိုရင်တော့ ထိပ်တချက်
ခွက်ခနဲခေါက်တာနဲ့ ပြီးတာပေါ့။ ခုဒီမှာက ဝင်းနုကိုယ်တိုင်ပဲ မနက်တိုင်းမြင်မြင်နေရတဲ့ သားရဲ ့ လီးတံညိုမဲမဲကြီးကို တို့ချင်ထိချင် ဘာဖြစ်ချင်လို့ဖြစ်ချင်နေမှန်း မသိတဲ့အချိန်လေ။
ကိုယ့်သားပေမယ့် ကိုယ်က အဖုတ်ယားလို့ ရေချိုးခန်းထဲ အိမ်သာထဲ အာသာဖြေကျေနပ်မှုရှာတိုင်း သားနုမောင်ရဲ ့ လီးတံကြီးကိုအဖုတ်ထဲ အားပါးတရဝင်သွားတာမျိုးကိုမှ
စိတ်ကူးယဉ်ကျေနပ်နေတတ်တဲ့ အမေမျိုးဖြစ်နေတာလေ။ခုတော့ သူ့ရှေ ့မှာမှ ဖင်လုံးလုံးပြောင်သွားတာဆိုတော့ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတာ
တော်တော်ကြာတယ်။ ဒင်းကလဲ အမေ့ဖင်ဖြူဖြူထွားထွားကို သူ ့မယားဖင်ထင်နေသလိုပဲ..မျက်လုံးတွေအရောင်တောက်ပြီး ကြည့်နေလိုက်သေးတယ်။ ဒီက သတိဝင်လာပြီး
အော်ငေါက်လိုက်မှ အမေထမီကို ချပြီး တဟိဟိနဲ့ ရေချိုးခန်းဘက်ထွက်သွားတယ်။ ဝင်းနု မျက်နှာတွေတော့ ထူပူနေသလိုကို ဖြစ်ကျန်ခဲ့တာပါပဲရှင်။

အခန်း ၃ သို့ဆက်ရန်