နှောင်းတမြေ့မြေ့၊လွမ်းငွေ့တဝေဝေ

 

ပထမပိုင်း

#creditBaSai

ဦးထွန်းမောင်မောင်ကအင်ဂျင်နီယာ၊ဆောက်လုပ်ရေးကန်ထရိုက်တာတစ်ယောက်၊မိသားစုလိုက် သားကြီးဆယ်တန်းဖြေပြီးလို့၊မန်းလေး၊မေမြို့၊တောင်ကြီးမြို့တွေကိုပါဂျရိုကားလေးနဲ့ထွက်လာတယ်၊အသက်က ၄၀၊ မိန်းမနာမည်က ဒေါ်ထားထား၊အသက်က ၃၄ နှစ်၊ သားကြီးက၁၆နှစ်၊နာမည်က မောင်မောင်၊သမီးငယ်က၁၃နှစ်၊နာမည်က ခိုင်မာထား၊မိဘမျိုးရိုးကချမ်းသာတော့၊ကျောင်းပြီးပြီးချင်းမိန်းမယူ၊မထားထားကကျောင်းမပြီးသေး၊ မန်လေးမှာဘုရာစုံဖူး၊မေမြို့မှာလျှောက်လည်၊ တောင်ကြီးဘက်ကိုဆက်တက်တော့၊ညနေစောင်းနေပြီ၊သူကကားမောင်း၊သူဘေးနားကသမီးငယ်၊ မိန်းမနဲ့သားကြီးနောက်မှာ၊တောင်ကြီးနီးလာတော့ တောင်တက်တွေကလည်းများလာ၊အအေးဓာတ်ကလည်းရလာပြီဆိုတော့၊အဲယားကွန်းဖွင့်တော့ဘူး၊ကားတံခါးတွေဖွင့်၊‌ေလကောင်းလေသန့်ရှု၊

သူနဲ့သမီးကတော့ခါးပါတ်၊ပါတ်ထားတယ်၊ ခရီးရှည်ကြီးမောင်းလာရတာလည်းပါ၊မှောင်ကလည်းမှောင်၊အကွေ့အကောက်တွေများတဲ့နေရာအရောက်၊သတိလက်လွတ်၊ကလပ်ချော်၊ကားနောက်ပြန်၊ကားကချောက်ထဲထိုးကျ၊ဦးမောင်ထွန်းနဲ့သမီးက၊ကံဆိုးစွာနဲ့မီးလောင်တဲ့အထဲပါသွားတယ်၊ မထားထားနဲ့မောင်မောင်တို့က ကားပြူတင်းပေါက်ကနေလွင့်စင်၊သစ်ကိုင်းတွေပေါ်တဆင့်ဆင့်ကျရင်း၊သစ်ပင်နှစ်ခုခြား ‌ေလာက်မှာချိတ်မိနေကြတယ်၊ နံနက်မိုး‌ေသာက်တော့၊တောင်လုပ်တဲ့၊‌‌ေယာက်ျားကအသက်၅၅၊ မိန်းမက ၅၂ လောက်၊ပအို့လင်မယားကသူတို့နှစ်‌ေယာက်ကိုတွေ့တော့၊ရွာကအဝေးကြီး ယာချင်းကပ်လျက်လူနဲ့၊ထင်းလ ာကောက်တဲ့လူတွေအကူအညီနဲ့သစ်ပေါ်ကချ၊အဖိုးတို့တောင်ယာတဲ‌ေလးကိုခေါ်လာတယ ်၊အဖိုးတို့လင်မယားတောတောင်က‌ေဆဝါးတွေနဲ့ကုသပေးရတာပေါ့၊ တဲအိမ်‌ေလးကကျဉ်းတော့ လူနာနှစ်‌ေယာက်ကပ်ထားရတယ ်၊အဖိုးတို့လည်းတစ်ညတော့၊ယာတဲမှာဘဲအိပ်၊နောက်နေ့မှရွာကိုပြန်လိုအပ်တာတွေယူပြီး၊ယာတဲကိုတခါပြန်လာ၊အဝတ်အစားတွေလဲပေးပေါ့၊နောက်ယာကိုဆ က်လုပ်၊အဖိုးတို့ယာတောကအကျယ်ကြီး၊ အသက်ကြီးလို့မလုပ်နိုင်တော့၊တနိင်တပိုင်ဘဲလုပ်နေရတာ၊ပထမဦးဆုံးနိုးလာတာက မထား၊မျက်စိဖွင့်ကြည့်တော့တဲအိမ်‌ေလး၊သူဘယ်ရောက်နေလည်းစဉ်းစားတော့ခေါင်းကိုက်ပြီး၊ပြန်အိပ်ပျော်သွားတယ်၊ကိုယ်လက်တွေကလည်းနာကျင်နေတယ်၊ ညနေအဖိုးတို့အလုပ်သိမ်းတော့၊ သူတို့ကိုပါးစပ်ရေစွပ်ပေး၊နောက်နေ့မနက်လင်းတော့အဖိုးတို့ကလူနာတွေပြုစုနေစဉ်၊မထားနိုးလာတယ် ၊မထားကတော့နာကျင်တာကလွဲလို့ဘာမှမဖြစ်၊ခေါင်းကိုက်နေတော့မပြောက်၊မျက်စိဖွင့်၊အဖိုးတို့ကိုဘဲမထားကမေး၊သယ်ရောက်နေသလဲပေါ့၊အဖိုးတို့ကလ ည်းသူတို့ကယ်ခဲ့ပုံကိုပြောပြတယ် ၊မထားနာမည်မေးတော့၊မထားသူမနာမည်မမှတ်မိ၊ဖြစ်ပုံသစ်ကိုင်းတစ်ခုခေါင်းမိတာကြောင့်၊မထားအတိတ်မေ့သွားသလို၊မောင်မောင်လည်းခေါင်းထိမိလို့အတိတ်မေ့နေပြီ၊နှစ်ရက်အဖိုးတို့တဲမှာညအိပ်ပေးတယ်၊နောက်ရက်မထားကထနိုင်ပြီဆိုတော့၊မောင်မောင်ကိုဝိုင်းဝန်း၊

ပြုစုပေးတယ်၊မောင်မောင်ကတော့ဘယ်ခြေ‌ေထာက်

ကြိုးတယ်၊ညာဘက်လက်ကြိုးတယ်၊သူကတော်တော်အထိနာတယ်၊ခေါင်းမှာလည်းဒဏ်ရာ၊မျက်နှာမှာလည်းပွန်းပဲရှဒဏ်ရာတွေနဲ့၊မျက်နှာလည်းရောင်ကိုင်းနေတာဘဲ၊သတိရလာချိန်မျက်စိဖွင့်မရလို့ မထားကဘဲရေတိုက်၊အဆာကျွေးလုပ်ပေး၊တယာက်နဲ့တ‌ေယာက်ရင်းနှီးမှုတွေဖြစ်လာကြတယ်၊ မောင်မောင်လည်း တစ်လ‌ေလာက်ကြာမှဒဏ်ရာတွေ၊ပျောက်လာတော့၊မထား၊မောင်မောင်ကလူချော‌ေလးမှန်းသိလာတော့၊သဘောလည်းကျလာမိတယ်၊သုံးလ‌ေလာက်ကြာမှ ချိုင်း‌ေထာက်နဲ့အပြင်ကိုလမ်းစ‌ေလျှာက်နိုင်တယ်၊ မထားအကူအကူညီနဲ့ပေါ့၊မောင်မောင်ကိုထက်အမ၊ မကအရွယ်ဖြစ်နေတာရယ်၊ခြေတောက်ပေါ်လည်း

အာရုံစိုက်နေတော့၊မထားအပေါ်အားရုံမရဖြစ်နေပေမဲ့၊မထားကတော့ရင်တလှပ်လှပ်ဖိုပြီး၊ပြုစုပေးရတာသာယာနေမိတယ်၊နေရောင်ခြည်အောက်မှာ၊မောင်မောင်ကသစ်တုံးပေါ်မှာအင်္ကျီချွတ်နဲ့ထိုင်၊မောင်မောင်လက်တွေသိပ်မကွေးသေးတော့မထားကရေဝတ်တိုက်ပေးပေါ့၊တောင်ရိပ်တောင်တန်းရှိတော့မနက်ပိုင်းဘဲရေထိနိုင်တာ၊ညနေဘက်ဆိုအေးမှအေး၊ညဘက်တဲတစ်လုံးထဲမှာသူတို့နှစ်ယောက်ထည်း၊မီးဖိုထားပေမဲ့အချမ်းကမလုံ၊မထားကတော့စိတ်တွေဖောက်၊အဖိုးကြီးတို့ရွာအိမ်ကလည်းကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ယာတောက

တဲလောက်ဘဲ၊လေးယောက်နေလို့မဆန့်၊တိုင်းရင်းသားတွေရဲ့သဘာဝအရရိုးသားကြတော့၊သူတို့နှစ်ယောက်ထဲထားခဲ့တာစိတ်မချမဖြစ်ဘူး၊ဖြစ်သွားကြလည်းယူကြ၊တောင်ယာလုပ်ကိုင်စားပေါ့၊ သူတို့လည်းဒီလိုနေကြတာကိုး၊မနက်ခင်းနေရောင်ထွက်လို့၊မောင်မောင်တစ်ယောက်တဲပြင်ထွက်၊ချိုင်းထောက်နဲ့လမ်းလျှောက်ကြည့်တယ်၊လေးလလောက်ရှိပြီဆိုတော့၊အတော်သွားလာနိုင်ပြီ၊မထားအကူအညီမလိုတော့၊တောင်တန်းတွေငေးကြည့်ရင်း၊တောင်ပေါ်ကရေစီးကျလာနေတဲ့၊စမ်းချောင်းလေးကိုမြင်သွားတော့နှစ်သက်မိတာကြောင့်၊စမ်းချောင်းဆီသွားတဲ့လမ်းလေးအတိုင်းတဖြေးဖြေးလျှောက်လာခဲ့တယ်၊ မထားကလည်းစမ်းချောင်းအမြန်ရေချိုးပြီး၊မောင်မောင်ကိုရေပြန်ချိုးရမှာရှိနေတယ်လေ၊မထားက မနက်စောစောထ စမ်းချောင်းရေခပ်ပြီး၊သူတို့သုံးဘို့ရေတွေအမြဲဖြည်ဘရတယ်၊နောက်စမ်းချောင်းနေအထွက်မှာရေချိုးနေကြ၊စမ်းချောင်းမှာရေချိုးတဲ့ထမီ၊ရင်ရှားနဲ့ဆင်းသွား၊ထမီစကိုလှန်ထားတဖြေးဖြေးထမီကိုမဆင်း၊ဆင်း၊နောက်ပုခုံးနားယောက်မှထမီကိုခေါင်းပေါ်ကချွတ်၊စမ်းချောင်းမှာရှိတဲ့ကျောက်တုံးပေါ်တင်ထား၊ရေချိုးပြီးတာနဲ့ကျောက်တုံးပေါ်ကထမီစကိုယူခေါင်းစွပ်၊လူကထလိုက်ပြီး၊ထမီပါတ်လိုက်ရင်အဆင်ပြေပြီ၊ဒီနေ့ထမီထားခဲ့တာကကျောက်တုံးလေးကရေတိမ်ပိုင်းမှာထားမိခဲ့တယ်၊စမ်းချောင်းမှာကိုယ်တစ်ယောက်ထည်းရှိတယ်ဆိုတဲ့၊စိတ်ကလည်းပါတော့၊ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲတင်ထားမိတာပေါ့၊မထားကလည်းရေချိုးပြီးလို့ထမီဆီအလာ၊

မောင်မောင်ကလည်းခြုံအကွယ်နေလမ်းက‌ေနရောက်လာတော့၊ပက်ပင်းတိုးမိတယ်၊မထားကထမီဆီအာရုံရောက်နေတော့၊မောင်မောင်လာတာသတိမထားမိ၊မောင်မောင်ကတော့သူဆီကိုတောစောင့်တဲ့နတ်သမီးလေးတွေ့လိုက်ရသလိုရင်လှိုက်ဖိုဖြစ်၊မဖြစ်ဘဲမောင်မောင်မခံနိုင်၊မထားရဲ့ရှေ့တည့်တည့်ကနေမြင်ရတဲ့အနေအထား၊ အသားဝင်း၊ရင်သားတွဲသယောင်ရှိ‌ေပမဲ့၊အုန်းသီးအခွံမာကိုဘဲထုတ်ထားတဲ့၊ဖြူဖွေးလုံးဝန်းနေတဲ့အုန်းခွံပေါ်မှာတောင်ထိပ်နို့သီးညိုညိုလေးက

ထင်းနေတာဘဲ၊ဗိုက်သားကပြည့်နေပေမဲ့အဆီသိပ်မများသေး၊ပေါင်သားတွေကတုတ်ခိုင်နေပြီး၊ခြေလှမ်း၊လှမ်းတိုင်းအမွှေးမဲမဲအောက်၊အဖုတ်ကွဲချောင်းလေးကပေါ်လိုက်ဖုံးလိုက်၊မထားက ထမီနားရောက်တော့သူကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး၊ထမီကောက်ကိုင်လိုက်တော့၊မောင်မောင်က မထားရဲ့ဘေးတိုက်ကိုယ်လုံးအနေအထားကိုတွေ့ရပြန်တယ်၊တင်ပါးနှစ်ခုကကောက်နေလိုက်တာဆပ်ပြာခွက်တင်ထားတာတောင်အောက်ကျမဲ့ပုံမ

ပေါ်ဘူး၊နို့အုံကအောက်အနည်းငယ်တွဲနေပေမဲ့၊တောင်ပူစာနှစ်လုံးပမာကြည့်ကောင်းနေသေးတယ်၊ထမီကုန်းကောက်လိုက်တော့၊ကြီးမားပြောင်တင်းနေတဲ့၊တင်ပါးဆိုင်ကလည်းသဲထိပ်ရင်ဖို၊မောင်မောင်အကြောအချဉ်တွေတင်းလာလို့၊အောက်ကငယ်နိုင်ကိုလက်နဲ့ဖိချိန်၊မထားကလည်းထမီဝတ်ပြီး၊လမ်းဘက်ကိုလှည့်အကြည့်၊ခဏတဖြုတ်အချိန်လေးအတွင်းမှာဘဲ၊ဗီဒီယိုရိုက်ထားသလို၊မောင်မောင်မျက်စိထဲ၊ဖျောက်လို့မရဘဲ၊စွဲမြဲမှတ်မိနေတော့တယ်၊မထားလည်း"အို"ဆိုပြီး၊မျက်နှာတွေနီရဲ၊ကျက်သိမ်းတဖြန်းဖြန်းထသွားတယ်၊မထားကတိတ်ဆိတ်သံကို ဖြိုခွင်းပြီး၊ "မောင်လေး၊ရေချိုးမလို့လား"မောင်မောင်ကလည်း"ဟုတ်၊မမ"ဆိုတော့၊မထားကလက်တွဲခေါ်၊စမ်းချောင်းနားကိုခေါ်၊မောင်မောင်အင်္ကျီကိုချွတ်၊အပေါ်ပိုင်းရေချိုးပေးတယ်၊မောင်မောင်ကအစားအသောက်လည်းပုံမှန်စားနိုင်ပြီ၊ဆိုတော့၊မထားလည်းရေချိုးပေးရင်း၊ မောင်မောင်ကိုယ်ပိုကြည့်ကောင်းလာတယ်လို့ထင်မိတယ်၊ရေချိုးပြီးနောက်တဲပြန်လာခဲ့ကြတယ်၊နောက်ရက်တွေမထားရေချိုးတော့၊အတူတူခေါ်သွားတယ်၊စမ်းချောင်းထဲနေရောင်အောက်မှာဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ရေကူးနေတဲ့မထားကိုကြည့်ပြီး၊ရေပေါ်ပေါ်လာတဲ့မထားရဲ့ခေါင်းလေး၊ပုခုံးလေး၊ကြောပြင်လေး၊ခြေသလုံးသားလေးကိုကြည့်၊ကြည့်လဲ့နေတဲ့စမ်းချောင်ရေက၊မထားကိုယ်လုံးဖြူဖြူလေးကိုလည်းရိပ်ကနဲ့၊ရိပ်ကနဲ၊မြင်ရနေတဲ့မောင်မောင်ကြိတ်မိနိုင်၊ခဲမနိုင်ဖြစ်နေတယ်၊မထားကတော့ရေသူမလေးလိုကူးခတ်နေ‌ေလရဲ့၊မထားရေချိုးဝရင်၊မောင်မောင်ကတဖက်လှည့်ပေးရတယ်၊မထားထမီဝတ်ပြီးမှြပန်လှည့်ပေါ့၊ကျနော်ကမထားကရေချိုးပေး၊ရက်ကြာလာ‌ေလ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်လိုချင်တပ်မက်မှုတွေဖြစ်လာတယ်၊ခြောက်လလောက်ရရောက်တော့၊မောင်မောင်တစ်ယောက်ခြေတောက်ကော၊လက်ပါတော်တော်လှုပ်နိုင်တော့အဖိုးအဖွားကိုဝိုင်းကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနိုင်လာတယ်၊တစ်နှစ်ကျော်လာတော့၊ယာကိုချဲ့ထွင်လုပ်ကိုင်နေပြီ၊မထားကလည်းဝိုင်းကူ၊တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မှီခိုတွယ်တာသံယောဇဉ်ကလည်းရှိလာ၊အထိအတွေမှာလည်းသာယာမှုပို၍ပို၍ဖြစ်လာပြီ၊ပေါက်ကွဲမှုဘယ်သူကအရင်စမလည်းတွေးနေကြ၊အလုပ်လုပ်ပြီးညနေစောင်း နေရောင်ရှိနေသေးလို့၊ရေချိုးနိုင်တဲ့အချိန်၊စမ်းချောင်းခပ်လှမ်းလှမ်းမှာဆီမှာရေချိုးနေချိန်၊မထားအပေါ်သစ်ခိုင်းပေါ်ကနေ၊မထားအနီး၊ဖြန်းဆိုပြုတ်ကျတော့၊

မထားက မောင်မောင်ပြေး၊မောင်မောင်ကလည်းမတ်တပ်ရပ်၊မထားက မောင်မောင်ဖခုံးကိုဖက်၊မောင်မောင်ခါးကိုခွ၊"ကြောက်တယ်၊ကြောက်တယ်"ဆိုပြီး၊ထွတ်ထွတ်လူနေတော့၊မောင်မောင်ရဲ့ရင်ပါတ်နဲ့

မထားနို့အုံကြီးဖိပြီးပွတ်နေသလိုဖြစ်နေတော့၊မောင်မောင်လီး၊ထောင်မတ်လာပါပြီ၊မထားကိုယ်ကအောက်အနည်းလျောကျပြီး၊ခြေတောက်တွေရေထဲရောက်တော့၊မထားက မောင်မောင်ခါးကိုပြန်ခွ၊အဲလိုလုပ်တိုင်းမောင်မောင်မောင်လီးကိုမထားဖုတ်နဲ့ပွတ်တိုက်နေပြန်ပြီ၊တတိယအကြိမ် မထားပြန်အခွ၊မောင်မောင်က မထားတင်ပါနေဆွဲမြှောက်ပြီး၊ခါးအနယ်ငယ်လှန်ပေးလိုက်မှ၊မထားပေါင်ကမောင်မောင်ခါး

ပေါ်မကျ၊ဒါပေမဲ့မထားအဖုတ်ပြဲပြဲကြား၊ မောင်မောင်လီးတချောင်းလုံးမြုပ်နေပြီ၊မထားအကြောက်ပြေတဲ့အခါ၊သူမအဖုတ်နှစ်ခမ်းက မောင်မောင်လချောင်းကိုဖိမိတာသိတော့၊မစွပ်ခင်ကညွှတ်ဆိုတဲ့ကန်ဇွန်းပင်လို မထားအဖုတ်ရေတွေစီးကျလာပါတော့တယ်၊ မောင်မောင်ကအနေအထားပြင်၊မထားကမောင်မောင်လီးကို

သူအဖုတ်ဝကိုတေ့၊မောင်မောင်လည်းလီးကိုထိုးထည့်တော့၊ဗြွတ်ကနဲဝင်သွားတော့၊မောင်မောင်ကအောက်ကနေကော့ထိုး၊မထားလည်း ဖင့်နဲ့ညှောင့်ပေး၊ဖုန်းဖုန်းဖတ်ဖတ်နဲ့ပေါ့၊နောက်ဆုံးတော့၊နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ကာမအရည်တွေပေါင်းစပ်၊ပိုလျှံလာတဲ့အရည်တွေက မောင်မောင်ပေါင်ကနတဆင့်စီးကျပြီး၊စမ်းရေနဲ့အတူ

မျှောသွားပါတော့တယ်၊သူတို့စုံတွဲလိုးနေတာကိုသစ်ပင်ပေါ်ကကြည့်နေတဲ့မြောက်နှစ်ကောင်လည်း၊ကွိကွိကွိကွိနဲ့သစ်ပင်တွေအကြားပြေးလွှားဝင်သွားတာကို မောင်မောင်ကပြုံး၊မထားခိခိ၊သူတို့လူချင်းမခွာစေ‌ေကျနပ်တာနဲ့၊အဝတ်အစားတွေယူ၊မောင်မောင်ကရှမ်းဘောင်းဘီအရှည်ဝတ်၊အင်္ကျီမဝတ်၊မထားကလည်းထမီရင်ခေါင်းထိ၊ဝတ်၊စမ်းချောင်းဘေးသဲသောင်ပြင်လည်းရှိတဲ့ကျောက်တုံးအော်ကိုဝင်၊မထားကထမီကွင်းလုံးချွတ်၊မောင်မောင်ကရှမ်းဘောင်ဘီကိုချွတ်၊ယာတောပြန်ရင်၊အဖိုးအဖွားကမပြန်သေး၊

မထားကသဲသောင်ပြင်မှာပက်လက်လှန်ပေး၊ မောင်မောင်ကမထားကိုယ်ကိုခွ၊မထားရဲ့နှုတ်ခမ်းအစုံကိုတရှိုက်မက်မက်ပြတ်ကျမတတ်နမ်း၊မထားကမြိုသိပ်ထားတွေပေါက်ကွဲခပ်ကြမ်းကြမ်းပြန်နမ်း၊ထိတွေ့နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ချင်းကလှုပ်လှုပ်ရွရွနဲ့ပွတ်တိုက်နေတယ်၊မောင်မောင်ရင်ဘတ်နဲ့မထားရဲ့နို့အုံ၊ပေါင်သာအချင်းချင်း၊အဖုတ်နဲလီး၊ခြေသလုံးတွေ၊မြွေနှစ်ကောင်ကာမယှက်စပ်သလို၊တွန့်လိမ်နေတာဘဲ၊တအားထန်နေတာကိုး၊နောက်မထားနိုတွေစို့တဲ့အခါမှာတော့ မထားကော့ကော့ဖြစ်နေရှာတယ်၊နောက်မောင်မောင်က

မထားပေါင်ကိုဖြဲလိုက်တဲ့အခါ၊မထားလည်းအလိုက်သင့်ပေါင်ကားဒူးထောင်ပေးတော့၊မာန်ဖီနေတဲ့မောင်မောင်လီးကြီဟာတရှူးထိုး မထားအဖုတ်ထဲဝင်ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တာ၊မောင်မောင်ရဲ့မျိုးစေ့အောင်တဲ့သုတ်ရည်တွေ၊မထားစောက်ခေါင်းကတဆင့်သားအိမ်ထဲစုဆောင်းမိပါ‌ေလရဲ့၊အိမ်ပြန်လာကြပြီး၊အဖိုးအဖွားကိုသူတို့နှစ်ဦးပေါင်းသင်းနေထိုင်မယ်လို့ဖွင့်ပြောတယ်၊အဖိုးတို့လည်းပြုံးပြုံး၊ပြုံးပြုံးနဲ့ကခံကြပါတယ်၊အဖိုးတို့ပြန်သွားတော့နှစ်ယောက်သားထမင်းသုတ်သုတ်စား၊ထမင်းလုံးစီ၊ယခင်ညတွေထက်

စောစောအိပ်ယာဝင်ပြီး၊လိုးပွဲကျင်းပပါတော့တယ်၊

နောက်နေ့မနက်ရောက်တော့အဖိုးတို့ရွာသွားလူကြီးစုံရာနဲ့ လက်ထပ်ကြတယ်၊မောင်မောင်နာမည်က၊မောင်သိန်းဦး၊မထားနာမည်က၊မဝေဝေနွယ်၊

ဒုတိယပိုင်း

မောင်မောင်လည်းယာလည်းလုပ်၊ကြက်မွေး၊

ယုန်၊ဆတ်၊ဒရယ်တွေပါထောင်တတ်နေပြီ၊

ငယ်ရွယ်နုပျိုစဉ်၊ယာအလုပ်ကြောင့်တမင်လေ့

ကျင့်စရာမလိုကြွက်သားတွေအမြှောင်းလိုက်ထ၊

အစားအသောက်ကလည်းမှန်၊နွားလည်းမွေး

ထားတော့၊ကြက်ဥ၊နွားနို့၊အသားတွေကလည်း

စားရ၊ုခြံထွက်သီးနှံကလည်းလတ်လတ်ဆပ်ဆပ်

ဆိုတော့၊ထွားကြိုင်သန်မာတဲ့ယောက်ျားကြီး

တစ်ယောက်လိုဖြစ်နေပြီ၊မထားလည်းကောင်လေး

ငယ်ငယ်ရထားလေတော့၊ယောက်ျား၊ယောက်ျား

နဲ့ပါးစပ်ဖျားကအချ၊မောင်မောင်ကလည်းသစ္စာ

ရှိရှိချစ်ရှာပါတယ်၊မိန်းမ၊မိန်းမနဲ့ဘဝတူတွေမဟုတ်

လား၊တစ်နေကိုအနည်းဆုံးနှစ်ချီတော့ပုံမှန်လိုး

ကြတယ်၊မောင်မောင်တို့ဘတ္ထရီးနဲ့သုံးတဲ့ 16"

TV လေးရယ်၊အောက်စက်လေးပါဝယ်နိုင်လာ

ပြီ၊အိမ်လေးကိုလည်းတအိမ်စာချဲ့ထားနိုင်ပြီ၊

အခွေကြည့်၊ပထမတော့မြန်မာ၊နောက်တော့

ကိုရီးယား ၊အပြာကားထိကြည့်ကြပြီ၊မောင်မောင်

နဲ့မထားပုံစံမျိုးစုံလိုးကြ၊နှစ်ထောက်ထည်းလွတ်

လပ်ကြတာကိုး၊မထားလည်းမောင်မောင်လီးကို

ကောင်းကောင်းစုပ်တတ်သလို၊မောင်မောင်က

လည်းမထားအဖုတ်ကိုအရည်ထွက်၊ပီးအောင်

ယက်တတ်နေကြပြီ၊

သူတို့ကစမ်းချောင်းမှာစလိုးကတည်းကကိုယ်

ဝန်ရပြီထင်ခဲ့တာ၊အဲလိုမဟုတ်ကြဘူး၊တနှစ်

လောက်မှခလေးရကြတယ်၊

မောင်မောင် ၁၉ နှစ်သားကျော်မှာခလေးအဖေ

ဖြစ်ပြီ၊မထားလစေ့တော့ရွာကအဖွားနဲ့တိုက်နယ်

ဆေးရုံမှာခလေးမွေး၊အပြန်၊ထော်လာဂျီစီးအလာ၊

ဆိုင်ကယ်တစီးကကျော်တက်၊မလွတ်တော့မထား

အရှေ့မှာဆိုင်ကယ်နဲ့လူနဲ့တခြားစီလွင့်သွား၊နေပူ

တာလည်းပါတော့ဆိုင်ကယ်မီးလောင်၊ဆိုင်ကယ်

ပေါ်မှာကဖအေနဲ့သမီး၊မထားလည်းသွေးနုနု

နဲ့ဆိုတော့လန့်ပြီးမေ့သွားတော့၊နောက်ထော်လာ

ဂျီတစီးနဲ့ဆေးရုံကိုပြန်ပြေးရတာပေါ့၊တနာရီ

ကျော်ကျော်လောက်မှမအိသတိရလာပြီ၊မျက်လုံး

ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ဆေးရုံမျက်နှာကြက်၊တဖြေး

ဖြေးခေါင်းကိုက်ပြေတော့၊ကားမီးလောင်နေတာ

ကိုအရင်သတိရတယ်၊နောက်ခေါင်းမူးတာနဲ့

မစဉ်းစားဘဲခဏမှိန်းနေလိုက်တယ်၊ခေါင်းမူး

ပြေတော့၊မိသားစုလေးယောက်ခရီးထွက်လာတာ

ကိုမှတ်မိလာပြီ၊နောက်ကားချောက်ထဲထိုးကျချိန်၊

သူလွင့်စင်ရင်း၊ကားကိုမီးလောင်လျက်တွေ့မြင်

နေရင်းသတိမေ့၊နောက်သတိရလာတော့သူသား

လေးမှာလည်းဒဏ်ရာတွေ၊နောက်မောင်မောင်

နဲ့စမ်းချောင်းကအဖြစ်အပျက်တွေ၊တခုပြီးပေါ်

လာတော့တယ်၊မျက်ရည်တွေကျပေါ့၊အဖွားက

လည်းသမီး၊မငိုနဲ့တိတ်ပေါ့၊စိတ်ငြိမ်ထားပြီး၊

ဆေးရုံမှာတညအိပ်တယ်၊မနက်လင်းတော့အိမ်

ပြန်ကြပေါ့၊လမ်းတစ်လျောက်အတွေးပေါင်းစုံ

မထားတွေးပြီး၊အတိတ်ကသားနဲ့အရူးအမူး

ချစ်မိတာတွေစဉ်းစားမိရင်း၊လွမ်းသလိုလို၊

ကြည်နုးမိသလိုလိုဖြစ်နေတယ်၊အိမ်ရောက်ရင်

ဘယ်လိုမျက်နှာထားရမယ်မသိ၊ရင်မောစွာနဲ့ပဲ၊

အိမ်ကိုရောက်လာတယ်၊

မောင်မောင်ကလည်းသူနောက်ကြောင်းကိုအမြဲ

စုံစမ်းနေတာ၊မြို့တက်ရင်ကားသမားတွေထံ

ချင်းကပ်ပြီးစုံစမ်းပေါ့၊မီးလောင်တဲ့ကားကိုဆွဲ

ယူတော့အလောင်းနှစ်လောင်းတွေ့ရကြောင်း၊

ကားထဲမှာဘယ်နှစ်ယောက်ပါတယ်၊ဘယ်သူ

တွေသေတယ်ဆိုတာမသိကြောင်း၊ဘဲပြောပြကြ

တယ်၊သူတို့ပြုတ်ကျတဲ့နေရာပါတ်ဝန်းကျင်ကို

သွား၊သဲလွန်စ၊ဘာကျန်မလည်းရှာ၊သူ့မိန်းမမီး

ဖွားတဲ့နေမှာသက်ရွက်ကြားကမဲမဲလေးတခု၊

ခါတိုင်းလည်းမကြာမကြာတွေ့ရတယ်၊တစ်လက်

မသာသာမဲမဲလေး၊တောထဲကသားကောင်

သားရည်ထင်လို့ကိုင်မကြည့်မိဘူး၊ဒီနေ့တော့မဲမဲ

အစလေးပေါ်စမ်းလိုက်တော့၊လက်မှာခုနေသလို

ဖြစ်လို့သစ်ရွက်တွေဖယ်လိုက်တဲ့အခါpocket

ပိုက်ဆံအိပ်၊ကဗျာကယာကြည့်လိုက်တော့၊ပိုက်

ဆံအနီးငယ်နဲ့၊မှတ်ပုံတင်တခု၊ရွှံ့တွေပေနေလို့စမ်း

ချောင်းကရေနဲ့ဆေးတော့၊သူပုံနဲ့တူနေတယ်၊

နာမည်ကမောင်မောင်၊ဘခင်ကဦးမောင်ထွန်း၊

ရန်ကုန်၊သူလည်းမိန်းမလာရင်ပြမယ်ပေါ့၊

နေလည်လောက်သူမိန်းမရောက်လာပြီ၊မိန်းမ

လည်းအခန်းထဲသွားအိပ်ယာပေါ်မှာနား၊ခလေး

ကိုဘေးနားထား၊မောင်မောင်လည်းခလေးလေး

ကိုကြည့်ပြီး၊မိန်းမဘာလေးလည်းမေးတော့

မိန်းခလေးလို့မထားကပြန်ဖြေတယ်၊ချစ်လိုက်တာ

သမီးလေးရယ်ဆိုပြီးသမီးလေးကိုနမ်း၊မိန်းခလေး

မွေးပေးတဲ့မိန်းမကိုလည်းနမ်းရပြောပြီး၊မထား

နဖူးကိုနမ်း၊နောက်နုတ်ခမ်းကိုနမ်း၊

မထားလည်းသားအဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး၊ဝမ်းနည်း

သလိုလို၊နှမြောသလိုလို၊နဲ့တွေတွေကြီးကြည့်နေ

မိတယ်၊သူကမမှတ်မတာတော့မထားသိနေတယ်၊

ဒီအတိုင်းမြို့ခေါ်သွားရင်ဖြစ်ပါမလား၊ဦးဏှောက်

တွေချောက်၊မတွေးတတ်အောင်ဖြစ်နေတယ်၊

မောင်မောင် လည်းသူမိန်းမကိုမှတ်ပုံတင်ကောက်

တာကိုမပြောတော့ဘဲ၊အပြည့်အစုံသိမှပြောမယ်

စိတ်ကူးပြီးအသာလေးငြိမ်နေတယ်၊ခလေးက

မွေးပြီးခါစဆိုတော့မောင်မောင်လည်း၊အာသာပြေ

နောက်ကနေမိန်းဖင်ကိုလီးနဲ့တေ့၊နို့လေးကိုတခါ

တခါကိုင်ပြီးဖက်အိပ်ရှာတယ်၊မအိလည်းသား

တော်လီးအထောက်ခံထားရတော့ကလိကလိဖြစ်

နေရှာတယ်၊မောင်မောင်မြို့တက်ဘို့အလုပ်ပေါ်

တော့၊ကားသမားတစ်ယောက်ကိုသူရဲ့မှတ်ပုံတင်

မိတ္တူ ကိုကူးပြီးစုံစမ်းခိုင်းတယ်၊နှစ်လသုံးလ

လောက်ကြာတော့၊ကားသမားစီကသတင်းရတယ်၊

သူမှတ်ပုံတင်ကသက်န်းကျွန်းကဖြစ်ကြောင်း၊

မှတ်ပုံတင်ဌာနကလူကိုပေးပြီး၊စုံစမ်းခိုင်းထာ

ကြောင်း၊ငွေတစ်သောင်းပေးရမယ်ဆိုကြောင်း၊

ကားသမားကပြောတော့၊သူလည်းကျသင့်ငွေကို

ပေးလိုက်တယ်၊မောင်မောင်က ၄၅ ရက်ကျော်

ပေမဲ့မိန်းမကိုမလိုးဖြစ်၊သမီးလေးကိုအားနာနေ

တာ၊မောင်မောင်ကမိန်းမကိုချစ်လို့ပထမဦးဆုံး

မွေးတဲ့ခလေးကမိန်းခလေးဖြစ်စေချင်တာ၊

ခုတော့သဲသဲလှုပ်ဖြစ်နေတာပေါ့၊နောက်ပြီးမိန်း

မကိုလည်းဆက်တိုက်ခလေးမရစေချင်တာလည်း

ပါတယ်၊သမီးလေးခြောက်လကျော်လောက်မှာ

တော့၊ကားသမားဆီကသူရဲ့နေရပ်လိပ်စာ၊အိမ်

ထောင်စုစာရင်းပါလာတယ်၊အဖေကဦးမောင်ထွန်း၊

အမေကဒေါ်ထားထား၊ညီမလေးနံမည်ကခိုင်မာ

ထား၊မိသားစုအားလုံးကားမှောက်ပြီး၊တောင်ကြီး

ဘက်မှာသေဆုံးတယ်၊လို့၊ကားဆရာကပြောတယ်၊

မောင်မောင်ဇောချွေးတွေပြန်ပြီ၊သူအခုယူထားတာ

အမေအရွယ်၊အတူတူသစ်ပင်မှာတောင်သူအဖိုး

ကြီးလင်မယားကကယ်ခဲ့တယ်ဆိုတာသိထားတာ၊

သူကတော့လုံးဝမမှတ်မိ၊သေသေချာချာစဉ်းစား

လိုက်တော့သူအမေဖြစ်မယ်ဆိုတာတွေးမိလာ

တယ်၊သေချာအောင်လို့သူ့မှတ်ပုံတင်အစစ်ကိုပေး၊

အဖိုးအဖွား တွေကသူတို့အိမ်မှာရှိနေသေးတယ်၊

ကားသမားကိုလည်းညာပြီးမှာလိုက်တယ်၊

တောင်ယာသမားတစ်ယောက်ကတောထည်းမှာ

မှတ်ပုံတင်ကောက်ရပြီး၊လိပ်စာသိ၊နာမည်တွေပါ

သိလို့ပြန်ပေးတာဖြစ့်ကြောင်း၊တစ်ယောက်မသေ

ဘဲရှင်နေသေးရင်၊ရှာနိုင်အောင်မိသားစုပုံ၊ထည့်

ပေးလိုက်စေကြောင်း၊စသည်စသည့်ကိုကားသ

မားကိုမှာလိုက်ပြန်တယ်၊အဲဒီနေ့ကစပြီး၊မိန်မကို

မသိမသာလေးရှောင်နေတယ်၊အမေဆိုတာကို

သိသွားလို့မဖြစ်၊ဒါကိုလည်းဒေါ်ထားကရိပ်မိတယ်၊

သူမရနေတာကသူ့သား၊အသက်က ၁၇ နှစ်ကွာ၊

ခလေးတစ်ယောက်ကလည်းထွက်၊အချစ်ပေါ့

သွားပြီလားပေါ့၊တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အတွေး

တမျိုးစီ၊ညတိုင်းမအိဖင်ကိုမောင်မောင်ကထောက်

ထားပေမဲ့မလိုး၊မအိကလည်းလိုးလည်းလိုးစေချင်

တယ်၊နောက်မိန်းမယူသွားမှာစိုးလို့၊သားကမအေ

ကိုလိုးတာသိသိနဲ့ငြိမ်နေမယ်ဆိုလည်းမကောင်း၊

သမီးလေးတစ်နှစ်ကျော်လို့၊နို့ဖြတ်ထမင်းကျွေး

အရွယ်ရောက်တော့၊မအိလည်းခလေးကနို့မဆွဲ

တော့၊ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်လည်းပြည့်ပြည်ြ့ိဖုိးဖြိုး

နဲ့တသားမွေး၊တစ်သွေးလှလာတယ်၊ကာမစိတ်

တွေတဖန်ထကြွလာတယ်၊မောင်မောင်လည်းကား

သမားဆီကမိသားစုဓာတ်ပုံရတော့၊သူခုယူ

ပြီး၊ခလေးရနေတာသူအမေအစစ်ဖြစ်နေတယ်၊

သူသတိပြန်မရဖြစ်နေသလို၊အမေလည်းသတိမရ၊

သူမှတ်ပဲုတင်ရှိပေမဲ့၊အမေမှတ်ပုံတင်ကမရှိဆို

တော့၊ပြောပြရင်ယုံမှာမဟုတ်ဘူး၊နောက်ပြီးအမှုက

လည်းရှင်းမနိုင်၊

မအိကလည်းမောင်မောင်သူကိုမလိုးတော့တာတစ်

နှစ်ခြောက်လရှိပြီ၊သူကိုတော့ထားခဲ့တော့မယ်

တွေးပြီးမျက်ရည်စို့၊အရင်လိုမယားမယားလို့

တဖွဖွပြောသံကသိပ်မကြားတော့၊ငါဘဝအားကိုး

ရာမဲ့နေပြီပေါ့၊ဒါနဲ့ဘဲ၊မအိကမောင်မောင်ကို

ယောက်ျား မိန်းမကိုအရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူး၊

အချစ်ပေါ့ပြီး၊အသစ်မြင်သလားလို့စကားနာထိုး၊

မောင်မောင်ကဟုတ်ပါဘူးမိန်းမရာသမီးလေး

အားနာလို့လို့ပြန်ပြောတယ်၊မအိလည်းဟန်ဆောင်

ပြီး၊ဟိုဘက်အခန်းကိုသွားမယ်လေ၊လို့ပြောတော့၊

မောင်မောင်စဉ်းစားရကြပ်နေတာပေါ့၊မသွားပြန်

ရင်လည်းအမေကအထင်လွှဲပြီး၊ဝမ်းနည်းပက်

လက်ဖြစ်မယ်၊အနေနီးပြီး၊အမေကငါကိုချစ်မိ၊

ခလေးရမှငါက ပစ်တယ်ထင်ရင်မကောင်း၊မထူး

တော့ပါဘူးဟုမောင်မောင်တွေးရင်း၊

သူအမေမထားကိုငါ့မိန်းမကခလေးမွေးပြီးမှပို

လှလာတာ၊ချစ်ပြမယ်လာခဲ့ဆိုပြီးမအိလက်ကို

ဆွဲ၊မအိကလည်းပြောပြီးမှနောင်တရမိတယ်၊

ဟန်ဆောင်ကြရမှာပေါ့ဆိုပြီး၊မောင်မောင်ခေါ်

ရာလိုက်သွားတယ်၊

သားအမိနှစ်ယောက်အတွေးက၊တူနေတယ်၊

အရင်ထက်ပိုချစ်ပြမှကောင်းမယ်၊ဒါမှအဖြစ်မှန်

မသိမှာဆိုပြီး၊နှစ်ယောက်စလုံးကိုယ်အဝတ်ကိုယ်

ချွတ်၊မတ်တပ်ရပ်လျက်၊ကိုယ်လုံးနှစ်ခုပူးသွား၊

မထားနို့တွေက၊မောင်မောင်ရင်မှာခိုအောင်း၊

မောင်မောင်လီးကမအိအဖုတ်ကိုဖိ၊

မောင်မောင်ကမထားခေါင်းလေးကိုင်ပြီးနုတ်ခမ်း

လေးကိုစုပ်၊မထာိးကလည်းမောင်မောင်လည်ပင်း

ဖက်ရင်း၊ကြမ်းခင်းပေါ်တဖြေးဖြေးလှဲကြနေတယ်

မလိုးရတာလည်းတစ်နှစ်ကျော်ကြာနေပြီးဖြစ်

တော့အားအင်တွေကလည်းအပြည့်၊မောင်မောင်

က၊မထားအပေါ်ကနေထပ်ပြီးနမ်းနေချိန်အရှိန်တ

ဖြေးဖြေး တက်လာနေလိုက်တာ၊စမ်းချောင်း

သဲသောင်ပြင်မှာအချစ်ကြမ်းတာကိုလည်းသတိ

ရ၊နဂိုကထက်ပိုချစ်ပြရမယ်ဆိုတော့၊မြွေနှစ်ကောင်

မိတ်လိုက်သလိုမထားကအပေါ်ရောက်လိုက်၊

မောင်မောင်ကအပေါ်ရောက်လိုက်နမ်းမဝဖြစ်

နေတယ်၊အသက်ရှုမရဘဲ၊မောလာမှနုတ်ခမ်းချင်း

ခွာ၊မောင်မောင်ကအောက်အသာလျှောပြီး၊ခါးလေး

ကုန်း၊မထားရဲ့ဖောင်ကားနေတဲ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို

တပြွတ်ပြွတ် စို့ရင်း၊လက်ကလေးနဲ့လီးထိပ်ကိုကိုင်

ပြီး၊မထားစောက်စိကိုပွတ်ပေးနေတော့၊မထားဆီ

ကစောက်ရည်တွေထွက်ကျလာတယ်၊မောင်မောင်

လည်း၊မထားအဖုတ်ကိုသူကယက်၊သူလီးကို

မထားစုပ်နိုင်အောင်၊အနေအထားပြင်ပြီး၊မထား

အဖုတ်ကိုမောင်မောင်ကယက်ပေးနေသလို၊

မထားကလည်းမောင်မောင်လီးကိုစုပ်ပေးနေလိုက်

တာ၊မောင်မောင်လီးရည်တွေ၊မထားပါစပ်ထဲ

ရောက်သွားသလို၊မောင်မောင်မျက်နှာလည်းမထား

ရဲ့စောက်ရည်တွေစိုကုန်ပါတော့တယ်၊

ခနအပန်းဖြေပြီးတခါမထားကိုလေးဘက်ထောက်

ခိုင်းပြီးလိုး၊

မထားကိုအပေါ်ကနေလိုးခိုင်း

နည်းမျိုးစုံနဲ့မနက်လေးနာရီလောက်မှသမီးရှိ

ရာပြန်လာကြတယ်၊

ဒီလိုနဲ့တစ်ညကိုအနည်းဆုံးနှစ်ချီလိုးကြ

မယား၊လင်၊ယောက်က်ျား၊မိန်းမနဲ့ပါးစပ်ဖျားက

မချ၊ဟန်ဆောင်ကာမူပိုဆိုရပေမဲ့၊မသိစိတ်ကတော့

ကြည်နူးစိတ်ကတော်မအိကပိုနေရှာတယ်၊

သူကအသက်ပိုကြီးနေတာကို၊

သမီးလေးနှစ်နှစ်ကျော်မှာတော့နောက်ထပ်သား

လေးတစ်ယောက်ထပ်ရတယ်၊

မထားလည်းအသက်က၄၀ ကျော်ပြီဖြစ်လို့သား

လေးကိုဗိုက်ခွဲမွေးရင်းသားကြောဖြတ်လုက်တယ်၊

သားလေးတစ်နှစ်ပြည့်မြောက်နေ့မှာမောင်မောင်

အစိုးရအောင်ဘာလေထ၊သိန်း ၅၀၀၀ဆုပေါက်

တယ်၊အဖိုးအဖွားကိုထိုက်သင့်သလောက်ကန်

တော့၊မှတ်ပုံတင်အသစ်လုပ်၊တောရွာမှာကလုပ်

ရလွယ်တယ်၊ငွေရှိရင်၊နောက်ပြီးမောင်မောင်တို့

မိသားစုအားလုံးသေစာရင်းလုပ်ထားပြီးပြီဆို

တော့ပိုလွယ်တာပေါ့၊အိမ်ထောင်စုစာရင်းမှာ

အိမ်ထောင်ဦးစီးဦးသိန်းဦး၊ဇနီးဒေါ်ဝေနွယ်၊

သမီးမထားထားနွယ်၊သားမောင်မောင်ဦး၊

မောင်မောင်နဲ့မအိ၊ရန်ကုန်ထွက်မဲ့ကားပေါ်ကနေ၊

မောင်မောင်ကသမီးကိုဖက်၊မအိကသားကိုဖက်၊

ရှမ်းရိုးမတောင်ကြီးအောက်ကတောင်ယာခင်းမှာ

နှောင်းအတိတက်အဖြစ်ကိုသတိရ၊အောင်းမေ့လွမ်း

ဆွတ်နေရင်း၊ကားကြီးကလည်းထွက်ခွာလာရာ

မြူခိုးတွေနေတဲ့

ရှမ်းရိုးမတောင်တန်ကြီဟာ

မောင်မောင်နဲ့မထားတို့နဲ့

ဝေးသထက်ဝေး-----ဝေးသထက်ဝေး--ဝေး---ဝေး

တော်သေးပြီ

အင်းစက်မောင်မောင်ကြီး

စာအုပ်အသစ်များဖတ်ရန်