မောင်မောင်ပြာ
မဲညစ်နေတဲ့ထမင်းအိုးကိုကြည့်ပြီး ဇင်မေတစ်ယောက်သက်ပျင်း
မောကြီး အကြိမ်ကြိမ်ချ မိနေသည်။ဒီထမင်းအိုးကိုပဲ သုံးလာတာ
နှစ်တွေဘယ်လောက်ကြာပြီလဲဆိုတာဇင်မေ မမှတ်မိတော့။
မဲညစ်နေပြီးချေးအလိမ်းလိမ်းတတ်နေသည်မှာ မြင်မကောင်း။
ဒါပေမယ့် ဒီအိုးလေး သက်ဆိုးရှည်နေတာကိုပဲ
ကျေးဇူးတင်ရမည်။တကယ်လို့ ဒီအိုးလေးသာ
ပျက်စီးသွားရင်ဖြင့်။ အို...ဇင်မေ မတွေးရဲတော့။ထမင်းချက်လည်း
ဒီအိုး။ဟင်းချက်လည်းဒီအိုး။နောက်ဆုံးထမင်းစားရင်တောင် တစ်ခါတစ်လေ ပန်းကန်မလောက်လို့ ဒီအိုးလေးထဲပဲ ထည့်စားရတယ်မဟုတ်လား။ ဒီထမင်းအိုးလေးသာ ပျက်စီးသွားရင်ဖြင့် ဇင်မေတို့ ထမင်းငတ်ရချည်ရဲ့။
ဇင်မေတစ်ယောက်အတွေးလွန်နေတာနဲ့ ထမင်းအိုးဆူတော့မှပဲ
သတိပြန်လည်လာတော့သည်။ အဖျား ပဲ့နေတဲ့
သစ်သားယောင်းမကို ယူပြီး နည်းနည်းမွှေလိုက်တော့မှ
ထမင်းအိုး ဝေ နေတာ အနည်းငယ်ငြိမ်သွားတော့သည်။
ထမင်းအိုးနှပ်ရင်း ညနေက တောစပ်နားက ခူးလာတဲ့
မန်ကျည်းရွက်တွေသင်ပြီး သုတ်ဖို့အဆင့်သင့်လုပ်ရမည်။
ညစာအတွက် မန်ကျည်းရွက်သုတ် နဲ့
ထမင်းရည်လေး ဆားခတ်ပြီး အရည်သောက်လုပ်မည်ဟု
စိတ်ကူးထားသည်။
အပြင်မှာ မှောင်စပျိုးလာပြီ။အလင်းရောင်အားသိပ်မရှိတော့။
ခဏနေဆို ဖေဖေ ပြန်လာတော့မယ်။ဖေဖေ ပြန်မလာခင်
ညစာ အပြီးပြင်ထားမှ ဖြစ်မည်။
မောင်လေးကိုထမင်းအရင်ကျွေးရဦးမည်။ဇင်မေရဲ့တစ်ဦး
တည်းသောမောင်လေးက ညစာစောစောစားပြီး စောစောအိပ်
တတ်တဲ့အကျင့်ရှိသည်။မောင်လေးကိုကြည့်ပြီးဇင်မေ အားကျမိသည်။ဘာအပူအပင်မှ မရှိ ကလေးအရွယ်ဆိုတော့စားမယ် ဆော့မယ်ပဲ။ဇင်မေလည်း မောင်လေးလို ဘာအပူအပင်မှမရှိတဲ့
ကလေးဘဝကိုသာ ပြန်ရောက်လိုက်ချင်သည်။
ဇင်မေတို့မှာ အမေမရှိတော့။အမေဆုံးသွားတာဖြင့်
လေးငါးနှစ်ရှိရော့မယ်။ပန်းနာရင်ကျပ်နဲ့အမောဖောက်ပြီးဆုံးတာ။
ဆင်းရဲတော့ အမေ့ကို ဘာဆေးမှ မကုနိုင်။ဇင်မေကတော့
အမေဆုံးတာ ရောဂါကြောင့်မဟုတ်ဘူး။ဆင်းရဲလို့ အမေသေ
ရတာလို့ပဲတွေးတယ်။အမေဆုံးတာမောင်လေး
တစ်သက်ပဲဆိုပါတော့။
ဇင်မေတို့မှာ သံယောဇဉ်တွယ်စရာဆိုလို့ ဒီသားအဖ
သုံးယောက်ထဲရှိတော့တာမဟုတ်လား။
ဇင်မေ အတွေးလွန်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်မသိ။
မောင်လေးတောင် အိပ်ပျော်နေပါရောလား။ပြင်မှာ မိုးစုန်စုန်း
ချုပ်နေပြီ။ ရေနံဆီ မီးခွက်ကို မီးထွန်းပြီး အဖေ့အတွက်
ထမင်းပွဲအမြန်ပြင်ရတော့သည်။
ခဏနေရင် အဖေပြန်ရောက်တော့မှာလေ။ပိုက်ဆံရလိုရငြားဆိုပြီး
မနက်တည်းကထွက်သွားတာ ခုထိပြန်မလာသေးဘူး။
အိမ်ပြင်ကိုတစ်ချက်မျှော်ကြည့်ပြီး ရေချိုးဖို့ ဇင်မေဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ညနေထဲက ထဘီရေလျှားနဲ့မို့ ရေချိုးမယ်ဆိုတော့ နည်နည်းတော့
ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်လာသည်။အိမ်နေရင်းနဲ့ ဇင်မေအကျီ င်္မဝတ်တတ်။
အကျင့်ပါသွားတယ်လို့ဆိုရမလား။ဇင်မေမှာ အမေချန်ထားခဲ့တဲ့
ရင်ဖုံးအင်္ကျီတစ်ထည်သာရှိတော့သည်။ထဘီဆိုလည်း ခါးမှာ
ရေလျှားထားတဲ့တစ်ထည်သာ။
ဇင်မေ ရေလျှားထဘီကိုဖျည်ချလိုက်သည်။တစ်ကိုယ်လုံးအေးခနဲ။
မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း။ဒါကြောင့်ပဲ ဇင်မေ ညမှောင်မှရေချိုးတာ။
နေ့ခင်းဘက် လင်းအားကြီးဆို ရှက်ဖို့ဘယ်လောက်ကောင်း
လိုက်လေမလဲ။ဇင်မေ အပျိုဖော်ဝင်တာကြာပြီလို့ဆိုရမယ်။
ရာသီသွေးစလာတော့ ၁၂ နှစ်ပဲရှိသေးတယ်။
အမေနဲ့တူလို့လားမသိ။လူက ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား။လုံးကြီးပေါက်လှရယ်။
နို့တွေဆိုတာကြီးလွန်းလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်တောင်
ပြန်ရှက်ရတယ်။ဒါပေမယ့် ဒီအရွယ်ထိ ဘယ်ယောင်္ကျားနဲ့မှ
မထိတွေ့ဘူး။
အတွေးလွန်နေတာကိုဖြတ်ပြီး ဇင်မေ ထဘီကိုခပ်မြန်မြန်လေး
လျှော်လိုက်သည်။အကျီ င်္ကိုပါ ထဘီနဲ့အတူတစ်ခါတည်း
ရောလျှော်လိုက်တော့သည်။
ရေချိုးပြီးတော့ ဇင်မေ မှာဝတ်စရာမရှိတော့။အဖေ့မှာလည်း
ခါးဝတ်ပုဆိုးတစ်ထည်သာရှိသည်။အပိုရှိရင်လည်းဇင်မေ
ယူမဝတ်ပါ။ဖေဖေ ဘုန်းနိမ့်မှာကို ဇင်မေ မလိုလားပေ။
ဖေဖေ အသက်ကအခုမှ ၄၀နားရှိသေးတယ်။
အပြင်ဘက်ကိုကြည့်တော့ မိုးတော်တော်ချုပ်နေပြီ။ဒီကြားထဲ
မိုးကလည်းရွာလိုက်သေး။ဇင်မတစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့
ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်လာသည်။ဖေဖေလည်းပြန်မလာသေး။
အိမ်တံခါးပိတ် မီးငြိမ်းပြီး ဇင်မေအိပ်ယာထဲလှဲနေလိုက်
တော့သည်။ဇင်မေတို့တဲက ၈ပေ ၄ပေ လောက်ကျယ်တာ။
ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ သားဖ နှစ်ယောက်အတူအိပ်ဖို့မသင့်တော်ပေမယ့်
ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်။မောင်လေးကို အလယ်ကထားအိပ်မည်
ဟုတွေးပြီး ဇင်မေအိပ်ယာပြင်လိုက်သည်။စောင်ကရှိတာမှ
ဒီသားအဖသုံးယောက်အတွက်တစ်ထည်တည်း။ဇင်မေ
ကိုယ်ပေါ်ကို အနည်းငယ်ဖုံးရုံလောက်လေး ခြုံပြီး
ဇင်မေ မျက်လုံးကိုသာ မှိတ်ထားလိုက်တော့သည်။
စောင်အောက်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ဆိုတော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးတော့
ဖြစ်မိသည်။စောင်းပြီးအိပ်နေတာကြောင့် တင်ပါးသည်လည်း
စောင်အပြင်ကိုကွေးကောက်ထွက်နေသေးသည်။
တင်းပါးတွေအေးလှချည်ရဲ့။လက်နဲ့တင်းပါနှစ်ဖက်ကို
အသာပွတ်မိတော့ ဇင်မေ ရင်ဖိုရပြန်သည်။တင်ပါးတွေက
ကြီးလွန်းတော့ လက်နဲ့မဆန့်။
ဇင်မေတစ်ယောက်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဘာဖြစ်နေမှန်း
သေချာမသိ။အလကားနေ ရင်ဖိုနေသည်။
နို့တွေကို စမ်းမိပြန်သည်။နို့နှစ်လုံးကလည်းကြီးလွန်းတော့
လက်နဲ့မဆန့်။
အို...တွေးရင်းနဲ့ဇင်မေစိတ်ထဲဘယ်လိုဖြစ်လာမှန်း
မသိ။ရင်တွေဖိုပြီး နှလုံးခုန်သံတွေ မြန်လာလိုက်တာဆိုတာ။
မသိစိတ်ကပဲစေ့ဆော်တာလားမသိ။အို......မသိဘူး။
ဇင်မေ ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ လက်က အလိုအလျှောက်
စဖုတ်လေးကို ကိုင်ကြည့်မိသည်။အမွှေးနုလေးတွေရဲ့
အထိအတွေ့မှာသာယာမိပြန်သည်။ပြီးတော့
စဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း စမ်းကြည့်သည်။
အရည်တွေ ထွက်ပြီးချောကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေပါကောလား။
လက်ညှိုးနဲ့ စဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း အပေါ်အောက်
ဆွဲမိတယ်ဆိုရင်ဖြင့် ဇင်မေ ပါးစပ်က တအားအား နဲ့
အသံကလေးတောင်ငြီးမိလိုက်ပါသေးတယ်။ပြီးတော့
အတွင်းထဲကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ထိုးကြည့်သည်။အရည်တွေ
ဒလဟော ထွက်လာပြန်သည်။စဖုတ်က စီးကျထွက်လာတဲ့
အရည်တွေက ဖင်ဝအထိ တသွင်သွင်ဖြစ်နေတော့သည်။
ရင်ထဲမှာလည်း ဟာလာသည်။ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာသည်။
ဘာကိုမှ မမြင်တော့။ဘာကိုမှလည်းမသိတော့။
လက်ညှိုးကိုလည်း စဖုတ်တစ်လျှောက်ခပ်မြန်မြန်လေး
ပွတ်ဆွဲနေမိသည်။ဇင်မေတင်ပါးကို ကြွပြီးစဖုတ်ကို
အားရပါးရ ပွတ်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း တအင်းအင်းနဲ့ညီးရင်း
ရင်ထဲမှာ မောပန်း နုံးချိပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
ပြီးတော့ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်ပြန်တွေးမိပြီး ရှက် ရင်ဖိုစွာနဲ့ပင်
ပြုံးမိလိုက်ပါသည်။
ဇင်မေအောက်ပိုင်းမှာ စဖုတ်က ထွက်ထားတဲ့
အရည်တွေကြောင့် စိုရွှဲနေသည်။မတတ်နိုင်တော့။
လူကမောနေသည်။မိုးကလည်းရွာနေတာကြောင့်
ဒီအတိုင်းပဲ အိပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။
ဇင်မေဘယ်လောက်ကြာကြာ အိပ်ပျော်သွားတယ်မသိ။
လန့်နိုးလာတော့ ကိုယ်မှာပေါ်စောင်မရှိတော့။ကိုယ်လုံးတီး
ဖြစ်နေပြီ။ဟင်......ဇင်မေ စဖုတ်လေးကိုတစ်ယောက်က
လျှာနဲ့လျက်နေပါလား။ဇင်မေ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း
အားရပါးရဖြဲထားလိုက်တာ။ပြဲနေတဲ့ ဇင်မေ
စဖုတ် ကို တပျက်ပျက် နဲ့အသံထွက်တဲ့အထိ အားရပါးရ
လျက်နေတာ။ဘယ်သူလဲလို့မမေးရဲ။
ဇင်မေ ချက်ချင်းသတိရလိုက်သည်။
ဖေဖေကောဟင်။ဖေဖေပြန်ရောက်ပြီလား။
ဇင်မေ လက်နဲ့ အသာစမ်းကြည့်တော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း
ခပ်ကောက်ကောက် ဆံပင်တွေကိုစမ်းမိသည်။
ဟင်......ဖေဖေ......ဇင်မေ စဖုတ်လေးကို အားရပါးရ
ရက်နေတာ တခြားသူ မဟုတ်ဘူး။ဇင်မေ ဖေဖေ။
ဇင်မေ အသံမထွက်ရဲ။လှုတ်လည်းမလှုတ်ရဲ။ကြောက်တဲ့
စိတ်။ဝမ်းနည်းတဲ့စိတ်။တခြားအမျိုးအမည်မသိတဲ့စိတ်တွေနဲ့
ရောထွေးပြီး ရင်းထဲမှာဗလောင်ဆူနေသည်။
ဇင်မေ အသက်ကို မနည်းဝအောင်ရှူ နေရသည်။
နှလုံးခုန်ရပ်သွားမလားဟုပင်ထင်ရသည်။
ဖေဖေကတော့ ဇင်မေ စဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို
သူ့လျှာကြီးတွေနဲ့ အားရှိပါးရှိ လျှက်နေတုန်းပဲ။
ဇင်မေ စဖုတ်အတွင်းထဲကနေ အရည်တွေ ဒလဟော
ထွက်လာကြပြန်သည်။ဇင်မေ စဖုတ်တစ်ခုလုံး ဖေဖေ
ပါးစပ်က တံတွေးတွေနဲ့ ဇင်မေ စောက်ရည်တွေ နဲ့ရောပြီး
ပေပွနေတော့တာပဲ။
ဖေဖေက ဇင်မေ စဖုတ်အခေါင်းထိပ်ကို
ပါးစပ်နဲ့တေ့ပြီး စုတ်လိုက်တာ။အို...ဇင်မေ စဖုတ်ထဲက
အရည်တွေ ဒလဟော ထွက်လာပြီး ဖေဖေ ပါးစပ်ထဲ
ဝင်ကုန်တော့တာပဲ။ ဇင်မေလည်း ပါးစပ်ကနေ အသံထွက်ညည်းမိတဲ့အထိပါပဲ။
ပြီးတော့ ဖေဖေ ကုန်းထလာပြီး ဇင်မေ့လက်နဲ့ဖေဖေလီးကို
ကိုင်ခိုင်းတယ်။ အို......ဇင်မေ တစ်ခါမှ မကိုင်ဘူးတဲ့ ယေင်္ကျား
တစ်ယောက်ရဲ့လီ။ဇင်မေ မသိတော့။ဘာကိုမှမသိတော့။
မိုးကလည်းရွာလွန်း သည်းလွန်းလှသည်။ဇင်မေကတော့
မိုးမမြင်လေမမြင် ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့။စဖုတ် တစ်ခုလုံး
ဖောင်ကြွနေသည်။တင်ပဆုံကို ဖေဖေလီးနဲ့
ထိနိုင်သမျှထိအောင် တိုးကြွနေမိသည်။ဖေဖေလီးက မာလွန်း
တောင့်လွန်း ကြီးလွန်းလှသည်။ဇင်မေ လက်ထဲမှာကို မဆန့်။
ဇင်မေ လက်နဲ့ဆန့်အောင် မဆုပ်နိုင်။ဒီကြားထဲ အကြော
တောင့်တာလားမသိ။တစ်ဆတ်ဆတ်နဲ့ခုန်နေသေးသည်။
ဖေဖေ ဇင်မေ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားလိုက်သည်။ဇင်မေလည်း
အလိုက်သင့် ကားနိုင်သမျှကားအောင်။စဖုတ်ကြီးပြဲနိုင်သမျှပြဲ
ဖြဲထားပေးလိုက်မိသည်။စိတ်ထဲကနေ ဖေဖေ ရေ
သမီးကို မြန်မြန်လိုးပါတော့လို့တောင်ပြောမိလိုက်သေး
တယ်။
ပေါင်နှစ်လုံးကို ဗိုက်နဲ့ထိကပ်တဲ့အထိ ဖြဲထားတာရယ်
စောန ဖေဖေ လျက်ထားတဲ့အရှိန်ကြောင့်
ဇင်မေ စဖုတ်ကြီး ဖူးရောင်ပြဲကားနေသည်။
စောင်ရည်တွေကလည်း ရွှဲဆိုနစ်နေတာ။
တင်လုံးကြီးတွေဆိုတာ အလိုးခံချင်လွန်းလို့
ဖောင်းကြွနေတော့တာပါပဲ။
ဖေဖေက သူ့လီးကြီးကို ဇင်မေ စဖုတ်အဝမှာတေ့လိုက်သည်။
ပြီးတော့ ဒစ်ကလေးမြုပ်ရုံ အသာကလေး ထိုးထည့်ပြီး
ဖွဖွကလေး လိုးနေသည်။ဇင်မေ ပါးစပ်မဟရဲ
ပါးစပ်ဟမိတာနဲ့ငြီးမိတော့မယ်ဆိုတာသိသည်။
ဒါကြောင့် လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ပေါ်တင်အုပ်ထားရသည်။
ဖေဖေက လီးကို ဖြည်းဖြည်းကလေးထပ်သွင်းသည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့လီးတစ်ချောင်းလုံး ဇင်မေ စဖုတ်ထဲ
ဝင်လာပြီး။အထုတ်အသွင်း မှန်းမှန်နဲ့ ဖြေးဖြေးလေး
လိုးနေတော့သည်။ဇင်မေစဖုတ်ထဲမှာ
အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတော့ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ဖေဖေ
လီးကြီး နဲ့လိုးတာကိုတောင် ဇင်မေ တစ်ချက်မနာ။
ဇင်မေကိုယ်တိုင်က ရမ္မာတ်ထန်ပြီး အလိုးခံချင်နေတာ
လဲပါမှာပါ။
အို......အမေ။ဇင်မေ စိတ်ထဲက ညီးမိသည်။
ဖေဖေက နည်းနည်းခပ်မြန်မြန် လေးလိုးညှောင့်လာတော့
ဇင်မေ မနေ နိုင်တော့ ဖေဖေ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်
နဲ့လှမ်း ကိုင်ပြီး အားရပါးရ ဖိလိုးဖို့ တောင်းဆိုနေမိတော့သည်။
ဖေဖေကလည်း ဇင်မေ အနားကပ်ပြီး
`သမီး ရယ် သမီးဖင် နဲ့ နို့တွေက သမီးအမေနဲ့ သိပ်တူတာပဲ
သမီးအမေ လိုပဲ စဖုတ်ကလည်း လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွယ်´
ဟုပြောပြီး ဇင်မေ နိုးကို အားရပါးရ ညှစ်ကိုင်။ဇင်မေ့ နှုတ်ခမ်းကို
အငမ်းမရ စုတ်နမ်း။ဇင်မေ လည်ပင်းကို ပါးစပ်နဲ့ စုတ်ပြီးအားရပါးရ လိုးညှောင့် နေတော့တယ်။ဇင်မေလည်း စဖုတ်ကို
ပြဲနိုင်သလောက်ပြဲအောင်ဖြဲပြီး တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ကာ
ကော့ကာနဲ့ ဖေဖေ လိုးတာကို အားရပါးရ ခံပါတော့တယ်။
တော်တော်လေးကြာတော့ ဇင်မေ စဖုတ်ထဲမှာအေးကနဲ
ဖြစ်ပြီး အရည်တွေ ဝင်လာတယ်။ဖေဖေ လက်ရည်တွေ။
ဇင်မေလည်း ဖင်ကိုကော့ စဖုတ်ကို ညှစ်နိုင်သမျှ အားရပါးရ
ညှစ်ပြီး မောဟိုက်နုန်းချိစွာ ကျန်နေရစ်တော့တယ်။
ပြီးတော့ ဇင်မေ ငြိမ်ငြိမ်လေး အမှောင်ထဲမှာ တွေဝေနေမိတယ်။
ဘာဖြစ်သွားမှန်းကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မသိလိုက်။
`အမိုက်မ နင်ဟာ အမိုက်မ ငရဲရှစ်ထပ်မှာ ဂျိုးကပ်မယ့်ဟာမ´
လို့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပြန်ကျိန်ဆဲနေမိတယ်။ဇင်မေ မျက်လုံးထဲ
မှာမေ့မေ့ မျက်နှာပေါ်လာတယ်။အို မေမေ သမီးမှားပြီ
မေမေ ရဲ့ လို့စိတ်ထဲကအော်ပြောနေမိတယ်။
`ဒီပုံစံနဲ့မနက်ကျရင် ဖေဖေကို ဘယ်လိုမျက်နာပြရမလဲ။
မောင်လေးကိုမျက်နာဘယ်လိုပြရမလဲ။ပတ်ဝန်းကျင်ကို
မျက်နာဘယ်လိုပြရမလဲ။အရှက်မရှိတဲ့ မိန်းမ။
အမိုက်မ နင်ဟာ အမိုက်မ ဇင်မေ
နင် လူမလုပ်သင့်ဘူး။နင် လူမဟုတ်ဘူး။ခွေး ဟဲ့ ခွေးမ´
ဟု ပြောပြီး ဇင်မေ ချက်ချင်း ထထိုင်လိုက်တယ်။
အိပ်ပျော်နေတဲ့ဖေ့ဖေ့ကို ကန်တော့ပြီး
ဇင်မေ အိမ်အပြင်ဘက် ထွက်လာလိုက်တယ်။
ညကလည်းမှောင်လိုက်တာ။
မိုးကလည်းသည်းလိုက်တာ။
ဇင်မ တစ်ကိုယ်လုံးမိုးရေထဲမှာတုန်နေသည်။
ကိုယ်လုံးတီးနဲ့အဝတ်အစားမပါ။
အို...အခုမှဒါတွေက ဘာအရေးကြီးတော့မှာလဲ
အရှက်ကုန်ခဲ့ပြီးပြီ။အမိုက်ဇာတ်သွင်းခဲ့ပြီးပြီ။
ခွေးဇာတ်ခင်းခဲ့ပြီးပြီ
ဇင်မေ ချောင်းကမ်ပါးချောက်ရှိရာကို အားကုန်အရောက်
ပြေးသည်။ဘာကိုမှမစဉ်းစားတော့ဘဲ
ချောက်ကမ်းပါးထိပ်မှ ခုန်ချလိုက်လေတော့သည်။
#မောင်မောင်ပြာ
Comments
Post a Comment