နောက်တစ်နေ့မနက်ခင်း နိုးကတည်းက ကျမရင်ထဲ ပျော်သလိုလို၊ ရင်ခုန်သလိုလို နဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူးရှင်။ မနေ့က သူ့ကိုကျမဂတိပေးမိတဲ့အတိုင်း ဒီနေ့ဘာတွေ ဖြစ်ကြအုံးမလဲလို့ တွေးနေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စိုးရွံ့ကြောက်လန့်စိတ်နဲ့ တွေးမိတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ မသွားဘူးတဲ့ဒေသတစ်ခုကို ခရီးထွက်ရမယ့် ခံစားချက် မျိုးပေါ့။ ဘာတွေ ကြုံရမလဲ၊ ဘာတွေတွေ့ရမလဲနဲ့ ဘယ်လိုပျော်ရမလဲဆိုတဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ ရူးခြင်းမျိုးပေါ့ရှင်။
အမှန်လည်း သူနဲ့ကျမက ကာမခရီးရှည်ကြီးတစ်ခုကို အတူသွားဖို့ ပြင်နေကြတာလေ။ ဒီခရီးဟာ စိတ်လှုပ်ရှား ရင်ဖိုစရာကောင်းပြီး၊ အတွေ့အကြုံအသစ်တွေ၊ ခံစားမှုအသစ်တွေရမယ်ဆိုတာ ကျမသိနေပါတယ်။ ဒီနေ့အဖို့ ကျမဘက်က ကြိုတင်ပြင်ဆင်တာတွေလည်း လုပ်နေမိပါတယ်။ ရေချိုးတော့လည်း ယခင်နေ့တွေကထက် ပိုကြာကြာ ချိုးမိတယ်။ ကျမတကိုယ်လုံးကို အကြိမ်ကြိမ်ပွတ်တိုက်ပြီး ချိုးနေတာပါ။ အထူးသဖြင့် ကျမ ရင်သားများနဲ့ မိန်းမကိုယ်ကို သေချာ ပွတ်တိုက်ဆေးကြောနေမိတယ်။
သူက အဲဒီနေရာတွေ ကြိုက်တယ်လေ။ သူ့နှုတ်ခမ်း၊ သူ့လျှာတွေနဲ့ ဒီနေရာတွေကို နမ်းပေးလျှက်ပေးရင် ကျမရဲ့မကောင်းတဲ့အနံ့အသက်တွေ မရှိစေချင်ပါဘူး။ မလုပ်ပါနဲ့ တားလည်း ရမှာမဟုတ်သလို ကျမကိုယ်တိုင်လည်း သူလုပ်ပေးမှာကို မသိစိတ်က တောင့်တနေမိပါတယ်။ သိစိတ်ကတော့ ရင်သားတွေကို စုပ်တာ၊ လျှက်တာက လက်ခံလို့ရပေမယ့်၊ အဖုတ်လေးကို လျှက်ပေးတာတော့ အားနာမိသလို၊ ရှက်လည်း ရှက် မိပါတယ်။ တဖက် မှာလည်း ဒါမျိုးက သူနဲ့မှရနိုင်တာမို့ ခံစားကြည့်ချင်ပါသေးတယ်။
အဝတ်အစားဝတ်တော့လည်း မနေ့ကလို ထူထူထဲထဲတွေ မဝတ်တော့ပါဘူး။ မနေ့က ထမိန်နဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီထူနေလို့ အကြပ်ရိုက်ရတယ်လေ။ ထမိန်ထူနေတော့ ကျမတင်ပါးတွေကို သူကိုင်ရတာ သိပ်အားမရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် ထမိန်အပျော့သား နည်းနည်းပါးတာကို ရွေးဝတ်နေမိပါတယ်။ အင်္ကျီဆိုလည်း သူ ရင်သားတွေကိုင်ရင် ထိမိနိုင်အောင် ခပ်ပျော့ပျော့ပဲ ရွေးဝတ်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တသက်လုံး အဝတ်အစားဆို ထူထူထဲထဲ၊ လုံလုံခြုံခြုံပဲ ဝတ်တတ်တော့ ကျမလိုချင်တာမျိုးရအောင် မနည်းရှာဝတ် နေရပါတော့တယ်။
ကျမအတွက် အခက်ခဲဆုံးကတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီပါပဲ။ ကျမမှာက အတွင်းခံအကြီးကြီးတွေပဲ ရှိပါတယ်။ အပျိုအရွယ်တည်းက လုံလုံခြုံခြုံဝတ်ရမယ်လို့ အမေက သင်ပေးသလို အမေကိုယ်တိုင်ဝယ်ပေးတတ်လို့ ကျမတသက်လုံး အဲဒါမျိုးတွေပဲ ဝတ်ခဲ့ရတာပါ။ အိမ်ထောင်ကျတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ အိမ်ထောင်သည်တယောက် မို့လူအထင်သေးမှာစိုးပြီး အဲဒါမျိုးထူထူကြီးကြီးတွေပဲ အမြဲဝယ်ဝတ်နေကြပါ။ အခုခေတ်မိန်းမပျိုတွေဝတ်တဲ့ ပန်တီလို အသားပျော့ပျော့ ခပ်သေးသေးလေးတွေ ကျမမှာ မရှိပါ။ ကျမဘောင်းဘီတွေက တင်ပါးတစ်ခုလုံးကနေ ပေါင်ရင်းနားထိ လုံနေတာမျိုးပါ။
အရင်ကတော့ အဲဒါမျိုးဝတ်မှ စိတ်သန့်ပေမယ့် မနေ့ကစပြီး သူနဲ့တွေ့ချိန်မှာ ဒါမျိုးကို မဝတ်ချင်တော့ပါ။ မနေ့က အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ သူပွတ်ပေး၊ နှိုက်ပေးတုံးက ဘောင်းဘီထူပြီး ကြီးနေတော့ သိပ်မထိဘူးလို့ ကျမသိနေလို့ပါ။ သူ့အတွက် ချွတ်ပေးရတော့လည်း လွယ်လွယ်နဲ့ အစဥ္မပြေခဲ့ပါ။ ဒါကြောင့် ဒီတစ်ခါ စျေးထဲရောက် မှအသားပျော့ပျော့၊ ပါးပါး၊ နည်းနည်းသေးပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ပန်တီလေးတွေ ဝယ်ဖို့စိတ်ကူးမိပါတယ်။ သိပ်အသေးလေးတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။
ဒါပေမယ့် ဝယ်ရမှာရှက်သလို သူ့ကို ဝတ်ပြရမှာလည်း ရှက် မိပါသေးတယ်။ လူဆိုးကြီး။ သူကတော့ သိမှာမဟုတ်ပေမယ့် ဒီကအရူးမကတော့ သူ့အတွက်စဥ္းစားပေးပြီး လုပ်ပေးနေလိုက်ရတာ။ ကျမရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေကတော့ ပုံစံအတူတူကြီးပဲမို့ အသားနည်းနည်းပျော့ပြီး ပါးတာကိုပဲ ရွေးဝတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ဘော်လီလည်းအတူတူပါပဲ။ ခပ်ကြီးကြီး ပုံတုံးတုံးတွေပါပဲ။ ဒီတခါဝယ်မှ နည်းနည်းသေးပြီးလှတဲ့ ဘယာစီရာမျိုးတွေ ဝယ်ရပါအုံးမယ်။
သြော်... ကိုယ့်ကို စိတ်ကြိုက်စားသုံးမယ့်သူ အကြိုက်တွေ့စေဖို့ ကျမက ပြင်ဆင်နေရတာပါလား။ ဒီလူဟာ ကျမယောကျာ်းမဟုတ်သလို၊ ကျမချစ်ရတဲ့သူလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို ကျမရဲ့ လင်သားတစ်ယောက်လိုမျိုး သဘောထားကာ သူ့စိတ်ကြိုက် ကာမရယူပြီးပျော်နိုင်စေဖို့ ကျမကျေကျေနပ်နပ် ပြင်ဆင်ပေးနေမိပါတယ်။ ကျမ လင်ရှိရဲ့နဲ့ လင်တရူးနေတယ်လို့ သတ်မှတ်လိုက်ကြပါတော့။
တကယ်ဆိုရင် ကျမအခုလို အိန္ဒြေမဲ့လောက်အောင် ဖြစ်နေရတာ ညအိပ်ယာဝင် ကိစ္စတွေေကြာင့်လည်း ပါပါတယ်။ ကိုနဲ့ကျမ ပုံမှန်ကာမမဆက်စပ်မှုမျိုး မရှိခဲ့ပါ။ နေ့ခင်းဘက် မှာကိုသန့်စင်က ဆွပေးနှိုက်ပေးခဲ့တာတွေက ကျမစိတ်ကို ထန်လာစေပြီး ညပိုင်းကျတော့ ကျမယောကျာ်းနဲ့ မပတ်သတ် (မလုပ်)ရတော့ တစ်ခုခုလိုနေသလိုမျိုး ဖြစ်နေရပါတယ်။ တသက်လုံး အဲကိစ္စမှာ အေးအေးဆေးဆေးနေလာခဲ့သူမို့ အခုကျမှ ယောကျာ်းဖြစ်သူကို လုပ်ပေးဖို့ မတောင်းဆိုရဲပါဘူး။ ကိုသန့်စင်နဲ့ကလည်း ပထမတခါအဆုံးစွန်ထိ ဖြစ်ပြီးကတည်းက ထပ်မဖြစ်တော့တာ တပတ်ကျော်ပြီလေ။
ဒီကြားထဲမှာလည်း ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်အင်္ဂါချင်း ဆက်စပ်လို့ရတဲ့ ကာမအရသာမျိုး မရခဲ့ရပါ။ သူနဲ့ကျမ အပေါ်ယံလောက် ထိတွေ့ပွတ်၊နှိုက်လို့သာ ပြီးခဲ့ရတာမျိုး ရှိခဲ့တာပါ။ အဲဒီတော့ အနီးအနားမှာအမြဲတွေ့နေရပြီး အရသာရှိမှန်းလည်းသိနေတဲ့ သစ်သီးတစ်လုံးကို အနံ့ပဲခံနေရပြီး မစားရတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လိုပါပဲ။ ရူးနေမိတာပေါ့။ တချိန်ချိန်မှာ အမှားတွေပြင်ပြီး ပုံမှန်ဘဝကို ပြန်တည်ဆောက်ရမယ်ဆိုတာ သိနေပေမယ့် အခွင့်အရေးလေးပေးတုန်းမှာ ရသလောက် စိတ်ပျော်ပျော်နေချင်မိတာ လူ့သဘာဝ မဟုတ်လား။
ဒါပေမယ့် တခါတလေမှာ ကိုယ်ဖြစ်ချင်တဲ့အတိုင်း မဖြစ်ရတာကလည်း လောကသဘာဝပါပဲ။ နေ့ခင်း ၁ နာရီထိုးလောက်ကျတော့ ကိုသန့်စင်က ဖုန်းဆက်လာပါတယ်။ ပွဲရုံကိစ္စနဲ့ နယ်ကိုအားချင်း ဆင်းရမယ်တဲ့။ မနက်ဖြန်မှ ပြန်ရောက် မှာမို့ ကျမဆီမလာနိုင်တော့ကြောင်း ပြောပါတယ်။ ကျမစိတ်ပျက်သွားတာ ဟန်တောင်မဆောင်နိုင်အောင်ပါပဲ။ သူ့ကိုလည်း ဘာမှ ပြန်ပြောချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ သူကတော့ အရမ်းတွေ့ချင်ကြောင်း၊ မဖြစ်မနေမို့သွားရတာမို့ လွမ်းနေမယ်ဆိုတာတွေရော ပြောချင်ရာပြောနေတော့ပါတယ်။ ကျမလည်း စိတ်ပျက်တာရယ်၊ စိတ်တိုတာရယ်ပေါင်းပြီး မလာလည်း ရတယ်။ လွမ်းနေရအောင် ရှင့်ရည်းစားမဟုတ်ဘူး။ လွမ်းမနေနဲ့လို့ ဘုတောပြီး ဖုန်းချပစ်လိုက်ပါတယ်။ ဖုန်းပြန်ခေါ်သံကြားပေမယ့် ကျမပြန်မကိုင်တော့ပါဘူး။
ဒီအချိန်ကစပြီး ကျမဟာ အရာရာအလိုမကျ ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ တစ်ယောက်တည်းနေရင်း ဘာကိုအလိုမကျမှန်းမသိဘဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကို ပြန်လာချိန်မှာ ကိုနဲ့ သားလေးအပေါ် ပုံမှန်ဖြစ်အောင် နေပြပေမယ့် ကျမပုံစံထူးခြားနေတာ ကိုကတောင် သတိထားမိပါတယ်။ ယောကျာ်းဖြစ်သူက ကျမကို ဘာဖြစ်နေလဲ၊ နေမကောင်းဘူးလားနဲ့ ဂရုစိုက်ပြနေပေမယ့် ကျမကတော့ စိတ်ကူးယဥ္ကာမနွံထဲ လက်တွေ့မပျော်လိုက်ရလို့ စိတ်အလိုမကျဖြစ်နေရတာ ရှက်ဖို့ကောင်းလွန်းပါတယ်။
ဒါကြောင့်လည်း နောက်နေ့မနက်ကစပြီး စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး တည်ငြိမ်အောင် ထားခဲ့ပါတယ်။ မနေ့က စိတ်ကူးနဲ့ ရူးသမျှ ဒီနေ့တော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့တည်ငြိမ်ပြီလို့ ထင်ရတဲ့ စိတ်အစဥ္ဟာ မနက် ၁၀ နာရီလောက် မှာခြံတံခါးမှ လူခေါ်ဘဲလ်တီးသံကြောင့် ပြိုကွဲခဲ့ရပါတယ်။ သားလေးကို ဘကြီးဦးမိန်းမလာခေါ်သွားလို့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး တက္ကသိုလ်မှ စာစဥ္များ ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ အချိန်မှာပါ။ ခြံတံခါးမှ ဘဲလ်တီးသံကြောင့် ကျမအံ့သြပြီး ထကြည့်ရပါတယ်။ ဒီအချိန်ဧည့်သည်မှ မလာတတ်တာလေ။ ကိုများ ပစ္စည်းတခုခု ကျန်လို့ ပြန်လာယူတာလားဆိုတဲ့ အထင်နဲ့ ခြံရှေ့လှမ်ကြည့်လိုက်ချိန်မှာတော့......
ခြံရှေ့မှာ ရပ်ထားတာက ကိုသန့်စင်ကားလေးပါ။ ဒီအချိန်မျိုး သူမလာတတ်သလို၊ လာမယ်လို့လည်း လုံးဝမမျှော်လင့်ထားချိန်မို့ ကျမ အံ့သြနေမိပါတယ်။ သေချာတာက သူလာတာ ကျမဆီပါ။ ကျမဆီ ဘာလို့လာတာလဲ ဆိုတာကိုလည်း အထူးစဥ္းစားစရာ လိုမည်မထင်ပါ။ မမျှော်လင့်တဲ့အချိန်မှာ သူရောက်လာတာမို့ ကျမမှာ ခြေမကိုင်မိ လက် မကိုင်မိ ဖြစ်ရပါတယ်။ ယောင်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ပြေးဖို့ လုပ်မိပါသေးတယ်။ နောက် မှဒီလိုမဟုတ်သေးဘူး၊ ဒါ ငါရင်ဆိုင်ရမယ့်အရာပဲလေဆိုပြီး စိတ်တည်ငြိမ်အောင်ထားကာ အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီး ဆင်းလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခြံသော့မပါလို့ တခေါက်ပြန်ပြေးယူရပါသေးတယ်။ သူကတော့ ကျမယောက်ယက်ခက်နေပုံကိုကြည့်ကာ သူ့အလိုးခံဖို့ ကျမစိတ်လှုပ်ရှားပြီး ဖြစ်နေလိုက်တာလို့ထင်ကာ လှောင်ရယ်နေမလားမသိပါဘူးရှင်။
ကျမလည်း ခြံသော့ပြန်ယူကာ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခြံရှေ့ရောက်တော့လည်း ရှက်တာနဲ့ သူ့ကားကို မကြည့်ရဲပါဘူး။ ခြံတံခါးကို အမြန်ဖွင့်ပြီး ဘေးဘီကို ကြည့်ရပါသေးတယ်။ အချိန်မဟုတ် သူလာတာမို့ ဘေးလူတွေမြင်ရင် တမျိုးထင်မှာ စိုးလို့ပါ။ သူကတော့ ကားကို အိမ်ရှေ့ဆက် မောင်းသွားပါတယ်။ ကျမခြံတံခါးကို ပိတ်တဲ့အချိန်မှာတော့ လိုအပ်တာထက် ပိုကြာနေခဲ့ပါတယ်။ အိမ်ဆီပြန်လာတဲ့အ ခါမှာလည်း ကျမခြေထောက်တွေ လေးပင်တုံ့ဆိုင်းနေပါတယ်။
ဒါကလည်း အိမ်ထဲရောက်ရင် ကျမရင်ဆိုင်ရမယ့်အရာတွေ တွေးပြီး ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေလို့ပါ။ မနေ့ကဆိုရင် တွေ့ချင်လိုက်တာလည်း ကျမအပြင်နှစ်ယောက် မရှိပါ။ မတွေ့ရတော့ စိတ်တို၊ စိတ်ပျက်ပါ ဖြစ်လိုက်ပါသေးတယ်။ အခု နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့ရင်ဆိုင်ရတော့မယ်ဆိုတော့ ကြောက်သလိုလို၊ လန့်သလိုလို ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ ကြည်နူးစိတ်ဆိုတာ မဖြစ်ပေါ်နိုင်သေးပါ။ လက်ဖျားများအေးပြီး တုန်နေပါတယ်။
သူအခုလာတာ တနေ့က ကျမဂတိပေးထားတဲ့အတိုင်း သူ့စိတ်ကြိုက်လုပ်ဖို့ လာတာပါ။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် လိုးချင်လို့ပါ။ သူက ကျမကို တခါလိုးဖူးတယ်ဆိုပေမယ့် အဲဒီတခါက ကျမဟာကျမ အိပ်နေတာကို သူက တက်လုပ်တာပါ။ ကျမဘက်က ကြိုးစားအားထုတ်မှု မပါပါ။ အခုဟာက သူ့အလိုးကိုခံဖို့ ကျမကအိမ်ထဲကို ဝင်ရမှာပါ။ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ သူလုပ်တာကို ကျမ ခံရပါတော့မယ်။ အခုအခြေအနေကို စစချင်းမို့ ရင်ဆိုင်ရမှာ စိုးရိမ်နေတယ်ဆိုပေမယ့် ကျမကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပါနေတာကို ဝန်ခံပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ငြင်းလို့ရတယ်ဆိုရင်တောင် ကျမ မငြင်းပယ်နိုင်တာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အသိဆုံးပါ။ ဒါကြောင့် အထဲရောက်ရင် သူဘာတွေ လုပ်မလဲ။ ဘာလုပ်လုပ် ငါခံလိုက်တော့မယ်လို့ တွေးကာ အိမ်ဆီ လှမ်းလာမိပါတယ်။
အသက် ၂၂ နှစ်အရွယ် အိမ်ထောင်သည် ကလေးတယောက်အမေဖြစ်တဲ့ ကျမရဲ့အခြေအနေဟာ ပေါက်ကွဲဖို့အသင့် ဖြစ်နေတဲ့ ဗုံးတစ်လုံးနဲ့ အတူတူပါပဲ။ အသက်ဝင်နေတဲ့ လက်ပစ်ဗုံးတစ်လုံးဟာ စနက်တံဖြုတ်လိုက်တာနဲ့ မကြာမီ ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ပေါက်ကွဲတတ်ပါတယ်။ ကျမရင်ထဲက ပြင်းထန်နေတဲ့ ကာမဆန္ဒတွေဟာလည်း အသက်ဝင်နေတဲ့ လက်ပစ်ဗုံးလိုပါပဲ။ သူက ကျမရဲ့ကာမခလုတ်တွေနှိပ်ပြီး စနက်တံဖြုတ်လိုက်တာနဲ့ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပေါက်ကွဲထွက်လာတော့မှာပါ။ ကျမတို့ နှစ်ဦးဟာ လူမမြင်ရာ မျက်ကွယ်အရပ်မှာ ဘာမဆိုဖြစ်နိုင်တော့မှာပါ။
ကျမအိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ တံခါးအကွယ်မှာစောင့်နေတဲ့ သူက လှမ်းဆွဲကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းပါတော့တယ်။ ဒီနေ့ သူနဲ့အဆုံးစွန်ထိသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်လို့ ကျမတကိုယ်လုံးဟာ သူ့လက်ထဲမှာ အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို ပြုသမျှ ခံပေးနေလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကိုယ်တိုင်လည်း သူ့ရဲ့ဆာလောင်မြွတ်သိပ်တဲ့ အနမ်းများကို ပျော်ဝင်နေမိပါပြီ။ ကျမဘက်က ပြန်မနမ်းတတ်ပေမယ့် သူ့ပါးစပ်ကြီးနဲ့ ကျမနှုတ်ခမ်းများကို ငုံကာစုပ်ပေးခြင်း၊ လျှာနဲ့လျှက်ပေးခြင်း မျိုးတွေ လုပ်ရင် ကျမပါးစပ်က အလိုလိုဟကာ ညီးညူနေမိပါတယ်။
ထိုကဲ့သို့ ပါးစပ်ဟသွားတဲ့ အချိန်မှာပဲ သူ့လျှာက ပါးစပ်ထဲဝင်လာပြီး ကျမလျှာကို ပွတ်သပ် စုပ်ယူလိုက်ချိန်မှာတော့ အသဲတွေအူတွေ ပြုတ်ထွက်ကုန်သကဲ့သို့ ရင်လှိုက်ဖိုကာ နေရပါတယ်။ ဒီကြားထဲ သူ့လက်တွေက ကျမခါးနဲ့ တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေလို့ ကျမမှာ တာဝေးအပြေးသမားတစ်ယောက်လို မောပန်းပြီး အားအင်တွေ တခဏအတွင်း ကုန်ဆုံးသွားသလိုပါပဲရှင်။ လူမှာလည်း သူ့ရင်ခွင်အတွင်း အဝတ်စတစ်စလို ပျော့ခွေနေပြီး သူသာလက်လွှတ်လိုက်ပါက ကြမ်းပြင်ကို ခွေကျပစ်လဲသွားပါလိမ့်မယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျမလည်း ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားပြီး မောပန်းတာကို မခံနိုင်တော့လို့ ရှိသမျှအားနဲ့ သူ့ရင်ဘက်ကို တွန်းကာ......
"ကိုသန့်စင်...ခဏ...ခဏနေပါအုံး၊ ကျမ မောလို့ပါ"
"Sorry ကြည်ပြာရယ်၊ ကိုယ် အရမ်းလွမ်းနေလို့ပါနော်...."
"ဒါနဲ့ ဒီအချိန်ကြီး ဘာလို့လာတာလဲ။ လာနေကျအချိန်မဟုတ်တော့ ဘေးလူတွေ တစ်မျိုးမြင်လိမ့်မယ်။ နေ့ခင်းမှ လာတာမဟုတ်ဘူး"
"ကိုယ် အခုမှ နယ်ကပြန်ရောက်တာ။ ရောက်ရောက်ချင်း ကြည်ပြာ့ကို သိပ်တွေ့ချင်နေတာနဲ့ နေ့ခင်းရောက်အောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ပွဲရုံတောင် မရောက်သေးဘူး။ အချစ်လေးဆီ တန်းဝင်လာတာ။ မနေ့က မလာဖြစ်တော့ ညက အိပ်လို့တောင် မပျော်ဘူးလေ"
"တော်တော်အပြောကောင်းတဲ့လူကြီး၊ ဒီစကားတွေနဲ့ ကောင်မလေးတွေကို ချုပ်ထားတာ မဟုတ်လား။ ကျမလို ကလေးအမေကိုတောင် ကျအောင်ပြောနိုင်တာပဲလေ"
"မဟုတ်ပါဘူး ကြည်ပြာရယ်၊ ကြည်ပြာ့ကိုပဲ ချစ်ရတာပါ။ ကိုယ့်ကို ဒီနေ့အဆုံးစွန်ထိ ထပ်ချစ်ခွင့်ပြုပါနော်"
"ဟင်.... ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲ။
၁၂ လောက်ဆို ဘကြီးဦးက သားလေးကို လာပို့တော့မှာလေ။ စောရင်တောင် စောတတ်တယ်။
ရှင်ရောက်နေတာ သူတွေ့သွားရင်မကောင်းဘူးလေ။ နေ့ခင်း ၂ ချက်ခွဲလောက် မှ ပြန်လာခဲ့နော်"
"ဟာကွာ၊ ကိုယ်က မနေနိုင်တော့လို့ အရဲစွန့်လာရတာကိုကွာ။ မကြာပါဘူး ကြည်ပြာရယ်။
ဘကြီးဦး၊ ခေတ်ကိုလာမပို့ခင် ကိုယ်ပြန်မယ်လေ။ တကယ်လို့ သူစောရောက်လာလည်း အရင်နေ့က ကိုယ် စာရင်းစာအုပ်ကျန်နေလို့ ပြန်လာယူတယ် ပြောလိုက် မယ်လေ။
လူမသိနိုင်ပါဘူး ကြည်ပြာရယ်။ ကိုမြန်မြန်လုပ်ပါ့မယ်။ နော်....ခွင့်ပြုပါနော်"
"အို....ခက်တာပဲ ကိုသန့်စင်ရယ်၊ ရှင့်ကိုခွင့်မပြုတာမှ မဟုတ်တာ။ ကျမကိုယ်တိုင် ဖြည့်ဆည်းပေးပါ့မယ်လို့ ဂတိခံလိုက်တာလေ။
အခုဟာက ရှင်လာတဲ့ အချိန်ကြောင့် ပြောနေရတာရှင့်"
ကျမလည်း အကြပ်ရိုက်ရိုက်နဲ့ သူ့ကိုအပြစ်တင်မိပါတော့တယ်။ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ညှိုးငယ်သွားတာ သနားစရာပါ။ ကျမစာနာမိပါတယ်။ မနေ့က တနေကုန်လုံး ကျမစိတ်ပျက်ပြီး၊ စိတ်အလိုမကျဖြစ်ခဲ့ရပြီးပြီလေ။ သူ့ခမျာ ကျမကို တွေ့ချင်လို့ ရောက်ရောက်ချင်း လာရတာပဲလေ။ ပြီးတော့ ကျမလည်း သူနဲ့တကယ်ပျော်ပါးချင်ပါတယ်။ အရူးတပိုင်းတောင် ဖြစ်နေတာပဲလေ။ တကယ်လို့ လူတွေမသိနိုင်တာ သေချာရင် သူ့စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေ၊ ခံဖို့ပြင်ဆင်ပြီးသားပါ။ ဒါကြောင့် နေ့ခင်းကျရင်လည်း ဖြစ်ကြရမယ့်အတူတူ အခုခပ်မြန်မြန် လူမသိအောင် ဖြစ်သွားလည်း မထူးတော့ပါဘူး ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
"ခက်တာပဲရှင်ရယ်၊ ဒါဆို ခပ်မြန်မြန်တော့လုပ်နော်။ ဟိုလေ....ဟိုနေ့တွေကလို ကျမ လက်နဲ့ အာသာဖြေပေးရင် ရမလား။ နေ့ခင်းလာမှ ရှင့်စိတ်ကြိုက် လုပ်ပေါ့နော်"
"မထူးတော့ပါဘူး ကြည်ပြာရယ်၊ လက်နဲ့ကမှ ပိုကြာနေအုံးမယ်။ ကြည်ပြာ့ကို လိုးချင်နေတာလေ။ လိုးလိုက်ရရင် ခဏနဲ့ပြီးမှာပါ။
အနည်းဆုံးတော့ ကိုယ်တို့ အချိန် တစ်နာရီခွဲလောက်တော့ ရပါသေးတယ်"
"ဟူး.... ရှင်ကတော်တော်ခက်တာပဲ။ ကျမလည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး"
"ကြည်ပြာဘာမှ လုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ်ကသာ ကြည့်ပြာ့ကို ကောင်းအောင် ဦးဆောင်လုပ်ပေးပါ့မယ်နော်။
ကိုယ်တို့နှစ်ဦးကြားမှာ ရှက်စရာမှ မလိုတော့တာ။ ပြောနေတာက ကြာပါတယ်။
အိပ်ခန်းထဲ သွားမယ်နော်"
"ဟာ...အခန်းထဲတော့ မဖြစ်ဘူး။ ခြံတံခါးကဖွင့်ထားတာ။ ရှင့်ကားကလည်း အိမ်ရှေ့ရပ်ထားတာ။
မတော်လို့ တစ်ယောက်ယောက်ဝင်လာရင် ကျမတို့နှစ်ယောက်ကို ဧည့်ခန်းမှာ မတွေ့ရင် အကုန်ရှုပ်ကုန်မယ်။
ကျမတို့အခန်းထဲ ရောက်နေရင် ခြံထဲလူဝင်လာတာကိုလည်း မသိနိုင်ဘူးလေ။
စိတ်ရှုပ်ပါတယ်။ ဘာလိုလုပ်ရမှန်းမသိတော့ပါဘူး"
"အင်း...ဟုတ်တယ်နော်။ ဒါဆို ဆိုဖာတွေပေါ်မှာပဲ ချစ်ကြမယ်လေ။ ဒီနေရာက ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်ဘူးလေ။
ခြံထဲ လူဝင်လာလည်း ကိုယ်တို့က အရင်မြင်နိုင်လို့ အိန္ဒြေမပျက် ပြန်နေနိုင်တယ်လေ"
"ဟင်...ဧည့်ခန်းကြီးမှာ......"
သူ့စကားကြောင့် ကျမ အံ့အားသင့်သွားပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ ကျမတို့အိမ်အနေအထားကို နည်းနည်း ကြိုပြောထားချင်ပါတယ်။ ကျမတို့ဧည့်ခန်းကနေကြည့်ရင် ခြံထဲလူဝင်လာတာကို တွေ့နိုင်ပါတယ်။ ဇီးမှန်အထူတွေမို့ အပြင်ကကြည့်ရင် မမြင်နိုင်ပါ။ ဒါ့အပြင် အိမ်အဝင်ဝတံခါးမကြီး နေရာကနေ အိမ်အတွင်းကို မြင်နိုင်ပေမယ့် ဆိုဖာခုံများ ချထားရာနေရာကိုတော့ မျက်ကွယ်ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ခြံထဲတစ်ဦးဦးဝင်လာတာကို သတိမထားမိလည်း အကြောင်းမဟုတ်ပါ။ တံခါးမကြီးကို ရောက်လာလည်း ကျမတို့ ထိုင်နေတဲ့ နေရာကို မမြင်နိုင်ပါ။ ဘာဂျာတံခါးပိတ်ထားလိုက်ရင် အိမ်ထဲကိုလည်း လွယ်လွယ်မဝင်နိုင်ပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ ကိုသန့်စင်က ဧည့်ခန်းမှာ ချစ်ဖို့ ပြောတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမအနေနဲ့ စဥ္းစားကြည့်ပါအုံး။ ကိုယ့်လင်မဟုတ်တဲ့ အခြားယောကျာ်းတစ်ဦးက လုပ်တာကို အိမ်ရဲ့ဧည့်ခန်းထဲမှာ ခံပေးရမှာတဲ့။ ကိုယ့်ယောကျာ်းနဲ့တောင် ညားတည်းကအခုချိန်ထိ အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ ဆက်စပ်ဖူးတာပါ။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဒီကိစ္စလုပ်ရမယ်လို့ တခါမှ မတွေးဖူးသလို၊ လုပ်ဖို့လည်း မရဲပါဘူး။ ဒီကိစ္စမျိုးက အိပ်ခန်းထဲမှာ ရင်တဖိုဖို ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ လုပ်ရမှာလို့ ထင်မြင်ထားတဲ့ကျမအဖို့ အခုလိုလုပ်ရမယ်ဆိုတော့ ပေါ့ပျက်ပျက် မိန်းမတစ်ယောက်က ကြုံသလို ခံရမယ့် အဖြစ်မျိုး ရောက်နေရပြီလို့ ထင်မြင်မိပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ရှက်ရွံ့မှုနဲ့အတူ အံ့အားသင့်မိပြီး စကားတောင် ဆက် မပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်ကတော့ သူလုပ်ရမှာ ဆက်လုပ်နေပါတယ်။ သူလက်တဖက်က ကျမတင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေသလို ကျန်တစ်ဖက်ကလည်း ထမိန်ပေါ်ကနေ အဖုတ်ရှိရာနေရာကို ကိုင်ကာ ပွတ်နှိုက်နေပါပြီ။ ကျမဖင်ကို အားကြီးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်လို့ ခါးကော့ပေးမိတဲ့အချိန်မှာ ရှေ့ကနေအဖုတ်ကို ထိုးနှိုက်ပြီး ပေါင်တွင်းကြားကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာမို့ ကျမမှာ ခြေဖျားများထောက်ပြီး ကြွတတ်သွားရပါတယ်။ တဆက်တည်း ကျမနှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းပေးတော့ ကျမမှာ ရှက်တာတွေ စိုးရွံ့တာတွေ ဘယ်ဆီပျောက် မှန်းမသိ ပျောက်ကာ သူလုပ်သမျှ မျောပါနေမိပါတယ်။
တဆက်တည်းမှာပဲ သူက ကျမကို ဆိုဖာခုံတွေရှိရာကို မသိမသာ ဆွဲခေါ်သွားပါတယ်။ ကျမ မှာ ခြေဖျားလေးများထောက်ကာ သူခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါနေမိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ သူ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေလို့ ကျမထမိန်က ကျွတ်မလို ဖြစ်နေပါပြီ။ သူက ကျမတင်ပါးနဲ့ အဖုတ်နေရာကို ဖိကိုင်ထားလို့ အောက်ထိ ကျွတ်မကျတာပဲ ရှိတာပါ။ မဟုတ်ရင် ကျမမှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးနဲ့ အိမ်ရဲ့ဧည့်ခန်းမှာ အရှက် မရှိ၊ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေရတော့မှာပါ။
ဒီလိုနဲ့ ဆိုဖာခုံဆီအရောက် သူက ကျမကိုထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ သူကတော့ ကျမရှေ့မှာမက ်တပ်ရပ်ကာ ငုံ့ပြီး နမ်းနေပါတယ်။ ကျမထမိန်က ပြေပြီး မပေါ်တပေါ်ဖြစ်နေပါပြီ။ ထမိန်အဟကနေ အောက်ခံဘောင်းဘီ ဖြူဖြူ ပေါ်နေပါတယ်။ ဒီထက် မကတာတွေ ဖြစ်ကြရမှာမို့ ကျမလည်း မရှက်တော့ပါဘူး။ သူက မက ်တပ်ရပ် နမ်းနေရင်း လက်တဖက်က ကျမနို့တွေကို ကိုင်သလို နောက်လက်တဖက်က ပြေကျနေတဲ့ ထမိန်ထဲလက်သွင်းကာ အောက်ခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အဖုတ်ကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးနေပါတယ်။
ကျမမှာလည်း တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်းဖြစ်ကာ အဖျားတက်သကဲ့သို့ ဖြစ်နေပါပြီ။ ရင်မှာလည်း တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ မိန်းမကိုယ်က ရွစိရွစိနဲ့ ဖြစ်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျမရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားထဲ တိုးဝင်လာပါတယ်။
"အို.... ကိုသန့်စင်၊ ဘာလို့ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ရတာလဲ။ ကျမ ငရဲရနေပါ့မယ်။ ဆိုဖာပေါ် တက်ထိုင်လေ"
"ကြည်ပြာ...ဘာမှ ငရဲမရပါဘူး။
အခုချိန်ကစပြီး ရှက်တာတွေ၊ ကြောက်တာတွေ ဘေးဖယ်ထားတော့နော်......
ကြည်ပြာအရင်က မရဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ၊ အရသာသစ်တွေ ကိုယ်ပေးတော့မှာလေ။ ကိုယ်လုပ်ပေးတာကို ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပေးပါနော်"
သူ့စကားအဆုံးမှာ စိတ်ညှို့ခံနေရသူကဲ့သို့ ဖြစ်နေတဲ့ ကျမမှာ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ခေါင်းပဲညိှပ်ပြလိုက်ပါတယ်။ သူပြောတာလည်း မှန်ပါတယ်လေ။ ကျမတို့ ကာမစိတ်သာယာလိုမှုကြောင့် ဒီအခြေအနေအထိ ဖြစ်လာခဲ့ပြီးပြီပဲ။ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခုမှာ ရှက်ဖို့၊ ကြောက်ဖို့ အကောင်းဆုံးအရာကို ကျမတို့ ကျူးလွန်နေကြတာလေ။ ဒါကြောင့် အရှက်အကြောက်တွေရှိနေလည်း ဘာမှ ထူးမလာတော့ပါဘူး။
Comments
Post a Comment