လောကဇာတ်ခုံ အပိုင်း ၁

 

လူ့လောကဇာတ်ခုံပေါ်မှာ ဇာတ်လမ်းတွေက အဖုံဖုံ တချို့ဆိုမယုံချင်စရာ။ကိုယ်တိုင်ကြုံမှ ယုံရမယ့်အဖြစ်မျိုးတွေလည်း ရှိကြစမြဲပါ။ ကျနော်သည်ပင် သူများတွေကိုပြောရင် ထွင်ပြီးပြောတာပါလို့ အပြောခဲ့ရမယ့် ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ခု ရှိခဲ့ဖူးပါတယ် ။ ယုံချင်မှယုံပါ ကြုံခဲ့ဖူးတာတော့အမှန်။ တစ်ခုသော တနဂ်နွေကျောင်းပိတ်ရက်။မှတ်မိနေပါတယ် ကျနော်လေးတန်းနှစ် ကျောင်းစနေတော့ အဲ့ဒီခေတ်ရဲ့ ပညာရေးစနစ်အရ သူငယ်တန်းလေး သူငယ်တန်းကြီးဆိုပြီး သူငယ်တန်းကိုပဲ နှစ်နှစ်နေရတာမို့အခု လေးတန်းရောက်တော့ ကျနော့်အသက်က ၁၀ နှစ်ရှိပြီ။ ကျနော်တို့နေတဲ့မြို့လေးက နာမည်ကသာမြို့ ပုံစံကရှာသာသာပါ။ ကျနော့်အဖေက ဌာနဆိုင်ရာဝန်ထမ်း ကျနော်တို့ဝန်ထမ်းအိမ်ရာတွေက မြို့အစွန်မှာ ။အဖေဆိုလို့ ပြောရအုန်းမယ် အဖေအရင်းမဟုတ်ဘူး။ကျနော့်အဖေနဲ့အမေကွဲကြတော့ ကျနော် နှစ်တန်းနှစ်။ဘာလို့ကွဲကြသလဲဆိုတာမသိပေမယ့် ကျနော်ပြန်ကြားနေတာကတော့ အမေ ကဖေါက်ပြန်လို့ လို့ပြောကြတာပဲ။ခလေးဆိုတော့ အာ့တွေလဲသိတ်ဂရုမပြုအားဘူး။သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဆော့ဖို့နဲ့ စားဖို့လောက်ပဲ စိတ်သန်တယ်။

အဖေရင်းနဲ့တုန်းကကျနော်တို့နေတာ မြို့ထဲမှာ အဖေကအရောင်းအဝယ် သမား အဲ့ခေတ်ကမှောင်ခိုတွေခေတ်စားတယ်။အထည်ပိတ်စတွေတောင်ခုလိုအလွယ်တကူဝယ်မရဘူး မော်လမြိုင်ဖက်ကနေ မှောင်ခိုသွင်းရတယ် ကျနော်မှတ်မိသလောက်ဆို ‌လှိုင်းကြီး လှိုင်းလေး ဆိုတဲ့ပိတ်စတွေနာမည်ကြီးတယ် အချိုမှုန့် ရေဒီယို တွေလည်းရေပန်းစား တဲ့ ကုန်ပစ္စည်းတွေပါပဲ။အဖေက မော်လမြိုင်ဖက်ကနေအာ့ကုန်တွေသယ်ပြီး မြို့ကဆိုင်တွေပြန်သွင်းတာတဲ့။ မှောင်ခိုခေတ်ဆိုတော့ အာ့လုပ်ငန်းကဝင်ငွေဖြောင့်တယ်။ အဖေနဲ့အမေကအသက်လဲဆယ်နှစ်သာသာကွာတယ်။အမေအသက်၁၆နှစ်ကျော်ပဲရှိသေးတယ်။အဖေကအမေ့ကိုခိုးပြေးတာ အဖိုးအဖွားတွေက အမေငယ် လွန်းသေးလို့သဘောမတူဘူးပြောတာပဲ။အမေပြန်ပြော တာကတော့ အဖေက အမေ့ကိုချိန်းတွေ့ပြီး အတင်းမယားလုပ်တာတဲ့။အာ့နဲ့အမေကလည်းမထူးဘူးဆိုပြီးအဖေခိုးရာလိုက်ခဲ့တာတဲ့ တကယ်က အဲ့အချိန်အမေ့မှာ ကရီးစားကသုံးလေးယောက်တောင်ရှိတယ်ဆိုပဲ အမေပြောတာကျနော်ယုံပါတယ်။

အခုတောင် ခလေးအမေဆိုတာ မသိတဲ့သူဆိုယုံမှာမဟုတ်ဘူး။အရပ်ကလည်း၅ပေ၄လက်မဆိုတော့ မြန်မာမိန်းခလေးထဲတော့မြင့်တယ်ဆိုရမယ်။အရပ်ရှည်သလို ခါးကသွယ်ပြီးရှည်တယ် အဲ့သွယ်နေတဲ့ခါးအောက်က တင်သားတွေ ကကားပြီးစွင့်နေသလို လမ်းလျောက်လိုက်တိုင်းတစ်လုံးဆင်းတစ်လုံးတက်နဲ့ တုန်ခါရမ်းနေတာကို မြင်သူတိုင်းနောက်ပြန်ကြည့်ရတယ်။အသားကမဖြူသလိုမညိုပဲ ဝါနေတာလေးကတစ်မျိုးကြည့်ကောင်းတယ်။နို့တွေကြည့်အုန်းမလား အိမ်နေရင်း ဘရာစီယာမဝတ်ထားရင်တောင် မတွဲလို့မသိသာဘူး တအားကြီးမကြီးပေမယ့် လူကြီးလက်နဲ့ဆုပ်လို့မဆန့်နိုင်တဲ့အနေအထား ကျနော်တစ်ယောက်ပဲနို့တိုက်ခဲ့ရလို့နေမယ် မသိမသာလေးလျော့နေတာကလွဲရင်အပျိုစင်နို့အတိုင်းပဲ။ မျက်နှာကြည့်လိုက်အုန်းအမေတို့ခေတ်က ခေတ်စားတဲ့ ခင်သီတာထွန်းနဲ့ တူတယ်လို့အများကပြောကြတယ်။အမေ့နှာခေါင်းကဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ကုလားမလေးတွေနှာခေါင်းနဲ့သွားတူသလဲမသိဘူးဗျာ။ချွန်ချွန်လေး မျက်လုံးအိမ်ကကျယ်ပြီးရွန်းနေတာ။

သူများတွေကတော့ အမေ့ကိုကြာမျက်လုံးတဲ့။အာ့လိုပြောတာကိုတော့ကျနော်မကြိုက်ပါဘူး။ကျနော်မြင်တာကတော့အမေ့မျက်လုံးလေးတွေလှတာပဲမြင်တယ်။နှုတ်ခမ်းကိုကြည့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းထက် အောက်နှုတ်ခမ်းကကြီးပြီးတွဲတွဲလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး။ဆံပင်ကလည်းကောင်းတာ မဲမှောင်ပြီး ဖြန့်ချထားရင် တင်ပါးဖုံးတယ်။ အဲ့တော့ကြိုက်သူပေါတာပေါ့။အမေကိုယ်တိုင်ကလဲအပျံသင်စအရွယ် ကိုယ့်ကိုယစ်မူးကြတာကိုသဘောကျတာ အပြစ်မဟုတ်ဘူးလေ။ရီးစားတစ်ထောင်လင်ကောင်တစ်ယောက်ဆိုတဲ့ စကားပုံနဲ့အညီ အမေလည်းရီးစားအစားစားထားတာမှာ အဖေလည်းပါသွားတယ်တကယ်ဆိုအမေက အဖေကိုယူဖို့အထိမတွေးထားဘူး ဘယ်တွေးမလည်း အသက်ကလည်းကြီး ရုပ်ကလည်းရွက်ကြမ်းရေကြိုအဆင့်လေ။ အဖေကလည်းအာ့ကိုသဘောပေါက်တယ်။ဒါကြောင့်အမေ့ကိုမရမက အသနားခံပြီး ချိန်းတွေ့ဖြစ်အောင်ကျိုးစားတာ။တွေ့တဲ့အခါကြတော့လဲ အမေ့ကိုပန်းဦးရအောင်ချွေလိုက်တော့ အမေဘာမှမတတ်နိုင်ပဲ အဖေ့ဇနီးမယားဘဝရောက်သွားတာ။

အဖေကအမေ့ကိုချစ်ရှာပါတယ် မျောင်ခိုကုန်ကူးလို့ဝင်ငွေကလည်းကောင်းနေတော့ အမေ့ကို ရွှေပေါ်မြတင်ထားတာ။အဲ့ခေတ်က ပါတိတ်ဝတ်နိုင်ဖို့မလွယ်တဲ့အချိန် ။အမေကတော့ပါတိတ်ကိုထည်လဲနဲ့ အရောင်မထပ်စေရဘူး ။လှိုင်းကြီးတို့ လှိုင်းလေးတို့ကအမေ့ကိုယ် ပေါ်မှာ ပုံအမျိုးမျိုးနဲ့။တောင်းမှာအကွပ် လူမှာအဝတ်တဲ့ ။လှပြီးသားအမေ အဝတ်အစားကပံ့ပို့လိုက်တော့မြို့မှာဆိုအမေ သတင်းကသင်းနေတာ။ အိမ်မကပ်တန်းအပြေးအလွှား စီးပွားရှာနေတဲ့အဖေ။အရွယ်ရောက်လို့ကျောင်းတက်နေရတဲ့ ကျနော်။အဲ့ဒီတော့ အမေက အဖေါ်မဲ့။အပျော်ရှာတော့ သူတို့ခေတ်ကရေပန်းစားတဲ့ စီးပွားအဆင်ပြေတဲ့အိမ်ရှင်မတွေရဲ့ ပိုကာဝိုင်းဆိုတာဆီ အမေရောက်တော့တာပဲ။ အဲ့ပိုကာဝိုင်းမှာ ပျော်နေတတ်တဲ့ အမေနဲ့။ကုန်ကူးလို့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အဖေ။ မကြာခဏစကားများတာကိုလဲမှတ်မိနေတယ်။ဒါပေမယ့် အမေ့ကိုအဖေကပဲအလိုလိုက် အလျော့ပေးရတာပါပဲ။မိန်းမငယ်ငယ်ယူထားတာရော။တစ်မြို့တစ်ရွာကိုအိုးပစ်အိမ်ပစ်စီးပွားရှာနေရတာရောဆိုတော့ အမေ့ကိုအနီးကပ် ကြီးကြပ်တာမလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အဲ့ပိုကာဝိုင်းကပဲ အမေ့ကိုချဉ်းကပ်ခွင့်ပြီးဖေါက်ပြန်တာလို့ စကားသဲ့သဲ့ကြားခဲ့ရတယ်။

ကျနော်မှတ်မိတာကတော့ အဖေနဲ့အမေကွဲပြီး အဖေတစ်ယောက်မြို့ကနေပျောက်သွားခဲ့တယ်။အမေလည်းအဖေမရှိတော့မှ သူ့သူငယ်ချင်းဆိုတာနဲ့ ဈေးမှာဆိုင်လေးဖွင့်ပြီးဈေးရောင်းတယ်။မကြာပါဘူးအခု နောက်အဖေနဲ့လက်ထပ်ကြတော့ မြို့ထဲကအိမ်ကို အိမ်ငှားတင်ပြီး အစိုးရဝန်ထမ်းအိမ်ယာမှာလိုက်နေကြတာ။ ကျနော်ကတော့ ခုနေရာမှာပိုပျော်တယ်။မြို့ထဲမှာကသူငယ်ချင်းမများဘူး။ဝန်ထမ်းအိမ်ယာဆိုတာကတော့အလုပ်မရှိခလေးမွေးနေကြသလားပဲ။ခလေးအင်အားကအားလုံးရဲ့သုံးပုံနှစ်ပုံလောက်ရှိမယ်။အပေါင်းအသင်းများလို့ပျော်တယ်။ဒါပေမယ့် ဝန်ထမ်းဆိုတာကမတစ်ထောင်သားတွေလေ။အပြောအဆိုစရိုက်လဲကြမ်းတယ်။ ခလေးချင်းကစားလို့ ရန်ဖြစ်ရင် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ဆဲကြ၏တယ်။ကျနော့်ဆို ရန်ဖြစ်ရင် မင်းအမေက နှစ်ချောင်းထိုးကြီးကွ လို့အပြောခံရတယ် အစကနားမလည်လို့ မောင်သိန်းကိုမေးကြည့်ရတယ်။မောင်သိန်းက ဒီလိုလေကွာ မင်းအမေက အရင်က မင်းအဖေနဲ့ အခုမင်းပထွေးနဲ့ လိုးတော့ လီးနှစ်ချောင်းထိုးခံရတာကိုပြောတာကွ ဟာ ကျနော် ဟာ ပဲပြောနိုင်တယ် သူတို့မို့ကြံကြံဖန်ဖန်ပြောတတ်တယ်ဗျာ။ ပြောနေရင်းက ပေရှည်ကုန်ပြီ။

ပြောမယ့်အကြောင်းကိုမရောက်တော့ဘူး။အဲ ကျနော် ပြောခဲ့သလိုပေါ့။ကျောင်းပိတ်ရက် အမေနဲ့ကျနော် ဈေးသွားကြတယ်။မြို့မဈေးတော့မဟုတ်ဘူး။မြို့အစွန်ကဈေးလေးလို့ခေါ်တဲ့ ဈေးကိုပါ။မြို့မဈေးကြီးလောက်မစုံပေမယ့် ကျနော်တို့ မြို့အစွန်ကလူတွေကတော့ ဒီဈေးလေးမှာပဲ ဈေးသုံးကြတာများတယ်။ဒီဈေးမှာမရှိ တဲ့ ပစ္စည်းမျိုးဝယ်မှ မြို့မဈေးကြီးကိုသွားကြတယ်။ ဈေးမှာ အမေနဲ့ကျနော် ဈေးဝယ်ကြတယ် ပြီးသားအမိနှစ်ယောက်မုန့်ဟင်းခါးစားကြတယ်။ အားလုံးပြီးတော့ အမေကဈေးခြင်းတောင်းကိုတစ်ဖက်ဆွဲ ကျနော့်လက်ကိုတစ်ဖက်ကိုင် သားအမိနှစ်ယောက် အိမ်ပြန်လာကြတယ်။ ဈေးကထွက်လို့ ဘောလုံးကွင်းကြီးဘေးနားလည်းရောက်ရော ဟာ ခင်တို့က ပြန်တောင်လာပြီလား လို့ ပြောရင်းမျက်နှာချင်းဆိုင်က ရောက်လာတဲ့ ဦးလှမင်း ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ဦးလှမင်းဆိုတာက အဖေ့သူငယ်ချင်းပါ။သူတို့ လိုင်းခန်းနဲ့ ကျနော်တို့လိုင်းခန်းကမျက်နှာချင်းဆိုင် ပြီးကျနော်တို့က လေးခန်းတွဲမှာအစွန်ဆုံးအခန်းဖြစ်သလို ဦးလှမင်းတို့အခန်းကလဲ အစွန်ခန်းမို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပဲ။လိုင်းခန်းတွပေ၃၀၀လောက် ခွာဆောက်ထားပြီးကြားမှာကကားလမ်းဖေါက်ထားတယ်။

ဒါပေမယ့် အော်ခေါ်ရင်ကြားတဲ့အနေအထား ဦးလှမင်းတို့လင်မယားက တစ်ခါတစ်လေ ညဖက်ထမင်းစားရင်ကျနော်တို့ အိမ်မှာစားဖြစ်တယ်။အမေဟင်းချက်တာ ကောင်းလို့ လို့ပြောတာပဲ။ ဟင်းကောင်းချက်ရင်အဖေကလည်းထမင်းစားမယ်ဆို လှမင်း ရေ ထမင်းစားချင်လာဟေ့ လို့ ခေါ်တတ်တယ်။ဦးလှမင်းမိန်းမက ဒေါ်ကြည်အေးခလေးကသုံးယောက် အသက်ကတော့အမေတို့နဲ့ရွယ်တူတွေ။ မတူတာက သူတို့လင်မယားက အသားလည်းမဲသလိုရုပ်လည်းဆိုးကြတယ်။အမေ့ကိုတော့ကျနော်ပြောပြလို့သိလောက်ပါပြီ။အဖေလို့ကျနော်ခေါ်နေတဲ့ အမေ့ရဲ့နောက်လင်က ဦးစန်းဝင်း တဲ့။အမေ့လိုပဲအသားလတ်လတ် အရပ်ကလည်း၅ပေ၇လက်မ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့ လူချောတစ်ယောက်ပါ။အာ့ကြောင့်လဲအမေကြိုက်တာနေမယ်။ ဦးလှမင်းတို့လင်မယားကြတော့ အသားကညိုတာမဟုတ်မဲတဲ့ဖက်ပါအုန်းမယ်။ဦးလှမင်းအရပ်ကအမေ့ထက်ပုတာမို့ ၅ပေ၁လက်မ၂လက်မလောက်ပဲရှိမယ်။ လူကပိန်ညောင်ကပ်။သူ့မိန်းမ ဒေါ်ကြည်အေးလည်းတူတူပဲအသားအရည်အရောင်အသွေး ခန္ဓာကိုယ်ကြည့်လိုက်အုန်း ဝါးခြမ်းပြားထမိန်ပတ်ထားသလို။ဒါပေမယ့်ခလေးကြသုံးယောက်တောင်ရနေပြီဗျ။

အဲသူတို့အကြောင်းပြောနေတာနဲ့ လိုရင်းပျောက်နေပြန်ပြီ။အမေ့နာမည်က မခင်တင့် မို့ လိုင်းထဲကတော့ ခင် ခင် နဲ့ခေါ်ကြတယ်။ခုလဲ ဦးလှမင်းက အမေ့ကို ခင်လို့ ခေါ်ပြီးပြောလာတာ။ ဟုတ်တယ် ကိုလှမင်း ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ဟာ ခင်ကလည်း ကိစ္စရှိမှလား ဒီနေ့အလုပ်အားနေတာ ခင်တို့အိမ်သွားတော့ ဘေးအခန်းက ဈေးသွားတယ်ဆိုလို လိုက်လာတာ အဲ့အချိန်ထိ ကျနော်ဘာမှနားမလည်သေးတာအမှန်ပဲ။ ဆယ်နှစ်ဆိုတဲ့အရွယ်ဆိုတော့တော်ရုံတန်ရုံကိစ္စတွေကို နားလည်တဲ့အရွယ်လေ။ ပေးးခင့်ဈေးခြင်း မောင်ဆွဲပေးမယ် အို ခလေးရှေ့မှာ ဦးလှမင်းအပြောကြောင့် ကျနော်အံ့အားသင့်သွားသလိုအမေလည်းမျက်နှာပျက်သွားသလို မျက်နှာတွေလည်းနီပြီးကျနော့်ကို မလုံမလဲကြည့်လာတယ်။ ဘာဖြစ်လည်း ခင်ကလည်း သက်ပိုင်က ခလေးပဲ ခလေးမလုပ်နဲ့ သိတတ်နေပြီ သိလည်းသိကွာ မောင်ကတော့ ခင့်ကိုချစ်တယ် ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ ဇွတ်ပဲ အမေ့ကမျက်စောင်းထိုးအပြစ်တင်သလို ပြောနေပေမယ့် မျက်နှာပြင်မှာကတော့ သူ့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာကိုကျေနပ်နေတဲ့အရိပ်အရောင်တွေမြင်နေရတယ်။

ပေး ပေး မောင်ဈေးခြင်းဆွဲမယ် ဆိုပြီးအမေ့လက်ကဈေးခြင်းတောင်းကိုအတင်းဆွဲယူတော့အမေက လည်းပြောမရတဲ့အတူတူ ဆိုတဲ့ပုံနဲ့ပေးလိုက်တယ်။ကျနော်တို့ အိမ်နဲ့ဈေးလေးက အေးအေးသက်သာသွား ရင်မိနစ်၂၀လောက်သွားရတယ်။ဘောလုံးကွင်းတစ်ခုကလွဲရင် လမ်းမှာက လူနေအိမ်မရှိဘူး နေကြာရိုင်းပင်တွေ စိန်နားပန်ခြုံတွေပဲရှိတယ်။ဦးလှမင်းကအမေ့လက်ကဈေးခြင်းတောင်းကိုလက်တစ်ဖက်ကဆွဲပြီးလက်တစ်ဖက်က အမေ့ပုခုံးကိုဖက်ပြီးလျှောက်တယ်။ အမေကကျနော့်လက်ကို ဆွဲထားပြီး ဦးလှမင်းဖက်ထားပြီးလမ်းလျှောက်နေတာကိုလက်ခံနေတယ်။ ဟားးဒီပုံသာ စန်းဝင်း မြင်ရင် ဘယ်လောက်အူတိုနေမလဲပဲ သူ့ဟာသူသဘောကျပြီးရီရင်းပြောလာတော့ အမေက ဟွန့် လို့ နှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြီးလုပ်ပြတော့ ဘာဖြစ်တာလဲ လို့ဉီးလှမင်းက ပြောတော့ ဘာဖြစ်ရမလဲ သူ့ပစ္စည်းလေ တိုမှာပေါ့ လို့အမေက ပြောတော့။ အဲ့ ပစ္စည်းကိုစွဲနေတာခက်တာ ဆိုပြီး ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့လက်ကို အမေ့ဖင်ပေါ်တင်ပြီးတုန်ခါနေတဲ့ အမေ့ဖင်တွေကို ဆုပ်နယ်ရော။

ဟာ မလုပ်နဲ့လေကွာ လမ်းကြီးမှာ သူများတွေမြင်ရင်ခက်ကုန်မယ် ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး ခင်ကလည်း ခင်ကလှလွန်းတော့စိတ်ကထိန်းမရဘူး ဟုတ်လည်းဟုတ်တယ်ဗျ။တောမြို့လည်းဖြစ်အစွန်လဲကျတာမို့ အသွားအလာပြတ်တာက ပုံမှန်လိုဖြစ်နေတာ တော်ပါ စကားတတ်တိုင်း အမေ့ကအမူပိုပိုပြန်ပြောတော့ ခင်ရယ် မောင်မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ လာခဏအထဲဝင်ကြရအောင် ဦးလှမင်းက အမေ့လက်ကိုဆွဲပြီးလမ်းဘေးက နေကြာရိုင်းတောထဲဆွဲခေါ်နေလို့ ဟာ မလုပ်နဲ့လေ မရဘူးနော် အမေကအသဲအသန်ငြင်းရှာပါတယ်။ဒါပေမယ့်ဦးလှမင်းက တကယ်မရတာ ကြည့်အုန်းဖြစ်နေတာ ဆိုပြီးသူ့ပုဆိုးထဲကငေါပြီးဒုတ်ကြီးထွက်နေသလိုဖြစ်နေတာကိုပြတော့ အမေမျက်လုံးတွေကအရောင်တွေတောက်နေသလိုပဲ။ကြားထဲကကျနော်က ရှက်ရမလိုလို ဦးလှမင်းကိုပဲရန်လုပ်ရမလိုလို။ရန်လုပ်ရအောင်ကလဲအမေက မကြည်ဖြူရင်ဟုတ်သေး။ခုအနေအထားကကျနော်နားလည်လိုက်ပြီ။သူတို့အစရှိလို့ဆိုတာ ဒီတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ယောင်တောင်တောင်ပေါ့။

အမေကရုန်းတော့ရုန်းတာပဲ ဦးလှမင်းက အတင်းဆွဲနေတော့ ရုန်းရင်းနဲ့ပဲ လမ်းဘေးကနေကြာရိုင်းတောထဲကိုရောက်သွားကြတယ်။ ခက်တာပဲ မောင်ရယ် တဲ့။ကျနော့်ရှေ့ ပထမဆုံးဦးလှမင်းကို မောင် လို့အမေစခေါ်တာ။ဦးလှမင်းကလည်းအမေ့အခြေအနေကိုသိပြီမို့ မခက်ပါဘူးကွာ မောင်ခင့်ကိုချစ်လွန်းလို့ ပါ ဟင့် သူချစ်တာကလည်း ခင်ကလည်း ချစ်တာထဲလိုးတာပါတယ်လေ ဟာ ခလေးရှေ့ကို အမေ့ကတော့ဟန့်သေးတယ်။ကာမဘီလူးစီးနေတဲ့ဦးလှမင်းကတော့ဘာမှဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘူး။အမေ့ကိုလိုးဖို့ပဲအားသန်နေတယ်။အမေ့ကိုဟိုဖက်လှည့်ခိုင်းပြီး ကုန်းလိုက် ခင် ကုန်း တဲ့ ။ အမေက မနိုင်လို့လက်လျော့လိုက်ပုံပဲ။မတ်တပ်ရပ်ပဲကုန်းပြီး သူ့ဆပ်စမိုင်ဒါလေးကို ဒူးလောက်ထီချွတ်ချပြီး ထမိန်ကိုလှန်ပြီးခါးပေါ်တင်လိုက်တော့ ဝင်းအိနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကြားက အမွှေးမဲမဲနဲ့ပြူးနေတဲ့အ မေ့စောက်ဖုတ်က နောက်ကိုပစ်ပေးထားတာပေါ့။ဦးလှမင်းကအာ့ကို ကြည့်ပြီးအသက်ရှုသံတွေကနွားနှာမှုတ်သလိုတရှူးရှူးနဲ့ သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလိပ်လိုက်ပြီးခါးမှာပတ်လိုက်တော့ တစ်ထွာလောက်ရှည်ပြီး ဓါတ်မီးလုံး လောက်ရှိတဲ့ လီးမဲမဲကြီးကတရမ်းရမ်းနဲ့။

သူ့လီးမြင်တော့ ကျနော်တောင်လန့်သွားတယ်။လူဗလံလေးရဲ့လီးကထွားချက်။အဖေနဲ့လိုးတာမြင်ဖူးတာမို့အဖေလီးလည်းမြင်ဖူးတယ်။အရပ်လည်းရှည်ဗလလည်းရှိတြ့အဖေ့လီးတောင် သူ့လီးနဲ့ကြငယ်သွားရော။ ဦးလှမင်းက အမေ့ဖင်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီးထိန်းထားရင်းလက်တစ်ဖက်က သူ့လီးကိုကိုင်လို့ အမေ့ ရဲ့နောက်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး ‌ဒူးတွေကိုညွတ်ပြီးလီးနဲ့အမေ့စောက်ပတ်ဝ‌တည့်အောင် ချိန်ဆပြီးလီးကိုစမ်းသွင်းနေသလို အမေကလည်းသူ့စောက်ပတ်ထဲလီးတည့် အောင် ဖင်ကိုရမ်းပြီးပြင်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ တည့်သွားဟန်တူပါတယ် ဦးလှမင်းကလီးကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်လုံးအမေ့ဖင်တွေကိုစုံကိုင်ပြီး လီးကိုဖင်ကော့ပြီးစောက်ဖုတ်ထဲသွင်းတော့ အားးမောင်။ ဖြေးးဖြေးးးကျွတ်ကျွတ် စောက်ပတ်ကအရေမစိုသေးတော့အမေ့နာတယ်နဲ့တူပါတယ်။ အင်းပါ ခင်ရဲ့ ပြောသာပြောနေတာ ဦးလှမင်းတစ်ကိုယ်လုံးစောက်ပတ်လိုးရလို့တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ အသက်ရှုသံကတဖူးဖူးနဲ့ ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင်သည်ဆိုတော့ အထာတော့နပ်ပါတယ် အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကလီးကိုတစ်ဝက်လောက်ပဲအနှုတ်အသွင်း တဆတ်ဆတ်လိုးပေးလိုက်တော့အမေ့စောက်ဖုတ်ကအရေထွက်လာပါရော။

လီးအထုတ်အသွင်းမှာ ပလောက် ပလပ်ဆိုတဲ့ရေသံထွက်လာပြီ။ အမေ့ရဲ့ တအင်းးးအင်းးးငြီးသံလေးလည်းထွက်လာပြီ။ ခင် မောင်ပြီးလိုက်မယ်နော် တဲ့။ခိုးလိုးရတော့အချိန်မဆွဲနိုင်ကြတော့ဘူး။ အင်း းပြီးးလိုက်မောင် ပြီးလိုက် အမေ့ခွင့်ပြုချက်လည်းရရော။ဦးလှမင်းကဖင်ကိုစုံကိုင်ပြီးဆောင့်တာ။အမေရှေ့ကိုဟပ်ထိုးကျပြီးမြေကြီးကိုလက်နဲ့ထောက်ထားရသလို သေပြီ သေပြီ အမလေးးးသေပါပြီမောင်ရယ် အမေအော်နေလည်းဦးလှမင်းကတော့ အမေ့ဖင်ကြီးမလွတ်သွားအောင်စုံကိုင် မ ထားပြီးလီးကိုတဒိုင်းဒိုင်းတဖောင်းဖောင်းမြည်အောင်ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေပါတော့တယ်။အမေကလည်း အောက်ကနေခေါင်းတခါခါနဲ့ အမလေး တ ပြီးလူးနေပါတော့တယ်။နောက်တော့ဦးလှမင်းကပြီးသွားဟန်ပါပံ အမေ့ဖင်ကြီးကိုသူ့လီးဆီဆွဲကပ်ထားပြီး ဖင်တရှုံရှုံနဲ့ လီးထဲကသုတ် ရေတွေကိုအမေစောက်ဖုတ်ထဲညှစ်ပန်းထည့်နေတယ် ။ ခဏနေမှ အမေ့ကိုကုန်းနေတာကိုခါးကနေဆွဲမပေးလိုက်မှ လီးလည်းကျွတ် အမေလည်းမတ်တပ်ပြန်ရပ်နိုင်တော့တယ်။

အမေမတ်တပ်သာရပ်တယ် အားတွေပြတ်သွားဟန်ပဲ ဦးလှမင်းလည်ပေါ်မေးတင်ထားပြီး ဦးလှမင်းကိုဖက်ထားပြီးအမောဖြေနေရှာတယ်။ ဦးလှမင်းကလည်းအမေ့ ကျောလေးကိုပွတ်ပေးပြီး မော သွားလား ခင် တဲ့။ မောင်တအားဆိုးတာပဲ ချစ်လို့ပါ ခင်ရယ် သူကချစ်နေ တအားလုပ်တာပဲ အောင့်တောင်အောင့်တယ် မကောင်းလို့လား သွားးမမေးနဲ့ ဆိုပြီးးနှစ်ယောက်ရီနေကြပေမယ့်။ ကျနော်ကတော့ သူငယ်ချင်းတွေပြောတာက နှစ် ချောင်းထိုး။ခုက သုံးချောင်းထိုးတောင်ဖြစ်နေပြီလို့သာတွေးနေမိတယ်။ သူတို့ကိစ္စပြီးသွားတော့ အဝတ်အစားတွေသေသပ်အောင်ပြန်လုပ်ပြီး လမ်းပေါ်ကို ပြန်ထွက်လာကြတယ်။လမ်းပေါ်ရောက်တော့အမေက မောင် ခင်တို့နဲ့မလိုက်တော့နဲ့လေ သူများတွေမြင်ရင်တစ်မျိုးထင်နေမယ် အာ့ဆို မောင်ဈေးပြန်သွားလိုက်မယ် ခင်ဘာလိုချင်လဲပြောလေ ဟင့်အင်းးမလိုချင်ပါဘူး နေပစေ ဦးလှမင်းကလည်း သူလိုးချင်တာလိုးလိုက်ရလို့ ကျေနပ်သွားပုံပါပဲ။အမေ့စကားနားထောင်ပြီး ဈေးကိုပြန်သွားခဲ့တယ်။

အာ့တောင် အကဲပိုပြီးအမေ့ကို ဖက်နမ်းနေလို့ အမေ့က သွားးပါဆို မောင်နော် တော်တော်ကဲနေ ချစ်တာကို ခင်ကလည်း ဟွန့် သူတို့ကိုကြည့်ပြီးကျနော်ကရှက်သလိုလိုခံစားနေမိပါတယ်။ဦးလှမင်းထွက်သွားတော့မှ အမေက သား အခုကိစ္စ ကိုဘယ်သူ့မှပြန်မပြောရဘူးနော် မင်းအခုအဖေဆိုတာက အဖေရင်းမဟုတ်ဘူး ပထွေး ပြေးရင်ကြည့် အမေနဲ့သားပဲ အရင်းအချာ ရှိတာ အမေ့ကိုချစ်ရင် အမေ့စကားကိုနားထောင်နော်တဲ့။ အမေ့ကို ချစ်တာပေါ့ သားအမှန်ပြောမယ်နော် အမေ့ကိုနှမြောတယ်။သားအမေကချောချောလေး အဲ့ဦးလှမင်းက ရုပ်ဆိုးကြီးပြီးခလေးသုံးယောက်အထေကြီး ကျနော်လည်းရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပြောချလိုက်တယ် အမေက ကျနော့်ခေါင်းလေးပွတ်ပြီး အော် သားလေးရယ် လို့ သက်ပြင်းချရင်းငြီးတွားတော့အမေ့ကို သနားသွားပြီး အမေ့ကိုဖက်ပြီး အမေ့ပါးကိုခြေဖျားထောက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ကျနော်အရပ်ကအမေ့ပုခုံးလောက်ပဲရှိသေးတယ်လေ။

အမေကကျနော်နမ်းတာကို ပြုံးပြီးကျေကျေနပ်နပ်ကြီးခံရင်းက အမေ့ကိုတအားချစ်တာပဲလား ကျနော်ခေါင်းအတွင်တွင်ငြိမ့်ရင်းက ချစ်တာပေါ့ သားအမေကိုသားအချစ်ဆုံး ချစ်ပါရှင် ချစ်ပါ အမေ့ကရီမောရင်းပြောလာတော့ အမေ့ကို သူငယ်ချင်းတွေပြောတာ သားမခံချင်ဘူး သားသူငယ်ချင်းတွေက ဘာပြောလို့ အမေ့ကို နှစ်ချောင်းထိုးကြီးတဲ့ ဟင် ကျနော်စကားကြောင့်အမေ ဟင် ဆိုပြီးမျက်နှာပျက်သွားသလို မျက်နှာလည်းနီသွားတော့ အမေ့ကိုသနားလိုက်တာ ခုလိုဟာသာသိရင် အမေ့ကိုသုံးချောင်းထိုးလို့ပြောကြတော့မှာ သားရယ် အမေ့အသံတွေက ဝမ်းနည်းသံတွေစွက်နေမှန်းကျနော်သိပါတယ်။ နေပါအုန်းအမေရယ် ဒီလောက်ရုပ်ဆိုးတဲ့ ဦးလှမင်းကိုအမေ့ဘာလို့ကြိုက်ရတာလဲ မကြိုက်ပါဘူး သားရယ် မကြိုက်လို့တော်သေး မကြိုက်တာတောင်ကုန်းး ကျနော်စကားတစ်ဝက်တစ်ပျက်နဲ့ အမေ့အားနာလို့ရပ်လိုက်တယ်။အမေကလည်းသဘောပေါက်ပါတယ် ။

ကျနော့်ခေါင်းလေးပွတ်ရင်း ကံပေါ့ သားရယ် ဘာ ကံလည်း ကံမဟုတ်ပါဘူး သားကငယ်သေးတယ်လေ သားလည်းမငယ်တော့ပါဘူး ဒီလောက်တော့သိပါသေးတယ် တကယ်ပါသားကလည်း ကံပါလို့ပါ ကဲ ကံဆိုပြောပြပါအုန်းဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကျနော်အမေးကို အိမ်အပြန်လမ်းမှာ အမေကပြန်ပြောပြခဲ့ပါတယ်။ အဲ့နေ့ကနေ့လည်ပူတာနဲ့ ညနေထိမစောင့်တော့ပဲ အမေကဝန်ထမ်းတွေအတွက် လုပ်ပေးထားတဲ့ စုပေါင်းရေချိုးအဝတ်လျော်ကြတဲ့ အုတ်ရေကန်မှာ ညစ်နေတဲ့အဝတ်တွေလျော်ရင်းရေချိုးတယ်တဲ့။ပြီးတော့လျော်ပြီးသားအဝတ်တွေကို အဝတ်တန်းမှာလှမ်းပြီး အိမ်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာတယ်။အိပ်ခန်းထဲမှာပဲသနပ်ခါးလူးနေကြမှန်တင်ခုံလည်း အိပ်ခန်းထဲပဲလေ ။အမေကအိမ်နေရင်းဆိုသနပ်ခါးပဲလိမ်းတယ်။သနပ်ခါးကြိုက်တယ်။ခုလဲအမေကသနပ်ခါးအရင်သွေးလိုက်တယ်။သနပ်ခါးသွေး ပြီးတော့မှ အဝတ်ဘီဒိုထဲက ဘော်လီပန်းရောင်လေးကိုဖွင့်ယူလိုက်တယ်။

ထမိန်ရင်လျားထားတဲ့ အပေါ်ကပဲဘော်လီကို ရှေ့ဖက်လှည့်ပြီးချိတ်တပ်လိုက်တယ်။ပြီးမှဘော်လီကိုလှည့်ပြီးချိတ်ကနောက် နို့အုံကရှေ့ထားပြီးဘော်လီကြိုးကိုပုခုံးလျိုဝတ်ရတာ။ ခု ချတ်တပ်နေတုန်း အခန်းဝက လူရိပ်မြင်လို့ ကြည့်လိုက်တော့ ဉီးလှမင်း ဖြစ်နေတယ်။အရင်လည်းအိမ်ကိုဝင်နေကြထွက်နေကြတရင်းတနှီးမို့ အမေက အော် ကိုလှမင်း ဘာလဲဟင် လို့ ပုံမှန်ပဲမေးလိုက်တယ် အမေကပုံမှန်နေပေမယ့်ဦးလှမင်းက ပုံမမှန်တော့ အမေ့အမေးကိုမဖြေပဲ နို့အုံတစ်ဝက်လောက်ကိုသာ ရင်လျားထားတာကြောင့် ထမိန်စည်းထားတဲ့ထဲက လျှံထွက်နေတဲ့ အမေ့နို့အုံဝင်းဝင်းတွေကိုစူးစူးရှရှကြည့်ရင်း အမေ့ဆီတိုးလာတဲ့ဦးလှမင်း ကိုကြည့်ပြီး မိန်းမသားတို့ရဲ့ပင်ကိုယ်အစွမ်းနဲ့ ဦးလှမင်းအနေအထားကို သိလိုက်လို့ ထမိန်အပေါ်ကလွတ်နေတဲ့ရင်သားတွေကို အမေကလက်နဲ့အုပ်ဖုံးရင်း ကိုလှမင်း အပြင်ကစောင့်နေပါ ကျမအဝတ်လဲလိုက်အုန်းမယ် လို့ပြောလိုက်ပေမယ့်။

ဦးလှမင်းကနောက်မဆုတ်ပဲ အမေ့ဆီအရောက်တိုးလာသလို အမေ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုစုံကိုင်ပြီးသူ့ရှေ့ဆွဲလိုက်တော့ တအံ့တဩဖြစ်နေတဲ့အမေက သူ့မျက်နှာကိုကြည့်ပါးစပ်လေးဟလို့ အံ့ဩနေတာ။သူကအမေ့ရဲ့ဟနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ငုံခဲပြီးစုပ်ပလိုက်တယ် ပြွတ် ပြွတ် အဲ့ကြမှအမေအသိဝင်ပြီး သူ့ကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရင်ဝကိုတွန်း ခေါင်းလွဲလို့ ဟင့်အင်းးးဟင့်အင်းးမလုပ်နဲ့ ခေါင်းလွဲလိုက်တာမို့ နှုတ်ခမ်းစုပ်တာကလွတ်သွားပေမယ့် ပုခုံးနှစ်ဖက်စုံကိုင်ထားတာမို့ဘယ်လောက်တွန်းတွန်းယောက်ျားနဲ့မိန်းမ အားကမမျှတာမို့ဦးလှမင်းရဲ့လက်ကလွတ်အောင်မရုန်းနိုင်ပါဘူး။ဦးလှမင်းက အမေ့ကိုနှုတ်ခမ်းမစုပ်ရတော့ သူ့ရင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး အမေ့ရဲ့ လာ်တိုင်တွေကိုစုပ်နမ်းနေပြန်ရော။အမေကသူအနမ်းတွေကိုမသာယာပါဘူး ရှိသမျှအားနဲ့ရုန်းကန်ရင်းက ရှင်နော် မယုတ်မာနဲ့နော် ယုတ်မာတာမဟုတ်ဘူး ခင့်ကိုချစ်တာ အို ချစ်လို့ရမလားးရှင့်မှာမိန်းမနဲ့ခလေးတွေနဲ့ ဘာဖြစ်လဲ အာ့ ကျမ မှာလဲ လင်နဲ့သားနဲ့ သိတယ်လေ မတော်ပါဘူးရှင် လွှတ်ပါ မသိဘူးကွာ ငါချစ်တယ် မရဘူးနော် ကျမအော်လိုက်မယ် အော်ကွာ အော် အားလုံးကြားအောင်အော် ကာမဘီလူးစီးနေတဲ့ ဦးလှမင်းကတော့ ဘာမှဂရုမစိုက်ဘူး။

အပိုင်း ၂ ဆက်ရန်