အမေမှာလည်ပင်းကြောများထောင်ကာ ခေါင်းကိုမော့ပြီး မချိမဆန့် ခံလိုက်ရပါတယ်။ ခြေထောက်ကို ဆွဲထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ကာ ဦးသန့်စင်ကိုယ်လုံးဘေးကို တွန်းထားပါတယ်။ ခံရမှာပေါ့ ဟိုက အားအပြည့်နဲ့ လူတကိုယ်လုံးအားပါပေါင်းကာ ပစ်လဲလိုးသွင်းလိုက်တာကိုး။ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ခေါင်းမော့အော်ဟစ်နေတဲ့ အမေ့ကိုကြည့်ကာ သနားရမယ့်အစား ငါတို့သားအဖကို ရက်စက်ပြီး ဖင်သရမ်းတဲ့အမေ၊ ခံပေ့စေဟ ဟုမှတ်လိုက်ပါတယ်။
"အရမ်းနာသွားလား ? ငါက ဒါမျိုးလိုးရင် ကြမ်းတယ်ဆိုတာ သိရက်နဲ့ကွာ။ ခြေထောက်ကို ပြန်ဆွဲထား၊ ငါဆက်တိုက်လိုးတော့မယ်"
"ကိုသန့်စင်၊ ရှင်ကစစချင်းဒီလိုကြီးပဲ၊ ရှင်ကြမ်းမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် ခံရတာမီးပွင့်မတတ်ပဲရှင့်၊ ဟင့်...ဟင့် ရှင့်မယားမဟုတ်တိုင်း ကျမကို ရက်စက်နေတာလား ?"
"ဟင်၊ မင်းက ငါအချစ်ဆုံးမယားလေ။ ငါအချစ်ဆုံး မိန်းမမို့ ငါအကြိုက်ဆုံးပုံစံနဲ့ ငါ့စိတ်ကြိုက်ချစ်တာပေါ့၊ ဘာလဲ မင်းက ကိုယ့်လင်လိုးတာကို ငြိုငြင်တာလား ?"
"ဟွန့်၊ တော်တော်အပြောတတ်။ အဲလိုပြောပြီး လုပ်ချင်သလိုလုပ်နေတာကို ခံနေရတာလေ"
"ဟိတ်၊ ပြောပြီးပြီလေ၊ လိုးတယ်လို့ပြောပါဆို"
"ဟုတ်ပါပြီ၊ ကျမလင်ရယ်၊ လိုးပါတော့နော်"
"လိမ္မာလိုက်တဲ့ မိန်းမလေး၊ ခြေထောက်တွေပြန်ဆွဲပြီး ဖင်ကို ပင့်ထားပေး။ အပေါ်က အားနဲ့စောင့်လိုးတော့မယ်"
ပထမတော့ စိတ်ဆိုးသွားသလို ဖြစ်သွားတဲ့အမေက ဦးသန့်စင်အပြောမှာ ကျသွားပုံပဲ။ သူကိုယ်တိုင်ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခြေထောက်ကိုကိုင်ထားကာ ဖင်ကိုမြှောက်ပေးနေပါတယ်။ ဦးသန့်စင်ကတော့ လီးကိုအဖုတ်ဝတေ့ကာ အပေါ်မှ ဆောင့်လိုးဖို့ နေရာပြင်နေပါပြီ။
ဖွပ်...အ..ဗြစ်..ဒုက်...အ..အမလေး
ဖွွပ်...ဖွပ်...ဖေါင်း...အာ့..အင့်...ဖေါင်း...ဖေါင်း...အင့်...ဖေါင်း...အား ...အ
ဗြစ်...ဖွပ်...ဗြွတ်...အ...ကိုသန့်စင်..အာ့..လိုးနော်...ရှင့်စိတ်ကြိုက်လိုးတော့နော်...အင့်
"ကောင်းလားကြည်ပြာ...အင့်..အင့်..မင်းအဖုတ်ကြီးက ဘယ်လောက်လိုးလိုး..အင့်...လိုးမဝဘူး"
"ကောင်းတယ်..အင့်..ရှင်အားရရဲ့လား...အာ့..
ရှင်ပဲတလျောက်လုံး...အု...လိုးနေတာလေ...အ"
"အားရတာပေါ့ ကြည်ပြာရယ်၊ အင့်ဟာ... ခံစမ်း...မင်းရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းလင်ဆောင့်လိုးသမျှ မင်းခံရမယ်လေ...အင့်"
"အာ့...အ...အား...ခံပါ့မယ်ရှင်ရယ်၊ ရှင်လုပ်သမျှခံဖို့ လူဖြစ်လာတာပါ...အာ...ကြမ်းလိုက်တာ...လိုးပါ၊ ရှင့်စိတ်ကြိုက်လိုးပါနော်"
ဖွပ်..ဖွပ်..ဖပ်..ဖေါင်း...အ...အာ့
ဟင့်...အင့်ဟာ...အမလေး... ကောင်းတယ်...အ...ဟင့်
"မင်းယောကျာ်းက ဘယ်သူလဲပြောအုံးလေ၊ မင်းယောကျာ်း ဘာလုပ်လုပ်ခံရမှာမလား ?"
"ဟုတ်ပါတယ်..အ..အ.. ကျမယောကျာ်းက ရှင်ပါ,,,အ..ကိုသန့်စင်လေ... ၁၀နှစ်ကျော်တဲ့အထိ ယောကျာ်းလုပ်သမျှ ခံပေးနေတဲ့ ကျမပါ....အ"
"အင့်...ဆက်ပြောစမ်းကြည်ပြာ...အင့်.."
"ဟင့်...အ..အ..ဟင့် ကျမက ရှင်နဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းညာနေတဲ့ ရှင့်မယားပါ။ ဒီနေ့က...အ..အ...ရှင်နဲ့ညားတာ ၁၀ နှစ်ပြည့်ပြီလေ...အု...အမလေး...လိုးနော်ယောကျာ်း၊ ဒီနေ့ မိန်းမကို လိုးပါနော်"
ကျနော်ဆက် မကြည့်ရဲလောက်အောင် ဖြစ်နေကြတာပါ။ ဟိုလူကြီးက ခပ်ကြမ်းကြမ်းအလိုး၊ အပြောကြိုက်လို့ လိုက်ပြော၊ လိုက်ခံနေပုံများက တစ်သက်လုံး ကျနော်မျက်စိရှေ့မှာ အိန္ဒြရေသိက္ခာအပြည့်နဲ့နေပြီး ယဥ္ယဥ္ကျေးကျေး ပြောဆိုတတ်တဲ့ အမေမှဟုတ်ရဲ့လားတောင် ထင်ရပါတယ်။ ပြောချက်၊ ထန်ချက်တွေက လန့်စရာ။ သြော် ဒီနေ့က သူတို့ဖောက်ပြန်တာ ၁၀ နှစ်ပြည့်တာကိုး။ ဒါကြောင့် မိုးမမြင်လေမမြင် ကဲနေကြတာနေမှာ။ အင်းပေါ့လေ။ ၁၀ နှစ်လုံးလုံး လိုးလာ ခံလာကြတာဆိုတော့ ဘယ်အရှက်ရှိကြတော့မလဲ။ အမေက ဒီလူကြီးကို အဖေရှိစဥ္က လင်ငယ်အဖြစ်ထားသလို အခုကြတော့ မယားငယ်အဖြစ်နေကာ တိတ်တိတ်ပုန်းမယားတစ်ယောက် ဖြစ်နေရှာတာကိုး။ ကျနော်မှာ ကြားနေမြင်နေရတာတွေ တသက်လုံး သတ်မှတ်ထားတာတွေနဲ့ ဆန့ကျင်ဘက် တခြားစီဖြစ်နေလို့ လူက ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေပါတယ်။
တခဏအတွင်း ဘဝတစ်ခုလုံး လုံးဝပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ရှင်းရှင်းပြောရရင် ကျနော်ဆက် မကြည့်ရဲ၊ မကြည့်ချင်တော့ပါ။ တသက်လုံးအမေ့အပေါ် သနားခြင်း၊ လေးသားအထင်ကြီးခြင်း ဖြစ်ခဲ့သမျှ အခုတော့ ပြောင်းပြန်ပါ။ စိတ်နာခြင်းကို ကူးပြောင်းသွားပါပြီ။ တသက်လုံး စိတ်ဆိုးခဲ့၊ နားမလည်ခဲ့တဲ့ အဖေ့အပေါ်မှာတော့ စိတ်မဆိုးတော့သလို နားလည်လာခဲ့ရပါပြီ။
ကျနော် ရင်နာလွန်းလို့ ဆက် မကြည့်ပဲ ထိုင်နေမိပါတယ်။ မျက်ရည်များအလိုလိုကျလာလို့လည်း ဆက်ကြည့်လို့ မရနိုင်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် သူတို့လိုးနေ၊ ဆော်နေကြတဲ့အသံတွေကိုတော့ ကြားနေရပါတယ်။ ကျနော်အတွက် ခံရအခက်ဆုံးက ဦးသန့်စင်ရဲ့ ပက်ပက်စက်စက်အပြောတွေနဲ့ အမေ့ရဲ့ တဏှာထန်ထန် တုံ့ပြန်သံတွေပါ။ ပြန်ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ပေမယ့် ခြေထောက်တွေက အားမရှိသလိုဖြစ်နေကာ လူကလည်း ဘာမှမလှုက်ချင်မကိုင်ချင် ဖြစ်နေပါတယ်။ အသံတိတ်ငိုကျွေးနေတဲ့ သားတစ်ယောက်ရဲ့ ဘေးအခန်းမှာ အမေဖြစ်သူကတော့ ကာမရေယာဥ္ကျောကို ပျော်ပျော်ကြီး ခံစားကူးခတ်နေပါတယ်။
ဖွပ်..ဖပ်..ဖပ်...အင့်...ဗြုတ်...အား
"အ...ကိုသန့်စင် မြန်မြန်လိုးပါနော်...အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူးလေ..အ..အင့်"
"အင့်..အင့်...ကိုပြီးတော့မယ်..လိုးကောင်းလိုက်တာ မိန်းမရာ..အင့်"
ဖွပ်...ဗြွတ်...အ...ဖွပ်...ဖပ်...ဖေါင်း...ဖေါင်း..အားး...အာ့...
"ကြည်ပြာ နို့တွေဆွဲပြီးလိုးတာ ကောင်းလိုက်တာ၊ နမ်းပါဦး အချစ်ရယ်"
"လိုး..ကျမလည်း အခါခါကောင်းတယ်...အ...
ပျွတ်..ပျွတ်..ပလပ်...ပလပ်"
"ကြည်ပြာ၊ ကိုပြီးတော့မယ်။ အင့်....မင်းအဖုတ်ထဲကို အရည်တွေ ပန်းထည့်ပေးမယ်နော်...
"ထည့်လေ...အ..အ...ကျမရှင့်အတွက် ၃ လခံဆေး ထိုးထားပေးတယ်လေ...ပန်းထည့်လိုက် ကိုသန့်စင်.....အာ့...အာ့"
ဖပ်..ဖပ်...အ...အာ့...ကောင်းတယ်...ပြီးလိုက်..အထဲမှာ...အ..
ဖပ်...ဖပ်....ဖွပ်....ဗြွတ်
"အားးး ကောင်းလိုက်တာ၊ မင်းအဖုတ်က ဆွဲညှစ်နေတယ်၊ ကိုယ့်လရည်တွေ ပန်းထည့်ပေးတယ်နော်၊ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ကြည်ပြာရယ်"
"အို၊ အရည်တွေအများကြီးပဲ၊ ဟင့်...ဟင့်...ဟူးးး"
"ကောင်းလိုက်တာ ကြည်ပြာရယ်၊ ကြည်ပြာရော ကောင်းရဲ့လား?"
"ကောင်းတာပေါ့၊ ဒီနေ့တော်တော်ကောင်းတယ်နော်၊ ကျမ အကြိမ်ကြိမ်ပြီးတယ်။ ရှင်က လုပ်တာလည်း အကြာကြီး။ အရည်တွေကလည်းအများကြီးပဲ။ ဘာလဲ၊ ဒီရက်ပိုင်း ယမင်းကို မလိုးဘူးလား"
"ဟင့်အင်း၊ ယမင်းနဲ့ ကို မလိုးတာ ကြာပါပြီဆို၊ အလွန်ဆုံး တပတ်မှ နှစ်ကြိမ်ပဲလေ"
"ရှင် ဒီလောက်ထန်တာ၊ နေနိုင်တာ အံ့သြစရာ"
"ဒီလိုပဲပေါ့၊ အရည်တွေများတာ မပြောနဲ့၊ မနက်ကတည်းက လိုးချင်နေတာ၊ အပြင်မှာမို့ မနည်းထိန်းထားရတာ"
"အို၊ တူတူပါပဲရှင်၊ စားသောက်ဆိုင်မှာ အထိမ်းအမှတ်ပွဲလုပ်မယ်ဆိုပြီး လူကိုညာခေါ်တာလေ။
ပြီးတော့ အဲဒီအခန်းထဲမှာတည်းက ရှင်နှိုက် ဆွနေလို့ ကျမလည်း စိတ်ပါနေတာ"
"ဟင်၊ ဟုတ်လား။
ဒါနဲ့များ အဲဒီမှာ ကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးမယ်ဆိုတော့ အတင်းငြင်းနေသေးတယ်"
"အမယ်၊ အကိုတော်၊
စားသောက်ဆိုင်ကြီးမှာ မကြီးမငယ်နဲ့၊ လူမိရင်ရှက်စရာတော်။
အဲထဲက စိတ်ပါနေလို့ စပ်စပိုင်တာတစ်ခုလုံးအရည်တွေ ရွှဲနေတာပဲလေ"
"ကဲထပါအုံး၊ သူ့ကိုယ်ကြီးနဲ့ဖိထားတာ"
ဗြွတ်
"ဟင်၊ အိပ်ယာခင်းတွေတော့ အရည်တွေနဲ့ နံစော်နေပါပြီ၊ သားမလာခင် အသစ်လဲမှရမယ်"
"ကို ကူလဲပေးမယ်လေ"
"ဟင့်အင်း၊ မလုပ်နဲ့ ၊
ပြန်စရာရှိတာပြန်ပါ။ သားရောက်လာမှာစိုးလို့ပါ"
"အခုတော့ အတင်းနှင်နေပြီပေါ့၊
ကို့လီးကို သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ပေးတော့ဘူးလား ?"
"ရေချိုးခန်းထဲမှာပဲ ရေဆေးသွားပါလားရှင်ရယ်"
"ကိုပြောထားတယ်လေ၊ တို့လိုးပြီးရင် ကို့လီးကို မင်းပါးစပ်နဲ့ သန့်ရှင်းပေးတာလောက် ဘယ်ဟာမှမကောင်းဘူးလို့။
ပြီးတော့ မင်းအဲလိုလုပ်ပေးတာက ကမ္ဘာပေါ်မှာ ဇိမ်အရှိဆုံးအရာပဲလေ"
"ဟင့်၊ ညစ်ပတ်နေတာကို။ ရှင်ကအမြဲတမ်း ဒီအတိုင်းပဲ။ အကျင့်ကိုမပျောက်ဘူး။
လာ၊ ဒီဘက်ကို၊ သဘောတော်ရှိ သန့်ရှင်းပေးပါ့မယ်နော်"
"လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကို့ရဲ့မယားလေးရယ်၊ ပြီးရင် ကိုလည်း ကြည်ပြာ့အဖုတ်ကို ပြန်သန့်ရှင်းပေးမယ်နော်"
အင့်..ပျွတ်...ပလပ်...ရှလွတ်
"ကောင်းလိုက်တဲ့ ပါးစပ်နဲ့ လျှာလေးပဲကွာ"
တော်ပြီဗျာ၊ ဒီလောက်ပက်ပက်စက်စက် ဖြစ်နေကြတာ ကြည့်ဖို့မပြောနဲ့ နားတောင်မထောင်ရဲလောက်အောင်ပါပဲ။ ကျနော်မျက်ရည်တွေသုပ်ပြီး ဒီကပြန်ထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်ပဲ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေလို့ ခလုတ်မတိုက် မိအောင် သတိထားထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခြံဝန်းအပြင်ရောက်တော့ ကျနော်ပြေးထွက်သွားလိုက်တယ်။ ဘယ်ဆီရယ်လို့ ဦးတည်ရာမရှိဘဲ အခုလောလောဆယ် ဒီနဲ့ဝေးရာ တနေရာရာဆီ ဖြစ်ရင် ပြီးရောဗျာ။
ကျနော်လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ဘယ်ဆက်သွားရမှန်းမသိ။ အောင်လေးကလည်း ဗွီဒီယိုရုံက ပြန်မလာနိုင်သေး။ သူ့အိမ်သွားလို့မဖြစ်။ နောက်ဆုံးဘယ်သွားရမှန်းမသိတာနဲ့ ဘကြီးဦးရဲ့ အအေးဆိုင်က ထောင့်တထောင့်မှာ သွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဗလာဟင်းလင်း။ အိမ်ပြန်ရမှာလား၊ မပြန်ရင်လည်း ဘယ်မှသွားစရာမရှိ။ အိမ်ပြန်တော့လည်း အမေ့ကို မျက်နှာချင်းဘယ်လိုဆိုင်ရမလဲ။ ပြန်စဥ္းစားမိတိုင်း ရင်တွေနာသလို နာကျည်းစိတ်က ပိုတိုးလာပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျောင်းလွှတ်ချိန်ရောက်လာပြီ။
သေချာတာကတော့ ကျောင်းလွှတ်ချိန်ရောက်ပြီဆိုတော့ ဟိုလူကြီးရှိတော့မှာမဟုတ်။ အမေကတော့ ကျနော့်ကို မျှော်နေတော့မယ်။ မျှော်ပါလေ့စေ။ တနေကုန် ဟိုလူကြီးနဲ့ အရှက် မဲ့စွာပျော်ပါးနေတုံးကတော့ သားကိုမျှော်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီအချိန် ပြန်လာမှာတောင် စိုးရိမ်နေမှာပါ။
တဖြည်းဖြည်း အချိန်လင့်လာတော့ ဘကြီးဦးတယောက် ကျနော်ရှိရာဝိုင်းကို ရောက်လာပါတယ်။ ဘကြီးဦးက အဖေ့ရဲ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမယ့် အဖေ့ထက်အသက်ပိုကြီးပါတယ်။ အဖေမရှိတဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့ သားအမိကို ကြည့်ရှု့စောင့်ရှောက်သူတွေထဲမှာ ပါပါတယ်။ ကျနော်အပေါ်လည်း အမြဲသွန်သင်ဆုံးမနေသူပါ။
"သား ခေတ်၊ ကျောင်းလွှတ်တာကြာပြီ၊ မပြန်သေးဘူးလား ?"
"ဟုတ်၊ ကျ..ကျနော်........"
"ခေတ်၊ သားဘာဖြစ်နေလဲ ? သားဝင်လာတည်းက ဘကြီးကြည့်နေတာ၊ စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်သလိုပဲ၊ ကျောင်းမှာ ဘာဖြစ်လာတာလဲ ? မင်းသူငယ်ချင်း ငအောင်ရော ?"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဘကြီး၊ အောင်လေး အိမ်ပြန်သွားပါတယ်။ ကျနော် ပျင်းလို့ပါ"
"မဟုတ်သေးပါဘူး ခေတ်ရာ၊ သားက လိမ္မာတဲ့ကလေးပဲ၊ ကျောင်းပြန်ရင် အိမ်အရင်ပြန်နေကြပါ။ ဘာလဲ၊ သားအမိနှစ်ယောက် စကားများထားကြလို့လား ?"
"ဟင်၊ မဟုတ်...မဟုတ်ပါဘူး"
"ပြောမယ့်တာ ပြောရတာပါ။ မင်းတို့သားအမိက သိပ်ချစ်ကြတာ ဘကြီးသိပါတယ်။ တခါမှ သားအမိချင်း စကားမများဖူးကြပါဘူး။ မကြည်ပြာက သားကို စိတ်ပူနေလိမ့်မယ်၊ အိမ်ကိုအရင်ပြန်ပါ။ ပြီးမှပြန်လာချင်ရင် ဘကြီးဆီသွားမယ်ပြောပြီးမှ ပြန်လာခဲ့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ ဘကြီး၊ သားပြန်တော့မယ်"
ကျနော်ဘကြီးဦးကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ဘက်ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော့်ခြေထောက်တွေ လေးလံလွန်းလှတယ်။ ဘကြီးပြောတာ မှန်ပါတယ်။ ကျနော်တို့သားအမိက သိပ်ချစ်ကြတာလေ။ စကားလည်း မများဖူးပါ။ အမေဒေါသထွက်အောင် ကျနော်မနေသလို ကျနော်စိတ်ချမ်းသာအောင်လည်း အမေက ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်သူပါ။ အမေက ကျနော်အပေါ်ဒေါသထွက်ဖူးတာ အဖေ့အကြောင်းမေးတုံးကပဲ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ နောက်ပိုင်း အမေမကြိုက်လို့ ကျနော်ကလဲ မမေးတော့ပါဘူး။ အမေက အဖေ့နေရာရော၊ အမေ့နေရာအတွက်ပါ တာဝန်ကျေလွန်းတာ ကျနော်သိပါတယ်။ အရင်က အမေတစ်ခု သားတစ်ခုဆိုပြီး အချစ်ပိုကြီးခဲ့တာလေ။ ကျနော်အတွက်ကတော့ တစ်ခုပေါ့။ အမေ့အတွက်ကတော့ တစ်ခုမကရှိနေတာ ကျနော်မှ မသိခဲ့ရတာ။ ဒီအကြောင်းပြန်စဥ္းစားမိတော့ နာကျည်းစိတ် ပြန်ဝင်လာပါတယ်။
အိမ်နားရောက်တော့ အမေဟိုဘက်ကနေ အရေးကြီးတဲ့ပုံစံနဲ့ ခပ်သွက်သွက် လျောက်လာတာ တွေ့ရပါတယ်။ မျက်နှာကလည်း ပူပန်နေတဲ့ပုံ။ ပုံစံကြည့်ရတာ ကျနော်အချိန်တန်လို့ ပြန်မရောက်သဖြင့် အောက်လေးအိမ်ဘက် သွားမေးတာဖြစ်မယ်။ အောင်လေးလည်း ဒီအချိန်ဘယ်ပြန်ရောက်အုံးမှာလဲ။ အိမ်ရှေ့နားရောက်ခါနီးတော့ အမေကျနော်ဆီ ပြေးလာပါတယ်။
"သားနောက်ကျနေလို့ အမေစိတ်ပူပြီး မောင်အောင်အောင့်အိမ်ကို သွားမေးနေတာ။ သူ့အမလတ်ပဲရှိတယ်။ အောင်အောင်လည်း ပြန်မရောက်သေးဘူးတဲ့၊ ဘယ်တွေဝင်နေတာလဲ သားရယ်၊ အောင်အောင်ရော၊ အိမ်ပြန်သွားပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကျနော်ပြောပြီးပြီးချင်း အိမ်ဘက်ဆက်ထွက်လာလိုက်ပါတယ်။ အမေက ကျနော်ကိုကြောင့်ကြည့်နေပြီး အနောက်ကလိုက်လာတာ ခြံတံခါးဖွင့်နေပါတယ်။ အမေအံ့သြနေတာဖြစ်မှာပါ။ ကျနော်ကျောင်းကပြန်လာတိုင်း ရယ်မောနှုတ်ဆက်နေကြလေ။ အခုက သူ့ကို မကြည့်သလို စကားတုံးတိပြောတော့ သူအံ့သြနေမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အမေဘာမှဆက် မမေးပဲ အိမ်ထဲရောက်တော့လည်း ကျနော်ကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှမပြောဘဲ ကျနော့်အခန်းထဲတန်းဝင်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်ပါတော့တယ်။
ညပိုင်းထမင်းစားချိန်မှာ အမေလာခေါ်ပါတယ်။ ကျနော်မစားသေးဘူး၊ စားနှင့်လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ နောက် တစ်နာရီခွဲလောက် မှ အပြင်ကအသံမကြားလို့ ကျနော်ထွက်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပါတယ်။ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်ဝင်ခြင်း ကျနော်လန့်သွားပါတယ်။ ထမင်းစားစားပွဲခုံမှာ အမေထိုင်နေလို့ပါ။
"သြော်၊ သား ဆာပြီလား? လာစားမယ်လေ၊ အမေ၊ မင်းကို စောင့်နေတာ"
"စားနှင့်ပါလို့ ပြောထားတယ်လေ"
"သြော် သားရယ်၊ တစ်အိမ်လုံး တို့သားအမိနှစ်ယောက်ပဲရှိတာ၊ ဘယ်တုံးက ခွဲစားဖူးလို့လဲ? သားမဆာသေးလို့ မစားရင် အမေစောင့်မှာပေါ့"
အမေ့လူကြီးကို သွားခေါ်စားပါလားလို့ ကျနော်ပြောလိုက်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ပြောမထွက်၊ အမေ့ကို စိတ်နာပေမယ့် တသက်လုံးချစ်ချစ်ခင်ခင် နေလာကြတာလေ။ ကျနော်ဘယ်လို ပြောထွက် မှာလဲဗျာ။ အမေခူးပေးတဲ့ ထမင်းကိုပဲ စားနေလိုက်ပါတော့တယ်။
"ခေတ်၊ ဒီနေ့ကျောင်းမှာ သားဘာဖြစ်လာတာလဲ ? သားမျက်နှာလည်း မကောင်းဘူး။ သားပုံစံဒီလိုမှ မဟုတ်တာလေ"
"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး"
"သားလေး၊ အမေတို့မှာ တိုင်ပင်ဖေါ် ဒီနှစ်ယောက်ပဲရှိတာလေ၊ သားတစ်ခုခုဖြစ်နေတာ အမေသိပါတယ်၊ အမေ့ကိုပြောပြပါ။ အမေဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်"
"မလိုပါဘူး၊ ကျနော်ထမင်းကောင်းကောင်းစားပါရစေ၊ ဘာမှမမေးပါနဲ့၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"သြော် အေးပါသားရယ်၊ အမေက တညနေလုံးစိတ်ပူနေလို့ မေးတာပါ။ အမေ ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာရှိရင်လည်း သိချင်လို့မေးတာပါ။ သားစားချိန်လွန်တော့ ဆာနေမှာပေါ့၊ စားစားသား၊ အမေဘာမှ..မမေး..တော့ပါဘူး...."
အမေနောက်ဆုံးပြောစကားမှာ အသံတိမ်ဝင်သွားပါတယ်။ ကျနော်က စကားကောင်းကောင်းမပြောတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာ နေမှာပါ။ အရင်ကဆို အမေ အဲ့လို ဝမ်းနည်းသွားရင် ကျနော်ချက်ချင်းပြန်ချော့၊ ပြန်တောင်းပန်နေကြပါ။ ကျနော်ပြောချင်ရက်နဲ့ မပြောနိုင်တာက အမေဖြည့်ဆည်းပေးချင်ရင် ဦးသန့်စင်နဲ့ မပတ်သတ်တော့နဲ့လို့ ပြောလိုက်ချင်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ဘာမှ ပြောမထွက်ပါ။ ပြောချင်စိတ်လည်းမရှိ။ ကျနော်လည်း ဝမ်းနည်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်တာနဲ့ ထမင်းမြန်မြန်စားကာ အခန်းထဲ ဝင်အိပ်နေလိုက်ပါတော့တယ်။ အခန်းထဲရောက် မှ ကျနော်တယောက်တည်း ငိုနေသလို အမေလည်း သူ့အခန်းထဲမှာ ငိုနေမလားလို့ တွေးမိရင်း အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။ ကျနော်ဒီနေ့ အရမ်း စိတ်ပင်ပန်း ခဲ့ရပြီလေ။
ဒီကိစ္စဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်း အမေနဲ့ကျနော်အကြားမှာ ခပ်ကင်းကင်း ကျနော်နေခဲ့ပါတယ်။ အမေကတော့ အရင်လို ခေါ်ပြောဆုံးမပေမယ့် ကျနော်ကတော့ ပုံမှန်သာ ဆက်ဆံခဲ့ပါတယ်။ အရင်လို သားအမိခြင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့ပြောခြင်း၊ ချွဲခြင်း စသည့် ပုံစံမျိုးတွေ ကျနော်မလုပ်တော့ပါဘူး။ ဒါကလည်း အမေ့ကို ကြည့်လိုက်တိုင်း ဦးသန့်စင်နဲ့ လိုးနေ၊ ဆော်နေကြပုံတွေ၊ သူတို့အချင်းချင်း ပြောကြတဲ့ စကားတွေပြန်ကြားယောင် နေမိတတ်လို့ပါ။ အမေကတော့ ကျနော်ပြောင်းလဲသွားတာ အံ့သြစိတ်မကောင်းဖြစ်နေခဲ့ပြီး ကျနော်မကြိုက် မှန်းသိလို့နဲ့တူပါတယ် သူလည်းသိပ်မပြောတော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ဘာဖြစ်နေလဲ၊ သူ့ကိုစိတ်ဆိုး စိတ်ခုနေတာလားလို့ ခဏခဏ မေးနေတတ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်အတွက် ဝေရာဝစ္စတွေကို လုပ်မြဲတိုင်း လုပ်ပေးနေတာပါပဲ။
ကျနော်ကတော့ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာပဲ အနေများပါတော့တယ်။ ဒါကလည်း အမေ့ကို မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်သလို၊ ညနေပိုင်း ဦးသန့်စင် စာရင်းများလာရှင်း၊ လာအပ်ရင်လည်း မတွေ့မိအောင်နေဖို့ အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းပါ။ ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းအောင်လေးအိမ်ဘက် မှာအနေပိုများလာပါတယ်။ အောင်လေးနဲ့ကျနော်ဟာ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သလို ကောင်းတူဆိုးဖက်၊ ဟုတ်တာ မဟုတ်တာ အကုန်အတူတူလုပ်နေကြပါ။ ကျနော် ဒီအသက်အရွယ်နဲ့ လိင်ကိစ္စအကြောင်း အများကြီးနားလည်နေတာလည်း အောင်လေးနဲ့ အတူတူ စပ်စုခဲ့၊ လက်တွေ့စမ်းခဲ့ကြလို့ပါ။ သူကလည်း အိမ်မှာအငယ်ဆုံး၊ သူ့အထက် မှာအမနှစ်ယောက်ပဲရှိလို့ တစ်အိမ်လုံးက အလိုလိုက်ထားသူပါ။ ကျနော်အောင်လေးအကြောင်း ပြောနေရတာက နောင်တချိန် ကျနော်ဘဝရဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေမှာ အဲဒီမိသားစုဟာ အရေးပါတဲ့ အစိတ်အပိုင်းကြီးကြီးက ပါဝင်နေလို့ပါပဲ။
ကျမနာမည် ကြည်ပြာခင်ပါ။ ကျမမှာ ချစ်ရတဲ့ခင်ပွန်းသည်နဲ့ သားလေးရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ ရှိခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာက အခုတော့ သားလေးတစ်ယောက်ပဲ ရှိတော့လို့ ပြောတာပါ။ ကျမယောကျာ်း ကိုမျိုးဝင်းက ဘာ့ကြောင့်မှန်းမသိရဘဲ အိမ်က ထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုယောကျာ်းကပြစ်သွားလို့ ကျမက ပုံဆိုးပန်းဆိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမဟာ ငယ်စဥ္ကတည်းက မိဘအုပ်ထိန်းမှုအောက် မှာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ နေခဲ့ရသူပါ။ မိန်းမတယောက်ရဲ့ အိန္ဒြရေသိက္ခာ အထိအပါးမခံပဲ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ နေတတ်တဲ့သူပါ။
ကျမအပျိုအရွယ်က မြို့ပေါ်မှာ အလှဆုံးမိန်းကလေးအဖြစ် သတ်မှတ်ကြသလို ချစ်ခင်ကြသူတွေလည်း ပေါများလှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မိဘအုပ်ထိန်းမှုအောက် မှာအေးအေးချမ်းချမ်းနေသူမို့ ချစ်သူရည်းစားလည်း မထားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကျမအပေါ် ချစ်ခင်နှစ်သက်ကြသူ ယောကျာ်းသားတွေ များလို့လည်း အသက် ၁၉ နှစ်မှာပဲ မိဘများက ကိုမျိုးဝင်းနဲ့ နေရာချထားပေးခဲ့ပါတယ်။ တက္ကသိုလ်တောင် ပြီးအောင်မတက်ခဲ့ရပါ။ ဒါကလည်း မိဘများက ကျမအပေါ်စိတ်ချပေမယ့် မသင့်တော်တဲ့သူနဲ့ မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင် ကြိုတင်စီမံခဲ့ကြတာပါ။ မိဘများက သူတို့အသက်အရွယ်၊ ကျန်းမာရေးအခြေအနေအရ စီစဥ္ခဲ့တာဖြစ်သလို ကျမကို တဖက်သတ်ချစ်ကြိုက်နေတဲ့ ကိုမျိုးဝင်းရဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းများက လာရောက်ကြောင်းလမ်းသောကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ကျမလက်ထပ်ပြီး ၂ နှစ်ကျော်အတွင်း မိဘများ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်သွားကြပါတယ်။
ကိုမျိုးဝင်းဟာ ကျမဘဝမှာ ပထမဆုံးအနီးကပ်ရောက်လာတဲ့ ယောကျာ်းသားတစ်ဦးပါ။ လာရောက်ကြောင်းလမ်းပြီးနောက်ပိုင်း ကျမရဲ့ ပထမဆုံး ရင်ခုန်ခဲ့ရသူဖြစ်ခဲ့ရသလို ချစ်ခဲ့ရသူလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ သူဟာကျမထက် ၇ နှစ်ထက်ကြီးပြီး အရောင်းအဝယ်ကောင်းတဲ့ ပွဲရုံပိုင်ရှင်လေး တစ်ဦးပါ။ ပြီးတော့ အမိအဖ ညီအကိုမောင်နှမအရင်းလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းသူ တစ်ဦးမို့ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းကောင်းတွေ ပေါများလှပါတယ်။
ကျမရဲ့အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း အကျဥ္းမျှပဲ ပြောပါရစေ။ ကျမဘဝအတွက် ပထမဆုံးချစ်ခင်ကြင်နာရတဲ့ ယောကျာ်းသားတစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ကိုနဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဟာ သာယာလှပါတယ်။ ကိုကလည်း ကျမကို သိပ်ချစ်ပါတယ်။ မရိုသေစကားပြောရမယ်ဆိုရင် အိပ်ယာထက် မှာပျော်ရွှင်မှုတွေကို အကောင်းဆုံးခံစားခဲ့ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှေးရိုးဆန်တဲ့ကျမနဲ့ ကျမကို သိပ်ချစ်ပြီး အခက်အခဲဖြစ်အောင် မလုပ်တတ်တဲ့ ကိုမျိုးဝင်းတို့ရဲ့ အိပ်ယာထက်ချစ်နည်းတွေဟာလည်း သာမာန်ပုံစံပျော်ရွှင်မှုတွေပါပဲ။ သာမာန်ပုံစံဆိုတာ အခုနောက်ပိုင်း ကျမရဲ့အေခြအနေကြောင့် ပြောရတာပါ။ လက်ထပ်ခါစကတော့ ကို့ရဲ့ အိပ်ယာထက်ချစ်နည်းဗျူဟာတွေဟာ ကျမအတွက် လောကနိဗ္ဗာန်ပါပဲ။
အဲဒါကြောင့်ပဲ ကျမတို့နှစ်ယောက် အသဲအသန်ချစ်လိုက်ကြတာ အိမ်ထောင်ကြပြီး လပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ကိုယ်ဝန်ရှိခဲ့ရသလို ကျမအသက် ၂၀ကျော်ရုံလေးနဲ့ ကလေးတစ်ယောက် မိခင်ဖြစ်နေရပါပြီ။ ကျမဘဝမှာ ကလေးတယောက်ရပြီးသည်အထိ အေးချမ်းတည်ငြိမ်ခဲ့ပြီး သာယာလွန်းခဲ့ပါတယ်။ ကိုမျိုးဝင်းကလည်း ကျမကိုရော၊ သားဖြစ်သူကိုပါ အလွန်ချစ်ခင်ခဲ့ပါတယ်။ တခါတလေ သားအပေါ် ပိုပြီးအချစ်ပိုတယ်လို့ ကျမကပြောကာ စိတ်ကောက်ချင်ယောင် ဆောင်ခဲ့သလို ကို့ရဲ့ အချော့အမြူတွေနဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဟာ သာယာလှပခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သားလေးမွေးပြီး တစ်နှစ်အတွင်းမှာပဲ ကျမဘဝမှာ ပူလောင်မှုစတွေ့ကြုံရပါတယ်။ ဒါကတော့ ကျမမိဘနှစ်ပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်သွားကြတာပါပဲ။ ဘဝမှာအစားမရတဲ့ ဆုံးရှုံးမှုကို စတင်ထိတွေ့ရတာ ရူးမတတ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် လင်ယောကျာ်းကောင်းဖြစ်သူ ကိုမျိုးဝင်းရဲ့ ဖေးမအားပေးမှုနဲ့ ပြန်လည်ရပ်တည်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ဒီအချိန်ကျမရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း ပြောပြချင်ပါတယ်။ ကိုမျိုးဝင်းဟာ စီးပွားအရှာကောင်းသလို မိသားစုကိုလည်း ဂရုစိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စီးပွားရေးသမားပီပီ နေ့ခင်းဘက်ဆို ပွဲရုံမှာပဲ အမြဲရှိနေပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမတို့ရဲ့ ညအိပ်ယာဝင် ကိစ္စမှာလဲ ညားခါစကလို မဟုတ်ခဲ့တော့ပါ။ ဒါက သူ့အပြစ်ရယ်လို့ မဟုတ်ပါ။ အိမ်ထောင်ကျခါစက နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာထက် အချစ်ခန်းတွေ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ကျင်းပခဲ့လို့ ကိုယ်ဝန်စောစီးစွာ လွယ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ဝန်ရှိနေတဲ့ အချိန်မှာတော့ နှစ်ယောက်လုံး အတွေ့အကြုံမရှိကြလို့ ကိုယ်ဝန်ထိခိုက် မှာကြောက်ကာ ထိန်းသိမ်းခဲ့ကြပါတယ်။
ပြီးတော့ ကျမရဲ့ပင်ကိုသဘာဝအရ လူသားတစ်ယောက် မို့လိင်ကိစ္စကို ကြိုက်နှစ်သက်ပေမယ့် အလွန်အကျူး စိတ်ထန်ခြင်းမျိုးတော့ မရှိပါ။ ချစ်ရတဲ့ လင်ယောကျာ်းနဲ့ အိပ်ယာထက် နေရမယ်ဆို အတူလိုလားတပ်မက ်စွာ နေပေမယ့် အိပ်ယာထက်ကိစ္စမရှိတဲ့ညတွေမှာလည်း အလွန်တောင့်တတာမျိုးတော့ မရှိခဲ့ပါ။ ကိုမျိုးဝင်းကလည်း ကျမကို ချစ်သလို မမြင်ရသေးတဲ့ ရင်သွေးလေးကိုလည်း ချစ်တဲ့အတွက် ကိုယ်ဝန်ရှိချိန်တလျောက် ဆန္ဒရှိသော်လည်း ထိန်းသိမ်းခဲ့ပါတယ်။ တခါတလေ ကျမက ကို့ကိုသနားလို့ လက်နဲ့ဖြေဖျောက်ပေးတာတော့ ရှိတာပေါ့။
သားလေး ခေတ် မွေးပြီးချိန်မှာလည်း သိပ်မထူးပါဘူး။ ညအချိန်မတော် ထထနိုးတတ်တဲ့ သားလေးကြောင့် အိပ်ယာထက်အပျော်တွေ အရင်ကလောက် မရှိတော့ပါ။ ဒါ့အပြင် ကလေးမွေးပြီးမှ သွေးအားနည်းတတ်တဲ့ ကျမ ခဏခဏခေါင်းမူးတတ်သလို ချူချာလာပါတယ်။ သားလေးကလည်း အခါလည်ကျော်တဲ့အထိ နည်းနည်းချူချာတာမို့ ကိုယ့်အိမ်ထောင်ရေးသုခထက် သားက ပိုအရေးကြီးတယ်လို့ နှစ်ယောက်သား ခံယူထားကြပါတယ်။
ဒီအချိန်မှာ ကျမမိဘနှစ်ပါး ကွယ်လွန်သွားလို့ အပူမီးတိုးကာ ခံစားရပါတယ်။ ကျမစိတ်ပြန်လည်တည်ငြိမ်ချိန်မှာ ကိုမျိုးဝင်းက အလုပ်ကိုပိုအားစိုက်ကာ လုပ်နေခဲ့ပါတယ်။ နေ့ခင်းဆို အိမ်ကြီးထဲမှာ သားအမိနှစ်ဦးထဲ နေနေရတာ ကြာတော့ အထီးကျန်သလို ဖြစ်လာပါတယ်။ ညမှာလည်း အလုပ်ပင်ပန်းလာတဲ့ လင်တော်မောင်ကြောင့် ဖြစ်စေ၊ ကျန်းမာရေးချူချာတတ်တဲ့ ကျမနဲ့ သားလေးကြောင့်ဖြစ်စေ အိမ်ထောင်ရေးသုခကတော့ မမှန်ခဲ့ပါ။ နေ့ခင်းဘက်ဆို သားကို ကျမတယောက်တည်းမထိန်းရပါဘူး။ ကို့ရဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်သလို အကိုကြီးလိုလည်း ဖြစ်နေတဲ့ ဘကြီးဦးတို့လင်မယားက လာခေါ်ထိန်းကြပါတယ်။ သူတို့ကလည်း အသက်ကြီးတဲ့အထိ သားသမီးမရတော့ သားလေးအပေါ် အကဲပိုချစ်ကြပါတယ်။
အခုကျမဘဝရဲ့ အလှည့်အပြောင်းကို ပြောပြပါမယ်။ ဒီအကြောင်းပြောရင် ကို့ရဲ့ သူငယ်ချင်း ကိုသန့်စင်အကြောင်း ပါလာမှာပါ။ ကိုသန့်စင်က ကိုနဲ့ သိပ်ခင်တဲ့ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သလို နောက်ပိုင်းစီးပွားဖက်ပါ ဖြစ်လာပါတယ်။ ကျမတို့ညားထဲက ရံဖန်ရံခါ အိမ်ကိုလာလည်တတ်ပါတယ်။ ခင်စရာကောင်းပါတယ်။ နောက်ပိုင်းသူလည်း ပွဲရုံထောင်ချင်တော့ ဒီလောကမှာကျွမ်းကျင်တဲ့ ကို့ကို အဖော်စပ်လာပါတယ်။ ကိုက ရှိပြီးသားပွဲရုံကို နိုင်အောင်ထိန်းနေရလို့ နောက်ထပ်မလုပ်ချင်သော်လည်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို အားပေးကူညီတဲ့အနေနဲ့ လက်ခံလိုက်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်မဦးစီးပဲ ကိုသန့်စင်ကို လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်စေရန် အစစအရာရာ ဦးစီးစေပါတယ်။ ကိုကတော့ အကြံပေးလောက်ပဲ လုပ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမအိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်နေသလိုဖြစ်မှာစိုးပြီး နှစ်ဦးပိုင်ပွဲရုံမှ စာရင်းများကို ကြီးကြပ်စေပါတယ်။ ကျမကိုယ်တိုင်သွားစရာမလိုပါ။ ညနေပွဲရုံပိတ်ချိန်ကြမှ ကိုသန့်စင်က အိမ်ကိုလာကာ စာရင်းများရှင်းပြီး အပ်လေ့ရှိပါတယ်။
ဒါကြောင့် ကိုသန့်စင်နဲ့ကျမကြားမှ အရင်က ခင်မင်မှုအပြင် အလုပ်သဘောဆက်ဆံမှုပါတိုးလာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမအနေနဲ့ ကိုသန့်စင်အပေါ် မရိုးမသား အနေခက်တာမျိုးမရှိသလို အရင်တည်းက ညီအကိုမောင်နှမ မရှိသူမို့ ကိုယ့်အကိုလိုသာ သဘောထားခဲ့ရိုး အမှန်ပါ။
သည်အချိန်မှာ ကျမနဲ့ကို့အကြား စိတ်အခန့်မသင့်မှုနည်းနည်းရှိလာကြပါတယ်။ အဲဒါကတော့ ကျမတက္ကသိုလ် အဝေးသင် ပြန်တက်ချင်တာပါ။ ဒါကလည်း မိဘတွေမရှိတော့မှ ထိုအတွေးပြန်ဝင်လာခြင်းပါ။ တကယ်တော့ ကျမအဖေက ကျမကို ဘွဲ့တခုခုရစေချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူတို့ကျန်းမာရေးအညံ့ပိုင်းဖြစ်လာလို့ ကျမနောင်ရေးကို စိတ်မချဖြစ်နေချိန်၊ ကိုမျိုးဝင်းတို့မှ ကြောင်းလမ်းလာချိန် တိုက်ဆိုင်သဖြင့်သာ ကျောင်းမပြီးဘဲ အိမ်ထောင်ပြုရန် စီစဥ္ကြတာပါ။
ဒါကြောင့်ကျမအနေနဲ့ ဘွဲ့တခုရချင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အခုလိုပွဲရုံစာရင်းများ ကိုင်နေရချိန် ဘွဲ့များရရင် ပိုသင့်တော်တာပေါ့လို့ အတွေးဝင်လာမိပါတယ်။ အမှန်မှာ ကျမ အထီးကျန်ဆန်လွန်းတယ် ထင်မိလို့ ထိုသို့အတွေးဝင်လာတာ ဖြစ်မှာပါ။ သားနဲ့အတူ ကို့ပွဲရုံကို လိုက်ဖို့ကြတော့ သားလေးကို စိုးရိမ်သဖြင့် လိုက်ခွင့်မပြုပါ။ ပွဲရုံမှာ ဖုန်တွေများလို့တဲ့။ ဒီမှာကြတော့လည်း သားအမိနှစ်ယောက်ပဲ နေချင်နေ၊ ဒါမှမဟုတ် သားကို ဘကြီးဦးတို့ မနက်ပိုင်းလာခေါ်သွားရင် အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း နေနေရတာပါ။ ရက်ကြာလာတော့ ထိုသို့မနေချင်တော့ပါ။
ထိုအတွေးကို ကို့ကိုပြောရာတွင် လက် မခံပါ။ ကလေးကို ဘယ်သူထိန်းမလဲဟု စကားများကြပါတယ်။ ကျမကလည်း တက္ကသိုလ် Day တက်ခြင်းမဟုတ်ကြောင်း အဝေးသင်တာ တက်မှာမို့ နေ့တိုင်းသွားစရာမလိုကြောင်း၊ စာမေးပွဲဖြေချိန်သွားပါကလည်း သားလေးကို ဘကြီးဦးတို့ဆီ ထားခဲ့လို့ရကြောင်း၊ အခုလည်း သားမှာ မနက်တိုင်း ဘကြီးဦးတို့မှ လာခေါ်ထိန်းနေကြကြောင်း စသည်ဖြင့် အပြန်အလှန် စကားများကြပါတယ်။
နောက်ဆုံးမှာတော့ ကျမဆန္ဒကို ကိုကခွင့်ပြုပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းတက်တော့လည်း အဝေးသင်ဆိုပေမယ့် ကျောင်းအပ်ကိစ္စ၊ စာစဥ္ကိစ္စ စသည်ဖြင့် သွားလာရတာပါပဲ။ အဲဒီအချိန်မျိုးမှာ ကိုကလိုက် မပို့နိုင်ပါ။ ကျမမှာ အကိုလိုအားကိုးရတဲ့ ကိုသန့်စင်ကိုပဲ တိုင်ပင်ကာ သွားလာရပါတယ်။ အရင်ကလည်း ကျမခေါင်းတွေမူး၊ နေမကောင်းဖြစ်ရင်လည်း သားကို ဘကြီးဦးတို့ဆီထားပြီး ကိုသန့်စင်ပဲ ဆေးခန်းပုံမှန်လိုက်ပို့နေကြပါ။ ကိုက ကိုသန့်စင်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး အကူအညီတောင်းလို့ပါ။
ဒါကြောင့်ကျမနဲ့ ကိုသန့်စင်ကြားမှာ မိတ်ဆွေခင်မင်မှု၊ အလုပ်သဘောပတ်သတ်ရမှုအပြင် အကိုရင်းတယောက်လို တိုးတိုးတိုင်ပင်ဖက်အဖြစ်ပါ ထပ်တိုးလာခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမဘက်က ဖြူစင်စွာဖြင့်သာ အကိုတယောက်လို ခင်မင်ခဲ့တာကို ကျိန်တွယ်ပြောရဲပါတယ်။ ကိုသန့်စင်ဘက်ကတော့ ကျမအပေါ် မရိုးမသားဖြစ်နေခဲ့တာ ကျမမသိရိုးအမှန်ပါ။ နောက်ပိုင်း လွန်တော့မှ ပြန်ပြောပြလို့ သိရပါတဟ်။ အစကသိရင် ကျမမိသားစုရှေ့ရေးအတွက် ဆင်ခြင်မိမှာပါ။ ပြီးတော့ ကျမနဲ့ ကိုနဲ့ကြား ချစ်ခင်မှုကတော့ မလျော့ပေမယ့် လင်မယားဆက်ဆံမှုကတော့ ပါးလျလွန်းပါတယ်။ အလုပ်ပင်ပန်းလို့၊ ကလေးရှိနေလို့နဲ့ လင်မယားချင်း အိပ်ယာထက်ဆက်ဆံမှုကြဲပါးရချိန်မှာ ကိုသန့်စင်ရဲ့ မရိုးသားမှုက ကျမဘဝကို အလှည့်အပြောင်း ကြီးမားစွာ ဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့တနေ့ ကျမအိမ်မှာ တယောက်ထဲရှိစဥ် ဖြစ်နေကြခေါင်းမူးတာ ပြန်ဖြစ်လာပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကို့ဆီ ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးဖို့ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ တဆက်တည်း ဘကြီးဦးဆိုင်ကိုလည်း သားလေးကို ဆက်ထိန်းပေးဖို့ တောင်းဆိုလိုက်ပါတယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ကိုသန့်စင်ပဲရောက်လာတာပါ။ ဒါနဲ့ သူ့ကိုပဲ ဆေးခန်းလိုက်ပို့ခိုင်းရပါတော့တယ်။
အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ကိုသန့်စင်က ဆေးသောက်ရန် ရေခပ်ပေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့်သူက ညပိုင်းသောက်ရမယ့် အိပ်ဆေးပါတဲ့ ဆေးကို အခုတိုက်လိုက်တာ ကျမ မသိလိုက်ပါဘူး။ ကျမအနေနဲ့ ဆေးခန်းကပြန်လာပြီး ခေါင်းမူးသက်သာသွားပေမယ့် လူကတော့ နုံးနေပါသေးတယ်။ ဆရာဝန်ကတော့ ညပိုင်းအိပ်ရေးပျက်လို့တဲ့။ ဟုတ်မယ် ညက သားဗိုက်နာနေတယ်ဆိုလို့ တညလုံးနီးပါး မအိပ်ခဲ့ရပါ။
ဆေးသောက်ပြီး ကျမ အိပ်ချင်လာပါတယ်။ ကိုသန့်စင်ကို ပြန်ရင်ပြန်ပါတော့လို့ပြောတဲ့အခါ သူကကျမအခြေအနေကို ခဏစောင့်ကြည့်အုံးမယ်၊ ပြီးရင် ခေတ်ကို သွားခေါ်ထိန်းပေးမယ်လို့ဆိုပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမခဏမှေးအုံးမယ်ဆိုပြီး အိပ်ခန်းထဲဝင်လာလိုက်ပါတယ်။
ကျမအိပ်မောကျနေချိန်မှာ ကျမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းက ပုရွတ်ဆိတ်တက်နေသလို ယားကျိကျိနဲ့ မရိုးမရွဖြစ်လာသလို ခံစားရပါတယ်။ အိမ်မက ်မက ်နေသလိုမျိုးဖြစ်နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကသာ ထိုသို့မျို့ခံစားချက်ကို ဖြစ်ပေါ်နေတာပါ။ လူကနိုးသလိုလို၊ အိပ်နေသလိုလို ဖြစ်နေပြီး မျက်လုံးများလေးလံနေပါတယ်။ တဆက်တည်း ထိုခံစားချက် မှာလျော့မသွားပဲ တိုးလို့ခံစားနေရပါတယ်။
ခံစားရပုံကလေ အိမ်ထောင်ကျခါစအချိန်တွေတုံးကလို ကိုမျိုးဝင်းက ကျွန်မစိတ်ပါစေဖို့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို လက်နဲ့ ပွတ်နေတဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ လူမှာမရိုးမရွနဲ့ ကျမအတွင်းပိုင်းထဲမှ တဆစ်ဆစ်နဲ့ ဖြစ်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတခါပိုဆိုးသလိုပါပဲ၊ ဘာလို့ဆို ကျမအောက်ပိုင်းမှာ လက်နဲ့မဟုတ်တဲ့ နူးညံ့တဲ့အရာတစ်ခုခု ဖွဖွလေး ပွတ်တိုက်နေတဲ့ပုံပါ။ ခံစားရတာ အပေါ်ကိုရောက်လိုက် အောက်ကိုရောက်လိုက်နဲ့ ကျမ တကိုယ်လုံးလည်း အလိုလို လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာပါတယ်။ မရိုသေ့စကားဆိုရရင် ကျမမိန်းမကိုယ်အထဲက တဆစ်ဆစ်နဲ့ ယားလာတာရှင့်။
Comments
Post a Comment