ဆွဲအားကောင်းတဲ့ အချစ်လေး
ရေးသားသူ – ဖိုက်တာမင်း
“စဉ်းစားညာဏ် ကင်းလောက်အောင် အသိဉာဏ်မဲ့သူဆိုတာ ဘယ်လိုလူမျိုးကို ပြောတာလဲ.. ဖေဖေ..”
ဦးထွန်းလွင်.. ပြောသင့် မပြောသင့် စဉ်းစားလိုက်၏။
“သား မေမေ..ရှိလား…”
“ရှိတယ်…ဖေဖေ..။ မေမေရေ… ဖေဖေက ခေါ်နေတယ်…။ ခဏ.. လာပါဦးတဲ့…”
ခဏလာဦးဟု ဦးထွန်းလွင် မပြောပါ..။ သို့သော် သားက ဖြည့်စွက်ပြောပေးလိုက်သည်..။ ဦးထွန်းလွင် ဘာမှမပြော..။
“ဘာလဲ…ကိုကို..မွှေး…ဟင်းအိုးတည်နေတာ..”
“ခဏလေးပါ..မိန်းမရယ်…။ ဟိုမှာ.. သားလေးမေးနေလို့…”
“ဘာမေးနေလို့လဲ..ကိုကို..”
“အသိဉာဏ်မဲ့သူဆိုတာ ဘယ်လိုလူမျိုးလဲတဲ့…။ ကိုကိုက … နှင်းမြအကြောင်း ပြောပြမလို့..”
“အော်..ပြောပါ…။ သားလည်း ဗဟုသုတရှာတဲ့ အရွယ်ကို ရောက်နေပြီပဲ ကိုကိုရဲ့။ ပြောပြလိုက်ပါ.. ဒါပဲနော်.”
“အော်…မွှေး…”
“ရှင်.…ကိုကို…ဘာလဲဟင်..”
“ထမင်းစားပြီးရင်… မွှေးကို မောင်… လုပ်စရာရှိသေးတယ်နော်..”
“ပြောစရာ ရှိသေးတယ် လုပ်စမ်းပါ..သားရှေ့မှာ…”
“အဲ.…အေး…သိရင် ပြီးရောကွာ..ဟဲဟဲဟဲ…”
“မောင်ဟာလေ….ဟွန်း….”
ချစ်မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ချစ်ဇနီးမွှေး၏ ဖြိုးအိသော တင်ပါးကြီးများကို ကြည့်ကာ ဦးထွန်းလွင် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်လေသည်။
တစ်ခါက အသဲကွဲသမားလေးတစ်ယောက်.. ဟိုး… မြစ်ဝကျွန်းပေါ်က ထိန်ကုန်းဆိုတဲ့ ရွာလေးတစ်ရွာကို ပြန်သွားခဲ့တယ်..။ အဲဒါ သူ့ရွာမဟုတ်ဘူး..။ သူ့အမေရဲ့ ဇာတိရွာ ဆိုပါတော့ကွာ။
“အသဲကွဲသမားနာမည်က..ဘယ်သူလဲ ဖေဖေ..”
“ဟိုဒင်းကွာ…ဇော်ဇော်ပဲ..ထားလိုက်ပါတော့..”
အဲ့ဒီကောင်ဟာ သူ့ချစ်သူနဲ့ကွဲပြီး အဲ့ဒီတောရွာမှာပဲ လုပ်ကိုင်စားသောက်ရင်း ဘဝကို မြုပ်နှံ့ထားတော့မယ်လို့ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တယ်..။ ၃ နှစ်လောက်ကြာတော့ တောမှာ သူ နေတတ်ထိုင်တတ်လာတယ်။ အဲဒီမှာ ရွာအပြင်တဲ တစ်ခုရှိတယ်။ တစ်ရွာလုံးက ဝိုင်းပယ်ထားတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းဆိုပါတော့။ အိမ်စုကလေး ၅ အိမ်လောက် ရှိမယ်ပေါ့…။
ဒီတဲစုလေးထဲမှာ မအေမရှိ ဖအေမရှိနဲ့ အင်မတန် ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့ ၁၈ နှစ်အရွယ်လောက် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်…။ ထိန်ကုန်းတစ်ရွာလုံးမှာ အစုတ်ပြတ်ဆုံး မိသားစုလေး။ သူ့မှာ လူမမယ် မောင်လေးနဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက် ရှိတယ်လေ။ ကျောင်းထားချိန် အရွယ်ရောက်ပေမယ့် မထားနိင်ဘူး ..။ အစ်မဖြစ်သူနဲ့ ထင်းခွေ၊ မှိုရှာ၊ မျှစ်တူး လိုက်ရတယ်။
ဇော်ဇော်ဟာ တစ်ရွာလုံးက ခင်မင်တဲ့ ကာလသားခေါင်းလည်းဖြစ်တယ်..။ ဒီကောင်မလေးကို လူရာသွင်းချင်တယ်။ လူလိုသူလို ဝင်ဆန့်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒလည်းရှိတယ်…။ တိုတိုပြောရရင် ဇော်ဇော်က အသက် ၃၀ ကျော်နေပြီ..။ အဲ့ဒီ နှင်းမြက ၁၈ နှစ်။ သူနဲ့ ဖြစ်မဖြစ်ကို သူ စဉ်းစားခဲ့သေးတယ်..။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေးရဲ့ ဦးလေး ညီအစ်ကို မောင်နှမတွေက သဘောတူကြတယ်.. စီစဉ်ပေးကြတယ်.. မင်္ဂလာဆောင်ဖြစ်ကြတယ်ပေါ့…။ အဲ့ဒါဟာ ပဏာမအနေနဲ့ စပြီးမှားလိုက်တဲ့ အမှားပဲ…။ ကောင်မလေးကလည်း ဒီလူကြီးကို အားကိုးအားထား မရှိလို့သာ ယူခဲ့တယ်..။ မချစ်ဘူးတဲ့…။
“နင်…ဘာပြောတယ်…နှင်းမြ…ပြန်ပြောစမ်း..”
“မချစ်ဘူး…ခင်ဗျားကို…လုံးဝ…မချစ်ဘူး…”
ဇော်ဇော်ဟာ အချစ်အတွက် ရွက်ဝါလို လွင့်လာတဲ့ လေအကူမှာ ချွေယူသလို ကြွေလွင့်ခဲ့ရတဲ့ ဇော်ဇော် တစ်ယောက် အနှယ်ထိုင်.. နေသားကျရုံရှိသေးတယ်… လေပွေကြမ်းကို ရင်ဆိုင်ရတယ်..။ ဒါပေမယ့်.. သူ့နှလုံးက မာတယ်..။
“ဒါဆိုလည်း ….မင်္ဂလာပွဲ..ဖျက်လိုက်..”
“အို…ဘယ်ဖြစ်မလဲ…နာမည်ပျက်မှာပေါ့…”
အဲ့တာလောက်တော့ နှင်းမြ တွေးတတ်သေးတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး နောက်တစ်နေ့ သူတို့ ပြဿနာ တက်ပြီ…။
“ခင်ဗျားဖာသာ အပြင်မှာအိပ်…”
“မင်းကို ငါယူတာ…အလှကြည့်ဖို့မှ မဟုတ်တာ..”
“အိုး…နာမလည်ဘူး…။ ဒါဆို ကျမ အပြင်မှာအိပ်မယ်..”
“ဟိတ်… ဒီမှာ… မင်း အိမ်ထောင်ရေးကို နားမလည်ဘူးလား..”
“ဟွန်း… သိပ်နားလည်တာပေါ့..။ နားလည်လို့ ပြောနေတာ…။ အခု ကျမ.. သွေးပေါ်နေတယ်ဗျ..။ ကဲ.. သိပလား..”
ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ ပညာမဲ့လူတန်းစား စာရင်းမှာ ထည့်သွင်းထားတဲ့ အသက် ၁၈ နှစ်လောက် မိန်း ကလေးက လိမ္မာပါးနှပ်တဲ့နည်းနဲ့ မင်္ဂလာဦးညကို ရှောင်ပစ်လိုက်တယ်…။ အဲဒါ.. တစ်ည။ နောက်တစ်ညကြတော့ ဇော်ဇော်က မနေနိုင်ဘူး။ သူ့မယားကိုဖက်ပြီး နူးတယ် နှပ်တယ်ပေါ့။ တိုးတိုးမေးတယ်..။
“မပြီးသေးဘူးလား..မိန်းမရယ်…”
“ဟင့်အင်း…သုံးရက်မှ မစေ့သေးတာ..”
ကိုင်း.. သုံးရက်ကို ကျော်သွားပြန်ပါလေရော…။
“စောက်ရေးမပါတာ…အဲ့ဒါ မင်းညံ့လို့ကွ”
နှင်းမြရဲ့ ဦးလေးတော်သူ ကိုဘာဘူက အရက်မူးမူးဖြင့် ပြောသည်။
“ဟာ…ဦးလေးကလည်း…”
ဒီကောင် ရှက်ရှက်နဲ့ ဒါပဲ ပြောဖြစ်တယ်…။ ရှင်းပြခွင့်လည်း မသာဘူး…။ ထိန်ကုန်းကာလသားဝိုင်းက တိုးတိုးသတင်းအနေနဲ့ ပျံ့နှံ့သွားတာပေါ့…။ နှင်းမြနဲ့ တို့ကာလသားခေါင်း ညားပြီး ငါးရက်ပြည့်တာ တောင်မှ မဖြစ်သေးဘူးတဲ့.. အတော်ဂွကျတာ.. လူတွေ… လူတွေ…။ တိုးတိုးလေးပြောရင်း… တစ်ရွာလုံး နှံ့ပြားကုန်ရော။
“ခင်ဗျား…ရွာထဲ…ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ”
“အလိုဗျာ…ဘာကိစ္စကို ပြောရမှာလဲ..”
“ညားပြီးတာတောင်… ဘာမှမဖြစ်သေးဘူးလို့.. ပြောတယ်ဆို..။ ခင်ဗျား… အရှက်မရှိဘူးလား..”
“ဘာကွ…မင်းလိုကောင်မက… ငါ့ကိုပြောတဲ့ စကားလား..”
ဒါက ပထမဆုံး သူဒေါသထွက်တာလေ..။ စဉ်းစားကြည့် အသက်က ထက်ဝက်ကွာတယ်..။ မညားခင် က သူ့ရှေ့ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားတတ်တဲ့ ကောင်မလေးက… ဒီတော့ သူရှက်သွားတယ်…။ အသက်အရွယ်နဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာက သူ့ကို မြှောက်ထိုးပင့်ကော် လုပ်ပေးတယ်…။ အဲ့ဒီညဟာ နှင်းမြတို့လင်မယား လူသံမကြားရပဲ ဝုန်ဒိုင်းကြဲတဲ့ ညပေါ့…။
“ဝုံး..ဒုံး…ဂျွမ်း…ခလွမ်း…ချွမ်…ဘုံးဘုံး”
“ဟာ…ဆော်ကုန်ပဟေ့…”
ပတ်ဝန်းကျင်က အသံတွေကြားပေမယ့် လာမကြည့်ကြ…။ အချိန်ကလည်း ညဉ့်နက်နေပြီ ည ၁၀ နာရီ ကျော်နေပြီ။ ဒီအချိန်မှ ထပြီး ပြဿနာဖြစ်တတ်တာက စောက်ပြဿနာပဲ။ စောက်ပြဿနာကို ကြားလူဝင်လို့မရဘူး.. မဟုတ်လား…။ လုံးထွေး သတ်ပုတ်ရင်း နှင်းမြ ငြိမ်သွားသည်။ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ အာခံလို့ဘယ်နိုင်မှာလဲ.. မဟုတ်ဘူးလား…။ ယောက်ျားတွေဟာ တကယ် အင်အားမသုံးကြလို့ သူတို့မာန်တက်နေကြတာ…။ မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ တစ်ချက်ကောင်းပဲ စွတ်ထိုးဦး တစ်လလောက် အီးပိတ်သွားမှာ မသိကြဘူးလား။
အခုတော့ နှင်းမြ ငြိမ်သွားရလေပြီ…။ ငြိမ်ရမှာပေါ့ အညှာကို ကိုင်ထားပြီပဲ..။
“ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း…နှင်းမြ…”
သူ့အသံက သတ်ပုတ်ထားရလို့ မောလွန်းနေသည်။ နှင်းမြလည်း မောဟိုက်ပါသည်။ မောခြင်းနှင့် ထိတ်လန့်စိုးရွံ့ခြင်းတို့ ရောထွေးခံစားနေရခြင်းတို့လည်းပါသည်။
“နင်…ဘာလို့.. ဒါလောက် ရုန်းနေရတာလဲ..။ လင်မယားဆိုတာ… လိုးမှပေါ့ဟ.. နင်မသိဘူးလား…”
နှင်းမြ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိအုပ်ရင်း တဟင်းဟင်း လုပ်နေသည်။ ငိုတာတော့ မဟုတ်.။
“ပက်လက်လှန်…”
ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကိုင်တွယ်တတ်တဲ့ လူတွေလက်ထဲကြတော့လည်း မိန်းမတွေဟာ သနားစရာ။
“ပေါင်..ကားထားလေ..ထမီချွတ်…”
“ခင်ဗျားဖာသာ..ချွတ်ပါလား…”
မပြောသာပြောသာ နှင်းမြ ပြန်အော်ရင်း ပြောသေးသည်။ သူက ထမီကို ဆွဲချွတ်သည်။ ဝင်းဝါသော ဗိုက်သားလေးထက်မှ နက်ရှိုင်းသော ချက်ပေါက်လေးကို အရင်မြင်ရသည်။ ချက်ကလေးအောက်သို့ တရွေ့ရွေ့ လျှောဆင်းကျသော ထမီစလေးက ခပ်ဖုဖု မို့မောက်သောနေရာ၌ ရပ်တန့်သွားရသည်။
“ဟင့်….အင်း…ဟင့်အင်း..ရှက်တယ်..”
ထမီစကို ချက်ချင်းပြန်ဆွဲတင်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ သူ… ဒေါကန်သည်.. မျက်နှာကြီး နီလာအောင် ဒေါ ကန်သည်။ မျက်နှာကျောကြီး တင်းကနဲ မာသွားပြီး နှင်းမြ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ တက်ခွလိုက်သည်။ လေးလံသော ဖိအားကြောင့် နှင်းမြ အင့်ကနဲ ပါးစပ်မှ မြည်သွားသည်။ သူက နှင်းမြ နားဝသို့ကပ်၍ တတွတ်တွတ် စကားတွေ ပြောနေသည်။
“လင်မယားဖြစ်ရင် အလိုးခံရမယ်ဆိုတာ နင်မသိဘူးလား..”
“သိ…တယ်..”
ဖြေသံက တကယ်ကို တိုးတိုးလေး။ သူက အားမလိုအားမရ နှင်းမြရဲ့ ပါးမို့မို့လေးကို ဖိနမ်းလိုက်သည်။ ဒါကိုတော့ နှင်းမြ ငြိမ်ခံနေသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က နှင်းမြ နို့အုံလေးကို ဆွဲယူကိုင်လိုက်ရင်း ပျော့အိအိ နွေးထွေးနေသော အပျိုမလေး၏ နို့လေးကို အရသာရှိစွာ ဆုပ်နှယ်နေသည်။
“နို့….မကိုင်ပါနဲ့…မနေတတ်ဘူးဗျ…”
အဆုံးအမ အသွန်အသင် ကင်းမဲ့ခဲ့သော မိဘမဲ့ မိန်းကလေးတစ်ကောင်ကြွက်ဘဝမို့ မယားဝတ္တရား ကိုမသိ၊ လင့်အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်ရမှန်းလည်း နားမလည်၊ အသက်ကလည်း ခပ်ငယ်ငယ် ဖြစ်နေပြန်တော့ အခက်။
သူ .. ဇာတ်ကြမ်း… ကရ တော့သည်။ နှင်းမြပေါင်ကို အတင်းဖြဲပြီး သူ့ပုဆိုးလှန်ကာ တောင်နေသော ဧရာမလီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ချောမွတ်မွတ်ကလေးအောက် လိုးသွင်းသည်။ လိင်တန်ကြီး၏ အထိအ တွေ့ကိုတော့ ဂျစ်တူးမလေး အာမခံနိုင်…။
“အ…အာ….ဟင်းဟင်းဟင်း…”
မိန်းမပီသသော ငြီးသံလေး ထွက်လာသည်။ မိန်းမပီသစွာလည်း ပေါင်ကိုဖြဲပေးလိုက်သည်။ အမှန်က မသိစိတ်နှင့် ဗီဇဉာဉ်တို့က လှုံ့ဆော်၍သာ ပြုမူ လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
လိင်တန်အရင်းမှ လမွှေးထူထူ အအုံလိုက်ကြီးက နှင်းမြဆီးခုံကို ပွတ်ကြိတ်မိကြသည်။ လိင်တန်ကြီးက နှင်းမြယောနိဝ၌ တေ့ကပ်နေဆဲ.. မဝင်သေးဘဲ ငြိမ်သက်နေသည်။ နှင်းမြ ခန္ဒာကိုယ်အထက်ပိုင်း၌ သူ့လက်ကြီးများ လှုပ်ရှားနေ၍ဖြစ်သည်။ ဟင်းသောက်ပန်းကန်ခန့် ပေါင်မုန့်နှယ်ခုံး မောက်နေသော နို့ကလေးများက လက်ထဲ၌ တဆိတ်သာသာပဲ ရှိသည်။ မာတင်းထွေးအိနေသော အပျိုစင်နို့ကလေး၏ အထိအတွေ့ကိုတော့ သူ သဘောကျလှသည်။
“အာ…အသက်ရူကြပ်တယ်..ဗျာ…”
နှင်းမြ လက်တွေကို ကုတ်ခြစ်ဖယ်ထုတ်သည်။ ခန္ဒာကိုယ်လေးက ငလျင်မိသလို တုန်ခါနေသည်။ ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နှယ်ခြင်းခံနေရသော ရင်သားလေးကို မကိုင်မတွယ် ခံရခြင်းကိုက တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေလေသည်။ တင်းမာသော သူ့မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး နှင်းမြ အနည်းငယ်တော့ တွန့်သည်။
“လက်ဖယ်…ထမီလှန်ထား…”
သူက တစ်လုံးပြော တစ်ချက်လှုပ်ရှားရင်း မွှေးပါးလေးများသာ ရှိသော သူမစောက်ဖုတ် ခုံးခုံးလေးကို ရွရွလေး ပွတ်လိုက်သည်။ ကြွမောက်တက်လာအောင် ဆွပေးနေမှန်းတော့ နှင်းမြ သိသည်။
ခါးလေးကို မသိမသာလေး ကော့ပေးလိုက်သည်။ စောက်ပတ်ကြီး အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ခုံးထပြီး ဖောင်းကားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းမြ ရှက်သည်။ မိမိအင်္ဂါဇတ်ကို ယခုလို ယောက်ျားမပြောနှင့် မိမိကိုယ်တိုင်ပင် ရဲရဲမကြည့်ဖူးခဲ့သည် ဖြစ်ပေရာ စောက်ဖုတ်အကိုင်ခံ အပွတ်ခံရပြီ ဆိုကတည်းက အသဲတုန် အူတုန် ခံစားရသည်။ သွေးထွက်မတတ်လည်း ရှက်ရလွန်းသည်။
သူက လက်ညှိုး လက်မကို အသုံးပြုလျက် စောက်ပတ်အဝလေးကို အသာဖြဲလိုက်သည်။
“ပြလစ်”
ကနဲ ပလပ်စတစ်ဘူးစို့တစ်ခု ဖွင့်လိုက်သော အသံမျိုး ထွက်လာသည်။ သန့်ရှင်းမှုနည်းပါးသော တောသူတောင်သား ဘဝမို့ စောက်ခေါင်းထဲမှ အနှံ့ဆိုးဆိုးတစ်ခုကို သူ ရှူရှိုက်လိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ် ဖီလင်အောက်သွားရသည်။ ခပ်ဟဟဖြစ်ကာ ပြဲသွားသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးအတွင်းသို့ လီးထိပ်ကြီးကို တေ့ပေးလိုက်ပြီး နှင်းမြ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်ပစ်လိုက်လေသည်။
“ပြွတ်….ဗြိ…စွတ်….ပြွတ်….စွတ်….ပြွတ်….”
ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေသည့်ကြားမှ စောက်ရည်းများ စိုရွှဲနေသော နှင်းမြစောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးက လျှောကနဲ ကျွံဝင်သွားသည်။ နှစ်ဦးစလုံး လိုးရသော အရသာ၏ ပမာဏ ခံစားရခြင်းကို စတင်ခံစား လိုက်ရသည်။ နှင်းမြစောက်ဖုတ်ကြီး အိပဲ့ပဲ့ကြီး ချိုင့်ဝင်သွားသည်။ လီးလုံးပတ်နှင့်အဝ စောက်ခေါင်းထဲသို့ နှုတ်ခမ်းသားများ လိပ်ဝင်သွားကြသည်။ နှင်းမြ စအိုလေးထဲမှ ခံ၍ကောင်းသော အရသာကို စောက် ပတ်မှ ကူးယူခံစားရသည်။
“ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်…အိ…စွတ်…”
“အ…အား…ဖြေး…ဖြေးဖြေး…ဗျ….အိုး….အိုး…”
နှင်းမြ ခါးလေး သိမ်ဆင်းသွားသည်။ ဖင်ကလေး ကြွတက်လာသည်။ ရမ္မက်၏စွမ်းအင် စေ့ဆော်မှုကြောင့် နှင်းမြလက်နှစ်ဖက်က သူ့ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး အလိုလို ဖိချပေးနေမိသည်။
“ပြွတ်…ဖတ်…စွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….”
“အင့်….အင်….အင့်…..အ…..ဟင့်….”
နှင်းမြ ဇွဲရှိသည်။ တန်ရုံဆောင့်လိုး၍မှ တစ်ခါတစ်ရံ သားအိမ်ခေါင်းကို လီးထိပ်ကြီးက ပြင်းထန်စွာ ထိုးထောက်မိမှသာ.. “ အိုအိုး” ဟု အော်တတ်သည်။
သူ့ဖင်ကြီးက အရှိန်မပြတ် နှိမ့်ချီမြင့်ချီ လှုပ်ရှားဆောင့်သွင်းနေသည်။ အင်္ဂါနှစ်ခုကြားမှ ဖြစ်ညှစ်ထွက်လာသော အသံများက ခေါင်းရင်းအိမ်ကသော် ၎င်း… ခြေရင်းအိမ်ကသော် ၎င်း…. ပြတ်သားကြည် လင်စွာ ကြားနေကြရလေသည်။
“ဟဲ့….မယ်ခင်…နှင်းမြတို့ ဒီည…ဖြစ်ပြီ…”
“အဲဒါ…တော်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ…ကလေးကလား..”
နှင်းမြဦးလေး ဘာဘူက အသံတွေ ကြားနေရသဖြင့် အူမြူးသံကြီးနှင့် ပြောသည်။ သူ့မိန်းမ မမယ်ခငကက ဟောက်သည်။
“ဘုတ်ဆုံ….ဘုတ်ဆုံ…ကြားလားဟ”
ခြေရင်းအိမ်မှ ကိုပိန်က သူ့မိန်းမ မဘုတ်ဆုံကို လက်တို့ပြီး တိုးတိုးပြောသည်။
“ကြားပါတယ်…ရှင့်မှာလည်း…ဝါသနာကို ကြီးတယ်”
“ဝါသနာကြီးတာ မဟုတ်ဘူး…။ ဟိုကောင်ကြီး မလုပ်ရတာကို .. စိတ်မကောင်းလို့.. ဟဲ… ဟဲ.. ဟဲ…”
“တော်စမ်းပါ..ရှင့်ဝါသနာ ..မသိတာမှတ်လို့…”
“ဟဲ….ဟဲ…..ဘုတ်ဆုံကလည်း…ဟဲ….ဟဲ”
“ဟဲဟဲ…ဟဲဟဲ”
ကိုပိန့် လက်တစ်ဖက်က မဘုတ်ဆုံ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထိုးနှိုက်နေလိုက်သည်။
“အ….အာ..လန့်သွားတာပဲ…ဘာမှန်းလည်း မသိဘူး…”
မဘုတ်ဆုံ၏ ကြည့်နူးဆွတ်ပျံ့သော အသံ..၊ ကိုပိန်၏ ဆီမန်း… မန်းသံ တတွတ်တွတ်…..။
“ဖေဖေကလည်း… ဒါနဲ့ပဲ… နှင်းမြက … ပညာမဲ့ရောတဲ့လား…”
“အေး… အဲ့သလို… တစ်လလောက် ပေါင်းပြီးမှ နှင်းမြ ထွက်ပြေးတာကို ပြောတာ…”
“ဟောဗျာ…. ဘာလို့ထွက်ပြေးတာလဲဟင်… ဖေဖေ”
“အချစ်လေ….။ အချစ်မပါပဲ… လက်ခံခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဟာ… ဘာကြာမှာလဲကွာ….”
“အမယ်နော်…မွှေး… ကိုကို့ကို ယူခဲ့တုန်းက မချစ်ပါဘူးနော်… ဟင်းး…”
“အေး….ဒါ… ဟုတ်တယ်… ဘယ်တော့မှ ချစ်တာလဲ….”
“ဒီသားလေးမွေးပြီးမှ….မွှေး… ကိုကို့ကို ချစ်တာ…”
“အေး…မိန်းမစိတ်ကို ..ငါ..ကျမ်းပြုဦးမယ်…”
“နေပါဦးး… ဖေဖေရဲ့…။ အဲ့ဒီဦးဇော်က နောက် ဘာဖြစ်သွားလဲ… ပြောဦးလေ…”
“နောက်… အဲ့ဒီ.. ဦးဇော်က… မင်းအဖေ ဖြစ်လာရော…။ မင်းအမေ.. မမွှေးကို.. ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ရင်ရွှေမင်းတို့အဖွားက ပေးစားခဲ့လို့ ညားရော”
“ဖေဖေကေ …မချွင်းမချန် ပြောတယ်နော်…”
“ဒါပေါ့…ဒါပေါ့…”
“အရှက်မှ မရှိဘဲ…ကိုကို …ဟာလေ…”
ဦးထွန်းလွင် သူ့မိန်းမ မွှေးမျက်နှာလေးကို ငေးရင်း ရင်ထဲမှ စကားလုံးများကို တစ်လုံးခြင်း ရွတ်ဆိုနေမိသည်။
“မွှေးရယ်….။ အိခိုင်ကို ချစ်မိခဲ့တဲ့ ဘာဂျာထွန်းလွင်ဆိုတာ ကိုယ်ပါ..။ ယောက္ခမဖြစ်လာမယ့် ဒေါ်ရင်ရွှေကို တက်နှိပ်ခဲ့တာလည်း ကိုယ်ပဲလေ….။ သားက မချွင်းမချန် ပြောတယ်လို့ ထင်တယ်…။ ဘယ်ဟုတ်မ လဲ သားရယ်…။ ပြောလို့မရတဲ့ အကြောင်းတွေ ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ အများကြီးရှိသေးတယ်လေ…။ တကယ်လို့သာ မွှေးရဲ့မေမေ မရင်ရွှေနဲ့ ကိုထွန်းလွင်တို့ အကြီးအကျယ် ဖိုက်ခဲ့ဖူးပါတယ်လို့ ဖွင့်ပြော လိုက်ရင်…. ဟဲ… ဟဲ…. ဟဲ… ဘယ်ဖြစ်မလဲနော့….။ လူ့လောကကြီးမှာ ဖွင့်ပြောလို့ မရတာတွေ တစ်ပုံကြီးဗျ…. တစ်ပုံကြီး…..။”
ပြီးပါပြီ။
Comments
Post a Comment