ဆွဲအားကောင်းတဲ့ အချစ်လေး
ရေးသားသူ – ဖိုက်တာမင်း
“ဘယ်မှာလဲ.. သွား… မရှိပဲနဲ့… မောင်ဉာဏ်ကြီးပဲ…”
“အိခိုင်…ဘာတွေ့လဲ…ပြောလေ..”
“ဘာမှ..မတွေ့ပါဘူး…ဟွန်း…မောင်ညာတာ”
“စဉ်းစားပါဦး…အိခိုင်တွေ့ပါတယ်လေ…”
“အမွှေးတွေပဲ တွေ့တယ်…အမွှေး…ကဲကဲ…ကဲ”
မောင့်ရင်ကို ထပ်ထုရင်း မတ်တောင်နေသော မောင့်ဟာကြီးပေါ်သို့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ ညာလက်မောင်းလေးက မောင့်ဟာကြီးကို ထိတွေ့မိနေသည်။ လုံးမာသော အထိအတွေ့ကြောင့် အိခိုင် အလွန်အမင်း လိုလားလာသော ဆန္ဒများ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။
“ကဲ..သွား..အပြင်မှာ..ရှက်စရာကြီး..”
“အိပ်ခန်းထဲကြရင်..ဘာလုပ်မှာလဲ…အိခိုင်..”
“အာ…မသိဘူး…မသိဘူး..”
နှုတ်ခမ်းကို ချွန်နေအောင် စူပစ်ရင်း အိခိုင် ခပ်ကျယ်ကျယ်ကလေးပင် အော်လိုက်လေသည်။ မျက်နှာလေးက အိုထားသော်လည်း မျက်လုံးလေးများက ရိပ်ရိပ်လေး ပြုံးနေကြသည်။
“အိခိုင်ကို…မညှင်းဆဲပါနဲ့…မောင်ရယ်…”
“မောင်သိပါတယ်…အိခိုင်လေးရယ်…။ ကဲ.. ထ.. ထ.. အိခိုင်.. ရေချိုးဦးနော်…မောင်လည်းချိုးမှာ..”
“တူတူ..ချိုးမယ်လေ..”
လေသံ မပွင့်တပွင့်လေးဖြင့် အိခိုင်ပြောလိုက်သည်။ မောင့်မျက်နှာသည် ကြေကွဲခြင်းများဖြင့် ဆို့နင့် နေသည်။
“မောင်က…ရှက်တတ်လို့ပါ…”
“ကြည့်ပါလား.. သူ့ဘက်ကချည်း နာနေသေးတယ်..”
ဒီတစ်ချီ ထုဟန်ပြင်သော လက်ကလေးအစုံကို ဆွဲယူပြီး ထူပေးလိုက်သည်။
“ပြောင်အောင်..ပွတ်ခဲ့နော်…”
“ဟိတ်…သွားကွာ…”
မကြည့်ရဲတော့.. မောင်ပြပေးသော ရေချိုးခန်းလေးထဲသို့ အပြေးကလေး ဝင်ခဲ့သည်။ မောင်သည်.. အိခိုင်အပေါ်၌ တန်ဖိုးထားတတ်သည်။ အိခိုင် ဤမျှ ညွတ်ပြောင်းနေသည့်တိုင် အလွယ်တကူ မချွေခူး..။
အိခိုင်.. ထမီလေးရင်လျားပြီးမှ တစ်စုံတစ်ရာကို သတိရသည်။ ရေလဲထမီ မပါဘူး…။ ရေချိုးခန်းက ကျယ်ဝန်းသည်။ အိပ်ယာနှင့် တွဲထားပြီး ဆယ်ပေခန့် ရှစ်ပေခန့် ကျယ်သည်။ တစ်ကြိမ်မျှ ကိုယ် တုံးလုံး မချိုးဖူးသေးသော်လည်း ထမီရေစိုမည် စိုးသောကြောင့် ထမီလေးကို ခြေမှကျော်၍ ချွတ် လိုက်သည်။
ဖြူဝင်းတောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်အလှသည် ရက်ရက်စက်စက် လှပလွန်းလှသည်။ အိမ်သာတံခါး ကိုဟ၍ စောစီးစွာ ဝင်ရောက်နေသော တင့်ဆွေက ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ထွန်းလွင် ညွှန်ကြား သည့်အတိုင်း ရေချိုးခန်းထဲ၌ အဝတ်မဲ့စွာဖြင့် သူအရင်ရောက်နှင့်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ အိခိုင်၏ မိမွေး တိုင်း ဖမွေးတိုင်းအလှကို မြင်နေရသည်။ စောက်မွှေးနီကျင်ကျင်လေးများက ပြောင်းဖူးမွှေးလေးများ နှယ် လက်ထနေကြသည်။ အိခိုင်က စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ရေလက်ကိုင် ပိုက်ခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ရေပန်းထည့်နေသည်။
“ဖြီးဖြီး…ဖြီးဖြီး..”
ရေပန်းထည့်သံနှင့်အတူ အိခိုင် စောက်ဖုတ်လေးကို ငုံ့၍ကြည့်ရင်း ဆေးကြောသုတ်သင်နေသည်။ အသင့်တွေ့ရသော လပ်(စ်)ဆပ်ပြာတုံးအသစ်ကို စက္ကူခွာပစ်လိုက်သည်။ ပြီး.. တစ်ကိုယ်လုံးကို နှံ့စပ်အောင် ပွတ်သပ်တိုက်ချွတ်လေတော့သည်။ လှပသော နို့လေးနှစ်လုံးက အလွန်အမင်း ကိုင်တွယ်စုပ်ယူချင်စဖွယ် မာတင်းနေသည်။ နို့သီးခေါင်းကလေးများကို သေချာပွတ်ချေသည်။ ဆပ်ပြာနှင့် တိုက်ချွတ်နေပြန်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို နယ်ဖတ်ဆုပ်နယ်နေလေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က စောက်ခေါင်းကလေးထဲသို့ ထိုးဆွမွှေနှောက်ပေးနေပြီး မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းနေတာ တင့်ဆွေ တွေ့မြင်နေရလေသည်။
“တိတ်ဆိတ်လွပ်လပ်တဲ့နေရာမှာ.. မိန်းမဟာ ဖောက်ပြန်ဖို့ အလွယ်ဆုံးပဲ… တင့်ဆွေ..”
ထွန်းလွင်ရဲ့ စကားအချို့ကို ပြန်ကြားမိသည်။ အိခိုင်က ထိုင်ချလိုက်သည်။ စောက်ပတ်ကလေးက ပြဲဟ သွားပြီး လုံးချွတ်သော ရေပိုက်ခေါင်းကလေးကို အပေါက်ဝလေးထဲသို့ အနည်းငယ် ထိုးသွင်းလိုက် သည်။ တဖွားဖွားပန်းထွက်နေသော ရေပိုက်ခေါင်းမှ ရေပန်းလေးများ ပျောက်သွားပြီး စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားသောကြောင့် ပြဲနေသော စောက်ပတ်လေးထဲမှ ရေများက တပွက်ပွက် ကျလာသည်။
စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ရေပိုက်ခေါင်းထိုးထည့်ပြီး ဆေးကြောနေသော အိခိုင်ကိုကြည့်ပြီး တင့်ဆွေအသားများက တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် လိုးချင်စိတ်က အပြင်းအထန် ပေါက်ကွဲထွက်လာသည်။ ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲ ထန်နေသော တင့်ဆွေ၏ ပစ္စည်းကြီးက ခပ်တွဲတွဲ ငိုက်ကျနေသည်။ ရှည် လျားလွန်း၍ ခက်မနိုင်သလို တွဲကျနေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြဲလန်နေသော ထိပ်ကြီးက တင်းပြောင်နီရဲနေသည်။ ဆန္ဒပြင်းစွာ လှုပ်ရှားလာသောအချိန်၌ တင့်ဆွေ အိမ်သာတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဆင်းလိုက်သည်။
“အို……ရှင်….ရှင်….ကိုတင့်ဆွေ…”
အိခိုင်က စောက်ပတ်ထဲမှ ရေပိုက်ခေါင်းကို ဆွဲထုတ်ပြီး ထရပ်ရင်း အထိတ်တလန့် အော်သည်။ မျက်လုံးလေးအစုံက ထောင်ခြောက်မိသော သမင်မလေးနှယ် ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေရှာသည်။ လက်ကလေးအစုံက စောက်ဖုတ်ကို တစ်ဖက်၊ နို့နှစ်လုံးကို တစ်ဖက် ဖုံးကွယ်ရှာသည်။ တင့်ဆွေက စကားပြောစက် ထည့်မထားသော အီလက်ထရွန်နစ် စက်ရုပ်ကြီးအလား နံရံတွင်ကျောကပ်နေသော အိခိုင်နှင့် ရင်ချင်းကပ် ထိုးကပ်သွားသည်။
“မောင်…မောင်ရေ…လာပါဦး…အမလေး…”
ရေချိုးခန်းထဲမှ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံကို ဧည့်ခန်း၌ စီးကရက်သောက်နေသော ထွန်းလွင် ကြားနေရသည်။
“မောင်…အိခိုင်ကို..ကယ်ပါဦး”
မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာလေသည်။ မေးကြောကြီး ထောင်အောင် အံကြိတ်လိုက်တော့ သောက်လက်စ စီးကရက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒေါက်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်။
“မောင်…မောင်ရေ…အား”
အသံက စူးနစ်နေရာမှ တိမ်ဝင်သွားရှာသည်။ ထွန်းလွင်နဖူး၌ ချွေးသီးကြီးများ စို့ထွက်လာသည်။ အသားများ တဆတ်ဆတ်တုန်အောင်လည်း တုန်လှုပ်နေမိသည်။
“ခွမ်း…ဂလွမ်…ချွမ်း..ဂလောင်…လောင်…”
ရေချိုးခန်းအတွင်း ဆူညံသော တွန်းထိုးရုန်းကန်သော အသံများကို ကြားနေရသည်..။ တစ်ချက်..
“မောင်…ရေ”
ဟု အားကိုးတကြီး ခေါ်သံယဲ့ယဲ့ကို ထွန်းလွင် ကြားရပါသည်။ ထွန်းလွင်မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်ဥများ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ ပါးပြင်ကိုဖြတ်၍ မေးစေ့၌ မျက်ရည်စက်က ခိုနေတော့သည်။ အတန်ကြာမှ မျက်ရည်စက်က ပေါက်ကနဲ ပေါက်ကနဲ ပေါင်ပေါ်ကျလာသည်။
“မောင်…မောင်..ရေ… တံခါးဖွင့်ပေးပါဦး… မောင်ရယ်…”
အသံက မောဟိုက်နေရှာသည်။ လှောင်အိမ်ထဲ၌ ပိတ်လှောင်ခြင်းခံရသော ယုန်မလေးကို မြွေကြီးက မြိုရန် တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်နေပုံမျိုး မျက်လုံးသူငယ်အိမ်၌ ထင်ဟပ်လာသည်။ မိမိကိုယ်တိုင် ခတ်ထားခဲ့သော အိမ်သာတံခါးသော့ကို မကြည့်ရဲ။
အိခိုင်ရယ်… မောင့်ကိုခွင့်လွတ်ပါ..။ မောင်ဟာ.. မနုသ ထောင်ခြောက်… မုဆိုး..၊ မောင်ဟာ… တကယ့်လူယုတ်မာကြီးပါ..။ မောင့်ကို မုန်းလိုက်ပါ.. မေ့လိုက်ပါ..။ မောင်ဟာ အရက်စက်ဆုံး လူသားတွေထဲက.. သရဖူဆောင်းနိုင်လောက်အောင် အရည်အချင်းပြည့်ဝတဲ့ အကုသိုလ်ကောင်…။
“အိခိုင်…ရေ…အိခိုင်…အိခိုင်…ရယ်..”
ထွန်းလွင်ရင်၌ ကြိတ်ပြီး ပေါက်ကွဲနေရသည်။ ခွေးတောင်မှပင် ချောင်ပိတ်အရိုက်ခံရသောအခါ ပြန် ကိုက်တတ်သေးသည်…။ အိခိုင် ထိတ်လန့်ရှက်ရွံ့ခြင်းတို့အစား ခုခံအင်အားကို ရင်၌မွေးလိုက်သည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကားပြီး ရပ်သည်။ တင့်ဆွေက မှိုင်းမိနေသော ဖုတ်သူရဲကဲ့သို့ အိခိုင်နားသို့ တရွေ့ရွေ့ ကပ်လာနေသည်။ အစွမ်းကုန် လှပဖွံ့ထွားသော အိခိုင်ကိုယ်ခန္ဒာလေးကို မမှိတ်မသုံ စိုက်ကြည့်ပြီး လီးကြီးက တစ်ခါခါ တရမ်းရမ်းနှင့် တိုးကပ်လာလေသည်။
အိခိုင် ရေခွက်များ ဆပ်ပြာခွက်များနှင့် ပစ်ပေါက်ဟန့်တားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အရာမထင်။ ကြီးမားသော လျှပ်စစ်စွမ်းအားကြီးကို ဝါးမြိုစားသောက်ထားသော မြို့ဖျက်သတ္တဝါကြီး မြို့တွင်းကို ဝင်လာသော ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် တစ်လှမ်းချင်း တိုးကပ်လာလေသည်။
“ကျ… ကျမကို… သနားပါ… ကိုတင့်ဆွေရယ်… ကျမ… အ”
အိခိုင်စကားမဆုံးခင် အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာနှစ်ခု ပူးကပ်သွားသည်။ နွေးထွေးသော အသားချင်းထိကပ်ခြင်း အရသာကို နှစ်ဦးစလုံး ခံစားလိုက်ရသည်။ ရေစက် ရေပေါက်ကလေးများ တွဲခိုနေသော အိခိုင်နို့ကလေးနှစ်လုံးကို ချိုမြိန်စွာ စို့ယူလိုက်သည်။ အိခိုင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိတ်လန့်စွာ ငြိမ်နေမိသည်။ တဒိန်းဒိန်းနှင့် ခုန်နေသော ရင်အစုံမှ လှုပ်ရှားမှုသည် အပြင်သို့ ထွက်အံလာနေသည်။ လည်ပင်းမှ ဆွဲပြားလေးက ရင်ညွှန့်ကလေး ဖောက်ကနဲ ဖောက်ကနဲ ရင်ခုန်သံနှင့်အတူ လိုက်ခုန်နေသည်။ ဖြူဝင်းအိစိုသော ခန္ဓာကိုယ်ဝင်းဝင်းလေးကို ပိုင်ပိုင်ကြီးဖက်ပြီး ဆီးခုံနှစ်ခုကို ပူးကပ်ဖိထားလိုက်သည်။
အိခိုင် လက်ဖဝါးနုနုလေးအစုံက တင့်ဆွေ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် တွန်းထားရှာသည်။ တင့်ဆွေ ၏ကျောပြင်မှ ကြွက်သားကြီးများက အမြောင်းမြောင်း ကြွတက်လာသည်။ သန်မာကျစ်လစ်သော တင့်ဆွေလက်၌ အိခိုင်သည် အဆိပ်မဲ့သော ရေမြွေမလေးနှယ် လူးရုံလွန့်ရုံသာသာ ရုန်းကန်နေရရှာသည်။ အိခိုင် လွှတ်ချခဲ့သော ရေပိုက်ခေါင်းမှ ရေများ တဖွားဖွား ပန်းထွက်လျက်ရှိသည်။ ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်၌ ပါးလွှာသော ရေပျဉ်ပြား မှန်သားလေးတစ်ချပ် ခင်းထားသလို ရှိသည်။
တင့်ဆွေ၏ မဲနက်မာကျောသော လိင်တန်ရှည်ကြီးက အိခိုင်စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးအောက်မှ အလျားလိုက် လျှိုဝင်ပြီး တဒိတ်ဒိတ် သွေးခုန်နေသည်။ အထိအတွေ့က ရက်စက်လွန်း၍ အိခိုင် ကိုယ်လုံးလေး သွက်သွက်ခါအောင် တုန်ရီနေသည်။ ရှက်လွန်း၍လည်း မျက်နှာလေးလွဲပြီး မျက်ရည်ပေါက်ကြီးငယ် ကျအောင် ငိုနေမိသည်။ တင့်ဆွေက တော့ ဘာမှနားမလည်..။ သူ့ဘဝ၏ ဧကရီထိပ်ထား သခင်မလေးကို ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် တွေ့နေပြီမို့ စားဘို့မြိုဘို့သာ စဉ်းစား စိတ်စောနေလေသည်။
“အချစ်ဆိုတာ…ဖိုက်ဖို့ ချစ်တာကွ…”
လို့ ထွန်းလွင် ပြောခဲ့စဉ်က အချစ်အဘိဓမ္မာကြီးတစ်ခုကို ဖွင့်ဆိုခဲ့လေသည်။ လက်တွေ့၌ သူဖိုက်ဖို့တစ်ခုပဲ သတိရနေသည်။ အိမ်မက်ထဲမှ အလှဧကရီကို စိတ်တိုင်းကြ ပွတ်သပ်ဆုပ်နှယ်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ နမ်းရှိုက်နေမိသည်။ နို့သီးလေးတွေက ပေါင်မုန့်သားလေးများနှယ် တင်းမာနူးညံ့လွန်းနေသည်။ ကျပ်ပြားဝိုင်းလောက် အမဲကွက်ကလေးပေါ်၌ ငေါက်တောက်ကလေးဖြစ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို တပြွတ်ပြွတ် စို့နေသည်။ မိန်းမသားဖြစ်သူ ကာမရာဂစိတ်ကြွစေရန် စို့ပေးခြင်းမျိုးနှင့်မတူပဲ နို့ဆာနေသော ကလေးငယ်တစ်ယောက် အငမ်းမရ စို့နေခြင်းမျိုးနှင့် တူနေသည်။
အိခိုင်မှာ ထိတ်လန့်တကြား ရှက်ရွံ့ခြင်း နာကျည်းခြင်းများဖြင့် ဝေဒနာပေါင်းစုံ ဖိစီးမှုကို စုပြီးခံနေရ သည်။ အိခိုင် ဒူးများ ညွတ်ကျချင်လာသည်။ တင့်ဆွေ၏ ပူလောင်သော အထိအတွေ့များက အိခိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အရေဖျော်ပစ်ရန် ကြိုးစားနေသော ငရဲမီးလို အထိအတွေ့မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။
စိတ်တွေ ထလာသည်။ ကြွလာသည်။ လိုးချင်စိတ် ပြင်းထန်မှုကြောင့် လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ စိမ့်ထွက်ချင်လာအောင် ဖြစ်နေသည်။ ထိန်းကွပ်ချုပ်တည်းထားရသည်။ တင့်ဆွေအတွက် အိခိုင် သည် အချစ်ဖြစ်သည်။ အိခိုင်သည် နှလုံးသားဖြစ်သည်။ ယခုတော့ အိခိုင်သည် ဖိုက်ဖို့ ဖြစ်နေသည်။
အိခိုင်အတွက်မူ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ ထိတွေ့မှုအာရုံကို မလူးသာ မလွန့်သာ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင် ခံစားနေရသည်။ မောင့်ကို သတိရသည်။ ဘယ့်အတွက်နှင့် ဒီရေချိုးခန်းတံခါးကို အိခိုင်ကို ပိတ်လှောင်ပေးခဲ့ရသည်ကိုလည်း စိတ်က ပြင်းပြစွာ သိချင်နေသည်။
“ရက်စက်လိုက်တာ…မောင်ရယ်..”
မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် အားနည်းစွာ ငိုယိုငြီးတွားရုံမှလွဲ၍ ဘာမှမတတ်နိုင်ချေ။ တင့်ဆွေ လက်ဖဝါးကြီးက အိခိုင်ဖင်ကြားမှ ပွတ်ဆွဲပြီး အပေါ်သို့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ အိခိုင်၏ ထွားကြိုင်းဖုထစ်နေသော တင်ပါးကြီးအစုံက တုန်ခါသွား၏။ ခြောက်ခြားစွာ တုန်လှုပ်သွားလေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း တင့်ဆွေလက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။
တင့်ဆွေ လက်သည် သိသိသာသာ တုန်နေသည်။ အလားတူ အိခိုင်၏ လက်ချောင်းများသည်လည်း ဆက်ဆတ်ခါ လှုပ်ရှားနေကြသည်။ တင့်ဆွေလက်တစ်ဖက်က အိခိုင်စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကိုင်စမ်းမိပြီး သူ့လီးကြီးကို အပေါ်သို့ ခပ်ကော့ကော့လေး မော့ထောင်ပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လိုးသွင်းလိုက်သည်။
“ပြွတ်…ဗြစ်….စွတ်…”
“အင်း…အင်း…အမေ့…”
အိခိုင်၏ နှလုံးသား အိမ်အတွင်း မောင်သည် ခေတ္တလွင့်စင်သွားသည်။ အရာခပ်သိမ်း တဒင်္ဂလေး ငုတ် လျှိုးပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ပစ္စက္ခအခြေအနေ၌ ပူနွေးသော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်အဝကို တေ့ ကပ်မိကတည်းက အိခိုင်အသံများက ခပ်ဝါးဝါးသာ ဖြစ်ရသည်။ ပေါင်ထိပ်များ နှစ်ဖက်စလုံးက ကျင်တက်သွား၏။ မပီသသော ညီးတွားခြင်းများကို နှုတ်မှ တဖွဖွ ငြီးတွားမိလေသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ နွေးထွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားသော လိင်တန်ကြီး၏ အထိအတွေ့က ဆန်းပြားချိုအီလှသည်။ တင့်ဆွေလည်ပင်းကို အိခိုင်က ဘယ်အချိန်က တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်မိမှန်းလည်း မသိတော့ချေ။
“မိန်းမဆိုတာ ချိပ်ပဲ တင့်ဆွေ…။ ဖရောင်းတိုင်မီးပဲ ဖြစ်ဖြစ်… မီးခွက်မီးပဲ ဖြစ်ဖြစ် မီးဆိုတာနဲ့ တွေ့ရင် ချိပ်ဆိုတာ အရည်ပျော်ကြတာပဲကွ”
ဘာဂျာထွန်းလွင် ပြောဖူးသော စကားကို ထွန်းလွင် မြင်စေချင်သည်။ သွေးထွက်အောင် မှန်နေပြီ ထွန်းလွင်..။ ကျင်ချောင်းမှတဆင့် ချိုအီသော ကာမအရသာသည် တင့်ဆွေတစ်ကိုယ်လုံးကို နှံ့ပြားစွာလွမ်းခြုံသွားမိသည်။ ရေဆေးထားသော စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆပ်ပြာမွှေးနှံ့နှင့် သုတ်ရည်နှံ့လေး ရောနေပြီး လှိုက်ထွက်လာသော အနှံ့အသက်ကလေးကို တင့်ဆွေ မက်မောစွာ ရှူရှိုက်လိုက်မိသည်။ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားသော အိခိုင် လက်ကလေးနှစ်ဘက်ကြား၌ တင့်ဆွေခေါင်းမှာ မြုပ်ဝင်နေသည်။ အသတ်ခံရမည်ကိုသိသော သားကောင်ကဲ့သို့ အိခိုင်ခန္ဓာကိုယ်ကလေး မရပ်မနား ဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။
“ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်…ပြွတ်…”
“အမလေး…ကိုတင့်ဆွေရယ်…အ…အ…အ..အ”
ကြီးမားရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီးက အဆုံးထိတိုင်အောင် နှစ်ဝင်သွားသည်။ အောက်မှပင့်ကော် သွင်းလိုက်သော လိင်တန်ကြီး ပင့်အားကြောင့် အိခိုင်ခန္ဓာကိုယ်လေး ကြမ်းပြင်မှ မြောက်တက်သွား သည်။ အိခိုင် ခါးလေးကို စုံကိုင်ဖက်ရင်း ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်လိုက်သော လိင်ချောင်းကြီးက အိခိုင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခွေခေါက်ပြီး ပြုံဝင်သွားသည်အထိ ဆောင့်အားပြင်းသည်။
“ဟင်း…အ…ထိတယ်….ကိုတင့်ဆွေရယ်..”
ရုတ်တရက် ဖွင့်ဟညီးတွားလိုက်သော အိခိုင်အသံလေးက ကိုတင့်ဆွေကို အားပေးအားမြှောက်ပြု သည်။
“မိန်းမတွေဟာ..သစ္စာကြီးမားကြတယ်..။ ဒါပေမယ့်.. သစ္စာတရားထက်.. နှာကြီးကြပြန်တယ်..”
သဘာကြီးထွန်းလွင် ပြောသမျှ ကွက်တိ…။
“အ…အင်း… အင်း… အ… အိုး… ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်..”
အငြီးအတွား၌ မိန်းကလေးများကို ခိုများပင် နိုင်မည်မထင်ဟု တင့်ဆွေက ဖြည့်စွက်၍ သီအိုရီတစ်ပုဒ် ထုတ်လိုက်မိသည်။
“ဟင်း…အင်း…အ….အား….ထွက်ကုန်ပြီ”
အိခိုင် လန့်အော်ကလေး အော်လိုက်သည်။ အသံက ပထမအချီ ခေါင်းလောင်သံနှယ် သာယာချိုအေး၏။
“မောသွားပြီလား..အိခိုင်..”
“အင်း….”
အရှက်၏ မပွင့်တပွင့် အာရုံသည် အိခိုင်ကို လွမ်းမိုးဆဲဖြစ်သည်။ တင့်ဆွေက ဒုတိယအချီအတွက် ပုံစံချ ပြုပြင်ယူသည်။
“အာ…အဲ့လို…မနေတတ်ပါဘူးနော်…”
“ခဏလေးပါ…အိခိုင်ရယ်…နော်…”
အိခိုင် လေးဘက်လေး ကုန်းပေးထားစဉ် တင့်ဆွေ လိင်တန်ကြီးက ဖင်ကြားပေါ်၌ မေးတင်လျက် မှိန်းနေ၏။ ရှည်လျားသော အိခိုင်ဆံနွယ်များက ရေစိုသောကြမ်းပြင်၌ ကပ်နေပြီး ရေစီး၌ လူးလွင့်မျှောနေသည်။ ဒူးထောက်ထားသော ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်လေးက အီတာလျှံ ကျောက်ပြားများဖြင့် ချောနေသည်။
တင့်ဆွေက လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ပြူးထွက်နေသော အိခိုင်စောက်ဖုတ်ထဲကို ပြွတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက် စဉ် အိခိုင် ဒူးနှစ်ဖက်သည် ဘေးသို့ ကားထွက်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ပြန်စေ့ကပ်ရန် ကြိုးစား၍မရ။
“အ.. အင့်… ကိုတင့်ဆွေ… နေဦး… နေဦးဆို… အ.. အ… အ.. အင့်….. ဟင့်… အ.. အ”
အိခိုင် နေဦးဟု တောင်းပန်နေသည့်ကြားမှ တင့်ဆွေ မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေသည်။ လေးဘက်ထောက်ထားသဖြင့် လိုးရသည်မှာ အရသာပြည့်ဝလှပေသည်။ တင်းတင်းကားကား ဖင်သားကြီးများနှင့် တင့်ဆွေဆီးခုံမှ လမွှေးကြီးများ ဖိကပ်ပွတ်ကြိတ်မိသည်အထိ ဆောင့်လိုးသွင်းလိုက် သည်။ လီးထပ်မှ သိမ့်ကနဲ ကျင်တက်သွားပြီး ကျင်ချောင်းတစ်ခုလုံး တုန်ကျင်သွားသည်။
“အား….အား….နာတယ်…အား…”
ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သော အိခိုင်၏အသံလေးက ရေချိုးခန်းတံခါးအပြင်ကို ဖောက်ထွက်သွားသည်။ ထွန်းလွင် မျက်နှာ၌ ကျေနပ်ခြင်း ကြေကွဲခြင်း ခံစားနေရသော ဝေဒနာနှစ်ရပ်ကို အောင်မင်း ရှာတွေ့သည်။
“မင်း….ခံစားနေရပြီလား…ထွန်းလွင်…”
“ငါမလိမ်ပါဘူး…အိခိုင်ကို ငါချစ်မိတယ်ကွာ..”
“အဟင်း.. အချစ်ဆိုတာ.. ဖိုက်ဖို့ဆိုကွ…။ အခု မင်းပြောတဲ့.. မဖိုက်ရပဲ.. ချစ်နေပါလား.. ထွန်းလွင်..။ ဟဲ ဟဲ… တင့်ဆွေ.. သီအိုရီကို မင်းကခံရပြီး မင်းသီအိုရီကိုတော့ တင့်ဆွေက ခံရတာပေါ့ကွာ…”
အဓိပ္ပါယ်လေးနက်လွန်းသော အောင်မင်းစကားများကို ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်နှင့်ရှိသည်။
“ဆောင့်…နာနာလေးဆောင့်ပါ…ကိုတင့်ဆွေရယ်..”
အသံက အချိတင်ကဲ အားမလိုအားမရလေး တိုးတိုးလေး ။ ထွန်းလွင်သာ မဟုတ် အောင်မင်းလည်း ကြား၏။
“မိန်းမတွေဟာ ချိပ်လိုပဲ…။ နီးရာမီးမှာ အရည်ပျော်တတ်တယ်ဆိုတာ မှန်သွားပြီနော့်..”
ဗေဒင်ဆရာကြီး ထွန်းလွင်၏ မချိပြုံးကို အောင်မင်းက မကြည့်ရက်…
“ကဲ…ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်ထားခဲ့ …။ ဒို့ပြန်နှင့်မယ်…”
ရေချိုးခန်းတံခါးသော့ကို ထွန်းလွင်ထံမှ ယူပြီး အောင်မင်း သော့ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ တံခါးကို ခပ် ဟဟလှပ်ပြီး အထဲသို့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဖြူဝင်းတောင့်တင်းသော အိခိုင်ကလေး လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းနေရုံသာမက ဒူးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်း ကုန် ကားပေးထားလေရာ စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြဲအာနေသည်။ မဲနက်ပြောင်ချောသော အရေခွံနှင့် မြွှေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်လို သန်မာသည်ဟု ဆိုနိုင်သော တင့်ဆွေ၏ လီးဒစ်ကြီးက အိခိုင်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဟက်တက်ကြီး သပ်ရိုက်ထားသလို တစ်ဆို့ကြီး ဝင်နေသည်။ တင့်ဆွေလက်နှစ်ဖက်က အိခိုင်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ပေးရင်း ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန် လိုးသွင်းနေသည်။ အိခိုင်လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ထားပြီး တန်းလန်းကျနေသော ဆွဲပြားလေးက နို့နှစ်လုံးကြားဝယ် ရှေ့နောက် ရမ်းခါနေသည်။
တင့်ဆွေ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တင်ပါးကြီးအစုံ လှိုင်းထသွားကာ နို့နှစ်လုံးက တန့်ကနဲ ဆက် တုန်နေကြသည်။ ပျော့အိပျင်းတွဲမနေသော နို့ကလေးများက လုံးမာကျစ်နေသည်။
“အားရပါးရ..ဆောင့်စမ်းပါ…ရှင်ရယ်…”
“ပြွတ်…ဖွတ်..ဘွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်..”
“အင့်… အင့်… အ.. အ… အမလေး.. ထိတယ်… ထိတယ်..”
အိခိုင် မျက်စေ့လေးစုံမှိတ်ပြီး အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ကာ ထိတယ်ဟု အော်နေစဉ် အောင်မင်း လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ ထွန်းလွင်မျက်နှာက တိမ်ဖုံးသော လမင်းနှယ် မှုံပျက်နေသည်။
“ထွန်းလွင်…သူငယ်ချင်း..”
“ဘာလဲကွာ…”
“အချစ်နဲ့ ဖိုက်တာကို .. ခွဲပြောသူတွေ.. တွဲပြောသူတွေ.. လက်တွေ့သင်ခန်းစာရဘို့.. မင်းနှလုံးသားကို အရင်းတည်ရတာတော့ သိပ်မနှိပ်ဘူးထင်တယ်.. ကွာ…”
“ဒါ…ခဏပါ..အောင်မင်း… ဟင်းဟင်း..။ ဘာဝေဒနာမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်ဆေးဝါးမှ မပျောက်ပေမဲ့ အချိန်ဆိုတဲ့ သမားတော်ကြီးရဲ့ ကုစားမှုအောက်မှာ.. အမာရွတ်မကျန်အောင် ပျောက်ကင်းတတ်ကြပြန်တယ်”
“လာပြန်ပြီ…တစ်မျိုး”
“အသစ်အဆန်းတွေ မဟုတ်ပါဘူး.. အောင်မင်း။ ဒါတွေဟာ.. ရှေးပဝေသဏီကတည်းက ရှိပြီးသား နိယာမ တရားတွေပဲ…။ ဖိုမ.. လိင်ဆက်ဆံတာလည်း… မဆန်းပါဘူး။ ယဉ်ကျေးမှု.. ဟိရီသြသပ္ပ ဆိုတဲ့ အရှက်အကြောက်တရားတွေက ချုပ်ကိုင်ထိန်းသိမ်းထားလို့ပေါ့…။ ဒါတွေမရှိရင်လည်း လူဟာ.. လမ်းတွေပေါ်မှာ ခွေးတွေဖင်ပူးသလို လုပ်ကုန်ကြမှာပေါ့… အောင်မင်းရာ..”
“မင်းစကားတွေကို သဘောပေါက်ပါတယ်… တွေးခေါ်တတ်သူတွေလည်း သဘောပေါက်မှာပါ..။ ဒါပေမယ့် ပညာမဲ့ စဉ်းစားညဏ်မဲ့ အသက်ရှင်နေတဲ့ လူတန်းစားကိုတော့ ချွင်းချက်ထားရမှာပေါ့လေ..။”
အပိုင်း ၃ ဆက်ရန်
Comments
Post a Comment