ကျနော် မျိုးဝင်းမှာ သိပ်ချစ်တဲ့ မိသားစု ဘဝလေး ရှိခဲ့တယ်။ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မိန်းမနဲ့ သားလေးအပေါ် တန်ဖိုးထားပြီး အကောင်းဆုံးဘဝလေးကို ဖန်တီးပေးချင်တာ ကျနော်ရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ရည်ရွယ်ချက်ပါ။ ကြည်ပြာ့အပေါ်မှာလည်း စတွေ့ကတည်းကနေ ယနေ့အချိန်အထိ တန်ဖိုးထား ချစ်ခင်ခဲ့သလို သူ့ရဲ့မယားကောင်း ပီသမှုကိုလည်း မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ လေးစားခဲ့ရတာပါ။ ငယ်စဥ္တည်းက နည်းနည်းချူခြာခဲ့တဲ့ သားလေးအပေါ်မှာလည်း အချစ်တွေ ပိုခဲ့သလို အရာရာ အလိုလိုက္မိပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း သူတို့သားအမိကို အိမ်မှာပဲ နေစေကာ သူတို့ဖြစ်ချင်တာကို ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာက ကျနော့်တာဝန်လို့ မှတ်ယူထားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ကျနော့်မှာ အပူတွေရှိရင် ကြည်ပြာတို့ သားအမိကို အသိမပေးဘဲ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ကာ ဖြေရှင်းခဲ့ရတာ အခါခါပါ။
ဒီလိုသာယာပြီး ချစ်စဖွယ်ကောင်းတဲ့ မိသားစုလေးမှာ ရှုပ်ထွေးမှုတွေ မဖြစ်ခင်အထိ အေးချမ်းပျော်ရွှင်ခဲ့ရတာပါ။ ရှုပ်ထွေးမှုတစ်ချို့ ရှိလာချိန်မှာလည်း သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ထိခိုက္မှာ စိုးရိမ်ပြီး ရင်ထဲကအပူမီးကို ကြည်ပြာတို့ မသိအောင် ဖုံးကွယ်ထားမိခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခက်အခဲတွေပြီးရင် စိတ်ချမ်းသာစရာတွေ လာနိုင်တယ်ဆိုတာ မှန်နေနိုင်ပါတယ်။ ဒီနေ့ သားလေးကို မူကြိုပို့ပြီး ပွဲရုံကို ရောက်ကတည်းက ဖုန်းတစ်ခု ဝင်လာပါတယ်။ ဒီဖုန်းက ကျနော့်ရင်ထဲက အပူတွေရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ငြိမ်းအေးစေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကတော့ အလုပ်ကိစ္စပါ။ ယုံကြည်ရတဲ့ လူတစ်ဦးကို ငွေကြိုပေးထားတဲ့ သိန်း ၃၀၀ လောက်ဟာ အစပျောက်နေတာ ကြာပါပြီ။ ယုံကြည်ရတဲ့လူမို့ ရဲတိုင်ဘာတိုင်နဲ့ အုတ်အော်သောင်းနင်းလည်း မလုပ်ချင်လို့ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ပြီး စုံစမ်းနေမိပါတယ်။
ခေတ်ကာလအရ ငွေသိန်း ၃၀၀ လောက်က ပမာဏ များပါတယ်။ အမှားအယွင်းဖြစ်သွားရင် ဖြေရှင်းနိုင်ပေမယ့် ကျနော်ရဲ့ လုပ်ငန်း အရှိန်တန့်ကုန်ကာ ထိခိုက္မှုရှိမှာတော့ အမှန်ပါ။ အလုပ်ထဲက ငွေတွေမို့ အခုကို တချို့တဝက် ထိခိုက်နေပြီး မနည်း ရှင်းနေရတာပါ။ ကြည်ပြာကိုတောင် စိတ်ပူမှာ စိုးပြီး မပြောပြခဲ့ပါ။ နောက်ဆုံးတော့ အလိမ်ခံရရင်လည်း ငါ့ဟာငါ ဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ အစွမ်းရှိတယ်။ မပူတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ချိန်ကြမှ ထိုလူရဲ့ ဖုန်းဝင်လာခဲ့တာပါ။ သူက နယ်ဘက္မှာ ကျန်းမာရေးမကောင်းလို့ အိပ်ယာထဲမှာ လနဲ့ချီ လဲနေလို့ပါတဲ့။ ဝယ်ခိုင်းထားတဲ့ ကုန်တွေလည်း မဝယ်နိုင်သေးတာမို့ ငွေတွေ ပြန်ယူဖို့ ဖုန်းဆက်ရင်း တောင်းပန်နေပါတယ်။ ကျနော်လည်း ခွင့်လွှတ်နားလည်ကြောင်း ပြောကာ သူရှိတဲ့နေရာဆီသွားပြီး ငွေတွေယူလာခဲ့ပါတယ်။
ငွေထုတ် ယူလာပြီးမှ ဒီငွေတွေနဲ့ ပွဲရုံလည်း ပြန်မသွားချင်တာမို့ အချိန်ရှိတုန်းလေး ဘဏ်မှာ သွားအပ်ဖို့ စဥ္းစားမိပါတယ်။ ဘဏ်စာအုပ်က အိမ်မှာမို့ ပြန်ယူရန် ကားကို အိမ်ဘက္မောင်းလာခဲ့ပါတယ်။ ဒီနေ့ မနက်ပိုင်းကတည်းက စိတ်ချမ်းသာစရာ ဖြစ်ရတာမို့ ကြည်ပြာ့ကို ဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြကာ ဘဏ်ကို အတူခေါ်သွားဖို့ တွေးနေမိပါတယ်။ သားမရှိလို့ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေမယ့် မိန်းမကို အပြင်ခေါ်ပြီး ဝယ်စရာရှိတာဝယ်ကာ၊ နေ့လယ်စာ အတူစားဖို့ပင် တွေးပြီး ပျော်ရွှင်နေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အိမ်နားမရောက်ခင် ရပ်ကွက်နားအရောက္မှာပဲ ကားက ထိုးရပ်သွားပါတယ်။ ဒီကားက စဝယ်လာကတည်းက ဒါမျိုး လမ်းမှာ မရပ်ဖူးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ့ ထုံးစံက ကားအသစ်ဝယ်တာဆိုပေမယ့် သူများနိုင်ငံမှာ သုံးပြီးသား အကျတွေပဲလေ။ သူလည်း ပျက်ချင် ပျက္မှာပေါ့လို့ တွေးကာ ရပ်ကွက်ထဲက ဝပ်ရှော့ဆီ သွားအကြောင်းကြားပြီး ယူခိုင်းလိုက်ပါတယ်။
မိန်းမနဲ့ အချိန်ပေးပြီး ကြည်ကြည်နူးနူး လည်ပတ်ဖို့ စဥ္းစားထားကာမှ ကားက ပျက်ရပြန်သေးတယ်လို့ တွေးမိကာ ပြုံးမိပြန်ပါသေးတယ်။ အပေါ်ယံလောက်ပဲ လုပ်ရမှာမို့ ကားကို အမြန်ပြင်ခိုင်းပြီး ငွေထုတ်နဲ့ သော့တွဲတွေကို ယူကာ အိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခြံရှေ့ရောက်တာနဲ့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ကိုကြည့်ပြီး လှမ်းခေါ်မလို့ ပြင်လိုက်ပါသေးတယ်။ ပြီးမှ ကြည်ပြာလည်း ထမင်း၊ ဟင်းချက်ပြီး အိပ်ချင်အိပ်နေမှာ၊ ငါရုတ်တရတ် အိမ်ထဲရောက်လာတာတွေ့ရင် သူအရမ်းဝမ်းသာသွားမှာပဲလို့ တွေးမိလိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့ စိတ်ပျော်နေတဲ့နေ့မို့လို့ ပျော်ချင်စချင်နေတဲ့ စိတ်တွေ ကြီးစိုးနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခြံသော့ကိုဖွင့်ကာ ဝင်လာပြီး အိမ်သော့ကိုပါ ဖွင့်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်ပါတယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကြည်ပြာ့ကို မတွေ့ရတော့ အိပ်နေတာ သေချာပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ချင်တာနဲ့ လုပ်နေကျအတိုင်း သော့တွဲကို ဆက်တီခုံပေါ်က Tissue Box ထဲထည့်ပြီး ခြေကို ဖွနင်းကာ အိပ်ခန်းဘက် လျောက်လာမိပါတယ်။
အိပ်ခန်းနား မရောက်ခင်မှာပဲ အသားချင်း ထိရိုက်သံများနဲ့ တိုးသဲ့သဲ့အသံများကြောင့် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားကာ ခြေလှမ်းရပ်သွားရပါတယ်။ ကိုယ်ကိုတိုင်လည်း အိမ်ထောင်သည်မို့လို့ ဒီအသံတွေ ဘယ်လိုအခြေအနေကနေ ထွက်လာတယ်ဆိုတာ သိနေသလိုပါပဲ။ ဘုရား တရင်း လူမှာ ထူပူကာ စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်ဘဲ စုံရပ်နေမိပါတယ်။ ခြံတံခါး၊ အိမ်တံခါး ပိတ်ထားတာမို့ ဘယ်သူကများ ကျနော်တို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နေတာလဲ။ အထဲက အသံတွေက မသဲကွဲပေမယ့် ယောကျာ်းနဲ့ မိန်းမအသံတွေပါ။ မိန်းမက ကျနော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ ကြည်ပြာလား။ ကြည်ပြာဆိုရင် ယောကျာ်းလေးက ဘယ်သူလဲ။ ကြည်ပြာကသာ အထဲမှာ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ဆိုရင် ငါဘာလုပ်ရမလဲ။ အဖြေမရတဲ့ အမေးများနဲ့ စိတ်ထဲ ချာချာလည်ကာ လူမှာ လဲပြိုကျမတတ် ဖြစ်နေရပါပြီ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်သူလဲဆိုတာ သဲသဲကွဲကွဲဖြစ်ဖို့ အခန်းနားကပ်ကာ အသံတွေကို နားထောင်ဖို့ ကြိုးစားရပါမယ်။ တွေးပြီး ထိတ်လန့်ကာ ကြုံလာရမှာတွေကို ရင်မဆိုင်ရဲပေမယ့် ဒီကိစ္စက ဒီလိုနဲ့ ပြီးလို့မှ မရတာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်ကို ထိန်းပြီး အခန်းတံခါးဝနားထိ လျောက်လာမိပါတယ်။ မိမိက အသံအရင် နားထောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပေမယ့် အခန်းတံခါးက သေချာမပိတ်ထားလို့ ဟနေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ဒီအဟကနေ အိပ်ခန်းကုတင်ကို မြင်နေရပါတယ်။ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် မျက်လုံးများပြာကာ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ချာချာလည်သွားရသလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ လှပယဥ္ကျေးလှတဲ့ ကျနော့်မိန်းမက တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားမဲ့နေကာ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးနေတာပါ။ နောက်ကလူကတော့ ကျနော့်အယုံကြည်ရဆုံးနဲ့ အခင်ဆုံး ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းကြီးလေ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ ဒေါသတွေထွက်လာရင်း အသားတွေ တဆက်ဆက်တုန်လာပါတယ်။
ချစ်လွန်းလို့ အရာရာဖြည့်ဆည်းပေးထားတဲ့ မိန်းမ။ လှပလွန်းသလို အိန္ဒြေသိက္ခာကြီးသူကို ပိုင်ဆိုင်ရတယ်ဆိုပြီး အမြဲဂုဏ်ယူကာ တန်ဖိုးထား မြတ်နိုးထားရတဲ့ မိန်းမ။ လင်ရှေ့မှာတော့ ချစ်တတ်ကြင်နာပြတတ်ပြီး ကွယ်ရာမှာ နောက်ကျောဓါးနဲ့ ထိုးတဲ့မိန်းမ။ နောက္မီးလင်းတဲ့ မိန်းမယုတ်၊ မျောက္မထား လင်ငယ်နေတဲ့ အကျင့်ပျက် မိန်းမ။ မိသားစုနဲ့ လင်ယောကျာ်းအပေါ် သစ္စာမဲ့ပြီး ဖောက်ပြန်တဲ့ မိန်းမ။ ဒီမိန်းမကို ယုံကြည်ပြီး တန်ဖိုးထားမိတဲ့ ငါက နွားလုံးလုံး ဖြစ်နေရပါလား။
ဟိုကောင်ကလည်း ငယ်ငယ်လေးတည်းက ခင်မင်လာတဲ့ သံယောဇဥ္မှမထောက်။ ငယ်ငယ်တည်းက အစစအရာရာ ကောင်းလာတဲ့ ငါ့အပေါ်မှာတောင် နောက်ကျော ဓါးနဲ့ထိုးပြီး ငါ့မယားကို အပိုင်သိမ်းတဲ့ အကျင့်ပျက်ကောင်။ ငါ့ရဲ့ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်ပြီး ဖောက်ပြန်နေကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်ပစ်မှ အေးမယ်။ ဒီကမ္ဘာမှာ ဒီလို အကျင့်ပျက်တဲ့ ကောင်နဲ့ ကောင်မ မရှိသင့်ဘူး။ ကျနော့်စိတ်က ရှက်ဒေါသကြောင့် အသိလွတ်ကာ သူတို့နှစ်ယောက်ကို အခန်းထဲဝင်ပြီး သတ်ပစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် တုန်လှုပ်ကာ နောက်ပြန်လျောက်လာမိလို့ လူက ဧည့်ခန်းနား ပြန်ရောက်လာပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ မီးဖိုချောင်က မြက်ရှင်းတဲ့ ဓါးရှည်ကို အပြေးသွားယူပြီး ဧည့်ခန်းကို ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
မီးဖိုခန်းက ဒေါသနဲ့ ပြန်ထွက်လာချိန်မှာပဲ ဧည့်ခန်းနံရံက မိသားစုဓာတ်ပုံကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားရပါတယ်။ ဒီဓာတ်ပုံက ဟိုခွေးမ ဘွဲ့ယူတုန်းက မိသားစု သုံးဦးရိုက်ထားတာလေ။ ဒီပုံထဲမှာ သားလေးက ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကြားမှာ ပြုံးပျော်ရွှင်မြူးနေတာလေ။ သားလေးရဲ့ အပျော်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ဆိုင်းသွားရပါတော့တယ်။ ဘုရား၊ ဘုရား၊ ကျနော် မှားမိတော့မှာပါလား။ အမိုက္မနဲ့ သစ္စာဖောက်ကောင်ကို ကျနော်သတ်မိရင် ကျနော် ထောင်ကျမယ်။ အမေက သေပြီး၊ အဖေက ထောင်ကျရင် သားလေးဘဝကို ဘယ်လိုရှေ့ဆက်ရမှာလဲ။ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးမှာ အဆွေအမျိုး အရင်းအခြာတွေနဲ့ သားလေးရဲ့ အဘိုးအဘွားတွေ မရှိတော့ဘူးလေ။ သူ့အမေသေပြီး ကျနော်သာ ထောင်ကျရရင် လူမမယ်သားလေးရဲ့ ဘဝကိုတွေးမိပြီး ကျနော်ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး။
သူတို့ကို မသတ်ဘဲ ဟိုခွေးကောင်ကို မယားခိုးမှုနဲ့ ရဲတိုင်ရရင်လည်း အကုန်လူသိပြီး အရှက်ရစရာတွေ ဖြစ်ကုန်ပါတော့မယ်။ သားလေးရဲ့ ဘဝမှာလည်း အမိအဖတွေရဲ့ မကောင်းတဲ့ အရိပ်အောက္မှာ မကြီးပြင်းလာစေချင်ပါဘူး။ လူသတ်သမားအဖေရဲ့ သားတစ်ယောက် မဖြစ်စေချင်သလို၊ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်တဲ့ အကျင့်ပျက္မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ သားတစ်ယောက်အဖြစ်လည်း လူတွေသိမှာ စိုးရိမ်ပါတယ်။ သားရဲ့တစ်သတ်လုံး ဘယ်အရိပ်ဆိုးမှမရှိဘဲ အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိစေချင်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော့်မှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဘဲ ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချလိုက်ရပါတယ်။ ဒီပြဿနာကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ရှင်းမှ ရတော့မှာမို့ ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းဖို့ကိုပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို အမိဖမ်းပြီး သုံးပွင့်ဆိုင် ဖြေရှင်းရမယ်လေ။ သားလေးမျက်နှာကို ငဲ့ကွက်ပြီး လူမသိအောင် ကြိတ်ဖြေရှင်းကာ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ဖို့ လုပ်ရင် ကောင်းမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။
ပြီးတော့ ကြည်ပြာက ကျနော့်အပေါ် ဒီလိုလုပ်နိုင်တာကို မယုံကြည်နိုင်သေးပါဘူး။ မျက္မြင်မို့လို့ လက်ခံရပေမယ့် တခြားအကြောင်း တစ်ခုခုများရှိလို့ ကျနော့်အပေါ် ဒီလိုလုပ်တာလား။ အခုနောက်ပိုင်း လင်မယားကိစ္စတွေမှာ ကျနော်ဘက်က လိုအပ်မှုတွေရှိခဲ့လို့ သန့်စင်နဲ့ အနေနီးစပ်ပြီး ဖြစ်သွားကြတာလား။ ကြည်ပြာက ကျနော့်အပေါ် အရမ်းချစ်တယ်ဆိုတာ ကျနော် ယုံကြည်နေမိတုန်းပါပဲ။ ဒါကြောင့် လိင်စိတ်သာယာမှု သက်သက်နဲ့ မလွှဲသာလို့ ဖြစ်ရတယ်ဆိုရင် ကျနော်ဘက်က ခွင့်လွှတ်နိုင်မလားလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်မေးနေမိပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ကြည်ပြာရဲ့ ရိုးသားအေးဆေးမှုကို ကျနော်အသိဆုံးလေ။ ကြည်ပြာ့ကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ရင်တောင် ဟိုခွေးကောင်ကိုတော့ ကျနော် ခွင့်မလွှတ်နိုင်ပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခြေအနေမှန်ကို သိပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချဖို့ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်လျောက်လာခဲ့ပါတယ်။ လက်ထဲမှာ ဓါးပါသွားရင် နာကျည်းစရာမြင်ကွင်းတွေ မြင်ပြီး လက်လွန်မှာစိုးလို့ ဓါးကို ဗီဒိုနောက်ကျောကြား ထိုးထည့်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။
အိပ်ခန်းနားရောက်တော့ သူတို့ကို အသံပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် ကြားနေရတဲ့ လိုးနေဆော်နေကြတဲ့ အသံတွေကြောင့် ကမ္ဘာပျက်သလို ခံစားရကာ နှုတ်က ဘာသံမှ ထွက္မလာပါဘူး။ အထဲက တဏှာလွန်ကျူးနေကြတဲ့ နှစ်ယောက်ကတော့ အခန်းပေါက်ဝ တံခါးအဟကြားကနေ မက္တပ်ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ကျနော်ကို မတွေ့နိုင်မမြင်နိုင်အောင် အပျော်ကျူးနေကြတာပါ။ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးထားတဲ့ ကျနော်မိန်းမကို ဟိုကောင်က တစွပ်စွပ် တဗြွတ်ဗြွတ်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးနေတာပါ။ အောက်ကခွေးမကလည်း ကျနော်လိုးရင် သူနာမှာစိုးလို့ ဖြည်းဖြည်းသာ လုပ်ပေမယ့် အခုတော့ အပေါ်က ဆောင့်ထည်သမျှကို ပါးစပ်တဟဟနဲ့ ညီးညူရင်း ခံပေးနေတာပါ။ ဒီမြင်ကွင်းကို တွေ့ရတော့ ကျနော် ရင်တွေပူလောင်လာရပါတယ်။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက သူတို့ အပြန်အလှန်ပြောနေကြတဲ့ စကားသံတွေ ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော့်မှာ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားရပါတော့တယ်။
"ကောင်းလား.... ငါ့မိန်းမ....ယောကျာ်းလိုးတာ ကောင်းလား"
"အာ့....ကောင်းတယ်....ရှင့်စိတ်ကြိုက်လိုးနော်......အွတ်"
"ဘယ်လောက်လိုးလိုး မင်းဖင်တွေ မကျသေးဘူး။
လင်နှစ်ယောက် ဝိုင်းလိုးတာတောင် မကျတဲ့အပြင် ပိုတောင့်လာသေးတယ်....အင့်ဟာ..
ဒီလောက်ဖင်လှတဲ့ မိန်းမ....ကဲကွာ....."
"အမလေး....လိုးပါ.... ကိုက ရှင့်လို မလိုးဘူး။
ရှင်သာ အမြဲတမ်း စိတ်ရှိသလို ဆောင့်ချင်တိုင်း ဆောင့်လိုးနေတာ.....
ကျမဖင်တွေ ပိုတောင့်လာတာ...အွတ်....ကို့ကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ရှင် ကြမ်းကြမ်းလိုးလို့ ဖြစ်မှာ...
အမလေး... အောင့်လိုက်တာ...."
"မင်းပါးစပ်နဲ့ မင်းဖင်ကို ငါအရင်ဆုံးလိုးရတာပေါ့.....
အခု ငါ့ကို မင်းဖင်လိုးခွင့် ပေးရတာ ကျေနပ်တယ်မဟုတ်လား....
မင်းလင်တောင် မလိုးဖူးတဲ့ ဖင်ကို ငါ့ကိုပဲ လိုးခွင့်ပေးတာပေါ့...
ဟုတ်လား.... အင့်....အင့်...."
"အာ့.....ဟုတ်တယ်.... ဖင်နဲ့ ပါးစပ်က ရှင့်အတွက်ပါ....
မြန်မြန်လိုးပါ..... ကျမဖင်ထဲက အောင့်နေပြီ....
ရှင်အားရအောင် မြန်မြန်ချပါနော်....."
ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံတွေကြောင့် ကျနော့်ခေါင်း မိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရသလိုပါပဲ။ လူမှာ နောက်ကို လဲကျမလို ဖြစ်သွားလို့ နံရံကို ကိုင်လိုက်ရပါတယ်။ ကျနော်မှာ တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်နဲ့ အခန်းပေါက်ဝကနေ ဧည့်ခန်းကို ပြန်ထွက်လာမိပါတယ်။ သူတို့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်တော့သလို၊ ဒီလောက် အရှက္မဲ့တဲ့ သူတို့နှစ်ဦးကိုလည်း ကျနော်လက်နဲ့ မသတ်ချင်တော့ပါဘူး။ အစက ကြည်ပြာက ကျနော့်အပေါ် ချစ်နေတုန်းလို့ ထင်ခဲ့တာပါ။ ကာမလိုအပ်မှုကြောင့် မမှားသင့်တာကို တခါတလေ မှားမိတာလို့ ထင်မိပြီး ကျနော်က ရှေ့ဆက္မမှားရအောင် တားဆီးထိန်းသိမ်းဖို့ ကြံခဲ့တာပါ။ အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဖောက်ပြန်နေကြတာ တော်တော်ကြာနေပြီဆိုတာ သိသာပါတယ်။ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ နေထိုင်ပြောဆိုတတ်တဲ့ ကြည်ပြာခင်မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့ ထင်စရာပါ။ လမ်းဘေး အပျက္မတွေထက် ဆိုးတဲ့ အပြုအမူ အပြောအဆိုတွေနဲ့ မိန်းမကြမ်း၊ မိန်းမရိုင်း၊ မိန်းမယုတ်ကြီး ဖြစ်နေပါပြီ။
ကျနော်တန်ဖိုးထားပြီး ဖွဖွလေး နမ်းပေးတတ်တဲ့ သူနှုတ်ခမ်းတွေက တခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးနေကျတဲ့။ အခုတော့ ကျနော်စဥ်းတောင် မစဥ္းစားဖူးတဲ့ ဖင်ပေါက်ကိုတောင် ဟိုကောင့်ကို ပျော်ပျော်ကြီး ပွဲတော်တည်ခင်းပေးနေပါပြီ။ သူတိုနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ရာမှာ တလျောက်လုံး နွားလုံးလုံးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုတွေးမိပြီး မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး။ ဒီလို သစ္စာမဲ့ပြီး လူမဆန်တဲ့ သူတွေရှိရာမှာလည်း ကျနော်မနေချင်တော့ပါဘူး။ ကျနော်စိတ်ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ မိသားစုဘဝလေးဟာ တစစီ ကျိုးပဲ့သွားပါပြီ။ သားလေးကို ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ။ ကျနော်ကတော့ အခုအချိန်မှာ ဒီအိမ်က ဝေးရာကိုပဲ ထွက်သွားချင်ပါတော့တယ်။ ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာ မတွေးနိုင်လောက်အောင် ခေါင်းတွေ ထူပူနေပါပြီ။ ခဏဖြစ်ဖြစ် သူတို့နဲ့ ဝေးရာဆီ ကျနော်ထွက်ပြေးချင်နေပြီ။ ကျနော် Tissue Box ထဲက သော့တွဲကို ယူကာ အိမ်ထဲက ပြေးထွက် လာခဲ့ပါတယ်။
ကျနော် အိမ်ကပြေးထွက်လာခဲ့ပေမယ့် ဘယ်ကိုသွားရမှန်းမသိသလို ခြေဦးတည့်ရာ ထွက်လာခဲ့တာပါ။ နေပူပူထဲ တစ်နာရီလောက် လမ်းလျောက်ပြီးချိန်မှာ ကျနော့်ခေါင်းတွေ မခံနိုင်အောင် မူးဝေနောက်ကျိလာပါတယ်။ ဒီနေ့ တွေ့ကြုံရတဲ့ အခြေအနေတွေကြောင့် ကျနော်ကိုယ် ကျနော် ရူးသွားပြီလားတောင် ထင်မိပါတယ်။ တကယ်လည်း အရူးကြီးတစ်ယောက်လိုပါပဲ။ ဝပ်ရှော့က ကားကိုလည်း သွားမယူမိပါဘူး။ ကိုယ်မှာ ပိုက်ဆံထုတ်ကြီး လွယ်ထားပြီး လက်ထဲမှာ သော့တွဲတွေနဲ့ ခြေဦးတည့်ရာ လျောက်နေမိရင်း မြို့အထွက်က မီးရထား ဘူတာရုံဆီ ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ဘူတာရုံနားက သစ်ပင်ရိပ်တစ်ခုမှာ ထိုင်ကာ ရှေ့လျောက် ဘာဆက်လုပ်သင့်လဲလို့ တွေးနေမိပါတယ်။ ကျနော့်အနေနဲ့ တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်ဖို့ စဥ္းစားရပါတော့မယ်။
ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်တွေကို ပြန်စဥ္းစားကြည့်တော့ ကျနော် အသုံးမကျတာတွေ ပေါ်လာပါတယ်။ ငယ်ပေါင်းဖြစ်သလို၊ ဆိုးတူကောင်းဘက်ဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းအပေါ်မှာ ယုံကြည်မှု လွန်ကဲပြီး ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ ကျနော့်မိန်းမနဲ့ လွှတ်ထားမိသလို ဖြစ်ရတာလေ။ သန့်စင်ကို ငယ်သံယောဇဥ္ကြောင့် ယုံတယ်ဆိုတာထက် အဲဒီကောင် ကျောင်းတက်တဲ့ အချိန်ကနေ အခု အလုပ်လုပ်တဲ့အထိ ကျနော်ငွေကြေး ထောက်ပံ့ခဲ့တာ အများကြီးပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ တခြားသူတွေထက်စာရင် သူကတော့ ကျေးဇူးပြုဖူးတဲ့ ကျနော့်အပေါ် ဘယ်တော့မှ သစ္စာမဲ့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ တွက်ထားမိတာပါ။ အခုတော့ အစာကျွေးတဲ့ လက်ကို ပြန်ကိုက်ယုံတင်မကဘဲ ကျေးဇူးရှင်ရဲ့ မိန်းမကိုပါ ခွေးလိုးလိုးပြီး ခွေးလုပ်လုပ်သွားပါပြီ။
ဟိုခွေးမကလည်း ဘာထူးလဲ။ တည်ငြိမ်တယ်၊ အေးဆေးတယ်၊ အိန္ဒြေရှိတယ်၊ သိက္ခာရှိတယ်ဆိုပြီး ယုံကြည်တန်ဖိုး ထားခဲ့ရတာလေ။ လိုအပ်တာ မှန်သမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သလို အလှဆုံး၊ အယဥ္ဆုံး ထားခဲ့တာလေ။ အခုတော့ အဲဒီအလှတွေက ခွေးစားဖို့ ဖြစ်နေရပြီပေါ့။ ကျနော့်မျက်နှာ မထောက်ရင်နေပါ။ သားလေးမျက်နှာတော့ ထောက်သင့်ပါတယ်။ မိဖုရားနဲ့ ပဒုမပေါင်တိုဇာတ်တော် ဖတ်ခဲ့တုန်းက နည်းနည်းပိုတယ် ထင်မိပါတယ်။ မိဖုရားဖြစ်ပြီး ဖာဆန်လှချီလားလို့ ထင်မှတ်ဖူးပါတယ်။ အပြင်မှာ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ နေရတဲ့ မိဖုရားတွေ၊ အမျိုးသမီးတွေက ဒီလောက် စဥ္းစားဆင်ခြင်ဉာဏ် မရှိဘဲ ဖာဆန်ပါ့မလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ အခုတော့ ဇာတ်တော်တွေဟာ တကယ့်လက်တွေ့ဘဝကို လမ်းညွှန်သတိပေးနေတာကို ဘဝနဲ့ရင်းပြီး သိခဲ့ရပါပြီ။ မဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်ပြီး ယုံကြည်ပေးထားရင် နောက်ကျော ဓါးနဲ့ အထိုးခံရတော့တာပါပဲ။
အခု ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ တွေးရင်း ရင်တွေပူလာရပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ဒီမြေနဲ့ ဝေးဝေးနေချင်ပါတော့တယ်။ ကျနော့်စိတ်တွေ မတည်ငြိမ်ခင်အချိန်အထိ သူတို့မျက်နှာကို ပြန်မကြည့်ချင်သေးပါဘူး။ ပြဿနာကို ခေါင်းအေးအေးနဲ့ ဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ အချိန်အထိ ကျနော် အဝေးကို ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ အခုတော့ ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးတိုင်း နွားဖြစ်နေမိတဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်တွေးမိပြီး ရှက်လွန်းလို့ပါ။ ဘယ်သူမှ ရင်မဆိုင်ချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သားလေးကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ကျနော်နဲ့ ခေါ်သွားလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ မွေးကတည်းက အမေနဲ့ မခွဲဖူးတဲ့ သားလေးက ကျနော်နောက်လိုက်လာရင် စိတ်ချမ်းသာပါ့မလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလို အကျင့်ပျက်နေတဲ့ မိန်းမနဲ့ ကျနော့်သားကို မထားခဲ့ချင်ပါဘူး။
အခုချိန်ဆို သားလေးမူကြိုလွှတ်လို့ အိမ်ရောက်နေလောက်ပြီ။ အိမ်မှာ သားကိုသွားခေါ်လို့ ဟိုမိန်းမနဲ့တွေ့ရင် သားရှေ့မှာ ကျနော် လူသတ်မိပါတော့မယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက အမေတစ်ယောက်ပဲမို့ အခုချိန်မှာ ဦးတည်ရာမဲ့ ထွက်သွားမယ့် ကျနော်ထက်စာရင် သူနဲ့နေတာ ပိုအစဥ္ပြေမှာပါ။ နောင်တစ်ချိန်မှ သားလေးအတွက် စဥ္းစားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလို သားလေးအကြောင်း စဥ္းစားမိတော့ ပျော်စရာမိသားစုလေးမှာ ဒီလိုတွေ ဖြစ်ပျက်ရတာ ရင်နာလို့ မဆုံးပါဘူး။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ၊ ယုံကြည်ခဲ့တာတွေအတွက် နောင်တရလို့လည်း မဆုံးပါဘူး။ ဘယ်ဘဝက ဝဋ်ကြွေးကြောင့်လဲ။ ဝဋ်ကြွေးအကြောင်း စဥ္းစားရင်း ကျနော်မေ့ဖျောက်ထားတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို စဥ္းစားမိကာ ရင်ထိတ်သွားပါတယ်။ ငါ ဝဋ်များ လည်သလား။ ဒီလိုစဥ္းစားမိရင်း အခုချိန် ကျနော် ဒီမြေက ထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ဖုန်းဆက်သင့်တဲ့ သူတစ်ယောက်ကို သတိရလာမိပါတယ်။ ဒါနဲ့ ဘူတာရုံက အများသုံးဖုန်းဆီ လျောက်လှမ်းလာရင်း နံပါတ်တစ်ခုကို နှိပ်ကာ.......
"..........."
"ဟယ်လို..... ကျနော်.... မျိုးဝင်းပါ"
" ......................."
ကိုသန့်စင် ပြန်သွားပြီး တော်တော်ကြာတဲ့အထိ အိပ်ယာထဲက ကျမ မထနိုင်သေးပါဘူး။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး နာကျင်နေတဲ့အပြင် တကိုယ်လုံးလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေလို့ အိပ်ယာထက္မှာ မှောက်လျက်ကြီး ဆက်အိပ်နေမိပါတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကို စောင်ဆွဲဖုံးဖို့တောင် မလှုပ်ချင်တော့လို့ ဒီအတိုင်းပဲ အဝတ်မဲ့အိပ်နေရပါတယ်။ ဖင်ဟောင်းလောင်းနဲ့ မှောက်လျက်ကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ကျမအဖြစ်ကို တွေးမိကာ ရှက်ရပေမယ့် သူပေးတဲ့ ဒဏ်တွေကြောင့် မလှုပ်ချင်လွန်းလို့သာ ဒီအတိုင်းနေနေမိတာပါ။ ဒီအတိုင်း နေပေမယ့် ခံစားနေရတာတော့ မသက်သာပါဘူး။ ဖင်ဝက ကျိန်းစက်နာကျင်နေသလို စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အခံရခက်နေတုန်းပါပဲ။ လိုးနေရင်းနဲ့ သူရော၊ ကျမရော မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြမ်းမိခဲ့သမျှ ဒဏ်တွေကို အခု ခံနေရပါပြီ။ အစက သူက ကွန်ဒုံးစွပ်ကာ ကျမဖင်ကို ဖိဆောင့် လိုးနေရင်းနဲ့ အဖုတ်ကိုလည်း လက်နဲ့ ဖိပွတ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ ကျမ အဖုတ်ထဲက ယားပြီး မနေနိုင်ဖြစ်လာတဲ့အခါမှာ သူက ကွန်ဒုံးကို ချွတ်ပြီး အဖုတ်ကိုပြောင်းပြီး ရေရေလည်လည် လိုးပါတော့တယ်။
ကျမလည်း လိုအပ်နေတဲ့အချိန်မို့ အဖုတ်ကို သူလိုးပေးလာတာကို ကျေးဇူးတင်မိရပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အဖုတ်ကို စလိုးကတည်းက မညှာမတာ ဆောင့်ထည့်ကာ ကျမ ဆံပင်နဲ့ လည်ပင်းကို နောက်ပြန်ဆွဲပြီး ဖင်ကိုရိုက်လို့ ပက်ပက်စက်စက် လိုးသွားခဲ့တာပါ။ ကျမလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ခါနီးမို့ သူ ရက်ရက်စက်စက် လိုးသမျှကို မတားဆီးနိုင်ပဲ ခံပေးခဲ့တယ်လေ။ အချက်တိုင်း သားအိမ်ထိအောင် လိုးဆောင့်တဲ့ ဒဏ်တွေနဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းတွေကို နီရဲနေအောင် ရိုက်ပြီး လိုးနေတာမို့ ကျမမှာ မျက်ရည်များ စီးကျလာတဲ့အထိ နာကျင်ခံခက်လှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တားဆီး ငြင်းဆန်ဖို့ မကြိုးစားမိဘဲ ဒီလို ရက်ရက်စက်စက် လိုးတာကို အရသာပိုတွေ့လာကာ ကျမရဲ့ အထွဋ်အထိပ်ရောက်ခြင်းကို လည်ပင်းကို နောက်ပြန်ဆွဲ အညှစ်ခံရင်းနဲ့ပဲ ပြီးဆုံးခဲ့ရပါတော့တယ်။ ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ကျမမှာ လေးဘက္မကုန်းထားနိုင်တော့ပဲ အိပ်ယာပေါ်ကို မှောက်လျက်ပစ်ကျကာ အကြောများဆွဲလို့ ကောင်းနေရပါတော့တယ်။ သူကလည်း ကျမအဖုတ်ထဲ လီးတပ်ရက်နဲ့ အပေါ်မှ ကပ်ရပ်မှောက်ကာ ဖိထားပါတယ်။
ကာမပြီးဆုံးခြင်းကြောင့် အသိစိတ်လွတ်ပြီး တကိုယ်လုံးတုန်ဆင်းနေတဲ့ ကျမကို သူက လည်ပင်းကို တင်းတင်းဖမ်းချုပ်ထားပြီး ကျမပါးပြင်တွေနဲ့ လည်ပင်သားတစ်လျောက်ကို လျှာပြားကြီးနဲ့ လိုက်လျက်နေပါတယ်။ ကျမ မျက်နှာတပြင်လုံးလည်း သူ့တံတွေးများနဲ့ စိုစွတ်ပေရေနေသလို လည်ပင်းကလည်း သူအတင်းချုပ်ထားလို့ နီရဲနေမှာပါ။ ဒီလိုသူက ကျမ မလှုပ်နိုင်အောင် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖမ်းချုပ်ထားတာကိုပင် နာရမှန်းမသိတော့ဘဲ ကာမဆိပ်တက်ကာ အသိလွတ်နေရတာ အံ့ဩစရာပါ။ ကျမ အားအင်ကုန်ခမ်းပြီး ငြိမ်ကျသွားမှ အဖုတ်ထဲက လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ကျမဖင်တွေကို လက်ဝါးနဲ့ ခပ်စပ်စပ်ရိုက်ပြီး ဖင်လှတဲ့မိန်းမ၊ ထန်လွန်းတဲ့မိန်းမလို့ ပြောနေပြန်ပါသေးတယ်။
ကျမဖင်တွေမှာလည်း သူရိုက်လွန်းလို့ နီရဲကာ ကျိန်းစက်နာနေပေမယ့် တားနိုင်တဲ့အားပင် မရှိတော့ပါ။ ကာမပြီးဆုံးပြီး စောက်ရည်များ ထွက်သွားတာနဲ့ ကျမရဲ့ ရှိသမျှအားတွေကို ပါသွားသလားလို့တောင် ထင်ရပါတယ်။ သူဘာလုပ်လုပ် ငြိမ်ခံနေရင်းနဲ့ပင် ကာမစိတ်များ ပြန်လည်နိုးကြွလာတာ ထူးဆန်းလှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လူက မလှုပ်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေတာမို့ သူလေးဘက်ပြန်ကုန်းခိုင်းတာကိုပင် မလုပ်နိုင်တော့ပါ။ ဖင်ပေါက်ရော၊ အဖုတ်ရော နာနေသလို တင်ပါးတွေလည်း ကျိန်းနေပါတယ်။ ဒူးတွေလည်း မခိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက ကျမတို့ လင်မယားခေါင်းအုံးတွေကို စုထပ်ကာ ကျမ ဘိုက်အောက္မှာ ခံပေးပါတယ်။ ခေါင်းအုံးတွေပေါ် ခွပြီးကုန်းကုန်းကွကွ မှောက်အိပ်နေတဲ့ ကျမဖင်ထဲကို သူ့လီးကို တဆုံးပြန်ထည့်ရင်း ဖင်လိုးပွဲကို မြိုင်မြိုင်ကြီး ဆက်ကျင်းပပါတော့တယ်။
ဒီတစ်ခါ ဖင်လိုးရာမှာတော့ ကွန်ဒုံးမစွတ်တော့ဘဲ လီးကို ဂျယ်လူးကာ ဒီအတိုင်း ထည့်သွင်း လိုးနေပါတော့တယ်။ ကွန်ဒုံးနဲ့တုန်းက အဝင်ကောင်းပေမယ့် ကြာလာတဲ့အခါ ပူသလို ခံစားလာရပါတယ်။ အခုတော့ လီးအရည်ပြားရဲ့ ပွတ်တိုက်ထိုးခွဲမှုကို ထိထိမိမိ ခံစားနေရပါတယ်။ ကျမရဲ့ ဖင်အိုးလှလှလေးလည်း သူ့ရဲ့ မညှာမတာ ထိုးသွင်းလိုးချက္များကြောင့် ခေါင်းအုံးတွေပေါ် ပိပြာကာ ခံနေရပါပြီ။ လီးကြီးကြီးနဲ့ အဆက္မပြတ် တဖေါင်းဖေါင်း လိုးချက္များကြောင့် ကျမမှာ ညီးသံပင် မထွက်နိုင်တော့ဘဲ သူ့ဆောင့်ချက္များကြောင့် လေအန်သံများပဲ ထွက်နိုင်ပါတော့တယ်။ ဖင်ပေါက်လေးကလည်း စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်ရင်း နာကျင်နေရတာများလာတော့ ထူပူလာတဲ့အထိပါပဲ။ အဆက္မပြတ် ခပ်မြန်မြန်လိုးနေတော့ နာတာတောင် မသိနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရပါပြီ။
သူလိုးလို့ ပြီးရင်တော့ ကျမဘယ်လောက် ဒဏ်ခံရမယ်ဆိုတာ မတွေးဝံ့စရာပါပဲ။ သူ့လီးက ကျမ ဘိုက်ထဲကို ရောက်လာတယ်ထင်ရအောင်ပင် ဘိုက်တွေနာလာတဲ့အထိပါ။ ကျမပုခုန်းကိုကိုင်ပြီး အားရှိသမျှ ကြုံးလိုကာ သူ့သုတ်ရည်များကို ကျမဖင်ထဲမှာ ပန်းထည့်ရင်း ပြီးသွားပါတော့တယ်။ ကျမတကိုယ်လုံး နာကျင်ကာ ထူပူသွားရတဲ့အထိ သူလိုးတာ ခံခဲ့ရတာမို့ ကျမအပေါ်မှာ သူထပ်အိပ်ပြီး ကာမအရသာခံနေတာကိုပင် ထခိုင်းဖို့ မလုပ်နိုင်သေးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ခဏအကြာမှာ သူ့ဟာသူထကာ ကျမကို ထဖို့ ပြောပါတယ်။ ကျမမှာ မလှုပ်နိုင်သေးတာမို့ ခေါင်းအုံးတွေပေါ်ကဆင်းကာ ဆက်ပြီး မှောက်အိပ်နေမိပါတော့တယ်။ သူ့ကို အရင်ပြန်ခိုင်းပြီး ခြံတံခါးသေချာပိတ်သွားဖို့ ပြောလိုက်ရပါတယ်။ သူက သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရအောင် ပြောတာကိုပင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရေချိုးခန်းထဲ လုပ်သွားဖို့နဲ့ ကျမခဏလောက် နားပါရစေလို့ ပြောလိုက်ရပါတော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ သူ့ဟာသူ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လို့ ထွက်သွားပြီး ခဏကြာတဲ့အထိ ကျမဒီအတိုင်းပဲ အရုပ်ကြိုးပျက် မှောက်အိပ်နေမိပါတယ်။ ဖင်လိုးခံရတာ ကောင်းလားလို့ ကျမဟာကျမ ပြန်တွေးကြည့်မိတော့ သေချာမသိပါဘူး။ သေချာတာကတော့ ဖင်တစ်ခုလုံး ထူပူနေအောင် ခံလိုက်ရတာပဲ သိပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကာမအသစ်အဆန်းတစ်ခုကို သူနဲ့ ဆန်းသပ်မိတဲ့အတွက် ကျေနပ်သလိုတော့ ခံစားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ဖင်လိုးခံရတဲ့နည်းကတော့ ခံရတာ မသက်သာပါဘူး။ ကျမအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး မလှုပ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရတာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုအိပ်နေလို့ မရသေးပါဘူး။ သားကို မူကြိုသွားကြိုရအုံးမှာ ဖြစ်သလို သူနဲ့ကာမပွဲ နွှဲခဲ့တဲ့ အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေကိုလည်း လဲရအုံးမှာပါ။ ခေါင်းအုံးစွပ်အကြောင်း စဥ္းစားမိမှ ကို့ ခေါင်းအုံးပေါ် မှောက်အိပ်ပြီး ဖင်လိုးခံခဲ့ရတာကို တွေးမိပါတယ်။ ကိုယ့်ခေါင်းအုံးကိုတော့ အသစ်လဲပေးမှပါ။ လင်ငယ် ဖင်လိုးတာကို အောက်ကခံပေးထားတဲ့ ခေါင်းအုံးနဲ့တော့ ကို့ကို ခေါင်းအုံးပြီး မအိပ်စေချင်ပါဘူး။
မဖြစ်နိုင်လွန်းလို့သာ အိပ်ယာထဲက ထလာရပေမယ့် ကျမအောက်ပိုင်းက လှုပ်လိုက်တိုင်း နာနေတာပါ။ ကိုသန့်စင်က တံခါးတွေသေချာ ပိတ်သွားရဲ့လားလို့ စိုးရိမ်မိလို့ အပြင်ထွက်ကြည့်ဖို့ အရင် ပြင်မိပါတယ်။ ပြီးမှ ရေချိုးကာ သားကို သွားကြိုမယ်ပေါ့။ အပြင်ထွက်ဖို့ အင်္ကျီကောက်စွပ်ပြီး ထမိန်ဝတ်တော့ပင် မလွယ်ကူပါ။ သူက ဖင်ကို ကြမ်းကြမ်းလိုးယုံတင်မကဘဲ မညှာမတာ ရိုက်နှက်သွားခဲ့လို့ ထမိန်အသားနဲ့ တင်ပါးတွေ ထိယုံနဲ့ပင် စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ထမိန်ကို ရင်လျားသလို ဝတ်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ ထွက်လာရပါတယ်။ လမ်းလျောက်တော့လည်း စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္း ခံစားရတာပါပဲ။ တခါက အဖုတ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စလိုးတုန်းက ပေါင်ကွကာ ဆီးခုံက စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္း ဖြစ်ရတာထက် ပိုဆိုးပါတယ်။ အခုက ပေါင်ကွယုံတင်မကဘဲ ဖင်ကွတယ်လို့တောင် ဆိုရမလိုပါ။ တင်ပါးနှစ်လုံး အချင်းချင်းထိတာပင် စပ်လှသလို ဖင်ပေါက်ထဲကလည်း မီးစနဲ့ အထိုးခံထားရသလို နာနေရတာပါ။
ဒီလိုပုံနဲ့ သားကို သွားကြိုရမှာတောင် တော်တော် အားတင်းပြီး သွားရမယ့်ပုံပါ။ ရေချိုးရင် ဘယ်လောက် စပ်အုံးမလဲမသိ။ မိန်းမသားဘဝက အခံဘက်ကကြီးပဲ ဆိုကြပေမယ့် ဒီလူနဲ့ ဆက်ဆံမိမှ ခံရတာကြီးပဲမဟုတ်ဘဲ နာလည်း အမြဲနာရပါသေးတယ်။ ကျမကလည်း အဲဒီနာကျင်မှုတွေကို စွဲလန်းနေမိတာ ခက်လှပါတယ်။ ဒီလို နာတာကို တွေးနေရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်မိတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေ ကျနေတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒါက ကျမဖင်ထဲက ကိုသန့်စင် သုတ်ရည်တွေ အခု စီးကျလာတာပါ။ ကျမလည်း နာနေတာနဲ့ မေ့သွားကာ ဖင်ကို မသုတ်ခဲ့မိဘူးလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဧည့်ခန်းဆက်တီခုံပေါ် Tissue Box ထဲက တစ်ရှုးဆွဲထုတ်လိုက်စဥ္မှာပဲ တစ်စုံတစ်ခုကို စမ်းမိလိုက်ပါတယ်။ ဘာလဲလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ကို့ကားသော့က ကမ္ဘာလုံးပုံ သော့ချိတ်လေး ဖြစ်နေပါတော့တယ်။
ဟင်ကနဲလို့ ကျမအံ့ဩသွားရပါတယ်။ ဒီသော့ချိတ်လေးက မနေ့က သားလေးဆော့လို့ ကွင်းပြုတ်သွားတာလေ။ ကို့ကို သွားပြောတော့ ကို ပြန်တပ်လိုက်တာ တွေ့မိသလိုပါပဲ။ ပြန်တပ်ပေမယ့် မခိုင်လို့ နောက်နေ့မှ ကြိုးနဲ့အသေချည်မယ်လို့ ကို ပြောတာ ကြားယောင်မိလာပါတယ်။ ဒီသော့ချိတ်က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီအထဲ ပြန်ရောက်နေတာလဲ။ အလုပ်က ပြန်လာတိုင်း ကိုက သော့တွဲတွေကို Tissue Box ထဲကို ထည့်တတ်တဲ့ အကျင့်ရှိပါတယ်။ နောက်နေ့အလုပ်သွားမှ ပြန်ထုတ်ယူသွားတတ်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သားလေးက ထုတ်ပြီးဆော့ရင်တော့ အဲဒီထဲ ကျမပြန်မထည့်တော့ပါဘူး။ အိပ်ခန်းထဲက စားပွဲခုံပေါ် ယူထားလိုက်ပါတယ်။ မနေ့က ကျမ သိမ်းမိသလား စဥ္းစားပေမယ့် ထူပူနေတော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ ကိုပဲ ဒီအထဲပြန်ထည့်ပြီး မနက်အလုပ်သွားတဲ့အခါ သော့ချိတ်ပြုတ်ပြီး ကျန်ခဲ့သလား။
မနက်က ကိုသန့်စင် လာတဲ့အထိ ကျမဧည့်ခန်းမှာ မုန့်စားရင်း TV ထိုင်ကြည့်နေတာပါ။ အဲဒီတုန်းက မုန့်စားရင်း ကျမ တစ်ရှုးသုံးမိသလိုပဲ။ ဒီတုန်းက မတွေ့မိပါဘူး။ မုန့်စားရင်း တစ်ရှုးသုံးမိသလားဆိုတာကလည်း မရေမရာနဲ့ စဥ္းစားရခက်လှပါတယ်။ ဒါဆိုရင် ကျမတို့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတုန်း ကိုများ အိမ်ပြန်လာခဲ့သလား။ ဘုရား....ဘုရား.... အမိုက္မ ဘုရားတမိရပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ကို ပြန်လာလို့ ကျမတို့ကို တွေ့သွားရင် ဒီအတိုင်း ပြန်သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမတို့ကို သတ်မှာပေါ့။ မသတ်ရင်တောင် အော်ဟစ်သောင်ကြမ်းမှာ အသေအချာပါပဲ။ ကျမရဲ့ မိုက်ပြစ်တွေက ဘယ်ယောကျာ်းမှ သီးခံခွင့်လွှတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလို့ ကျမကိုယ်ကျမ ဖြေတွေးတွေးကာ စိတ်ဖြေပေမယ့် မကောင်းမှုရဲ့ အရိပ်ဆိုးက ကျမကို ကြီးကြီးမားမား ခြောက်လှန့်နေပါပြီ။
ဒီလိုကြောက်လန့် တုန်လှုပ်မှုတွေကြောင့်ပဲ ကျမ နာတာကျင်တာတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်မှန်း မသိတော့ပါ။ ရေချိုးတော့လည်း ဖင်တစ်ခုလုံး မခံနိုင်အောင် စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္း ဖြစ်ရပေမယ့် နာတာကို စိတ်ထဲစွဲမနေတော့ပါဘူး။ ကျမဘဝနဲ့ချီပြီး ပေးဆပ်ရမယ့် တုန်လှုပ်မှုတွေကြောင့်ပဲ အရာရာကို သွေးပျက်ကြောက်လန့် နေရပါပြီ။ ကျမ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ရေချိုးပြီးတဲ့နောက္မှာ ကျမတစ်ခု သတိရတာက ကိုသန့်စင်ကိုပါ။ သူက ကျမအရင်ထပြီး ပြန်သွားတာမို့ သူပြန်တဲ့အချိန်မှာ ထူးခြားမှု တစ်ခုခုကို သတိထားမိလားလို့ မေးချင်မိပါတယ်။ ဒါနဲ့ သူ့ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကျမစိုးရိမ်မှုတွေ ပြောပြကာ မေးမိတော့ သူက ဘာမှမထူးပါဘူးလို့ပဲ ပြောပါတယ်။ အိမ်တံခါး ပြန်စိပြီးတော့ သူပြန်ထွက်သွားတာတဲ့၊ ခြံတံခါးတောင် သူသေချာပိတ်သွားတယ်၊ သူပြန်ထွက်တော့လည်း လမ်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးတဲ့။
ဒါပေမယ့် အိမ်တံခါးကို ကျမသော့ခတ်ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့တာလို့ ထင်ပါတယ်။ သူပြန်တော့ သော့ဖွင့်လျက်လားဆိုတာ သူသေချာ မမှတ်မိပြန်ပါဘူး။ ကျမလည်း ထူပူနေတော့ သေချာစဥ္းစားမရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ သူကတော့ ကို ရောက်လာတာ လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူးပဲ ပြောနေပါတယ်။ အခြေအနေသိရအောင် ကို့ပွဲရုံကို သူဖုန်းဆက်ကြည့်ရမလားလို့ မေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်တာကို တွေးမပူပါနဲ့။ အတွေးလွန်ပြီး ကြောက်လန့်ကာ လိုက်စုံစမ်းမှ အကုန်ပေါ်ကုန်မယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။ ကျမလည်း သူပြောတာကို လက်ခံလိုက်ပါတယ်။ မှားခဲ့တာက ကျမတို့ နှစ်ယောက္မို့ ဖြစ်လာတာကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ တကယ်လို့ ကိုသိသွားလို့ ကျမလို မိန်းမယုတ်ကို မပေါင်းနိုင်ရင်လည်း ကျမထိုက်နဲ့ ကျမကံပါပဲ။ ကိုက ကျမကို သတ်ရင်လည်း အသေခံရမှာပါ။ ကို ပေးတဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ကျေကျေနပ်နပ် ခံရမယ့် အမိုက်မတစ်ယောက်ပဲလေ။
ဒါနဲ့ သားလေးကို သွားကြိုပြီး ခြံထဲမှာ သားလေးဆော့နေတာကို စောင့်ကြည့်ပေးရင်း ကို ပြန်အလာကို စောင့်နေမိပါတယ်။ ဒီလို စောင့်နေရတဲ့ အချိန်စက္ကန့်တိုင်းဟာ ကျမအတွက် ငရဲသမျှ ပူလောင်လွန်းလှပါတယ်။ ကိုပြန်လာရင် အရင်လို အေးအေးဆေးဆေးပဲလား။ ဒါမှမဟုတ် ဘာတွေဖြစ်ကြမလဲ။ ကျမရဲ့ မိသားစုကမ္ဘာလေးဟာ ကျမမိုက်ပြစ်ကြောင့် ပြိုကွဲရတော့မှာလားဆိုပြီး မျက်ရည်ကျမိပါတယ်။ ကျလာတဲ့မျက်ရည်ကို သားလေးမမြင်အောင် သုတ်နေစဥ္မှာပဲ အိမ်ထဲက ဖုန်းမြည်သံကြားလို့ ကျမပြေးကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ဆက်တာက ကိုသန့်စင်ပါ။ သူက ကို့ပွဲရုံကို ရောက်နေတာတဲ့။ ကိုက မနက်တည်းက အကြွေးပေးမယ့်သူဆီ ထွက်သွားလို့ ပွဲရုံမှာ မရှိကြောင်း လှမ်းပြောပါတယ်။ တဆက်တည်း ကျမပူပန်နေတာတွေ မဟုတ်ကြောင်းနဲ့၊ စိတ်အေးအေးထားဖို့ ပြောကာ ငွေကိစ္စရှင်းပြီးရင် ကိုက အိမ်ကိုပြန်လာလိမ့်မယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။
ကျမလည်း စိတ်နည်းနည်းအေးသလို ဖြစ်မိပေမယ့် ငွေသွားယူတဲ့ကိုက တစ်နေကုန် ပွဲရုံကို ဘာလို့ ပြန်မလာတာလဲလို့ အတွေးဝင်လာပါတယ်။ ငွေသွားယူရတာ ဝေးလို့လား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ညနေလည်း စောင်းနေပြီမို့ မကြာမီ ကို ပြန်လာပါလိမ့်မယ်ပဲ တွေးလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ညနေ ၆ နာရီကျော်ပြီး မှောင်စပျိုးလာတဲ့အထိ ကို ပြန်မရောက်လာသေးပါဘူး။ အရင်က အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် ကြိုဖုန်းဆက်ကာ ပြောတတ်ပြီး ဘကြီးဦးအိမ်က တစ်ယောက်ယောက် အဖေါ်ခေါ်ထားဖို့ မှာတတ်ပါတယ်။ အခုတော့ ဖုန်းလာမလားလို့ ကျမစောင့်နေပေမယ့် လုံးဝမလာပါဘူး။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ပွဲရုံကို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ ယမင်းအဖေက လာကိုင်ပြီး ကိုက မနက်တည်းက ထွက်သွားတာ၊ ပွဲရုံကို ပြန်မလာသလို အိမ်ပြန်သွားပြီထင်ပြီး ပွဲရုံအလုပ်သမားတွေလည်း အလုပ်ဆင်းသွားပြီလို့ ပြန်ပြောလာပါတယ်။ ဒါဆို ကိုက တစ်နေကုန် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ငွေသွားယူတာ ကြာမယ်ဆိုရင်လည်း ကျမကို ဘာလို့ ဖုန်းမဆက်တာလဲ။
ကျမမှာ တွေးရင်း ရင်တွေပူလာကာ ခေါင်းလည်း ချာချာလည် မူးလာပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကိုသန့်စင်အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်ကာ ကို ပြန်မရောက်သေးကြောင်းနဲ့ ပွဲရုံကိုလည်း ပြန်မရောက်ကြောင်း၊ ကျမကိုလည်း ဖုန်းမဆက်ကြောင်းပြောကာ စုံစမ်းပေးဖို့ တောင်းဆိုရပါတယ်။ သူကတော့ မပူဖို့နဲ့ လမ်းမှာ ကားပျက်နေလို့ ဖြစ်နေလား မသိဘူးပြောကာ သူရှာပေးပါ့မယ် ပြောပါတယ်။ ကျမလည်း ဘကြီးဦးဆိုင်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကိုပြန်မရောက်သေးလို့ တစ်ယောက်လောက် လွှတ်ပေးဖို့ ပြောရပါတယ်။ အမမြ ရောက်လာပါတယ်။ ကို ပြန်မရောက်သေးလို့ ကျမ ပူပန်နေတာတွေကို အမမြက နှစ်သိမ့်ပေးပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ည ၇ နာရီခွဲလောက်အထိ ကို ပြန်မရောက်လာသလို ကျမလည်း အငြိမ်နေလို့ မရအောင် ပူပန်ရပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာ ဘကြီးဦးနဲ့ လူတစ်ဦး အမောတကောနဲ့ ရောက်လာပါတယ်။ ဝပ်ရှော့ဆရာက ကားလာမယူလို့ ကျမတို့အိမ်ကို လိုက်လာတာကို ဘကြီးဦးနဲ့ လမ်းမှာ တွေ့လာတာတဲ့။
အပိုင်း ၁၉ ဆက်ရန်
Comments
Post a Comment