ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် အပိုင်း ၂၃

ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် အပိုင်း ၂၃

မှန်တင်ခုံမှာ ထိုင်ကာ ကျမကိုယ် ကျမကြည့်ရင်း အောင်အောင့်ရဲ့ အပြုအမူများကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိပါတယ်။ ကိုယ့်တူ ကိုယ့်သားမို့ ဘာစိတ်မှ မရှိကြပေမယ့် လူပျိုပေါက် စိတ်ကစားတတ်တဲ့ အရွယ်မှာ ကျမရဲ့ အနေအထိုင်တွေ ခြင်ချင်ရပါတော့မယ်။ နမ်းတာက ကိစ္စမရှိပေမယ့် ရင်သားတွေကို ဖိမိပွတ်မိတာက ဖိုမသဘောကြောင့် ကလေးတွေ စိတ်လှုပ်ရှားသွားတတ်ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် အခုအခံ မရှိသလောက်ဖြစ်တဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ ဒီနေ့လို မနေထိုင်သင့်ဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ အရင်ကတော့ ကျမရေချိုးချိန်က သူတို့ ကျောင်းသွားမှပါ။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့လို သတိထားမိတဲ့ အခြေအနေမျိုး မကြုံရပါဘူး။ ဒီနေ့ကတော့ သူတို့ကျောင်းသွားတာနဲ့ ကိုသန့်စင် လာခေါ်တာကို အရန်သင့် ဖြစ်စေဖို့ စောစောရေချိုးမိသွားတာပါ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖယောင်းကဲ့သို့ ပုံသွင်းလွယ်ကာ စိတ်ကစားတတ်တဲ့ အရွယ်မျိုးမှာ အမြင်မှား၊ အတွေ့အထိမှားများကြောင့် အချိန်မတိုင်ခင် ခံစားမှုလွန်ကဲပြီး လမ်းကြောင်းလွဲတတ်တာကို ကျမသတိထားရပါတော့မယ်။ အောင်အောင့် တင်မကပါဘူး။ သားကလည်း အောင်အောင့် အမတွေနဲ့ အမေအပေါ် ချစ်ခင်တဲ့စိတ်ကြောင့် ဒီလိုပဲ နေတာပဲလေ။ တစ်ခုခက်တာက၊ မိဘက အစိုးရိမ်လွန်ပြီး လိုက်ချုပ်ခြယ်ရင်လည်း သန့်ရှင်းတဲ့ ကလေးတွေရဲ့စိတ်ကို ပိတ်ပင်တားဆီးကာ အရောင်ဆိုးလိုက်သလို ဖြစ်မှာကိုလည်း စိုးရိမ်ရပါတယ်။

ဟူး...... လူပျိုပေါက်အရွယ်တွေက ထိန်းရခက်လိုက်တာနော်။ အဖေတွေ ရှိနေရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့။ သားမှာက ကျမပဲ အဖေ၊ ကျမပဲ အမေလေ။ အောင်အောင့်မှာလည်း နိုင်ငံခြားကနေ နှစ်တွေအကြာကြီး ပြန်မလာဖြစ်တဲ့ အဖေကြောင့် ဖခင်ရဲ့လမ်းညွှန်ထိန်းကြောင်းမှု မဲ့နေရတာပါ။ ဒီတော့လည်း ကလေးနှစ်ဦးရဲ့ လူပျိုပေါက်အရွယ်အတွက် တွေးကာ ကျမရင်မောမိပါတယ်။ ရှေ့လျောက် သူတို့ဘဝအတွက် လမ်းမှန်ကို ပြပြီး ထိန်းကြောင်းပေးဖို့ စဥ္းစားရတာ တကယ်မလွယ်ပါဘူး။ ဒီလို အတွေးများနဲ့ ရင်မော နေချိန်မှာပဲ ကိုသန့်စင်ရောက်လာပါပြီ။

ကျမလည်း ကိုသန့်စင်နဲ့အတူ အမြန်တက် လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကားလေးက မြို့ပြင်ဘက်ကို သွားနေလို့ ဘယ်ကို သွားနေတာလဲလို့ မေးရပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ သူက အေးအေးဆေးဆေး စားသောက်လို့ရတဲ့ မြို့ပြင်က စားသောက်ဆိုင် ကိုသွားနေတာ ပြောပြပါတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူပြောတဲ့ဆိုင်ကို ရောက်လာပါတယ်။ ဆိုင်ဆိုတာထက် ဘန်ဂလိုဆန်ဆန် လုံးချင်း အဆောက်အဦးလေးတွေ ရှိတဲ့ ခြံပါ။ ခြံရဲ့ ဟိုးဘက်ထောင့်က အဆောက်အဦလေးဆီ သူတန်းမောင်း ဝင်သွားပါတယ်။ သူကြိုတင်ပြီး မှာထားပြီးသားတဲ့။ ဒီလို သီးခြားရှိတတ်တဲ့ နေရာမျိုးတွေ သူတော်တော် သိပါတယ်။ အရင်ကလည်း သီးသန့်အခန်းတွေရှိတဲ့ ဆိုင်ကို သူခေါ်သွားဖူးတယ်လေ။

ဘန်ဂလိုပုံစံ သီးခြားအဆောင်လေးဆိုပေမယ့် အထဲမှာ စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုနဲ့ ကုလားထိုင်တွေပဲ ရှိတာပါ။ အေးအေးဆေးဆေး ဝိုင်းဖွဲ့စားချင်သူများနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချိန်းတွေ့ချင်တဲ့ စုံတွဲတွေအတွက် ရည်ရွယ်ထားတဲ့ ပုံပါပဲ။ စားပွဲထိုးကောင်လေးကို ဘဲလ်နှိပ်ပြီး ခေါ်လိုက်တာနဲ့ ရောက်လာတာပါ။ ကိုသန့်စင်က စားစရာတွေ ကြိုမှာထားတာမို့ ကျမတို့ ရောက်ပြီးတာနဲ့ စားပွဲအပြည့် လာချပေးပါတယ်။ စားစရာတွေ ရောက်လာတာနဲ့ စားဖို့လုပ်ကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်က မစားခင်မှာ အမှတ်တရနေ့လေးမို့ ဝိုင်သောက်ရအောင်ဆိုပြီး ပုလင်းကို ဖောက်ပါတယ်။ ကျမက သူတစ်ယောက်တည်း သောက်ဖို့ ထင်နေချိန်မှာ ခပ်လှလှ ခွက်နှစ်လုံးထဲ ထည့်တာတွေ့မှ ကျမ မသောက်တတ်ဘူးပြောကာ ငြင်းရပါတော့တယ်။

ဒါပေမယ့် ဒီဝိုင်က မမူးဘူးပြောကာ ဒီနေ့လေးမှာ တစ်ခွက်လောက် သောက်ဖို့ တောင်းဆိုနေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ပြောမရမယ့်အတူတူ သူ ကမ်းပေးတဲ့ ဝိုင်ခွက်ကို နမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ အနံ့သင်းသင်းလေးနဲ့ တစ်မျိုးလေးပါပဲ။ ကို ရှိနေချိန်ကတည်းက တစ်ခါတစ်လေ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ကိုက နည်းနည်းသောက်တတ်ပါတယ်။ အဲဒီ ကိုသောက်တဲ့ အနံ့က ပြင်းပါတယ်။ တခါတလေ ကိုသောက်လာတဲ့ အနံ့ကြောင့် ကျမက မူးနေတတ်ပါတယ်။ အခု ဒီဝိုင်က အနံ့သင်းသင်းလေးမို့ နည်းနည်းလောက် အရသာ ခံကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြင်းရှရှနဲ့ အာခေါင်ထဲ ဝင်သွားပေမယ့် အဝင် သိပ်မဆိုးပါဘူး။ သူပြောသလို တော်တော်ပျော့တဲ့ အကောင်းစားဝိုင်အမျိုးအစား ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ သူက ကျမကို ဖက်ပြီး တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက်သောက်နေတာကို အဖော်ပြုကာ ကျမတစ်ခွက်ကုန်အောင် သောက်လိုက်ပါတယ်။

သူက လေးခွက်လောက် သောက်ပြီးချိန်မှာ ကျမက ဟင်းတွေ ပူတုန်း ထမင်းစားဖို့ပြောကာ စားကြပါတယ်။ ထမင်းကို အေးဆေးစားနေရင်းနဲ့ ကျမခေါင်းထဲမှာ ရီဝေဝေနဲ့ နေရတာ တမျိုးလေးပါပဲ။ မူးတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘဲ ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေဝေလေး ဖြစ်နေကာ စိတ်ထဲ ပျော်နေသလိုပါပဲ။ ဒါနဲ့ စားသောက်ပြီးတော့ သူက စားပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်ကာ သိမ်းခိုင်းပါတယ်။ နောက်ထပ် အချိုပွဲတွေ လာချပြီးတော့မှ သူနဲ့ကျမ အေးဆေးထိုင်ကာ နားနေကြပါတယ်။ သူက ကျမကို ဖက်ထားသလို ကျမကလည်း ခေါင်းထဲ ရီဝေဝေနဲ့မို့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှီကာ မှေးနေမိပါတယ်။ သူ့လက်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အငြိမ်မနေပဲ ကျမကို ပွတ်သတ်ပေးနေလို့ နေရတာ ပိုကောင်းနေသလိုပါပဲ။

ခဏလောက် ဒီလိုနေကာ ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်း ပြောနေကြရင်း သူက ကျမမျက်နှာကို ဆွဲမော့စေပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပေးလာပါတယ်။ ကျမလည်း လွတ်လပ်ပြီး လူမမြင်နိုင်တဲ့ နေရာဖြစ်သလို၊ ဝိုင်တစ်ခွက်ကြောင့် ခေါင်းထဲရီဝေဝေဖြစ်နေတာနဲ့ ပေါင်းပြီး သူ့အနမ်းများကို တုန့်ပြန်ပေးနေမိပါတယ်။ သူက ကျမနှုတ်ခမ်းကို တေ့ကာ စုပ်နမ်းသလို သူ့လျှာကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ကစားပေးပါတယ်။ ကျမလည်း သူနဲ့ အကြိမ်များစွာ အနမ်းကြမ်းကြမ်းများကို ရင်ဖိုလှိုက္မောဖွယ် ကြုံတွေ့ခဲ့ဖူးကြတာမို့ သူ့အလိုကျ တုန့်ပြန် နမ်းနေတတ်ပါပြီ။ လျှာခြင်းကစားပေးကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပေးလိုက်တိုင်း ကျမတကိုယ်လုံး ဖျဥ္းကနဲဖြစ်ကာ စိတ်တွေ ကြွလာရပါတယ်။

နှုတ်ခမ်းခြင်း နမ်းစုပ်နေသလို လက်တွေကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ပွတ်သတ်ပေးနေကြပါတယ်။ ကျမတို့အတူ မနေဖြစ်ကြတာလည်း နှစ်ပတ်ကျော်ပြီမို့ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ထိမိ၊ ကိုင်မိလိုက်တာနဲ့ ကာမစိတ်တွေက ဟုန်းကနဲ တောက်လောင်လာမိကြပါပြီ။ သူက ကျမတင်ပါးတွေကို ပွတ်သတ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်တိုင်း ကျမကလည်း သူ့ရင်ဘက်ကို ပွတ်သတ်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းပေးနေမိပါတယ်။ ဒီနောက္မှာတော့ သူက ကျမရဲ့ ရှေ့ထမိန်ကြားထဲ လက်ထိုးထည့်ကာ အဖုတ်လေးကို ကိုင်တွယ်ဖို့ လုပ်လာပါတယ်။ ကျမလည်း စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ပြီမို့ အဖုတ်လေးကို သူကိုင်ရတာ အစဥ္ပြေစေဖို့ ထမိန်အလွှကို ဖယ်ပေးကာ သူ့လက်ကို အဖုတ်နေရာဆီ ဆွဲယူ ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဒီလို အဖုတ်နေရာကို ထမိန်ပေါ်က ပွတ်ပေးနေရင်းကို ကျမအဖုတ်ထဲက အရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာပါတယ်။ ကျမတကိုယ်လုံးလည်း တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ နေရတာ မရိုးမရွဖြစ်ကာ ပေါင်ကို ပိုကားပေးရင်း သူပွတ်ပေးတာကို အရသာ ခံနေမိပါတယ်။ သူက ကျမကို ထမိန်တွေ လှန်တင်ပေးဖို့ ပြောလာပါတယ်။ ကျမလည်း ထမိန်ပေါ်ကနေ သူပွတ်ပေးတာကို အားမရတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ထမိန်ကို မြန်မြန်လှန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုပါ ချွတ်ပြီး သူနှိုက်ပေးတာကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ခံချင်တာပါ။ စားသောက်ဆိုင်မှာမို့ စိတ်ထိန်းနေရတာပါ။ သူက ကျမရဲ့ အရည်တွေနည်းနည်းစိုနေတဲ့ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို လက်ချောင်းနဲ့ ပွတ်ဆွဲပေးနေပါတယ်။

ကျမမှာ ပါးစပ်က အသံမထွက်အောင် ထိန်းရင်းနဲ့ကို မရတော့ပါဘူး။ သူလုပ်ပေးတာကို တိုးတိုးလေးညီးရင်း ပွတ်ပေးတာ ပိုထိစေဖို့ ဖင်ကို ကြွထားပေးနေရပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ သူက ရှေ့က စားပွဲကို လက်ထောက်ပြီး ထိုင်ဖို့ ပြောပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျမထမိန်ကို အနောက်ကနေ ဆွဲတင်ပြီး အဖုတ်ကို ထိုးဆွပွတ်သတ်ပေးပါတော့တယ်။ ကျမမှာ စားပွဲကို လက်ထောက်ကာ အားယူရင်း ဖင်ကို ကုလားထိုင်ပေါ်က နည်းနည်းကြွပေးကာ ပေါင်ကွပြီး ကုန်နေတဲ့ပုံ ဖြစ်နေပါပြီ။ အဖုတ်ထဲကလည်း အရည်တွေ တော်တော် စိမ့်ထွက်နေပါပြီ။ ဒီပုံစံနဲ့ဆို စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာပဲ ကျမစိတ်တွေ လွတ်ထွက်ကုန်မှာကို စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။ သူကတော့ အဖုတ်နေရာကို ပွတ်သတ်နှိုက်ပေးသလို၊ ကျမဖင်တွေနဲ့ ရင်သားတွေကိုလည်း နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သတ်ပေးနေတာပါ။

အဲဒီလိုနဲ့ ကျမအဖုတ်ထဲက တဆစ်ဆစ်ဖြစ်လာပြီး အရည်တွေထွက်ကာ တစ်ခါပြီးတော့မလိုအထိ ဖြစ်နေပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာ သူက ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆင်းထိုင်ပြီး ကျမကို အနောက်ကနေ မှုတ်ပေး၊ လျက်ပေးဖို့ ကြိုးစားလာပါတယ်။ ကျမလည်း ဒီလိုနေရာမှာ မတော်တဆ လူမိသွားရင် အရင်တခါ စားသောက်ဆိုင်မှာလို အရှက်ရမှာ ကြောက်ပြီး သူ့ကို တားရပါတယ်။ သူသာ ကျမကို လျက်ပေးရင် ကျမ အော်ဟစ်ညီးညူရင်း ပြီးသွားတော့မှာပါ။ ပြီးတော့ ကျမဒီထက်ပိုပြီး သူ့အလိုးကို တောင့်တမိတော့မှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူလျက်ပေးမှာကို တားမိတာပါ။ ဒီတော့သူက မက္တပ်ပြန်ရပ်ပြီး ကျမနှုတ်ခမ်းများကို စုပ်ကာ သူ့ကို လီးစုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုလာပါတယ်။

ကျမလည်း သူ့ကိုပြန်လုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါနဲ့သူက နံရံမှာ မက္တပ်ရပ်ပေးတာကို ကျမက သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို လှန်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အမြှောင်းလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့လီးနေရာကို အတွင်းခံပေါ်ကနေ ခဏနမ်းပေးပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ တောင်နေတဲ့ သူ့လီးကို လက်ကကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုဟလို့ သူ့လီးထိပ်ခေါင်းကို ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့ကို လီးစုပ်ပေးရတာ များနေပြီမို့ အစဥ္ပြေအောင် စုပ်ပေးတတ်နေပါပြီ။ စုပ်နေရင်း အရည်တွေကို မြိုချကာ လက်နဲ့လည်း ပွတ်သတ်ဂွင်းထု ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ သူကတော့ မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ကျမလုပ်ပေးတာကို အရသာခံနေပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ၁၀ မိနစ်လောက်အကြာမှာ သူ့လီးက တဆက်ဆက်တုန်လာပြီး ပြီးချင်လာပါပြီ။ သူက ကျမပါးစပ်ထဲ ပြီးရင် သူ့လရည်တွေကို မြိုချပေးဖို့ စဥ္းစားနေတုန်းမှာပဲ သူက လီးကို ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို ထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီး ပေါင်ကားပေးဖို့ ပြောလာပါတယ်။ အမှန်ဆိုရင် ကျမလည်း စိတ်တွေထန်နေပြီး သူ့အလိုးကို ခံချင်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် စားသောက်ဆိုင်မှာဆိုတဲ့ အသိက ကျမရဲ့စိတ်ကို မလုံခြုံစေပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျမလည်း စိတ်တွေထန်နေပြီမို့ သူနဲ့လိုးဖြစ်ရင် အားရပါးရခံမိမှာပါ။ အဲဒီတော့ ဒီနေရာမျိုးမှာ အသံထွက် ညီးညူပြီး အသိလွတ်အောင် ခံဖို့က အစဥ္ပြေမနေပါဘူး။

သူကလည်း လိုးရင် တဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ စိတ်ရှိတိုင်း ကြမ်းမှာ ဖြစ်သလို ပါးစပ်ကလည်း စကားကြမ်းကြမ်းတွေ ပြောလာမှာကို ကျမသိနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဒီနေရာမှာ မလုပ်ကြဘဲ အိမ်ကိုအမြန်ပြန်ကာ သား ကျောင်းက ပြန်မလာခင်အထိ စိတ်ရှိလက်ရှိ နေကြရအောင်လို့ ပြောရပါတော့တယ်။ သူကတော့ စိတ်ထနေတုန်း ဇွတ်တရွတ် လုပ်ချင်နေတဲ့ပုံ ပေါ်နေပေမယ့် ဒီနေရာမှာတော့ ကျမ လုံးဝခွင့်မပြုနိုင်တာ သေချာမှ အိမ်ကိုပြန်ဖို့ သဘောတူပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမတို့နှစ်ယောက္မှာ ငွေရှင်းပြီးတာနဲ့ ကာမပွဲကြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြမ်းဖို့အတွက် အိမ်ကိုအမြန် ပြန်လာခဲ့ကြပါတော့တယ်။

နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေထန်နေကြလို့ အိမ်ကိုရောက်တာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို တန်းဝင်မိကြပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ သူနဲ့ အိပ်ယာပေါ်မှာ အချစ်ပွဲနွှဲဖို့ ကျမဆန္ဒပြင်းနေလို့ ဧည့်ခန်းမှာ မလုပ်ပဲ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့တာပါ။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကုတင်ပေါ်တောင် မရောက်ရသေးခင် သူက ကျမကို ဆွဲဖက်ကာ ဆာလောင်မွတ်သိပ်လွန်းတဲ့ အနမ်းကြမ်းကြမ်းများ ပေးလာပါတယ်။ ကျမလည်း မထူးပါဘူး။ သူဖက်လိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲမှာ သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ပြီး ပွတ်သတ်ကာ အနမ်းတွေ အပြိုင်ပေးမိတာပါပဲ။ ဒီလို ပွတ်ရင်းနမ်းရင်းနဲ့ပဲ ကျမရဲ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ပြုတ်ကုန်သလို ထမိန်ကလည်း ကွင်းလုံးပုံကျနေပါပြီ။

သူလည်း အင်္ကျီရော၊ လုံချည်ရော ကျွတ်နေပါပြီ။ ကျမတို့နှစ်ယောက္မှာ အသားချင်းကပ်ပြီး ပွတ်သတ်စုပ်နမ်းကာ ကာမမီးတောက်ကို ပိုပြီးအားကောင်းလာအောင် လုပ်နေမိကြပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ သူက အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ချလိုက်ဖို့ ပြောပါတယ်။ ဒါနဲ့ကျမလည်း အတွင်းခံတွေကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်နေသလို သူလည်း မြန်မြန်ချွတ်နေပါတယ်။ အခုတော့ ကမ္ဘာဦးလူသားနှစ်ဦးလို ခန္ဓာကိုယ်မှာ အဝတ်မကပ်နိုင်တဲ့ ကာမလူသားနှစ်ဦးဟာ ကာမမှော်ရုံတောထဲဝင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေကြပါပြီ။ အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပြီးတော့ ကျမက ကုတင်ပေါ် တက္မလို့ ပြင်နေတာကို သူက လက်လှမ်းဆွဲပြီး ကုတင်ဘောင်ကို ကိုင်ကာ ကုန်းပေးဖို့ ပြောလာပါတယ်။

ဒီလို ရမ္မက်ထန်နေချိန်မျိုးမှာ တစ်ယောက်လိုချင်တာကို ကျန်တစ်ယောက်ကလည်း လိုလိုချင်ချင် ဖြည့်ဆည်းပေတတ်တာ သဘာဝပါပဲ။ အခုလည်း သူနှစ်ခွန်း မပြောရပါဘူး။ ကုတင်ဘောင်ကို ကိုင်ကာ သူ့ရှေ့မှာ ကုန်းပြပြီး ကျမဖင်တွေကို လှုပ်ပြနေလိုက်ပါတယ်။ ၁၀ နှစ်ကြာ အရှက်ကုန်အောင် ပတ်သတ်ခဲ့ရသူ ဖြစ်တာရော၊ သူတိုက်ခဲ့တဲ့ ဝိုင်တစ်ခွက်ရဲ့ အရှိန်ရောပေါင်းကာ ကျမမှာ အူမြူးနေမိပါတယ်။ ကျမရဲ့ လှုပ်ပေးနေတဲ့ ဖင်ကို သူက လက်ဝါးနဲ့ ဖြန်းခနဲ မြည်အောင် ရိုက်ချလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုရိုက်တာကို ဒေါသထွက်ရမယ့်အစား ကျေနပ်နေတတ်တဲ့ ကျမရဲ့ လိင်စိတ်ကလည်း ထူးဆန်းလွန်းပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက ကျမဖင်နောက္မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲကာ လျက်ပေးပါတော့တယ်။

စားသောက်ဆိုင်မှာ ကတည်းက အလျက်ခံချင်နေတဲ့ ကျမအဖို့တော့ အကြောတွေ ဖျဥ္းခနဲထကာ အရသာရှိလွန်းလှပါတယ်။ သူနှာခေါင်းက ကျမဖင်နှစ်လုံးကြား ညှပ်ပြီး ကျမအနံ့အသက်တွေကို မရွံမရှာ ရှူနေသလို သူ့လျှာကလည်း အဖုတ်အကွဲကြောင်း တလျောက်ကနေ ဖင်ဝလေးအထိ လျက်ပေးနေတာပါ။ သူအစိလေးကို လျက်ပေးစုပ်ပေးချိန်မှာ ကျမမှာ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ဆင်းသွားရပါတယ်။ ကျမအဖုတ်လေးထဲက အရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် စီးကျနေပြီး ထောက်ထားတဲ့ ခြေထောက်က အားမရှိတော့ပဲ ခွေကျမတတ် ဖြစ်နေရပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို မြန်မြန်လိုးပေးဖို့ ဆော်ဩရပါတော့တယ်။ ကျမအတွက် ဒီအချိန်မှာ သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲ အသွင်းခံလိုက်ရဖို့သာ စိတ်ရှိပါတော့တယ်။

"ကိုသန့်စင်၊ မလျက်ပေးတော့နဲ့။
မြန်မြန်လုပ်ပါတော့၊ ကျမမနေနိုင်တော့ဘူး"

"ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ မင်း တော်တော် ယားနေပြီလား"

"ဟင့်.... လိုးပေးပါတော့။
စားသောက်ဆိုင်မှာတည်းက မနေနိုင်တော့တာ။
ဟုတ်တယ်။ ကျမအထဲကို ရှင့်လီးမြန်မြန်ထည့်ပေးပါတော့"

ကျမရဲ့ ထိန်းသိမ်းနိုင်မှု စည်းတွေ ကျိုးပေါက်ကုန်ကာ ပါးစပ်က စကားကြမ်းကြမ်းတွေ ထွက်ကုန်ပါတယ်။ သူနဲ့နေတိုင်း ကျမရဲ့ ပုန်းကွယ်နေတဲ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေ ပွင့်ထွက်လာတတ်တာ အမြဲပါပဲ။ ကျမရဲ့ လိုလိုလားလား တောင်းဆိုမှုကို ရမှ သူက ကျမဖင်နောက္မှာ မက္တပ်ရပ်ကာ လီးနဲ့ အဖုတ်ဝကို တေ့လိုက်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့အကျင့်အတိုင်း တစ်ခါတည်း ဆောင့်သွင်းမယ်လို့ ထင်ကာ မျက်စိမှိတ်၊ အံကြိတ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို တောင့်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ဆောင့်မသွင်းသေးဘဲ လီးထိပ်နဲ့ ကျမအဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျောက် အစုန်အဆန် ပွတ်သတ်ပေးနေသလို၊ အစိလေးကိုလည်း လီးနဲ့ထိုးကာ ကစားပေးနေပါသေးတယ်။

ကျမလည်း လိုအပ်နေချိန်မှာ ထပ်မံဆွနေတော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ လူမှာလည်း ချွေးများပြန်ကာ တဆက်ဆက်တုန်နေပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ သူ့လီးထိပ်နဲ့ ကျမအဖုတ်ဝလေး တည့်ချိန်ကို မှန်းကာ ဖင်ကို အနောက်ဆုတ်လို့ လီးကို အထဲဝင်အောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလို ကျမဖင်ကို အနောက်ပစ်ပြီး သူ့လီးကို ဝင်အောင်လုပ်ချိန်မှာ သူကလည်း ကျမအဖုတ်လေးထဲကို လီးတဆုံးဝင်အောင် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

ပလွပ်...ဗြွတ်....ဒုက်.....အား....

"အမလေး၊ ထိလိုက်တာ...အာ့...."

"ဒီလို အလိုးခံချင်နေတာ မဟုတ်လား။
စိတ်ချ၊ မင်းကို အဖုတ်ကွဲအောင် ဆောင့်ပေးမယ်။
ကဲဟာ...."

ဗြွတ်...ဒုက်....အ.....ဘွတ်....အင့်....ဗြွတ်....
ဖေါင်း....အွတ်....ဗြွတ်.....ဒုက်....အု....

သူ့ဆောင့်သွင်းတဲ့အခါ ခံနိုင်ရည်ရှိဖို့ ကျမ ခန္ဓာကိုယ်ကို အသင့်ပြင်ထားချိန်မှာ ဆောင့်မသွင်းခဲ့ဘဲ ကျမဟာကျမ လီးကို အဖုတ်ထဲဝင်အောင် နောက်ပြန်ဆောင့်ချိန်ကျမှ သူက ဆောင့်သွင်းလိုက်တာပါ။ ဒီလို ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သတိမထားမိချိန်မှာ လီးတဆုံးကို အားနဲ့ဆောင့်သွင်းခံရတာမို့ ကျမမှာ ရှေ့ကို ဟပ်ထိုးကျသွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ကျမရဲ့ခါးကို တင်းတင်းကိုင်ထားတာမို့ ပစ်လဲမကျသွားရတာပါ။ သားအိမ်ထိပ်ကို ဒိုင်းကနဲ အဆောင့်ခံလိုက်ရတော့ ကျမမျက်လုံးထဲ မီးများပွင့်သွားသလို ခံလိုက်ရပါတယ်။ နထင်နရင်းတွေ ပွင့်ထွက်မတတ် ခံလိုက်ရတာပါ။ သူက တဆုံးသွင်းပြီးတာနဲ့ ကျမကို စကားကြမ်းကြမ်းတွေပြောကာ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ကာ လိုးနေပါတော့တယ်။

"အင့်ဟာ....တော်တော်ဖင်လှတဲ့ မိန်းမ။
ကဲဟာ..... မင်း ဖင်တွေက လုံးပြီး တင်းကားနေတာပဲ။
အပျိုလေးအတိုင်းပဲ။
တွေ့တဲ့လူတိုင်း လိုးချင်မယ့် ဖင်ကို ငါက လိုးနေရတာပေါ့....အင့်ဟာ....စိတ်ကြိုက် ခံစမ်း"

"အာ့... ဆောင့်ပါ.... ရှင်ပဲ စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါ။
အမလေး... တခြားဘယ်သူမှ ....အွတ်.... မလိုးချင်ပါဘူး။
ရှင့်တစ်ယောက်တည်း လိုးချင်နေတာပါ...အ...အင့်"

"မင်းလို လှပြီး တောင့်တဲ့ မိန်းမမျိုး လူကြီးရော၊ လူငယ်ရော အကုန်လိုးချင်ကြမှာပဲ။
လိုးချင်လို့ မင်းဖင်တွေကို ကြည့်နေကြမှာ မင်းမသိဘူးလား။
အင့်ဟာ.... ဒီလောက်ဖင်လှတဲ့ မိန်းမ။
ငါက ဖင်ပြုတ်အောင် လိုးခွဲပေးထားရမှာပေါ့...ကဲဟာ"

သူ့ရဲ့ ရမ္မက်ကြမ်းကြမ်းစကားတွေက ကျမရဲ့ စိတ်ကို လှုပ်ရှား ရိုက်ခတ်စေပါတယ်။ သာမာန်အချိန်ဆိုရင် ဒီစကားမျိုး ပြောတာကို လက္မခံနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခုချိန်က ရမ္မက်တွေ မီးလောင်နေပြီး အလိုးနေခံနေချိန်မို့ ကျမရဲ့ ကာမစိတ်ကို ပိုကြွလာစေပါတယ်။ တစ်ဆက်တည်း မနက်က မောင်အောင်အောင်နဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို မျက်လုံးထဲ ပြန်မြင်ယောင်လာပါတယ်။ ဒီကလေးကရော စိတ်ကစားတဲ့အရွယ်မှာ သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေကို ပစ်မှားနေသလား။ ဒီကလေးက ကျမရဲ့ ရင်သားတွေ၊ ဖင်တွေကို တက္မက္နေသလားလို့ တွေးမိလာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်တဲ့အရာကို တွေးမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဒေါသထွက္မိပါတယ်။ ရမ္မက်တွေ မိုးမီးလောင်နေချိန်မို့ မတွေးသင့်တာတွေ တွေးပြီး၊ မထင်အပ်တာတွေ ထင်နေမိတာ နေမှာပါ။ ဒီလို မအပ်စပ်တဲ့ အတွေးမျိုးဝင်လာအောင် ကိုသန့်စင်ရဲ့ စကားတွေက သွေးထိုးပေးနေတာလေ။

"ပြောလေ၊ ငါပြောတာ ဟုတ်တယ်မို့လား။
မင်းက ဘယ်သူ့သတိရပြီး ငြိမ်သွားတာလဲ။
မင်း လင်အပေါ် သစ္စာဖောက်ချင်လို့လား...
ဒါဆို ဘေးလူမလိုးရအောင် မင်းစောက်ဖုတ်ရော၊ ဖင်ရော ကွဲအောင် လိုးပေးထားရမယ်။
ကဲဟာ.... မှတ်ထား....."

"အာ့....အာ...မဟုတ်ပါဘူး။
သူများတွေ လိုးချင်လည်း ကျမက ရှင့်တစ်ယောက်တည်းပဲ...အာ့....ခံနေတဲ့ဟာ...
စိတ်ချ.... ရှင့်အလိုးကိုပဲ....တသတ်လုံးခံမှာ"

"ဒါဆို ငါက ဘာလဲ...ပြောလေ"

"ရှင်က ကျမယောကျာ်းလေ။
ရှင့်အလိုးကို ၁၀ နှစ်ကြာလာအောင် ခံပေးခဲ့တာလေ။
ရှေ့လျောက်လည်း ရှင်စိတ်ရှိတိုင်း ကျမ ခံပေးနေရမှာပါ။...
ကျမ ခြေထောက်တွေ မခိုင်တော့ဘူး။
ညောင်းလာပြီ။ ဒီပုံစံနဲ့ တစ်ခါပြီးအောင် လိုးပေးပါနော်....အင့်.....
........အ.....အမ.....လေး.......အွတ်......
အ....လိုး....လိုး..... ရှင်စိတ်ရှိသလို ဆောင့်ပါ....
အာ့.... ကျမ ပြီးတော့မယ်.... လိုး....ပါ....အွတ်..."

သူက ပါးစပ်နဲ့ ပြောသလို အောက်က အဆောင့်ကလည်း အဆက္မပြတ်ပါဘူး။ ကျမရဲ့ဆံပင်တွေကို ဆွဲလိုက်၊ ဖင်ကိုရိုက်လိုက်နဲ့ လိုးနေတာပါ။ မက္တပ်ရပ် လိုးနေတာဆိုတော့ နောက်က ဆောင့်တဲ့သူကလည်း အားရှိသလို ဆောင့်လို့ ရပေမယ့် ရှေ့က ဖင်ကုန်းပြီး ခံရသူမှာတော့ တကိုယ်လုံး ရမ်းခါနေအောင် ခံနေရတာပါ။ ကျမလည်း သူ့လိုးချက်တွေ ပိုပြီးထိမိနေအောင် ဖင်ကို နောက်ကိုပစ်ပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမပြီးချင်နေကြောင်း ပြောလိုက်တဲ့အခါ သူက လက်နှစ်ဖက်ကို ကျမခါးကို စုံကိုင်ဆွဲကာ တဖွပ်ဖွပ်၊ တဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ သွက်သွက်လေး လိုးပါတော့တယ်။

သူ့က အပေါ်ပင့်လိုးလိုက်၊ အောက်စိုက်လိုးလိုက်နဲ့ ခါးကို စုံကိုင်ကာ အထိမိဆုံး လိုးချက်တွေ ထုတ်သုံးလာလို့ ကျမမှာ လည်ပင်းကြောများထောင်လာကာ ပါးစပ်မစိနိုင်ဘဲ ညီးညူနေရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်ချက္များနဲ့ ဆက်တိုက်လိုးနေရင်း ကျမရဲ့ တကိုယ်လုံး ကော့ပြန်တုံ့ဆွဲကာ ကာမအထွွဋ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပါတော့တယ်။ ကျမပြီးတာနဲ့ တပြိုင်နက် သူက အားကုန်ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြီး ခါးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို လွှတ်ချပစ်လိုက်ပါတယ်။ ကျမမှာ မျက်လုံးထဲပြာထွက်သွားပြီး ရှေ့က ကုတင်ပေါ် ပစ်လဲကျသွားရပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် လူက အသိမကပ်နိုင်သေးဘဲ တစ်ကိုယ်လုံး တုံဆင်းပြီး မျက်ဖြူစိုက်မကပ် ကာမအရသာကို ခံစားနေရပါတယ်။

ဒီလို ခြေဖျားလက်ဖျားများ ကောက်ကွေးကာ မှောက်ခုံကြီး ကာမအရသာခံစားပြီးတော့ အသက္မျှင်းမျှင်းလေး ရှူကာ အမောဖြေနေမိပါတယ်။ ခဏနေမှ ကုတင်ပေါ် လှိမ့်တက်ပြီး ခွေခွေလေးလှဲကာ အမောဖြေရပါတယ်။ သူလည်း ကုတင်ပေါ် တက်လာကာ ကျမကို ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လို့ ပွတ်သတ်ပေးနေပါတယ်။ ကျမအနေနဲ့ တောင့်တနေတဲ့ အရာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ရခဲ့ရလို့ ကျေနပ်အားရနေမိပါတယ်။ သူနဲ့ကျမ ခဏအမောဖြေရင်း စကားတီးတိုးပြောကာ ပွတ်သတ်ပေးနေမိပါတယ်။ သူမပြီးသေးတာမို့ နောက်တစ်ခါ ကာမပွဲ ထပ်နွှဲရအောင် ရမ္မက်လောင်စာတွေ ထပ်ဖြည့်နေကြတာပေါ့။ သူက ကျမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း အဖုတ်ကို နှိုက်ပေးနေသလို ကျမကလည်း သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေမိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကာမရထားကြီး အရှိန်ကုန်မောင်းနှင်ဖို့ ပြင်ဆင်နေမိကြပါတော့တယ်။

ဒီနေ့ကတော့ သူ့ကို မနည်းပြန်လွှတ်လိုက်ရတာပါ။ သူ့အပြောကတော့ အမှတ်တရနေ့မို့ ကျမနဲ့ နေရတာ အားမရသေးတဲ့ပုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျမအနေနဲ့ကတော့ သားလေး ကျောင်းကပြန်လာချိန် နီးပြီမို့ ဆက်ပြီး လက္မခံနိုင်တော့တာပါ။ သူနဲ့လိုးခဲ့ဆော်ခဲ့တဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာလည်း သုတ်ရည်နံ့၊ စောက်ရည်နံ့တွေနဲ့ မွှန်ထူနေပါပြီ။ ဒီအနံ့တွေ ပျောက်အောင် လုပ်ရပါအုံးမယ်။ သားက ၁၀ နှစ်သားလောက်ကတည်းက အခန်းသပ်သပ် ခွဲအိပ်ပေမယ့် ကျမအခန်းကို ဝင်ထွက်နေကျပါ။ ကျောင်းကပြန်လာလို့များ ဒီအခန်းဝင်လာရင် အနံ့အသက်တွေ ရသွားမှာစိုးပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အခန်းတံခါးတွေကို ဖွင့်ကာ အိပ်ယာခင်းတွေ လဲဖို့ လုပ်ရပါတော့တယ်။

အိပ်ယာခင်းအပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သားရဲ့ အရည်တွေက မနည်းပါဘူး။ ကျမလည်း စိတ်တွေ လွတ်ထွက်သွားကာ ဒီတစ်ခါ အရည်တွေ အများကြီး ထွက်ခဲ့တာလေ။ သူတိုက်တဲ့ ဝိုင်တန်ခိုးကြောင့်များလား မသိပါဘူး။ အိပ်ယာခင်းတွေမှာပဲ အနံ့တွေ ရှိနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမတကိုယ်လုံးမှာလည်း စောက်ရည်နဲ့ သုတ်ရည်တွေ ပေပွနေတာပါပဲ။ အထူးသဖြင့် လိုးပြီးသား အရည်တွေပေပွနေတဲ့ သူ့ရဲ့လီးကို စုပ်ပေးပြီး သန့်ရှင်းပေးခဲ့တဲ့ ကျမရဲ့ပါးစပ်နဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ သူ့အနံ့တွေ စွဲနေမှာပါ။ သား ပြန်မလာခင် အခန်းကို သန့်ရှင်းပြီး၊ အိပ်ယာခင်းတွေလဲကာ လျော်ရမှာ ဖြစ်သလို ရေအမြန်ချိုးကာ ခေါင်းလျော်ရပါအုံးမယ်။ သားကလည်း သူ့အဖေလိုပါပဲ။ ကျမကို ညနေပိုင်း ရေချိုး၊ ခေါင်းလျော်တာကို မကြိုက်ပါဘူး။

ဒီနေ့တော့ သားပြန်လာလို့ ကျမခေါင်းလျော်ထားတာ တွေ့ရင် တတွတ်တွတ်ပြောမှာ မြင်ယောင်နေပါသေးတယ်။ သားအပြစ်ပြောလည်း ခံရတော့မှာပါပဲ။ အမေလုပ်သူကတော့ တိတ်တိတ်ပုန်း လင်နဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ထားတာကို သား မရိပ်မိစေဖို့ ခေါင်းလျော်ကာ ရေအမြန်ချိုးရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ လုပ်စရာ ရှိတာတွေ ဆက်တိုက်လုပ်ရင်း သားပြန်အလာကို စောင့်နေရင်း အိပ်ချင်နေခဲ့ပါတယ်။ နေ့ခင်းထဲက သူနဲ့ အားပျက်လောက်အောင် ခံခဲ့ရတာလေ။ အဲဒီတော့ အားပျက်ကာ အိပ်ချင်ပြီပေါ့။ ဒါတောင် သူက ဖင်လိုးချင်သေးတာ။ ကျမက အချိန်မရဘူးဆိုလို့ ဒီနေ့ ဖင်မလိုးသွားရတာလေ။ ဖင်ခံရတာ အကြိမ်ဘယ်လောက္များနေပါစေ၊ ခံရတဲ့ အကြိမ်တိုင်း တင်းကြပ်ပြီးနာတာပါပဲ။ ဒီနေ့ ဖင်မခံလိုက်ရတာပဲ တော်သေးတယ်လို့ မှတ်ရပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ သားလေး ကျောင်းလွှတ်ချိန်ထက် တစ်နာရီကျော် နောက်ကျတဲ့အထိ ပြန်မလာသေးပါဘူး။ သားနဲ့ မောင်အောင်အောင်နဲ့ ဘယ်တွေ လည်ပတ်နေကြလဲ မသိပါဘူး။ သားက ဒါမျိုးတော့ သိပ်မလုပ်တတ်ပါဘူး။ ကျောင်းလွှတ်တာနဲ့ အိမ်ကို တန်းပြန်လာကာ ခြံဝကနေ အမေရေလို့ အကျယ်ကြီး အော်ခေါ်တတ်ပါတယ်။ ကျမက ခြံထဲ ဆင်းစောင့်နေရင်လည်း တွေ့နေရဲ့သားနဲ့ အော်ခေါ်တာပါပဲ။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး ကျမကို နှုတ်ဆက်တဲ့ အနေနဲ့ နမ်းပြီးမှ သူသွားချင်တာရှိရင် ခွင့်တောင်းတတ်တာပါ။ အဲဒီလောက်အထိ အမေကို ချစ်တာပါ။ သူကလည်း ဘကြီးဦးဆိုင်နဲ့ မောင်အောင်အောင့် အိမ်ပဲ သွားတတ်တာပါ။ ဘာလို့များ ဒီနေ့ နောက်ကျနေ ပါလိမ့်လို့ တွေးကာ ခြံထဲဆင်းပြီး သားကို မျှော်နေမိပါတယ်။

တဖြည်းဖြည်း အချိန်လင့်လာတော့ ကျမ စိတ်တော်တော် ပူလာပါပြီ။ သားလေး ကျောင်းအပြန်လမ်းမှာများ တစ်ခုခု ဖြစ်နေလား။ ကျမဘဝမှာ ပြန်လာချိန်မှာ ပြန်ရောက္မလာတဲ့ အဖြစ်မျိုးတွေ မခံစားနိုင်တော့ပါဘူး။ သူ့အဖေတုန်းကလည်း ဒီလိုဖြစ်ပြီးကတည်းက ကျမမှာ အဲဒီစိုးရိမ်ပူပန်စိတ်ဟာ စိတ္တဇလိုဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ထွက်ကာ မျှော်ကြည့်မိပါတယ်။ လမ်းထဲမှာလည်း သားရဲ့ အရိပ်အရောင်ကိုတောင် မတွေ့ရသေးပါဘူး။ ကျမမှာ ပူပန်မှုတွေ တိုးလာလို့ ခြံတံခါးသော့ခတ်ပြီး သားနောက်ကို လိုက်ဖို့ ပြင်မိပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်ခြေကတော့ မောင်အောင်အောင့် အိမ်နဲ့ ဘကြီးဦးဆိုင်ပါပဲ။ မောင်အောင်အောင့် အိမ်ကို အရင်သွားကာ ပြန်ရောက် မရောက် မေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

မောင်အောင်အောင်တို့ အိမ်က ခြံတံခါးကြီး ဖွင့်ထားလို့ ကျမဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ အိမ်ရှေ့ရောက္မှ မောင်အောင်အောင့်ကို အော်ခေါ်ရပါတယ်။ ကျမအသံကြားပြီး အောင်အောင်ရဲ့ အမလတ် ထွက်လာပါတယ်။ ကလေးတွေ ပြန်ရောက်ပြီလား မေးတော့ မလတ်က ပြန်မရောက်သေးကြောင်း ပြောပါတယ်။ ကျမစိတ်ပူသွားတာကို တွေ့တော့ မလတ်က သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဘယ်တွေသွားနေလဲ မသိတာမို့ သိပ်စိတ်မပူဖို့ ပြောလာပါတယ်။ ပြီးတော့ မလတ်လည်း သူ့အမေပြန်လာရင် လိုက်ရှာပေးပါ့မယ် ပြောပါတယ်။ ကျမလည်း လိုက်ရှာလို့ တွေ့ရင် သားကို အိမ်အမြန်ပြန်လာဖို့ ပြောခိုင်းကာ အိမ်ဘက် ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။

ကျမရင်ထဲမှာ သားကို စိတ်ပူနေတာ ထိန်းမရပါဘူး။ အလည်လွန်နေတာ ဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိပေမယ့် ပြန်လာချိန်မှာ ပြန်မရောက်လာသေးတာကို ကျမ မခံစားနိုင်ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျမအိမ်ကိုရောက်တဲ့အထိ သားပြန်မရောက်လာသေးရင် ဘကြီးဦးဆိုင်ဘက် ဆက်ထွက်ကာ ဘကြီးဦးကို အကူအညီတောင်းပြီး ရှာခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမအိမ်ရှေ့မရောက်ခင်မှာဘဲ သားက ဟိုဘက်ကနေ အိမ်ဘက်ကို ပြန်လာတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားလေး ပြန်လာပုံက အရင်က ကျောင်းကပြန်လာရင် ရွှင်လန်းတက်ကြွနေပုံမျိုး မဟုတ်ပါ။ တစ်ခုခု ဖြစ်နေသလိုပါပဲ။ ကျမလည်း သားရှိရာ အပြေးသွားချိန်မှာ သားက ကျမကို မြင်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားက ကျမကို နှုတ်မဆက်ဘဲ အိမ်ဘက်ကို မျက်နှာလွှဲသွားပါတယ်။

ကျမရင်ထဲမှာ သားလေး ကျောင်းမှာ တစ်ခုခု ဖြစ်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အရင်လို ကျောင်းကပြန်လာလို့ ကျမကို တွေ့တာနဲ့ အမေဆိုပြီး ဘာလို့ အော်မခေါ်ရတာလဲ။ ဒါတွေကို ကျမ မတွေးနိုင်သေးပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သားလေးကို တွေ့ရတာကိုပဲ ကျမဝမ်းသာလှပါပြီ။ ဒီလိုနဲ့ သားလေးအနားရောက်တော့.......

"သားနောက်ကျနေလို့ အမေစိတ်ပူပြီး မောင်အောင်အောင့်အိမ်ကို သွားမေးနေတာ။
သူ့အမလတ်ပဲရှိတယ်။
အောင်အောင်လည်း ပြန်မရောက်သေးဘူးတဲ့၊ ဘယ်တွေဝင်နေတာလဲ သားရယ်။
အောင်အောင်ရော၊ အိမ်ပြန်သွားပြီလား"

"ဟုတ်ကဲ့"

ကျမ အံဩပြီး ဟင် ! လို့ပင် အသံထွက်သွားပါတယ်။ သားကတော့ ကျမကို ဟုတ်ကဲ့ တစ်ခွန်းပဲ ပြောပြီး ခြံတံခါးဘက် ထွက်သွားပါတယ်။ ကျမ အံ့အားသင့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြောင်ရပ်နေပြီးမှ ခြံရှေ့မှာ ရပ်စောင်နေတဲ့ သား အနားအပြေးသွားကာ တံခါးသော့ကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ခြံတံခါးပွင့်တာနဲ့ သားက ကျမမျက်နှာကို တစ်ချက္မှ လှည့်မကြည့်ဘဲ အိမ်ဆီ လျောက်သွားပါတော့တယ်။ တသက်လုံး တစ်ခါဖူးမျှ ဒါမျိုး မဖြစ်ဖူးတာမို့ ကျမအတွေးရခက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ခြံတံခါးပိတ်ပြီး အိမ်ဆီ လျောက်လာခဲ့ရင်း သားဘာဖြစ်လာလဲလို့ စဥ္းစားနေမိပါတယ်။ ကျောင်းမှာ ရန်ဖြစ်လာလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့သူငယ်ချင်း အောင်အောင်နဲ့ စကားများလာကြလို့လား။

ဒါပေမယ့် အရင်ကလည်း ကလေးသဘာဝ ရန်ဖြစ်လာရင် ကျမကို အကုန်ပြောပြတတ်ပါတယ်။ ကျောင်းမှာ ဘာဖြစ်လာတယ်ဆိုတာ ပြန်ရောက်တာနဲ့ သားက ကျမကို အကုန်ပြန်ပြောပြတာပါ။ ပြီးမှ ကျမဆုံးမတာကို နာခံတတ်သူပါ။ အောင်အောင်နဲ့ စကားများလာရင်လည်း ကျမကို တွေ့တာနဲ့ အောင်အောင်က သားကို ဘယ်လိုစတယ်၊ ဘယ်လိုပြောတယ်နဲ့ တိုင်တတ်ပါတယ်။ ကျမက နားလည်အောင် ဖြောင်းဖြပေးတာကို သားက ခံနေကျပါ။ ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ။ ကျမလည်း အတွေးများ ရှုပ်ထွေးကာ သားနောက် အမှီလိုက်လာမိပါတယ်။ အိမ်တံခါးကတော့ သော့မခတ်ထားတာမို့ သားက သူ့ဟာသူဖွင့်ကာ အိမ်ထဲဝင်သွားပါတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ ဘယ်ကိုမှ မကြည့်ဘဲ သူ့အခန်းထဲကိုသာ တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်သွားပါတော့တယ်။

ကျမလည်း သားရဲ့ထူးဆန်းပြီး စိမ်းကားတဲ့ အပြုအမူတွေကြောင့် ဝေခွဲရခက်ကာ သားကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ သေချာတာကတော့ သားမှာ ကိစ္စတစ်ခု ကြီးကြီးမားမား ရှိနေပါပြီ။ တစ်သက်လုံး အမြဲချစ်ခင်ပြီး ချွဲနွဲ့တိုင်ပင်တတ်တဲ့ ကျမကိုတောင် သတိမထားနိုင်လောက်အောင် သားမှာ ဘာကိစ္စတွေများ ရှိလာလို့လဲ။ ငွေကြေးလား။ ဒါတွေဆိုရင် သားက ကျမကို ပြောမှာပါ။ သားလိုအပ်တာဆိုရင် ကျမ အကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးနေကျပဲလေ။ ဒါနဲ့ သားရဲ့ အခန်းတံခါးဝကို နားကပ်ပြီး ကျမနားထောင် ကြည့်မိပါတယ်။ အထဲမှာလည်း တိတ်ဆိတ်နေတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ချက် တစ်ချက် ရှိုက်သံလိုမျိုး ကြားရပါတယ်။ သား ငိုနေတာလားဆိုပြီး ကျမစိုးရိမ်ကာ သေချာနားထောင်ကြည့်တော့လည်း မသဲကွဲပါဘူး။ ကျမ အစိုးရိမ်လွန်ပြီး ကြားမိကြားရာ ကြားတယ်နဲ့ တူပါတယ်။

ကျမလည်း သား ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ စဥ္းစားမရဖြစ်ကာ ခေါင်းတွေမူးလာတာနဲ့ ခြံထဲဆင်းပြီး ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဒီနေ့ သားလေး ဘာဖြစ်လာနိုင်သလဲဆိုတာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး စဥ္းစားနေမိပါတယ်။ ရန်ဖြစ်လာတာနဲ့ အောင်အောင်နဲ့ စကားများလာတာတော့ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။ တစ်ခုခု လိုအပ်လို့၊ လိုချင်လို့ဆိုရင်လည်း ကျမကိုပဲ ချွဲပြီး အပူကပ်မှာပါ။ အခက်အခဲ တစ်ခုခုကြောင့်ဆိုရင်လည်း ကျမကိုပြောပြကာ တိုင်ပင်မှာပါပဲ။ သားပုံစံက စိတ်ဓာတ်တွေကျပြီး တစ်ခုခုကို နာကျည်းနေသလိုပါ။ ဒီအပြုအမူတွေက ........

ဖြစ်နိုင်တာကတော့ မိန်းကလေး ကိစ္စများလား။ သားပုံစံကို သေချာစဥ္းစားကြည့်တော့ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူကို စွန့်လွှတ်ရရင် ဖြစ်တတ်တဲ့ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ပုံစံမျိုးဆိုတာကို ကျမခန့်မှန်းလို့ ရသွားပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သားက ၁၃ နှစ်ပဲ ရှိသေးတာလေ။ ဒါတွေ စိတ်ကစားနေပြီလား။ ဒီအရွယ်က စိတ်ကစားတဲ့ အရွယ်ဆိုပေမယ့် သားအခန်းကိုရှင်းတိုင်း မိန်းကလေးတွေနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ ခံစားချက္မျိုး မတွေ့ရပါဘူး။ တခါတလေ ၇ နှစ်ပဲ ရှိသေးတဲ့ သူ့ညီမလေး ငုဝါအတွက် ဝယ်ပေးထားတဲ့ အရုပ်တွေသာ တွေ့ရတာပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အောင်အောင်ကို မေးကြည့်ရင် သိနိုင်မှာပါပဲ။ အောင်အောင့်ဆီ ချက်ခြင်းသွားမေးမလို့ ပြင်ပြီးမှ ညနေစောင်းနေပြီဖြစ်သလို အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိတဲ့ သားလေးကို ထားခဲ့ပြီး မသွားချင်လို့ ပြန်ထိုင်နေလိုက်ရပါတယ်။

မနက်ဖြန် မနက်စောစောမှ အောင်အောင်ဆီ သွားပြီး မေးရပါအုံးမယ်။ ေဩာ်.... သားရယ်၊ အမေ့ကို ရင်ပူအောင် သိပ်လုပ်တာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့ကို ပြောပြရမှာပေါ့။ အခုတော့ သားရဲ့လုပ်ပုံက တစ်သက်လုံး တစ်ခါဖူးမျှ မတွေ့ဖူးတော့ အမေခံစားရတာပေါ့။ အမေနဲ့ သားက ဘယ်တုန်းက သူစိမ်းဆန်ဆန် နေဖူးခဲ့ကြလို့လဲ။ အမေတစ်ခု၊ သားတစ်ခု ဘဝလေးမှာ အမေ့အပေါ် ဒီနေ့လိုမျိုး မစိမ်းကားပါနဲ့ကွာ။ အခုတော့ အမေ့မှာ ဘာမှန်းညာမှန်း မသိဘဲ ပူပန်လိုက်ရတာ။ ကျမနဲ့ သားနဲ့ကလည်း တစ်ခါမှ စကားမများဖူးပါဘူး။ ရှားရှားပါးပါး တစ်ခါတော့ ရှိတယ်လို့ ဆိုလို့ရတယ်။ အဲဒီတုန်းက သားအဖေ ထွက်သွားတဲ့အကြောင်းကို အစဥ္ပြေသလို ကျမပြောပြသလောက်ကို မကျေနပ်နိုင်ဘဲ အထပ်ထပ်မေးနေလို့ အဖြေရကြပ်ပြီး သားအဖေ နောက္မိန်းမ ယူသွားပြီး ထွက်သွားတာလို့ ကျမ ဒေါသနဲ့ ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်။

သားကို ကျမက လေသံမာမာနဲ့ မပြောစဖူး ပြောခဲ့တော့ သားလေးမှာ အံ့အားသင့်ကာ မျက်ရည်ဝိုင်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးကို ကျမ အခုထိ မမေ့နိုင်သေးပါဘူး။ ကျမက သားကို သနားသွားပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်မိပါတယ်။ ပြန်ချော့တော့လည်း သားက ကျမကို ဖက်ပြီး ငိုတော့တာပါပဲ။ အဲဒီအချိန်ကတည်းက သားလေးဟာ သူ့အဖေအကြောင်းကို မမေးတော့ပါဘူး။ ကျမ မကြိုက္မှာ စိုးလို့ မမေးတော့တာကို ကျမ သိပါတယ်။ အမေကို သားက ဘယ်လောက်ချစ်လဲဆိုတာ ကျမ သိပါတယ်။ သူ့အဖေအကြောင်းကို သိချင်ရဲ့နဲ့ မမေးတော့ပေမယ့် သားလေး အရွယ်ရောက်လာရင် သူ့အဖေအကြောင်းတွေ အကုန်ပြောပြဖို့ ကျမစဥ္းစားထားပြီးသားပါ။

အခုတော့ သားလေးက ကိစ္စတစ်ခုခုကြောင့် တဒင်္ဂစိတ်ပျက် အားငယ်နေတာနဲ့တူပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ညစာစားကြရင်တော့ ချော့မေးကာ အရင်လို ပြန်ဖြစ်ကြမယ်လို့ပဲ မျှော်လင့်နေမိပါတယ်။ ကျမလည်း ခြံထဲက ခုံတန်းမှာ ထိုင်နေရင်း သားအကြောင်း လျောက်စဥ္းစားကာ ကျမရဲ့ စိတ်တွေ လေးနေမိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ခြံတံခါးရှေ့မှာ လူရိပ်သဏ္ဍန် တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ပထမ မသဲမကွဲမို့ မောင်အောင်အောင်လား ထင်မိပေမယ့် သေချာကြည့်မှ ဘကြီးဦး ဖြစ်နေပါတယ်။ ဘကြီးဦးက ကျမကို လက်ယပ်ကာ ခေါ်နေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ခြံသော့ယူကာ တံခါးသွားဖွင့်ပေးတော့ ဘကြီးဦးက ခေတ် ပြန်ရောက်ပြီမို့လား မေးပါတယ်။ ကျမလည်း ပြန်ရောက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောကာ ဘကြီးဦးကို အိမ်ထဲ ဝင်ဖို့ ခေါ်လိုက်ရာမှာ ဘကြီးက.......

"အိမ်ထဲတော့ မဝင်တော့ဘူး မကြည်ပြာ။
ခေတ် ပြန်ရောက် မရောက် သေချာ သိချင်လို့ လာကြည့်တာပါ"

"အိမ်ထဲ မဝင်လည်း ခြံထဲက ခုံမှာ ခဏထိုင်ပါဦး ဘကြီးရယ်။
ဘကြီးကပါ ခေတ် ပြန်ရောက် မရောက်ကို ဒီလို လာမေးတယ်ဆိုတော့ တစ်ခုခု သိထားလို့လား။
အခုလည်း ကျမ ခြံထဲမှာ ထိုင်နေရင်း အဲဒါကိုပဲ စဥ္းစားနေတာပါ။
ဘကြီး သိထားရင် ကျမကို ပြောပြပါနော်၊ ကျမစိတ်တွေ ပူနေလို့ပါ"

"ဟင်...... ဘာဖြစ်လို့လဲ။
ခေတ်က ဘာပြောလို့လဲ။ မကြည်ပြာ စိတ်တွေ ပူရအောင် ခေတ်က ဘာဖြစ်နေလို့လဲ"

"ဘကြီး တူက ပြန်လာတာလည်း နောက်ကျတယ်။
ပြန်ရောက်တော့လည်း ကျမကို အရင်လို မဆက်ဆံဘူး။
မခေါ်မပြောနဲ့၊ ရောက်လာတာနဲ့ သူ့အခန်းထဲ သူဝင်သွားတာပါပဲ။
ဘကြီး ဘာတွေ သိထားလို့လဲဟင်။
ကျမကို ပြောပြပါအုံး"

"ဘကြီးက ဘာမှ မသိပေမယ့် ဒီနေ့ ခေတ်ရဲ့ အမူအရာတွေ ထူးဆန်းနေလို့ပါ။
ဒါကိုပဲ စိတ်မချဖြစ်ပြီး အခုလို လာမေးတာလေ"

"ဟုတ်တယ် ဘကြီးရေ။
အမူအရာတွေက အရင်လို ရွှင်ရွှင်လန်းလန်း မရှိဘူး။
ကျောင်းမှာများ ဘာဖြစ်လာလဲ မသိဘူး။
နေပါအုံး ဘကြီးရဲ့။
ဘကြီးနဲ့ သားနဲ့က ဘယ်မှာတွေ့လို့ သားပုံစံ ထူးခြားနေတာကို သတိထားမိရတာလဲ။
သားကရော ဘကြီးကို ဘာမှ မပြောသွားဘူးလား"

ကျမရဲ့ အမောတကော မေးသံ အဆုံးမှာ ဘကြီးဦး တစ်ခုခုကို စဥ္းစားနေတဲ့ပုံ ပေါ်နေပါတယ်။ ဘကြီးဦးမျက်နှာ အနေအထားက တစ်ခုခုကို ပြောသင့်၊ မပြောသင့် ချင့်ချိန်နေတဲ့ သဘောပါပဲ။ ဘကြီးဦးရဲ့ ဒီလိုပုံစံကြောင့် သားအတွက် ပူပန်စိတ်တွေ ကျမမှာ ပိုတိုးလာရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဘကြီးဦးကို တစ်ခုခု သိထားရင် ပြောပြပေးဖို့ ထပ်မံတောင်းဆို ရပါတော့တယ်။ ဘကြီးဦးက အတန်ကြာ ငြိမ်နေပြီးမှ......

"ဘကြီးလည်း ပြောသင့် မပြောသင့် ချိန်ဆနေရလို့ပါ။
တစ်နေ့နေ့တော့ ပြောမှ ရမယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် မပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘကြီးရဲ့ အပြစ်တွေလည်း ပါပါတယ်လေ။
ကဲ.... ဒါတွေ ထားလိုက်ပါတော့....
ဒီနေ့ ဘကြီး ကြုံရတာတွေရဲ့ အစကနေပဲ တဖြည်းဖြည်း ပြောကြတာပေါ့။
မကြည်ပြာ စိတ်အေးအေးထားပြီး ဘကြီးပြောတာ သေချာ နားထောင်ပေးပါနော်"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘကြီးရယ်။
ကျမတို့ သားအမိမှာ ဘကြီးက အမိအဖလိုပါပဲ။
ဘကြီးပြောတာ နားထောင်ပါ့မယ်"

"ဒီလိုကွဲ့..... ဒီနေ့ ခေတ်က ဘကြီးဆိုင်ကို တစ်ယောက်တည်း လာထိုင်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်က ဘကြီးလည်း ဧည့်သည်များနေတာနဲ့ သေချာ သတိမထားလိုက္မိဘူး။
ဒါပေမယ့် အလုပ်လုပ်နေရင်းနဲ့ စဥ္းစားမိတာက ခေတ် ရောက်လာချိန်က ကျောင်းလွှတ်ချိန် မဟုတ်ဘူးလေ။
ကျောင်းတက်ချိန်ကြီး....."

"ရှင်..... ကျောင်းချိန်ကြီးမှာ....."

"ဟုတ်တယ် မကြည်ပြာရေ။
ဘကြီးလည်း အဲဒါစဥ္းစားမိမှ စိုးရိမ်သွားပြီး ခေတ် ဝင်လာတဲ့ ပုံနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ပုံကို သတိထားမိသွားတာ။
ခေတ် ပုံစံက စိတ်နဲ့ လူနဲ့ မကပ်သလိုကြီး။ အသိလွတ်နေသလိုကြီး ဝင်လာပြီး ငူငူကြီး ထိုင်နေတာ။
ဆိုင်က သူ့အမတွေနဲ့ အမေမြကိုလည်း စကားမပြောဘူး။ ဒါက ခေတ်ရဲ့ ပုံစံမှ မဟုတ်တာ။
ဆိုင်က သူ့အမတွေက သွားစကားပြောတာလည်း စကားပြန်မပြောဘူး။
ကောင်မလေးတွေကတောင် ခေတ် ဘာဖြစ်လာလဲ မသိဘူးလို့ ပြောနေကြတာ။
ဘကြီးလည်း ခေတ် ကျောင်းပြေးလာတယ် ထင်ပြီး သွားမေးမလို့ဟာကို သူ့ပုံစံက ထူးခြားနေတာနဲ့ မမေးသေးဘဲ အသာစောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်..............."

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘကြီး၊ ဆက်ပြောပါအုံးနော်"

"ဒါပေမယ့် ခေတ်က ကျောင်းလွှတ်ချိန်မှာလည်း ထ မပြန်ဘူး။
ပြီးတော့ ခေတ်လေးရဲ့ မျက်နှာက တစ်ခုခုကို ဒေါသထွက်နေသလိုလို၊ နာကျည်းနေသလိုလို ဖြစ်နေတယ်။
အမြဲ ပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ ခေတ်ရဲ့ မျက်နှာကို နေ့တိုင်းတွေ့နေရတာပဲ။
ဒီတစ်ခါပဲ သူ့ဒေါသထွက်တာ၊ နာကျည်းတာကို သူ့မျက်နှာမှာ တွေ့ဖူးတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ မှန်းလို့ ရတာပေါ့။
ဒါနဲ့ ကျောင်းလွှတ်ချိန်ကနေ အချိန်တော်တော် လင့်မှ ဘကြီးလည်း ခေတ်ရဲ့ စားပွဲခုံမှာ သွားထိုင်ပြီး မေးကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ရတာပေါ့....."

"ဟုတ်ကဲ့၊ အဲဒီတော့ သားက ဘာပြောလဲဟင်"

"ဘာမှမပြောဘူး။ ဘာဖြစ်လာလည်း မေးတာလည်း မဖြစ်ဘူးပဲ ပြောတယ်။
ကျောင်းမှာနဲ့၊ အောင်အောင်နဲ့ရော ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးတဲ့။
ဒါနဲ့ သားအမိချင်း စကားများလာလားမေးတာလည်း မဟုတ်ပါဘူးပဲ ပြောတယ်။
ဘကြီးလည်း ဘာမှ မေးမရတာနဲ့ အိမ်ကိုပြန်ဖို့နဲ့ မကြည်ပြာ စောင့်နေမှာလို့ ဖြောင်းဖြပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။
ခေတ်ကို ပြန်လွှတ်ပြီးမှ ဘကြီး ခေါင်းထဲမှာ ခေတ်အကြောင်းပဲ တွေးနေမိတယ်။
ပြီးတော့ ဘကြီး အစိုးရိမ်ဆုံး ကိစ္စတစ်ခုကို စဥ္းစားမိပြီး ဘယ်လိုမှ ထိုင်နေလို့ မရတော့ဘူး။
တစ်ချိန်ချိန်မှာ ကြုံလာနိုင်တယ်ဆိုပြီး ဘကြီးတွေးပူနေတာတွေ တကယ်ဖြစ်လာပြီလားလို့ တွေးမိပြီး အခု ဒီကို ထွက်လာခဲ့တာပါ။

"ရှင်..... ဘကြီး......
ဘာလဲဟင်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြပါ။
ဘကြီး ဘာတွေ စိုးရိမ်နေတာလဲဟင်"

"ဘကြီးက အကြီးပါ။
မောင်မျိုးဝင်း ရှိစဥ္ကတည်းက အမိအဖဆိုလည်း မမှားပါဘူး။
အကြီး ဖြစ်နေတော့ တခါတလေ ကိုယ့်ထက်အငယ်တွေရဲ့ ကိစ္စတွေမှာ နေရာတကာ ဝင်ပါလို့ မကောင်းဘူး။
အထူးသဖြင့် လူမှုရေး ကိစ္စတွေမှာပေါ့။
ဒါပေမယ့် အမိအဖ နေရာကနေတော့ ပြောသင့်တာ၊ ဆုံးမသင့်တာ မှန်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ပြောမထွက်နိုင်တာတွေကြောင့် မပြောပြဖြစ်ခဲ့တာတွေဟာ ဘကြီးရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေပါပဲ......"

"ရှင်........."

ဘကြီးဦးရဲ့ စကားအသွားအလာတွေက ဘယ်တွေ ရောက်ကုန်တာလဲ။ ကျမမှာ ဝေခွဲရ ခက်လာပါတယ်။ ဘကြီးဦး ဘာတွေ သိနေလဲ။ ဘာတွေကို မပြောဘဲ ထိန်ချန်ထားခဲ့တာလဲ။

အပိုင်း ၂၄ ဆက်ရန်

Search This Blog

ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် အပိုင်း ၂၃

Comments

Post a Comment