ကွေ့ကောက်သောမြစ်အလယ် ဒုတိယအတွဲ အပိုင်း ၁၄
"ကိုသန့်စင်၊ ရှင့်ကို ဆင်ဝင်ရှေ့မှာ စောင့်ခိုင်းထားတာလေ။
ဘာလို့ အိမ်ပေါ် တက်လာတာလဲ။
ပြီးတော့.... ရှင်.......ရှင်...... အရက်တွေ သောက်လာတာလား"
ကျမ အထိတ်တလန့်နဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် သူကတော့ ရယ်ပြီး ကျမအနားကို ပိုတိုးကပ်လာပါတယ်။ ကျမက နောက်ကိုဆုတ်နေရင်း တယ်လီဖုန်းထားတဲ့ စင်နဲ့ ကပ်ကာ ထပ်ဆုတ်လို့ မရတော့ပါဘူး။ အဆီပြန်ပြီး ရဲနေတဲ့ သူမျက်နှာကို ကြည့်ကာ ကျမ ထိတ်လန့်မှုတွေ တိုးကာလာရတယ်။ ဒီအချိန်မှာ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါရယ် သူ့ရဲ့ပြောင်းလဲနေတဲ့ ပုံစံရယ်ကို တွက်ဆကြည့်ရင်း သူကြိုးစားလာမယ့် အရာကို တွေးမိကာ ကျမ နောင်တရမိသွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမအနေနဲ့ ပြင်ဆင်ခဲ့ပြီးသား အရာကို ဘယ်လို အကြောင်းနဲ့မှ ပျက်စီး မခံနိုင်တော့ပါဘူး။
"ကိုသန့်စင်၊ ကျမ မေးနေတယ်လေ။
ရှင်....ရှင်.... ဘာလုပ်မလို့လဲ။ ကျမတောင်းပန်ပါတယ်။
ရှင် ပြန်ပါတော့"
"ကြည်ပြာရယ်၊ မင်း ဘာလန့်နေတာလဲ။
ကိုယ်နဲ့မင်းနဲ့က ၁၀ နှစ်ကျော် ပတ်သတ်ထားဖူးတဲ့ သူတွေပဲ။
ကိုယ့်ကို အဲလောက် လန့်စရာ လိုလို့လား"
"အို..... ရှင် အပိုတွေ မပြောနဲ့။
အရင်က ဘာဖြစ်ခဲ့၊ ဖြစ်ခဲ့၊ ကျမတို့ မပတ်သတ်နိုင်တော့ဘူးလို့ ရှင့်ကို အပြတ်ပြောပြီးသားလေ။
ကိုသန့်စင်ရယ်... ကျမ ဘဝကို ထပ်မဖျက်စီးနဲ့ရှင်"
"အဲဒါက မင်းသဘောလေ၊ ဖြစ်ခဲ့တာက တို့နှစ်ယောက်လေ။
အခုမှ မင်းတစ်ဖက်တည်းက တော်ပါပြီလို့ ပြောလို့ ရမလား။
မင်း ငါ့ဘက်ကိုလည်း ကြည့်အုံးလေကွာ"
"ကျမ ပြောတာက ကျမတို့ နှစ်ယောက်လုံး အတွက်ပါ။
ကျမ ဘဝပျက်ရပေမယ့် ရှင့်မှာလည်း မိသားစုနဲ့လေ။ ရှင့်မိသားစု ဘဝကို ထည့်မတွက်တော့ဘူးလား။
ကျမကတော့ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ရှင်နဲ့ လုံးဝ မပတ်သတ်နိုင်တော့ဘူး။ ဒါ ကျမ အပြတ်ပြောတာ"
"ဟား ဟား..... ရတယ်လေ။ မင်းဘက်က ဒီလောက် ပြတ်သားမှတော့ ငါတို့ အေးဆေး ဆွေးနွေးဖို့ပဲ ရှိတော့တာပေါ့။
လာလေ၊ ခုံမှာ ထိုင်ပြီး အေးဆေး ပြောကြတာပေါ့..... လာပါ"
သူက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျမရှိရာ ကပ်မလာတော့ဘဲ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖါခုံမှာ ပြန်သွားထိုင်လိုက်ကာ ကျမကို စောင့်နေပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့ရှိရာဆီ မသွားဘဲ ဆက်ရပ်နေတာ တွေ့တော့ ကျမကို လာထိုင်ဖို့ ထပ်ခေါ်နေပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ကျမမှာ ဒီကိစ္စကို ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရမလဲလို့ အမြန်တွေးနေမိပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ဇွတ်တရွတ်နိုင်တဲ့ အပြုအမူများကို ကျမ ဒီတစ်ခါတော့ အကျဆုံး မခံနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် သူက ဆွေးနွေးဖို့ ခေါ်တာကို လက်ခံပြီးတော့ ကျမဘက်က စိတ်အခြေအနေကို ပြတ်ပြတ်သားသား �ထပ်ပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
သူ့မှာလည်း မိသားစုနဲ့မို့ နားဝင်အောင် ပြောပြကာ ငြိမ်သက်နေပြီဖြစ်တဲ့ အခြေအနေကို ထပ်မံမုန်တိုင်း ထန်လာအောင် မလုပ်ကြဖို့ ဖြောင်းဖြရပါတော့မယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ထားပြီး သူရှိရာ ဧည့်ခန်းထိုင်ခုံတွေဘက်ကို လှမ်းလာခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာဘက်သွားတာ မထိုင်ဘဲ မတ်တတ်ရပ်နေလိုက်ပါတယ်။ သူက မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ ကျမကို မော့ကြည့်ပြီး......
"ထိုင်အုံးလေ ကြည်ပြာရဲ့၊ အေးဆေး ဆွေးနွေးကြရအောင်"
"အို..... မထိုင်ပါဘူး။ ရှင်ပြောစရာရှိတာ မြန်မြန်ပြောပြီး ပြန်ပါတော့။
တော်ကြာ ယမင်းရောက်လာရင် အကုန်ဒုက္ခရောက်ကုန်မယ်"
"ပြောမှာပါ၊ ပြောချင်လို့ပဲ လာခဲ့တာလေ။
ပြီးတော့ ယမင်းရောက်လာမှာလည်း မစိုးရိမ်နဲ့။
ယမင်း မလာအောင် ကိုယ်စီစဥ္ထားတာ။ ဖုန်းလည်း ဆက္မရအောင် ကိုယ်ပဲ လုပ်ထားခဲ့တာ"
"ဘာ..... ကိုသန့်စင်...... ရှင်....ရှင်"
ကျမ အံ့ဩလွန်းလို့ စကားပင် ဆက္မပြောနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒီလူက အကုန်စီစဥ္ထားတာပေါ့။ ဒါဆိုရင် သူ ဒီနေ့လာတာဟာ ကျမ အသွေးအသားကို စိတ်ကြိုက်စားသုံးနိုင်ဖို့ အကွက်ကျကျ အကုန်စီစဥ္ထားတာပဲ။ ကျမအနေနဲ့ သူ့အပေါ်ကို ထိတ်လန့်ယုံတင်မကဘဲ ကြောက်လန့်လာမိပါတယ်။ အခုချိန်မှာ ကျမကိုယ်ကျမ မလုံခြုံသလို ခံစားလာရပြီး စိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေမိပါတယ်။
"ဟုတ်တယ်၊ ယမင်းလည်း မလာဘူး။
ကိုယ် မင်းနဲ့ အေးဆေး စကားပြောချင်လို့ တမင် စီစဥ္ထားတာ"
"ကျမဘက်က စကားကုန် ပြောထားပြီးပြီလေ။
ရှင်နဲ့ ကျမ ဘာမှ ပြောစရာ မရှိတော့ဘူး"
"ကိုယ်ပြောပြီးသားလေ... မင်းဘက်က ပြီးပြီဆိုယုံနဲ့ ကိုယ်မကျေနပ်နိုင်ဘူး။
ကိုယ်တို့ ပတ်သတ်ခဲ့တာ မနေ့တနေ့ကမှ မဟုတ်တာ"
"အို.... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ကျမကတော့ သားလေး စိတ်ထပ်ကွက္မယ့် ကိစ္စမျိုး ထပ်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။
ရှင့်ဘက်က ဇွတ်တရွတ် ရှေ့ဆက်တိုးလာရင် ကျမ အကုန်လုံးနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီ"
"��ေဩာ်....ဒီလိုလား။ ဒါဆိုရင် ဒီအိတ်ထဲက ဟာတွေ ကြည့်ကြည့်ပါအုံး"
ကိုသန့်စင်က မခန့်ပြုံး ပြုံးရင်း သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်လာတဲ့ စက္ကူအိတ်ရှည်ရှည်ကို ကျမဆီ လှမ်းပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီအိမ်ထဲကို သူဝင်လာကတည်းက ဒီစက္ကူအိတ်ကို လက်ကမချတာကို ကျမသတိပြုမိပါတယ်။ အစက ပွဲရုံစာရင်းစာအုပ်တွေ ထည့်ထားတယ် ထင်မိပေမယ့် အခုလို ထိုးပေးလို့ ကိုင်ကြည့်လိုက္မှ စာအုပ်တွေလို မလေးတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ဒီလူ ဘာတွေ ကြံစည်နေလဲ မသိဘူးဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ အိတ်ကိုဖွင့်ပြီး အထဲက အရာတွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက္မိတော့ အံ့ဩလွန်းလို့ "ဟင်"ကနဲ အသံထွက်ကာ ကိုယ့်မျက်စိကို ကိုယ်ပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ရပါတော့တယ်။
တွေ့လိုက်ရတဲ့ ပုံက ကျမ ဦးခေါင်းကို မိုးကြိုးအကြိမ်ကြိမ် ပစ်ခံလိုက်ရသလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ လူမှာလည်း တကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပြီး ခြေမကိုင်မိ၊ လက် မကိုင်မိဖြစ်ကာ မျက်လုံးအစုံပြူးလို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး။ ကျမရဲ့ အားအင်တွေ ကုန်ခမ်းသလိုဖြစ်ကာ ဆိုဖာခုံပေါ်သို့ လဲပြိုကျသွားရပါတယ်။ ကျမ မျက်စိကို ကျမပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ကာ တုန်ရီမောဟိုက်နေတဲ့ စိတ်နဲ့ အပေါ်ဆုံးက ပုံကို သေချာ ပြန်ကြည့်မိပါတယ်။ သေချာမြင်နေရတဲ့ပုံကြောင့် "အို....ဘုရား၊ ဘုရား" ဟုတကာ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မှုနဲ့အတူ ရှက်ရွံ့အားငယ်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်း ယူကျုံးမရဖြစ်ခြင်း၊ စိုးရိမ်ကြောက်လန့်ခြင်းတို့ကို အတိုင်းအဆမရှိ ခံစားလိုက်ရပါတော့တယ်။ အံ့ဩထိတ်လန့်လွန်းလို့ နှုတ်က ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နဲ့........
"ကိုသန့်စင်၊ ရှင်.....ရှင်.....ဒါက ဘယ်လို......"
"ဟဲ....ဟဲ.....ဘယ်လို ရတယ်ဆိုတာ မမေးပါတော့နဲ့။
ပုံတွေကို သေသေချာချာ ကြည့်ပါအုံး။ အစစ်မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့.....ဟဲ....ဟဲ....."
ကျမမှာ အံ့ဩထိတ်လန့်လွန်းသလို မယုံကြည်နိုင်ခြင်းများစွာနဲ့ အပေါ်ဆုံးက ပုံကို ပြန်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပုံကိုကြည့်ရင်း ကျမရင်ထဲမှာ နာကျင်ကြေကွဲရလွန်းလို့ မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာပါတယ်။ တွေ့လိုက်ရတဲ့ ပုံကတော့ ပေါင်ကွကာ မတ်တတ်ရပ်ပြီး ထမိန်လှန်ပေးထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို ပေါင်ကြားအောက္မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ယောကျာ်းတစ်ယောက်က အဖုတ်ကို နမ်းပေးနေတဲ့ပုံပါ။ တိတိကျကျပြောရရင် ထမိန်လှန်ပေးကာ မတ်တတ် အဖုတ်အလျက်ခံနေတဲ့ မိန်းမမှာ အောင်အောင့်အမေ မခင်မေစန်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အောက္မှာ ဒူးထောက်ပြီး အဖုတ်လျက်ပေးနေတာကတော့ မျက်နှာသေချာ မမြင်ရပေမယ့် ဝတ်ပုံစားပုံ၊ ဆံပင်ပုံစံနဲ့ ကိုယ်ဟန်အနေအထားကို ကြည့်ယုံနဲ့ ကျမရဲ့ ချစ်လှစွာသော သားလေးပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ကျမရင်ထဲမှာ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ၊ သားလေးရယ်လို့ ညည်းတွားရင်း ငိုကြွေးနေမိပါတယ်။ လူပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးက ကလေးသုံးယောက်အမေရဲ့ အဖုတ်ကို ထိုင်ပြီး မက္မက္စက်စက် နမ်းနေရသလား။ မိခင်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျမရဲ့ ရင်ထဲမှာ မယုံနိုင်ခြင်းများစွာနဲ့အတူ ဘယ်လောက်တောင် နှမြော ဝမ်းနည်းရမလဲဆိုတာ တွက်ကြည့်ကြပေါ့ရှင်။ နောက်ဆုံး ကောက်ရိုးတစ်မျှင် အနေနဲ့ ဟုတ်ရဲ့လားဆိုပြီး အောက်က နောက်တစ်ပုံကို ကြည့်မိတော့ ကျမရင်ထဲ မြားအစင်းစင်းနဲ့ ပစ်ခွင်းခံရသလို စူးပြီး နာကျင်ကြေကွဲရပါတယ်။ နောက်တစ်ပုံက ပိုဆိုးပါတယ်။ သားလေး ခေတ်က မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ မခင်မေစန်းရဲ့ အဖုတ်ထဲ လက်နဲ့ထိုးနှိုက်ကာ ထွက်လာတဲ့ စောက်ရည်တွေကို လျှာနဲ့ သိမ်းကျုံးပြီးလျက် မျိုနေပုံပါ။ ဒီပုံကတော့ ပိုကြည်လင်ပြီး မျက်နှာတစ်ခြမ်း ကောင်းကောင်းပါနေလို့ သားလေးဆိုတာ သေချာသွားပါပြီ။
ကျမမှာ သားအတွက် ယူကျုံးမရ ဖြစ်ရသလို မခင်မေစန်းအပေါ်မှာလည်း ဒေါသတွေ ဖြစ်ရပါတယ်။ ကိုယ့်သားသူငယ်ချင်း လူပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို ဒင်းမို့ ပန်းကောင်း အညွန့်ချိုး လုပ်ရက်တယ်ရှင်။ အခုတော့ ဒီပုံတွေက ကိုသန့်စင်ဆီ ရောက်နေသလို အပြင်မှာသာ ဒီအကြောင်းကို လူတွေသိကုန်ရင် ကျမသားလေးဘဝတော့ ရေတိမ်နစ်တော့မှာ အမှန်ပါ။ သူ့အမေထက်တောင် အသက်ကြီးတဲ့ ကလေးသုံးယောက်အမေနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ သားကို ဘယ်အမျိုးကောင်း သားသမီးတွေက လူရာသွင်းတော့မှာလဲ။ အောင်အောင့်အမ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့သာ ဖြစ်တယ်ဆိုရင် ကျမဖြေသာသလို လူကြားလို့လည်း ကောင်းပါအုံးမယ်။ အခုတော့ရှင်......
အရာရာကို လက်တည့်စမ်းချင်ပြီးတော့ ရမ္မက်ကို ရူးသွပ်တတ်တဲ့ အရွယ်မို့ မဖြစ်သင့်တာတွေ ဖြစ်ကာ လူသိရှင်ကြား အရှက်တကွဲ ဖြစ်ရမှာကို တွေးမိပြီး ကျမ ကြံရာမရဖြစ်ကာ ငိုကျွေးနေမိပါတော့တယ်။ အောက်က သုံးလေးပုံကို ထပ်ကြည့်မိပြီးတော့ ကျမမှာ ဆက္မကြည့်နိုင်တော့ဘဲ လက်တွေတုန်လာကာ ကိုင်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံများဟာ စားပွဲခုံပေါ် လွတ်ကျကုန်ပါတယ်။ တွေ့လိုက်ရတဲ့ ပုံတွေကတော့ ထမိန်လှန် ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ မခင်မေစန်းကို သားက နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ပုံတွေပါ။ ရိုက်ထားတဲ့ ပုံတွေကို ကြည်ရတာက အိပ်ခန်းထဲမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အောင်အောင်တို့ အိမ်ရဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာတင် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေကြတဲ့ပုံပါ။
သူတို့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဖြစ်နေကြမှန်း မသိပါဘူး။ ကျမကိစ္စ ဖြစ်ပြီးကတည်းက အိမ်မကပ်တဲ့ သားလေးဟာ အောင်အောင့်အိမ်ကို သွားနေရင်းနဲ့ အနေနီးစပ်လို့ ဖြစ်ရတာနဲ့ တူပါတယ်။ သားက လူငယ်မို့လို့ မသိတတ်သေးတာကို ဟိုမိန်းမက သားသမီးချင်းမှ ကိုယ်ချင်းမစာဘဲ လုပ်ရက်တာကို ကျမမှာ အံ့ဩဒေါသထွက်နေရပါတယ်။ ဒီကိစ္စဟာ သားရဲ့ တစ်ဘဝလုံးနဲ့ သက်ဆိုင်တာမို့ ကျမမှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မစဥ္းစားတတ်တော့ဘဲ အရင်ဆုံး ကိုသန့်စင်ကိုသာ ဒီကိစ္စကို ဖုံးဖိပေးဖို့ ပြောဆိုတောင်းပန်ရပါတော့မယ်။ ကျမ ငိုနေယုံနဲ့ မပြီးပါဘူး။ ဒါကြောင့် ခုံပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ပုံတွေကို ပြန်စုသိမ်းရင်း.......
"ကိုသန့်စင်၊ ဒီဓာတ်ပုံတွေ ကျမကို ပေးသွားပါနော်။ ပြီးတော့ ဘယ်သူမှလည်း မသိပါစေနဲ့နော်"
"ဓာတ်ပုံတွေက ပေးသွားလည်း ဘာမှ မထူးပါဘူး။ ကိုယ့်ဆီမှာ ဖလင်လိပ် ရှိသေးတာပဲ။
ဘယ်အချိန် ပြန်ကူးကူးရပါတယ်"
"ဟင်....ရှင်....."
ကျမမှာ ဓာတ်ပုံတွေ စုသိမ်းနေရင်းနဲ့ ကိုသန့်စင်စကားကြားပြီး ဆက္မသိမ်းနိုင်တော့ကာ သူ့မျက်နှာကို မျက်လုံးပြူးပြီး ကြည့်နေမိပါတယ်။ သူ့စကားက ကျမရဲ့ သားကို ခြိမ်းခြောက်ချင်တဲ့ အရိပ်အငွေ့တွေ အများကြီး ပါနေလို့ ကျမမှာ လန့်ဖြန့်သွားရပါတယ်။
"ရှင်.....ရှင်.... ဒါက ဘာစကားလဲ။
သားက ကလေးပဲ ရှိသေးတာ။ ရှင် သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာပါ။
ကျမ သားကို အညွန့်တုန်းအောင် မလုပ်ပါနဲ့...ရှင်...."
"လူသိမှာ စိုးလို့ မင်းကိုပဲ လာပြတာလေ။ ခေတ်က ကိုယ့်တူ၊ ကိုယ့်သားလိုပါပဲ။
ယမင်းကဆိုရင် ခေတ်တို့ကြီးလာရင် ငုဝါလေးနဲ့ သဘောတူနေတာ မင်းလည်း သိပါတယ်။
ကိုယ်လည်း ခေတ်ကို သမီးနဲ့ဆို ဘာမှ ပြောစရာမရှိပါဘူး။ သဘောတူမှာပါ။
အခုတော့ ဒီလိုမိန်းမကြီးနဲ့ ဖြစ်နေတာသိရတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။
ယမင်းသိရင်လည်း ဘယ်လောက် ရင်ထုမနာ ဖြစ်လိုက္မလဲ။
အို.... ကုန်ကုန်ပြောရရင်၊ ဒီကိစ္စက သိတဲ့သူတိုင်း အံ့ဩပြီး ကဲ့ရဲ့ကြမှာပဲ"
"ဟုတ်...ဟုတ်ပါတယ်ရှင်။ ယမင်းကို မပြောပြပါနဲ့။ ကလေးမို့ မသိတတ်လို့ မှားတာနေမှာပါ။
ဒါက ဟိုမိန်းမကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ဘယ်သူမှ မသိပါစေနဲ့ရှင်။
ကျမ ရှိခိုးပြီးတောင်းပန်ပါတယ်။
ရှင်ဘာလိုချင်လဲ။ ပွဲရုံကိုလည်း ကျမအရင်ထဲက ရှင်တို့ကို အပိုင်ပေးဖို့ ပြောထားတာပဲ။
ကျမ ပွဲရုံကို ပေးပါ့မယ်။ ပုံတွေကို ကျမဆီ အကုန်ပေးပါနော်။
ရှိခိုးပါတယ်ရှင်....အဟင့်....ဟင့်"
ကျမမှာ ပြောရင်း ဝမ်းနည်းလာကာ မျက်ရည်ကျနေရင်း သူ့ကို ကန်တော့ကာ တောင်းပန်နေမိပါတယ်။ ကျမရဲ့ လက်အုပ်ချီပြီး တောင်းပန်မှုကို သူ့ရဲ့ မထီတရီအပြုံးနဲ့ တုန့်ပြန်ခြင်းကိုပဲ ခံလိုက်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ သူက......
"ကြည်ပြာ၊ ကိုယ်က ပွဲရုံကို မယူချင်ဘူးဆိုတာ မင်းသိနေတာပဲ။
မင်းကလွဲပြီး ကျန်တာကို ကိုယ် ဘာမှ မလိုချင်ဘူး"
"အဟင့်...ဟင်.... ကိုသန့်စင်ရယ်၊ မှားပြီးသားတွေကို ထပ်မမှားချင်ပါတော့နဲ့။
ကလေးရဲ့ အမှားကိုပဲ ဖုံးဖိပေးပြီး လမ်းမှန်ရောက်အောင် ကြိုးစားပေးရအောင်နော်။
ကျမတို့ လူကြီးတွေက ဒီအမှားတွေကို ဆက္မမှားကြရအောင်နော်....
ကျမတောင်းပန်ပါတယ်။ ကျမကို ထပ်ပြီး ဝဋ်ဒုက္ခတွေ မပေးပါတော့နဲ့"
"ကြည်ပြာ၊ မင်းအေးဆေး စဥ္းစားလေ။ ခေတ်ကိစ္စက ကိုယ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မသိသေးဘူး။
ပြီးတော့ ကိုယ်က မင်းကို မပစ်ပယ်နိုင်ဘူးဆိုတာ မင်းအသိပဲ။ ကိုယ်တို့ ပတ်သတ်ခဲ့တာလည်း ကြာခဲ့ပြီလေ။
မင်းသာ ကိုယ်လိုချင်တာ ပြန်ဖြည့်ဆည်းပေးရင် ခေတ်ကိစ္စကို ကိုယ်မသိသလိုဘဲ နေပေးပါ့မယ်။
ကုန်ကုန်ပြောရရင် ယမင်းတောင် မသိစေရပါဘူး။ ကိုယ် ဂတိပေးတယ်"
"အို.....ကိုသန့်စင်၊ ရှင်က ရှင့်မိသားစုကို ပြန်မကြည့်တော့ဘူးလား။
အရင်ကတော့ ထားပါတော့။ အခုဆို ငုဝါလေးတောင် သိတတ်နေပြီလေ။
ကျမက အိမ်ထောင်ပျက်ခဲ့ရပြီးပြီ။ ရှေ့ဆက်သွားရင် ရှင့်အိမ်ထောင်ရေးပါ ပျက်စီးမှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား။
ယမင်းနဲ့ ငုဝါလေးကို ပြန်ငဲ့သင့်ပါတယ်။ ကျမလို အဖြစ်မျိုး မဖြစ်ပါစေတော့နဲ့။
အပြစ်မရှိတဲ့ ကလေးတွေ ရှေ့ရေးကို ငဲ့ပါရှင်"
ကြည်ပြာက သမီးနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ပြောတာခံရတော့ ကျနော် စိတ်ထဲ လန့်သွားပါတယ်။ ဖခင်ဖြစ်သူ ကျနော့်ကြောင့် သမီးလေး အရှက်တကွဲနဲ့ ဝမ်းနည်းခံစားရမှာ မဖြစ်စေလိုပါဘူး။ တဖက္မှာလည်း ကြည်ပြာ့အပေါ် တပ်မက္မှုတွေနဲ့ လက်လွတ်မခံနိုင်မှုတွေက ထုထည်ကြီးလွန်းပါတယ်။ ကြည်ပြာ့ကြောင့် လူဆိုးကြီး လုံးလုံး ဖြစ်ယုံမျှမကဘဲ လူယုတ်မာတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်နေရပြီလေ။ ဒီအခြေအနေအထိ ရောက်လာပြီး အခွင့်အရေးကောင်းကို ရနေမှတော့ ကျနော့်အနေနဲ့ နောက္မဆုတ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော့်ရဲ့ ရင်တွင်းထိတ်လန့်မှုနဲ့ ပူပန်မှုကို ကြည်ပြာမရိပ်မိအောင် ဟန်ဆောင်ပြုံးရင်း.........
"ကြည်ပြာရယ်၊ ကိုယ် အဲဒါတွေ ထည့်မတွက်နိုင်တော့ဘူး။ ကိုယ်သိတာက ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ကြည်ပြာအနားမှာ နေခွင့်ရဖို့ပဲ။
ကိုယ်လိုချင်တာ မရနိုင်ရင်တော့ ဘယ်သူ့မျက်နှာမှ မထောက်နိုင်တော့ဘူး။
ကိုယ် အပြတ်ပြောမယ်။ ကြည်ပြာသာ အရင်လို ကိုယ့်အလိုတွေ မဖြည့်ပေးနိုင်ရင် ကိုယ့်ကို အဆိုးမဆိုနဲ့"
"ဟင်...... ရှင်.... လုပ်ရက်လိုက်တာ။ ကလေးနဲ့ အကြပ်ကိုင်ပြီး .....အ....ဟင့်....ဟင့်....."
ကြည်ပြာမှာ ပြောရင်း ဝမ်းနည်းကာ ငိုကျွေးနေပါတယ်။ ကျနော့်မှာ ကြည်ပြာရဲ့ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်ကာ ငိုနေပုံကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေပျော့လာရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါသာ စိတ်ကိုတင်းထားနိုင်ရင် ကြည်ပြာက ကျနော့်ရင်ခွင်အောက် ပြန်ရောက်လာကာ ကျနော်ပြုသမျှ နုပေးရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေပါတယ်။ ဒီအခြေအနေကို ဖန်တီးပေးခဲ့တဲ့ ကံတရားကိုလည်း ကျေးဇူးတင်နေမိပါတယ်။ အမှန်တော့ ခေတ်နဲ့ ခင်မေစန်းအကြောင်းကို ကျနော်သေချာ မသိပါဘူး။ ခေတ်တစ်ယောက် ခင်မေစန်းနဲ့ ဘယ်လို ပတ်သတ်မိသွားလည်း မခန့်မှန်းနိုင်ပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်ကုန် ကာမသောင်းကြမ်းမှုကို မမျှော်လင့်ဘဲ ဓာတ်ပုံ ရိုက်ထားနိုင်ခဲ့မှုကြောင့်ပင် အခုလို အခွင့်ကောင်းကို ရစေခဲ့တာပါ။
အဲဒီနေ့က အပေါင်းအသင်းတစ်ယောက်ရဲ့ ဆွမ်းကျွေးမှာ ဓာတ်ပုံသွားရိုက်ပေးရင်းနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်နေမိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ အောင်အောင်တို့ မောင်နှမ သုံးယောက် စကားတပြောပြောနဲ့ ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်ပြီးတော့ လမ်းလျောက်သွားကြပါတယ်။ ပုံစံတွေကတော့ မြို့ထဲသွားဖို့ ဆိုက်ကားဂိတ်ဆီ သွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ အောင်အောင်တို့ကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်နေရင်း ကွမ်းယာဆိုင်ကွယ်ကာ အောင်အောင်တို့ကို ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ခေတ်ကို တွေ့ရတာပါ။ ခေတ်က သူနဲ့အတွဲဆုံး သူငယ်ချင်းကို နှုတ်မဆက်ဘဲ ချောင်းကြည့်နေကာ အောင်အောင်တို့ ထွက်သွားပြီးမှ ဟိုကြည့် သည်ကြည့်နဲ့ အောင်အောင်တို့ လမ်းသွယ်ထဲ ဝင်သွားတာကို တွေ့ရပါတယ်။ မြင်ကွင်းက ထူးဆန်းနေတယ်လို့ ကျနော့်စိတ်ထဲ ခံစားလိုက်ရပါတယ်။
ခေတ်ပုံစံက တစ်ခုခုကို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် လုပ်မလို့ပုံစံပါ။ ကျနော်က ခေတ်မှာ ဘာအကြောင်းရှိလဲလို့ သိချင်သလို စိုးရိမ်စိတ်လည်း ဖြစ်သွားပါတယ်။ ခေတ်ကို ကျနော့်တူသားတစ်ယောက်လို အမြဲသဘောထားတာပါ။ ခေတ်က ကျနော်တို့ လက်ပေါ်မှာပဲ ကြီးခဲ့ရတာလေ။ ကျနော်ထင်တာက ခေတ်ဟာ လူမသိအောင် တစ်ခုခုလုပ်နေသလားလို့ တွေးမိတာပါ။ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ ဒီအရွယ် လူငယ်တွေ မှားတတ်ကြတဲ့ မူးယစ်ဆေးတစ်မျိုးမျိုးများ သုံးနေကြတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဒါဆိုရင်တော့ ကြည်ပြာသာ သိရင် ရင်ကွဲတော့မှာပါပဲ။ ဒီအတွေးဝင်လာပြီးတော့ ကျနော်စိုးရိမ်ကာ ဆိုင်က ထပြီး ခေတ်ဝင်သွားတဲ့ လမ်းကြားထိပ်ဘက် လိုက်ကြည့်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်ကို ခေတ်က လှည့်ကြည့်ရင် မမြင်ရအောင်လည်း ဂရုစိုက်ရတာပေါ့။
ကျနော် လမ်းထိပ်အကွယ်ကနေ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ခေတ်က ခြံတစ်ခုရှေ့မှာ ရပ်ကာ ဘေးဘီကို အကဲခတ်ပြီး ခပ်မြန်မြန် ခြံတံခါးတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်သွားပါတယ်။ ကျနော်က လမ်းထိပ်မှာမို့ ခေတ်ဝင်သွားတာ အောင်အောင်တို့ ခြံ ဟုတ် မဟုတ် မသေချာပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ခေတ်ဝင်သွားတဲ့ ပုံက ကျနော်လုပ်နေကြပုံစံအတိုင်းပါပဲ။ ကြည်ပြာနဲ့ မဟုတ်တာလုပ်နိုင်ဖို့ ကြည်ပြာ့ခြံထဲကို ဒီလိုဘေးဘီအကဲခတ်ပြီး ကျနော် ခဏ ခဏ ဝင်ဖူးနေကြလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ဝင်သွားတဲ့ ခြံကို သေချာသိစေဖို့ ကျနော် လမ်းသွယ်ထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ ခြံရှေ့မရောက်တရောက်ကနေ သေချာကြည့်တော့ ဒီခြံဟာ အောင်အောင်တို့ ခြံဆိုတာ ကျိန်းသေသွားပါတယ်။
သမီးလေး ငုဝါကို ခေတ်က ခေါ်ထိန်းရင်း အောင်အောင်တို့ အိမ်ကို လာတတ်ပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ ယမင်းက အိမ်ပြန်ချိန်ဆို ဒီခြံအထိလိုက်လာကာ သမီးကို ပြန်ခေါ်ရတတ်လို့ အောင်အောင့်အိမ်မှန်း ကျနော်သိနေတာပါ။ ဒါဆို ခေတ်က ဒီခြံကို ဘာလို့လာရတာလဲ။ အောင်အောင်တို့ မောင်နှမတွေ မရှိမှန်း သူသိရက်နဲ့ ဒီအိမ်ထဲ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လာတာဟာ အကြောင်းအရင်း တစ်ခုရှိလို့ပဲ နေမှာပါ။ သိချင်စိတ်တွေနဲ့ပဲ ကျနော်ခြံရှေ့ရောက်လာပါတယ်။ ခြံတံခါးက စိယုံပဲ စိထားသလို အိမ်တံခါးကလည်း ဖွင့်ထားတာကို ခြံပြင်ကနေ လှမ်းမြင်ရပါတယ်။ ခြံတံခါးသော့ခတ်မထားဘဲ စိထားတာဆိုတော့ အချိန်းအချက်တစ်ခုခု ရှိနေလို့ ဖြစ်နိုင်တာကို နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျနော့်ကိုယ်တွေ့နဲ့ ယှဥ္ပြီး စဥ္းစားမိပါတယ်။ ဒီအိမ်မှာ အောင်အောင့်အမေ၊ ခင်မေစန်းဆိုတဲ့ ခပ်တောင့်တောင့် အမျိုးသမီးကြီးပဲ ရှိနေမှာပါ။
ကျနော်ဟာ သိချင်စိတ်တွေ မတားဆီးနိုင်လွန်းလို့ ခြံထဲ လှစ်ကနဲဝင်ကာ လျောက်လမ်းကနေ ခွဲထွက်ပြီး ပန်းခြုံတွေဘက် ဝင်လိုက်ပါတယ်။ လျောက်လမ်းကဆိုရင် ခြံထဲလူဝင်လာတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း တွေ့နိုင်လို့ပါ။ ပန်းခြုံတွေဘက်ကတော့ အကာအကွယ်ရသလို အိမ်ရဲ့ အတွင်းပိုင်းကိုလည်း တော်တော်များများ မြင်နိုင်တာကို တွေ့ရပါတယ်။ သူများခြံထဲ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ဝင်လာမိတာကို တွေးမိတော့ တော်တော် လန့်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လူမိသွားရင်လည်း အကြောင်းတစ်ခုခု ပြပြီး သမီးလေးကို ခေါ်ထိန်းခိုင်းဖို့ ခေတ်နောက်ကို လိုက်လာတာလို့ ပြောဖို့ ကြံထားပါတယ်။ ယုတ္တိရှိတာ မရှိတာထက် သိချင်စိတ်က ကြီးစိုးနေတော့လည်း မတတ်နိုင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်ထဲက လူရိပ်လူခြေကို ကြည့်ပြီး ပန်းခြုံတွေ အကာအကွယ်ယူကာ ရှေ့ကို တိုးလာခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ အရှေ့နားကို ရောက်လာပြီး အိမ်ထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်ယုံနဲ့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကျနော့်ကို ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားစေပါတယ်။ မတ်တတ်ရပ်ကာ ထမိန်လှန်ပေးထားတဲ့ ခင်မေစန်းရဲ့ ဖင်ကျောတောင့်တောင့်ကို ခေတ်က လက်ဝါးနဲ့ တဖြန်းဖြန်း ရိုက်နေတာပါ။ သူတို့ရှိတဲ့ နေရာနဲ့ ပေ ၅၀ လောက်ကွာနေလို့ ပြောစကားတွေ မကြားရပေမယ့်လည်း ဖင်ရိုက်သံ တဖြန်းဖြန်းကိုတော့ ကျနော်ကြားနေရပါတယ်။ မြင်လိုက်ရတာက မယုံနိုင်စရာပါ။ ခေတ်နဲ့ ခင်မေစန်းရဲ့ ပတ်သတ်မှုကို တွေးထင်ထားပေမယ့် အခုလို ကိုယ့်သားသူငယ်ချင်းလေးရဲ့ ရိုက်နှက္မှုကို ထမိန်လှန်ပေးပြီး ခံနေရမယ်လို့တော့ မထင်ထားတာ အမှန်ပါ။ မသိရင် ဆိုးလွန်းလို့ ဖင်လှန်အရိုက်ခံနေရပုံပါပဲ။ ရိုက်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားတဲ့ ခင်မေစန်းရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေက မြင်သူ ဘဝင်ဆူစရာပါ။
သူတိုရဲ့ ဖင်ရိုက်သံ တဖြန်းဖြန်းနဲ့အတူ ကျနော့်စိတ်တွေကလည်း လိင်စိတ်တွေကြွလာပါတယ်။ မထင်ထားတဲ့ မြင်ကွင်းမို့ အံ့ဩကာ စိတ်ထထနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေမိပါတယ်။ ကျနော်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ခေတ်က ခင်မေစန်းကို ဒီဘက်ပြန်လှည့်ခိုင်းလို့ ကျနော် အမြန်ဝပ်လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်က ထမိန်လှန်ပြီး အဖုတ်ပြပေးထားတဲ့ ခင်မေစန်းအဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ ပင့်ရိုက်လိုက်တော့ ခင်မေစန်းမှာ ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဖြစ်သွားရရှာပါတယ်။ ခေတ်တစ်ယောက် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ခင်မေစန်းလို မိန်းမမျိုးကို အပိုင်ကိုင်ထားနိုင်တာကို ချီးကျူးရမလိုပါ။ ဒီပညာတွေ ဘယ်က တတ်လည်း မသိပါဘူး။ ကျနော်တောင် သူ့အမေအပေါ်ကို ဒါမျိုးမကြမ်းဖူးပါဘူး။ ကြည့်နေရင်းမှာပဲ ခေတ်က ဒူးထောက်ပြီးတော့ ခင်မေစန်းပေါင်ကြားထဲ ဝင်ကာ အတွင်းခံပေါ်ကနေ အဖုတ်ကို လျက်ပေး၊ နမ်းပေးနေပါတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက်သားဟာ ကာမအရှိန်တွေ တက်နေပြီးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း ဂရုမထားနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒီအချိန်ကျမှ ကျနော်လည်း ပါလာတဲ့ ကင်မယာကို သတိရကာ ထုတ်ရိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ရည်ရွယ်ချက်ရယ်လို့ တိတိကျကျမရှိသေးဘဲ ဝါသနာအရရယ်၊ တွေ့ရခဲတဲ့ စိတ်ကြွဖွယ် ပုံစံတွေမို့ ရိုက်ထားလိုက်တာပါ။ ဒီလိုနဲ့ ကြည့်လိုက်၊ ရိုက်လိုက်နဲ့ပဲ ပုံတွေ တော်တော်ရလိုက်ပါတယ်။ နောက်ဆုံး ခေတ်က ခင်မေစန်းကို ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ကာ ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်ကနေ အပီဆောင့်လိုးနေပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာ နှစ်ယောက်လုံးက အပေါက်ဝကို ကျောပေးထားတာမို့ ကျနော် ခြံထဲက ပြန်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော်က ကောင်းခန်းကို ကြည့်ချင်နေသေးပေမယ့်လည်း ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ဝင်လာရတာဆိုတော့ တစ်ယောက်ယောက် မတွေ့ခင် ပြန်ထွက်သွားတာ အကောင်းဆုံး ဖြစ်မှာပါ။
ဒီလိုနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ ယမင်းက ခေတ်တို့ မနက်ဖြန် ဘော်ဒါဆောင်မှာ သွားနေတော့မယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဓာတ်ပုံကူးခန်းထဲ ဝင်ပြီးတော့ ရိုက်လာတဲ့ ပုံတွေကို ကူးနေရင်းနဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ဆက်စပ်တွေးကာ အကြံဆိုးများ ဝင်လာရပါတယ်။ ဒီအကြံဟာ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ကျနော့်ရဲ့ ကျော့ကွင်းထဲက မလွတ်နိုင်အောင် ခိုင်မာတယ်လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။ သားကို ချစ်လို့ ကျနော့်ကို အနားကပ်မခံတော့တဲ့ မိန်းမကို သူ့သားကို အကြောင်းပြပြီးတော့ ချုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ ကျနော်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ကြားထဲမှာလည်း မလုပ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့ အတွေးတွေ ခဏခဏ ဝင်လာသော်လည်း လိုချင်တပ်မက္မှုကို အခြေခံပြီးတော့ လုပ်မှဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးတွေက အနိုင်ယူသွားခဲ့ပါတော့တယ်။
ကျနော့်ရဲ့ ပထမအစီအစဥ္က ကြည်ပြာ့ရဲ့ အရှက်ရစရာပုံနဲ့ အကျပ်ကိုင်ဖို့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီနည်းနဲ့ဆိုရင် ကြည်ပြာက လက်ခံနိုင်ဖို့ သိပ်မလွယ်ပါ။ ကိုကြီးဦးတောင် သိနေပြီမို့ ကြည်ပြာက မထူးဇာတ်ခင်းကာ အကုန်ဖွင့်ချလိုက်နိုင်ပါတယ်။ အခုနောက်ပိုင်း ကြည်ပြာ့ပုံစံက သားအတွက်ဆိုရင် သူမအရှက်ကိုတောင် မငဲ့ညှာပဲ ရင်ဆိုင်မယ့်ပုံပါ။ သူမသား မကြိုက်တဲ့ အပြုအမူကို ထပ်လုပ်တော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကြည်ပြာကသာ သူမပုံတွေနဲ့ အကျပ်ကိုင်တာကို လက္မခံရင် ကျနော်ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ ခက်ပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ကျနော်ကလည်း ယမင်းနဲ့ သမီးလေးကို ငဲ့ညှာရပါအုံးမယ်။ ကျနော် အရှက်ကွဲရင် ငယ်သေးတဲ့ သမီးစိတ်ဒဏ်ရာရမှာ မဖြစ်စေလိုပါ။ ဒါကြောင့် ကြည်ပြာကသာ သူမပုံတွေ ဖြန့်ချင်ဖြန့်လိုက်၊ အကုန်ရင်ဆိုင်မယ်ဆိုရင် ကျနော်ရှေ့ဆက် တိုးဖို့ ခက်ပါတယ်။
အခုတော့ ခေတ်နဲ့ပတ်သတ်တဲ့ အရှက်ရစရာဆိုရင်တော့ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျနော့်ကို ဆန့်ကျင်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ယုံကြည်နေမိပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ကျနော့်အတွက် သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာဖို့ထက် ကိုယ်လိုချင်တဲ့အရာကို လက္လွတ် မခံနိုင်တဲ့ စိတ်က ပိုများနေပါတယ်။ ဒီလို ကျနော့်အတွက် အခွင့်အလမ်းကောင်းကို မမျှော်လင့်ဘဲ ရရှိခဲ့ပုံကို တွေးနေချိန်မှာပဲ ကြည်ပြာကတော့ ဆက်တိုက် ငိုကျွေးနေပါတော့တယ်။ ကိုယ်အခွင့်သာပြီ ဆိုတာနဲ့ တဖက်သားကို ညှာတာမှုမရှိဘဲ ခပ်ပြင်းပြင်း ထိုးနှက်တတ်တဲ့ စိတ်ယုတ်မာရှိသူတွေရဲ့ သဘောအတိုင်းပဲ လိုချင်တာကို ရဖို့ သူ ကြိုးစားပါတော့တယ်။
"ကဲ.....ကြည်ပြာ၊ ငိုနေလို့တော့ မပြီးဘူး။
ကိုယ်လိုချင်တာကို မင်းသိနေတာပဲ။ ကိုယ့်ကို ယုတ်မာတယ်လို့ မင်းထင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။
အခု မင်းအဖြေကို ကိုယ် တိတိကျကျ သိချင်တယ်.....ပြောလေ....."
".................."
"တကယ်ဆို ကိုယ်တောင်းဆိုတာက ဘာထူးဆန်းလို့လဲ။
ကြည်ပြာနဲ့ ကိုယ်နဲ့က အဆုံးစွန်ထိ ပတ်သတ်ခဲ့ကြတာပဲလေ။
အခုဟာလည်း ကြည်ပြာက ငြင်းနေလို့ ကိုယ်က ဒီလိုလုပ်ရတာပါ။
စိတ်ချပါ။ ကြည်ပြာသာ ကိုယ်နဲ့ အရင်လို ပြန်နေမယ်ဆိုရင် ဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး"
ကျမမှာ သူ့ပြောတာတွေကို ကြားတစ်ချက်၊ မကြားတစ်ချက်ပါပဲ။ ကျမရင်ထဲမှာ ခံစားနေရတာက သားလေးအတွက်ပါပဲ။ မိခင်တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီး ကိုယ့်သားလေး မမှားသင့်တာ မမှားရအောင် ဆုံးမသွန်သင်မှု မပေးနိုင်ခဲ့တဲ့ ကျမကိုယ်ကျမပဲ အပြစ်တင်နေမိပါတယ်။ အမှန်ပါပဲ။ ကျမ တဏှာထခဲ့လို့ သားနဲ့ဝေးကွာသလို ဖြစ်ခဲ့ရတာလေ။ အဲဒီတော့ သားမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး။ ဟောဒီအမိုက္မကြီးသာ အပြစ်ရှိတာပါ။ ဒီကိစ္စကလည်း သားသာ အသက်၂၀ကျော် ၃၀ ဆိုရင် ကျမဖြေသာပါတယ်။ အခုဟာက သားက အသက် ၁၅ နှစ်ကျော်ပဲ ရှိသေးတဲ့ လူပျိုဝင်စလေးလေ။ ဒီအချိန်မှာ ကျမထက်တောင် အသက်ကြီးတဲ့ ကလေး ၃ ယောက် အမေနဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ လူကြားလို့မှ မကောင်းပါဘူး။ တကယ်ဆိုရင် အောင်အောင်ရဲ့ အမတွေနဲ့သာ ဖြစ်တယ်ဆိုရင် ကျမဖြေသာပါသေးတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်သိရင်လည်း မျက်နှာ မပြရဲစရာ မရှိဘူး ထင်ပါတယ်။
သားက ငယ်ရွယ်သူမို့ ပတ်ဝန်းကျင်က အပြစ်မတင်ဘူးဆိုရင်တောင် ဒီလိုနာမည်ပျက် ရှိခဲ့တဲ့ ကလေးကို ဘယ်သားသမီးရှင်က ကြည်ဖြူပါ့မလဲ။ ဘယ်သူက ယုံကြည်နိုင်ပါတော့မလား။ တသတ်လုံး လူတောတိုးလို့ မရတဲ့ ဘဝရောက်သွားနိုင်ပါတယ်။ မိဘဆိုတာ ကိုယ့်သားသမီးအပေါ်မှာ အမဲစက် သေးသေးလေးတောင် အတင်ခံချင်ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး။ အခုဟာက အစက်အပျောက် သေးသေးလေးမဟုတ်ဘဲ သားလေးဘဝကို ညစ်နွမ်းပေကျံတဲ့အထိ ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်။ ကျမတို့လို နယ်မြို့တွေက ဒီလိုကိစ္စမျိုးဆိုရင် လက္မခံနိုင်ကြတာ များပါတယ်။ အရွယ်ရောက်သူအနေနဲ့ ဒီဒဏ်တွေကို ခံနိုင်ပေမယ့် အခုမှ ၁၀ တန်းတက်ရမယ့် ဆယ်ကျော်သက်လေးက ဒီဒဏ်တွေကို မခံနိုင်ပါဘူး။ ပြီးတော့မတော်လို့များ သားလေးက ဒီမိန်းမရဲ့ ရမ္မက်ထောင်ချောက်အောက်က ရုန်းမထွက်နိုင်သလို ပတ်ဝန်းကျင်က ဖိအားတွေ မခံနိုင်ဘဲ စိတ်ထင်ရာတွေ စွတ်လုပ်ကုန်ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ကျမမှာ ဆောက်တည်ရာမရလောက်အောင် ပူလောင်ခံစားနေရပါတော့တယ်။
အပိုင်း ၁၅ ဆက်ရန်
Comments
Post a Comment