ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် ဒုတိယတွဲ အပိုင်း ၄၅
ဒီနေ့မှာတော့ ကျမ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ပျော်ခဲ့ရပါတယ်။ �ကျေနပ်ကြည်နူးခဲ့ရတယ်။ အထွဋ်အထိပ် ကာမကောင်းခြင်းကို အသိမဲ့စိတ်နှလုံးနဲ့ အဆုံးစွန် တုန့်ပြန်ပေါက်ကွဲပြီး ရရှိခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဆုံး ကျမအရမ်းကြောက်တဲ့ ဖင်ခံရမှုကိုပင် သာယာမှုဖြစ်ပေါ်ရအောင် ခေတ်က စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်လေ။
မခံမရပ်နိုင်အောင် နာကျင်စေတဲ့ ဆက်ဆံမှုအဖြစ် ကျမကြောက်ရွံ့ခဲ့ရတဲ့ အရာကို သာယာမှုအဖြစ် ခံစားနိုင်အောင် ခေတ်လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒီလို အရသာမျိုးနဲ့ စိတ်ခံစားမှုမျိုးကို ကိုသန့်စင်ဆီက မရနိုင်ပါဘူး။ အခုခေတ်နဲ့ကျမှ ကျမကိုယ်ကျမ အပျိုဖြန်းလေး ပြန်ဖြစ်သွားသလို ထင်မှတ်မိပါတယ်။
ဆက်ဆံချိန်မှာ ရင်တွေအရမ်းခုန်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရသလို ပြီးတဲ့အခါမှာလည်း အထိန်းအချုပ်မဲ့လောက်အောင် ကောင်းစေခဲ့ပါတယ်။ ပြီးသွားလို့ အနားယူချိန်မှာလည်း ရင်ထဲမှာ ကျေနပ်ကြည်နူးနေမိပြန်တယ်။ ကျမရဲ့ စိတ်ခံစားချက်တွေ ဒီလိုအပြောင်းအလဲ ဖြစ်ရတာ ဘာကြောင့်ပါလဲ ?
သေချာတာကတော့ ခေတ်နဲ့မို့ ကျမ ဒီလို ခံစားရတာပါ။ ခေတ်လေးနဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ အခြေအနေမှာ မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ကြရာကနေ ကျမ နှလုံးသားထဲက နူးညံ့တဲ့ ကြင်နာမှုတွေ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ဆန္ဒရှိရာ လုပ်ဖို့ ကျမခွင့်ပြုခဲ့မိတာပါ။ ပြီးတော့ ခေတ်လေး ကျေနပ်အားရဖို့ဆိုရင် ကျမဘာမဆို ဖြည့်ဆည်းပေးချင်မိပြန်ပါတယ်။
ကျမ သတိမထားမိချိန်မှာပဲ ခေတ်အပေါ် စိတ်ခံစားချက်တွေ ပြောင်းလဲသွားခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကို သိလိုက်ရတော့ အရမ်းကို လန့်သွားခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ ရှက်လည်း ရှက် မိပါတယ်။ သေချာပါတယ်။ ခေတ်အပေါ် နူးညံ့တဲ့ ချစ်ခြင်း မေတ္တာနဲ့ ကျမ ချစ်သွားမိပါပြီ။
တစ်သတ်လုံး ကိုယ်သားတစ်ယောက်လို ချစ်ခဲ့ရတဲ့ အချစ်မျိုး မဟုတ်တော့ပါဘူး။ သူပျော်ဖို့ဆိုရင် ဘာမဆို ပေးဆပ် ဖြည့်ဆည်းပေးချင်တဲ့ အနှိုင်းမဲ့ မေတ္တာနဲ့ ချစ်မိသွားပါပြီ။ ကျမ အသွေးအသား ခန္ဓာကိုယ်ကို အသုံးတော် ခံရုံတင်မကဘဲ ကျမစိတ်နှလုံးကိုပါ အောက်ဆုံးအထိ ဆွဲချပြီး ပေးဆပ်ဖြည့်ဆည်းပေးချင်ခဲ့တာပါ။
အတူရှိနေချိန်မှာ ရင်တသိမ့်သိမ့်တုန်ကာ စိတ်လှုပ်ရှား ပျော်ရွှင်နေရပြီး ဝေးကွာသွားမှာကို စိုးရွံ့နေတတ်ပါပြီ။ ခေတ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ် တပ်မက်တာထက် ခေတ်ရဲ့ ပြောပုံ ဆိုပုံ အနေအထိုင်လေးတွေကအစ စွဲလမ်းသွားရတဲ့အထိ ကျမနှလုံးသား ပြောင်းလဲသွားခဲ့ရပါပြီ။
ဒီအရွယ်ရောက် မှ ဒီလို စိတ်တွေ ဖြစ်လာရတာ ရှက်ဖို့ ကောင်းမှန်းသိပါတယ်။ အိမ်ထောင်သည် ကလေးအမေတစ်ယောက်က လူပျိုလေးကို ချစ်တဲ့စိတ်တွေ ပေါ်လာတယ်ဆိုတာ လူကြားလို့မှ မကောင်းပါဘူး။ သင့်လည်း မသင့်တော်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီအရွယ်အထိ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ ပတ်သတ်ရင် အနေဝေးခဲ့တဲ့ ကျမအတွက် ခေတ်အပေါ် ခံစားချက်တွေ ဖြစ်ပေါ်ရတာကို အပြစ်မတင်ချင်ပါဘူး။
ကျမ ဘဝကလည်း အံ့ဩဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက တိတ်တခိုး ချစ်ခဲ့ရပြီး ဖွင့်ဟပြခွင့် မရှိခဲ့တဲ့ ကိုကြီးရဲ့သားအပေါ် ချစ်မေတ္တာတွေ ပေါက်ဖွားလာရပြန်ပါပြီ။ ကိုကြီးနဲ့သာ ဖွင့်ဟမပြနိုင်ခဲ့ပေမယ့် ကိုကြီးသားအပေါ်မှာတော့ ကျမနှလုံးသားနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို စိတ်ကြိုက်သုံးဆောင်နိုင်ဖို့ ပေးအပ်ဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။
ဒီလို ကျမဘက်က ခေတ်အပေါ် ချစ်မေတ္တာတွေ ဖြစ်ပေါ် ခံစားရလို့လည်း ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကတော့ ခေတ်နဲ့ နောက်နောင် ကာမပတ်သတ်မှုမျိုး ဘယ်တော့မှ အဖြစ်မခံတော့ဖို့ပါ။ ကျမ ချစ်ခင်တွယ်တာရတဲ့ ခေတ်လေးကို ကျမရဲ့ လင်ငယ် အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး။
ယောက်ျားတစ်ယောက်ဟာ အိမ်ထောင်သည်မိန်းမနဲ့ လွန်ကျူးရင် ကြာကူလီလို့ တံဆိပ်ကပ်တတ်ကြပါတယ်။ ဒီလိုလူမျိုးဟာ လူကြားထဲမှာ သိက္ခာကျရသလို လူရာမဝင် ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ ရှေ့တွင် အပြုံးမပျက် ခေါ်ပြောကြရင်လည်း ကွယ်ရာမှာ နှာခေါင်းရှုံ့ ကဲ့ရဲ့တတ်ကြပါတယ်။
ကျမနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ခေတ်ကို ဒီလိုလူစားမျိုး အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး။ ကြာကူလီ၊ လင်ငယ်၊ အမြှောင်ယောက်ျားဆိုတဲ့ အမည်တပ်မှာမျိုး မဖြစ်စေချင်တာ အမှန်ပါ။ ငယ်ရွယ်နုပျိုပြီး တက်သစ်စ လူပျိုလေးဟာ ဒီလို အမည်ဆိုးမျိုးတွေ မရှိသင့်ပါ။ အထူးသဖြင့် ကျမ သံယောဇဥ်ရှိရတဲ့ ခေတ်ကို ပိုလို့ မဖြစ်စေချင်ပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ နောက်ပိုင်း ဆက် မမှားကြဖို့ ကျမတောင်းဆိုရင်း တစ်ခန်းရပ်ခဲ့ရတာပါ။ ဒါဟာ သူ့အပေါ် ကျမတကယ် ချစ်မိသွားလို့ပါ။ ဒီလိုခိုင်မာတဲ့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်မှုမျိုး မရှိရင် ကျမတို့နှစ်ယောက်ဟာ အစရှိ အနောင်နောင်ဆိုသလို အမှားတွေ ထပ်ကျူးလွန် ဖြစ်ကြအုံးမှာပါ။
လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒနဲ့ ကျမရဲ့ ပေးဆပ်ဖြည့်ဆည်းပေးချင်တဲ့ ချစ်မေတ္တာတွေ ပေါင်းစပ်မိကြရင် နယ်ကျော်အချစ်နဲ့ ရမ္မက်လွန် ကာမပွဲတွေ ခြိမ့်ခြိမ့်သဲ ကျင်းပဖြစ်ကြမှာ မလွဲပါဘူး။ ပြီးတော့ ဆွဲအားကြီးလွန်းတဲ့ ကာမစိတ်ကိုလည်း ကျမကြောက်ပါတယ်။
ဒီနေ့တောင် အကြိမ်ကြိမ် ဖြည့်ဆည်းရင်း ပျော်နေခဲ့တာလေ။ နောက်ဆိုရင် ကျမဘက်က ပြတ်သားနိုင်ဖို့လည်း တော်တော် ကြိုးစားရပါမယ်။ သံယောဇဥ္တစ်ခု၊ ရင်ခုန်သံတစ်ချက် ဖြစ်တည်လာဖို့ မလွယ်ပါဘူး။
အလိုလို ဖြစ်တည်လာပြီး အခန့်သားနေရာယူနေတဲ့အရာကို အတင်းမောင်းထုတ်လို့လည်း ထွက်သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ လူမှုရေး၊ အိမ်ထောင်ရေး ဆိုတဲ့ တံတိုင်းအထပ်ထပ် တည်ဆောက်ကာ စောင့်ကြည့်ထိန်းချုပ်ရပါမယ်။
ဒီနေ့မှာ ကျမတို့ နှစ်ဦးဟာ ရင်ခုန်သံချင်း ထိပ်တိုက်တွေ့ခဲ့ကြတာပါ။ နုငယ်ပျိုမြစ်တဲ့ ရင်ခုန်သံနဲ့ ဒဏ်ရာအပြည့်၊ တွယ်ရာမဲ့နေတဲ့ ရင်ခုန်သံတို့ ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံ စီးချင်းထိုးပွဲပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီရင်ခုန်သံ စီးချင်းထိုးပွဲဟာ နိုင်သူလည်း ပျော်လို့ ရှုံးသူလည်း ကျေနပ်တဲ့ နှလုံးသားကို ရင်းတဲ့ပွဲဆိုရင်လည်း မမှားဘူးပေါ့ရှင်။
အန်တီယမင်းအိမ်ကနေ ပြန်လာတဲ့ ခေတ်တစ်ယောက် ဝမ်းနည်းနာကျင်သလို ခံစားနေရပါတယ်။ တစ်နေကုန် မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြမ်းခဲ့ရလို့ ခန္ဓာကိုယ် နွမ်းနယ်ရတာက မဆန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အခုဟာက သူ့စိတ်ထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို ပြင်းပြင်းပြပြ ခံစားနေရသလိုပါပဲ။
ဘာကြောင့် ဝမ်းနည်းသလို ခံစားနေရမှန်းလည်း သူမသိပါဘူး။ အန်တီနဲ့ နောက်ထပ် ဒီနေ့လိုမျိုး ပတ်သတ်မှုတွေ မလုပ်ရတော့တာကြောင့်လား ? အန်တီနဲ့ ထပ်ပတ်သတ်ချင်သေးလို့လား ? သူ့စိတ်အတိုင်းဆိုရင် အန်တီနဲ့ ဒီနေ့လို ထပ်နေချင်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုသူခံစားနေရတာက ဒီကိစ္စကြောင့်တော့ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။
ဒါဆိုရင် တစ်သက်လုံး အဒေါ်တစ်ယောက်လို ချစ်ခင်တွယ်တာခဲ့ရပြီး အားကိုးယုံကြည်ခဲ့ရတဲ့ အန်တီနဲ့ ဖြူစင်တဲ့ဆက်ဆံရေးကို အရောင်ဆိုးမိတဲ့ အတွက်ကြောင့်လား ? ဒါက ပိုဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ နောင်တရနေသလို ခံစားရလို့ပါ။
အန်တီနဲ့ သူ့ရဲ့ကြားက ရင်းနှီးချစ်ခင်မှုဟာ အခြားသူတွေအတွက်တော့ အရေးတကြီး ကိစ္စမဟုတ်လောက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့အတွက်ကတော့ ထူးခြားသလို အရေးလည်း ကြီးပါတယ်။ သူ့ဘဝမှာ ဖခင်မေတ္တာကို ဘာမှန်း မသိခဲ့ရဘူးလေ။ အမေတစ်ယောက်အပေါ်မှာသာ ယုံကြည်ကိုးစားပြီး ချစ်ခင်ခဲ့ရတာပါ။
အဖေ့မေတ္တာ ငတ်ရတဲ့ ကြားထဲ အမေ့အပေါ် ယုံကြည်မြတ်နိုးမှုတွေ ပျက်စီးရတဲ့အခါ သူ့ဘဝပျက်သလို ခံစားရပါတယ်။ ဆောက်တည်ရာမရတဲ့ စိတ်နဲ့ ဘယ်သူ့အပေါ်မှာမှ မယုံကြည်ရဲ၊ မချစ်ခင်ရဲတော့အောင် ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ အမေ့အပေါ် ချစ်တဲ့ အချစ်တစ်ခုတည်းကြောင့် သူ့စိတ်ဒဏ်ရာ ဝေဒနာဆိုးတွေကို ထုတ်မပြခဲ့ပဲ ကြိတ်မှိတ်မျိုသိပ်ခဲ့ရတာပါ။ ဒါ သူကလေးဘဝကတည်းက ဒဏ်ရာတွေ မဟုတ်ပါလား။
ဒီလို သူ့စိတ်ဒဏ်ရာတွေကို ဖေးကူအားပေးရင်း မေတ္တာတွေ ပေးခဲ့ကြတဲ့ သူတွေကတော့ ဘကြီးဦး၊ အမေမြနဲ့ အန်တီယမင်းတို့ပါပဲ။ ဘယ်သူ့ကို အားကိုးရမှန်းမသိ၊ ချစ်ခင်ရမှန်း မသိတော့တဲ့ သူ့ကို ချစ်မေတ္တာတွေ လှိုင်လှိုင်ပေးရင်း အေးမြစေခဲ့ကြတဲ့ သူတွေပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ အမေ့ဆီက မမျှော်လင့်ရဲတော့တဲ့ နွေးထွေးကြင်နာမှုတွေကို အမေမြနဲ့ အန်တီယမင်းဆီကပဲ ရယူခဲ့ပါတယ်။ အမေကတော့ သူ့အပေါ် ချစ်မြဲချစ်တာကို သိပေမယ့် သူကိုယ်တိုင်က အမေ့ချစ်ခြင်းကို မခံယူရဲတော့တာလေ။ ယုံကြည်တန်ဖိုးထားမှုကို သစ္စာဖောက်ခံရတာဟာ အနာကျင်ရဆုံး မဟုတ်ပါလား။
အဖေ၊ အမေဆီက မေတ္တာမျိုးတွေကို ဘကြီးဦး၊ အမေမြနဲ့ အန်တီယမင်းဆီကပဲ ရယူခဲ့ပါတယ်။ အမေမြအပေါ် သူယုံကြည်အားကိုးပါတယ်။ အမေမြရဲ့ ဆုံးမသွန်သင်မှုတွေကို ဒီနေ့အထိ နားထောင်တတ်ပါတယ်။ အမေမြကလည်း ကလေးဘဝကတည်းက သူလုပ်ချင်ရာမှန်သမျှကို အမေကစိုးရိမ်ပြီး ခွင့်မပြုချင်ရင်တောင် �ဖျောင်းဖျပြီး ဖြစ်အောင် ပံ့ပိုးပေးခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သူငယ်ငယ်ကတည်းက အန်တီ ယမင်းအပေါ်မှာ ချစ်ခင်တွယ်တာစိတ် ပိုများခဲ့တာ သိပါတယ်။ အန်တီရဲ့ အပြုံး၊ ရင်ခွင်၊ ထွေးပွေ့မှု၊ နှစ်သိမ့်ဖျောင်းဖျမှုတွေဟာ သူ့အတွက် တန်ဖိုးအရှိဆုံး အရာတွေပါပဲ။ ဦးသန့်စင်အပေါ် မုန်းသလောက် သူ့မိန်းမကို ချစ်ခင်တွယ်တာနေရတာကိုလည်း အံ့ဩမိရပါတယ်။
ဒါကြောင့် တခြားသူတွေအတွက် ယုံကြည်ချစ်ခင်ရသူတွေ ပေါနိုင်ပေမယ့် သူ့အတွက် ရှားပါးလွန်းပါတယ်။ အန်တီဟာ သူ့အမေကိုယ်စား ချစ်ခင်ရာ၊ အားကိုးယုံကြည်ရာ၊ မြတ်နိုးရာ၊ ဆိုးနွဲ့ရာ ရင်ခွင်တစ်ခုအဖြစ် တစ်ဘဝလုံး တည်ရှိခဲ့တာပါ။ သူ့အတွက် တန်ဖိုးအရမ်းကြီးလွန်းပါတယ်။
အခုတော့ ဒီရင်ခွင်ကို သူ့ရဲ့တဏှာဆန္ဒတွေနဲ့ သိမ်းသွင်းကာ ဖျက်စီးမိခဲ့ပါပြီ။ အေးချမ်းတည်ငြိမ်လှတဲ့ ရင်ခွင်ဟာ ရမ္မက်လှိုင်းတွေကြောင့် တုန်ခါလှုပ်ရမ်းခဲ့ရပါပြီ။ နွေးထွေး ယုံကြည်မှုတွေ ပေးခဲ့တဲ့ ရင်ခွင်ဟာ ကာမဆန္ဒချွေးစက်တွေနဲ့ နစ်မွန်းခဲ့ရပါပြီ။
ဖြူစင်တဲ့ မေတ္တာတရားတွေနဲ့ လှပနေတဲ့ နှလုံးသားကို တပ်မက်မှုကို အခြေခံတဲ့ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေက နင်းချေဖျက်စီးလို့ အရုပ်ဆိုးခဲ့ရပါပြီ။ ဒီရင်ခွင်၊ ဒီမေတ္တာတရားတွေဟာ သူ့အတွက် အစားပြန်မရနိုင်တော့အောင် တန်ဖိုးကြီးပါတယ်။
ဒါကို သူဖျက်စီးခဲ့မိတာကို နောင်တရမိတာပါ။ အခုတော့ သူနဲ့ အန်တီရဲ့ ဆက်ဆံမှုဟာ တဏှာ၊ ရမ္မက်တွေ လွှမ်းခြုံထားတဲ့ ကာမပတ်သတ်မှုတွေသာ ဖြစ်ပေါ်တော့မှာပါ။ သူအတွက် ကာမဆန္ဒဖြေဖျောက်စရာ အခြားအမျိုးသမီး သုံးဦးရှိပြီးသားလေ။
ဒါကို မရောင့်ရဲနိုင်ဘဲ မိခင်မေတ္တာပေးနေတဲ့ အန်တီ့အပေါ် စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်မိခဲ့ရတာ မဟုတ်ပါလား။ သူ့အတွက် အန်တီမေတ္တာဟာ ကာမဆန္ဒထက် ပိုအရေးကြီးတာကို သူနားလည်လာပါတယ်။ အရင်လို သူစိတ်အားငယ်တိုင်း ထွေးပွေ့ကြင်နာပေးခဲ့တဲ့ ရင်ခွင်ကို သူပြန်လိုချင်လာမိပါတယ်။ ဒါက သူ့အတွက် တန်ဖိုးအရှိဆုံး မဟုတ်ပါလား။
ဒီလို နောင်တ တရားတွေကြောင့် သူ့စိတ်မရွှင်လန်း ဖြစ်ရတာပါ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေ့ကို ခြံထဲမှာ တွေ့ရပါတယ်။ သူ့ကို ထွက်စောင့်နေတာပဲ ဖြစ်မှာပါ။ သူပြန်လာတာ တွေ့မှ ပြုံးပြီး.......
"သား၊ ပြန်လာပြီလား။ မင်းအန်တီ သက်သာတာ တကယ်လား။
ယမင်းက အမေ စိတ်ပူမှာ စိုးလို့ သက်သာတယ် ပြောခိုင်းတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်။
အမေက စိတ်ပူနေတာ၊ သား စောစော ပြန်လာရင် သူ့ကို သွားကြည့်အုံးမလို့"
"တကယ် သက်သာတာပါ။ နေ့ခင်းကတည်းက စိတ်ချရမှ သား ထွက်လာခဲ့တာပါ"
"ဟင်၊ ဒါဆို သား ဘယ်တွေလျောက်သွားနေတာလဲ။
ခုနက အောင်အောင် လာသွားတယ်။ သူ့အိမ်ကို တစ်နေကုန် မလာဘူးဆို"
ကျနော် ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားပါတယ်။ ကျနော်က အောင်လေးအိမ်မှာ တစ်နေကုန် ရှိနေတယ်လို့ ညာမလို့ပါ။ အမေက ကြိုပြောလိုက်လို့ တော်ပါသေးတယ်။
"ဟို..... �ေဩာ်... ဟုတ်တယ်။ သား ဒီနေ့ အောင်လေးဆီ မရောက်ဖြစ်ဘူး။
ကျောင်းက သူငယ်ချင်းနဲ့ တွေ့လို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ အချိန်ကြာသွားတာ"
"ဪ.... အင်း အင်း။ သားကြည့်ရတာ ပင်ပန်းနေသလိုပဲ။
မနက်စား မစားရသေးဘူးလား။ အမေ ချက်ထားတယ်။
တစ်ခါတည်း စားပြီး နားအုံးလေ။ အမေ့သားက ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ တစ်နေကုန် လျောက်လည်ပြီး ပင်ပန်းနေပါပြီ... ဟင်း...ဟင်း...."
"ဟုတ်.... ဒါဆို ကျနော် အိမ်ထဲ ဝင်တော့မယ်"
"ဪ.... ဒါနဲ့၊ အောင်အောင့်ကို အမေ ဆေးတွေ မှာထားသေးတယ်။
မနက်ဖြန် သူလာရင် သားယူထားလိုက်အုံး။
အမေလည်း မနက်ဖြန် ပွဲရုံမှာ အလုပ်မရှိပါဘူး။ စောစော ပြန်ရောက်မှာပါ။
အခုနောက်ပိုင်း ဝယ်စရာရှိရင် သားသူငယ်ချင်းကိုပဲ အားကိုးနေရတာ။ သူပဲ ဝယ်ပေးနေတာ"
"ဟုတ်.... မနက်က ကျနော့်ကို ပြောရင် ကျနော် ဝယ်ပေးမှာပေါ့"
"အွန်း... မနက်က ယမင်းကို စိတ်ပူနေတာနဲ့ အကုန်မေ့ကုန်တာ။
ခုနက အောင်အောင်လာတော့မှ သတိရသွားတာ"
"ဟုတ်၊ ဒါဆို ကျနော် ဝင်တော့မယ်"
အမေ့ရှေ့ကနေ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချပြီး ကျနော် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ အမေ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့တောင် ခက်နေတယ်။ အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်ကို ပက်ပင်းမိကတည်းက အတတ်နိုင်ဆုံး ကျနော်မျက်နှာချင်း မဆိုင်မိအောင် ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ အမေ့မျက်နှာ ကြည့်မိတိုင်း ယူကျုံးမရ ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ပါ။
ဒါပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ်ကတော့ အဲဒီလို စိတ်ခံစားချက်ကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး။ အပြစ်တစ်ခုကို ကျူးလွန်မိသလို ခံစားနေရပြီး လိပ်ပြာမလုံလို့ပါ။ အမေနဲ့ ပတ်သတ်ရင် ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတာပါပဲ။ ကျနော် ပြုမိတဲ့ မကောင်းမှုက ကျနော့်ကို ပြန်ပြီး ခြောက်လှန့်နေခဲ့ပါပြီ။
ဒါကြောင့် အိမ်ထဲဝင်ကာ ထမင်းမြန်မြန်စားလိုက်ပါတယ်။ တော်ကြာ အမေနဲ့ အတူစားနေရမှာ စိုးလို့ပါ။ ထမင်းကလည်း စားချင်စိတ် မရှိပါဘူး။ ဒါနဲ့ လက်စသတ်ကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး လှဲနေလိုက်ပါတယ်။ စိတ်တွေကလည်း သောင်စဥ္ရေမရပါပဲ။
တစ်နေကုန် အန်တီနဲ့ လိုးခဲ့ပုံတွေ ပြန်စဥ္းစားမိတော့ သူ့စိတ်တွေ ထကြွလာရပါတယ်။ သူ့အကြိုက် လိုက်လျောကာ ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးပုံလေးတွေက ပြန်မြင်ယောင်တိုင်း ကြည်နူးမိတုန်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အန်တီ့မျက်နှာ ချောချောလေးကို ပြန်မြင်ယောင်မိတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိရပြန်ပါတယ်။
ဒီလို လွန်ဆွဲနေတဲ့ စိတ်ခံစားချက်ကြောင့် အိပ်ရာထက်မှာ လူးလွန့်ရင်း အချိန်ကုန်နေရပါတယ်။ ရှေ့ဆက် သူဘာဆက်လုပ်ရမလဲ၊ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်ရမလဲဆိုတာလည်း မတွေးတတ်အောင်ပါပဲ။ လိင်စိတ်ကို ဦးစားပေးမိရင် ရင်းနှီးနွေးထွေးတဲ့ မေတ္တာကို မဆုံးရှုံးချင်ပါ။ မေတ္တာတရားကို ရွေးချယ်ရင်လည်း ရရှိခဲ့တဲ့ ကာမသာယာမှုနဲ့ ကြည်နူးရင်ခုန်မှုကို စွန့်လွှတ်ရမှာ နှမြောနေမိပါတယ်။
နှစ်ခုလုံးကတော့ သူမရနိုင်တော့ပါ။ ကိုယ်လိုးနေတဲ့ မိန်းမဆီကနေ မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ မေတ္တာကို ဘယ်လိုရနိုင်ပါ့မလဲ။ ကိုယ်ချင်းနီးကပ်တာနဲ့ လိင်စိတ်တွေ ကြွပြီး လိုးချင်နေမှာ အမြဲလေ။ လိုးပွဲတွေ ဆက်ကျင်းပနေဖြစ်ရင် အန်တီကရော သူ့ကို သားတစ်ယောက်လို ချစ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ဒီနေ့လို သူမရဲ့ လင်ယောက်ျား၊ ချစ်သူတစ်ယောက်လိုသာ သဘောထားပြီး ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးမှာပါ။
ဒီလို တွေဝေနေချိန်မှာပဲ အမေက အခန်းဝကနေ လှမ်းခေါ်ပါတယ်။ ညီမလေး ငုဝါ ဖုန်းဆက်လို့ပါ။ သူလည်း နွမ်းနယ်နေတဲ့ စိတ်နဲ့ ထွက်လာပြီး ဖုန်းကိုင်လိုက်ပါတယ်။
"ဟလို....."
"ကိုကို...... ဘာလုပ်နေတာလဲ။ စောစောစီးစီး အခန်းထဲ ဝင်နေတာလား။
ကိုကို အသံကြီးကလည်း မရွှင်မပျနဲ့။ ဘာလဲ.... အိပ်ချင်နေတာလား.... ကိုကို အိပ်ပုပ်ကြီး......
ကိုကို မနက်က မေ့မေ့ဆီ လာသွားတယ်ဆို။
ဒီနေ့ကိုကို ပြန်လာမယ်ဆိုတာ သိလို့ ငုဝါ.... ဖေဖေနဲ့တောင် လိုက်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး။
မေမေက အတင်းထည့်လိုက်လို့"
ငုဝါကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အသံစာစာနဲ့ မရပ်မနားကို မေးခွန်းတွေ ထုတ်နေပါတော့တယ်။ သူ့စိတ်တွေ မရွှင်တာကိုတောင် ဖုန်းအသံကြားပြီး ရိပ်မိနေပါပြီ။ ငုဝါလေးနဲ့ စကားပြောချိန်မှာတော့ ပုံမှန်အတိုင်း ဖြစ်ဖို့ သူကြိုးစားရပါမယ်။
"အွန်း..... ကိုကို ဒီနေ့ အစောကြီး အိပ်ချင်နေလို့။
မနက်က အန်တီ နေမကောင်းဘူးဆိုလို့ လာကြည့်သေးတယ်လေ။
ငုဝါ ဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်လဲ"
"သွားပါ..... အခုမှ သတိရချင်ယောင် ဆောင်မနေပါနဲ့။
ကိုကိုက ငုဝါဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့တောင် သတိမရတဲ့ဟာ။
ညနေကတည်းက ပြန်ရောက်တာ။ ဒီက သတိရလို့ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဖုန်းခေါ်မလို့။
မေမေက ညကျမှ ခေါ်တဲ့။ အဲဒါကြောင့် အခုမှ လှမ်းဆက်တာ"
ငုဝါပြောတာ မှန်ပါတယ်။ ဒီနေ့ ငုဝါကို သူမေ့နေခဲ့တယ်။ အန်တီ့အပေါ် တပ်မက်စိတ်တွေ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ဖြစ်ပေါ်နေတာနဲ့ ကျန်တာကို သတိမရမိတာ အမှန်ပါ။ သူ့လုပ်ရပ်မှာ ငုဝါကို ထည့်မတွက်မိပါဘူး။ အခုမှ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရပါတယ်။
"မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရယ်။ ကိုကိုက ညီမလေးကို အမြဲသတိရပါတယ်။
အခုရော ခရီးပန်းနေမှာပေါ့။
အန်တီရော နေကောင်းရဲ့လား။ ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
"သတိရတာ တကယ်လား.... အဟိ.... မယုံပါဘူး။
သိတာပေါ့..... အခေါ်အဝေါ်တွေတောင် ပြောင်းနေတဲ့ဟာကို။
ကိုကိုက အမြဲတမ်း ငုဝါကို မေ့ထားပြီး း ချော့ချင်တဲ့အခါကျမှ ညီမလေးဆိုပြီး ကြင်နာပြနေတာလေ။
မသိတာ ကျနေတာပဲ...... ဟွန်း.......
မေမေလည်း နေလို့ သိပ်မကောင်းလို့တဲ့။ အခန်းထဲ အစောကြီး ဝင်သွားတယ်"
ဟုတ်မှာပါ။ သူတောင် တစ်ကိုယ်လုံး နွမ်းချိနေတာလေ။ အန်တီလည်း သူအားရှိသမျှ ဆောင့်လိုးတာကို တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါပြီး ခံပေးခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။
"ဟိတ်..... ကိုကို.... ဖုန်းပြောရင်း အိပ်ပျော်သွားတာလား"
"မအိပ်ပါဘူး။ ကိုကို့ကို ဖုန်းဆက်တာ ဘာပူဆာမလို့လဲ။
ပူဆာဖို့ပဲ စဥ္းစားမနေနဲ့။ စာရော ကြိုးစားရဲ့လား။
စာမလုပ်ဘဲနဲ့တော့ ဘာမှ အလိုမလိုက်ဘူးနော်။ ကိုကို့အကြောင်း သိတယ်မဟုတ်လား"
"ဟာ..... ကိုကိုကလည်း စာက မိုင်နာပါ။ စာနဲ့ ပတ်သတ်ရင် ကိုကို့ကို ငုဝါကြောက်ပါတယ်။
ကိုကိုက ဒေါသထွက်ရင် ကြောက်စရာကြီး။
ကိုကို မနက်ဖြန် ငုဝါကျူရှင်က နေ့လည်ဆို ပြီးပြီလေ။
အဲဒါ ကိုကို လာကြိုပါလား။ ကိုကိုနဲ့ လျောက်လည်ချင်လို့။ ငုဝါ စက်ဘီးနဲ့ပဲ လည်မယ်လေ။
ကိုကိုနင်းတဲ့နောက်မှ ငုဝါထိုင်ပြီး လျောက်လည်ချင်လို့..... နော်.... ကိုကို"
ငုဝါစကားကြားပြီး သူ့ရင်ထဲ ဒိုင်းခနဲ ဖြစ်သွားပါတယ်။ ငုဝါကတော့ ဘာမှ မသိရှာဘဲ သူ့ကို အကိုတစ်ယောက်လို ချွဲနွဲ့ ပူဆာဖို့ ကြိုးစားနေတာပါ။ သူကတော့ အကိုတစ်ယောက် မပီသခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်တွေအတွက် ငုဝါကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ခက်နေပါတယ်။
"ကိုကို... ဘာဖြစ်နေတာလဲ.... ငုဝါ ပြောနေတယ်လေ"
"ဟို.... ဟိုလေ။ ကိုကိုက မနက်ဖြန် မနက်စောစောကတည်းက အဆောင်ကို ပြန်ရမှာ။
အဲဒါကြောင့်ပါ..... ငုဝါနဲ့ လျောက်လည်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။
ကိုကို တောင်းပန်တယ်နော်......"
"ဟင်.... ကိုကိုကလည်း။ ဒီက လျောက်လည်မယ်ဆိုပြီး ကိုကို့ကို မျှော်နေတဲ့ဟာ....
လုပ်ပြီကွာ..... ကိုကို မနက်ဖြန် ကျောင်းပိတ်ရက်ပဲဟာကို..... မပြန်ပါနဲ့နော်....."
"မရလို့ပါ ညီမလေးရယ်၊ ကိုကို့မှာ လုပ်စရာ ရှိလို့ပါ။
နောက်တစ်ပတ်ကျမှ ညီမလေးနဲ့ တစ်နေကုန် လျောက်လည်မယ်ကွာ။
ညီမလေး ကြိုက်တာတွေ အကုန် ဝယ်ကျွေးမယ်ကွာ"
"ဟင့်အင်း.... ဟင့်အင်း..... ငုဝါ ငိုချင်လာပြီ။ မနက်ဖြန် လျောက် မလည်ရလို့ကတော့ ကိုကို့ကို မခေါ်တော့ဘူး"
ခေတ်မှာ ငုဝါကို အကြောင်းပြချက်တွေ အမျိုးမျိုးပေးပြီး ဖျောင်းဖျရပါတော့တယ်။ ငုဝါမှာ သူ့ကို စိတ်ကောက်ပြီး ဖုန်းချသွားပါတော့တယ်။ ငုဝါ ဖုန်းချသွားတော့ သူ့ရင်ထဲမှာ မကောင်းရပါဘူး။
သူ့အပေါ် သံယောဇဥ္ကြီးပြီး ဆိုးနွဲ့တတ်တဲ့ ငုဝါအတွက် ရင်ထဲမချိအောင် ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒီလို သံယောဇဥ္ကြီးပြီး တွယ်တာလွန်းမှန်း သိနေလို့ပဲ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်သေးတာပါ။ အမေဖြစ်သူကို လောလောလတ်လတ် လိုးထားပြီး သမီးဖြစ်သူကို ဘယ်လိုမျက်နှာမျိုးနဲ့ ရင်ဆိုင်ရမှာလဲ။
သူ့စိတ်တွေ အတည်ငြိမ်ဆုံး ထိန်းသိမ်းနိုင်တဲ့ အထိတော့ အချိန်ပေးဖို့ လိုပါသေးတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ နောက်နေ့ အဆောင်ပြန်ဖို့ ရုတ်တရက်စဥ္းစားမိတဲ့အတိုင်း ငြင်းလိုက်မိတာပါ။ မနက်ဖြန်မှာတော့ အန်တီရော၊ ငုဝါနဲ့ရော သူ တွေ့ဖို့ မရဲသေးပါ။
ငုဝါနဲ့ ဖုန်းပြောပြီးတော့ စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ အခန်းဘက် ပြန်လှည့်လာလိုက်ပါတယ်။ ဒီမှာတင် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ အမေ့ကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အမေ့ပုံစံက အံ့ဩနေတဲ့ပုံပါ။
"သား.... မနက်ဖြန် ပြန်မှာလား။ အမေ့ကိုလည်း ဘာမှ ကြိုမပြောပါလား"
"ဟုတ်..... ဟုတ်တယ်။ ကျနော် မနေ့က ပြောပြီးသွားပြီ ထင်နေတာ။
မနက်ဖြန် အဆောင်ပြန်ရအုံးမယ်။ ကျောင်းကိစ္စ အရေးကြီးတာ ရှိလို့"
"ဪ.... သားရယ်၊ ဒါများ မနေ့ညကတည်းက ပြောရင် အမေစီစဥ္စရာ ရှိတာတွေ ဒီနေ့စီစဥ္နိုင်တာပေါ့။
အဆောင်မှာ စားဖို့ အခြောက်အခြမ်းလေးတွေ လုပ်ပေးရမှာလေ။ မနက်ဖြန်ကျမှ အမေက လုပ်ပေးဖို့ ပြင်ထားတာ။ ဒုက္ခပါပဲ......
ဒီတစ်ပတ် သားပြန်လာတဲ့ ရက်မှာ တို့သားအမိတွေ အေးအေးဆေးဆေးတောင် မတွေ့လိုက်ရဘူးနော်"
ခေတ်လည်း အမေဖြစ်သူကို လှည့်ပတ်ပြောရပါတော့တယ်။ အဆောင်မှာစားဖို့ ဘာမှ မလုပ်ပေးရတာကို သူ့အမေက စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာပါ။ သူလည်း အမေ့ကို စိတ်မကောင်း မဖြစ်ဖို့ ပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ကာ လှဲနေလိုက်ပါတယ်။ အပြင်မှာ ထပ်နေရင် သူ့ရဲ့လိမ်ညာမှုနဲ့ မကောင်းမှုတွေကြောင့် အမေ့မျက်နှာကို ရဲရဲမကြည့်ရဲတာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။
အိပ်ရာပေါ်မှာ လူက လှဲပြီး ငြိမ်နေပေမယ့် သူ့အတွေးတွေကတော့ အငြိမ်မနေကြပါဘူး။ သူ့ရဲ့ စိတ်အလိုလိုက် မှုကြောင့် သူ့ကို ချစ်ခင်တွယ်တာတဲ့သူတွေကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ လိပ်ပြာမလုံ ဖြစ်ရပါပြီ။ အမေ၊ အန်တီနဲ့ အခုနောက်ဆုံး ညီမလေးငုဝါကိုပင် ရင်မဆိုင်ရဲသေးပါ။ ဒီအမျိုးသမီးသုံးဦးဟာ သူ့ကို သန့်ရှင်းဖြူစင်စွာနဲ့ ချစ်ခင်ခဲ့ကြသူတွေပါ။
အခြေအနေတွေကို ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်ဖို့ ကြိုးစားရပါမယ်။ သူ့အတွက် ရှားပါးလှတဲ့ အန်တီ့ရဲ့ ကြင်နာနွေးထွေးမှုကို လိုအပ်တာ အမှန်ပါ။ ပြီးတော့ သူ့အပေါ် အားကိုးယုံကြည်ပြီး တွယ်တာနေတဲ့ ငုဝါကလည်း သူ့ကို စိတ်ပျက်နာကျည်းသွားမှာ မလိုလားပါဘူး။
မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်မှု၊ သစ္စာမဲ့မှုကြောင့် သား၊ သမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ယူကျုံးမရ ဝမ်းနည်းအားငယ်မှုကို သူခံစားခဲ့ရပြီးပါပြီ။ ညီမလေး ငုဝါကို ဒီစိတ်ဒဏ်ရာတွေ မပေးချင်ပါဘူး။ အနီးကပ်ဆုံးနဲ့ အားကိုးယုံကြည်ရသူတွေရဲ့ သစ္စာမဲ့မှုကြောင့် ဘယ်သူ့ကိုမှ မယုံကြည်ရဲတော့တဲ့ အဖြစ်ကို ညီမလေး မခံစားရစေချင်ပါဘူး။
သူနဲ့ အန်တီ ဖြစ်နေကြတာကိုသာ ငုဝါသိသွားရင် သူခံစားခဲ့ရတာထက်ပင် ပိုခံစားရပါမယ်။ နုပျိုလန်းဆန်းတဲ့ မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦးရဲ့ နှလုံးသားက ဘယ်လိုခံနိုင်ရည် ရှိမှာလဲ။ ဒီလို တွေးပူစိုးရိမ်စိတ်ကြောင့်ပဲ အန်တီ့အပေါ် ထပ်မပစ်မှားမိဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်မာခဲ့ရပါတယ်။
ဒါပေမယ့် အန်တီနဲ့ အတူနေခဲ့စဥ္က ရရှိခဲ့တဲ့ နူးညံ့ရင်ခုန်မှုနဲ့ ကြည်နူးသာယာဖွယ် အထိအတွေ့များကလည်း သူ့စိတ်ထဲမှာ မပျောက်ပျက်သွားပါဘူး။ အမြဲစိုးမိုးနေပါပြီ။ တစ်သတ်လုံး သူ့ရင်ထဲမှာ စွဲကျန်ရှိနေတော့မှာပါ။
ဒီလို အတွေးများနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတဲ့ သူဟာ မနက် မိုးလင်းလို့ သူ့အမေနှိုးမှ အမြန်ထရပါတော့တယ်။ ဘယ်သူနဲ့မှ မတွေ့ခင် အဆောင်ကို ပြန်သွားချင်ပါတယ်။ အောင်လေးကိုလည်း မတွေ့ချင်ပါ။ စိတ်တူကိုယ်တူ ငယ်ပေါင်း သူငယ်ချင်းမို့ သူ မူပျက်နေတာတွေကို ရိပ်မိသွားနိုင်ပါတယ်။
ဒါကြောင့် မျက်နှာသစ်၊ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတာနဲ့ သူပြန်ဖို့ ပြင်မိပါတယ်။ အမေက မနက်စာ စားခိုင်းတာလည်း မစားဖြစ်တော့ပါဘူး။ လမ်းမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပဲ ထိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ အမေကတော့ သူ့အတွက် စားစရာတွေနဲ့ လိုအပ်တဲ့ ပိုက်ဆံကို အသင့်ပြင်ပေးထားပါတယ်။ အမေက တစ်ညလုံး မအိပ်ဘဲ အိမ်မှာ အရန်သင့် ရှိတာတွေနဲ့ပင် သူ့အတွက် တစ်ပတ်စာ ချက်ပြုတ်နေခဲ့တာပါ။
ညက ကိုယ့်အပူနဲ့ ကိုယ်မို့ အမေလုပ်နေတာတွေကို သတိမထားမိလိုက်ပါ။ စားစရာတွေ တွေ့မှ သူလည်း အံ့ဩပြီး အမေ့ကို သေချာကြည့်ရပါတယ်။ တစ်ညလုံး ကောင်းကောင်း မအိပ်ရသေးတဲ့ အမေဟာ နွမ်းနယ်ပင်ပန်းနေတာကို အတိုင်းသား မြင်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အတွက် လိုအပ်တာတွေ မမေ့ဖို့ သေချာ သတိပေးကာ သွားခါနီးအထိ ထုတ်ပိုးပြင်ဆင်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။
သူ့အပေါ် ထားတဲ့ အမေ့ရဲ့မေတ္တာတရားကို ခံစားလိုက်ရချိန်မှာ ရင်နာမိပါတယ်။ တကယ်လို့ သောကြာနေ့ကသာ ဦးသန့်စင်နဲ့ အမေတို့ လိုးနေတာကို မတွေ့ခဲ့ရရင် သိပ်ကောင်းပါမယ်။ ဒါဆိုရင် အမေ့ကို သူပြေးဖက်ပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းတွေ တဝကြီး ပေးမိမှာပါ။ အခုတော့ သူ ဒီလို မလုပ်ဖြစ်တော့ပါ။
အမေ့ရဲ့ မေတ္တာတရားကို ခံစားကြည်နူးရတိုင်း ကာမလွန်ကျူး ပျော်ပါးနေတဲ့ အမေ့ပုံဟန်တွေ ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ခံပြင်းကာ ယူကျုံးမရ ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒါကပဲ သူတို့သားအမိ နှစ်ဦးကြားမှာ တံတိုင်းကြီးတစ်ခုလို ကာစီးနေခဲ့ပါတယ်။
တဏှာရမ္မက်ကို အလိုလိုက်ကာ ကာမလွန်ကျူးမှုများကြောင့် အေးချမ်းလှပတဲ့ မေတ္တာတရားတွေ ဝေးကွာဆုံးရှုံးတတ်တာကို သူနားလည်ခဲ့ပါပြီ။ သူ့ရဲ့ရှေ့ဆက်ရမယ့် ဘဝခရီးလမ်းကို အကောင်းဆုံး ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းနိုင်ဖို့ စဥ္းစားဆုံးဖြတ်ရင်း အမေ့ကို နှုတ်ဆက်လို့ အိမ်ကထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
အပိုင်း ၄၆ ဆက်ရန်
Comments
Post a Comment