ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် ဒုတိယတွဲ အပိုင်း ၃၁
ခေတ်ဟာ ဒေါ်ခင်မေစန်းနဲ့ ပထမဆုံး ဖြစ်ရတာဟာ သူ့အလွန်ရယ်လို့ မဆိုနိုင်ပါဘူး။ အတွေ့အကြုံရှိသလို လစ်လပ်နေတဲ့ အန်တီခင်ရဲ့ ရှေ့ဆောင်လမ်းပြမှုကြောင့် မှားခဲ့တယ်လို့ ဆိုနိုင်ပါတယ်။ မိန်းမမြင်ရင် စိတ်ကစားကာ ပစ်မှားတတ်တဲ့ အရွယ်မို့ ကျွမ်းကျင်စွာ ကိုင်တွယ်ထိန်းသိမ်းပြီး လမ်းကြောင်းပေးမှုနောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ခဲ့မိတာပါ။ ထိုအချိန်က အသက်ကလည်း ငယ်သေးတာကိုး။
ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း အဖြစ်အပျက်တွေကတော့ အန်တီခင်တစ်ယောက်တည်း အလွန် မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ကိုယ်တိုင် စဥ္းစားချင့်ချိန်နိုင်တဲ့ အရွယ်ရောက်လာပြီ ဖြစ်သလို အခြားသော အတွေ့အကြုံ၊ အထိအတွေ့တွေလည်း ယဥ္ပါးနေသူ ဖြစ်ပါလျက် အန်တီခင်နဲ့ ထပ်မံလွန်ကျူးဖို့ ကြိုးစားခဲ့တာလေ။
အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေဆိုတဲ့ အသိတစ်ခုနဲ့ပင် ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းသင့်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမလုပ်နိုင်ခဲ့ပါ။ ရရှိဖူးတဲ့ အရသာထူးနဲ့ ရင်ထဲမှာ ကိန်းအောင်းနေတဲ့ ကာမ စိတ်ရိုင်း အမိုက် မှောင်ကို ဖွင့်ချလို့ရတဲ့ အခွင့်အရေးကို သူ လက် မလွှတ်နိုင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အခြားသော စိတ်အဆာဖြေစရာတွေ ရှိရဲ့နဲ့ အန်တီခင်ကို ကပ်ငြိတွယ်တာနေမိတာပါ။ ဒါကလည်း လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ့ ကြီးမားပြင်းထန်တဲ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းနဲ့ အတောမသတ်အောင် ရယူလိုမှုတွေကြောင့် ဖြစ်မှာပါ။
ပိုင်ဆိုင်ဖူးတဲ့ အရာကို လွယ်လွယ်နဲ့ လက် မလွှတ်နိုင်တာ သဘာဝကျပါတယ်။ ဒီလို ရလိုမှု အတ္တအခြေခံတဲ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေကြောင့်ပဲ နောင်တစ်ချိန်မှာ သူနဲ့ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်စုံတရာ အကျိုးသက်ရောက်လာနိုင်တာ သူ မသိနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ပါဘူးဆိုရင်တောင် နောင်တစ်ချိန်မှာ အောင်အောင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုင်း လိပ်ပြာမလုံ ဖြစ်သင့်တယ် မဟုတ်ပါလား။
လူတိုင်းဟာ အမှားနဲ့ မကင်းပါဘူး။ မှားနေတာကိုက လူဖြစ်နေကြောင်း သက်သေပြနည်း တစ်မျိုးပင် ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ လူသားတိုင်းဟာ မကျော်သင့်တဲ့ စည်းကို ကျော်မိပါက အမှားမြင်ကာ နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ ရပါသေးတယ်။ ထိုစည်းကိုပင် အပြီးတိုင် ကွယ်ပျောက်အောင် ဖောက်ဖြတ် ဖျက်ဆီးမိလျှင်တော့ စည်းဖျက်၊ စည်းမဲ့လူသားများအဖြစ် အရိုင်းအစိုင်းသာသာ ဖြစ်ကုန်ကြမယ် မဟုတ်ပါလား။
အန်တီခင့် အိမ်က ပြန်လာတဲ့ နေ့ကတည်းက ခေတ်စိတ်ထဲမှာ အထက်ပါ အတွေးများကို တွေးမိပြီး နောင်တရနေမိပါတယ်။ အထူးသဖြင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ အောင်အောင့်ကို အားနာမိပါတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အန်တီခင်နဲ့ ဆက်ဆံတိုင်း စိတ်ရိုင်းတွေကို ဖွင့်ချခွင့်ရလို့ ကျေနပ်အားရနေတတ်တာပါ။ သူ့ရဲ့ စိတ်တွင်း အခံကြောင့် အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်တဲ့ မိန်းမလှကြီးတွေအပေါ် ရိုင်းစိုင်း ကြမ်းတမ်းတတ်တာကို အန်တီခင်က ဓားစားခံ ဖြစ်သွားရတာလေ။
ပြီးတော့ အမှားအပေါ် သာယာမိသွားသူအနေနဲ့ အမှားနွံထဲက ရုန်းမထွက်နိုင်တာကိုလည်း သူ့ကိုယ်တွေ့နဲ့ ယှဥ္ပြီး နားလည်ပေးတတ်လာပါပြီ။ ယခင်က သူ့ရင်ထဲမှာ ရှိခဲ့တဲ့ မုန်းတီး နာကျည်းမှုများဟာ အန်တီခင်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့ပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း အနည်းငယ်လျော့ပါးကာ စိတ်ဖြေသာလာနိုင်ပါတယ်။ အမှားတစ်ခုကို ကျူးလွန်ကြတဲ့ နှစ်ဦးနှစ်ဖက်ရဲ့ စိတ်ခံစားချက်ကို သူနားလည်ခဲ့ပြီလေ။ ဒါပေမယ့် ဆေးမင်ကြောင် ထိုးခဲ့သူ တစ်ဦးလိုပါပဲ။ အမုန်းတရားတွေ လျော့ပါးလို့ ထိန်းသိမ်းနိုင်တယ်ဆိုရင်တောင် ခံပြင်းနာကျည်းမှုကတော့ သူ့နှလုံးသားထဲ စုတ်ထိုးထားသလို တစ်သတ်လုံး စွဲမြဲထင်ကျန်နေတုန်းပါပဲ။
ပြီးတော့ သူကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကာမကိစ္စတွေဟာ ခံစားချက် မနူးညံ့ခဲ့ပါဘူး။ ဒါကလည်း ဒီအသက်အရွယ်အထိ ခေတ် ကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကာမကိစ္စတွေဟာ ရမ္မက်အပေါ်မှာသာ အခြေခံခဲ့တာပါ။ နူးညံ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ ခိုင်မာတဲ့ အကြင်နာတရားတွေကနေ တဆင့် ပေါက်ဖွားလာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဆက်နွယ်ပတ်သတ်သူတွေအနေနဲ့ ဆန္ဒတစ်ခုအပေါ် ရယူလိုမှုကြောင့် ဖြည့်ဆည်းရယူရင်း ရမ္မက်အပေါ် သာယာယစ်မူးသွားခဲ့ကြတာလေ။ အဲဒီတော့လည်း အပြစ်ရယ်လို့ ဆိုရမှာ ခက်နေပြန်ပါတယ်။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ ပတ်သတ်ရင် ခေတ်အနေနဲ့က နည်းနည်းခက်နေတတ်ပါတယ်။ ၁၀ တန်းအထိ ရည်းစားမထားခဲ့သလို တက္ကသိုလ်တက်တော့လည်း ရည်းစားမရှိသေးပါဘူး။ ဘော်ဒါအပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ပျော်မယ်၊ လည်မယ်၊ စားမယ်၊ သောက္မယ်ပဲ စိတ်ရှိနေတာပါ။ တစ်ခါတလေ ကျောင်းသားတို့ ထုံးစံအရ ဖဲရိုက်တာတော့ ရှိတာပေါ့။ တက္ကသိုလ် တက်နေချိန်မှာ မိန်းကလေးကိစ္စဘက် မှာတော့ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့အတူ အပျော်အပါး ဖာတောင် မချပါဘူး။
ရုပ်ရည် နုပျိုချောမောပြီး၊ အနေအထိုင် သန့်တဲ့ ခေတ်သာ ချစ်သူထားမယ်ဆိုရင် မရှားပါဘူး။ ခက်တာက ခေတ်ရဲ့စိတ်ပါ။ သူ့စိတ်ကိုက မိန်းကလေးတွေကို ချစ်ခင်နှစ်သက်ဖို့ ခက်ခဲနေတတ်ပါတယ်။ အစက ခေတ်ဟာ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ခင်ခင်မင်မင် နေတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ချစ်တဲ့စိတ်ဆီ မရောက်ခဲ့ပါဘူး။ လူငယ်ပီပီ လိင်ကိစ္စကို တပ်မက္ပါတယ်။ သူကတောင် ပိုအားကြီးနေတတ်ပါတယ်။ ကျောင်းက ခပ်ချောချော မိန်းကလေးတွေနဲ့ အိပ်ရာထက် ချစ်တင်းနှောချင်စိတ်တွေ ရှိတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ထိုမိန်းကလေးနဲ့ ရည်းစားအဖြစ် တွဲဖို့ကတော့ သူစိတ်မပါပြန်ပါ။
သူ့ကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစေတဲ့ မိန်းကလေးကို စေ့စေ့ကြည့်မိရင် သူ့ရင်ထဲက ဒဏ်ရာတွေ ပြန်ပေါ်လာသလိုပါပဲ။ ဒါကြောင့် သူ့ရဲ့ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းဟာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဘက်ကို မရောက်လာခဲ့တော့ပါဘူး။ လိင်ကိစ္စသတ်သတ်နဲ့မှ တွဲလို့မရတာလေ။ အဲဒီတော့ တဖြည်းဖြည်း ရှောင်ဖယ်ကာနေရင်းနဲ့ တက္ကသိုလ်မှာ မိန်းမကိစ္စ ကင်းသလို ဖြစ်နေရတာပေါ့။ တစ်နည်းအားဖြင့် ပြောရင် မိန်းကလေးတွေကို ချစ်ရမှာ ကြောက်နေတဲ့ အဖြစ်ပါ။ ဒါဟာ သူ့ရင်ထဲက ဒဏ်ရာတွေကြောင့် ဖြစ်သလို သူကြုံတွေ့ပတ်သတ်နေခဲ့တဲ့ ကာမအခြေခံ ဆက်နွယ်မှုတွေကြောင့်လည်း ဖြစ်ပါတယ်။
ဒီလို မိန်းကလေးတွေအပေါ် နူးညံ့တဲ့ ခံစားမှု မပေါ်လာတတ်တဲ့ ခေတ်မှာ ထူးခြားတဲ့ အခြေအနေတစ်ရပ်တော့ ရှိနေပါတယ်။ သူ့အနေနဲ့ အန်တီယမင်းနဲ့ ငုဝါအပေါ်မှာတော့ ရင်းရင်းနှီးနှီးနေတတ်သလို ချစ်ချစ်ခင်ခင် ရှိနေပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ဦးသန့်စင်ရဲ့ လုပ်ရပ်ကို သိပြီးနောက္မှာ သူ့မိန်းမနဲ့ သမီးကို ရှောင်ဖယ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူ့ကို သားတစ်ယောက်လို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ခဲ့တဲ့ အန်တီယမင်းအပေါ် မုန်းတီးစိတ်တွေ မပေါ်သလို ရှောင်ဖယ်ချင်စိတ်လည်း မရှိခဲ့ပြန်ပါဘူး။
သူမှတ်မိတဲ့ အရွယ်ကတည်းက သူ့ကို ချစ်ခင်အလိုလိုက်ခဲ့တဲ့ အန်တီယမင်းအပေါ် သူကလည်း ချစ်ခင်ရင်းနှီးစွဲ ထုထည်ခိုင်ခိုင်မာမာ ရှိပါတယ်။ အပြစ်ကင်းစင်ပြီး ကြည်ရွှင်တဲ့ အပြုံးပိုင်ဆိုင်တဲ့ အန်တီယမင်းအနားမှာ နေရင် သူ့ရင်ထဲက နာကျည်းခံပြင်းမှုတွေကို မေ့ပျောက်နေတတ်ပြန်ပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ ထူးခြားတာက အမေမြကို ချစ်ခင်ပုံနဲ့ အန်တီယမင်းကို ချစ်ခင်ပုံ မတူသလိုပါပဲ။ အမေမြဟာ ဒုတိယအမေလို့ ခံယူထားသလို အားကိုးယုံကြည်ရသူပါ။ အမေမြကလည်း သူဖြစ်ချင်တာကို အမြဲထောက်ခံအားပေးတတ်တဲ့ အမေတစ်ဦးပါပဲ။
အန်တီယမင်းအပေါ်မှာကျတော့ သူ့ ချစ်ခင်ပုံက တစ်မျိုးပါ။ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူဝမ်းနည်းအားငယ်နေချိန်မျိုးမှာ အန်တီယမင်း ရင်ခွင်ထဲ ဝင်ပြီး နေမိရင် သူ့ဝမ်းနည်းအားငယ်စိတ်တွေ ပျောက်ကွယ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒီစိတ်က အခု အရွယ်ရောက်တဲ့အထိ ရှိနေတုန်းပါပဲ။ အမေ့ကြောင့် ဝမ်းနည်းရမှုတွေ ပေါ်လာတိုင်း အန်တီယမင်းကို အနားမှာ ရှိစေချင်တဲ့ အထိပါ။ အန်တီယမင်းရဲ့ အပြုံးချိုချိုနဲ့ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ နှစ်သိမ့် စကားသံများဟာ ကြမ်းတမ်းချင်လာတဲ့ သူ့စိတ်ကို နူးညံ့စေတတ်ပါတယ်။
တစ်ခါတလေ သူ စဥ္းစားမိတာ ရှိပါတယ်။ အန်တီယမင်းအပေါ် ဒီလို ချစ်ခင်တွယ်တာမိတာက သူ့အမေနဲ့ တူလို့များလားလို့ ထင်မိပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် အန်တီယမင်းနဲ့ သူ့အမေဟာ အနေအထိုင်၊ အပြောအဆို၊ ဝတ်ပုံစားပုံက အစတူပါတယ်။ ဝတ်ပုံစားပုံကတော့ သူ့အမေက အဝတ်အထည်ဝယ်ရင် အန်တီယမင်းအတွက်လည်း ဝယ်တတ်သလို အန်တီယမင်းကလည်း အခုချိန်ထိ သူ့အမေအတွက် အဝတ်အစားတွေ ကိုယ်တိုင်ချုပ်ပေးတတ်တာပါ။
ဒီတော့ နှစ်ယောက်သား တူကြတာ မလွန်ပါဘူး။ ဘယ်လောက်တူသလဲဆိုရင် လင်တစ်ယောက်ကိုတောင် နှစ်ယောက် မျှခံနေသလို ဖြစ်နေရတဲ့အထိပဲလို့ သူတွေးမိပါသေးတယ်။ ဒီလို ပုံဟန်၊ အပြောအဆို၊ အနေအထိုင်တွေ တူလို့များလား ? သူ့အမေ ရင်ခွင်ထဲ ဝင်ပြီး ထုတ်ဖော်ခွင့်မရတဲ့ ဝမ်းနည်းသိမ်ငယ်စိတ်တွေကို အန်တီယမင်းရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ အစားထိုး ခိုလှုံဖြေသိမ့်မိတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ အမေဖြစ်သူကို နားကျည်းနေလို့ တစိမ်းဆန်ဆန် ဆက်ဆံနေခဲ့ပြီး၊ အမေ့အစား အန်တီယမင်းကို ပိုမို ချစ်ခင်တွယ်တာမိတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
နောက်ထပ် သူ့အတွက် ထူးခြားသူတစ်ဦးကတော့ ညီမလေး ငုဝါပါ။ ငယ်စဥ္ကတည်းက သူ့အပေါ် အကိုတစ်ယောက်လို ခင်မင်အားကိုးပြီး ချစ်ခင်ခဲ့တဲ့ ငုဝါကြောင့် သူ့စိတ်တွေ နူးညံ့ခဲ့ရတာတွေ ရှိပါတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ငယ်စဥ္ကတည်းက ငုဝါ ဝမ်းနည်းပြီး ငိုနေရင် မနေတတ်ခဲ့တာပါ။ ဦးသန့်စင်နဲ့ သူ့အမေ ကိစ္စသိရှိပြီးချိန်မှာ သူဟာ ဘယ်သူနဲ့မှ စကားမပြောချင်တော့ပါ။
မှတ်မှတ်ရရပါပဲ။ ဦးသန့်စင်ကိစ္စဖြစ်ပြီးနောက် ပထမဆုံး အန်တီယမင်းနဲ့ ငုဝါတို့ အိမ်ကို လာတဲ့အချိန်မှာ သူထွက် မတွေ့ခဲ့ပါ။ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး နေခဲ့ပါတယ်။ ဒီမှာတင် ငုဝါတစ်ယောက် သောင်းကြမ်းပါတော့တယ်။ သူ့အကိုက သူ့ကိုထွက် မတွေ့လို့တဲ့။ အခန်းတံခါးကို ထုရင်း အသံစာစာနဲ့ အော်ဟစ်ခေါ်နေတာကို သူထွက် မခေါ်ခဲ့ပါ။ ဒီမှာတင် ညီမလေး ငုဝါဟာ ဝမ်းနည်းပက်လက် ငိုပါတော့တယ်။ သူ့အကိုက သူ့ကို မုန်းသွားလို့ မခေါ်တော့တာဆိုပြီး အော်ဟစ်ငိုတာပါ။
ညီမလေး ငုဝါရဲ့ ငိုကျွေးသံဟာ သူ့ရင်ထဲကို ဓားအစင်းစင်း ပစ်ခွင်းနေသလိုပါပဲ။ သူ့ရင်ထဲက ခံပြင်း နာကျည်း မုန်းတီးမှု အစိုင်အခဲတွေကို ငုဝါရဲ့ မျက်ရည်တွေက တိုက်စားပစ်လိုက်ပါတယ်။ သူမ အဖေအပေါ် မုန်းတီးမှုတွေ တဒင်္ဂမေ့ပျောက်သွားရတဲ့ အထိပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ အဲဒီနေ့က သူ အခန်းထဲက ထွက်ကာ ငုဝါကို ပွေ့ခေါ်လို့ အထဲခေါ်ထိန်းလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဒီအချိန်ကစပြီး ငုဝါအိမ်လာချိန်မှာ ကျနော့် အခန်းထဲမှာပဲ အနေများပါတော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ ခေတ်ရဲ့အိပ်ခန်းလေးဟာ သူနဲ့ ငုဝါရဲ့ ကစားရာ၊ စာလုပ်ရာ၊ အားကိုးယုံကြည်ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ သီးခြားကမ္ဘာငယ်လေး ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ သူ့မှာလည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက ငုဝါကို စောင့်ရှောက်ခဲ့တာလေ။ ကျောင်းတက်တော့လည်း ကျောင်းပို့၊ ကျောင်းကြိုကအစ လုပ်ပေးခဲ့တာပါ။ ငုဝါကလည်း သူ့အပေါ် ချစ်ခင်တွယ်တာပြီး ပျော်နေတတ်သူပါ။ နောက်ပိုင်း ငုဝါကို စာပြပေးတတ်ပါတယ်။ ငုဝါကလည်း သူစာပြပေးမှ ကျေနပ်သလို သူ့စကားကို နားထောင်တတ်ပါတယ်။
သူတို့နှစ်ယောက် အရွယ်ရောက်ကြီးပြင်းလာတဲ့အထိ ချစ်ခင်တွယ်တာမှု ထုထည်တွေ ခိုင်မာကြီးမားလာခဲ့ပါတော့တယ်။ နောက်ပိုင်း ခေတ် အဝေးမှာ ကျောင်းသွားတက်လို့ ခွဲခွာရလို့ အနေဝေးပေမယ့် သွေးမအေးသွားကြပါဘူး။ ခေတ်အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တိုင်းမှာ အတိုးချတွယ်တာမှုတွေနဲ့ သံယောဇဥ္ ခိုင်မာနေစဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ခေတ်ကလည်း ပြန်ရောက်ချိန်တိုင်း ငုဝါအတွက် အချိန်ပေးတတ်သူပါ။
ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခေါက် ပြန်လာချိန်မှာတော့ ခေတ်တစ်ယောက် နည်းနည်း အနေခက်နေတတ်ပါတယ်။ ငုဝါတောင် ၈ တန်းကျောင်းသူ ဖြစ်နေပြီလေ။ အမှန်ဆို ဒီအရွယ်က ကလေးသာသာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ငုဝါကတော့ အပျိုဖော် ဝင်စ၊ မဝင်စပါ။ ခန္ဓာကိုယ် ထွားတက်လာသလို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အလှအပ အရှိတရားတွေ ထွက်ပေါ်စပြုလာခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါက အပျိုဖော်ဝင်တာ စောသလိုပဲလို့ သူထင်မိပါတယ်။ သူကလည်း မြို့မှာမရှိတာမို့ မမြင်တာ ကြာနေလို့လည်း ဖြစ်မှာပါ။
ငုဝါရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးလာမှုက ငွားငွားစွင့် ပွင့်မယ့် နှင်းဆီတစ်ပွင့်ရဲ့ ပုံဟန်ပါ။ ဒါကလည်း သူမအဖေဆီက ဖွံ့ဖြိုးထွားကြိုင်းမှုရယ်၊ သူမအမေဆီက အသားအရည် ကြည်လင်ပြီး၊ လှပတဲ့ အချိုးအစားတွေကို အမွေဆက်ခံရလို့ ဖြစ်ပါမယ်။ ပွင့်လန်းဖို့ အားယူနေတဲ့ ဖူးသစ်စ နုငယ်ပျိုမြစ်ခြင်းတွေပါ ထပ်ပေါင်းလိုက်တော့ သူ့မှာ စတွေ့တွေ့ချင်း မယုံနိုင်စရာ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ သူမျက်စိရှေ့မှာ ရှင်မီးအင်္ကျီနဲ့ မိန်းကလေးဟာ ဘော်လီအင်္ကျီနဲ့ ရင်သားအလှအပတွေကို ဖုံးကွယ်ထားရပါပြီ။ တစ်နည်းအားဖြင့် ဖုံးကွယ်ရင်း သူမ လှနေပြီဖြစ်ကြောင်း ကြေ ငြာမောင်းခတ်နေသလိုပါပဲ။
ဂါဝန်၊ စကပ်နဲ့ ကောင်မလေးက အခုအခါမှာတော့ ဝိုင်းစွင့်တင်းကားဖို့ အားယူနေတဲ့ တင်ပါးအလှများကို ထမိန်လေးနဲ့ ဖုံးကွယ်ထားပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ခပ်ကျစ်ကျစ် ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်လေးဟာ တင်းရင်းလုံးကျစ်နေတဲ့ တင်သားအလှများကို ထုတ်ဖော်ပြသနေသလို ပေါ်လွင်ထင်ရှားစေပါတယ်။ ငုဝါကို စမြင်မြင်ချင်း ယောင်နနဖြစ်သွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါကတော့ အရင်လို ခေါ်ပြောကာ သူ့လက်ကို လာဆွဲကိုင်ပြီး သူ့အခန်းထဲ အတင်းဆွဲခေါ်သွားပါတယ်။ ဒီအပြူအမူတွေက အရင်ကလည်း လုပ်နေကြပါပဲ။
ဒါပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ ခေတ်စိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်နေတယ်။ အပျိုဖော်ဝင်စ ကောင်မလေးနဲ့ သူ့အိပ်ခန်းထဲကို နှစ်ယောက်တည်း ဝင်ဖို့ တွန့်ဆုတ်နေမိပါတယ်။ ရှက်တယ်ဆိုတာထက် အပျိုဖော်ဝင်ကာ လှသွေးကြွယ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ငုဝါအတွက် သင့်တော်ပါ့မလားလို့ စဥ္းစားမိလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် ငုဝါကတော့ သူ့ကို အကိုတစ်ယောက်လို ချွဲနွဲ့ကောင်းတုန်းပါပဲ။ သူ့အမေနဲ့ အန်တီယမင်းတို့ကလည်း သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ခင်ရင်းနှီး တွယ်တာမှုအပေါ် အမြင်မစောင်းဘဲ သဘောကျကျေနပ်နေမြဲပါပဲ။
ငုဝါနဲ့ အန်တီယမင်းတို့ရဲ့ ယခင်အတိုင်း မပြောင်းလဲတဲ့ ရင်းနှီးချစ်ခင်မှုကို တွေ့ရတော့ ခေတ်ဟာ သူ့ကိုယ်သူ ရှက်လာပါတယ်။ ငုဝါက အကိုတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး ယခင်အတိုင်း ဆက်ဆံတာကို သူ့ဘက်က အတွေးလွန်သွားမိတာလေ။ တကယ်ဆိုရင် ငုဝါဟာ သူ့အတွက် အရမ်းချစ်စရာကောင်းတဲ့ ညီမလေး တစ်ယောက်ပါပဲ။ ဒါကို သူ့ဘက်က ဘာတွေ ဖြစ်နေရတာလဲ။ ဒီလို အသိဝင်ပြီးချိန်မှာတော့ သူ့ဘက်ကလည်း ညီမလေး ငုဝါအပေါ် အရင်လို ပြန်လည်ဆက်ဆံလာနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ခေတ်ဘက်က နှစ်ယောက်တည်း အခန်းထဲမှာ မနေဘဲ အပြင်ဧည့်ခန်းမှာ နေဖို့ပြောလည်း ငုဝါက မရပါဘူး။ အန်တီယမင်းနဲ့ သူ့အမေတို့ကလည်း ငုဝါကြိုက်သလိုသာ နေစေပါတယ်။ သူ့ဘက်ကသာ စိတ်ထဲတစ်မျိုး ဖြစ်နေပေမယ့် အန်တီယမင်းတို့ကတော့ ဘာမှစိတ်ထဲမရှိပုံပါ။ အရင်လို မိသားစုလိုပဲ နေထိုင်ဆက်ဆံတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါလေး အရွယ်ရောက်ကာ လှလာပြီမို့ အရင်လို အပြင်ကို တစ်ယောက်တည်း သိပ်မလွှတ်တော့ပါဘူး။
ခေတ် အိမ်ပြန်လာချိန်မျိုးမှာသာ ခေတ်နဲ့အတူ လွှတ်တတ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါမှာ သူ့ကိုကို အိမ်ပြန်လာမယ့် ရက်ကို မျှော်နေတတ်ပါတယ်။ ခေတ်ပြန်ရောက်ရင်တော့ သူ့ကိုကို အနားကပ်ကာ သွားချင်ရာ၊ စားချင်ရာတွေကို ပူဆာတတ်ပါတယ်။ ခေတ်ကလည်း အရင်လိုပဲ အလိုလိုက်တုန်းပါပဲ။ အဲဒီတော့ ခေတ်မှာ ငုဝါကို စာပြပေးရုံတာမကဘဲ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရတဲ့ တာဝန်ပါ ပိုလာခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ခေတ်နဲ့ ငုဝါတို့ဟာ ငယ်ရွယ်စဥ္ကတည်းက တည်ရှိနေတဲ့ သံယောဇဥ္ကြိုးတွေ မလျော့ပါးတဲ့အပြင် တိုးလို့သာ ခိုင်မြဲနေကြပါတော့တယ်။
ငုဝါလေးရဲ့ အလှတရားများဟာ အသွေးအရောင်စုံ ပွင့်လန်းဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ အဖူးအငုံလေးအတိုင်းပါပဲ။ တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ အလှသွေးကြွယ်ပြီး ချစ်စဖွယ် တီတီတာတာ ပြောဆိုတတ်တဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ကာ ခေတ်တစ်ယောက် အကြောင်းရင်း သေချာမရှိဘဲ သက်ပြင်းချမိတာ မနည်းပါဘူး။ သူ့စိတ်ထဲ အသိအမှတ်ပြုမိတာ တစ်ခုကတော့ ငုဝါလေးတစ်ယောက် လှလာသလို ဆွဲမက္ဖွယ်ကောင်းလာတာပါ။ ပြီးတော့ ငုဝါလေးနဲ့ ပတ်သတ်ရင် အရာရာကို စိုးရိမ်ပူပန်လာတတ်သလို ဂရုစိုက်ပေးတတ်လာပါတယ်။
ခေတ်ဟာ သူ့စိတ်ကို သူလည်း အံ့ဩမိပါတယ်။ ဦးသန့်စင်အပေါ် ခံပြင်းမုန်းတီးမိပေမယ့် အန်တီယမင်းနဲ့ ငုဝါတို့အပေါ် သံယောဇဥ္ မပြတ်နိုင်ပါဘူး။ ချစ်ခင်တွယ်တာမှုတွေ မလျော့ပါးခဲ့ပါဘူး။ ဦးသန့်စင်အပေါ် အမုန်းတွေက အန်တီယမင်းတို့ သားအမိတွေကြောင့် သက်သာသွားတယ်လို့တောင် ထင်မိပါတယ်။ သူက ဦးသန့်စင်နဲ့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးသန့်စင် သူ့အိမ်မှာ မရှိတဲ့အချိန်မျိုးမှာ အန်တီယမင်းတို့အိမ်ကို ဝင်ထွက်သွားလာတတ်တုန်းပါပဲ။
ဖြူစင်တဲ့ သံယောဇဥ္ကို အခြေခံတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ အချိန်အခါ၊ အသက်အရွယ်နဲ့ အခြေအနေကို လိုက်ကာ အရောင်ဆိုး ပြောင်းလဲတတ်တယ်ဆိုတာ ခေတ်တစ်ယောက် မသိနိုင်သေးတာ အမှန်ပါ။ သူကျင်လည်ရာ ဘဝတစ်ကွေ့မှာ ရရှိခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာတွေကြောင့် ထိခိုက်ပင်ပန်းခဲ့ရတဲ့ ခေတ်ဟာ နူးညံ့တဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို တွေ့ထိပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါ့မလားဆိုတာတော့ ဘယ်သူက ကြိုသိနိုင်ပါ့မလဲလေ။
ဒေါ်ကြည်ပြာခင် တစ်ယောက္မှာတော့ ခေတ်တစ်ယောက် အိမ်ပြန်လာချိန်တိုင်းမှာ စိတ်ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ရတာ အမှန်ပါ။ ခေတ်အတွက် လိုအပ်တာတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးရင်း သူမစိတ်ထဲမှာ လိုအပ်နေတဲ့ အရာတွေကိုတောင်မေ့ဖျောက်ထားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ လူပျိုပေါက်လုံးလုံးကြီး ဖြစ်လာကာ ချောမောခန့်ညားလာတဲ့ သားကို ကြည့်ပြီး ကြည်နူးကျေနပ်နေခဲ့ပါတယ်။
ပြီးတော့ အောင်အောင်တို့အိမ်ကို သွားတာကိုလည်း အရင်လို သိပ်မတားမြစ်တော့ပါ။ ဒါကလည်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကြီး ဖြစ်နေတဲ့ သားအပေါ် ယုံကြည်မှုကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ တစ်ချိန်ကတော့ ၁၀ တန်းကျောင်းသား အရွယ်မို့ သူမ အစိုးရိမ်ပိုခဲ့ရတာလေ။ အခုတော့ ခေတ်လည်း စဥ္းစားချင့်ချိန်တတ်ပြီလို့ သူမထင်နေလို့ပါ။
ဒါပေမယ့် ငုဝါလေး အိမ်လာပါစေလို့ ပိုဆုတောင်းပါတယ်။ ငုဝါလာရင် ခေတ်က ဘယ်မှ မသွားဘဲ အိမ်မှာပဲ အနေများတယ်လေ။ အပြင်သွားရင်လည်း ငုဝါလေးနဲ့ အတူတူ စျေးဝယ်ထွက်တာလောက်ပဲ ရှိတာပါ။ အိမ်မှာရှိရင်တော့ ခေတ်အခန်းထဲမှာပဲ မောင်နှမနှစ်ယောက် အချိန်ကုန်တာ များပါတယ်။
ငုဝါကလည်း ခေတ်ကို နေ့တိုင်း လာခေါ်ခိုင်းကာ အိမ်မှာအတူတူ နေတတ်ကြပါတယ်။ သားဖြစ်သူ အခန်းထဲက မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့ စနောက် ရယ်မောသံတွေ၊ စာပြနေတဲ့အသံတွေ ကြားနေရရင် သူမနဲ့ ဒေါ်ယမင်းလည်း ပျော်ရွှင်ကျေနပ်နေတတ်ပါတယ်။ ငုဝါလေး အိမ်လာရင် ပျော်ရွှင်တတ်တဲ့ ဒေါ်ကြည်ပြာခင်မှာ ငုဝါအဖေ ဦးသန့်စင် အိမ်လာမှာကိုတော့ ကြောက်နေတာ အမှန်ပါ။
ဒီလူကြီးကတော့ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို တဖက်သတ် စိတ်ကြိုက်ရယူဖို့သာ လာတတ်တာလေ။ တစ်ချိန်က သူနဲ့ နေရတာကို ပျော်စရာ၊ ရင်ခုန်ကြည်နူးစရာလို့ ထင်မှတ်မိပေမယ့် အခုချိန်မှာတော့ လုံးဝပြောင်းပြန် ခံစားရပါတယ်။ ဘယ်သူမပြု မိမိမှုဆိုသလိုပဲ သူမနဲ့ စထားခဲ့တဲ့ ဇာတ်ကို သူမကိုယ်တိုင် ဆက်လက်ပြီး ကပြအသုံးတော်ခံနေရမှာပဲ။ သိင်္ဂီစံတို့နဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့ရပြီးနောက် ကြည်ပြာခင်ရဲ့ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ စိတ်ခံစားချက် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကတော့.......
ကိုသန့်စင်နဲ့ ကြိုကြား၊ ကြိုကြား ကာမပွဲလေးတွေမှာ ကျမအတွက် ရင်ခုန်သံတွေ တိတ်ဆိတ်နေရပါတယ်။ အမှန်ဝန်ခံရရင် စံနဲ့ ကိုဝဏ္ဏတို့နဲ့ ဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ကျမအနေနဲ့ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရတဲ့ အထိအတွေ့၊ ခံစားချက်ပြင်းပြင်းတွေကို တောင့်တနေမိပါတယ်။ တစ်နည်းပြောရရင် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခုန်သံ ပြင်းပြင်းတွေအောက္မှာ အထိန်းအကွပ်မဲ့ ထကြွလှုပ်ရှားရင်း ပျော်မွေ့ချင်မိပါတယ်။
ကျမအပေါ် တပ်မက္မှုကြီးလို့ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အားမာန်ပြင်းပြင်းတွေအောက္မှာ လိုက်ပါစီးမျောရင်း ရင်ခုန်ချင်ပါသေးတယ်။ ကျမဘဝမှာ နောက်တဖန် ပြန်လည်မဖြစ်ပေါ်နိုင်တော့ဘူးလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ ကာမရူးသွပ်မှုတွေဟာ အခုချိန်မှာ ပြန်လည်နိုးကြားလာခဲ့ပြန်ပါပြီ။ တိမ်မြှုပ်နေတဲ့ အနာဟောင်းတစ်ခုကို ပြန်လည်တူးဆွမိသူ တစ်ယောက်လိုပါပဲ။ ဒီဒဏ်ရာက ကျမကို တမြေ့မြေ့နဲ့ လောင်မြိှုက်လာစေခဲ့ပြန်ပါပြီ။
ဒါတွေကလည်း စံတို့က ပြန်လည်အစဖော်ပေးခဲ့တဲ့ ရမ္မက်ဆန်းဆန်းနဲ့ ရင်ခုန်သံပြင်းပြင်းတွေကြောင့်ပါပဲ။ ကျမရဲ့ မိန်းမကိုယ်ကို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဆာနဲ့ ထိုးဆွပွတ်ဆွဲတာထက် ကျမရဲ့ စိတ်နှလုံးကို ရင်လှိုက်ဖိုမောအောင် ဖမ်းစားနိုင်တဲ့ ခံစားချက် မျိုးကို ပိုလိုချင်တာပါ။ ဒါကို ကျမ ကောင်းကောင်းသိလာခဲ့ပါပြီ။
ဒီ လိုချင်တပ်မက္မှုတွေကို ကိုသန့်စင်ဆီက မရနိုင်တော့ပါဘူး။ သူနဲ့ မလွှဲသာလို့ နေပြီးတိုင်း ကျမရင်ထဲမှာ လိုအပ်ချက်ကြီးကြီး ဖြစ်ပေါ်လာသလို ခံစားရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ရဲ့ အားမာန်ပြင်းမှုတွေကို အသက် မပါတဲ့ ခံစားချက်နဲ့ တုန့်ပြန်မှုမဲ့စွာပဲ ရင်ဆိုင်ခဲ့ပါတယ်။ သူနဲ့ ဆက်ဆံရတဲ့အချိန် အထိအတွေ့ ခံစားမှုတွေဟာ ကျမရဲ့ ရမ္မက်တွေကို တောက်လောင်လာအောင် မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့ပါဘူး။
ဒါပေမယ့် သားကို အကြောင်းပြပြီး သူနဲ့ ပြန်ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ အစပိုင်းအချိန်တွေတုန်းက သူနဲ့နေရရင် ငရဲကျသလို ခံစားနာကျင်ခဲ့ရတာပါ။ စိတ်ဒဏ်ရာ တော်တော်ရခဲ့ပါတယ်။ သူနဲ့ နှစ်များစွာ ဖောက်ပြန်ခဲ့မိတဲ့ ကျမကိုယ်ကျမလည်း ခွင့်မလွှတ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုလို မမျှော်လင့်ဘဲ ကိုဝဏ္ဏနဲ့ပါ ဖြစ်ခဲ့ရပြီးတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျမစိတ်ထဲ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ကာ ခံစားနာကျင်ရတာတွေ အတော်လျော့နည်းသွားပါတယ်။
ကိုသန့်စင် တောင်းဆိုလို့ ပေးရရင် မလွန်ဆန်နိုင်လို့ ဖြည့်ဆည်းရတဲ့ ဝတ္တရားတစ်ခုလို သဘောထားပြီး နေပေးလိုက်တာပါပဲ။ ကျမဘက်က သူ့အပေါ် ခံစားချက် မရှိတော့ပေမယ့် သူကျေနပ်ဖို့အတွက်ကတော့ တစ်ချီကောင်း ခွင့်ပြုလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ရလို့ အရင်ကလို ငရဲကျသလိုလည်း ခံစားမနေတော့ပါဘူး။ အဲလို ခံစားနေရလို့လည်း ဘာမှ မထူးတော့ဘူးလေ။ သူကလည်း ကျမအပေါ် ညှာတာသနားပြီး မလုပ်ပဲ နေမှာမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ။
အဲဒီတော့ သူတဖြည်းဖြည်း ကျမကို စိတ်ကုန်လာဖို့ပဲ မျှော်လင့်စရာရှိပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမစိတ်ကို ကျမ ပြင်ဆင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အခုထိ အထီးကျန်နေရသလို ခံစားနေရပေမယ့် အရင်တုန်းက ခံစားခဲ့ရသလို ဘဝမှာ နေရတာ အဓိပ္ပါယ်မဲ့သလိုမျိုးတော့ မထင်တော့ပါဘူး။ ကိုသန့်စင်နဲ့ ခံစားချက် မပါတဲ့ ဆက်ဆံမှုကို အလုပ်သဘောဆန်ဆန် သဘောထားတတ်လာပါတယ်။ နောင်တတရားတွေနဲ့ ပူလောင်မှုကို ကျမတစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ခံစားရတာမျိုး မတွေးတော့ပါဘူး။
ပြီးတော့ သားပြန်လာတဲ့အချိန်မှာ ကျမရဲ့ စိတ်ရော ကိုယ်ရော ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ခဲ့ရပါတယ်။ ဒီလို သားပြန်လာာတဲ့ လတွေမှာ ကိုသန့်စင်နဲ့လည်း မဖြစ်ခဲ့ရပါဘူး။ သားရှိနေတော့ ကျမလည်း ငြင်းလို့ကောင်းတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ကျမ စိတ်သက်သာရာရတာတော့ အမှန်ပါ။ ဒါပေမယ့် သား ကျောင်းပြန်တက်ရတဲ့ အခါမှာတော့ ကျမစိတ်ထဲ အထီးကျန်သလို ပြန်ခံစားရပါတယ်။ သားမရှိတော့ ငုဝါလေးကလည်း အိမ်ကို နေ့တိုင်း မလာတော့ဘူးလေ။
ပြီးတော့ သားရှိနေချိန်မှာ ငုပ်သျှိုးသလို ဖြစ်နေခဲ့တဲ့ ကျမရဲ့ ကာမစိတ်တွေကလည်း ပြန်လည်နိုးကြွလာခဲ့ပါတယ်။ အထူးသဖြင့် သွေးသားထကြွတဲ့ ရက် မျိုးတွေမှာ အရင်က အကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိပြီး ရမ္မက်တွေ သောင်းကြမ်းတတ်ပါတယ်။ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ရမ္မက်တွေအတွက် ကိုယ့်ဟာကိုယ် အာသာဖြေရင်းနဲ့ပဲ ကျေနပ်လိုက်ပါတယ်။ သားပြန်တာနဲ့ ကိုသန့်စင်က ပြန်တောင်းလို့ တစ်ခါခွင့်ပြုလိုက်ရပါသေးတယ်။ ကျမအတွက်ကတော့ ပျော်ရွှင်မှု မရှိခဲ့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း နှီးနှောဆက်ဆံပွဲပါပဲ။
သားမရှိတဲ့အချိန်မျိုးမှာ လွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ အထီးကျန်စိတ်ဟာ အောင်အောင်ကြောင့် အတိုင်းအတာ တစ်ခုအထိ ဖြေသိမ့်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အောင်အောင်ဟာ အခုဆိုရင် သားမရှိပေမယ့် ကျမအိမ်ကို ညနေတိုင်းနီးပါး လာပါတယ်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုရင် နေ့ခင်းဘက်တွေ လာတတ်တယ်။ အကြောင်းအရင်းကတော့ ထွေထွေထူးထူး မရှိပါဘူး။ ကျမအိမ်အတွက် လိုအပ်တာတွေ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးရင်းနဲ့ သားကို သတိရနေတဲ့ ကျမကို အဖော်လာပြုပြီး စကားလာပြောပေးတာပါ။
သား ပထမနှစ် ကျောင်းသွားတက်ကတည်းက အောင်အောင်ဟာ ရက်ခြားဆိုသလို လာတတ်တာမို့ သိပ်မထူးဆန်းပါ။ ဒါပေမယ့် အခုကတော့ နေ့တိုင်းနီးပါးကို လာနေတာပါ။ ငယ်စဥ္ကတည်းက သားနဲ့ သူနဲ့က နှစ်အိမ် တစ်အိမ်သဘောမျိုး နေကြတာမို့ ကျမအတွက် အောင်အောင် လာတာ ကြည်ဖြူသလို ဝမ်းလည်း သာပါတယ်။ သူရှိနေတော့ ကျမစကားပြောဖော် ရတာပေါ့။ အောင်အောင် မလာဖြစ်တဲ့ ရက် မျိုးတွေမှာတောင် ကျမ မျှော်မိပါတယ်။ မြင်နေ၊ တွေ့နေကျ ခင်မင်မှုသံယောဇဥ္ကလည်း ခက်ပါတယ်။
တစ်ခါတလေတော့ လူပျိုလေးက အိမ်မှာ ကျမ တစ်ယောက်တည်း ရှိချိန်တွေမှာ လာတတ်တော့ ပတ်ဝန်းကျင် အမြင်မှာ သင့်တော်ပါ့မလားလို့ စိုးရိမ်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငယ်ငယ်ကတည်းက ဝင်ထွက်နေသူမို့ သိပ်တော့ အကြောင်းမထူးနိုင်ပါ။ ကျမ ဒီလို စိုးရိမ်မိတာလည်း အကြောင်းရှိပါတယ်။ အောင်အောင်က အခုဆိုရင် လူကြီးတစ်ယောက်လို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်း ဖြစ်လာပါပြီ။ ငယ်စဥ္က ကျမအပေါ် ဆိုးနွဲ့ဖက်ရမ်းခဲ့တဲ့ ကလေးလေး မဟုတ်တော့ဘူးလေ။
ပြီးတော့ ကျမ သားလေးတောင် သူ့အိမ်သွားရင်း မဖြစ်သင့်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတာလေ။ လူပျိုပေါက်လေးတစ်ယောက်က အနေနီးစပ်တော့ စိတ်ကစားပြီး ဖြစ်ခဲ့တာ နေမှာပါ။ အောင်အောင်ကလည်း ကျမဆီ နေ့တိုင်းလာနေတော့ ဒီလို စိတ်တွေ ပေါက်လာမှာ စိုးရိမ်ပါတယ်။ သူ့အမေ မခင်မေစန်းက စည်းမစောင့်ပေမယ့် ကျမကတော့ ထိုအဖြစ်မျိုး မဖြစ်စေချင်ပါ။ ပြီးတော့ အောင်အောင်ကလည်း ပျိုတိုင်းကျနိုင်တဲ့ လူချောတစ်ဦးလေ။
ပြီးတော့ ကျမ သားလေးတောင် သူ့အိမ်သွားရင်း မဖြစ်သင့်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတာလေ။ လူပျိုပေါက်လေးတစ်ယောက်က အနေနီးစပ်တော့ စိတ်ကစားပြီး ဖြစ်ခဲ့တာ နေမှာပါ။ အောင်အောင်ကလည်း ကျမဆီ နေ့တိုင်းလာနေတော့ ဒီလို စိတ်တွေ ပေါက်လာမှာ စိုးရိမ်ပါတယ်။ သူ့အမေ မခင်မေစန်းက စည်းမစောင့်ပေမယ့် ကျမကတော့ ထိုအဖြစ်မျိုး မဖြစ်စေချင်ပါ။ ပြီးတော့ အောင်အောင်ကလည်း ပျိုတိုင်းကျနိုင်တဲ့ လူချောတစ်ဦးလေ။ နာမည်ပျက် မရှိစေချင်ပါ။ ကျမ သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။
ဒီလို ကျမ ကြောင့်ကျလွန်နေတာလည်း အောင်အောင့်ရဲ့ အခုနောက်ပိုင်း တစ်ချို့သော အပြုအမူတွေကြောင့်ပါ။ အောင်အောင်က တစ်ခါတလေ ကျမစကားပြောနေရင် ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်နေတတ်ပါတယ်။ ကျမ ပန်းပင်တွေ ရေလောင်း၊ ဘာလောင်း လုပ်နေရင်လည်း ကျမကို စူးစူးရှရှ ကြည့်နေတတ်တာကို သတိထားမိပါတယ်။ ဘယ်လို သတိထားမိတာလည်းဆိုတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ပင်ကိုယ် အသိအမြင်နဲ့ပေါ့။ ကိုယ့်နားက ယောက်ျားတစ်ဦးဦးက ကိုယ့်ကို စိတ်ဝင်စားလို့ ကြည့်တာတွေ၊ အပြုအမူ ထူးခြားတာတွေကို ခန့်မှန်းသိရှိတတ်ကြပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ အောင်အောင်ရဲ့ အကြည့်တွေကို ကျမ သတိထားမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်ပြီး ရှောင်ဖယ်ခဲ့ပါတယ်။ အရှေ့မှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကျမ ခန္ဓာကိုယ် နောက်ပိုင်းကို စူးစိုက်ကြည့်နေတတ်တာကို ဆက်ခနဲ နောက်လှည့်လိုက်တဲ့ အခါမျိုးတွေမှာ ကျမတွေ့ရတတ်ပါတယ်။ ဒီလိုဆိုရင် သူလည်း ချက်ခြင်း အကြည့်လွှဲကာ စကားတွေ ကြံဖန်ပြောတတ်ပါတယ်။ ကျမလည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်ရတာပေါ့။
ဒါပေမယ့် အောင်အောင် ပြန်သွားတဲ့အခါမှာ သူ့အကြည့်တွေကို ပြန်စဥ္းစားမိပြီး ကျမစိတ်ထဲ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းနဲ့တောင် ဖြစ်ရပါတယ်။ သူ့အကြည့်တွေမှာ ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို တပ်မက္မှုတွေ ပါနေတာကို အတိုင်းသား မြင်ရပါတယ်။ အစက သတိမထားမိပေမယ့် အကြိမ်ကြိမ်ဆိုတော့ ကျမလည်း သတိထားမိတာပေါ့။ ပြီးတော့ သူက ကျမနောက်ပိုင်းကို ကြည့်ရင် စူးစတဲ့ အကြည့်တွေကို တွေ့ရတာလေ။ ကျမ နောက်ပိုင်းအလှကလည်း ယောကျာ်းတွေ ပြစ်မှားစရာ ဖြစ်နေတာက ခက်ပါတယ်။
ကိုသန့်စင်က အစကတည်းက ပြစ်မှားခဲ့သလို အခုချိန်ထိ ကျမ ဖင်တွေကို ကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်ကာ အားမာန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆက်ဆံတတ်ပါတယ်။ ကိုဝဏ္ဏကလည်း ကျမဖင်တွေကို ကျောင်းတုန်းကတည်းက ပြစ်မှားနေခဲ့ကာ အခုဆိုရင် သူ့ရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပေးလို့ သူစိတ်ရှိသလောက် ကြမ်းတာကို ခွင့်ပြုပေးခဲ့ရပြီးပြီလေ။ အခုလည်း လူပျိုလေးက ကျမ နောက်ပိုင်းကို တပ်မက္တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ အကြည့်ခံနေရပြန်ပါပြီ။
အနေနီးစပ်တာရယ်၊ လူပျိုပေါက် တစ်ယောက်ရဲ့ လိင်စိတ်ဆန္ဒ ဇောအဟုန်ကြောင့် သူငယ်ချင်းရဲ့ အမေဆိုတာကို သတိမထားနိုင်တော့ဘူးနဲ့ တူပါတယ်။ ဒီတော့ အကြီးဖြစ်တဲ့ ကျမက မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်အောင် ထိန်းသိမ်းရမှာပေါ့။ ခက်တာက၊ အောင်အောင်ဟာ ကျန်တဲ့အချိန်တွေမှာ ရိုးရိုးသားသားပါပဲ။ တစ်ခါတလေ ကျမစကားပြောတာကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစား ကြည့်တာမှာတော့ ရမ္မက်ရှေ့ဆောင်တဲ့ တပ်မက္မှုတွေ မပါပါဘူး။ ကိုယ် ချစ်ခင်မြတ်နိုးတဲ့ အရာတစ်ခုကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုးပါ။
ကျမ ပိုပြီး ရင်မောရတာက အဲဒီအကြည့်တွေကြောင့်ပါ။ ဖင်လှလှကို တွေ့လို့ စိတ်ထန်ပြီး ကြည့်တာက သိပ်မထူးဆန်းသလိုပါပဲ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုး။ ဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်သင့်တာကတော့ တစ်ပိုင်းပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျမကို ရွှမ်းရွှမ်းစားစားနဲ့ ကြည့်တတ်တာကတော့ အတွေးရ တကယ်ခက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်လည်း မျက်နှာလွှဲသွားကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်နေတတ်ပြန်တယ်။ တကယ်သာ သာမာန်ကြည့်ရိုးကြည့်စဥ္ဆိုရင် ဒါမျိုး မဖြစ်ရဘူးလေ။
အောင်အောင့်အနေနဲ့ သူငယ်ချင်းရဲ့အမေဖြစ်သူကို စိတ်ကစားနေတာလား။ ဒါပေမယ့် အောင်အောင်လည်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကြီး ဖြစ်နေပြီလေ။ သူ့မှာလည်း ရည်းစားတွေ ရှိမှာပေါ့။ ကျမအပေါ် စိတ်ကစားနေတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငယ်ရွယ်နုပျိုပြီး ခပ်ချောချော မျက်နှာနုနုလေးက ကျမအလစ်မှာ ဆွေးဆွေးလေး ကြည့်နေတတ်ပုံကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ စိတ်ထဲ မတင်မကျ ဖြစ်ရပါတယ်။
ကျမလို အိမ်ထောင်ကွဲ ကလေးအမေကို သူ သဘောကျနေတာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့အမေကတောင် ကျမသားနဲ့ ဖြစ်ခဲ့သေးတာပဲလေ။ ဘယ်ပြောလို့ရမလဲလို့လည်း အတွေးဝင်မိပါတယ်။ အမှန်ဆိုရင် အောင်အောင်ရဲ့ ထူးခြားတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ အပြုအမူတွေကို အရင်က သတိမထားမိပါဘူး။ ဒါကလည်း အရင်နှစ်တွေက သားကိုလွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ ဘာကိုမှ အာရုံမထားနိုင်လို့ ဖြစ်ပါမယ်။
အခု ကိုဝဏ္ဏနဲ့ ဖြစ်ပြီးချိန်မှာတော့ ကျမစိတ်တွေကလည်း ပြောင်းလဲလာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အောင်အောင်ရဲ့ အပြုအမူနဲ့ အကြည့်တွေကို သတိထား ရိပ်မိလာတာပါ။ သူ့ အပြုအမူတွေကလည်း ကျမကို ဒွိဟဖြစ်စေတယ်လေ။ အရင်ကတည်းက သူဟာ ကျမအပေါ် ချွဲနွဲ့တတ်သူမို့ ပြောင်းလဲလာတာတွေကို သိပ်ဂရုမထားမိတာပါ။ သေချာပြန်စဥ္းစားကြည့်တော့ အခုနောက်ပိုင်းမှာ အောင်အောင်ဟာ ကျမကို ပိုဂရုစိုက်ပေးလာသလိုပါပဲ။
အိမ်အတွက် လိုအပ်တာတွေ ဝယ်ခြမ်းပေးရုံမက ကျမ မအီမသာဖြစ်ပြီး နေမကောင်းရင်လည်း ပြာနေအောင် ဂရုစိုက်တတ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ လာတိုင်းလည်း ကျမကြိုက်တတ်တဲ့ အစားအစာတွေ ဝယ်ခြမ်းလာတတ်သလို ကျမကြိုက်တဲ့ ပန်းပင်မျိုးတွေလည်း ယူလာတတ်ပါတယ်။ ဒါတွေက တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း အမေကို အဖော်လာပြုကာ ဂရုစိုက်ပေးတယ်ဆိုပေမယ့် နည်းနည်းများ ပိုနေသလားလို့ တွေးမိလာပါတယ်။
ဒါပေမယ့်လည်း ငယ်စဥ္ကတည်းက ခင်မင်ရင်းနှီးစွဲ ရှိသလို ကူညီပေးတတ်သူမို့ ကျမဘက်က သံသယဝင်လာတာကိုပဲ မဖြစ်သင့်ဘူး ထင်နေပြန်ပါတယ်။ ရိုးသားတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ကို ကျမဘက်က အတွေးဆိုးတွေ တွေးပြီး ထင်နေမိတာ နေမှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ပုံမှန်အတိုင်း ဆက်ဆံနေရင်း ရင်းနှီးချစ်ခင်မှုကို မပျက်စေခဲ့ပါဘူး။ ပြီးတော့ အောင်အောင်ရဲ့ ကြင်နာနွေးထွေးမှုနဲ့ အားပေးကူညီ အဖော်ပြုပေးနေမှုတွေကို ကျမ သဘောကျပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ကျမနောက်ပိုင်းကို တပ်မက္တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်တာကို လျက်တပြတ် တွေ့မြင်ရတိုင်း ကျမရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒီလိုရင်ထဲ ဖြစ်ရတာကလည်း ရှက်တာလား၊ ဒေါသထွက်တာလား၊ ကြည်နူးတာလား၊ အံ့ဩလို့ပဲလား...... ဘာကြောင့်ဆိုတာကို ကျမ သေချာမသိပါ။ သူ့လို လူပျိုလူငယ်လေးက မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို တွေ့မြင်ရချိန် ချစ်ခြင်းမပါတဲ့ တပ်မက္ခြင်းကြောင့် ကြည့်တာဖြစ်မှာလို့ ဖြေတွေး တွေးရပါတယ်။
ကျမသားက သူ့အမေကို အဆုံးစွန်ထိ လွန်ကျူးပြီးမှတော့ သူက ဒီလောက်လေး ကြည့်တာကို ကျမ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ လျစ်လျူရှု့ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ ကျမဟာ ရင့်ကျက်သင့်တဲ့ အသက်အပိုင်းအခြား တစ်ခု ရောက်နေပြီဖြစ်ပေမယ့် လူငယ်တစ်ယောက်က ကျမ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ် တပ်မက္စွဲလမ်းခံရတာကို ကြည်နူးမိသလိုလို ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒါကတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ မိမိခန္ဓာကိုယ်အပေါ် ဂုဏ်ယူကျေနပ်တတ်တဲ့ ရှိရင်းစွဲ စိတ်အခံကြောင့် ဖြစ်မှာပါ။
ဒါပေမယ့် ဒီလို ကျေနပ်ကြည်နူးမှုကနေ သာယာမှုဆီ မရောက်ရှိဖို့ သတိထားရပါမယ်။ တဖက္မှာလည်း ကျမစိတ်ထဲက ပြန်လည်ထကြွ သောင်းကြမ်းလာတဲ့ ရာဂစိတ်အဟုန်ကလည်း ခက်နေပြန်ပါတယ်။ ဒီရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေကလည်း ယောက်ျားပျို တစ်ယောက်နဲ့ အနီးကပ်နေလို့ မထိတထိ အကြည့်နဲ့ ကြင်နာနွေးထွေးမှုတွေကို ခံရတိုင်း ကြည်နူး ရင်ဖိုမှုဖြစ်လာစေပါတယ်။ ဒါတွေကပဲ ကျမရဲ့ စောင့်ထိန်းနိုင်မှုကို ယိုင်နဲ့အားနည်းလာစေတာ အမှန်ပါ။ အချိန်ဆိုတဲ့ အရွေ့တစ်ခုမှာ အခြေအနေနဲ့ ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေ ပေါင်းစည်းမိပါက စောင့်ထိန်းရမယ့် စည်းတံတိုင်းတွေ ပြိုကျသွားနိုင်ပါတယ်။ ဒါတော့ ကျမသတိထားရပါမယ်။
အထီးကျန်နေတဲ့ ကျမရင်တွင်းကို စံနဲ့ ကိုဝဏ္ဏက ရမ္မက် မီးပြင်းတွေကို ထည့်သွင်းသွားခဲ့ပါတယ်။ ဒီရမ္မက် မီးတွေကြောင့် ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတဲ့ ကျမဟာ အနေရခက်လာစေတာ အမှန်ပါ။ ကျမရဲ့ လိုချင်တောင့်တနေတာက ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှားမှုကို အခြေခံတဲ့ ရမ္မက်ခရီးကြမ်းတွေကိုပါ။ ဒီလို မပြည့်ဝနိုင်တဲ့ စိတ်ဆန္ဒတွေနဲ့အတူ အချိန်ရေစီးကြောင်းအတွင်း မျောပါရင်း ဘယ်သောင်၊ ဘယ်ကမ်းမှာ ဆိုက်ကပ် တင်ရှိအုံးမလဲဆိုတာတော့ မသိနိုင်သေးပါဘူးရှင်။
Comments
Post a Comment