ကွေ့ကောက်သောမြစ်အလယ် ဒုတိယအတွဲ အပိုင်း ၁၀
ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်ဟာ ကျမ ကြည်ပြာခင်အတွက် အချိန်တိုင်း နေ့ရက်တိုင်းဟာ ဝမ်းနည်းကြေကွဲရဆုံး နေ့ရက်တွေပါပဲ။ ကျမရဲ့ အမှားအတွက် အကောင်းဆုံး ပေးဆပ်ပြင်ဆင်ပြီး နေခဲ့ပေမယ့် အခြေအနေတွေကတော့ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ဖြစ်မလာခဲ့တော့ပါဘူး။ ဒါဟာလည်း ကျမရဲ့ အမှားတွေက ပြင်လို့မရလောက်အောင် နစ်ဝင်သွားခဲ့သလို ကြီးမားလွန်းလို့ဆိုတာ သိနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ နောင်တတရားနဲ့ ဘယ်လောက်ပင် ပြန်ပြင်ဆင်ခဲ့ပေမယ့် ပုံမှန်တော့ ပြန်မဖြစ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။
အထူးသဖြင့် ကျမ သားလေးနဲ့ အခြေအနေကတော့ နေ့ရက်တိုင်းမှာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဝေးကွာနေရတယ်လို့ ခံစားရကာ ကျမအတွက် အခံစားရဆုံးပါပဲ။ ဒါဟာလည်း ပျက်တောက်သွားတဲ့ ကြိုးတစ်စကို ဘယ်လိုပင် ကောင်းအောင် ဆက်ထားပါစေ အဖုအထုံးကတော့ ကျန်ခဲ့မှာပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ သားလေးနဲ့ ကျမရဲ့ ကြားမှာလည်း ရင်နှင့်အမျှ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဒဏ်ရာအမာရွတ်တွေကတော့ ရှိနေခဲ့ပါပြီ။ သားဟာ ကျမအပေါ် ချစ်ခြင်းတွေ ကျန်ရှိနေသေးတာတော့ ကျမ သိပါတယ်။
ဒီလို ကြီးမားလှတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေကပဲ သားက ကျမအပေါ် နားကျည်းမှုတွေ ဖြစ်သွားရရှာတာ နေမှာပါ။ ကျမအနေနဲ့ ဖြစ်ပြီးခဲ့တာတွေကို အစကနေ ပြန်ပြင်လို့ မရနိုင်တော့တာ သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှေ့လျောက္မှာတော့ အကောင်းဆုံးနေထိုင်ရင်း သားလေးအတွက် အပြည့်စုံဆုံး မိခင်တစ်ယောက် ဖြစ်ချင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမရဲ့ အမှားတွေကို ပြန်ပြင်ဆင်ကာ သားလေးအလိုအတိုင်း ဖြည့်ဆည်းပေးရင်း မိခင်ကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်အောင် နေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ပြဿနာတွေရဲ့ အရင်းခံဖြစ်တဲ့ ကိုသန့်စင်ရဲ့ စည်းမစောင့်ခြင်းနဲ့ ကျမရဲ့ လွန်ကဲခဲ့တဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကို တားဆီးဖို့ အရင်ဆုံး ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ကိုသန့်စင်ကတော့ ပြဿနာတွေ ဖြစ်ပြီးတဲ့နောက္မှာ ကျမရဲ့ ပြက်ပြက်သားသား ငြင်းပယ်မှုကြောင့် အကောင်းဆုံး တားဆီးနိုင်ခဲ့တယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ ၁၀ နှစ်ကျော် သူ့မယားအဖြစ် လိုသလို ပြုကျင့်ခဲ့ရတဲ့ ကျမအပေါ်မှာ သူ့သဘောထားတွေ ချက်ခြင်းပြောင်းဖို့ မလွယ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ သားနဲ့ဝေးရမှာ အကြောက်ဆုံးဆိုတဲ့ အရာကို လက်တွေ့ကြုံနေရပြီမို့ သူ့ရဲ့ တောင်းဆိုချက်တွေကို လက္မခံခဲ့တော့ဘဲ ကင်းရှင်းအောင် နေနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်ကျော် အတွင်းမှာတော့ ကိုသန့်စင်ဘက်က အရင်လို ဇွတ်တရွတ်ဆန်မှုတွေ မတွေ့ရတော့ပါဘူး။ ကျမကလည်း အဲဒီလို ပုံစံမျိုးတွေ ပြန်မဖြစ်လာရအောင် ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အရင်ကတည်းက ဘာကိုမှ မစိုးရိမ်ဘဲ ကျမ ဒီလိုနေနိုင်ခဲ့ရင် ကျမရဲ့ မိသားစုဘဝလေးလည်း ပျက်စီးရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အခုတော့ လင်ကလည်း ပစ်၊ သားကလည်း မုန်းနဲ့ ကျမဘဝ သောကပင်လယ်ဝေနေရပြီလေ။
တကယ်တော့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အခြေအနေတွေမှာ သူ့ဘက်က ဇွတ်တရွတ်ဆန်မှုတွေကို ကျမက လူသိမှာ စိုးရိမ်ပြီး လက်ခံခွင့်ပြုနေရတာလို့ အရင်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို အကြောင်းပြခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါက အမှန်တရား မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမဘက်က အမှားတွေရဲ့ အရင်းခံက ကျမရဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကြောင့်ပါ။ ကို့ဆီက မရဖူးတာတွေကို သူ့ဆီက ရခဲ့ကတည်းက ကျမဟာ ထိုအခြေအနေတွေကို ပျော်ဝင်သွားခဲ့တာပါ။ ဒါကို ကျမဘက်က အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ သူပေးလာမယ့် ကာမသုခတွေကို မျှော်လင့်တောင့်တပြီး အကြိမ်ကြိမ် မှားခဲ့မိခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။
ဒါဆိုရင် အဲဒီရမ္မက်တွေက အခုရော မရှိတော့ဘူးလား။ လူသားတစ်ယောက္မို့ မကင်းနိုင်ပါဘူး။ မိန်းမသဘာဝ စိတ်ထတတ်တဲ့ အခါမျိုးတွေနဲ့ အမြင်အကြားတစ်ချို့ကြောင့် လိုလားတောင့်တမှုတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ ပြဿနာတွေ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပိုင်းမှာတော့ လုံးဝမရှိခဲ့ပါဘူး။ ဝမ်းနည်းခံစားရလွန်းလို့ ကျန်းမာရေး ညံ့ရသလို စိတ်ကလည်း ခံစားရလွန်းလို့ ကာမစိတ်ဘက် မရောက်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အလုပ်တွေကို ပုံမှန်လည်ပတ်လုပ်ကိုင်ရင်း၊ စိတ်အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သွားတဲ့ ဒီဘက်နှစ်ထဲမှာတော့ ရမ္မက်ဆန္ဒအနည်းငယ် ပြန်ဖြစ်ခဲ့တာမျိုး ရှိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် အဲဒီလို ကာမဆန္ဒတွေ ဖြစ်ပေါ်လာတိုင်း ကျမမှာ အပြစ်တစ်ခုလို ခံစားရကာ ဆန္ဒတွေ ပြန်ပျောက်ဆုံးသွားရတာ များပါတယ်။ ကျမ စိတ်တွေလှုပ်ရှားပြီး တကိုယ်လုံး ရွစိတက်ကာ အဖုတ်လေးထဲက ယားယံလာတိုင်း ကျမဒီလိုတွေ ယားလို့ မိသားစုပြိုကွဲရပါလားဆိုတဲ့ အသိဝင်လာကာ မျက်ရည်များ အလိုလို ကျဆင်းလာရပါတယ်။ ဒီလိုခံစားရလို့လည်း ကျမရဲ့ ကာမဆန္ဒတွေ ပြန်လျော့ပါးသွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တခါတလေ အဖုတ်လေးထဲက အရမ်းယားလာလို့ လက်နဲ့ပွတ်ပြီး အာသာဖြေမိလို့ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ပြီးရင်လည်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့အမှားတွေကို ပြန်သတိရကာ ငိုကျွေးရပြန်ပါတယ်။
ဒါကြောင့် ကျမမှာ ကာမဆန္ဒနဲ့ နောင်တ၊ ရမ္မက်နဲ့ မျက်ရည်၊ သာယာခြင်းနဲ့ ခံစားနာကျင်ရခြင်းတွေကို အမြဲဒွန်တွဲနေတတ်ပါတယ်။ ပေါ်လွင်အောင် ပြောရပါက အောက်က အဖုတ်လေးက စောက်ရည် တစိုစိုရွှဲနေရင် ကျမ မျက်ဝန်းမှာလည်း မျက်ရည်တွေ တသီသီကျဆင်းနေတတ်ပါတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ရင်တွင်းခံစားချက် အပြိုင်အဆိုင် လွန်ဆွဲရင်း အခြေအနေတွေကို ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒီနေ့အချိန်ထိတော့ ကျမရဲ့ နာကျင်ကြေကွဲနေရတဲ့ ခံစားချက်က အနိုင်ရနေတုန်းပါပဲ။ ဒီလောက္မှားပြီးတာတောင် ဒီစိတ်တွေ ဖြစ်နေတုန်းလားလို့ အပြစ်တင်ရင်လည်း ခံရမှာဖြစ်သလို မိန်းမသားတစ်ယောက်ရဲ့ ကာမဆန္ဒနဲ့ တွေ့ကြုံလာရတဲ့ အခြေအနေတစ်ချို့ကြောင့် ကာမဆန္ဒဖြစ်လာခဲ့ရတာတွေရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒါတွေကို နောက်ပိုင်းမှာ ပြောပြပါ့မယ်။
ဒီလိုနဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်အတွင်း သားလေးနဲ့ အခြေအနေကိုပဲ အရင်လို ပြန်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားဖြတ်သန်းနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။ အခုနောက်ပိုင်း လူပျိုပေါက် ဖြစ်လာတဲ့ သားက ကျမနဲ့ ပိုဝေးကွာစေသလိုပါပဲ။ အိမ်မှာလည်း သိပ်မနေပါဘူး။ အောင်အောင်တို့ အိမ်မှာ အများဆုံးနေတတ်ပြီး ဘကြီးဦးဆိုင်ကို ညနေပိုင်း အသွားများပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုသန့်စင် မရှိတတ်တဲ့ နေ့ခင်းပိုင်း အချိန်တွေမှာ ယမင်းနဲ့ ငုဝါဆီသွားပြီး သူ့ညီမလေးကို ထိန်းတတ်ပါတယ်။ ငုဝါလေးကလည်း သူ့အကို မလာတဲ့ရက်ဆိုရင် အိမ်ကို ရောက်ချလာပြီး စိတ်ကောက်နေတတ်ပါတယ်။ ငုဝါလေးက အိမ်မှာဆိုရင် ယမင်းစာပြတာတောင် လက္မခံဘဲ သားလေး စာပြမှ လက်ခံတဲ့ အထိပါ။
ဒီလိုနဲ့ အချိန်တွေကုန်လွန်လာရင်း သားလေးက ၁၀ တန်းကို ဘော်ဒါဆောင်မှာ သွားနေဖို့ ကျမကို ခွင့်တောင်းပါတယ်။ ခွင့်တောင်းတယ်ဆိုတာထက် သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အသိပေးတဲ့ သဘောပါ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျမဘက်က ခွင့်မပြုနိုင်တာကို သားလေးက လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ တစ်အိမ်လုံးမှာ သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ နေတာလေ။ သား ၁၀ နှစ်သားလောက် ကတည်းက အမမြတို့ကို အားနာလို့ လာမအိပ်ခိုင်းတော့ပါဘူး။ အခု သားလေးက အပြင်မှာ ညအိပ်ရင် ကျမတစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ရမှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် အိမ်မှာပဲ စာသင်ဝိုင်း ခေါ်သင်ဖို့ သားကို ဖြောင်းဖြတာလည်း မရခဲ့ပါဘူး။
သားမရှိရင် အမမြတို့ လာအိပ်ပေးမှာ သိပေမယ့် ကျမက သားလေးကို မခွဲနိုင်ပါဘူး။ တစ်ခါမှ ကျမနဲ့ မခွဲဘူးတဲ့ သားလေးကို စိတ်မချပါဘူး။ ငါးနှစ်သားလောက်တုန်းက ဘကြီးဦးတို့နဲ့ ရွာကို တစ်ညလိုက်အိပ်တုန်းကတောင် ညအိပ်ချိန်မှာ အမေကို သတိရပြီး ငိုနေတဲ့ သားလေးပါ။ အဲဒီတစ်ညပြီးကတည်းက ကျမတို့ သားအမိ မခွဲဖူးပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျမ လက္မခံနိုင်တာဖြစ်ပြီး သားလေးနဲ့ အစဥ္မပြေခဲ့ပါ။ နောက်ဆုံးတော့ ဘကြီးဦးနဲ့ အမမြက သားလေး စိတ်ချမ်းသာအောင် ခွင့်ပြုပေးလိုက်ဖို့ ဝိုင်းတောင်းဆိုလို့ ကျမ ခွင့်ပြုလိုက်ရတာပါ။
ဒါတောင် ဘော်ဒါဆောင်က ဆရာကို တစ်ပတ်နှစ်ရက်တော့ အိမ်ပြန်ခွင့်ပြုဖို့ ညှိနှိုင်းပြီးမှ လက်ခံပေးခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလို ခွင့်ပြုပြီးကတည်းက ကျမမှာ နေ့တိုင်း စိုးရိမ်ထိတ်လန့်နေရပါတယ်။ သားနဲ့ ခွဲရလို့ ဆိုတာထက် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သားလေး အဝေးကို အပြီးထွက်သွားမှာ စိုးရိမ်နေလို့ပါ။ သားရဲ့အဖေဟာ ကျမရဲ့ အမှားကြောင့် ထွက်သွားခဲ့ရပြီးပြီ။ အခုလည်း သားလေးက ကျမဘဝထဲကနေ တဖြည်းဖြည်း ထွက်ခွာသွားတော့မယ်လို့ ကျမ ထင်နေမိတယ်။ ဒီစိုးရိမ်ပူပန်စိတ်ကပဲ ကျမကို ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်စေပါတယ်။
ပြီးတော့ အခုနောက်ပိုင်း ကိုသန့်စင်ဆိုတဲ့ ရမ္မက်ဘီးလူးတစ်ယောက်ရဲ့ ရန်ကနေ သားလေးကို ခံတပ်တစ်ခုလို ထားပြီး ကာကွယ်ထားရတဲ့ ကျမဘဝပါ။ ဒီခံတပ်ကြီး မရှိတော့ရင် ရမ္မက်ဘီးလူးကြီးက ကျမရဲ့ အသွေးအသားတွေကို ထပ်မံစားသုံးဖို့ ကြိုးစားလာနိုင်တာကိုလည်း ကျမ စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။ ကိုသန့်စင်ရဲ့ အကျင့်စရိုက်ကို သိနေသလို ၁၀ နှစ်ကြာ သူလိုသလို ရရှိနေခဲ့တဲ့ ကျမအပေါ် သူ့ဘက်က အမှန်တကယ် လက်လျော့နိုင်ပါ့မလား။ အခုတောင် ယမင်းနဲ့ သားရဲ့ အကာအကွယ်နဲ့ ကျမဘက်က အိန္ဒြေမပျက်အောင် နေနိုင်ခဲ့တာလေ။
ဒီလိုနဲ့ သားလေး ဘော်ဒါဆောင်သွားဖို့ ရက်တွေ နီးလာတဲ့အခါ ကျမ ခံစားရတာတွေ ပိုတိုးလာပါတယ်။ သားအတွက် လိုအပ်မယ်ထင်တာတွေ ပြင်ဆင်ဝယ်ခြမ်းပေးရင်း ကျမမှာ မျက်ရည်ကျရတာ အခါခါပါ။ စိတ်ကူးထဲပေါ်လာလိုက် သွားဝယ်လိုက်၊ စိတ်မချလို့ ပြန်စစ်လိုက်နဲ့လည်း အငြိမ်မနေရပါဘူး။ ဒါတောင် ယမင်းက လာဝိုင်းကူ စဥ္းစားပေးပြီး လုပ်ကိုင်ပေးလို့ပါ။ ယမင်းနဲ့ ငုဝါလေးကလည်း သားသွားမှာ သဘောမကျပါဘူး။ သား သွားခါနီ တစ်ပတ်လောက်ကတော့ ကျမမှာ ညဘက်အိပ်မပျော်ဘဲ အတွေးမျိုးစုံနဲ့ မိုးလင်းရပါတယ်။ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားရင်လည်း အိမ်မက္ဆိုးတွေ မက္ပြီး လန့်နိုးကာ ငိုရတာပါပဲ။ သားကတော့ သူ့အမေ ကျမခံစားနေရတာတွေ သိမှာမဟုတ်ပါဘူး။ သူကတော့ ကျမအပေါ် နာကျည်းမုန်းတီးနေမှာပါပဲ။
သားလေးကို ဘော်ဒါဆောင် သွားပို့တော့လည်း ကျမမှာ သားကိုဖက်ပြီး မှာစရာရှိတာတွေ မှာရတာ အမောပါပဲ။ သားကို ဘယ်လောက်ပဲ ပြောရပါစေ၊ �မလုံလောက်သေးဘူးလို့ ထင်ရပါတယ်။ အထူးသဖြင့် စိတ်ပူပြီး မှာရတာက အများကြားမှာ သင့်တင့်အောင် နေတတ်ဖို့နဲ့ ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း အိမ်ပြန်လာဖို့ပါ။ လူငယ်မို့ ပေပေတေတေနေကာ ကျန်းမာရေး ထိခိုက္မှာလည်း စိုးရိမ်ရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ သားလေးက သူနေရမယ့် အခန်းထဲ ဝင်သွားတဲ့အထိ ကြည့်ပြီးတော့မှ မပြန်ချင်သေးဘဲ ထပြန်လာရပါတယ်။
အပြန်လမ်းတလျောက်နဲ့ အိမ်ကိုရောက်တဲ့အထိ ဘယ်သူနဲ့မှ ကျမ စကားပြောချင်စိတ် မရှိပါဘူး။ စကားနည်းသွားပြီး မှိုင်တွေနေတဲ့ ကျမကို ဘကြီးဦးတို့က ဖြောင်းဖြပါတယ်။ တစ်ပတ် တစ်ကြိမ် ပြန်လာမယ်ဆိုတာ သိနေပေမယ့် နောက်ဆိုရင် တဖြည်းဖြည်း ကျမနဲ့ ဝေးရာမှာ နေတော့မယ်လို့ ထင်နေတဲ့ စိတ်ကို ဖျောက္မရပါဘူး။ အိမ်မှာ ညအိပ်တာကတော့ အမမြတို့ပဲ လုပ်ပေးပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သောကြာနေ့ ညနေမှာ အိမ်ရှေ့မှာ ထွက္မျှော်နေတဲ့ ကျမအဖို့ သားပြန်လာတာ တွေ့ရမှ ရင်ထဲက အလုံးကြီး ကျရပါတော့တယ်။
သားလေး ပြန်ရောက်တော့လည်း သူစားချင်တာလေးတွေ ချက်ကျွေးရင်း ကျမမှာ ကျေနပ်နေရပါတယ်။ သားကတော့ ကျမနဲ့ စကားကို ဟုတ်တိပတ်တိ မပြောသေးပါဘူး။ ကျမ မေးတာတွေကိုတော့ ပြန်ဖြေပါတယ်။ သားက ကျမကို ပြောစရာရှိရင်လည်း ပြောပါတယ်။ အပိုစာသားတွေ မပါဘဲ တိုတိုတုတ်တုတ်ပဲ ပြောတာပေါ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သားလေးမျက်နှာနဲ့ အသံကို ကြားနေမြင်နေရတာကိုက ကျမအတွက် စိတ်ချမ်းသာစရာပါ။ ဒီလိုနဲ့ တနလင်္ာနေ့ မနက်ပိုင်းမှာ သားပြန်သွားတော့လည်း ကျမမှာ လွမ်းပြီး ကျန်နေခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကြားရက္မှာ လွမ်းသမျှကို တပတ်တစ်ကြိမ် အလွမ်းဖြေရင်း ကျမရဲ့ ပုံမှန်ဘဝထဲမှာ ကျင်လည်နေရပါတော့တယ်။
တဖြည်းဖြည်း တည်ငြိမ်လာအောင် ကြိုစားနေထိုင်နေတဲ့ ကျမဘဝကို မုန်တိုင်းထန်လာစေမယ့် အဖြစ်အပျက်တွေ ဖန်တီးလာတာ ကျမ သတိမထားမိပါဘူး။ တစ်ချိန်က ကျမကိုယ်တိုင် မွှေးခဲ့တဲ့မီးကို အပြီးတိုင် ငြိမ်းသက်နိုင်ခဲ့ပြီလို့ ထင်နေပေမယ့်လည်း မီးကျွင်းမီးကျန်အဖြစ် ကျန်ရှိနေကာ နောင်တစ်ချိန်မှာ တောက်လောင်အားကောင်းလာဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတာကို ကျမ မသိခဲ့ရပါဘူး။ ဒီမီးကျွင်းမီးကျန်တွေကို ထပ်မံအသက်သွင်းသူကတော့ ကိုသန့်စင်ပါပဲ။ အမှားတွေကို ပြန်ပြင်ဆင်ရင်း ပုံမှန်ဘဝလေး ပြန်ဖြစ်အောင် တည်ဆောက်နေ ကျမကို အပူမီးတွေ လောင်မြိုက်စေအောင် သူကြိုးစားလာခဲ့ပါတယ်။ မှတ်မှတ်ရရကတော့ သားလေး ဘော်ဒါဆောင်မှာ သွားနေတဲ့ ၁၅ ရက္မြောက်နေ့မှာပါ။
သားလေး ဘော်ဒါဆောင်မှာ နေကတည်းက ကျမလည်း အိမ်မှာ သိပ်မနေဖြစ်ပါဘူး။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းဆိုတဲ့ အသိက ကျမကို ခြောက်ခြားစေသလို သားကို သတိရပြီး လွမ်းဆွတ်လွန်းလို့ပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ မနက်ပိုင်းမှာ ပွဲရုံကိုသွားပြီး နေ့ခင်း ပြန်လာတာနဲ့ ဘကြီးဦးဆိုင်မှာ သွားနေဖြစ်ပါတယ်။ ညပိုင်းကျမှ အမမြတို့နဲ့ အတူတူ အိမ်ပြန်လာဖြစ်တာပေါ့။ တခါတလေ အိမ်မှာ ချက်ပြုတ်ဖို့နဲ့ လုပ်စရာတွေ ရှိရင်တော့ နေ့ခင်းဘက် ပြန်လာဖြစ်ပါတယ်။ အလုပ်ထဲမှာနဲ့ အမမြတို့နဲ့ နေရရင် ကျမရဲ့ သားကို သတိရစိတ်တွေကို သက်သာစေလို့ပါ။ ဒီလိုနဲ့ ယမင်းတို့နဲ့ ပွဲရုံစာရင်းရှင်းရမယ့်နေ့ကို ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။
မနက်ကတော့ ယမင်းက ဖုန်းဆက်ပါတယ်။ ယမင်းက ကျမဆီကို နေ့ခင်းကတည်းက အရင်ထွက်လာခဲ့မယ်တဲ့။ အရင်ကလည်း ယမင်းက ကိုသန့်စင်နဲ့ အတူမလာဘဲ ကျမဆီ သက်သက် လာတာမျိုး ရှိပါတယ်။ စာရင်းရှင်းရမယ့်နေ့တွေမှာ ကိုသန့်စင်က ပွဲရုံကလာပြီးတော့ ယမင်းကတော့ အိမ်ကလာတာပေါ့။ အဲဒီလိုနေ့တွေဆိုရင် ယမင်းက အစောကြီးကတည်းက ရောက်လာပြီး ကျမနဲ့အတူ တစ်ခုခု လုပ်စားရင်း စကားစမြည် ပြောတတ်ကြပါတယ်။ ဒီနေ့လည်း ယမင်းက အရင်လာမယ်ဆိုတော့ ကျမလည်း ပွဲရုံကနေ အိမ်ကို စောစောပြန်ပြီး စောင့်နေမိပါတယ်။ ပြီးတော့ ယမင်းနဲ့ ဘာလုပ်စားကြရင် ကောင်းမလဲလို့ တွေးကာ နေမိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ၁၂ နာရီကျော်တဲ့အထိ ယမင်းရောက္မလာလို့ ကျမက သူမအိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ခေါ်ဖို့ စဥ္းစားလိုက်ပါတယ်။ ဒီလို စဥ္းစားပြီးတော့ ထလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကိုသန့်စင်ကားလေး ခြံရှေ့ရောက်လာပါတယ်။ ကျမလည်း သူတို့အတူတူ လာတယ်ပဲ ထင်ပြီး ခြံထဲဆင်းလာကာ တံခါးဖွင့်ပေးဖို့ လုပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကားပေါ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ကိုသန့်စင် တစ်ယောက်ထဲ တွေ့ရလို့ တံခါးမဖွင့်ပေးသေးဘဲ ယမင်းမပါဘူးလားလို့ မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့ သူက ယမင်းက ဒီကို အရင်ထွက်လာမယ်လို့ သူ့ကို ပြောကြောင်းနဲ့ အခုထိမရောက်သေးဘူးလားလို့ ကျမကို ပြန်မေးနေပါတယ်။ ကျမလည်း မရောက်သေးဘူး ပြောတော့ သူက ဒါဆို ထွက်လာနေပြီနေမယ်၊ ခြံထဲကပဲ စောင့်ရအောင်လို့ ပြောပါတယ်။
ကျမက ယမင်းကို ကားနဲ့ အရင်သွားခေါ်ပါလားလို့ �ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူက ယမင်းနဲ့ ပွဲရုံကနေ ဖုန်းဆက်ပြီးပြီတဲ့။ ယမင်းလည်း ထွက်လာနေပြီမို့ လမ်းမှာ ရောက်နေလောက်ပြီ၊ မကြာဘူး ရောက်လာမှာပါလို့ ပြောပါတယ်။ ကျမမှာ ခြံတံခါးသော့ကိုင်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပါဘူး။ သူ့ကို မယုံလို့ မဖွင့်ပေးချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ယမင်းရောက်လာရင် ကျမတို့ နှစ်ယောက် ခြံဝကြီးမှာ ဒီလို ဖြစ်နေတာ အမြင်သင့်တော်ပါ့မလား။ ယမင်းက သူ့ယောကျာ်းကို ကျမက မယုံလို့ ခြံတံခါး မဖွင့်ပေးတာကို သိရင် ဘယ်လို ထင်မလဲ။ သူ့ယောကျာ်းနဲ့ ကျမ ဖြစ်ဖူးခဲ့တာတွေကို ယမင်း သိ၊ မသိ မသေချာပေမယ့် ဒီလို တစိမ်းဆန်ဆန် မယုံရဲတာကို တွေ့ရင် တစ်ခုခု ထူးဆန်းတယ်လို့ ထင်မှာ အမှန်ပါ။
အများအမြင်မှာ ကိုသန့်စင်က စီးပွားဖက်၊ မိတ်ဆွေကောင်း ဖြစ်သလို ကျမတို့ မိသားစု လိုအပ်တာတွေကို ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေတဲ့သူ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျမဘက်ကသာ သူနဲ့ ပတ်သတ်ခဲ့ဖူးတာတွေ အများအပြား ရှိနေခဲ့လို့ သာမာန်ပုံစံမျိုး မနေရဲတာပါ။ ကျမလည်း စိတ်ထဲ ဝေခွဲမရတွေ ဖြစ်နေတုန်းမှာပဲ သူက နေပူထဲမှာ ကားရပ်ထားရတာမို့ ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးဖို့ တောင်းဆိုလာပါတယ်။ ခြံထဲရောက်ရင် ယမင်းကို သူက ခြံထဲကနေ စောင့်နေပါ့မယ်တဲ့။ နေပူထဲက လာလို့နဲ့ တူပါတယ်၊ သူ့မျက်နှာလည်း ရဲနေပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ခြံတံခါး အရင်ဖွင့်ပေးလိုက်ပြီးတော့ သူ့ကို အိမ်ပေါ် အတက် မခံသေးဘဲ ယမင်းဆီ ဖုန်းခေါ်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
ဒါနဲ့ သူ့ကား အိမ်ရှေ့ ဆင်ဝင်ရှေ့အရောက္မှာပဲ ကျမက သူ့ကို ထိုနေရာမှာပဲ ခဏစောင့်ခိုင်းကာ အိမ်ပေါ်အမြန်တက်လို့ ယမင်းအိမ်ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖုန်းက ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ် တတူတူပဲ မြည်နေပါတယ်။ ကျမတို့ ဘက်က ကြိုးဖုန်းတွေကလည်း ပျက်နေတာ ခဏခဏပါ။ အခုလည်း ဖုန်းခေါ်မရကြောင်း သူ့ကို ပြောပြပြီး ယမင်းကို အရင်သွားခေါ်ခိုင်းဖို့ နောက်လှည့်လိုက်စဥ္မှာ ကိုသန့်စင်က စက္ကူအိတ်တစ်အိတ်ကိုင်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လာတာ တွေ့ရပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့ကို ဧည့်ခန်းမှာ မထိုင်ခိုင်းတော့ဘဲ ယမင်းကို အမြန်သွားခေါ်ခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး..........
"ကိုသန့်စင်၊ ယမင်းဆီ ဖုန်းခေါ်လို့လည်း မရဘူး။
လိုင်းပျက်နေပြန်ပြီနဲ့တူတယ်။ ယမင်းကို အရင်သွားခေါ်လိုက်ပါအုံး"
"ဟင်၊ မနက်က အိမ်ကို ဖုန်းဆက်တော့ ရပါသေးတယ်။
ကြည်ပြာ့အိမ်ဖုန်းလိုင်းက ပျက်နေတာနဲ့ တူပါတယ်။
သူလည်း ထွက်လာပြီပဲ၊ သွားမခေါ်တော့ဘူးလေ"
သူက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျမရှိရာဆီ လျောက်လာပါတယ်။ ဒီတော့မှ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ အဆီပြန်ပြီး နီနေတာကို သေချာတွေ့ရပါတယ်။ သူနဲ့ လမ်းစဖြတ်ပြီးကတည်းက ကျမလည်း နှစ်ယောက်ထဲ အတူတူ မနေခဲ့တော့သလို သူ့မျက်နှာကိုလည်း အခုလို အနီးကပ် သေချာ မကြည့်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ အခုမှ သေချာကြည့်မိမှ သူ့မျက်နှာဟာ ပုံမှန်မဟုတ်တာကို သတိထားမိလာပါတယ်။ ပြီးတော့ သူစကားပြောတဲ့အခါ အရက်နံ့ကို ရလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို ဒီနှစ်နှစ်အတွင်း ခေါ်သလို မကြည်ပြာလို့ မခေါ်ဘဲ အရင်ပတ်သတ်ခဲ့ဖူးတုန်းက နှစ်ကိုယ်ကြား အခေါ်အဝေါ်မျိုးဖြစ်တဲ့ ကြည်ပြာလို့ ခေါ်လိုက်တာကို သတိပြုမိလိုက်ပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့အခြေအနေကို တွေ့တော့ ထိတ်လန့်သွားပြီး..........
"ကိုသန့်စင်၊ ရှင့်ကို ဆင်ဝင်ရှေ့မှာ စောင့်ခိုင်းထားတာလေ။
ဘာလို့ အိမ်ပေါ် တက်လာတာလဲ။
ပြီးတော့.... ရှင်.......ရှင်...... အရက်တွေ သောက်လာတာလား"
ဒီနေ့ ကျနော် အရက်သောက်ရင်း ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို တွေးနေမိတယ်။ အရက်ကို မကြိုက်လို့ စွဲစွဲမြဲမြဲ မသောက်တတ်ပေမယ့် ဒီနေ့ကတော့ လိုအပ်မယ်ထင်လို့ သောက်နေမိတာပါ။ သောက်နေရင်းနဲ့ ရင်ထဲမှာ ခံပြင်းမှုတွေကနေ ဒေါသအဖြစ် ပြောင်းလဲလာပါတယ်။ ကျနော်က အရက်နည်းနည်း ဝင်တာနဲ့ သွေးဆိုးတတ်တယ်။ ကျနော်နဲ့ မျိုးဝင်းဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က အရက်သောက်တဲ့ နေရာမှာ ပုံစံချင်း တူတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက အရက်ကို မကြိုက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အပေါင်းအသင်းတွေ၊ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ဆုံရင် နည်းနည်းပါးပါးတော့ ဆော်တတ်ကြတယ်။ အပျော်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လုံးက အရက် လေး၊ ငါးပက်လောက် ဝင်တာနဲ့ မထိန်းနိုင်ကြတော့ဘူး။
သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်က အရက်နဲ့ ပတ်သတ်ရင် ပုံစံချင်းတူပေမယ့် အကျင့်ချင်းတော့ ကွာတယ်ဗျ။ မျိုးဝင်းက နည်းနည်းလေး မူးတာနဲ့ အသိလွတ်ပြီး ထိုးအိပ်ဖို့ ကြိုးစားတော့တာပဲ။ အဲဒီအချိန် သူ့ကို ဘာလုပ်လုပ် မသိတော့တာ များတယ်။ သူများတွေလို ရစ်တာ၊ ပြုတာတော့ မရှိဘူး။ သူ့ဟာသူ အသိလွတ်ပြီး အိပ်ပျော်သွားသလိုပဲ။ ငြိမ်သွားတာပါ။ သူက အငြိမ်သမားပေါ့။ ကျနော်ကတော့ အကျင့်တစ်မျိုးပါ။ အရက် လေး၊ ငါးပက်လောက် ဝင်တာနဲ့ စိတ်ထဲက ခံစားချက်တွေ ပွင့်ထွက်လာတတ်တယ်။ ပြီးတော့ မှန်တယ်၊ မှားတယ် မချင့်ချိမ်နိုင်တော့ဘဲ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာကို ဇွတ်လုပ်တတ်လာတယ်။ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လုံးက အရက်နဲ့ ပတ်သတ်ရင် ဒီလိုအားနည်းချက် ကိုယ်စီရှိပြီး အမှားတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြလို့လည်း အရက်ကို မကြိုက်ကြပါ။ တော်တန်ယုံနဲ့ မသောက်ဖြစ်အောင် နေကြပါတယ်။
အခု ကျနော် အရက်သောက်နေမိတာက ကျနော် လုပ်ချင်ရာကို လုပ်နိုင်ဖို့အတွက် ရဲဆေးတင်တဲ့ သဘောပါပဲ။ အရက်ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ အားနည်းချက်ကို ကျနော်က အသုံးချဖို့ ကြံစည်နေမိတာပါ။ အမှန်ဆိုရင် အဖက်ဖက်ကို တွေးနေမိတာနဲ့ ကျနော် ဖြစ်ချင်တာတွေ မဖြစ်ခဲ့ရတာ ကြာနေပြီလေ။ ကြာလာတော့ ကျနော့် ရင်ထဲမှာ အလိုမကျမှုတွေကနေ ခံပြင်းမှုတွေအထိ ဖြစ်လာခဲ့ပါပြီ။ ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်ချင်လွန်းလို့ အရာရာကိုချနင်းကာ အတင်းရယူထားမိတဲ့ အရာတစ်ခုကို ပြန်ပြီး လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးခဲ့ရသူ တစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ထဲက ခံပြင်းဒေါသတွေကို ဒီနေ့ ကျနော် ထုတ်ပြရတော့ပါမယ်။
ကျနော် ချနင်း စွန့်လွှတ်ခဲ့တဲ့ အရာတွေဖြစ်တဲ့ လူ့ကျင့်ဝတ်တွေ၊ စောင့်ထိန်းရမယ့် စည်းတွေက ကျနော့်ကို လူဆိုးလုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားစေတဲ့ အထိပါပဲ။ တနည်းအားဖြင့် အချစ်ကန်းသူတစ်ယောက်ရဲ့ မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ အရာကို ဘယ်လိုအခြေအနေနဲ့မှ လက် လွှတ်မခံရဲဘဲ မြဲမြံအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားဖို့ ကြိုပမ်းမိတာကို အများက သဘောပေါက်ကြမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီနေရာမှာ ကျနော့်အကြောင်း နည်းနည်းတော့ ပြောပြပါ့မယ်။
ကျနော့် နာမည်က သန့်စင်ဆိုပေမယ့် လူရော စိတ်ရောက မသန့်စင်ခဲ့ပါဘူး။ အခုအချိန်မှာ ပစ္စည်းဥစ္စာ အသင့်အတင့် ရှိနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော်ဟာ ငယ်ငယ်က အတော်ကို ချို့တဲ့လွန်းခဲ့ပါတယ်။ ဒါကလည်း ငွေကြေး အသင့်အတင့်ရှိတဲ့ မိဘက မွေးဖွားလာခဲ့ပေမယ့် ကျနော် ငယ်စဥ္မှာပဲ မိဘတွေ ကွာရှင်းခဲ့ကြတာက စရပါမယ်။ ကျနော်က အဖေဘက် မပါသွားဘဲ အမေနဲ့ လိုက်နေမိတာကိုက နောက်ပိုင်း ကျနော့်ဘဝကို ပုံကြမ်းထုဆစ်ရာမှာ အရေးပါလာတဲ့ အကြောင်းအချက်တွေ ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
အဖေကတော့ တစ်ကိုယ်တည်းနေပြီး ကျန်ရှိနေတဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကို မပျောက္မပျက် ထိန်းသိမ်းကာ အသက်သေဆုံးတဲ့အထိ နေသွားခဲ့ပါတယ်။ အခုကျနော်နေတဲ့ အိမ်၊ ခြံဝိုင်းနဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတစ်ချို့ဟာ အဖေကွယ်လွန်ပြီးမှ ကျနော်ရခဲ့တဲ့ အရာတွေပါပဲ။ အမေကတော့ လင်မယားကွဲတော့ ငွေကြေးအသင့်အတင့် ပါလာပေမယ့် မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်မို့ တဖြည်းဖြည်းလျော့ပါးပြီး လုံးပါးပါးခဲ့ရပါတယ်။ အမေက စီးပွားရေးသာ မလုပ်တတ်တာပါ။ သူ့ထက်အများကြီးငယ်တဲ့ လင် ငယ်ငယ်လေးကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ပြီး အချစ်စခန်း ဖွင့်တဲ့နေရာမှာတော့ ဆရာမကြီးတစ်ပါးပါပဲ။
ကျနော့်မိဘတွေက အသက်ကြီးမှ ကျနော့်ကို မွေးခဲ့တာပါ။ ဒါကြောင့် အမေက အိမ်ထောင်ကွဲတော့ အသက် ၄၀ တောင်ကျော်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင်ကွဲပြီး တစ်နှစ်လောက်အကြာမှာပဲ အသက် ၃၀ တောင် မပြည့်သေးတဲ့ လူတစ်ယောက်နဲ့ နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုလိုက်ပါတယ်။ ဒီမှာပဲ ကျနော် အသက် ၅ နှစ်သားလောက်ကတည်းက မမြင်သင့်၊ မကြားသင့်တာတွေကို မြင်ခဲ့ ကြားခဲ့ရသလို စိတ်ဒဏ်ရာတွေလည်း တော်တော်ရခဲ့တာပါ။ လင်ငယ်ငယ်လေးကို ယူထားတဲ့ တစ်ခုလပ် ကလေးတစ်ယောက်အမေဟာ လူမမယ် သားလေးကို မမြင်နိုင်တော့အောင်ပင် သူမရဲ့ ရမ္မက်အာရုံတွေက လွှမ်းမိုးကြီးစိုးသွားပြီး၊ နောက်လင်နဲ့ ကာမကိစ္စတွေ သောင်းကြမ်းဖို့သာ အားထုတ်နေခဲ့ပါတယ်။
ငယ်ရွယ်တဲ့ လင်တော်မောင်အကြိုက် ကာမကိစ္စတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးနေခဲ့တာ မိုးမမြင် လေမမြင်ပါပဲ။ ကျနော် ငယ်စဥ္ကလေးဘဝတလျောက်လုံးမှာ လိင်ဆက်ဆံတဲ့ ကိစ္စတွေကို တွေ့မြင်ဖူးခဲ့သလို၊ အသက်နည်းနည်းရလာတဲ့ အထိကို မတွေ့ရလည်း ကြားနေရတာပါပဲ။ ဒီနေရာမှာ အမေက သားလေးရှိလို့ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေချင်ရင်လည်း သူ့ယောကျာ်းက မနေပါဘူး။ အဲဒီတော့လည်း ကာမနွံထဲ နစ်နေတဲ့ အမေမှာ သားကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ လင့်အလိုကျ ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးရတော့တာပါပဲ။ ကျနော် သိပ်မသိတတ်သေးချိန်မှာ သူတို့ ဘာလုပ်နေလဲ သေချာမသိနိုင်လို့လည်း ပါပါမယ်။ ကျနော် သိတတ်တဲ့ အရွယ်မှာလည်း ကျနော့်ကိုပဲ သူတို့ လုပ်နေတာကို မမြင်နိုင်တဲ့ နေရာသွားခိုင်းပြီး သူတို့ကတော့ အပြတ်ကဲကြတာပါပဲ။
ကျနော် အခုချိန်ကျမှ စဥ္းစားတတ်လာတာက အသက် ငယ်ရွယ်ရဲ့နဲ့ အသက်ကြီးကြီး ကလေးတစ်ယောက်အမေကို ယူတဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ လိုချင်တပ်မက္မှုကတော့ ရှင်းပါတယ်။ အလုပ်မလုပ်ဘဲ အမေ့ရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေနဲ့ အခန့်သားနေနိုင်ဖို့နဲ့ ခပ်တောင့်တောင့် ကလေးအမေကို ဘာမှညှာတာစရာမလိုဘဲ စိတ်ကြိုက်ဖြုတ်နိုင်ဖို့ပါပဲ။ သူ့မှာ ဒီနှစ်ချက်ပဲ ရှိတာကို ပထွေးနဲ့ နေခဲ့တဲ့ တလျောက်လုံးမှာ ကျနော် တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ ပထွေးဟာ အမေပိုင်ဆိုင်တဲ့ စည်းစိမ်တွေနဲ့ သုံးဖြုန်းပြီး ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ပါဘူး။ သူအမြဲလုပ်တာက အရက်သောက်တာနဲ့ အမေ့ကို အချိန်မရွေး၊ နေရာမရွေး လိုးဆော်တာပါပဲ။
လိုးတဲ့ ဆော်တဲ့နေရာမှာတော့ ကျနော့်ရဲ့ ပထမဆုံး လက်ဦးဆရာလို့ ပြောရအောင်ကို ပုံစံစုံ လိုးတတ်သူပါ။ ဒီနေ့ ကျနော့်ရဲ့ ကာမချဥ္ခြင်း တပ်မက္မှုတွေဟာ ပထွေးရဲ့ အမေ့အပေါ် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း နေရာစုံ၊ အပေါက်စုံ၊ ပုံစံစုံ လိုးဆော်ပုံများနဲ့ ပက်ပက်စက်စက် အပြောများကနေ မြစ်ဖျားခံလာရတာ ဖြစ်ပါတယ်။ အသက် လေး၊ ငါးနှစ်အရွယ် သိပ်မသိတတ်သေးချိန်မှာ ဒီလူကြီး အမေ့ကို နှိပ်စက်နေတယ်ပဲ ထင်ခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စတွေပြီးရင် အမေက သူ့လင်လေးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြီး ချစ်ခင်ပြနေတာတွေ့ရတော့ ကျနော့်မှာ အံ့ဩလို့ မဆုံးပါဘူး။
ကျနော့်အသက် ၉ နှစ်၊ ၁၀ နှစ်သားအရောက္မှာတော့ အသိအမြင်တွေ များလာပြီး ဒီလူကြီး ငါ့အမေကို လိုးနေတာလို့ သိတတ်နေပါပြီ။ ဒါကလည်း အပိုင်းထဲက ခပ်နောက်နောက် လူကြီးတွေက ကျနော်ကို ညက မင်းအမေကို မင်းပထွေးက ဘယ်လောက်တောင် လိုးလဲဟ၊ တို့တစ်ပိုင်းလုံး �ငလျင်လှုပ်နေသလိုပဲလို့ စနောက်ကြရင်း ကျနော်လည်း သိတတ်ခဲ့တာပါ။ အမေဟာ သူနဲ့ရွယ်တူဖြစ်တဲ့ အဖေ့ဆီက မရဖူးတာတွေကို နောက်လင်ငယ်ငယ်လေးဆီကနေ အပြည့်အဝ ရယူနေသလိုပါပဲ။ အမေ့မှာလည်း ပထွေးဆီက မျှော်လင့်မှုက သူမကို ကောင်းကောင်းကြီး လိုးစေချင်တာပဲ ရှိလို့နေမှာပါ။ သူ့လင်လေးက တောင်းဆိုတာနဲ့ ဟန်လုပ်ငြင်းတာတောင် သိပ်မရှိဘဲ နေရာစုံမှာ အလိုးခံပေးတတ်တာပါ။
ပြီးတော့ ပုံစံစုံ လိုးတာကတော့ တကယ် လက်လန်တဲ့သူပါ။ ရေချိုးရင်း၊ အဝတ်လျော်ရင်း၊ ကြမ်းတိုက်ရင်းအပြင် အမေထမင်းဟင်း ချက်နေရင်းပင် သူဆန္ဒရှိပါက ထမိန်ဆွဲချွတ်ပြီး လိုးတတ်သူပါ။ မလိုးရင်တောင် လုံချည်လှန်ပြီး လီးဆွဲထုတ်ကာ အမေ့ပါးစပ်နား တေ့ပေးတတ်သူပါ။ ဒီတော့လည်း အမေက အရသာရှိတဲ့ နို့အေးချောင်းကို အားရပါးရ လျက်စုပ်နေသလိုကို စုပ်ပေးတတ်ပါတယ်။ တခါကဆိုရင် ထမင်းချက်နေတုန်း သူတို့ မက္တပ်လိုးနေတာကို ကျနော်က ခုံအောက်ကနေ ဝင်ချောင်းရင်း ပညာတိုးရပါတယ်။ ပထွေးက အမေ့ဖင်ပေါက်နဲ့ စောက်ဖုတ်ကို တလှည့်စီ လိုးနေတာပါ။ မိန်းမဆိုတာ အပေါက်စုံ လိုးလို့ရပါလားဆိုတာ ကျနော်သိခဲ့ရပါတယ်။ အမေ့မှာ ဟင်းချက်ရင်း ပထွေးက ထမိန်လှန် ဖင်လိုးနေတာကို နဖူးကချွေး ခြေမ ကျအောင် မက္တပ်ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံရတာပါ။
ကျနော် သိမြင်သလောက်ဆိုရင် ပထွေးက အမေ့ကို ညပိုင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ လိုးတာထက် နေ့ခင်းဘက် အိမ်ရဲ့နေရာစုံမှာ လိုးတာက ပိုများပါတယ်။ တခါတလေ ညဘက်ကြီး အိမ်အပြင်ဘက်ထွက်ပြီး မှောင်မဲကြီးမှာ တဖေါင်းဖေါင်း လိုးနေသံတွေ ကျနော်ကြားနေရပါတယ်။ ဒါတွေကပဲ ကျနော့်ရဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို နေရာစုံမှာ လိုးချင်တဲ့ စိတ်ဆန္ဒတွေကို ဖြစ်ပေါ်လာစေခဲ့တာပါ။ နေ့ခင်းဘက်ကြီး အမေနဲ့ ပထွေးတို့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး လိုးနေပုံတွေ ကျနော် မတွေ့ချင်အဆုံးပါ။ အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ပထွေးရဲ့ လီးဆောင့်ထည့်တဲ့ တဖွတ်ဖွတ်၊ တဖေါင်းဖေါင်း အသံတွေဟာ ကျနော့်ရဲ့ စာဖတ်သံတွေနဲ့အတူ ပျံ့လွင့်နေတတ်ပါတယ်။
အမေ့က ပထွေးရဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆဲဆိုကာ ဆံပင်ဆွဲပြီး လိုးဆောင့်ပေးတာကို အချိန်ပေးကာ ခံပေးတတ်သူပါ။ ဒါပေမယ့် အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ သားလေးကို လမ်းမှားမရောက်နိုင်အောင် ဆုံးမပဲ့ပြင်မှုတွေကိုတော့ အမေက မလုပ်ပေးခဲ့ပါဘူး။ ပထွေးက အလုပ်မလုပ်တော့ သူမကိုယ်တိုင် အရပ်ပွဲစားသဘောမျိုး အပြင်ထွက် လုပ်တတ်သလို အိမ်မှာရှိရင်လည်း ပထွေးအနား ချစ်ကြည်နူးနေပြီး ချစ်ပွဲဝင်ဖို့ပဲ အချိန်ပေးနေတတ်လို့ပါ။ ပထွေးကို အမေက အလုပ်မလုပ်လို့ ပြောချင်ရင်လည်း ပထွေးက ပတ်ချွဲနှပ်ချွဲလုပ်ပြီး ကောင်းကောင်း လိုးပြလိုက်တဲ့အခါ ကျေနပ်သွားတတ်ပါတယ်။ ပထွေးက အမေ့ကို ရမ္မက်တွေနဲ့ ကောင်းကောင်းချုပ်နှောင်ထားလိုက်ပါပြီ။ အိမ်ရဲ့စီးပွားရေးကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဘာမှ မရှိတော့ပါဘူး။ ပထွေးကတော့ သူသောက်ဖို့ အရက်ဖိုး မှန်မှန်ရနေရင် ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရဲ့ ကလေးဘဝကတော့ အရာရာ ချို့တဲ့မှုတွေနဲ့ပဲ နပန်းလုံးနေရပါတော့တယ်။
ကျနော့်ရဲ့ ချို့တဲ့မှုတွေကို စာနာနားလည်ပြီး ကူညီပေးတတ်သူတွေထဲမှာ သူငယ်ချင်းတွေ ပါပါတယ်။ အထူးသဖြင့် မျိုးဝင်းပါ။ မျိုးဝင်းကတော့ သူ့မိဘတွေကပါ ကျနော့်ကျောင်းအတွက် လိုအပ်တာတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ အတတ်နိုင်ဆုံး အကူအညီ မယူမိအောင် ကြိုးစားပါတယ်။ ရှက်ခြင်းနဲ့ အားနာခြင်းများက ကျနော့်လူငယ်ဘဝရဲ့ အဖော်မွန်တွေပါပဲ။ ကျနော် အခုအချိန်မှာ ဒီအရှက်နဲ့ အားနာတတ်ခြင်းတွေကို မြေလှန်ပစ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားတည်ဆောက်ခဲ့ရတာပါ။ သူများအကူအညီ ယူရမှာကြောက်လို့ ထမင်းအငတ်ခံပြီး ရေသောက်နေခဲ့ရတဲ့ နေ့တွေ အများကြီးပါ။ မရတစ်ရက်၊ ရတစ်ရက် မုန့်ဖိုးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စုပြီး ကျောင်းအတွက် လိုအပ်တာတွေ ဝယ်ခဲ့ရတာ ထုံးစံတစ်ခုလိုပါပဲ။
ဒီလိုနာကျည်းစရာတွေကပဲ ကျနော်ရဲ့ နောက်ပိုင်းဘဝမှာ လိုချင်တာကို မရ ရအောင် ယူတတ်တဲ့ အကျင့်ဖြစ်လာစေသလား မသိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က အကူအညီယူဖို့ ရှက်ရွံ့နေတတ်ပေမယ့် မျိုးဝင်းကတော့ ကျနော်အပေါ် အစစအရာရာ ကောင်းလွန်းသူပါ။ သူဟာ ကျနော့်အပေါ်မှာ အဖေ့ထက်တောင် ပိုကောင်းတဲ့သူလို့ ပြောရင် မမှားပါဘူး။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အဖေနဲ့ အမေ ကွဲပြီးကတည်းက ကျနော့်တစ်သက်လုံး အဖေ့ကို တွေ့ရတာ လက်ဆယ်ချောင်း မပြည့်ပါဘူး။ အမေ့နောက် ပါသွားတဲ့ ကျနော့်ကို အဖေက ဘယ်တော့မှ လာမတွေ့ပါဘူး။ နှစ်နဲ့ချီကြာမှ ကိစ္စရှိလို့ ကျနော် သွားတွေ့မှ တွေ့ရတတ်တာပါ။ အထောက်အပံ့ကတော့ ဘာမှ မပေးပါဘူး။ အမေ့နောက်ပါသွားလို့ အမေ့တာဝန်လို့ပဲ ခံယူထားသလား မသိပါဘူး။ ကျနော်ဘက်ကလည်း အဖေ့ဆီက ဘာမှ မတောင်းခဲ့ဖူးပါဘူး။
ဒါပေမယ့် ကျနော် ဘွဲ့ရပြီး အလုပ်ဝင်လုပ်နေတော့မှ အဖေဆုံးကာ သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေ ကျနော့်ကို ပေးသွားခဲ့တာပါ။ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ချို့ချို့တဲ့တဲ့၊ ညှိုးငယ်စွာ နေခဲ့ရသူကို ဒီအတိုင်း ကြည့်နေခဲ့ပြီးမှ သေမှ အမွေချန်ထားခဲ့တဲ့ အဖေ့ကို ကျနော် ကျေးဇူးတင်ဖို့ ခက်ပါတယ်။ ဒါတွေ နောက်ပိုင်းမှာ ကျနော်ပြောပြပါအုံးမယ်။ ကျနော့်အတွက်ကတော့ အဖေရော၊ အမေရောက ကျနော်ရင်ကို နာကျင်ကြေကွဲအောင် ဖြစ်စေခဲ့သူများပဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ကလေးဘဝနဲ့ လူငယ်ဘဝမှာ အိမ်တွင်းရော၊ အိမ်ပြင်မှာပါ စိတ်ဆင်းရဲပြီး အားငယ်ဝမ်းနည်းစွာနဲ့ နေခဲ့ရတဲ့ ကျနော့်ဘဝဟာ ၁၀ တန်းပြီးလို့ တက္ကသိုလ်တက္မှ နည်းနည်း စိတ်ချမ်းသာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ကျနော်တို့ မြို့မှာ တက္ကသိုလ်မရှိသေးတော့ ရန်ကုန်မှာ သွားတက်ရတာပေါ့။ မျိုးဝင်းကတော့ သူဌေးသားမို့ မေဂျာကောင်းကောင်းမှာ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားကြီး ဖြစ်သွားပါတယ်။
သူက ကျနော့်ကိုပါ အတူတက်ဖို့ အတင်းခေါ်ပေမယ့် ကျနော်က လက္မခံတော့ပါဘူး။ တသက်လုံး အကူအညီယူခဲ့ရတဲ့ သူငယ်ချင်းအပေါ်မှာ အရွယ်ရောက်ချိန်မှာ အကူအညီမယူချင်တော့ပါဘူး။ အားနာသလို ရှက်လည်း ရှက်လှပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ အပြင်မှာပဲ အဆောင်နေကာ အလုပ်တစ်ခု ဝင်လုပ်ရင်းနဲ့ စာပေးစာယူ တက်ရပါတော့တယ်။ သူများတွေလို တက္ကသိုလ် မတက်ရပေမယ့် ကျနော် ပျော်ပါတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ စိတ်ဆင်းရဲစရာတွေနဲ့ ရှက်ရွံ့စရာ ဘဝကြီးကနေ ထွက်ပြီး သီးခြားနေနိုင်ခဲ့လို့ပါ။ ကိုယ်တိုင် အလုပ်လုပ်ပြီး ငွေရှာနိုင်တဲ့ အချိန်မို့ ကျနော် ကျေနပ်နေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်သက်လုံး သူငယ်ချင်းတွေလို မနေရ၊ မဝတ်ရ၊ မစားရတဲ့ အခြေအနေတွေကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရသူမို့ ကျနော်ရင်ထဲမှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ရနေခဲ့မှာ အမှန်ပါ။
ဒီလို စိတ်ဒဏ်ရာတွေ၊ အားငယ်ခဲ့မှုတွေကြောင့်ပဲ ကျနော့်မှာ အပေါင်းအသင်း မရှိသလောက်ပါပဲ။ အထူးသဖြင့် မိန်းကလေး သူငယ်ချင်း မရှိခဲ့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျနော် အရွယ်ရောက်တဲ့အထိ ဘယ်မိန်းမမှ မချစ်ရဲပါဘူး။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်မိရင်ကိုပဲ ငယ်စဥ္ ကလေးဘဝကတည်းက အိမ်ထဲမှာ အမြဲမြင်တွေ့နေရတဲ့ အမေရဲ့ ပုံရိပ်တွေကို ပြန်မြင်ယောင်နေမိပါတယ်။ ဒီမြင်ကွင်းတွေက ကျနော့်တစ်သက်လုံး ရင်ထဲမှာ နာကျင်ဝမ်းနည်းခဲ့ရတာလေ။ မဆီမဆိုင်ပေမယ့် ကျနော့်အတွက်ကတော့ မိန်းမဆိုတာ ကျနော့်ရင်ကို နာကျင်အောင် လုပ်မယ့်သူတွေလို့ စွဲမှတ်နေမိပါတယ်။ ယောကျာ်းလေး အပေါင်းအသင်းလည်း နည်းတယ်ဆိုပေမယ့် ထူးထူးခြားခြား တစ်ဦးတော့ ရှိခဲ့ပါတယ်။
သူကတော့ ကျနော်နဲ့ အဆောင်အတူတူနေပြီး နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့ လုပ်နေတဲ့ စိုင်းမောင်ပါ။ နာမည်က တိုင်းရင်းသားနာမည် ဆိုပေမယ့် တိုင်းရင်းသား အစစ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့အဖေက ဂေါ်ရခါးလူမျိုးဖြစ်ပြီး သူ့အမေကတော့ တိုင်းရင်းသူပေါ့။ သူ့အဖေဘက်က ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက္မျိုး ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း စိုင်းမောင်က ခင်မင်ဖို့ ကောင်းတဲ့သူပါ။ ပြီးတော့ သူက လိင်စိတ်လည်း ပြင်းထန်သလို ကာမကိစ္စတွေမှာလည်း ကျွမ်းတဲ့အဆင့် ရှိပါတယ်။ ပျိုပျိုအိုအို အရွယ်စုံနဲ့လည်း ပတ်သတ်ဖူးတဲ့သူပါ။ သူနဲ့ကျနော် အတူနေရင်း မိန်းမတို့သဘောကို စာတွေ့ရော၊ လက်တွေ့ရောပါ သင်ပြပေးခဲ့တဲ့ ကာမမှု ဒုတိယဆရာပါ။ ပထမကတော့ ကျနော့်အမေကို ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ လိုးပြခဲ့တဲ့ ပထွေးပေါ့။
စိုင်းမောင်က ကျနော့်ကို မိန်းမတွေရဲ့ အတွင်းစိတ်သဘောကို သင်ပြခဲ့သလို ကိုယ်အလိုရှိရာကို ရအောင် ဆည်းကပ်ပုံတွေကို ပြောပြပေးခဲ့ပါတယ်။ ကိုယ့်ဘက်က ထင်တစ်လုံးနဲ့ ပိုင်ပါတယ်ဆိုပြီး မိန်းကလေးတွေကို အထင်သေးမိရင် ပြဿနာတက်ရပုံတွေ၊ ပါးချခံရပုံတွေကိုလည်း ပြောပြခဲ့တယ်။ တစ်သက်လုံး ထိန်းသိမ်းလာတဲ့ မိန်းမတွေရဲ့ အတွင်းစိတ်ကို ပေါ်လာအောင် လုပ်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်ကူကြောင်း အထူးသတိပေးပါတယ်။ လူအမျိုးမျိုး စိတ်အထွေထွေမို့ တစ်ဦးရဲ့ စရိုက်သဘာဝကို နားလည်ကာ စိတ်ရှည်ဖို့ကိုလည်း ပြောပြခဲ့ပါတယ်။ အခြေအနေပေါ် မူတည်ပြီး၊ လှုပ်ရှားသင့်ရင် လှုပ်ရှားဖို့နဲ့ ရပ်သင့်ရင် ရပ်ဖို့ကိုလည်း ပြောဖူးပါတယ်။ တကယ်လို့ ကိုယ့်ခွင်ထဲ ဝင်လာရင်လည်း ပြန်ပြီး လွတ်ထွက် မသွားအောင် ဘယ်လိုပြုစုပေးပြီး သိမ်းသွင်းရမလဲဆိုတဲ့ နည်းလမ်းတွေကို အမြဲပြောပြတတ်သူပါ။
အထူးသဖြင့် သူလက်တွေ့သင်ပြပေးတာက ငွေကြေးချမ်းသာပြီး အိန္ဒြေသိက္ခာအပြည့်နဲ့ နေတဲ့ အမျိုးသမီးတွေကိုပါ။ သူက အဲဒီလိုင်းမှာတော့ တော်တော်စန်းထပါတယ်။ သူအမြဲပြောတတ်တာက အထက်တန်းစား မိန်းမမျိုးတွေရဲ့ ရင်ထဲမှာ ရှိတဲ့ အငုံစိတ်ကို ချုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ နည်းတွေပါ။ ဒီလို မိန်းမကြီးတွေရဲ့ ကာမစိတ်ကို ထုတ်ဖော်ပေးပြီး အပိုင်ကိုင်တတ်သူပါ။ သူ့ကို ကျနော်မကြိုက်တဲ့ အဓိကအချက်ကတော့ အဲဒါပါ။ သူက လိင်ကိစ္စကို အပျော်ရှာတဲ့ အဆင့်မဟုတ်တော့ဘဲ သူ့ဘဝတိုးတက်ရေးအတွက် လှေကားထစ်တွေလို ချနင်းနေတဲ့သူပါ။ တစ်နည်းပြောရရင် ယောကျာ်းပိုင်းလုံး အကြီးစားပါပဲ။
သူ နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ ငွေကြေးနဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ငွေချမ်းသာတဲ့ မိန်းမကြီးတွေဆီကနေ ရယူခဲ့သူပါ။ ပထမပိုင်းမှာ သူပြောသမျှကို ကျနော် အထင်ကြီးခဲ့ပေမယ့် သူ့လုပ်ရပ်တွေ သိလာတဲ့ အခါမှာတော့ ကျနော် မကြိုက်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အခင်အမင်တော့ မပျက်ပါဘူး။ သူပြောတာတွေကိုတော့ ခေါင်းထဲက ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကြောင့် လူတွေရဲ့ အတွင်းစိတ်သဘောနဲ့ ကျနော်ရဲ့ တစ်ဘဝလုံး အတွေ့အမြင်များကြောင့် လိင်ကိ္စ္စမှာ ကြမ်းတမ်းချင်တတ်တဲ့ စိတ်သဘောကို နားလည်လာပါတယ်။
အပိုင်း ၁၁ ဆက်ရန်
Hi
Comments
Post a Comment