ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် ဒုတိယတွဲ အပိုင်း ၄၄
ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အချိန်အတန်ကြာတဲ့အထိ နှစ်ယောက်သား ထပ်ပြီး အမောဖြေ မှေးနေကြပါတယ်။ လိုးပွဲအကြိမ်ကြိမ်ကို မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြမ်းခဲ့ကြတာ မဟုတ်လား။ အဲဒီတော့ တစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ချင်လောက်အောင် နွမ်းနယ်ပင်ပန်းနေကြပါပြီ။
ပထမဆုံး သတိဝင်လာသူကတော့ ခေတ်ပါပဲ။ သူလှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာပြီး ကျမပေါ်က ဆင်းကာ ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမအပေါ် ထပ်အိပ်နေမိလို့ တောင်းပန်စကားဆိုလာပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့ကို ပြုံးပြကာ ရပါတယ်လို့ပဲ ပြန်ပြောနိုင်ပါတယ်။
ကျမလည်း ကြိုးစားထထိုင်လိုက်ပါတယ်။ လူကတော့ ကိုင်ရိုက်ခံထားရသလို ကိုက်ခဲနေတာပါ။ အထူးသဖြင့် ကျမခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းကတော့ နာရလွန်းလို့ ထူပူကျိန်းစက်နေပါတယ်။ ကျမ ဖင်ပေါက်က စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ခံရတာ အတော်ဆိုးပါတယ်။
နည်းနည်းလှုပ်လိုက်တာနဲ့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ကဲခဲ့မိတဲ့ ဒဏ်တွေ ပြန်ပေါ်လာရပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ဒီအတိုင်းကြီး အိပ်နေလို့မှ မရတာလေ။ အားတင်းထထိုင်ရပါတယ်။ ခေတ်က ကျမကို ဖေးမထူပေးရင်း ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ကာ ထွေးပွေ့ထားပါတယ်။
ကျမလည်း နွေးထွေးလုံခြုံတဲ့ ခေတ်ရင်ခွင်ထဲကနေ သူ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ရှည်လျားလှတဲ့ ကာမခရီးကြမ်းကို အရှိန်တင်ပြီး မရပ်မနား မောင်းနှင်ခဲ့တာလေ။ ဒါကြောင့် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ ခေတ် မျက်နှာချောချောလေးကို ကြည့်ရင်း ကျမရင်ထဲမှာ ကြင်နာမြတ်နိုးစိတ်တွေ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရပါတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်လည်ပင်းကို တွဲခိုရင်း ပါးပြင်နုနုလေးကို ကြင်နာစွာ အနမ်းပေးလိုက် မိပါတယ်။ ကြင်နာမြတ်နိုးမှုဟူသည် တိုးပွားတတ်တဲ့ သဘောရှိသလား မသိပါဘူး။ တစ်ချက်လောက် နမ်းမိရုံနဲ့ အနမ်းတွေဟာ မရပ်မနား ဆက်တိုက်ကို ဖြစ်ပေါ်သွားပါတယ်။
ခေတ်ရဲ့ပါးပြင်နုနုလေး၊ နဖူး၊ လည်ပင်းနဲ့ နူးညံ့လှတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးများအပေါ် ကျမအနမ်းတွေ မရပ်တန့်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ချွေးလေးများ စို့နေတဲ့ ခေတ်မျက်နှာ ချောချောလေးဟာ ကျမအတွက် နမ်းမဝလောက်အောင် တပ်မက္စရာ ကောင်းလွန်းနေပါတယ်။
ဒီချွေးစက်လေးတွေက ကျမကို အဆုံးစွန်ပျော်ရွှင်မှုတွေ ပေးအပ်နိုင်ဖို့ သူကြိုးစားခဲ့တာကြောင့်လေ။ တစ်ဦးကောင်း ချီတက်လို့ ရရဲ့သားနဲ့ ကျမကိုပါ အပါခေါ်နိုင်ဖို့ ချီပိုးခေါ်သွားခဲ့ရှာတာလေ။ ကျမကို အကြိမ်တိုင်း ခံစားမှုကောင်းတွေ ရရှိအောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့တဲ့ သူ့အစွမ်းအစကိုလည်း အံ့ဩမိပါတယ်။
ဒီလို ရင်ခုန်ကြည်နူးစရာ ကောင်းပြီး မိန်းမောသာယာနေတဲ့ အချိန်မှာ ကျမ ဘာကိုမှ မစဥ္းစားချင်သေးပါဘူး။ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးရမယ့် အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးဖို့ နီးကပ်လာပြီ မဟုတ်ပါလား။ ကျန်ရှိတဲ့ အချိန်တိုလေးမှာ ကျမ စိတ်စေရာအတိုင်း ကြည်နူးရင်ခုန်ချင်ပါသေးတယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်နဲ့ ကြင်နာတဲ့ အနမ်းတွေ အပြန်အလှန်ပေးရင် ရေအတူ ချိုးမိကြပါတယ်။ ဒီအချိန်တိုလေးဟာ ကျမဘဝမှာ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးရဆုံးအဖြစ် အမြဲ အမှတ်တရ ရှိနေတော့မှာပါ။
ခေတ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အညစ်အကြေးတွေကို ကျမလက်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ပေါင်းပြီး ပွတ်တိုက်သန့်စင်ပေးမိပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ နေရာလပ်မရှိအောင် ကျမ သန့်ရှင်းပွတ်သပ်ပေးရင်း ပျော်ရွှင်နေခဲ့မိပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ကျမကို အကောင်းဆုံး ထုထောင်းပေးခဲ့တဲ့ လီးကြီးကို ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ ပွတ်တိုက်ရင်း နမ်းမဝ ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။
ခေတ်ကလည်း ဘာထူးလို့လဲ။ ကျမခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်သန့်ရှင်းပေးပါတယ်။ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်း၊ လျှာ၊ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျမခန္ဓာကိုယ်အပေါ် မထိဖူးတဲ့ နေရာမရှိအောင်ပါပဲ။ အထိမခံနိုင်အောင် ဖြစ်နေတဲ့ ကျမ အဖုတ်နဲ့ ဖင်ပေါက်လေးတွေတောင် ခေတ်က ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်သန့်ရှင်းပေးတော့ အသဲတယားယားနဲ့ ခံစားလို့ ကောင်းနေပြန်ပါသေးတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ကျမတို့ နှစ်ဦးဟာ အလွန်ချစ်ကြတဲ့ ချစ်သူတွေလို မြတ်နိုးခြင်းများနဲ့ အပြန်အလှန် သန့်ရှင်းရင်း အချိန်တွေ ကြာသွားရပါတယ်။ အေးမြတဲ့ ရေစက်တွေဟာ ရင်ထဲမှာ ပေါက်ဖွားဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ကြင်နာနွေးထွေးခြင်းကြောင့် အေးရမှန်း မသိတဲ့ အထိပါ။ အချိန်အတော်ကြာတော့မှ ခေတ်ကို တော်ကြရအောင်လို့ ပြောရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ရပါတော့တယ်။
ခေတ်တော့ မသိပါဘူး။ ကျမကတော့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ အခါမှာ အပျိုဖြန်းလေးတစ်ယောက်လို လွတ်လပ် ပျော်ရွှင်နေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ စိတ်တွေ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးနေပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ မပေါ့ပါးနိုင်ပါဘူး။
အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆောင့်လိုးတာကို တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါနေအောင် ခံခဲ့ရတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးမဟုတ်လား။ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း၊ လမ်းလျောက်လိုက်တိုင်း နာကျင်ကိုက်ခဲနေရတာပေါ့။ အထူးသဖြင့် အဖုတ်လေး၊ ဖင်စအိုပေါက်နဲ့ သူ့လက်ဝါးနဲ့ တဖြန်းဖြန်း ရိုက်ခဲ့တဲ့ တင်ပါးနေရာတွေက စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အခံရခက်လှပါတယ်။
ဒီလိုဒဏ်တွေခံနေရလည်း စိတ်ကတော့ ပျော်နေတာပါပဲ။ ကျမတစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်ကိုက်ခဲနေရတာတွေကို ခေတ်က သိပါတယ်။ ကျမကို ဖေးကူရင်း သူကြမ်းမိတာကို စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေပါသေးတယ်။ ဒီတော့ ကျမက သူ့ကို အပြစ်မတင်ကြောင်းနဲ့ ဒီလိုဖြစ်နေရတာကို အန်တီကျေနပ်တယ်လို့ �ပြောလိုက်ရပါတယ်။
ကျမဆီက ဒီစကားကြားတော့မှ ခေတ်မျက်နှာမှာ စိတ်သက်သာရာရသွားတာ တွေ့ရသလို ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ အပြုံးတွေ ပြန်မြင်တွေ့ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ရေချိုးတဘက်ကြီး ပတ်ထားတဲ့ ခေတ်ကို အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ခိုင်းရပါတယ်။ ကျမလည်း အိမ်နေရင်း မြန်မာဝတ်စုံလေးပဲ ထုတ်ဝတ်လိုက်တယ်။
ခုနက ဝတ်တဲ့ ဂါဝန်လည်း ပြန်မဝတ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ ခုနကတော့ ခေတ်ကို ကြည့်စေ၊ မြင်စေချင်တဲ့ မသိစိတ်ကြောင့် ဝတ်ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ကျမနားလည်သွားခဲ့ပါပြီ။ အခုတော့ မြန်မာဆန်ဆန်လေးပဲ ဝတ်ပြီး ခေတ်နဲ့အတူ ထမင်းစားခန်းဘက် ပြန်ထွက်ခဲ့ပါတယ်။
အချိန်ကလည်း ထမင်းစားဖို့တောင် တော်တော်နောက်ကျနေပါပြီ။ ကျမတို့ အချိန်အတော်ကြာအောင် ကဲခဲ့မိတာပဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ကို ထမင်းခူးခပ်ကျွေးရင်း ကျမလည်း ဝင်စားလိုက်ပါတယ်။ စည်းအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး သာယာကြည်နူးနေမိတဲ့ ကျမတို့အတွက် နှောင်ကြိုးမဲ့အချိန်တွေ သိပ်မကျန်တော့ပါဘူး။
စိတ်အလိုကို လိုက်ပြီး စည်းအထပ်ထပ်ကို ကျမတို့ ကျော်ဖြတ်ခဲ့ပြီးပြီလေ။ စည်းအပြင်မှာပဲ အမြဲနေလို့မှ မရတာ။ အချိန်တန်ရင် ကိုယ့်စည်း၊ သူ့စည်းအတွင်းမှာ ပြန်လည်နေထိုင်ရင်း လက်တွေ့ဘဝကို ရင်ဆိုင်ဖြတ်သန်းရပါအုံးမယ်။
ဒီလိုအတွေးဝင်မိတော့ ကျမစိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းသွားပါတယ်။ ပြီးတော့ အထီးကျန်သလို ခံစားသွားရပါတယ်။ ထမင်းဆက်စားချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ဒီလိုအတွေးတွေကို ကျမ ဆက် မတွေးဘဲ ကျန်ရှိနေတဲ့ အချိန်လေးကို စိတ်ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ ဖြတ်သန်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ထမင်းစားနေတဲ့ ခေတ်မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက် မိပါတယ်။ ခေတ်လေးကတော့ စိတ်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ ထမင်းစားနေပါတယ်။ အပူအပင်မရှိတဲ့ ခေတ်မျက်နှာ ချောချောလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ကျမ ရင်ခုန်မြန်လာမိပြန်ပါတယ်။ ခက်ပါလား ယမင်းရယ်လို့ပဲ ကျမကိုယ်ကျမ စိတ်ထဲမှာ အပြစ်တင်နေမိပါတယ်။
ခေတ်ကို ကျမ ငေးကြည့်နေတုန်း သူက မော့ကြည့်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျမကို တွေ့တော့ အံအားသင့်သွားတဲ့ ပုံနဲ့ .........
"ဟင်... အန်တီ၊ ထမင်းလည်း မစားဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ခေတ်ရယ်၊ အန်တီ ရင်ပြည့်နေလို့ပါ။
ပြီးတော့ ခေတ် စားနေပုံလေးကို ကြည့်ပြီး သဘောကျလို့.... ကလေးလေးကျနေတာပဲ"
"ဟာ... အန်တီကလည်း..... ကျနော် ကလေးမဟုတ်တာ အန်တီ သိပြီ မဟုတ်လား.... ဟီး"
"သိပါပြီတော်..... သိတာမှ လန့်စရာကောင်းလောက်အောင် သိသွားတာပါ။
အန်တီ့ တစ်ကိုယ်လုံး နာနေပြီ.... သိလား....
သိပ်ဆိုးတဲ့ ခေတ်လေး... ဟွန့်.....
ခေတ်လည်း တော်တော် ပင်ပန်းသွားမှာပဲနော်။
အိမ်ပြန်ရောက်ရင် သေချာနားအုံး။ တော်ကြာ တနင်္လာနေ့ကျရင် ကျောင်းမတတ်နိုင်ဘဲ နေအုံးမယ်"
"ကျနော်က အေးဆေးပါ။ မနက်ဖြန်လည်း ပိတ်ရက်လေ။ အေးဆေးနားလို့ ရပါတယ်။
အခုလည်း ရေချိုးလိုက်တော့ ပင်ပန်းတာ ပျောက်သွားပြီ။
အခုတောင် ထပ်ချစ်လို့ ရသေးတယ်။ မယုံဘူးလား....
ကျနော်က အန်တီ့ကို သနားနေလို့နော်.... ဟီးးးးး"
"အမလေး..... တော်ပါပြီ ခေတ်ရယ်။
အန်တီ သေသွားပါအုံးမယ်။ ဘာလဲ.... ခေတ် တကယ် စိတ်ရှိနေတုန်းလား။
ဒီလောက် အကြိမ်ကြိမ် ပြီးထားတဲ့ဟာကို။
အားမပျက်သေးဘူးလား"
"ဟာ.... အန်တီကလည်း ကျနော်က သုံးခါပဲ ပြီးသေးတာလေ"
"ဟဲ့.... သုံးခါက နည်းမလား။ အန်တီကတော့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။
အားပျက်နေပြီ၊ သိလား။
ခေတ်လည်း သုံးခါဆိုတာ များနေပြီ။ တော်ကြာ အပြန် လမ်းလျောက် မပြန်နိုင်ဘဲ နေမယ်"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆက်တိုက်ကြီး မဟုတ်ဘဲ၊ နှူးလိုက်၊ စိတ်ပြန်ထန်လိုက်၊ လိုးလိုက်ဆိုတော့ သိပ်မသိသာဘူး။
နောက်ပြီး ကျနော်က ဒီကြားထဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် အာသာမဖြေမိတာ ကြာပြီလေ။
ပြီးတော့ အန်တီ့ကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ကျနော့်စိတ်တွေ ထန်လာပြီး မနေနိုင်တော့ဘူး။
ဒါက သူ့ဟာသူဖြစ်လာပြီး၊ လီးကတောင်လာတာလေ။ ကျနော် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။
ချက်ချင်းကြီး လီးအရမ်းမတောင်ရင်တောင် စိတ်ကတော့ အန်တီ့ကို လိုးချင်နေတာပဲ"
"ဟယ်.... ခေတ်ရယ်၊ ဘယ်လိုတွေ ပြောနေတာလဲ။ နားရှက်စရာ။
အဲဒါပဲ တွေးပြီး၊ အဲလို တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေမှတော့ စိတ်ပြန်ထလာမှာပေါ့။ ဘယ်ထူးဆန်းပါ့မလဲ"
"Sorry နော် အန်တီ။ ကျနော် စကားပြော ရိုင်းသွားရင် တောင်းပန်ပါတယ်။
ကျနော်လည်း ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိဘူး။
အဲလို ရိုင်းရိုင်းတွေ ပြောချင်နေတယ်"
"ဘာလဲ..... အခုရော တောင်နေပြန်ပြီလား"
"ဟီး... ဟုတ်တယ်။ အန်တီနဲ့ ပြောနေရင်း ပြန်တောင်နေပြီ"
"ဟယ်..... ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နေလဲ။ အန်တီတော့ လန့်လာပြီ။
အန်တီ တကယ်မရတော့တာ။ ခေတ်ရယ်.... ခက်လိုက်တာ"
"ရပါတယ် အန်တီရဲ့။ အန်တီ ပင်ပန်းနေတာ ကျနော်သိပါတယ်။
သူ့ဟာသူ ထားလိုက်ပါ။ အဲကောင်က မစားရရင် ငြိမ်သွားလိမ့်မယ်...... ဟီးးးးး"
"ဟင်း...... ခက်လိုက်တာ....."
ကျမ တကယ်ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားပါတယ်။ ကျမကို ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေအောင် လိုးထားတာတောင် အားမရသေးဘူးတဲ့။ ဟုတ်ပါတယ်လေ။ သူက လူပျိုလေးကိုး။ လိင်စိတ် ထက်သန်တတ်တဲ့ အရွယ်ဖြစ်သလို၊ ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါနိုင်တာကိုး။
ပြီးတော့ ဒီလို လိင်စိတ်တွေ မကုန်မခမ်းနိုင်အောင် ထကြွနေရတာကလည်း ကျမအပေါ် တပ်မက္မှုကြောင့် မဟုတ်ပါလား။ ဒီလိုတွေးမိတော့ ကြည်နူးမိပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်လေးကိုလည်း ကျမနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ကျေနပ်အားရသွားစေချင်တယ်။
အစကတည်းက သူ့ကို ကျေနပ်စေချင်လို့ ကျမအကုန်ပေးဆပ်ခဲ့တာလေ။ နေရာစုံ၊ ပုံစံစုံမှာ အပေါက်ကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တာ မဟုတ်လား။ ခေတ်ကို ခွင့်ပြုခဲ့တဲ့ ဒီတစ်ရက်တာမှာ သူ့လိုအပ်ချက်တွေကို ကျမ အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ချင်ပါတယ်။ အခု သူလိုအပ်နေသေးတယ်ဆိုတော့ ကျမ မနေနိုင်ပြန်ပါဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ.......
"ခေတ်..... ဒါဆို အန်တီ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ။
ဒီနေ့တစ်ရက်တော့ ခေတ် စိတ်ရှိတိုင်း အန်တီ ပြုစုပေးချင်တယ်။
အန်တီနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ဒီနေ့တစ်ရက်တည်းနဲ့ ခေတ် အရာရာကို ကျေနပ်အားရသွားတာ မြင်ချင်တယ်။
လိုအပ်သွားတာ၊ စိတ်မကျေနပ်သွားတာမျိုး အန်တီ မဖြစ်စေချင်ဘူး"
"မဟုတ်ပါဘူး။ အန်တီနဲ့ ပတ်သတ်ရင် ကျနော် အကုန် ကျေနပ်ပါတယ်။ ဘာမှ မလိုပါဘူး။
အန်တီပြောတာကို ကျနော် နားလည်ပါတယ်။
ဒီနေ့တစ်နေ့ပဲ အန်တီ့ကို ချစ်ခွင့်ရတာကိုက ကျနော် ဝမ်းသာလှပါပြီ။
ကျနော့် စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်သေးတာ ခွင့်လွှတ်ပါနော်။ ကျနော် ကျေနပ်ပါပြီ"
ကျမဆီက ဒီနေ့တစ်ရက်ဆိုတဲ့ စကားကြားတော့ ခေတ်မျက်နှာလေး သိသိသာသာ ညှိုးငယ်သွားပါတယ်။ ဝမ်းနည်းခံစားသွားရတဲ့ ခေတ်ကိုကြည့်ကာ ကျမရင်ထဲ မကောင်းပါဘူး။ ပြောလိုက်ရတဲ့ ကျမလည်း စိမ်မကောင်း ဖြစ်ရတာပါပဲ။
သူ့ကို ပျော်စေချင်လို့ ခွင့်ပြုခဲ့ရာကနေ နာကျင်ခံစားစေဖို့ ဖြစ်နေရပါပြီ။ ဘာတတ်နိုင်မလဲလေ။ အခုအချိန်မှာတော့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားတဲ့ ခေတ်ကို ကျမ တစ်ခုခု ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
"ဒါဆို အောက်က ထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့ ဟာကို ဘယ်လို ဖြေရှင်းမလဲ"
"ဟီးးးး ထားလိုက်ပါ။ အိမ်ရောက် မှ ကျနော် အန်တီ့ကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုလိုက် မယ်လေ။
ဒီညအထိတော့ အန်တီ့ကို စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားခွင့် ရှိတယ် မဟုတ်လား... ဟီး....."
"မထူးပါဘူးဟယ်၊ အိမ်ရောက် မှ စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားပြီး အာသာဖြေမယ့် အတူတူ၊ အခုပဲ ကျတော်မျိုးမ လုပ်ပေးလိုက်ပါ့မယ်.... ဟွန့်"
"ဟင်..... အန်တီ ဘယ်လို လုပ်ပေးမှာလဲ....."
ခေတ်ကို ကျမ ပြန်မဖြေတော့ပါဘူး။ ကျမ လုပ်ပေးမယ့်အရာကို စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီးသားမို့ပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ကို မထိတထိလေး ပြုံးပြရင်း ထိုင်ခုံကနေ ထလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ထမင်းစားစားပွဲခုံအောက်ကို ဒူးထောက်လို့ ဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။
တဏှာစိတ်ဆိုတာ အရမ်းကြောက်စရာ ကောင်းလွန်းတာ ကျမသိပါပြီ။ ဆာလောင်ငတ်မွတ်တတ်တဲ့ တဏှာသဘောကြောင့် အမှားနွံထဲက ရုန်းမထွက်နိုင် ဖြစ်တတ်ကြပါတယ်။ တပ်မက်တဲ့ ရမ္မက်နဲ့ လိုလားတောင့်တတဲ့ တဏှာတို့ အားကြီးလွန်းပြီး မရောင့်ရဲနိုင်တဲ့အခါ အပူမီးတွေ တောက်လောင်ရတာ သဘာဝပါပဲ။
တဏှာအရင်းခံစိတ်ကြောင့် အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ လွန်ကျူးတတ်ကြသလို၊ ထိုလွန်ကျူးမှုအပေါ်မှာလည်း သာယာတတ်ကြတယ် မဟုတ်ပါလား။ ထိုသာယာစိတ်ကြောင့်ပဲ မမှားသင့်တဲ့ အမှားနွံထဲ တဝဲလည်လည်ဖြစ်ကာ ရုန်းမထွက်နိုင် ဖြစ်ကြရပါတယ်။
အခု ကျမ အဖြစ်ကိုပဲ ကြည့်ပါ။ တစ်သတ်လုံး စိတ်တောင်မကူးဖူးတဲ့ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်မှုကို ကျူးလွန်ဖြစ်ခဲ့ပြီလေ။ မမျှော်လင့်တဲ့ အခြေအနေမှာ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် အထိအတွေ့များနဲ့ ကျမစိတ်တွင်း လိုးလားတောင့်တစိတ်တို့ ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံရာကနေ စည်းအထပ်ထပ်ကို နင်းချေဖျက်စီးဖို့ ဖြစ်လာရပါတယ်။
မဖြစ်သင့်မှန်း သိသိနဲ့ ခေတ်အပေါ် စာနာသနားရာကနေ တပ်မက်မှုတို့ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ အခုတော့ ကျမ သတိမထားမိခင်မှာပဲ ခေတ်အပေါ် စွဲလမ်းမက်မောနေမိပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်လေးရဲ့ လိုအင်ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝစေဖို့ အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တယ်လေ။
အစက ခေတ်ရဲ့ ရှေ့ဆောင်မှုနောက်ကို အလိုက်သင့် လိုက်ပါဖြည့်ဆည်းပေးရုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်စ တစ်စ ကြင်နာမှုတွေ ပိုလာတော့ သူ မတောင်းဆိုရဘဲ ကျမ ဘာလုပ်ပေးရင် သူအရသာအရှိဆုံး ဖြစ်မလဲလို့ ရှာကြံတွေးဆခဲ့ပါတယ်။ ကျမ သိပ်ကြောက်တဲ့ ဖင်ခံခြင်းကို ခွင့်ပြုပေးခဲ့တာဟာ သူအတွက် ရှာကြံပြီး ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးခဲ့တာပါ။
ထမင်းစားနေတုန်း ခေတ်စိတ်တွေ ပြန်ထလာတော့ ကျမ မနေနိုင်ခဲ့ပြန်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ထမင်းစား စားပွဲအောက် လေးဘက်ထောက် ဝင်ကာ လီးစုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာလေ။ ထမင်း ထိုင်စားနေတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ခုံအောက်ဝင်ပြီး လီးစုပ်ပြုစုပေးရတယ်ဆိုတာ တော်တန်ရုံနဲ့ လုပ်ပေးဖို့ မစဥ္းစားဖြစ်ကြပါဘူး။ ရှက်ဖို့ကောင်းတဲ့ အပြုအမူပါပဲ။
အခုတော့ ကျမ လုပ်ပေးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျမ အိမ်ပေါ်တက်ပြီး၊ ကျမ ပြင်ဆင်ပေးတာကို အခန့်သား ထိုင်စားနေတဲ့ သူ့ကို ပေါင်ကြားမှာ လေးဘက်ထောက် ဝင်လို့ လီးစုပ်ပေးဖြစ်ခဲ့ပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာ မသင့်တော်တာတွေ၊ ဘာတွေ ကျမစိတ်ထဲ မရှိတော့ပါဘူး။ ကျမ သံယောဇဥ္ရှိရတဲ့ ခေတ်လေး ကျေနပ်အားရစေဖို့သာ စိတ်ထဲ ရှိခဲ့ပါတယ်။
ခေတ်ကလည်း တကယ် လက်လန်ဖို့ ကောင်းလွန်းပါတယ်။ ကျမကို တစ်နေကုန်နီးပါး လိုးဆော်ထားတာတောင် သူ့လီးက ပြန်တောင်နေပါသေးတယ်။ စားပွဲခုံအောက် ကျမဝင်ပြီး သူရှိရာဘက်ကို လေးဘက်ထောက် သွားချိန်မှာပဲ သူ့လီးထိုးထိုးထောင်ထောင်ကို ပုဆိုးအောက် မှာအတိုင်းသား တွေ့မြင်ခဲ့ရပါတယ်။
ခေတ်ကလည်း အစက ကျမဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ မတွေးတတ်ပုံပါပဲ။ နောက်မှ ကျမက ခုံအောက်ကနေ သူ့အနား လေးဘက်ထောက် ရောက်လာမှ သဘောပေါက်သွားပုံပါ။ ခေတ်ရင်ထဲ ဘယ်လို ဖြစ်ပျက်သွားတယ်ဆိုတာ ကျမ မသိနိုင်ပါဘူး။ သူ့အနား ကျမ ရောက်သွားတော့ ပေါင်တွေကို ပိုကားပေးလာပါတယ်။
ဒီတော့ ပုဆိုးအောက် မှာ သူ့လီးထောင်ထောင်ကြီးက အသဲယားစရာ ကောင်းလောက်အောင် အမြှောင်းလိုင်းကြီး ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ ကျမလည်း ဒီအမြှောင်းကြီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ကာ နမ်းရင်း ချော့မြှူလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကျမလက်နဲ့ နှာခေါင်းထိပ်မှာ သူ့လီးကြီးက တဆက်ဆက်ခါသွားရပါတယ်။
ကျမလည်း နမ်းမဝတာကြောင့် ခပ်ကြာကြာ ဖိကပ်နမ်းရှိုက်နေမိပါတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အနံ့အသက်တွေ သိပ်မရပါဘူး။ ကျမကိုယ်တိုင် သူ့ကို ပွတ်တိုက်သန့်စင်ပြီး ရေချိုးပေးထားခဲ့တာလေ။ ဒါပေမယ့် ဒါက ခေတ်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးဆိုတဲ့ အသိနဲ့ပင် ကျမအတွက် တပ်မက္ဖွယ် ကောင်းလွန်းနေပါတယ်။
ခေတ်လည်း ကျမကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့် သူ့ကို ထမင်းဆက်စားဖို့ ပြောကာ သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်ပါတယ်။ ကျမကို တမနက်လုံး ကောင်းကောင်း ဆောင့်လိုးပေးခဲ့တဲ့ သူ့လီးထိပ် ပြူးပြူးပြောင်ပြောင်ကြီးကို အသဲယားစရာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
ဒီလီးကြီးက ကျမ ပါးစပ်၊ အဖုတ်၊ ဖင်ပေါက် စတဲ့ ဝင်စရာရှိတာအကုန်ကို ဝင်ရောက်ခဲ့ ပြီးပြီလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမနဲ့ မစိမ်းတော့ပါဘူး။ သူ့လီးခေါင်းနဲ့ လီးတံတလျောက်ကို လျှာနဲ့ထုတ်ကာ သိမ်းလျက် စုပ်နမ်းပေးရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။
ကျမ လျှာပေါ်မှာ တဆက်ဆက် တုန်နေတဲ့ သူ့လီးထိပ် တင်းကားကားကြီးကို ပျွတ်ခနဲ စုပ်နမ်းရင်း ပါးစပ်ထဲသွင်းကာ စုပ်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီနောက် မှာတော့ ကျမဘက်က အကောင်းဆုံး လီးစုပ်နည်းတွေနဲ့ ပြုစုပေးခဲ့ပါတော့တယ်။
သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သမျှ ဝင်အောင် သွတ်သွင်းလို့ အာခေါင်အားနဲ့ စုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ လျှာနဲ့လည်း လျက်စုပ် ကစားပေးရင်း သူ့လီးက ထွက်တဲ့ အရည်ကြည်တွေကို မက်မောစွာ မျိုချပေးခဲ့ပါတယ်။ လီးတံတလျောက် လျှာနဲ့ လျက်ပေးခဲ့သလို ဂွေးအုတွေကိုလည်း အလွတ်မပေးဘဲ ပွတ်သပ် လျက်စုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။
ဒီတော့ ခေတ်ခမျာ အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ ထမင်းလည်း ဆက် မစားနိုင်တော့ပါ။ တရှီးရှီး တကျွတ်ကျွတ် စုပ်သပ်သံများသာ ထွက်ပေါ်ရင်း ခြေထောက်တွေ၊ ပေါင်တွေ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်နေရပါပြီ။ သူ့လက်တွေက ကျမခေါင်းကို ဖမ်းကိုင်ထိန်းရင်း သူ့လီးနဲ့ ဆွဲကပ်ကာ သူဘယ်လောက်ကောင်းနေလဲဆိုတာ သက်သေပြနေခဲ့ပါတယ်။
သူ့ အန်တီလို သဘောထားရတဲ့ ကျမက သူ မတောင်းဆိုရဘဲ လီးစုပ်ပြုစုပေးနေခဲ့တာလေ။ ကျမကို အရှက် မရှိတဲ့ ခပ်ရွရွ အမျိုးသမီးလို့ သတ်မှတ်မလား ?။ ဒီလိုတော့ ကျမအပေါ် အထင်သေးလိမ့်မယ်လို့ မယုံကြည်ပါ။ ဒါပေမယ့် သူ့ပေါင်ကြားမှာ ခေါင်းတလှုပ်လှုပ်နဲ့ မက်မက်မောမော လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ကျမကို ကြည့်ကာ စိတ်တွေ ထန်နေမှာ အမှန်ပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ ကျမခေါင်းကို စုံကိုင်ဆွဲရင်း ပါးစပ်ကို လိုးကာ သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးတွေကို ထုတ်ပန်းရင်း ပြီးသွားခဲ့ရပါတယ်။ သူ့သုတ်ရည်တွေက အရှိန်နဲ့ ပန်းပြီး လည်ချောင်းထဲအထိ ပစ်ဝင်သွားတာပါ။ ညှီစို့စို့ အနံ့အရသာကြောင့် ကျမနှာခေါင်းထဲ မွှန်သွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ အာခေါင်ထဲအရောက် တန်းဝင်သွားတော့ ပျို့ကာ အန်ချင်သလို ဖြစ်သွားရပါတယ်။
ဒါကြောင့် မွှန်ထူကာ လီးကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ပြင်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက ကျမခေါင်းကို သူ့လီးနဲ့ ဖိကပ်ထားတာလေ။ ပြီးတော့ သူ့လီးထိပ်က ဆက်ခနဲ ဆက်ခနဲ တုန်ခါကာ လက်ကျန်လီးရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်နေသေးတယ်လေ။ သူ့ပေါင်တွေနဲ့ ခြေထောက်တွေကလည်း တုန်ခါအကြောဆွဲရင်း ကာမပြီးဆုံးခြင်း အနှိုင်းမဲ့ အရသာထူးကို ခံစားနေစဲ ရှိနေတုန်းပါ။
ဒီလို အရသာထူးကို ခံစားနေတဲ့ သူ့ကို အရသာ မပျက်စေချင်ပါဘူး။ ပြီးတော့ တပျစ်ပျစ် ထုတ်ပန်းနေစဲဖြစ်တဲ့ သူ့လက်ကျန်လီးရည်တွေကို ကျမပါးစပ်ထဲမှာပဲ ကုန်စင်အောင် ထုတ်ပန်းစေချင်ပါတော့တယ်။ အခုမှတော့ မထူးတော့ဘူးလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမ ခေါင်းကို အသာငြိမ်ပေးလိုက်ပါတယ်။
သူ့သုတ်ရည်တွေကတော့ ကျမ ပါးစပ် အပြည့်ပါပဲ။ ကျမ ပါးစပ်ထောင့်စွန်းကနေ အပြင်ကို ယိုထွက်ကျနေရပါတယ်။ ဒါတောင် ထုတ်ပန်းပန်းချင်း ကျမ လည်ချောင်းထဲ ဝင်လို့ မျိုချလိုက်ရတာတွေ ရှိပါသေးတယ်။ လေးချီမြောက် လီးရည်ထွက်တာမို့လို့ တော်ပါသေးတယ်။ မဟုတ်ရင် ဘယ်လောက် များမလဲ မသိတော့ပါဘူး။
စဥ္းစားကြည့်တော့ ခေတ်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေဟာ ကျမအဖုတ်နဲ့ ဖင်တင်မကဘဲ ပါးစပ်ထဲမှာပါ ထုတ်ပန်းခံလိုက်ရပါပြီ။ လီးစုပ်ပေးရတာ ကျမအတွက် မထူးဆန်းပေမယ့် ပါးစပ်ထဲ ပြီးတာကျတော့ ထူးဆန်းသလို စိတ်လည်း လှုပ်ရှားမိပါတယ်။ လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းနေတဲ့ လီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံထားရင်း စိတ်လှုပ်ရှားကာ ရင်ခုန်မြန်နေမိတဲ့ ကျမကိုယ်ကျမလည်း အံ့ဩပါတယ်။ ကျမ တော်တော် အပျက်ဆန်နေသလို ခံစားရပါတယ်။
ခေတ်က အားရအောင် လီးရည်ထုတ်ပန်းကာ ကာမပြီးဆုံးခြင်း အရသာကို ခံနေပြီးမှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ မျက်နှာကို လက်နဲ့ ဆွဲမကာ သူ့ကို မော့ကြည့်စေပါတယ်။ တဆက်တည်း ကျမနှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ကျမ ရုန်းကာ သူ့လက်ထဲက ထွက်လိုက်ပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ သူ့အနမ်းကို ကျမ မခံနိုင်လို့ပါ။
ကျမ နှုတ်ခမ်းမှာ သုတ်ရည်တွေနဲ့ ပေပွ နံစော်နေမှာလေ။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနဲ့ ထောင့်စွန်းမှာလည်း သုတ်ရည် ဖြူပျစ်ပျစ်တွေ ယိုစီးပေကျံနေတုန်းပါပဲ။ ညစ်ပတ်နေတဲ့ ကျမနှုတ်ခမ်းကို ဘယ်လို နမ်းခိုင်းရက် မှာလဲ။ ခေတ်က ကျမအဖုတ် နံနံစော်စော်ကို လျက်စုပ်နမ်းရှိုက်ဖူးတာ မှန်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်တွေက ရမ္မက်တွေထန်နေတဲ့ အချိန်လေ။
အခုချိန်ကတော့ ရမ္မက်ငြိမ်ပြီး အချစ်တွေ တိုးပွားလို့ ကြည်နူးနေချိန် မဟုတ်ပါလား။ ကျမစိတ်တွေ ဘာဖြစ်သွားလဲ မသိပါဘူး။ ဒီတဒင်္ဂအချိန်လေးအတွင်းမှာ ခေတ်ကို ဒါမျိုးတွေ မလုပ်စေချင်တော့ပါ။ ကျမကပဲ သူ့ကို အကောင်းဆုံး ဖြည့်ဆည်းပေးဆပ်ချင်ပါတော့တယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်လက်ကနေ ကျမမျက်နှာကို ရုန်းထွက်ပြီး အရည်တွေနဲ့ စွတ်စိုတောက်ပြောင်နေတဲ့ သူ့လီးဆီ မျက်နှာ ပြန်ပို့လိုက်ပါတယ်။ လီးမှာ ပေကျံနေတာတွေကို လျှာနဲ့ သိမ်းကာ လျက်ရင်း သန့်ရှင်းပေးနေမိပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို သေချာ ပြန်ချပေးကာ စားပွဲခုံအောက်ကနေ ထွက်လာလိုက်ပါတယ်။
စားပွဲခုံ အောက်က ပြန်ထွက်လာတဲ့ ကျမရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ပါတယ်။ တစ်ခုခုကို ဝေးကွာသွားသလို ခံစားနာကျင်နေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေတ် ရှေ့မှာ မျက်နှာ မပျက်အောင် ကြိုးစားနေခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်က ထမင်းဆက် မစားတော့ဘူးဆိုလို့ ထမင်းပန်းကန်တွေ ယူကာ ဆေးနေလိုက်ပါတယ်။
ကျမ ပန်းကန်တွေ ဆေးနေတုန်းမှာပဲ ခေတ်က အနောက်ကနေ ဖွဖွလေး လာဖက်ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါ ခေတ်လာဖက်တာက တပ်မက်ရိုင်းပြတဲ့ အပွေ့အဖက် မျိုးမဟုတ်တာကို ကျမ ခံစားသိရှိပါတယ်။ အရင်တုန်းက ကျမကို ဆိုးနွဲ့ဖက်ခဲ့သလိုမျိုး ကြင်နာနွေးထွေးမှုတွေကိုသာ ခံစားရပါတယ်။
ကျမလည်း ခေတ်ကို ဧည့်ခန်းမှာ သွားထိုင်စောင့်ဖို့ နားချရပါတယ်။ ခေတ်လည်း ကျမ မျက်နှာ ပြောင်းလဲသွားတာကို သတိထားမိမယ် ထင်ပါတယ်။ ကျမကို ခပ်ဆွေးဆွေးလေး စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ အပြင်ကို ထွက်သွားပါတယ်။ ခေတ်က ကျမ မျက်နှာ အပြောင်းအလဲကိုပဲ သိမှာပါ။ ကျမရင်ထဲက ခံစားနာကျင်နေရတာကိုတော့ သိနိုင်မယ် မထင်ပါဘူး။
သူထွက်သွားတော့ ခေတ်ရယ်.... မင်းကို အန်တီ ဘယ်လို ရင်ဖွင့် ပြနိုင်မှာလဲလို့ပဲ စိတ်ထဲက ပြောနေမိပါတယ်။ ဖြစ်လည်း မဖြစ်သင့်၊ ခံစားဖြစ်ပေါ်ဖို့လည်း မထိုက်တန်တဲ့ နှလုံးသား ခံစားချက်ကို ဘယ်လို မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး ထုတ်ဖော်ပြသရမှာလဲ။ ငယ်ရွယ်သူက မရှောင်နိုင်တဲ့ တပ်မက်မှုကြောင့် ကျမနဲ့ မှားခဲ့တာလေ။ ဒါကို ကျမက ဘဝတစ်ကွေ့မှာ ကြုံတွေ့ရတဲ့ ရမ္မက် မီးတောက်လို့ပဲ သဘောထားသင့်တယ် မဟုတ်ပါလား။
ပြင်းထန်တဲ့ ရမ္မက်နဲ့ နူးညံ့တဲ့ ရင်ခုန်သံစည်းချက်အကြားမှာ ကျမ မပြတ်သားခဲ့ပါဘူး။ ရမ္မက်ရဲ့ ညှို့ယူဖမ်းစားမှုကြောင့် ကျမ နှလုံးသား ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေတာမျိုးပဲ ဖြစ်စေချင်ပါတယ်။ ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ စိတ်တွေနဲ့ပဲ ခေတ်ရှိရာ ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
ဧည့်ခန်းထဲ မျက်နှာညှိုးညှိုးနဲ့ ခေတ် ထိုင်နေတာ တွေ့တော့ ကျမ ရင်ထဲ မကောင်းရ ပြန်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ အားတင်းပြုံးကာ ခေတ်... ဘယ်တော့ ပြန်မှာလဲလို့ မေးရပါတယ်။ ကျမ အပြုံးတွေ အသက် မှ ပါပါ့မလား။
"ညနေ စောင်းပြီဆိုတော့ ကျနော် ပြန်တော့မယ်လေ။ ညီမလေး ပြန်လာတော့မယ် ထင်တယ်"
"အင်း....................................................."
"အန်တီ...................... အစဥ္ပြေရဲ့လား"
အင်း တစ်လုံးက လွဲပြီး ဘာမှ ဆက် မပြောနိုင်တဲ့ ကျမကို ကြည့်ကာ ခေတ်က စိုးရိမ်စွာနဲ့ မေးလာပါတယ်။ ဒီတော့မှ ကျမကိုယ်ကျမ သတိထားဖို့ ဆုံးဖြတ်ရင်း ခေတ်ကို ပြန်ပြုံးပြကာ........
"ပြေပါတယ်.... ဟင်း... ဟင်း... အန်တီ ပင်ပန်း သွားလို့ပါ။
ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ ခေတ်လည်း နောက်ဆို ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်နော်"
"ဟုတ်.............."
ကျမတို့ နှစ်ဦးကြား ဘာစကားမှ ဆက် မပြော ဖြစ်ကြပဲ အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေမိကြပါတယ်။ အရင်က ဒီလို အေးဆေးထိုင်မိကျရင် တစ်ဦးနဲ့ တစ်ဦး ပြောစရာတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်လေ။ အိမ်အကြောင်း၊ မမနဲ့ ငုဝါအကြောင်း၊ အလုပ်အကြောင်း၊ ကျောင်းအကြောင်း စတဲ့ အကြောင်းတွေ၊ ဖွင့်ဟတိုင်ပင်စရာတွေ မနည်းမနောလေ။
ခေတ်က သူ့အမေကို ရင်ဖွင့် မတိုင်ပင် ဖြစ်တာတွေ၊ တွတ်တီးတွတ်တာ ပြောစရာတွေကို ကျမနဲ့ပဲ ပြောခဲ့၊ တိုင်ပင်ခဲ့တာ မဟုတ်လား။ ကျမတို့ မကျော်သင့်တဲ့ စည်းကို ကျော်ခဲ့မှုကြောင့် တန်ဖိုးထားရတဲ့ ရင်းနှီးချစ်ခင်မှုတွေ၊ ယုံကြည်ကိုးစားမှုတွေ ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီလား ? ဒါတွေ ပြန်ရနိုင်ပါအုံးမလား ?
"အန်တီ........ ဒါဆို ကျနော် ပြန်တော့မယ်နော်။
အမေ့ကို ဘာမှာအုံးမလဲ"
"ဟင်............ အေး....... ပြန်တော့လေ......
မမကို ဘာမှ မမှာတော့ပါဘူး"
ခေတ်က ပြန်တော့မယ် နှုတ်ဆက်တော့မှ ကျမမှာ အိပ်ရာက လန့်နိုးသူတစ်ယောက်လို အသိပြန်ဝင်ပါတော့တယ်။ ခေတ် တကယ် ပြန်တော့မယ်ဆိုတော့ ကျမရင်ထဲ တစ်ခုခု ဆုံးရှုံးတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိက ပိုကြီးစိုးလာရပါတယ်။ ခေတ်ကလည်း ပြန်တော့မလို့ ထဟန်ပြင်ပြီးမှ ကျမကို ဆွေးဆွေးလေး ကြည့်ကာ ဝမ်းနည်းခံစားနေရတဲ့ အသံတိုးတိုးနဲ့.........
"အန်တီ.......... ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်..........
အန်တီပြောသလို....... ဘာမှ မပတ်သတ်ဘဲ ...... နေကြရတော့မှာလား"
"....... ဟုတ်တယ်လေ ခေတ်ရယ်..... ဘာမှ မပတ်သတ်တာတော့ မဟုတ်ဘူးလေ .......
အန်တီတို့ အရင်လို ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပြန်နေကြမယ်လေ။
ဒီနေ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေတော့ မေ့လိုက်ကြရအောင်နော်........
ခေတ်ဟာ သမီးလေးရဲ့ အကိုအဖြစ်၊ အန်တီ့ရဲ့ တူလို သားလို အမြဲရှိနေမှာပါ"
"အန်တီ ပြောတာ ကျနော် နားလည်ပါတယ်။
ဒါပေမယ့်................."
"ခေတ်ရယ်.................. အန်တီ.... အစကတည်းက ပြောထားခဲ့တယ်လေ။
အန်တီနဲ့ ခေတ်က ရေရှည် ဒီလိုကြီး သွားလို့မရဘူး။
သမီးလေးနဲ့ ခေတ်ဘဝရှေ့ရေးကို ထည့်တွက်ရမယ်။ သမီးလေး မျက်နှာကို အန်တီတို့ ထောက်ရမယ်လေ။
ပြီးတော့ ခေတ်ဘဝမှာ လူမှုရေး စည်းမစောင့်တဲ့ အမဲစက် မျိုး မရှိစေချင်ဘူး။
ဒီနေ့ ဖြစ်ခဲ့ကြတာတွေကို မေ့ပစ်ပြီး အရင်လို ချစ်ချစ်ခင်ခင်ပဲ ပြန်နေကြရမယ်။
ပြီးတော့ ခေတ်ကို အန်တီ ဂတိတောင်းထားတာ မှတ်မိလား။ နောက်နောင် မိန်းမကိစ္စကို ထိန်းသိမ်းနိုင်ဖို့လေ။
ဒီကိစ္စကို မဟုတ်တဲ့ မိန်းမတွေနဲ့ လျောက် မစမ်းသပ်ရဘူးနော်။
ဒါကြောင့်ပဲ ဒီနေ့ ခေတ်လုပ်ချင်ရာ လုပ်ဖို့ အန်တီခွင့်ပြုခဲ့တာ။ ဖြည့်ဆည်းခဲ့တာ......."
"ကျနော် မမေ့ပါဘူး။ ဒါဆို ကျနော် ပြန်တော့မယ်နော်"
"အင်း...... ပြန်တော့ ခေတ်။ တော်ကြာ မမ စိတ်ပူနေအုံးမယ်။
ဒါနဲ့..... မမရှေ့မှာ မူမပျက်စေနဲ့နော်...... ပြီးတော့ ကောင်းကောင်းလည်း ......... နားအုံး......"
"ဟုတ်.... စိတ်ချပါ အန်တီ......"
ခေတ်ထ ပြန်သွားတော့ ကျမ လိုက် မပို့ဖြစ်ဘူး။ ခြံတံခါးလည်း လိုက် မပိတ်ဖြစ်ပါ။ ဧည့်ခန်းမှာပဲ ခဏထိုင်နေမိပါတယ်။ ကျမ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှ မရှိတော့သလို ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျမရဲ့ ခံစားချက်တွေ၊ ပျော်ရွှင်မှုတွေ ခေတ်နဲ့အတူ ပါသွားသလိုပါပဲ။ အခုတော့ အသိမဲ့၊ ခံစားချက် မဲ့တဲ့ နှလုံးသားနဲ့ ကျမ ရှေ့လျောက် ဘယ်လို ခရီးဆက်ရပါ့မလဲ။
ထိုင်နေလို့ မရသေးတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ အထဲမှာ ကျမနဲ့ ခေတ်တို့ နယ်ကျွန်အချစ်ရဲ့ သင်္ကေတတွေ၊ အငွေ့အသက်တွေ အများကြီး ကျန်နေခဲ့တယ်လေ။ ဒါတွေကို ကျမ ရှင်းလင်းရပါအုံးမယ်။ ကာမပွဲကြမ်းရဲ့ အနံ့အသက်တွေကလည်း တစ်ခန်းလုံး ပျံ့နေတာပါ။
ဒါကြောင့်ပဲ အိပ်ရာခင်းကအစ အရည်တွေ စွဲထင်တင်ကျန်နေနိုင်တဲ့ အရာတွေ အကုန်လဲပြီး သန့်ရှင်းရပါတော့တယ်။ ဒီလို သန့်ရှင်းပြင်ဆင်နေရင်း တစ်နေကုန် ဒီအခန်းထဲမှာ လိုးခဲ့၊ ခံခဲ့ပုံတွေ ပြန်မြင်ယောင်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားမိလို့ သက်ပြင်းချရပြန်ပါသေးတယ်။ အခန်းထဲ သန့်ရှင်းပြီးတော့ ဧည့်ခန်းထဲ တွေဝေမိန်းမောနေတဲ့ စိတ်အစဥ္နဲ့ ထိုင်နေမိပါတယ်။
လေလွင့်နေတဲ့ နှလုံးသားနဲ့ အသိမဲ့သလို ထိုင်နေမိတဲ့ ကျမဟာ ကိုသန့်စင်နဲ့ သမီးလေး ပြန်ရောက်လာမှ လက်တွေ့ဘဝထဲ ပြန်ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ သမီးရဲ့ တီတီတာတာ စကားသံများနဲ့ မနက်က နေမကောင်းလို့ ကျန်ခဲ့တဲ့ အမေဖြစ်သူကို ပူပင်မေးမြန်းနေသံတွေက ကျမကို တွေဝေယစ်မူးနေခဲ့တဲ့ ခံစားလွန် အချစ်ကမ္ဘာထဲက ဆွဲထုတ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ဟုတ်တယ်။ ကျမ လက်တွေ့ဘဝကို မေ့ပစ်လို့ မရပါဘူး။ ကျမကို အရမ်းအားကို ယုံကြည်ပြီး ချစ်ခင်တဲ့ သမီးလေး ရှိသေးတယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်နေခဲ့ပါတယ်။ သမီးကတော့ ဒီနေ့ အိမ်ကို သူ့ကိုကို လာသွားတယ်ဆိုသိတော့ ဖုန်းဆက်ပြီး အပြင်ထွက်လည်ဖို့ ခေါ်ချင်နေပါသေးတယ်။ ကျမက နောက်နေ့မှ အပြင်ထွက်လည်ဖို့နဲ့ ညကျမှ ဖုန်းဆက်ဖို့ ပြောရပါတယ်။
ကျမလည်း ဟန်မပျက် နေရပေမယ့် စိတ်ရော၊ လူရော ပင်ပန်းပြီး မလှုပ်ချင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူတို့သားအဖအတွက် ညစာပြင်ပေးပြီးတာနဲ့ နေလို့ သိပ်မကောင်းသေးတာကို အကြောင်းပြပြီး အိပ်ခန်းထဲ စောစောဝင်ကာ လှဲနေလိုက်ပါတယ်။
ပြီးတော့ ဒီနေ့ ကျမ လုပ်ခဲ့မိတာတွေအတွက် လိပ်ပြာမလုံတာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ ကိုသန့်စင်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရတာ ကျမအတွက် သိပ်အခက်အခဲ မရှိပါဘူး။ အမှန်ဆိုရင် ကျမက အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်ခဲ့တာမို့ ကိုယ့်ယောက်ျားအပေါ် လိပ်ပြာမလုံဖြစ်သင့်ပါတယ်။ စိုးရွံ့ကြောက်လန့်နေသင့်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလို မခံစားရတာ ထူးဆန်းပါတယ်။
ဒါကလည်း သူကိုယ်တိုင်က ကျမအပေါ် မငဲ့ညှာဘဲ သစ္စာဖောက်ခဲ့တာကြောင့်လည်း ပါပါမယ်။ အိမ်ထောင်ရေးအပေါ် သစ္စာမဲ့မိတာကို သိပေမယ့် နောင်တတရားနဲ့ ပူဆွေးမှု ကြီးကြီးမားမား မခံစားရတာကတော့ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျမရရှိခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာတွေကြောင့် ဖြစ်ပါမယ်။ သူနဲ့ ကျမရဲ့ကြားက အပြန်အလှန် သစ္စာမဲ့မှုဟာ ကျမကို စိတ်ဖြေရာ ရလာစေသလို ခံစားရပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သမီးလေး ငုဝါကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ကတော့ ကျမ တကယ်ကို လိပ်ပြာမလုံပါဘူး။ ဘာပဲပြောပြော ကျမဟာ သမီးလေးအတွက် စံပြမိခင်ကောင်း မဟုတ်တော့သလို ခံစားနာကျင်ရပါတယ်။ ဘယ်သားသမီးက ကိုယ့်မိခင်ရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန် ခြံခုန်မှုကို ကြည်ဖြူပါ့မလဲ။
ထုတ်ဖော်မပြနိုင်ရင်တောင် နာကျည်းမုန်းတီးစိတ် ဝင်ကြမှာပါပဲ။ ကျမဟာ အိမ်ထောင်ရှင်မကောင်းတစ်ဦး မဟုတ်တော့တာထက် မိခင်ကောင်း မဖြစ်နိုင်တော့တာကို ပိုပြီးရင်နာမိပါတယ်။ ကျမရဲ့အမှားအတွက် အကြောင်းပြချက်တွေလည်း မပေးချင်ပါဘူး။ တကယ်ဆိုရင် အမှားတစ်ခု ဖြစ်တည်လာဖို့အတွက်က နှစ်များစွာကတည်းက သန္ဓေတည်လာခဲ့တာပါ။
အိမ်ထောင်သည် မိန်းမသားတစ်ယောက်အတွက် ငွေကြေး၊ ပစ္စည်းဥစ္စာတွေအပြင် မိမိလင်သားရဲ့ ချစ်ခင်နားလည်မှုနဲ့ သစ္စာရှိမှုဟာ အလိုလားဆုံးနဲ့ တန်ဖိုးအထားရဆုံး အရာတွေပါ။ ဒါတွေကို ပိုင်ဆိုင်ရတာဟာ တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခု ဖြစ်သလို ဂုဏ်ယူစရာ အကောင်းဆုံးလည်း ဖြစ်ပါတယ်။
ဖောက်ပြန်တယ်ဆိုကတည်းက မိမိထက်သာလို့၊ မိမိထက် စွဲဆောင်မှု ရှိလို့ မဟုတ်ပါလား။ ဒါက ကျမတို့ မိန်းမသားတွေအတွက် အသဲနာရဆုံး ဖြစ်ပါတယ်။ အခံရလည်း အခက်ဆုံးပါ။ ကိုယ့်ယောက်ျားဖောက်ပြန်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ ဒီအတွေးက ပထမဆုံး ဝင်လာပါတယ်။
ပြီးတော့ အဲဒီအတွေးဟာ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် အသိမ်ငယ်ဆုံး ခံစားရပါတယ်။ စိတ်ဓာတ်ကျဆင်းရသလို စိတ်ပင်ပန်းရပါတယ်။ မမဟာ ကျမထက် အစစ အရာရာ သာတယ်ဆိုတာ ကျမ လက်ခံပါတယ်။ ဒီအတွက် ကျမ မနာလိုဝန်တိုစိတ် မရှိပါဘူး။
ဒါပေမယ့် အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်ခံရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်ကတော့ ခံစားရတာ အတော်ကို ဆိုးပါတယ်။ အစပိုင်းမှာ ကျမ ဘယ်လိုမှ စိတ်မဖြေနိုင်တဲ့ အထိပါပဲ။
ဒါဟာ ကိုသန့်စင်အပေါ် ချစ်ခြင်းနဲ့ မဆိုင်ပါဘူး။ အိမ်ထောင်သည် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် စိတ်ခံစားချက် သတ်သတ်သာ ဖြစ်ပါတယ်။ နောက်ပိုင်း သွေးအေးချိန်ကျမှ ကိုသန့်စင်ရဲ့ တဏှာကြီးပုံကို တွက်ဆမိကာ သူ့အပေါ်ပဲ နာကျည်းခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုလူမျိုးက ကျမတင်မကဘဲ မမလို မိန်းမလှတစ်ဦးကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ အလွတ်ပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့ထောင်ချောက်ထဲ မဝင် ဝင်အောင် ကျုံးသွင်းပြီး ဖမ်းစားမယ့်သူပါ။
ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ကြီးမားပြင်းထန်လှတဲ့ ရမ္မက်စက်ကွင်းထဲက ဘယ်တော့မှ ရုန်းမထွက်နိုင်အောင် ကောက်ကျစ်စဥ္းလဲတဲ့ နည်းမျိုးစုံ သုံးမယ့်သူပါပဲ။ဒါကြောင့် သူ့အပေါ် ကျမရဲ့ နာကျည်းမှုဟာ နှစ်ကြာလာတာနဲ့အမျှ အတိုင်းအဆ မရှိအောင် တဖြည်းဖြည်း ကြီးထွားလာခဲ့ပါတယ်။
ဒီလို ရရှိခဲ့တဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာတွေကြောင့် ကျမအတွက် ကာမပွဲတွေဟာ ခံစားချက် မဲ့ခဲ့ရတာ ကြာခဲ့ပြီလေ။ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုအပေါ် ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရတဲ့ သာယာမှု မရရှိခဲ့တော့ပါ။ အဲဒီအစား ကြေကွဲနာကျည်းမှုတွေပဲ ခံစားခဲ့ရပါတယ်။
အပိုင်း ၄၅ ဆက်ရန်
Comments
Post a Comment