ကွေ့ကောက်သောမြစ်အလယ် ဒုတိယအတွဲ အပိုင်း ၂၀

 ကွေ့ကောက်သောမြစ်အလယ် ဒုတိယအတွဲ အပိုင်း ၂၀

ခေတ်မှာ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်တွေကို အိမ်မက္တစ်ခုလို ထင်မြင်နေတုန်းပါပဲ။ အိမ်ရှေ့ထွက်ကာ စောင့်နေပြီး သူပြန်လာတော့မှ စိတ်ချမ်းသာသွားတဲ့ အမေဖြစ်သူကို တွေ့ရတော့ လိပ်ပြာမလုံပါဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ သူ့အမေ ပြင်ပေးထားတဲ့ မနက်စာကို ကျေနပ်အောင် ထိုင်စားပေးရင်းမှ အမေပွဲရုံသွားချိန်အထိ စောင့်နေရပါတယ်။ ကြည်ပြာခင်မှာ စိတ်အေးလက်အေးနဲ့ ပွဲရုံကို ထွက်သွားမှ ခေတ်ဟာ အိပ်ရာထဲ ဝင်ကာ ပင်ပန်းသမျှကို အတိုးချ အိပ်လိုက်ရပါတော့တယ်။

                               ဒီနောက္မှာတော့ ခေတ်အနေနဲ့ မကြီးနဲ့ မလတ်ကို တွေ့ရင် မျက်နှာပူသလို ဖြစ်သင့်ပေမယ့် မကြီးတို့ရဲ့ ပုံမှန်အတိုင်း ဆက်ဆံပေးမှုကြောင့် အနေရခက်လှတာမျိုး မရှိခဲ့ပါဘူး။ မကြီးတို့ဟာ အန်တီခင် ရှိနေချိန်မှာ အရင်လို ခင်ခင်မင်မင်နဲ့ ပုံမှန်ဆက်ဆံတတ်ပါတယ်။ အန်တီခင် ဖဲဝိုင်းသွားရင်တော့ ခေတ်တို့လေးယောက်ရဲ့ အသိမဲ့ကာမပွဲလေးများကို ခပ်မြန်မြန် ကျင်းပတတ်ကြပါတယ်။ အများအားဖြင့် ခေတ်ဆန္ဒရှိနေတာကို မကြီးနဲ့ မလတ် တစ်ယောက်ယောက်က ဖြည့်ဆည်း ဆက်ဆံပေးတာပါ။ လေးယောက်အတူတွဲပြီး လုပ်ကြတာမျိုးတော့ ရှားပါတယ်။ ဆန္ဒကို အမြန်ဖြေဖျောက်ရင်း ရင်သိမ့်တုန် ခံစားမှုလေးတွေကို ဖန်တီးတတ်ကြတာ များပါတယ်။

                               အောင်အောင်နဲ့ မလတ် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ရှိချိန်မျိုးမှာ မကြီးကို အတင်းပူစာပြီး အိမ်ရဲ့တစ်နေရာရာမှာ အမြန် အဖုတ်နှိုက်၊ နမ်းလျက်၊ လီးစုပ်နဲ့ အမြန်လိုးရတာမျိုးပါ။ မလတ်ကိုလည်း ဒီလိုပါပဲ။ ပေါ်တင် လုပ်လို့ရပေမယ့် အခုလို လူမသိအောင် ခိုးလုပ်ရတဲ့ အရသာက တစ်မျိုးရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းပြီး ပျော်ရွှင်စေတတ်လို့ပါ။ ပြီးသွားတော့မှ လေးယောက်သားဆုံရင် စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ စနောက်ကြရတာ ပျော်စရာပါ။ ဒါပေမယ့် ခေတ်ရဲ့လိုအင်တွေကို အများဆုံး ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်တာက မကြီးပါ။ မကြီးကတော့ ခေတ်က တောင်းဆိုတိုင်း တနည်းနည်းနဲ့ ရအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်ပါတယ်။

                                 မလတ်ကတော့ စိတ်တစ်မျိုးပါ။ ခေတ်တောင်းဆိုတိုင်း မပေးတတ်ပါဘူး။ သူမကိုယ်တိုင် ဆန္ဒပြင်းနေချိန်ကျမှ ခွင့်ပြုပေးပြီး အတူတူ ဆက်ဆံတတ်ကြပါတယ်။ မလတ်က ရည်းစားတောင် မရှိသေးသူမို့ ထိန်းသိမ်းတာ ဖြစ်သလို သူမရဲ့ စိတ်ကိုက ကာမမှုကို အမြဲလိုချင်နေတာမျိုး မရှိတာလည်း ပါပါတယ်။ မကြီးကတော့ ဆန္ဒမရှိရင်လည်း ခေတ်ကတောင်းဆိုရင် စာနာပြီး အလိုလိုက်ကာ ကျေနပ်လောက်အောင် လုပ်ပေးတတ်ပါတယ်။ မလတ်မှာ တစ်ခုထူးခြားတာ ရှိပါတယ်။ သူမဆန္ဒမရှိရင် လုံးဝ မလိုက်လျောပေမယ့် ဆန္ဒရှိလို့ လိုက်လျောရင်တော့ လိင်စိတ်ပြင်းထန်ကာ အရှက်ကုန် ဖြည့်ဆည်းပြုစုရင်း သူမလိုချင်တဲ့ အရသာကို အပြည့်အဝ ယူတတ်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မျိုးစုံရင် ပုံစံစုံ အကြမ်းခံသလို လရည်သောက် လီးစုပ်နဲ့ ကျေနပ်နေတတ်သူပါ။

                                အောင်အောင်အတွက်ကတော့ ဂွင်းထုအာသာဖြေစရာ မလိုအောင်ပင် ဖြစ်သွားရပါတော့တယ်။ အမတွေနဲ့ ပွင့်လင်းတဲ့ ဆက်ဆံရေးအပြီးမှာ အရင်လို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ ပင်တီခိုးနမ်းရခြင်းမျိုး မရှိတော့ပါဘူး။ သူလိုအပ်ရင် အချိန်မရွေး လျက်စုပ်ခွင့်ကို ရနေပြီ ဖြစ်သလို၊ အမတစ်ယောက်ယောက်ကလည်း ညစဥ္ မောင်လေးဖြစ်သူရဲ့ လီးကို စုပ်ပေး၊ ထုပေးနဲ့ ကူညီပေးတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အရင်ကတည်းက ချစ်ခင်ခဲ့တဲ့ ချစ်ခြင်းတရားကတော့ မလျော့ပါးသွားပါဘူး။ အောင်အောင့်အနေနဲ့ကလည်း အမတွေနဲ့ အဆုံးစွန်သွားဖို့ကို စိတ်ကူးမရှိဘဲ ရရှိနေတဲ့ အခွင့်အရေးနဲ့ပင် ကျေနပ်သာယာနေခဲ့ပါတယ်။

                                ဒါပေမယ့် ခေတ်နဲ့ မကြီးတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းဟာ နောက်ပိုင်းမှာ စည်းလွတ်ဝါးလွတ် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေကြတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ နှစ်သစ်ကူး ပြီးကတည်းက စာမေးပွဲ နီးပြီမို့ ဘော်ဒါဆောင်မှာပဲ အနေများရတာပါ။ ပြန်လာချိန်မျိုး၊ အန်တီခင်လစ်မှ လုပ်ကြရတာပါ။ စာမေးပွဲပြီးလို့ အောင်စာရင်း စောင့်နေချိန်မှာတော့ အချိန်အားတွေများကာ ပွဲတော်ကြီးတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဒီနောက္မှာတော့ မကြီးကလည်း အလုပ်ဝင်ပြီ ဖြစ်သလို၊ မလတ်ကလည်း သူ့ဟာနဲ့သူ အိမ်မှာ မရှိတာ များလာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ နောက်ပိုင်းမှာ အကြောင်းကိုယ်စီ၊ အလုပ်ကိုယ်စီနဲ့မို့ အချိန်မရကြတော့ဘဲ တိုက်ဆိုင်ကြုံကြိုက္မှကာ တစ်ပွဲတိုး အချစ်ခန်းများ ဖြစ်ခဲ့ကြရပါတယ်။

ခေတ်အနေနဲ့ ရသမျှအချိန်လေးမှာ မကြီးနဲ့ မလတ်ကြား အချစ်စခန်းဖွင့်ဖို့ လုံးပန်းနေမိတာနဲ့ အန်တီခင်နဲ့ ရင်ခုန်ချင်စရာ ဇာတ်လမ်းတွေ မရှိသလောက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါကတော့ သူ့တစ်ယောက်တည်းကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး။ အန်တီခင်ကိုယ်တိုင်က ဒီနောက်ပိုင်းမှာ အနေအထိုင် တည်လာသလိုပါပဲ။ အသက်အရွယ်ကြောင့် ဖြစ်နိုင်သလို တခြားအကြောင်း ရှိသလားဆိုတာတော့ ခေတ်လည်း မသိရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် စားရတဲ့ ကလေး ပိုငတ်တယ်ဆိုတာ မှန်နိုင်ပါတယ်။ သူ့ဆန္ဒ ဖြေဖျောက်ဖို့ မကြီးတို့ နှစ်ယောက် ရှိနေတာတောင် တစ်ခါတလေမှာ အန်တီခင် ဖင်အကိတ်ကြီးကို သွားရည်ယိုနေမိပါသေးတယ်။

                                 ဒါကြောင့်ပဲ တစ်ခါတရံ အန်တီခင့် အဖုတ်ကြီးနဲ့ ဖင်ကြီးကို လူမမြင်အောင် လက်သရမ်းကာ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်တာတွေ လုပ်တတ်ပါသေးတယ်။ တစ်ခါတလေတော့ အောင်လေးတို့ မောင်နှမတွေ အိမ်ရှေ့မှာ ရှိနေချိန်မှာ အန်တီခင်နဲ့ မီးဖိုခန်းထဲ ပွတ်သပ်စုပ်နမ်း အာသာဖြေတာမျိုးတွေ ခိုးလုပ်ရင်း ပျော်ရွှင်ကျေနပ်နေတတ်ပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ သူ့ရဲ့ လိင်စိတ်ထူးခြားမှုကို သတိထားမိလာပါတယ်။ သူဟာ အန်တီခင်နဲ့ လိုးပွဲဆင်ခဲ့တုန်းက စိတ်ရော လူရော ကြမ်းတမ်းခဲ့တာပါ။ အလိုးကြမ်းကြမ်းများအပြင် ဖင်ရိုက်၊ နို့ရိုက် နောက်ဆုံး ဆံပင်ဆွဲ ပါးရိုက်တဲ့အထိ စိတ်ရိုင်းရဲ့ စေညွှန်ရာအတိုင်း လုပ်ခဲ့မိပါတယ်။

                                 အန်တီခင်ကလည်း ထိုအခြေအနေထိရောက်အောင် လမ်းပြခဲ့သလို ကျေကျေနပ်နပ် ခွင့်ပြုခဲ့တာလေ။ လိုးနေချိန်မှာလည်း စကားကြမ်းကြမ်းထက် ပိုကာ ပက်ပက်စက်စက် ဆဲဆိုမိခဲ့တဲ့ အထိပါ။ ဒါတွေက သူ့ရဲ့လိင်စိတ် ထကြွစေဖို့ တမင် ရိုင်းစိုင်းပြီး လုပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘဲ အလိုလို ပေါ်လာတဲ့ စိတ်အခံကြောင့် ဖြစ်သွားရတာတွေပါ။ ဒါပေမယ့် မကြီးနဲ့ မလတ်နဲ့မှာကျတော့ မတူတော့ပါဘူး။ မကြီးတို့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လိင်စိတ်အတိုင်း ကြမ်းမိတာဖြစ်ပြီး ရင်ထဲက ဒေါသကြောင့် ကြမ်းတာမဟုတ်ပါ။ မကြီးတို့အပေါ် ရမ္မက်စကား ကြမ်းကြမ်းတွေ ပြောပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးခဲ့ပေမယ့် ပက်စက်ရိုင်းပြတဲ့ စကားများနဲ့တော့ မပြောဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။

                                 မကြီးတို့က အပျိုအရွယ်တွေမို့ ပက်ပက်စက်စက် အပြောခံရရင် မကြိုက္မှာကို စိုးရိမ်လို့ မဟုတ်ပါ။ သူ့စိတ်ထဲကကို ထိုကဲ့သို့ ပက်စက်တဲ့ စကားတွေ မထွက်လာတာပါ။ လိုးရင်လည်း တော်တော်စိတ်ထန်ပြီး ကြမ်းလွန်းရင်သာ တင်ပါးကို ရိုက်၊ ဆံပင်ဆွဲလို့ လိုးခဲ့တာပါ။ ဒီထက်ပိုမကြမ်းခဲ့ပါ။ မကြီးတို့ ခွင့်မပြုမှာထက် ခေတ် ကိုယ်တိုင်က ရိုက်စိုင်းပက်စက်ဖို့ စိတ်မပေါ်ခဲ့တာပါ။ ဒါဆိုရင် လူတစ်ယောက်ရဲ့ လိင်စိတ် အနု၊ အကြမ်းဟာ အခြေအနေ၊ အချိန်အခါနဲ့ လူပုဂ္ဂိုလ်ပေါ်မှာ လိုက်ပြီး ပြောင်းလဲတတ်ပါသလား။ ဒီလိုအတွေးများ သူ့မှာ ဝင်လာခဲ့ပါတယ်။

                                 ဒါဆို အန်တီခင်အပေါ် သူ့စိတ်တွေ ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြခဲ့ရတာက သူ ကြုံတွေ့နားကျည်းခဲ့ရတာတွေရဲ့ အကျိုးဆက်လား။ အမေအရွယ် အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ဖောက်ပြန်မှုကို သူ့ ရင်ထဲက ခံပြင်းဒေါသတွေကို ပုံချခဲ့တာလား။ မကြီးတို့ကတော့ အပျိုအရွယ် လွတ်လပ်သူတွေမို့ သူတို့နဲ့ ဆက်ဆံချိန်မှာ ခေတ်ရဲ့ နာကျည်းခံပြင်းမှုတွေ မထွက်ပေါ်လာဘဲ ကြီးမားတဲ့ ရမ္မက်စေညွှန်ရာအတိုင်းသာ ကြမ်းတမ်းမိတာ ဖြစ်မှာပါ။

                                 ဒီလိုနဲ့ ၁၀ တန်းအောင်စာရင်းတွေ ထွက်ပြီးချိန်မှာတော့ ခေတ်နဲ့ သိပ်ချစ်တဲ့ သူငယ်ချင်း အောင်လေးတို့ အနည်းငယ် ဝေးကွာခဲ့ရပါတယ်။ သူက ဂုဏ်ထူး ၃ ဘာသာနဲ့ GTC တက်ဖို့ ပြင်ခဲ့ပါတယ်။ အောင်လေးကလည်း ဂုဏ်ထူး တစ်ဘာသာနဲ့ အမှတ်ကောင်းပါတယ်။ ခေတ်က GTC ကို တက်ချင်လို့ တက်တာမဟုတ်ဘဲ အခြားမြို့မှာရှိတဲ့ တက္ကသိုလ်မို့ သွားတက်ဖို့ ရွေးချယ်လိုက်တာပါ။ သူ့အနေနဲ့ အိမ်က အဝေးမှာ နေနိုင်ဖို့ နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားမှုပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ အောင်အောင်ကလည်း ခေတ်နဲ့ အတူတူ တခြားမြို့က တက္ကသိုလ်တစ်ခုမှာ လိုက်တက်ချင်ပေမယ့် သူ့အိမ်က ခွင့််မပြုတော့ပါ။ မကြီးကလည်း အလုပ်ဝင်နေပြီ ဖြစ်သလို ကျောင်းတဖက်နဲ့ မလတ်ကလည်း အိမ်မှာ မရှိတာ များပါတယ်။

ဒီအခြေအနေမှာ အိမ်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ယောကျာ်းသားဖြစ်တဲ့ အောင်လေးကို အဝေးမှာ နေခိုင်းဖို့ တစ်အိမ်လုံးက သဘောမတူကြတော့ပါ။ ဒါကြောင့် အောင်လေးနဲ့ ခေတ်နဲ့ အနေဝေးဖို့ ဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။ အနေဝေးပေမယ့် ခင်မင်မှုကတော့ မလျော့ပါးသွားပါဘူး။ အောင်လေးကတော့ ခေတ်နဲ့အတူ ကျောင်းမတတ်ရလို့ စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ တက္ကသိုလ်တက်ဖို့ စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ သူတို့အတွက်ကတော့ ပျော်စရာအမျိုးမျိုးကို အတိုးချဖန်တီးကြပါတယ်။ ဒီပျော်စရာတွေမှာ မကြီးနဲ့ မလတ်တို့ရဲ့ ရှောင်တခင် ဖြည့်ဆည်းပေးမှုတွေလည်း အဓိက ပါဝင်ပါတယ်။

                                 အောင်လေးတို့မိသားစုဟာ ခေတ်ရဲ့ ကာမကိစ္စတွေအတွက် အရေးပါတဲ့ မိသားစုအဖြစ် တည်ရှိနေပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ကာမမှု ကိစ္စတွေမှာ မတူညီတဲ့ အသက်အရွယ်၊ အခြေအနေတွေကို ကွဲပြားတဲ့ စိတ်ခံစားချက်တွေနဲ့အတူ လိုက်ပါစီးမျောရင်း အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးခဲ့ရပါတော့တယ်။

ကျမ ကြည်ပြာခင်အတွက် နာကျင်ကြေကွဲရခြင်းတွေဟာ ပျောက်ပျက် မသွားဘဲ တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ ပိုတိုးလာတယ်လို့သာ ဆိုချင်ပါတော့တယ်။ အခုတော့ အိမ်ကြီးထဲမှာ အထီးကျန်စိတ်နဲ့ နှစ်ပါးသွားရင်း ကျမရဲ့ နေ့ရက်တွေကို အဓိပ္ပါယ်မရှိ ကုန်ဆုံးနေရပါတယ်။

                            သားဟာ ၁၀ တန်းကို ဘော်ဒါဆောင်မှာ သွားနေကတည်းက တစ်နေ့နေ့မှာ ကျမဆီက ထွက်ခွာသွားဖို့ အစပြုနေတယ်ဆိုတာ သိနေပါတယ်။ ကျမအထင်တွေ မှန်တယ်ဆိုတာ ၁၀ တန်းစာမေးပွဲ အောင်စာရင်း ထွက်ကတည်းက သိလိုက်ရပါတယ်။ သားဟာ ၁၀ တန်းကို ဂုဏ်ထူး ၃ ဘာသာ ပါပါတယ်။ အောင်အောင်ကတော့ တစ်ဘာသာပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အောင်ဖို့တောင် ခက်ခဲတဲ့ ၁၀ တန်းကို ဂုဏ်ထူးတွေနဲ့ အောင်တော့ ကျမ အရမ်းဝမ်းသာခဲ့ရတာပါ။

                            ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ဝမ်းသာမှုဟာ သားလေး တက္ကသိုလ်တက်ဖို့ ရွေးချယ်မှုအရောက္မှာ ကုန်ဆုံးခဲ့ရပါတယ်။ သားက GTC တက်ချင်တာတဲ့။ ကျမသားက အင်ဂျင်နီယာကြီး ဖြစ်မှာကို ကျမ ဝမ်းသာတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျမတို့မြို့မှာ GTC မှ မရှိတာလေ။ အဲဒီတော့ အလှမ်းဝေးတဲ့ တခြားမြို့မှာ တက်ရမှာပေါ့။ ဒါဟာ ကျမနဲ့ သားရဲ့ ဝေးကွာမှုကို အစပြုနေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ သားက အဆောင်မှာနေ၊ အဆောင်မှာစားလို့ အရင်လို တစ်ပတ်တစ်ခါတောင် ပြန်လာလို့ မရတော့ပါဘူး။

                             ပြန်လာလို့ မရတာထက် ပြန်မလာချင်လို့ဆိုရင် ပိုမှန်ပါမယ်။ ကျောင်းပိတ်ရက္မှာလည်း သားက အခြားသင်တန်းတွေ တက္မယ်တဲ့။ ကျမမှာ သားနဲ့ အချိန်အကြာကြီး မခွဲနိုင်လို့ သားနဲ့အတူ လိုက်နေဖို့ စီစဥ္ခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘကြီးဦးတို့က ဝိုင်းတားလို့ မလိုက်နေဖြစ်တာပါ။ ဘကြီးဦးတို့ကတော့ ဒီကအလုပ်တွေကို ပစ်ပြီး သားကို စိတ်မချလို့ လိုက်နေမှာကို မဖြစ်စေချင်လို့ပါ။ သားလည်း အရွယ်ရောက်နေပြီမို့လို့ ယုံကြည်စိတ်ချပြီး လွှတ်ပေးထားဖို့ �ဝိုင်းတိုက်တွန်းကြပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမမှာ လက်လျော့ခဲ့ရတာပါ။

                              သားကတော့ အိမ်ကို နှစ်လလောက်နေမှ တစ်ခါလောက် ပြန်လာတတ်ပါတယ်။ ဒါတောင် ကျမက တဖွဖွ မှာလို့ပါ။ သား တက္ကသိုလ်တက်တဲ့ ၆ လအတွင်းမှာ ၂ ကြိမ်ပဲ ပြန်လာပါတယ်။ သားက ပြန်မလာဖြစ်ပေမယ့် သားအတွက်လိုအပ်မယ့် ငွေကြေးနဲ့ စားသောက်စရာတွေတော့ လူကြုံနဲ့ အမြဲပို့ပေးဖြစ်ပါတယ်။
အစပိုင်း လတွေကို လွမ်းဆွတ်သတိရခြင်း၊ စိတ်မချခြင်းတွေနဲ့ ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ၆ လလောက်အကြာမှာတော့ အထီးကျန်ဆန်ခြင်းနဲ့ လမ်းပျောက်ခြင်း ဆိုတဲ့ အမှောင်တောထဲ ကျမ ပိတ်မိနေရပါတယ်။ ကျမ စိတ်ဓာတ်တွေ ကျသလို၊ ဘဝကို အဓိပ္ပါယ်မရှိသလို ခံစားလာရပါတယ်။

ဒါတောင် ယမင်း၊ ငုဝါတို့က ကျမကို အမြဲအားပေးပြီး အဖော်ပြုနေတတ်လို့ တော်ပါသေးတယ်။ ပြီးတော့ သားရဲ့သူငယ်ချင်း အောင်အောင်ကလည်း မကြာ မကြာ အိမ်ကို ရောက်လာတတ်ပါတယ်။ သူရောက်လာရင် အိမ်အတွက် လိုအပ်တာတွေ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးတတ်ပါတယ်။ တခါတရံ အိမ်မှာ လိုအပ်တာတွေအတွက် ဝယ်ရခြမ်းရမှာမျိုးဆိုရင် အောင်အောင်ကပဲ သွားဝယ်ပေးတတ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို အဖော်ပြုပြီး စကားထိုင်ပြောတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမမှာ အောင်အောင် ပြုံးပျော်ပြီး စကားပြောနေတာ တွေ့တိုင်း သားကို ပိုသတိရလာတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း သားမရှိတဲ့ အချိန်မှာတော့ အောင်အောင်ဟာ တူသားတစ်ယောက်လို အဖော်လာပြုပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်နေမိပါတယ်။

                              ကျမအခြေအနေမှာ တခြားသူအတွက်ဆိုရင် ပုံမှန်သဘောမျိုး နေနိုင်မှာပါ။ သားက ကျောင်းသွားတက်တာလေ။ ဘယ်မိဘက ဒီလောက်ခံစားရမလဲ။ ဒါပေမယ့် ကျမ အခြေအနေကို ကျမပဲ သိပါတယ်။ ကျမအပြစ်တွေကြောင့် လေးနှစ်ကျော် စကားကောင်းကောင်း မပြောဘဲ စိမ်းကားသွားတဲ့ သားပါ။ ဒါကြောင့် သားက ကျမအနားက ထွက်သွားတာဟာ ကျောင်းတက်ချင်တဲ့ စိတ်တစ်ခုတည်းကြောင့် မဟုတ်တာကို သိနေပါတယ်။ ကျမအတွက် သားက ဘဝပါပဲ။ ကျမအနားမှာ သားမရှိတာဟာ ကျမအတွက် အဓိပ္ပါယ်မဲ့သလို ခံစားရတာ မဆန်းပါဘူး။

                              ဒီလိုနဲ့ စိတ်မပျော်ရွှင်ဘဲ စိတ်ဓာတ်ကျနေရတဲ့ ကျမအတွက် ကိုသန့်စင်က လည်း တစ်မျိုးပါပဲ။ အခုနောက်ပိုင်း ကျမဆီက သူမျော်လင့်တဲ့ သာယာမှုကို အပြည့်အဝမရတော့ သူလည်း သိပ်မတောင်းဆိုတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လာတော့ လာနေတာပါပဲ။ နှစ်များစွာ ပတ်သတ်ထားတဲ့ ကျမခန္ဓာကိုယ်ကို သူဘယ်စွန့်ခွာနိုင်ပါ့မလဲ။ နှစ်လ၊ သုံးလလောက်နေရင် တစ်ခါလောက်တော့ တောင်းဆိုတတ်ပါတယ်။ နောက်ပိုင်းနှစ်များမှာ ကျမအနေနဲ့ သူနဲ့နေတိုင်း ပျော်ရွှင်မှုကို မခံစားရပါဘူး။

                              ပြီးတော့ အခုလို သားမရှိတဲ့ အချိန်များမှာ စိတ်ဓာတ်ကျ လမ်းပျောက်နေသူ တစ်ဦးလို ဖြစ်နေခဲ့တာမို့ သူ့အပေါ် ဘာခံစားချက္မှကို မရှိနိုင်တော့တာပါ။ သူလိုးချင်လွန်းလို့ တောင်းဆိုရင် ကျမငြင်းတယ်။ ငြင်းလို့မရအောင် ဖြစ်လာရင် ကျမ တစ်ခါတော့ နေပေးလိုက်ပါတယ်။ အတူနေတဲ့ အချိန်ရော၊ သူပြန်သွားတဲ့ အချိန်ရောမှာ ကျမမှာ ခံစားမှုမဲ့နေသူ တစ်ယောက်လိုသာ ဖြစ်နေပါတယ်။

                             ပြောရရင် ဝတ္တရားအရ သူ့ကို ကုန်းနေရသလိုပါပဲ။ ကုန်းတယ်ဆိုတာက အမှန်ပါ။ အခုနောက်ပိုင်း ဆက်ဆံနေချိန်မှာ သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ချင်လို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီချွတ်၊ ထမိန်လှန်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်တာ များပါတယ်။ ဒီလိုဆိုရင် ကျမခန္ဓာကိုယ်ထဲကို အရာဝတ္ထုတစ်ခု တိုးဝင်နေတယ်လို့ပဲ ကျမခံယူလိုက်ပါတယ်။ သာယာခြင်း မဖြစ်ပေါ်တော့သလို ထိုသာယာခဲ့မှုကြောင့် နာကျင်ကြေကွဲရခြင်းတွေလည်း ခံစားရတာ သက်သာသွားပါတယ်။


တစ်ခါတလေ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး သူ့ကို အပြတ်ငြင်းဖို့ ကျမစဥ္းစားဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူလိုလူမျိုးက ဘာမှ ထောက်ထားမယ့်သူ မဟုတ်ဘူးလေ။ ကျမအပေါ်ကို မရ ရတဲ့နည်းနဲ့ ဆည်းကပ်မယ်ဆိုတာ ကျမသိနေခဲ့ပါတယ်။ ကျမဘဝဟာ ပင့်ကူမျှင်မှာ ငြိတွယ်ခံနေရတဲ့ ပိုးကောင်လေးနဲ့ မခြားပါဘူး။ သူ့ရဲ့ အကြင်နာမဲ့တဲ့ ရမ္မက်နှောင်ကြိုးအမျိုးမျိုးကြားမှာ မလူးသာ မလွန့်သာနဲ့ ရုန်းမထွက်နိုင်ဘဲ ကျမရဲ့အသွေးအသား အဆီအနှစ်တွေကို စိတ်ကြိုက်ရယူ စားသုံးနိုင်ဖို့ ခွင့်ပြုနေရသလိုပါပဲရှင်။

                               ပြီးတော့ နှစ်ပေါင်းများစွာ မှားခဲ့တဲ့ ကျမအမှားတွေအတွက် ဘယ်သူ့ကိုမှ ထပ်မနာကျင်စေချင်တော့ပါဘူး။ ကျမ ဘဝနဲ့ မိသားစု တစစီဖြစ်ခဲ့ရတာတွေက ပြန်ပြင်လို့ မရတော့ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် ညီမလို ချစ်ရတဲ့ ယမင်းဘဝလေးနဲ့ ငုဝါလေးတို့ကို ကျမလို အိမ်ထောင်ရေး ပြိုကွဲရတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။ အပြစ်မရှိတဲ့ ယမင်းနဲ့ အပြစ်ကင်းတဲ့ ငုဝါလေးတို့ကို ကျမနဲ့ ကိုသန့်စင်တို့ရဲ့ ရွံမုန်းစရာ အဖြစ်တွေကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲ မခံစားရစေချင်ပါ။ ကျမကိုယ်တိုင် စခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းမို့ ဘယ်သူတွေမှ ထပ်မနာကျင်စေရဘဲ အချိန်တစ်ခုပေးကာ ကိုယ်တိုင် အကောင်းဆုံး ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းပြီး အဆုံးသတ်နိုင်ဖို့ပဲ လိုပါတယ်။ ဒါဟာ ကျမပေးဆပ်ရမယ့် အမှားတစ်ခုအတွက် ထိုက်သင့်တဲ့ အပြစ်ကျွေးပါပဲလေ။

                               ဒါကြောင့် ကျမအတွက် ကာမမှုဆိုသော အရာဟာ ခံစားချက် မရှိဘဲ သူတစ်ပါး အလိုကျ ဖြည့်ဆည်းပေးနေရတဲ့ အရာတစ်ခုနဲ့ မခြားပါဘူး။ အခုနောက်ပိုင်းတော့ ကျမကိုယ်တိုင် စိတ်တွေ လေနေပြီး၊ ဘယ်အရာမှ အလိုမကျသလို ဖြစ်နေပါတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ကြီးထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း ငိုင်တွေခြောက်ခြား နေရပြီး၊ အလုပ်ထဲမှာဆိုရင်လည်း စိတ်မပျော်၊ ဒေါသထွက်နေရတာက များပါတယ်။ ဒါကြောင့် အခုနောက်ပိုင်း ပွဲရုံအလုပ်တွေကိုလည်း လျော့ပစ်တာ များပါတယ်။ အအုပ်အစီး မပျက်ရုံသာ ဆက်လုပ်နေရတာပါ။ ညပိုင်း အမမြတို့ ရှိနေချိန်ဆိုရင်တော့ နေသာထိုင်သာ ရှိပါတယ်။

                             ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့မှာ ကျမစိတ်လေလေနဲ့ တစ်ယောက်တည်း စျေးဝယ်ထွက်ခဲ့တယ်။ ဘာဝယ်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ချက် တိတိကျကျမရှိဘဲ စိတ်ပြေလက်ပျောက် သဘောမျိုးနဲ့ ထွက်လာခဲ့တာပါ။ သားအတွက် လိုအပ်တာ တွေ့ရင်လည်း ဝယ်မယ်ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ဟိုသည်ကြည့်ရင်း ကျမ လျောက်သွားနေစဥ္မှာပဲ အနောက်ကနေ "ကြည်ပြာ" လို့ ခေါ်လိုက်တဲ့ မိန်းကလေး အသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ပါတယ်။ ကျမလည်း လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခေတ်ဆန်ဆန် အဝတ်အစားများနဲ့ တက်ကြွလှပနေတဲ့ စံပဲ ဖြစ်နေပါတော့တယ်။

                               စံနဲ့ ကျမ မတွေ့ဖြစ်ကြတာ နှစ်တွေ မနည်းတော့ပါဘူး။ တစ်ခါတလေ ဖုန်းအဆက်အသွယ် ရှိပေမယ့် အခုနောက်ပိုင်းတော့ သိပ်မဆက်ဖြစ်ကြတော့ဘူးလေ။ စံလည်း အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက ရန်ကုန်မြို့ကို ပြောင်းသွားတာမို့ လူချင်း မတွေ့ဖြစ်ကြတာပါ။ အခုလို မမျော်လင့်ဘဲ ပြန်တွေ့ရတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝမ်းသာကြတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ သူ ဒီမြို့ကို အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ လာကြောင်း ပြောရင်း အအေးဆိုင် သွားထိုင်ဖို့ ပြောကာ နှစ်ယောက်သား ထွက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ စံက လမ်းတလျောက္မှာ ရေပတ်မဝင်အောင် စကားပြောနေတာကို နားထောင်ပေးရင်း စံအကြောင်းကို ကျမ တွေးနေမိပါတယ်။


စံဆိုတဲ့ သိင်္ဂီစံဟာ ကျောင်းပြီးလို့ နှစ်နှစ်လောက် အကြာမှာပဲ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့ပါတယ်။ စံရည်ရွယ်ထားတဲ့ သူနဲ့ပဲ လက်ထပ်ခဲ့တာဖြစ်ပြီး တိတ်တိတ်ပုန်း ချစ်သူ ကိုဝဏ္ဏနဲ့ မဟုတ်ပါဘူး။ စံတို့ မင်္ဂလာဆောင်ကို ကျမကို ဖိတ်လို့ သွားခဲ့ရပါသေးတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကို အိမ်ကထွက်သွားလို့ ကျမ တစ်ခုလပ် ဖြစ်နေပါပြီ။ ကျမလည်း ခံစားနာကျင်နေရတဲ့ အချိန်အခါမို့ မင်္ဂလာပွဲကို မသွားတော့ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖုန်းနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်ဆက်ပြီး ခေါ်နေတဲ့ စံကြောင့် ကျမတစ်ယောက်တည်း သွားတက်ခဲ့ပါသေးတယ်။

                                အဲဒီတုန်းက စံက ကျမတစ်ယောက်တည်း လာလို့ အံ့ဩနေပါသေးတယ်။ ကျမအမျိုးသားနဲ့ သားကို မခေါ်လာလို့ အပြစ်တင်နေပါတယ်။ ကျမလည်း စံ မင်္ဂလာယူနေချိန်မို့ ကျမရဲ့ အိမ်ထောက်ရေး ပြိုကွဲမှုကို အသိမပေးခဲ့ဘဲ ကြည့်ကောင်းသလိုသာ ပြောခဲ့ရတာပါ။ စံကိုတော့ ကျမလို အဖြစ်မျိုး မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ ဘယ်လောက်ပဲ လှလှ၊ ဘယ်လောက်ပဲ ဆွဲဆောင်မှုရှိရှိ၊ ကိုယ့်အိမ်ထောင်ရေးကို တန်ဖိုးမထားခဲ့ရင် အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းဖြစ်ရပြီး ဘဝပျက်တတ်တယ်ဆိုတာ စံကို သိစေချင်ပါတယ်။


စံကိုတော့ ကျမလို မမှားသင့်တာ မမှားဘဲ လက်ရှိအိမ်ထောင်ဖက်ကို သစ္စာရှိစေချင်ပါတယ်။ မင်္ဂလာပွဲမှာ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ စံကို ကြည့်ပြီး သူမဘဝတစ်လျောက်လုံး ပျော်ရွှင်နေစေချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်္ဂလာပွဲမှာ ဧည့်ပရိသတ်တစ်ယောက်ကို တွေ့ပြီး ကျမဟာ စံ ဘဝအတွက် စိုးရိမ်သွားခဲ့ရပါတယ်။ သူကတော့ ကိုဝဏ္ဏပါပဲ။ ကိုဝဏ္ဏဟာ တစ်ပါးသူနဲ့ ပျော်ပျော်ကြီး လက်ထပ်သွားတဲ့ ချစ်သူရဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို ဘာမှ မခံစားရပုံနဲ့ တက်လာတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒီလိုဆိုရင် စံနဲ့ ကိုဝဏ္ဏတို့ရဲ့ လူမသိ သူမသိ အချစ်ဇာတ်လမ်းဟာ ပြီးမှ ပြီးပါ့မလား။ ဇာတ်လမ်းတွေ ဆက်ဖြစ်နေကြအုံးမလား။

                              ကျမဟာ အတွေးများနဲ့အတူ စံ ဘဝအတွက် စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ခဲ့ရပါတယ်။ နောက်ဆုံး စံကို ကျမရဲ့ မိုက္မဲမိပုံတွေကြောင့် အိမ်ထောင်ပြိုကွဲခဲ့ရပုံကို ပြောပြကာ မမှားသင့်တာကို ဆက္မမှားဖို့ သတိပေး တားဆီးရန် ကြံမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူများတွေ မင်္ဂလာယူနေချိန်မှာ ဘယ်လိုလုပ် ပြောနိုင်မှာလဲ။ ဒီနောက်ပိုင်းလည်း ဖုန်းဆက်ကြပေမယ့် ကျမမှာ ပြောမထွက်ခဲ့ပြန်ပါဘူး။ ပြောပြရရင်လည်း ကျမရဲ့ ရွံမုန်းစရာ အဖြစ်အပျက်တွေကိုပါ ပြောပြရမယ်လေ။ ဒါကြောင့် စံကို အိမ်ထောင်ရေးအပေါ် တန်ဖိုးထားဖို့ကိုပဲ တဖက်လှည့်နဲ့ ပြောကာ သတိပဲ ပေးခဲ့ရပါတယ်။


အခုတော့ စံနဲ့ ကျမတို့ မမျော်လင့်ဘဲ ပြန်တွေ့မိကြပြီး ကျောင်းတုန်းကအကြောင်းတွေ ပြော မဝခဲ့ပါဘူး။ ဒီနောက္မှာတော့ ကျမရဲ့ အခြေအနေကို မေးလာခဲ့ပါတယ်။

"ကြည်ပြာ၊ ချစ်....အခုလို တွေ့ရတာ စံတော့ အရမ်းပျော်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ချစ်ကို ကြည့်ရတာ တစ်မျိုးကြီးပဲကွာ......
စိတ်မပျော်သလိုပဲ၊ ဘာဖြစ်နေလဲဟင်။ စံကို ပြောပြလေ။
ချစ် မျက်နှာက တစ်ခုခုကို ပူဆွေးနေသလိုကြီး။ မျက်နှာ လှလှလေးမှာ ဒီလိုကြီး တွေ့ရတာ စံတော့ မကြိုက်ဘူးကွာ"

"ဒီလိုပါပဲ စံရယ်...................
ကိုယ်၊ မင်းကို ပြောမပြဖြစ်သေးတာတွေ အများကြီး ရှိခဲ့တယ်။
တကယ်တော့ ကိုယ်.... အိမ်ထောင်ကွဲနေတာ စံ မင်္ဂလာ မဆောင်ခင် တစ်နှစ်လောက်အလိုကတည်းကပဲ"

"ဟင်........ ဘယ်လို ချစ်။ ဘယ်လို......
ဟယ်.....စံတော့ ကြားရတာတောင် မယုံနိုင်သေးဘူးကွာ။ ဒီလောက်နှစ်တွေ အကြာကြီး ချစ်တစ်ယောက်တည်းပေါ့။ သားလေးက ချစ်နဲ့ပဲလား။
ချစ်ရယ်။ စံတကယ် မသိလို့ မေးမိတာနော်။ စံကို ခွင့်လွှတ်ပါ"

"ရပါတယ် စံရယ်။ ဒါတွေ ဖြစ်ခဲ့တာလည်း ၁၅ နှစ်လောက်တောင် ရှိပြီလေ။
သားလေးက ကိုယ့်စီမှာပါပဲ။
ပြီးတော့ ကိုယ် နေတတ်နေပါပြီ။ စိတ်ထဲ မထားပါနဲ့။ ကိုယ်နားလည်ပါတယ်...... နော်"

                               စံမှာ ကြားလိုက်ရတဲ့ စကားကြောင့် မယုံမရဲဖြစ်ကာ အံ့ဩတုန်လှုပ်သွားတာကို မျက်နှာမှာ အတိုင်းသားတွေ့ရပါတယ်။ ကျမအနေနဲ့ တစ်ချိန်က ကျမအဖြစ်အပျက်တွေ စံကို ပြောပြပြီး မဖြစ်သင့်တာတွေ မဖြစ်ရအောင် တားမလို့ ကြံစည်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူးလေ။ အခုလို နှစ်တွေကြာမှတော့ ဒီအကြောင်းတွေကိုလည်း ကျမ ပြန်မပြောချင်တော့ပါဘူး။

"ချစ်ရယ်....... ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်တာလဲဟယ်။
စံတော့ စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။ စံ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ချစ်တစ်ယောက်တည်း လာကတည်းက စိတ်ထဲ တစ်မျိုးကြီးလို့ ထင်နေတာ။
ချစ်ရယ်...... နှစ်တွေ အကြာကြီး ခံစားနေရမှာပဲနော်.....
စံကို ဘာလို့ မပြောပြတာလဲကွာ။ ချစ်မျက်နှာ လှလှလေးက ဝမ်းနည်းနေတဲ့ပုံ တွေ့ရတာ ရင်ထဲမကောင်းဘူးကွာ"

"ထားလိုက်ပါတော့ စံရယ်၊ ပြီးတာတွေလည်း ပြီးခဲ့ပြီလေ။
စံကို အသေးစိတ်လည်း ပြန်မပြောပြချင်တော့ပါဘူး။
ကိုယ် အခုခံစားနေရတာက အဲဒါကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့် အိမ်ထောင်ရေးက ပြိုကွဲတာ နှစ်တွေကြာလာတော့ ဖြေသိမ့်တတ်နေပါပြီ။
အခု ကိုယ် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာက...... သားလေးကြောင့်ပါ"

"ဘယ်လို၊ ချစ်ရဲ့သားကြောင့်။ သူ့နာမည်က ခေတ်မို့လား။ နာမည်လေးက ဆန်းတော့ စံမှတ်မိနေတယ်။
အခုဆို အရွယ်ရောက်ရောပေါ့။ သားအတွက် ဘာတွေ ပူဆွေးစရာ ရှိလို့လဲ"

"သားက ကိုယ်အနားမှာ မနေချင်ဘူးကွာ။ ကိုယ့်မှာ သားတစ်ယောက်ပဲ ရှိတာလေ။
သားက ကိုယ့်ကို စိမ်းကာတာ မခံစားနိုင်ဘူး စံရယ်"

                            ကျမလည်း ရင်ဖွင့်ရမယ့်သူ မရှိဘဲ ဖြစ်နေချိန်မှာ သားအကြောင်းကို အစဖော်မိရင်း မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာရပါတယ်။ စံကတော့ သားအမိနှစ်ဦးတည်း ရှိတာမို့ ကျမထင်သလို မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဆိုပြီး အမျိုးမျိုး အားပေးနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စံက ကျမရဲ့ ဘဝအစုံစုံကို မသိသေးလို့ ဒီလိုအားပေးနေတာပါ။ ကျမကလည်း စံကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် မပြောပြတော့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ စံက အားပေးနှစ်သိမ့်နေရင်း ကျမကို တစ်ခုပြောလာပါတယ်။ ကျမတစ်ယောက်တည်း ခံစားနေရတာတွေကို စိတ်ပြေလက်ပျောက် အပြောင်းအလဲ ဖြစ်စေဖို့အတွက် သူ့မွေးနေ့ပွဲကို ဖိတ်ပါတယ်။


 စံ မွေးနေ့ပွဲက ဒီမြို့မှာ လုပ်မှာမဟုတ်ဘဲ အခြားမြို့မှာ လုပ်မှာပါ။ ကျမ စိတ်ဆင်းရဲနေရတာတွေ စိတ်အပြောင်းအလဲ ဖြစ်စေဖို့ သူ့ဝယ်ထားတဲ့ ခြံတစ်ခြံထဲမှာ လာလည်ပတ်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး ညအိပ်နေဖို့ အတင်းခေါ်နေပါတော့တယ်။ ကျမအနေနဲ့ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေ မသွားချင်တာ အမှန်ပါ။ ဒါကြောင့် အမျိုးမျိုး ငြင်းပေမယ့် စံက လာဖို့အတင်း​တိုက်တွန်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမသာ သူ့ဖိတ်ခေါ်မှုကို လက်ခံရင် အခု ကျမခံစားနေရတာတွေအတွက် စိတ်သက်သာရာ ရစေမယ်လို့လည်း အာမခံနေပါတယ်။

                          ကျမအနေနဲ့ကတော့ လက်ရှိခံစားနေရတာတွေကနေ ဘယ်နည်းနဲ့မှ စိတ်သက်သာရာ မရနိုင်ဘူးဆိုတာ သိနေပါတယ်။  ဒါပေမယ့် စံက မကြာမှီ ရန်ကုန်ပြန်ရတော့မှာမို့ မပြန်ခင် ကျမနဲ့ အေးဆေးတွေ့ချင်သေးလို့ပါဆိုပြီး တောင်းဆိုနေတာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ စံရဲ့တောင်းဆိုမှုကို အားနာလို့ အဲဒီနေ့ကို လာခဲ့ပါ့မယ်ဆိုပြီး ဂတိပေးလိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီနေ့မှာ သူက လာကြိုပါ့မယ်ဆိုတာကို လက္မခံတော့ပါဘူး။ ကျမဟာကျမ လာခဲ့ပါ့မယ်ပြောကာ စံကို ကားဂိတ်ကနေပဲ လာကြိုခိုင်းလိုက်ပါတယ်။

                         
စံပြောတဲ့ရက်က သိပ်မဝေးတော့သလို အဲဒီရက် မျိုးမှာ သားကလည်း ပြန်မလာတတ်တာမို့ ကျမအနေနဲ့ လွတ်လပ်တဲ့ရက်မျိုးပါ။ ဒါကြောင်ပဲ အမမြတို့ကို ကျောင်းကသူငယ်ချင်း မွေးနေ့သွားရမှာမို့ တစ်ညလောက် စောင့်အိပ်ပေးဖို့ အပ်ရပါတယ်။ စံပြောတာက ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ကျမဟာ ခရီးမထွက်ရတာ ကြာပြီမို့ အခုလို သွားရမယ့်အခါကျတော့ စိတ်အပြောင်းအလဲသဘောမျိုးတော့ ဖြစ်ရပါတယ်။ စံကတော့ ကျမ မလာဖြစ်မှာစိုးပြီး နေ့တိုင်းဖုန်းဆက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ စံဆီသွားဖို့နဲ့ လာကြိုဖို့ အချိန်းအဆက် လုပ်ကြရပါတယ်။

                           ပြီးတော့ စံက သူ့အတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင်ကို ဘာမှ မယူလာဖို့ ပြောပါတယ်။ သူငယ်ချင်းရဲ့ မွေးနေ့ကို လက်ဗလာနဲ့ ကျမ မလာနိုင်ကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ ဒီတော့ စံက ကျမဆီမှာ သူလိုချင်တဲ့ မွေး​နေ့လက်ဆောင် ရှိပြီးသားတဲ့။ ကျမက စံဆီ ရောက်လာရင် မွေးနေ့လက်ဆောင် ရပြီးဖြစ်တာမို့ တခြားဘာလက်ဆောင်မှ ယူမလာပါနဲ့လို့ ဆိုပါတယ်။ ကျမလည်း စံ​ ဘာကိုဆိုလိုမှန်း မသိပါဘူး။ ကျောင်းကတည်းက စနောက်တတ်တဲ့ စံအကျင့်ကို သိနေတာမို့ ဆက် မမေးတော့ပါဘူး။ ဟိုရောက္မှပဲ စံလိုချင်တာကို လိုက်ရှာ ဝယ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ စံဆီ သွားရမယ့်ရက္မှာ ကျမအေးအေးဆေးဆေးပဲ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ စံက ညနေစောင်းမှ ပွဲလုပ်မယ်ဆိုလို့ သိပ်စောစရာလည်း မလိုဘူးလေ။ ကျမလည်း လိုင်းကားနဲ့ပဲ ထွက်လာခဲ့ပြီး စံက ကားဂိတ်ကနေ ကားကို ကိုယ်တိုင်မောင်းပြီး လာကြိုပါတယ်။ စံက ကျောင်းတက်ကတည်းက ခေတ်မှီမှီ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်တတ်သူဖြစ်လို့ အခုလည်း အဝါရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ လှပကျော့ရှင်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းအလှတွေ ပေါ်လွင်လှပနေပါတယ်။

                            ဒါကြောင့်ပဲ ကားဂိတ်က ယောကျာ်းသားတွေနဲ့ လမ်းမှာတွေ့သမျှယောကျာ်းတွေဟာ စံကို လည်ပြန်ငေးကြည့်ကြပါတယ်။ စံက အသက် ၃၀ ကျော်နေတယ်လို့ မထင်ရအောင် နုပျိုလှပနေစဲ ဖြစ်ပါတယ်။ စံက လမ်းတလျောက္မှာ သူ့မိသားစုဘဝကို ပြောပြလာပါတယ်။ စံတို့က ချမ်းသာတာ ကျမသိပြီးသားပါ။ ဒီလိုပဲ လက်ထပ်တဲ့ အမျိုးသားကလည်း စီးပွားရေး လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးပါ။ စံအပြောအရတော့ သူ့ယောကျာ်းက စံအပေါ် တော်တော်ချစ်ပြီး အလိုလိုက်ပါတယ်။

                          စီးပွားရေးသမားတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်အပေါ် မိသားစုထက် အချိန်ပိုပေးတာပေါ့။ အထူးသဖြင့် ခရီးထွက်နေရတာ များပါတယ်။ နိုင်ငံခြားနဲ့ ဆက်စပ်လုပ်ကိုင်ရတော့လည်း ပြည်ပခရီးသွားရတာ များတာပါ။ ဒီမှာတင် စံအတွက် အလိုမကျမှုတွေ ဖြစ်လာတတ်ပါတယ်။ အပျိုအရွယ်ကတည်းက လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကာ ချစ်သူရည်းစား နှစ်ယောက် တပြိုင်တည်း ထားခဲ့သူမို့ အိမ်ထောင်ရေး အလိုမကျမှုတွေကို ကိုယ့်နည်း ကိုယ့်ဟန်နဲ့သာ ဖြေရှင်းခဲ့ပါတယ်။

                           ဒီနေရာမှာ ကျမထင်နေသလိုပဲ စံဟာ ကိုဝဏ္ဏနဲ့ မပြတ်ခဲ့ပါဘူး။ အခုချိန်ထိ သားသမီး မရသေးတော့လည်း ချောမောလှပတဲ့ စံအတွက် အပျော်ရှာရတာ မဝသေးဘူးပေါ့။ ကျမကတော့ ကိုဝဏ္ဏနဲ့ စံရဲ့ ပတ်သတ်မှုတွေ ဆက်ရှိနေသေးတာ သိရလို့ စံတို့ အိမ်ထောင်ရေးအတွက် တွေးပူမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စံကတော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပါပဲ။ အခုသွားနေတဲ့ ခြံနဲ့အိမ်တောင် စံဝယ်ထားတာကို သူ့ယောကျာ်းက မသိဘူးတဲ့။ အခု လပိုင်းမှာလည်း စံရဲ့ ယောကျာ်းဟာ ပြည်ပမှာ ရောက်နေတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

                           ဒီလိုနဲ့ ကျမတို့နှစ်ဦးဟာ စံရဲ့ ခြံကျယ်ကြီးထဲ ရောက်လာပါတယ်။ စံကသာ မွေးနေ့ပွဲ ကျင်းပမယ်ဆိုပေမယ့် ခြံထဲမှာ ဘာမှ ပြင်ဆင်ထားတာလည်း မတွေ့ရပါဘူး။ ပြီးတော့ လူရိပ်လူရောင်လည်း မမြင်ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်ထဲရောက်လာတဲ့အထိ ဘာမှ ပြင်ဆင်ထားတာ မတွေ့ရလို့ ကျမလည်း သိချင်စိတ်ကို မမျိုသိပ်နိုင်တော့ဘဲ မေးလိုက်ရပါတော့တယ်။

"စံ...... မွေးနေ့ပွဲအတွက် ဘာမှ ပြင်ထားတာလဲ မတွေ့ရပါလား။ ဒီမှာ လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူးလား"

"ဟုတ်တယ်လေ။ ဒီမှာလုပ်မှာလေ။ မပြင်ဆင်ထားတာက ချစ်ကြောင့်လေ။
ချစ်ပဲ စိတ်တွေ ညစ်နေလို့ လူရှုပ်ရှုပ် မနေချင်ဘူးဆို။ ဒါကြောင့် စံက ဘယ်သူမှ မဖိတ်တော့တာ"

"ဟင်..... ကိုယ့်ကြောင့်.............
မဟုတ်တာပဲ စံရယ်။ စံမွေးနေ့ပဲ။ ပျော်ပျော်ပါးပါး လုပ်ရမှာပေါ့။
ကိုယ့်ကြောင့်တော့ ဒီလို မလုပ်ပါနဲ့။ ပြီးတော့ မွေးနေ့က ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက်တည်း ဘယ်လို ဖြစ်မှာလဲ"

"စံအတွက်ကတော့ ကြည်ပြာ...ချစ်လေး ရောက်လာရင် ပြည့်စုံပြီလေ။
ဒါပေမယ့် စံတို့ နှစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ နောက်တစ်ယောက် ရှိသေးတယ်..ခစ်...ခစ်"

"ဟင်.... ကိုဝဏ္ဏလား...."

"ခစ်.... ခစ်.... ဟုတ်တယ် ချစ်ရဲ့။ ဝဏ္ဏလည်း ဒီကိုလာမယ်လေ"

"ဟယ်..... စံရယ်၊ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်နေပြီလေ။ နည်းနည်းပါးပါး ဆင်ခြင်ပါအုံး။
ပြီးတော့ ကိုဝဏ္ဏလာမယ့်ဟာကို နှစ်ယောက်တည်း ပျော်ပေါ့။
ကိုယ်က ကိုးလို့ကန့်လန့်နဲ့ အပိုပဲလေ။ စံနဲ့ကတော့ ခက်ပါတယ်။ သိပ်ဆိုးတာပဲကွာ"

"ခစ်.... ချစ်ကိုလေ၊ အဲဒီအပြောတွေကြောင့် စံက ချစ်တာသိလား။
ဒီနေ့အတွက် မောင်က စံအတွက် အပိုပါကွာ။ ချစ်ကသာ စံအတွက် အရေးအကြီးဆုံးပဲ။
ချစ်က အပို မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီည တစ်ညလုံး ချစ်နဲ့ ကိုယ်အဖော်လုပ်ပြီး အေးဆေးနေချင်လို့ပါ"

"ဟူးးးး.... ခက်တယ်စံရယ်၊ ဘာမှန်းလည်း မသိဘူး"

                            ကျမလည်း စံရဲ့စိတ်သဘောကို လိုက်လို့ မမှီပါဘူး။ ကျမအတွက် မွေးနေ့ပွဲကို လူအများနဲ့ မကျင်းပဖြစ်တာ ထားပါ။ ကိုဝဏ္ဏရှိနေရဲ့နဲ့ ကျမက ဘာအသုံးဝင်မှာလဲ။ ပြီးတော့ သူတို့ချစ်သူနှစ်ဦးက ရှားရှားပါးပါး ခိုးတွေ့ရတဲ့ဟာကို၊ ကျမရှိနေလို့ ကျမနဲ့ပဲ နေမယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ သူတို့ အချစ်စမ်းကြမှာကို ကျမက မျက်နှာပူရအုံးမယ်။ သူတို့အတူတူ နေရင်လည်း ကျမက တစ်ယောက်တည်း အိမ်ကြီးထဲမှာ ယောင်လည်လည်နဲ့ ရှောင်ပေးရအုံးမှာပါ။ ကျမလည်း စံလုပ်ပုံတွေ တွေးမိပြီး သက်ပြင်းမောတာ ချနိုင်ပါတော့တယ်။

"ချစ်ရယ်.... ကဲပါ၊ ချစ် အနေရခက်တယ်ဆိုရင် မောင့်ကို ပြန်ခိုင်းလိုက်လို့လည်း ရပါတယ်။
မျက်နှာကြီးကလည်း အဲလောက်ကြီး မျက္မှောင်ကြုံပြီး စိတ်မအိုက်သွားပါနဲ့။
ချစ်မျက်နှာ လှလှလေး ပါးရေတွေ တွန့်ကုန်ပါမယ်"

"ဟာ.... မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ့်ကြောင့် ပြန်ခိုင်းရတယ်ဆိုရင် မကောင်းပါဘူး။
ကိုယ်လည်း ရောက်လာမှတော့ မထူးပါဘူး။ စံတို့ဖာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေပါ။
ကိုယ် နေတတ်ပါတယ်ကွာ"

"အင်းပါ။ အခြေအနေ ကြည့်ရသေးတာပေါ့။ ဒါနဲ့ စံ ရေမချိုးရသေးဘူး။
ချစ်လည်း စံနဲ့အတူတူ ရေချိုးလေ။ ပြီးရင် အထူးမွေးနေ့ပါတီပွဲအတွက် အဝတ်အစား တစ်ခါတည်း လဲကြရအောင်လေ"

"မွေးနေ့ပွဲက လူအများကြီးမှ မဟုတ်တာကွာ။ အဝတ်အစားတွေ လဲရအုံးမှာလား။
စံပဲ ရေအရင် ချိုးနှင့်လေ"

"လဲရမှာပေါ့။ ဒီည စိတ်ညစ်နေတဲ့ မိန်းမချောလေးကို ပျော်ရအောင်လို့ ဖန်တီးပေးမှာလေ။
လာပါကွာ၊ တစ်ခါတည်း ချိုးရအောင်..... လုပ်ပါချစ်ရာ....... ကြာတယ်"

"�ေဩာ်.... စံ....... ဇွတ်တရွတ် အကျင့်တွေ မပျောက်သေးပါလား....... ပြီးရော။
ကိုယ်အိပ်ရမယ့် အခန်းထဲမှာ အင်္ကျီတွေ ချွတ်လိုက်အုံးမယ်ကွာ။ တော်တော်ပြောရခက်တယ်။ ကလေးလေးကျနေတာပဲ စံရယ်"

                           ကျမလည်း ပြောမရတဲ့ စံကြောင့် သူ့သဘောအတိုင်း လိုက်ရပါပြီ။ စံကတော့ ကျောင်းတုန်းကအတိုင်း ကျမကို နွဲ့ဆိုး ဆိုးတတ်နေတုန်းပါပဲ။ အခုလည်း သူမနဲ့အတူ တစ်ခါတည်း ရေချိုးဖို့ကို အတင်းလက်ကဆွဲလို့ ခေါ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမနေရမယ့် အခန်းကို ပြခိုင်းကာ အဝတ်အစားချွတ်ဖို့ ပြင်ရပါတယ်။ စံကတော့ အခန်းပြပြီးတာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲက စောင့်နေမယ်ဆိုပြီး အရင်ထွက်သွားပါတယ်။ ကျမလည်း ရေချိုးပြီးရင် အဝတ်အစားသစ် ထုတ်ဝတ်မှာမို့ ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်ကိုပဲ ရေဝတ်ချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

                           ဒါကြောင့်ပဲ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကာ ထမိန်ကို ရင်လျားပြီး တဘက်တစ်ထည်ကို ကိုယ်ပေါ်လွှားလို့ ရေချိုးခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ရေချိုးခန်း တံခါးကို ဖွင့်ပြီး အမှတ်တမဲ့ အထဲဝင်လိုက်ပြီးမှာ ရေသံကြားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ ကျမမှာ မျက်လုံးပြူးသွားရပါတယ်။ စံလေ..... ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရေပန်းအောက္မှာ အေးအေးဆေးဆေး ရေချိုးနေတာပါ။ ကျမက စံကို အတူတူရေးချိုးမှာဆိုတော့ တစ်ခုခု ဝတ်ပြီး ချိုးနေမယ်ထင်ထားတာလေ။ အခုတော့ ဖြူစင်ဝင်းမွတ်နေတဲ့ အသားအရေပိုင်ရှင် စံကတော့ အပူအပင်မရှိ ရေကို အေးဆေးချိုးနေတာပါ။

                           ကျမအတွက် ဒါဟာ အမျိုးသမီးတစ်ဦးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးပုံစံကို ပထမဆုံး တွေ့ဖူးတာပါပဲ။ မျှော်လည်း မမျှော်လင့်ထားတာမို့ အံ့ဩထိတ်လန့်ကာ ချက်ချင်း အကြည့်ကို လွှဲလိုက်ရပါတယ်။ စံနဲ့ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် အခုလို ပုံစံမျိုးကိုတော့ ကျမ မကြည့်ရဲတာ အမှန်ပါ။ ကျမ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာနဲ့ အကြည့်လွှဲသွားတာကို စံက တွေ့တော့ ရယ်သံလွင်လွင်နဲ့........

"ဟေး...ချစ်၊ ဘာဖြစ်တာလဲ..... လာလေ၊ ရေအတူ ချိုးပါမယ်ဆို"

"အာကွာ....... စံကလည်း...... ကိုယ်ရှိနေတဲ့ဟာကို အဲလိုနေရသလား.....
စံ အရင်ချိုးနှင့်လေ။ ကိုယ်အပြင်က စောင့်နေမယ်။ ပြီးမှ ကိုယ်ချိုးတော့မယ်နော်......"

"ခစ်...ခစ်.... ချစ်ရယ်..... မိန်းကလေးချင်း အဲလောက် အရှက်သည်းရသလား.....
ကြည့်ပါအုံး၊ အပျိုပေါက်စလေး ကျနေတာပဲ။
လာပါ..... ရှက်စရာမှ မဟုတ်တဲ့ဟာ။ စံတို့ တစ်ယောက်အလှ တစ်ယောက် မြင်သွားတော့လည်း ဘာဖြစ်မှာ မို့လို့လဲ.... လာပါကွာ"

"စံရယ်၊ မိန်းမချင်း ဆိုပေမယ့် ကိုယ်ရှက်တယ်ကွာ၊ အပြင်ကပဲ စောင့်နေမယ်နော်"

"မရဘူးကွာ။ တစ်ခါတည်း ဝင်ချိုးပါဆို။ ချစ်မလာရင် စံအတင်း ဝင်ဆွဲမှာနော်....လာ......"

"အို.....စံ........ ဟဲ့.....ချော်လဲမယ်........ ဆိုးလိုက်တာ စံရယ်...... ပြီးရော...... ပြီးရော....
ကိုယ်လိုက္မယ်..... ချော်လဲပါမယ်ဆို..... ဟွန့်"

"ဟီး..... အစတည်းက လိမ္မာမှပေါ့..... နှုတ်ခမ်းဆူနေပုံလေးက ချစ်စရာလေး..... ရွှတ်"

"ဟဲ့....... အို"

                           စံကတော့ တကယ်လက်လန်ပါတယ်။ ကျမကို အတင်ဝင်ဆွဲလို့ သူ့နောက်ပါသွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမ နှုတ်ခမ်းဆူနေတာကို ချစ်တယ်ပြောပြီး ရုတ်တရက် ပါးကို ဖက်နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ကျမမှာ မိန်းမချင်း အနမ်းခံရတာကို စိတ်ထဲမှာ ရှက်သလို မဖြစ်သင့်ပေမယ့် ယခုလို အခြေအနေမျိုးမှာတော့ ရင်ထဲလှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ကျမကို ဖက်နမ်းတဲ့ မိန်းကလေးက ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိဘူးလေ။ အဲဒီတော့ အခြေအနေက သာမာန်အချိန်နဲ့ မတူတာမို့ ကျမ ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ဖြစ်ရတာ မဆန်းပါဘူးနော်။

                              ကျမကို ဖက်နမ်းပြီးတော့ စံက ခဏနေအုံးဆိုကာ ရေပန်းအောက်သွားပြီး ရေပူရေအေး ခလုတ်ကို သွားချိန်နေပါတယ်။ ကျမကို ကျောပေးပြီး ရပ်နေတဲ့ စံရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်နေမိပါတယ်။ စံဟာ တကယ်လှတဲ့ မိန်းကလေးပါ။ အသားအရေလှသလို ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းကလည်း မြင်သူ ပစ်မှားချင်စရာပါ။ ကျောင်းတက်ကတည်းက စံရဲ့အလှကို သိပေမယ့် အခုလို ကိုယ်လုံးတီးအလှကို တွေ့မြင်ရချိန်မှာတော့ မိန်းကလေးချင်းပင် ဆွဲဆောင်မှု ရှိစေတာကို ဝန်ခံရပါမယ်။

                            ကျော့ရှင်းတဲ့ ကျောပြင်၊ သိမ်သောခါး၊ ဝန်းဝိုင်းပြီး အချိုးညီလှပနေတဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးများအပေါ် ရေစက်၊ ရေမှုန်လေးများ ကျဆင်းသွားပုံလေးက ဆွဲမက္ဖွယ် ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို ကြည့်နေရသလို ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် ကောင်းလှပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် စံနဲ့ ကျမက အလုံးအထည်၊ အဝန်းအဝိုင်းနဲ့ အရပ်အမောင်းကအစ တူညီကြပါတယ်။ ဒါတောင် စံရဲ့ အလှကို ကြည့်ပြီး ကျမ ရင်သပ်ရှုမောနေရရင် တခြားမိန်းကလေးတွေ ဒီပုံစံကို တွေ့လို့ကတော့ အားကျကာ မနာလိုလည်း ဖြစ်နိုင်ကြမှာပါ။ ယောကျာ်းသားတွေသာ တွေ့ရရင်တော့ ဒီအလှနတ်သမီးလေးကို ဘယ်လိုမှ လက်လွှတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

                             ဒါကြောင့်ပဲ စံက အပျိုဘဝမှာကတည်းက ရည်းစားနှစ်ယောက် တပြိုင်တည်း ထားခဲ့သလို နှစ်ယောက်လုံးကလည်း စံကို အခုချိန်ထိ လက္မလွှတ်နိုင် ဖြစ်နေကြတာလေ။ ဒီတော့လည်း စံမှာ ဖြစ်လာနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်တွေကို ထည့်မတွက်ဘဲ စိတ်ရှိသလို ပျော်ပျော်နေနေတာ ဖြစ်မှာပါ။ စံရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ကာ စဥ္းစားနေချိန်မှာပဲ စံက ပြန်လှည့်လာပြီး သူမချိန်ထားတဲ့ ရေပူ ရေအေးကို အနေတော် ဖြစ်မဖြစ် စမ်းကာ ခံယူနေပါတယ်။ ဒီမှာတင် စံရဲ့ ဆွဲမက္ဖွယ် အကောင်းဆုံး ရှေ့ပိုင်း အလှများကို ကျမ မရဲတရဲ ခိုးကြည့်မိပါတယ်။

                            ကျဆင်းလာတဲ့ ရေစက် များကို မျက်နှာမော့ကာ ခံယူနေတဲ့ အလှနတ်သမီးလေးကတော့ စာဖွဲ့လိုပင် မကုန်နိုင်ပါ။ ပြေပြစ်ချောမောတဲ့ မျက်နှာသွင်ပြင်နဲ့ လိုက်ဖက်ညီတင့်တယ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှဟာ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်ပါပဲ။ သွယ်ပြောင်းသော လည်တိုင်ကျော့ကျော့၊ ရွှေရင်မို့မို့၊ အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမယ့် လုံးဝန်းတင်းကျစ်ကာ မကြီးမသေး ရင်သားအလှများကို ပိုင်ဆိုင်သူပါ။ အထူးသဖြင့် အဆီပို မရှိတဲ့ ချပ်သောဝမ်းဗိုက်အောက်က ဆီးခုံမို့မို့လေးတွေက မိန်းမသားတစ်ယောက်ရဲ့ အလှဆုံးကို လျစ်ဟာပြသနေပါတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖြတ်စီးသွားတဲ့ ရေစီးကြောင်းလေးတွေဟာ မထူမပါး အမွှေးစုစုအောက်က ပေါင်းရင်းခွဆုံကနေ ကျဆင်းသွားပုံလေးက ရှုမငြီးတဲ့ ပန်းချီကား တစ်ချပ်လိုပါပဲ။

                           စံရဲ့အလှကို မရဲတရဲ ခိုးကြည့်ရင်း စာဖွဲ့နေချိန်မှာပဲ စံက ကျမကို ဆွဲဖက်ကာ ဘာတွေ တွေးနေတာလဲလို့ မေးပါတယ်။ ကျမ ပြန်မပြောနိုင်ခင်မှာပဲ စံက ကျမရဲ့ လည်တိုင် ဘေးသားလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ကာ နမ်းလိုက်လို့ ကျမမှာ "အို"ခနဲ အသံထွက်သွားပြီး ကြက်သီးများ တဖျဥ္းဖျဥ္း ထသွားစေရပါတယ်။ စံကတော့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်နမ်းပြီးရုံနဲ့ မရပ်သေးဘဲ ကျမနဲ့ ရင်သားချင်း ဖိမိနေအောင် တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမလည်ပင်းဘေးသားနဲ့ ဆံပင်အစပ်ကြားကို သူမနှာခေါင်းကို အပ်ပြီး နမ်းပေးနေပါတော့တယ်။


ကျမမှာ စံရဲ့ အပြုအမူကြောင့် ခြေဖျားလေးများ အလိုလိုထောက်ကာ အသဲတအေးအေးနဲ့ ခံယူနေမိပါတော့တယ်။ �အမှန်ဆိုရင် ကျမမှာ ဒီလိုအပြုအမူမျိုးတွေကို ယောကျာ်းသား နှစ်ဦးနဲ့ ထိတွေ့ခံစားဖူးပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုသန့်စင်နဲ့ဆိုရင် ရေအတူတူချိုးကာ ဒါမျိုး ဖက်ရမ်းနမ်းရှုပ် ပွတ်သပ်ကာ ကြည်နူးဖူးတာ အခါခါပါ။ ဒါပေမယ့် အခုခံစားရတာက မိန်းမချင်းမို့ ကျမအတွက် ဆန်းပြားနေသလို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှု တစ်မျိုး ဖြစ်ပေါ်လာစေပါတယ်။ ကျမအနေနဲ့ ဒါမျိုး အထိအတွေ့တွေ မိန်းမချင်း ကြုံရမယ်လို့ မတွေးဖူးသလို၊ ဒီလိုရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုမျိုးတွေကို အမျိုးသမီးချင်းမှာ ရရှိခံစားရလိမ့်မယ်လို့လည်း မထင်ခဲ့ဖူးပါ။

                           အခုတော့ စံရဲ့ရင်သားချင်း ဖိကပ်အောင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားခြင်းကို ခံရကာ ရွှေရင်ဖိုနေရတယ်ဆိုရင် မမှားပါဘူး။ မိန်းမချင်း ဒီလို ရင်ဖိုရလို့လည်း ကျမ ရှက္မိပါတယ်။ တစ်ခုကံကောင်းတာက ကျမမှာ ထမိန်ရင်လျားထားတာမို့ စံရဲ့ရင်သားတွေနဲ့ တိုက်ရိုက်ထိတွေ့မှုကို မဖြစ်စေခဲ့ပါ။ အသားချင်းသာ ကပ်ပြီး ရင်သားချင်းသာ ဖိပွတ်မိရင် ကျမတကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားစေနိုင်ပါတယ်။ အသားချင်း ထိအပ်ပြီး ရင်သားတွေ ပွတ်မိရင် ဘယ်လိုတွေ ခံစားရတတ်တယ်ဆိုတာ ယောကျာ်းနှစ်ယောက်ရဲ့ ကာမပွဲတော်ဆီ ခေါ်ဆောင်ရာနောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ဖူးတဲ့ ကျမက ကောင်းကောင်းသိနေပါတယ်။

                              စံရဲ့အပြုအမူကြောင့် ခေါင်းမော့သွားကာ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားသွားတဲ့ ကျမရဲ့ အထက်ဆင်စကို စံက ဆွဲဖြုတ်လိုက်တာ သတိမထားမိလိုက်ပါဘူး။ ကျမရင်သားတွေ ရေစက်တွေကြောင့် အေးခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး စံရဲလက်နဲ့ ထိတွေ့တာ ခံလိုက်ရမှ "အို....စံ..."ဟု အသံထွက္မိပါတယ်။ ကျမလက်နဲ့ စံလက်တွေကို ကိုင်ကာ တားဆီးရင်း......

"စံ..... ဘာလို့ အထက်ဆင် �ဖြည်ချလိုက်ရတာလဲ။ ကိုယ်မနေတတ်ဘူးကွာ......"

"ချစ်ရယ်၊ မိန်းမချင်း ဘာတွေ ရှက်နေရတာလဲ။
စံ တကိုယ်လုံးလည်း ချစ်လည်း မြင်နေတာပဲဟာ။ စံလည်း ချစ်အလှအပတွေကို မြင်ချင်တယ်ကွာ"

"အို....."

"ထမိန်ကြီး ချွတ်လိုက်ပါကွာ။ ရေချိုးရတာ ရှုပ်ပါတယ်။
ချစ် ရေချိုးတိုင်း ထမိန်ကြီးနဲ့လား"

"စံရယ်၊ အရင်က ရေချိုးတာက ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းလေ။
အခုက စံရှိနေတဲ့ဟာကို။ မိန်းမချင်းဆိုပေမယ့် ကိုယ် ရှက်တယ်ကွာ"

"ချစ်ကို အဲဒီလို အရှက်သည်းတာလေးတွေ စံက ချစ်ရတာ။
မရဘူးကွာ။ ချစ်ရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်အလှကို စံကြည့်ချင်ပြီကွာ။ ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ဟာကိုကွာ။
ချွတ်လိုက်မယ်ကွာ.....ခစ်....ခစ်....."

"ဟဲ့....စံ....... အို....... ရှက်လိုက်တာကွာ....."

                           စံက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျမရဲ့ ပြေလျော့နေတဲ့ ရေစိုထမိန်ကို အောက်ကို အတင်းဆွဲချလိုက်ပါတယ်။ ကျမလိုက်တားပေမယ့် မရပါဘူး။ ထမိန်က ရေစိုနေတာမို့ အောက်အထိ ကွင်းလုံးပုံမကျဘဲ ပေါင်လယ်လောက္မှာ ကပိုကရို ကပ်ကျန်နေပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ ဖုန်းကွယ်အပ်သော အလှတရားတွေကတော့ စံ ရှေ့မှာ ငွားငွားစွင့်စွင့် ပေါ်လွင်ပြသနေသလို ဖြစ်နေရပါပြီ။

                            ကျမလည်း ရှက်တာနဲ့ ရင်သားတွေကို လက်နဲ့ ကွယ်ထားလိုက်ပါတယ်။ အောက်ပိုင်းက မိန်းမကိုယ်ပေါ်ကိုတော့ စံက ကပ်ပြီး ရပ်နေလို့ ကွယ်လို့မရဘူးလေ။ စံက ကျမနဲ့ အတင်းကပ်ပြီး ရပ်နေတော့ စံ အောက်ပိုင်းနဲ့ ကျမအောက်ပိုင်းဟာလည်း တသားတည်းကျအောင် ဖိကပ်ခံနေရတာပါ။ ဒီတော့လည်း စံရဲ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က အမွှေးစုစုလေးတွေနဲ့ ကျမ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်က အမွှေးစုလေးတွေဟာ ခပ်ဆက်ဆက်လေး ပွတ်သပ်နေမိပါတော့တယ်။

                            ဒီလိုပွတ်သပ်မိတော့လည်း ကျမရင်ထဲမှာ ဖျဥ္းခနဲနေအောင် ဖြစ်သွားပြီး ကြက်သီးလေးများ ထရတဲ့အထိပါ။ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုနဲ့ ပွတ်သပ်ထိတွေ့နေရပါလားဆိုတဲ့ အသိဟာ ကျမရဲ့ ထိန်းချုပ်ထားတဲ့ ကာမစိတ်တွေကို ခေါင်းထောင်လာစေပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ကျမမှာ ဒီလိုခံစားမှုမျိုး မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ရတာ ကြာပြီလေ။ အခုတော့ စံရဲ့ စနောက် မှုကြောင့် ကျမရဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေ သူမရှေ့မှာ ထွက်ပေါ်လာရမှာ ရှက်စရာကောင်းလှသလို မဖြစ်သင့်ဘူးလည်း ထင်မိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အထိအတွေ့ ခံစားမှုအပေါ် သာယာသွားမိတဲ့ စိတ်ကို ခဲမှန်ဖူးတဲ့ စာသူငယ်ရဲ့ နောင်တအသိနဲ့ ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းရပါတော့မယ်။

အပိုင်း ၂၁ ဆက်ရန်